Άγιος Ιλαρίων ο Μεγάλος, Η πνευματική ζωή είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών. Οι άγιοι όχι μόνο δεν επέτρεπαν στο φθόνο να κυριεύσει τις καρδιές τους, αλλά, μάλλον αγωνίζονταν με όλη τη δύναμή τους για να ανυψώνουν τους συνασκητές τους και να ελαττώνουν τους εαυτούς τους..

 

 

Συναξάριον
Τῇ ΚΑʹ (21ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἱλαρίωνος τοῦ μεγάλου (371)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Μαρίνης τῆς ἐν Ῥαϊθῷ, τοῦ Σινᾶ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Γαῒου, Δασίου καὶ Ζωτικοῦ, τῶν ἐν Νικομηδείᾳ, ἐν τῇ θαλάσσῃ τελειωθέντων (303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀνδρέου, Στεφάνου, Παύλου καὶ Πέτρου καὶ οἱ μετ’ αὐτῶν μάρτυρες καὶ ὁμολογητές ὑπερ τῶν Ἱ. Εἰκόνων ἐν Κωνσταντινούπολει, μετά τοῦ Ἁγ. ὁσιομάρτυρος Ἀνδρέου τῆς Κρίσεως (741-775)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Θεοδότης, καὶ Σωκράτους Πρεσβυτέρου. (230)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Μάρτυς Εὐκράτης, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Βαροὺχ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιλοθέου, τοῦ ἀσκήσαντος ἐν τῷ τοῦ Ἄθω ὄρει, καὶ δὴ ἐν τῇ ἐκεῖσε Ἱερᾷ Μονῆ τοῦ Ὁσίου Διονύσιου, τῇ ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Προδρόμου τιμωμένη, καταγομένου ἐκ Χρυσουπόλεως τῆς Μακεδονίας (14ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι Θεόφιλος καὶ Ἰάκωβος ὁ μαθητής του, τοῦ Κόνεβιτς, ἱδρυτές τῆς Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου ἐν τῷ ποταμῷ Ὄμουτσα τοῦ Pskov Ῥωσσίας (1412)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἄζης, διὰ πυρὸς τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Πλαντίνου καὶ Εἰρήνη.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου τοῦ γενομένου οἰκονόμου τῆς Μονῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τοῦ Βαθέος Ρύακος, ὃς ὤρμητο ἐκ τῆς δευτέρας τῶν Καππαδόκων ἐπαρχίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Βαρνάβα καὶ Ἱλαρίωνος, τῶν ἐν Περιστερώνα Κύπρῳ (12ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιλίππου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (1067)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος τοῦ ἐκ Ῥωσσίας (1055)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος τοῦ Πσκωφ Ῥωσσίας (1476)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Φίννιαν τοῦ ψαλμόστομου τοῦ Ἰρλανδοῦ (635)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Οὔρσουλας τῆς βασιλόπαιδος καὶ τῶν σὺν αὐτῇ ἐν Κολωνίᾳ Γερμανίας Παρθενομαρτύρων· Μάρθας, Μπρικτόλας, Σαούλας, Γρηγορίας, Σατουρνίνας, Σαββατίας, Σεντίας, Παλλαντίας, Σατουρίας και Πιννόζας ( 451)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Ἀστέριος (223)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἠμῶν Ἱλαρίωνος ἐπισκόπου Μογλένων(1164), ἀνακομιδή λειψάνων τῶν εὑρισκομένων ἐν τῇ Ἀριδαίᾳ τῆς Πέλλης (1206)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐκ Μονεμβασίας, τελειωθέντος ἐν ταῖς βασάνοις κατὰ τὴν Λάρισαν, ἐν ἔτει ᾳψογʹ (1773).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ἰερῶν λειψάνων τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ (1093)

Στίχοι
Ἐν δάκρυσι πρὶν καὶ πόνοις σπείρας κάτω,
Ἱλαρίων θέριζε νῦν χαίρων ἄνω.
Ὕστατα Ἱλαρίων κοιμήσατο εἰκάδι πρώτῃ.

Στίχοι. 
Ἐν ἐρήμῳ Σινᾶ καύματι πυρουμένην,
σαρκός τό πῦρ ἐδρόσισας δακρύοις,
δι’ὧν τῆς φθορᾶς ἐῤῥύσθης καί τῶν ἄνω
Δικαίων σκηνῶν, τήν χάριν ἐκληρώσω.

Ύμνος
στον άγιο Ιλαρίωνα τον Μεγάλο
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Άγιε Ιλαρίων, ωσάν λαμπρός κομήτης έλαμψες,
και φεύγοντας από τους ανθρώπους, ταξίδεψες τη μισή οικουμένη.
Αλλά ένα τέτοιο αστέρι μάταια κρύβεται:
Το ίδιο του το φως τον αποκαλύπτει στον κόσμο.
Ο Ιλαρίων ήθελε να ξεφύγει από την επίγεια δόξα,
Αλλά από τη δόξα του Θεού, ο άγιος, δεν μπορούσε να κρυφτεί.
Όπου δεν τον φανέρωνε ο Θεός, το έκαναν οι δαίμονες,
Τρομοκρατημένοι από τον άγιο, που τους εξεδίωκε.

Όπου κι αν διέμεινε, ο Υπέροχος Ιλαρίων
Έκανε θαύματα και θεράπευε τους αρρώστους,
νίκησε την αδυναμία και τα πάθη του.
Νίκησε τον κόσμο, και υπέταξε τους δαίμονες.
Κρυβόταν σε σπηλιές, αλλά τον κήρυτταν όλοι.
απέφευγε όλους, αλλά δοξαζόταν από όλους.
Ο Κύριος δοξάζει τους δοξάζοντες Αυτόν,
και στεφανώνει τους νικητές δρομείς με στεφάνια.
Όταν περάσει ο αγώνας της επίγειας ζωής,
τότε δίνονται τα στεφάνια της αιώνιας ζωής.
Ο γέρων Ιλαρίων, πάντα νέος στο πνεύμα,
τώρα απολαμβάνει τον Κύριο πρόσωπο προς πρόσωπο.
Ακόμη και τώρα οι προσευχές του κάνουν πόλεμο για εμάς,
ώστε με την ευσπλαχνία Του ο Κύριος, να μας ελεήσει.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Οκτώβριος),
http://prologue.orthodox.cn/October21.htm

***

Του Αββά Ιλαρίωνος

Πήγε ο Αββάς Ιλαρίων από την Παλαιστίνη στο όρος, στον Αββά Αντώνιο. Και του λέγει ο Αββάς Αντώνιος: «Καλώς ήλθες, ο αυγερινός οπού το πρωί ανατέλλει». Και είπε ο Αββάς Ιλαρίων: «Ειρήνη σε σένα, ο στύλος του φωτός οπού την οικουμένη φωτίζει».
(Είπε Γέρων, Το Γεροντικόν, εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

***

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η απουσία φθόνου ανάμεσα στους αγίους αποτελεί εντυπωσιακό και θαυμάσιο φαινόμενο. Οι άγιοι όχι μόνο δεν επέτρεπαν στο φθόνο να κυριεύσει τις καρδιές τους, αλλά, μάλλον αγωνίζονταν με όλη τη δύναμή τους για να ανυψώνουν τους συνασκητές τους και να ελαττώνουν τους εαυτούς τους. Σε κάποια περίσταση, όταν ο Άγιος Ιλαρίων της Παλαιστίνης επισκέφθηκε τον Άγιο Αντώνιο στην Αίγυπτο, ο Άγιος Αντώνιος αναφώνησε: «Καλώς ήρθες, αυγερινέ!» Σε τούτο ο άγιος Ιλαρίων απάντησε: «Χαίρε και υγίαινε, φαεινέ στύλε και στήριγμα της οικουμένης!»
Όταν κάποιοι μακάρισαν τον άγιο Μακάριο για την μοναχική του πολιτεία, εκείνος είπε: «Αδελφοί, με συγχωρείτε, εγώ δεν είμαι μοναχός, όμως έχω δει μοναχούς!»
Όταν κάποιοι ανέφεραν στον αββά Σισώη ότι είχε φθάσει στα ίδια μέτρα τελειότητας, όπως ο άγιος Αντώνιος, ο Σισώης απάντησε: «Αν είχα μια μόνο σκέψη, όπως ο Αντώνιος, θα ήμουν όλος διάπυρος.»
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιανουάριος), εκδόσεις Άθως
http://prologue.orthodox.cn/January28.htm

***

Απο το Γεροντικό του Σινά

Η οσία Μαρίνα έζησε και ασκήτεψε στη έρημο της Ραϊθού, όπου εκοιμήθη οσιακά. Τα ιερά λείψανα της βρίσκονται στο μετόχι του Σινά, στην Μονή της Θεοτόκου όπου μένουν Σιναΐτες πατέρες.

«Εφθάσαμεν και ημείς εις τον καιρόν μας μέσα εις τούτο το Μοναστήριον άνδρας ενάρετους, και βίου καθαρού, των οποίων τα λείψανα εις το Κοιμητήριον μέσα μαρτυρούσι πως να ευρίσκονται την σήμερον εις την χάριν του Θεού, ωσάν είναι κάποιου πνευματικού λείψανον, παπα-Σεραπίωνος λεγομένου, εκ Δαμασκού, και ετέρου Γέροντος, Ματθαίου λεγομένου, από την Κόρινθον της Πελοποννήσου, εκ χώρας λεγομένης παλαιόθεν μεν Συκιονία, τώρα δε Βασιλικά. Ούτος είχε πολλήν ακτημοσύνην και νηστείαν. Ουδέν γαρ είχεν εις το κελλίον του άλλο τίποτες, ει μη όσα εφόρει απάνω του· ήτον όμως της Συνάξεως Γέροντας· η δε τροφή αυτού ήτον, έφ’ όσον καιρόν ημείς τον εγνωρίσαμεν, ψωμί και νερόν»[2].
Και σε νεοελληνική απόδοση: Και εμείς στην εποχή μας προφθάσαμε να ζουν μέσα σ’ αυτό το Μοναστήρι ενάρετοι άνδρες με καθαρό βίο, που τα λείψανά τους στο κοιμητήριο μέσα μαρτυρούν πως βρίσκονται σήμερα στη χάρη του Θεού. Τέτοιο λείψανο είναι κάποιου πνευματικού, που λεγόταν παπα-Σεραπίων από τη Δαμασκό και κάποιου άλλου γέροντα που λεγόταν Ματθαίος από την Κόρινθο της Πελοποννήσου, από χωριό που το έλεγαν παλιά μέν Σικυωνία, τώρα δε Βασιλικά. Αυτός είχε μεγάλη ακτημοσύνη και νηστεία. Γιατί τίποτα δεν είχε άλλο στο κελλί του παρά μονάχα όσα φορούσε επάνω του, αν και ήταν γέροντας της Συνάξεως. Τροφή του ήταν, όσον καιρό εμείς τον γνωρίσαμε, μόνο ψωμί και νερό [3].
2. Νεκταρίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων “Επιτομή της ιεροκοσμικής ιστορίας…”. Επανέκδοση υπό της Ι. Μονής Σινά, εν Αθήναις 1980, σελ. 213-214.
3. Δημητρίου Τσάμη “Το Γεροντικόν του Σινά”. Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 324.

***

Άγιος Ιερώνυμος ο Ησυχαστής της Αίγινας, ο Καππαδόκης

-Η πνευματική ζωή είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών. Μόνον που, διά να την γνωρίσει κανείς, πρέπει ν’ αγωνισθεί πολύ, να σκάψει βαθιά μέσα του. Να κλείνεσθε μίαν ώραν την ημέρα στο δωμάτιό σας και να σκέπτεσθε τον Χριστόν και τον προορισμόν σας. Η ησυχία είναι απαραίτητη διά την ψυχικήν καλλιέργειαν του ανθρώπου. Τον αέρα που φυσά έξω δεν μπορείς να τον σταματήσεις. Μπορείς όμως να κλείσεις την πόρτα. Ασφαλίστε την πόρτα της ψυχής σας και μένετε στην ησυχία, διά να μην σας παρασύρει το ρεύμα.

Άλλοι είναι δια την διακονίαν εις την Εκκλησίαν, άλλοι είναι προορισμένοι δια να κρύπτωνται σε κρύπτες και σπηλιές…. Όσο μπορεί να κλείνεται και να φέρνει εις τον λογισμόν του τους αγίους που όλο κρύβονταν.

Πρόσεχε να αποκτήσεις την παρθενία των λογισμών σου. Μη σκέπτεσαι τίποτα που σου αποσπά τον νουν σου από τον Θεόν. Την παρθενίαν των λογισμών σου πρόσεξε. Το παν ξεκινά από τους λογισμούς και την καρδίαν. Το παν οφείλεται εις τους λογισμούς… Να παρακαλούμεν τον Θεόν και Εκείνος θα βοηθήσει. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε μας. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε μας. Διάκριση και τέχνη δι’ όλα χρειάζεται.

Αγάπησε πολύ την προσευχήν! Να προσεύχεσαι νοερώς, όπου βρίσκεσαι και όποια ώρα ναναι. Δεν είναι απαραίτητο μόνον στον ωρισμένο τόπο. Ο Ιωβ προσηύχετο στην κοπριά. Ο Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων, εις το κήτος ο Ιωνάς, ο Παύλος δεμένος, ο ληστής εν τω Σταυρω, παντού, στις πόλεις , στα σπήλαια, στα σπίτια, στις αγορές, όλοι οι τόποι, όπου υπάρχει άνθρωπος εκκλησίες γίνονται, αρκεί να θέλει να προσεύχεται ο άνθρωπος και θα το κατανοήσεις, θα το πληροφορηθείς, ότι ‘’εγγύς ο Κύριος τοις επικαλουμένοις’’.

Τον νουν σου κανείς δεν εξουσιάζει, τον νουν κανείς δεν τον βλέπει! Και να γνωρίζεις ότι από τας μεγαλυτέρας γοεράς βοάς, έχουν μεγαλυτέραν αξίαν οι εκ καρδίας αλάλητοι στεναγμοί, αι ‘’ένδον βοαι’’! ‘’ Κράγε κραυγήν ασίγητον’’ είτε κοιμάσαι, είτε τρώγεις, είτε εργάζεσαι, είτε περπατεις’’… Να κρούης με υπομονή την θύραν του ελέους του Κυρίου μας με στεναγμούς αλαλητους και δάκρυα.

Άλλοι ζουν εις την έρημον και παλεύουν με τα πάθη των και, ενώ χρόνια είναι μοναχοί, εις την καρδία των δεν κατάφεραν τίποτα. Και άλλοι είναι μέσα εις τον κόσμον και έχουν την έρημον μεταφέρει μέσα των!

Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν ακόμη λαϊκοί και κληρικοί που Τον ευαρεστούν. Ο Θεός να τους διατηρεί… Σκότος υπάρχει και σήμερα, όπως παντού και πάντοτε. Το φως όμως διαλύει το σκότος. Και τώρα έχουμε σκότος, αλλά το δυνατό και πολύ φως το κάνει να μη φαίνεται. Έτσι και μέσα μας υπάρχει και το σκότος και το φως. Να κάνουμε ο,τι δυνάμεθα για να αυξήσουμε το φως και τότε το σκότος θα φεύγη. Πλέουμε μέσα στο έλεος του Θεού, στην χάριν της Εκκλησίας Του. Μόνο από μας εξαρτάται, δηλ. από την θέλησή μας, το να φέρουμε φως στην ψυχή μας. Ο Θεός πλουσιοπάροχα μας το χορηγεί. Κλαίω, όταν σκέπτομαι την στοργή του Θεού.
Από το βιβλίο «Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, 1883-1966», της Σωτηρίας Δ. Νούση.

Οσία Μαρίνα της Ραϊθού, το μυροβόλον και θείον άνθος της ερήμου του Σινά
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/20/%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%81%ce%b1%cf%8a%ce%b8%ce%bf%cf%8d-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%cf%85%cf%81%ce%bf%ce%b2%cf%8c%ce%bb%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%ce%b1/

Οσία Μαρίνα της Ραϊθού, σαν τον ερωδιό ευφραίνονταν στην ησυχία της ερήμου όπου ανάπνεε ακατάπαυστα τον Θεό, τον αέρα του Παραδείσου.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/20/%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%81%ce%b1%cf%8a%ce%b8%ce%bf%cf%8d-%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%cf%81%cf%89%ce%b4%ce%b9%cf%8c-%ce%b5/

Ο μοναχός, ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει. Όσο μπορείτε, να κινήσθε στην αφάνεια. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/08/20/24887/

Οι ταπεινοί μοιάζουν με τα Αηδόνια, που κρύβονται στις λαγκαδιές και σκορπάνε αγαλλίαση στις ψυχές των ανθρώπων με τα γλυκοκελαηδήματα τους. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/12/%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%af-%ce%bc%ce%bf%ce%b9%ce%ac%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%b7%ce%b4%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85/Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος τοῦ μεγάλου
― Ἦχος πλ. δ´

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστὴρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἱλαρίων Πατὴρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Μητρὸς Μαρίνης τῆς ἐν Ῥαϊθῷ, τοῦ Σινᾶ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἐν Σιναίῳ ἀθλοῦσα πρὸς τὰ οὐράνια, ἀνεπτερώθης Ὁσία καὶ ἐν Παρθένων χορῷ, συνηρίθμησαι καλῶς Μαρίνα ἔνδοξε· ὅτι τὸν δόλιον ἐχθρόν, κατενίκησας σφοδρῶς, Σταυροῦ θείᾳ δυνάμει, καὶ τὸν Χριστὸν ἱκετεύεις, ὑπὲρ ἁπάντων τῶν τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σωκράτους
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάβαλε

Ἀθλήσεως αἵμασι, τὴν ἱεράν σου στολήν, ἐνθέως ἐλάμπρυνας, ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ, τμηθεὶς τὸν αὐχένα σου· ὅθεν ὡς ἱερέα, καὶ στερρὸν ἀθλοφόρον, Σώκρατες σὲ τιμῶμεν, καὶ θερμῶς σοι βοῶμεν· Μὴ παύσῃ καθικετεύων, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐκ Μονεμβασίας
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Θεῖον γόνον σε, Μονεμβασία, ἀνεβλάστησε, καρποφοροῦντα, Ἰωάννη τὰς τῆς πίστεως χάριτας· τῶν γὰρ πατρῴων θεσμῶν ἀντεχόμενος, τοὺς ἐκ τῆς Ἄγαρ ἀθλήσας κατῄσχυνας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Εἰς τὸν στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίρει, ἀσκητικαῖς ἐν ᾠδαῖς, ἐπὶ τῇ μνήμῃ σου Μαρίνα πανένδοξε, Πατέρων τῶν ἐν ἐρήμῳ, τῆς Ῥαϊθοῦ μυστικῶς, πᾶσα συνοδεία ἠ θεόληπτος, τοῦ γὰρ παναλάστορος, διεῤῥάγη δυσήνιος, κάρα Ὅσία, ὐπὸ σοῦ θεία χάριτι, τοῦ τὰ σύμπαντα, τῇ δρακὶ κυριεύοντος, ὄθεν σοῦ τὰ ἐφύμνια, πιστῶς ἀναπέμποντες, ταῖς σαῖς ἐντεύξεσι Μῆτερ, τὴν θείαν χάριν αἰτούμεθα, ψυχῶν σωτηρίαν, καὶ τὴν ἄνωθεν εἰρήνην, καὶ μέγα ἔλεος.

Δόξα. Ἦχος πλ. α΄.

Μῆτερ Ἁγία, τρυφὴν τῆς ἐγκρατείας ἐν βίῳ θηλάσασα ἀῤῥήτου καὶ θείας τῆς ζωῆς ἠξίωσαι, τὸ σεμνὸν γὰρ τῆς σῆς ψυχῆς καὶ νοὸς τὸ φιλόθεον, ἐῤῥύθμισε τὸν βίον σου καὶ ματαιότητος τῶν γεηρῶν σὺ ἀπώκεισαι φρονίμως πάντων μετ’ Ἁγίων τὴν τρυφὴν ἀπόλαυσασα, ὅθεν λαμπρῶς παρὰ Χριστοῦ ἀντεδόξασθης καὶ πρὸς οὐρανοὺς μετέστης πρεσβεύουσα Χριστῷ ἀκαταπαύστως ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἴμερον πρὸς τὸ θεῖον ἐπιδείξασα μέγα, πρὸς κόσμον ἐνεκρώθης Μαρίνα, καὶ λαβοῦσα ἐπ’ ὤμων σταυρόν, ὡς φορτίον βλέπουσα χρηστόν, ἤνυσας τὸν δρόμον νικηφόρως, πρὸς χαρὰν τῶν πόθῳ σοὶ βοώντων·
Χαῖρε, νυκτὸς ἀφωτίστου λύχνε·
χαῖρε,  φωτὸς ἀποῤῥήτου φέγγος.
Χαῖρε, στρατιὰ τῶν δαιμόνων νικήσασα·
χαῖρε,  τὰς ψυχὰς μοναζόντων φωτίζουσα.
Χαῖρε, προίκισμα καυχήσεως, γυναικῶν μοναζουσῶν·
χαῖρε,  ὄλβιον μελώδημα, τῶν πιστῶν σου ἀδελφῶν.
Χαῖρε, ἡ τῆς ἐρήμου πανυπέρλαμπος πόλις·
χαῖρε,  τῶν ἀμυήτων, μυστηπόλος φαιδρότης.
Χαῖρε, καλῶς τὸν δρόμον ἀνύσασα·
χαῖρε,  ψυχῆς ἁγνείας τηρήσασα.
Χαῖρε, δεινῶν τὸ ἄλγος νεκρώσασα·
χαῖρε,  χαρᾶς τὸ ἕαρ μυρίζουσα.
Χαῖρε Μῆτερ Πανένδοξε.

Ὦ πολύαθλε Μῆτερ, Ῥαϊθοῦ ἡ προστάτις, καὶ πάντων εὐσεβῶν ἀντιλήπτωρ (γ΄), μὴ παρίδης δεήσεις ἡμῶν, ἀλλ’ ἱκέτευε τὸν ἀγαθὸν Κύριον, λυτροῦσθαι ἐκ παγίδων τοῦ ἀλάστορος, τοὺς ἐκβοῶντας·
Ἀλληλούϊα.

iconandlight.wordpress.com