Η Παναγία στο Βύρωνα συνεχίζει να δακρύζει και να ευωδιάζει. Δακρύζει μέσα από το τζάμι. Βλέπεις σταγόνες να βρίσκονται πάνω στην εικόνα, εκεί που δεν υπάρχει πρόσβαση σε ανθρώπινο χέρι.
Και γιατί να γίνει άραγε; Έχουν ανάγκη οι πιστοί από μαγικά κόλπα; Δεν πάνε στην Εκκλησία για τέτοια. Πάνε να εκτεθούν μπροστά στο Θεό, να ζεσταθεί η καρδιά τους.
Ναι, λοιπόν. Η εικόνα της Παναγίας δακρύζει. Ευωδιάζει. Ας πάει όποιος θέλει να τη δει. Τα θαύματα είναι κομμάτι Εκκλησίας. Και δείχνουν ότι ο Θεός υπάρχει, είναι ζωντανός, παρηγορεί, γιατί λέγεται και είναι Παράκλητος, Παρηγορητής, παρών και δίπλα στον άνθρωπο. Αρκεί ο άνθρωπος να βγει από τη λογική του Δυτικού Κόσμου, που δεν δέχεται καν κουβέντα για θαύμα. Που είναι τυφλός μέσα στη βεβαιότητά του.
Χρειάζεται άσκηση η πίστη. Χύνεις αίμα για να πάρεις Πνεύμα. Κόβεις επαφές με την αλητεία του πνεύματος. Ο κόσμος αρέσκεται στη διάσπαση, τη διάχυση της προσοχής, τη δια-σκέδαση, τη δια-νόηση, τους ανούσιους δια- λόγους. Δεν δέχεται τον Λόγο. Βαυκαλίζεται πάνω στο χρόνο που τρέχει εναντίον του. Δε ζητάει την Αλήθεια και πολύ περισσότερο δε θέλει να τη ζήσει.
Η πίστη όμως ηρεμεί την καρδιά. Τα πάντα γίνονται από το Θεό. Δική μας δουλειά είναι να συντονίζονται οι σκέψεις και τα έργα μας με τα δικά Του, για να γινόμαστε ένα μαζί Του, όπως το θέλησε. Κάνουμε ο,τι μπορούμε, αλλά… περιμένουμε την δική Του απάντηση. Άλλοτε πολύ, άλλοτε για λίγο. Περιμένουμε τη δική Του έγκριση, τη δική Του αγάπη, τη δική Του ειρήνη να έρθει. «Την ειρήνη που δεν έχει όριο…» Όπως περιμένει ο γεωργός τη βροχή, για να ζωντανέψει ο σπόρος που έσπειρε.
Τίποτα δεν είναι δικό μας. Εργαζόμαστε σε ξένο χωράφι. Έργο μας είναι να γίνουμε δικοί Του, φίλοι Του, χωρίς να χάσουμε ποτέ την αίσθηση ότι Εκείνος μας άρπαξε και μας αρπάζει από το σκοτάδι της απουσίας Του, χωρίς να το αξίζουμε. Ας χτίζουμε πάνω στο χώμα αυτό της ταπείνωσης, για να μην πέσουμε ποτέ στη λήθη των δώρων Του και την αχαριστία…
Κι αν θέλουμε αποδείξεις σαν τον Απόστολο Θωμά,θα τις δώσει κι αυτές ο Θεός. Αρκεί να μη μείνουμε σ’ αυτές, αλλά να βουτήξουμε το νου μέσα στην αγάπη με τρόπο άγρυπνο, ασκητικό, βάζοντας καρδιά μέσα στη λογική, στην προσευχή, στη ζωή μας όλη. Γιατί μόνο έτσι ολοκληρώνεται ο άνθρωπος. Όχι με τη λογική του μόνο.
Βασίλης Φράγκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου