O Ρώσος Γέροντας Ιππόλυτος ”ξυπόλητος” ο ιαματικός και δαιμονοδιώκτης! Δουλειά των παπάδων είναι αλλά όλοι πλέον θέλουν να είναι «επιχειρηματίες»…! Οι ” Δαιμονισμένοι” του Γέροντα Ιππόλυτου!!!
Σχεδόν καθημερινά, με την ευλογία του o Γέροντας Ιππόλυτος ”ξυπόλητος” στο μοναστήρι έκανε τους λεγόμενους εξορκισμούς. Ο γέροντας δεν επινόησε τίποτα καινούργιο, αλλά απλώς ο κλήρος του μοναστηριού, με την ευλογία του, τελούσε συνεχώς μια ιεροτελεστία παρμένη από το Μεγάλο Τρέμπνικ, που ονομάζεται: «Πραγματοποιώντας μια ακολουθία προσευχής για τους αδύναμους, που κατακλύζονται από ακάθαρτα πνεύματα και (ρίγη) κρύο». Επιπρόσθετα, διαβάζονταν το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος και μερικές προσευχές από το Μυστήριο του Χρίσματος. Από τη μια, αυτή η εκκλησιαστική ακολουθία φαινόταν πολύ σοβαρή, αλλά ταυτόχρονα απόκοσμη. Ενώ οι κληρικοί διάβαζαν τις απαραίτητες προσευχές εξορκισμού, οι δαιμονισμένοι άρχισαν να βγάζουν άγριες κραυγές που κατέπνιγαν εντελώς όλες τις προσευχές. Συχνά απλά ούρλιαζαν με μια κραυγή, και μερικές φορές υπήρχαν εμφανείς φωνές και βρισιές: «Ω, καταραμένε!», «Ω, φύγε, φύγε!», «Πόσο καιρό θα μας κρατάς στα γόνατά σου;! “, “Φωτιά φωτιά! ” Κάποιο είδος τρομερής κατάστασης συνέβαινε, που οδηγούσε σε μούδιασμα. Βλέποντας αυτό για πρώτη φορά, θυμάμαι ότι έμεινα κατάπληκτος γιατί αυτοί οι άνθρωποι που ούρλιαζαν, έβριζαν…. Αντίθετα, όλοι γύρω, και πρώτα απ’ όλα οι μοναχοί, συμπεριφέρονται ήρεμα, σαν να είναι όλα καλά. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι για τους περισσότερους ανθρώπους είναι πολύ χρήσιμο να παρακολουθούν αυτές τις προσευχές για τους ασθενείς. Εδώ είναι που οι μη πιστοί και οι αδύναμοι πιστοί μπορούν να δουν με τα μάτια τους την ύπαρξη μιας λεγόμενης άλλης πραγματικότητας, είναι εδώ που οι αδιάφοροι και «χλιαροί» μπορούν να συγκλονιστούν από το πόσο κοντά μας είναι τα ακάθαρτα πνεύματα, πόσο θα βασάνιζαν τους ανθρώπους και θα μας χώριζαν εντελώς αν το επέτρεπε ο Κύριος. Ο πατέρας Ιππόλυτος ευλόγησε όλους να πάνε σε αυτές τις προσευχές: τόσο εκείνους που ήταν εμφανώς άρρωστοι όσο και εκείνους που θεωρούσαν τους εαυτούς τους υγιείς. Και αυτό με μπέρδεψε στην αρχή: γιατί να υποβληθώ σε αυτήν την ιεροτελεστία εγώ ή οι απολύτως υγιείς προσκυνητές μου; …Αλλά, προφανώς, όλα είναι πολύ πιο βαθιά εδώ. Εξάλλου, σε γενικές γραμμές δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι που είχαν ανάγκη από αυτές τις ειδικές προσευχές. Έρχονταν κυρίως άνθρωποι με σωματικές ασθένειες, πνευματικά και καθημερινά προβλήματα. Φαινόταν ότι δεν χρειαζόταν να διαβάζουν απανωτές προσευχές πάνω τους. Γιατί τότε ο γέροντας ευλόγησε όλους να πάνε στην προσευχή; Μάλλον για να συνέλθουν όλοι οι παρευρισκόμενοι, βλέποντας αυτή τη φρίκη και να σκεφτούν τις αμαρτίες τους. Ώστε να συμπονούν, να λυπούνται για τον πλησίον τους και να προσεύχονται για αυτόν.
Ήταν να φύγει από εδώ αλλά άλαλξε στάση.«Όταν ακούστηκαν πολύ δυνατές κραυγές», θυμάται μια νεαρή μητέρα.. «Καταλάβαινα ότι κάθε πιστός έπρεπε να ήταν εκεί, ότι πρέπει να ξέρεις πώς συμβαίνει αυτό, πόσο τρομακτικό είναι. Το έδειξα ακόμα και στα παιδιά μου, αν και ήταν ακόμη μικρά, για να δουν τι συμβαίνει στους ανθρώπους όταν αμαρτάνουν άσχημα…»
Θυμάμαι πώς ένα αγόρι περίπου δώδεκα ή δεκατριών οδήγησε τη δαιμονισμένη μητέρα του να φιλήσει τον σταυρό μετά από μια ειδική προσευχή. Μούγκρισε, έβγαλε συριγμό, αντιστάθηκε, αλλά με τη βοήθεια του αγαπημένου γιου της περπάτησε. Υπήρχε ένας απερίγραπτος πόνος στο πρόσωπό του για τη μητέρα του, ακόμη και απόγνωση που δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μαζί της και ότι όλοι τους κοιτούσαν. Όμως, εξακολουθώντας να πιστεύει στην ανάγκη να τη φέρει στον σταυρό, που κρατούσε στα χέρια του ο ιερέας του μοναστηριού, το αγόρι την έσυρε. Οι γύρω τους κοιτούσαν και έκλαιγαν. Σύμφωνα με τον αγ.Παΐσιο Aθωνίτη, «πολλοί δαιμονισμένοι υποφέρουν για να συνέλθουν άλλοι». «Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι», λέει ο Άγιος Παίσιος, – λες και οι δαιμονισμένοι έχουν περισσότερες αμαρτίες από τους άλλους. Ωστόσο, ο Θεός τους επιτρέπει να πέσουν σε δαιμονική κατάσταση, με αποτέλεσμα να ταπεινώνονται, να ταπεινώνονται, να πληρώνουν για τις αμαρτίες τους και να λαμβάνουν οι ίδιοι αμοιβή. Ωστόσο, άλλοι, κοιτάζοντας τα βάσανά τους, λαμβάνουν επίσης βοήθεια».
Πολλοί προσκυνητές, κοιτάζοντας τους δαιμονισμένους, ανησυχούσαν πολύ, νομίζοντας ότι θα μπορούσαν να «μολυνθούν» από δαίμονες, ότι οι δαίμονες, έχοντας αφήσει τους άρρωστους, θα μπορούσαν να περάσουν στους υγιείς. Όμως στο μοναστήρι, αναφερόμενοι στα λόγια από το Ιερό Ευαγγέλιο, εξήγησαν σε όλους ότι αν δεν είναι το θέλημα του Θεού, είναι αδύνατο να μετοικήσουν και να «κατοικήσουν» ακάθαρτα πνεύματα σε έναν άνθρωπο. «Και οι τρίχες της κεφαλής σου είναι όλες αριθμημένες» (Ματθαίος 10:30), λέει η Αγία Γραφή. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει σχετικά: «Ούτε δαίμονες, ούτε καταστροφικά θηρία, ούτε μοχθηροί άνθρωποι μπορούν να εκπληρώσουν τη θέλησή τους για κακό και καταστροφή, εκτός αν επιτραπεί να συμβεί αυτό με τη θέληση του Κυρίου και δώσει τόπο να συμβεί… Και αν δεν ήταν έτσι, κανένας θνητός δεν θα επιζούσε.»
Αυτό που είναι πολύ σημαντικό είναι ότι πριν από την προσευχή για τους αρρώστους γινόταν πάντα Λειτουργία, όπου οι άνθρωποι προσπαθούσαν να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν και πολλοί συμμετείχαν σε αυτά τα Μυστήρια για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ο ίδιος ο π. Ιππόλυτος ήταν πάντα στην εκκλησία μαζί με όλους τους κληρικούς κατά τη διάρκεια αυτών των προσευχών, αλλά τα τελευταία χρόνια παρέμενε στο κελί του. «Κάναμε το τελετουργικό και στην προσευχή ήταν εν σώματι εμφανισμένος ο ιερέας», θυμάται ένας από τους ιερομόναχους του Ρίλσκ. Πιθανότατα εκείνη την ώρα ο γέροντας προσευχήθηκε ειδικά για όλους όσους στέκονταν στο ναό. …
Ο πατέρας Ιππόλυτος έλεγε μερικές φορές: «Το να σκέφτομαι να έρθω εδώ είναι ήδη κατόρθωμα». ( σσ είχε πάλη για να φτάσει ως το ναό) Ποιες πνευματικές συνέπειες υπήρξαν για τον Γέροντα μετά από αυτές τις προσευχές – μόνο ο Θεός ξέρει. Ωστόσο, ο ιερέας Igor Eliseev από την Αγία Πετρούπολη μου είπε μια τέτοια περίπτωση. Μια φορά πήγε να δει τον πατέρα Ιππόλυτος μετά από μια προσευχή στο κελί του και είδε ότι ο ιερέας είχε μερικές τρομερές φουσκάλες σε όλο του το πρόσωπο. «Έτσι παίρνω μια συνεδρία, πατέρα», είπε, βλέποντας το έκπληκτο βλέμμα του πατέρα Ιγκόρ. Και το επόμενο πρωί, μετά από μια νυχτερινή προσευχή, δεν έμεινε ούτε ίχνος από αυτές τις τρομερές φουσκάλες… Τι τρομερή πραγματικότητα είναι αυτή – ασώματα ακάθαρτα πνεύματα προκάλεσαν πραγματικά υλικά έλκη στον ασκητή γέροντα για τον αγώνα του μαζί τους, για την τόλμη του να προσευχόμαστε στον Κύριο για εμάς – δυστυχισμένους, άρρωστους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλά εδώ που είναι ακατανόητα και λογικά, μάλλον δεν υπάρχει εξήγηση για αυτό το παράλογο φαινόμενο. Αλλά ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο – ο Γέροντας υπέφερε για εμάς. Και όχι μόνο με αυτά τα ορατά έλκη από τις απόκοσμες κολασμένες δυνάμεις, αλλά και με συνεχείς ασθένειες που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ, με συχνές λύπες από άρρωστους ή προβληματικούς μοναχούς ακόμα και τους αδελφούς του μοναστηριού. «Πήρε επάνω του τις αδυναμίες μας και βάσταξε τις ασθένειές μας… Πληγώθηκε για τις αμαρτίες μας και βασανίστηκε για τις ανομίες μας…» (Ησ. 53:4-5). Ο γέροντας έζησε σύμφωνα με το λόγο του Χριστού: «Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν, να δώσει τη ζωή του για τους φίλους του» (Ιωάννης 15:13). Ο π. Ιππόλυτος προσπάθησε να εκπληρώσει αυτήν την εντολή του Θεού για την αγάπη, παρακαλούσε για τους αρρώστους και τους άτυχους, με τρομερές συνέπειες για τον εαυτό του.
«Είναι πολύ καλό να προσεύχεσαι για αυτούς τους ανθρώπους», δίδαξε στον ίδιο πατέρα Ιγκόρ, τον πνευματικό του γιό, «ποιος άλλος θα προσευχόταν για αυτούς αν όχι οι ιερείς. Όμως, δυστυχώς», πρόσθεσε, «όλοι πλέον θέλουν να είναι «επιχειρηματίες»… Και ο Κύριος, με τις προσευχές του, θεράπευσε πολλούς. Αρκούσε να παρατηρήσει κανείς πώς, σε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, κάποιοι δαιμονισμένοι που έρχονταν συνεχώς σε προσευχές για τους αρρώστους ή με την ευλογία του π.Ιππόλυτου, που παρέμειναν για λίγο να εργάζονται στο μοναστήρι, απελευθερώθηκαν πλήρως από τη φοβερή αυτή ασθένεια και έγιναν εντελώς φυσιολογικοί άνθρωποι. Ένας νεαρός άνδρας, κυριευμένος από έναν δαίμονα, που είχε ήδη ζήσει σε ένα μοναστήρι για ένα χρόνο, στάθηκε στην πιο συνηθισμένη λειτουργία του εσπερινού. Ο κόσμος ήταν λίγος – όλοι ήταν από το μοναστήρι. Και ο π. Ιππόλυτος βγήκε να θυμιάσει στο ναό, πλησίασε αυτόν τον άρρωστο και άρχισε να τον θυμιάζει με ειδικό θυμίαμα. Εκείνος, σαν πετρωμένος, έπεσε αναίσθητος. Ξάπλωσε εκεί μέχρι το τέλος της λειτουργίας και ξύπνησε, όπως αποδείχθηκε αργότερα, εντελώς υγιής. Ο δαίμονας βγήκε από μέσα του.
Δυστυχώς, στην εποχή μας υπάρχει κάποιου είδους επίμονος αγώνας ενάντια στους «εξορκισμούς». ( σσ είναι γιατί γίνεται κατάχρηση κι ευτελισμός τους από κάποιους μεγαλομανείς άσχετους) Ορισμένοι γνωστοί ιερείς, έχοντας πρόσβαση στα ορθόδοξα μέσα ενημέρωσης, είναι κατηγορηματικά εναντίον αυτών των εκκλησιαστικών ευχών. Ωστόσο, είναι σκόπιμο να παραθέσουμε τα λόγια του αξιόλογου ορθόδοξου στοχαστή και θεολόγου του 20ού αιώνα, Αγίου Νικολάου της Σερβίας (Βελιμίροβιτς): «Ο Χριστός εμπιστεύτηκε τους αποστόλους Του και μέσω των αποστόλων, τους ποιμένες της Εκκλησίας, πέντε καθήκοντα. . Αυτά τα καθήκοντα είναι: να κηρύξουν το Ευαγγέλιο. Θεραπεύστε τους αρρώστους. καθαρίστε τους λεπρούς, αναστήστε τους νεκρούς και να εκδιώξτε τους δαίμονες (Ματθαίος 10:8)… Πού θα είμαστε με ολόκληρη την Καινή Διαθήκη και την τεράστια εμπειρία των αγίων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα; Θα σκίσουμε αυτά τα φύλλα από το Breviary, όπου είναι γραμμένες οι προσευχές του αγίου για την εκδίωξη των δαιμόνων από τους δαιμονισμένους και άλλες προσευχές για προστασία από τους δαίμονες; Τότε θα πρέπει να σκίσουμε σχεδόν όλες τις σελίδες από το Breviary, και ταυτόχρονα να πετάξουμε έξω το μεγαλύτερο μέρος της Καινής Διαθήκης… Δεν είπε ο ίδιος ο Χριστός ότι η εκδίωξη των δαιμόνων είναι σημάδι της έλευσης της Βασιλείας των Παράδεισος? (Ματθαίος 12:28)»
Ένα άλλο πράγμα είναι ότι δεν μπορεί κάθε ιερέας να πάρει πάνω του την τόλμη να επιπλήξει τον δαιμονισμένο. Αυτός είναι ο κλήρος των λίγων εκλεκτών, που μπορεί να μην υπάρχουν πια. Ο πρόσφατα αποθανών πρεσβύτερος από τη Μονή Pskov-Pechersky, ο Αρχιμανδρίτης John Krestyankin, έγραψε σε μια από τις τελευταίες του επιστολές, με ημερομηνία 2004, ότι ακόμη και η χειροτονία στην ιεροσύνη από μόνη της δεν δίνει τέτοια πνευματική δύναμη για επίπληξη. «Αυτό θα μπορούσε να γίνει», γράφει ο π. Ιωάννης, «μόνο από ιερείς υψηλής πνευματικής ζωής με την ευλογία του γέροντα. Τώρα δεν βλέπουμε τίποτα από αυτά»…
Υπάρχει και ένα άλλο άκρο: υπάρχουν εκκλησιαστικοί άνθρωποι, αλλά με καθαρά ορθολογική σκέψη, που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη ακάθαρτων πνευμάτων, πολύ λιγότερο στη «δραστηριότητά» τους μέσα σε έναν άνθρωπο. Είναι δύσκολο για το άπιστο μυαλό να δεχτεί την ιδέα ότι οι δαίμονες είναι πραγματικά υπαρκτές πνευματικές δυνάμεις, ότι στους «εξορκισμούς» διεξάγεται ένας ασυμβίβαστος αγώνας εναντίον τους, ότι ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. «Η πεισματική δυσπιστία στα κακά πνεύματα είναι ένας πραγματικός δαίμονας, γιατί έρχεται σε αντίθεση με την αλήθεια, ενάντια στην αποκάλυψη του Θεού», γράφει ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης. Ο Κύριος ήρθε στη γη ακριβώς για να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου και να σώσει τον άνθρωπο από τη βία του. Εάν δεν υπάρχει διάβολος, τότε δεν υπάρχει Χριστιανισμός, τότε ο ερχομός του Υιού του Θεού στον κόσμο δεν θα ήταν απαραίτητος. Αλλά αυτό είναι γελοίο. Και η εμπειρία του καθενός μας και η κοινή λογική, η ιστορία της ζωής των αγίων και η ιστορία όλων των λαών μας επιβεβαιώνουν την ύπαρξη πονηρών πνευμάτων»……
Η ιστορία της Έλενας..
Και θα ήθελα να δώσω τη μαρτυρία μιας κοπέλας που κυριεύτηκε από ακάθαρτο πνεύμα. Η Έλενα φυσικά δεν ήξερε ότι ήταν δαιμονισμένη.
Οι πιστοί φίλοι της είχαν τέτοιες υποψίες βασισμένες σε κάποιες από τις ακατάλληλες πράξεις και λόγια της. Την κάλεσαν λοιπόν να πάει μαζί τους στο μοναστήρι. Η Έλενα μεγάλωσε στο πνεύμα του αθεϊσμού και του ορθολογισμού, επομένως, φυσικά, δεν είχε σκοπό να πάει στο μοναστήρι. Την έφεραν εδώ με εξαπάτηση. Είπαν ότι μας πήγαιναν να επισκεφτούμε έναν πολύ ενδιαφέρον γέροντα ιερέα. Και την έφεραν, όπως της φάνηκε, σε ένα εντελώς ανατριχιαστικό μέρος. Εδώ, στο ιερό μοναστήρι, αποκαλύφθηκε στην Έλενα η τρομερή αλήθεια ότι είχε διαμόνιο.. Πηγαίνει σε μια προσευχή για τους αρρώστους. «Ήμουν τόσο φρικαρισμένη», θυμάται αργότερα. «Είπαν ότι έπρεπε να πάμε στη λειτουργία, και είπα «Τι λειτουργία, δεν μπορώ να μπω καθόλου στην εκκλησία». Στο τέλος, μπήκε στο ναό… Όμως ένιωσε τόσο άσχημα που ήθελε να πάει αμέσως σπίτι. Οι άνθρωποι που βρίσκονταν εκεί κοντά κατέθεσαν τότε ότι το ακάθαρτο πνεύμα μέσα της, απειλώντας, άρχισε να φωνάζει από μέσα της: «Θα σου σπάσω τα πόδια που έρχομαι εδώ», και μετά άρχισε να φωνάζει ολόκληρα αποσπάσματα από το Ευαγγέλιο στην Ελληνική και στη Σλαβονική. Πρέπει να πούμε ότι ποτέ δεν σπούδασε ούτε γνώριζε ούτε τη μία ούτε την άλλη γλώσσα. Και αυτό το πνεύμα την κυρίευσε τόσο πολύ που δεν θυμόταν τίποτα για αυτό το «μιλώντας σε γλώσσες». Αρκετοί άνθρωποι την έβγαλαν έξω από το ναό.
Ο π. Ιππόλυτος άρχισε να δέχεται προσκυνητές αμέσως μετά την προσευχή. Έφυγε από το κελί του, όλος εξουθενωμένος μετά από θερμή προσευχή, κάθισε στη χορωδία κοντά στο βωμό και άρχισε να δέχεται όλη αυτή την τεράστια, ποικιλόμορφη μάζα ανθρώπων. «Δεν μπορούσα να τον πλησιάσω για πολύ καιρό», λέει η Έλενα. «Με έσπρωχναν ήδη, οδηγώντας με στον πατέρα Ιππόλυτο, και γύρισα – κάποια δύναμη με έπαιρνε μακριά του. Και τέλος, κάθομαι δίπλα του και λέω: «Πατέρα, φοβάμαι». – «Μάνα, γιατί είμαι τόσο τρομαγμένη που με φοβάσαι; Δεν δαγκώνω». Αρχίζει να ηρεμεί και λέει: «Καλά, πώς είσαι; Πως αισθάνεσαι?” Και ξαφνικά αρχίζει να μιλάει το «πνεύμα» μου στον παπά… Και κάθομαι και δεν καταλαβαίνω τίποτα… Τον κοιτάζω, και τα χείλη μου λένε: «Με τις προσευχές σου, όλο και χειρότερα. .» Και ο γέροντας λέει: «Μάνα, πάρε την εικόνα, θα προσευχηθούμε». Βγαίνω έξω, και μου φταίγαν τα λόγια μου… Ένιωσα άσχημα από την ενόχληση με τον εαυτό μου… Λοιπόν, τουλάχιστον γύρνα πίσω και ζήτα από τον γέροντα μια συγγνώμη – ας το πω έτσι. Φυσικά, καταλαβαίνω ότι αυτό το είπε ο «ενοικιαστής» μου…
Ήταν ανυπόφορο η Έλενα να βρίσκεται σε αυτό το ιερό μοναστήρι, και αποφάσισε να φύγει αμέσως. Την έπεισαν να πλησιάσει ξανά τον γέροντα. «Λοιπόν, μάνα, κάτσε, κάτσε», της λέει ο πατέρας Ιππόλυτος. «Τι, μάνα, ήταν κακό στον εξορκισμό;» – «Ναι, είναι κακό». Και τα δάκρυά της άρχισαν να κυλούν. «Μητέρα, λοιπόν, πρέπει να ζήσεις». – «Σκέφτομαι, πώς είναι να ζεις; Εδώ πρέπει να φύγω επειγόντως, γιατί να ζήσω εδώ, και με πονηριά του λέω: «Ναι, πατέρα, θα έρθω ξανά σε δύο εβδομάδες». Ο πατέρας βλέπει ότι τον εξαπατάω, ότι φυσικά δεν πρόκειται να έρθω εδώ και λέει: «Πού πας, τόσο κακομαθημένη; Θα μπορούσαμε να τους διώξουμε (τους δαίμονες), αλλά αν βγείτε έξω από την πύλη, θα σας επιτεθούν με μεγαλύτερη δύναμη». Μου δίνει την εικόνα της Παναγίας, με ευλογεί και μου λέει ότι αν φύγω, τότε πρέπει ακόμα να έρθω ξανά εδώ. Και πριν από αυτό, μου συνέβη ένα ατύχημα στο σπίτι. Φυτέψαμε πατάτες στο άλογο του αδελφού μας. Ξαφνικά αυτό το άλογο τράνταξε απότομα και έπεσα. Ήταν τόσο ατυχές που πιάστηκε το πόδι μου στη σβάρνα και με τράβηξαν. Έπεσα από αυτό το κάρο και κρέμασα από το πόδι μου. Και ο γέροντας μου λέει: «Έπεσες και τσακίστηκες, και αυτό είναι μόνο η αρχή, και μετά θα χειροτερέψει». Αυτό είναι για να συνέλθω. Ή ίσως είναι ήδη θέμα ημερών».
Η Λένα, δόξα τω Θεώ, συνήλθε και παρέμεινε στο μοναστήρι, όπου επί ενάμιση χρόνο, με την ευλογία του Γέροντα, εργάστηκε σε διάφορες υπακοές. Το ακάθαρτο πνεύμα την άφησε, μη αντέχοντας το γεγονός ότι ταπείνωσε την περηφάνια της και υπάκουσε στον γέροντα. Δεν άντεχε ούτε τις προσευχές του ιερέα…
Το μοναστήρι όπου εργάστηκε ο Γέροντας Ιππόλυτος, είναι ένα εντελώς εξαιρετικό μέρος….. Από τον μοναστηριακό αυτό λόφο ξεκινούσε ένα μικρό μονοπάτι, το οποίο κατεβαίνοντας πρώτα απότομα οδηγούσε τους προσκυνητές στις πλησιέστερες βελανιδιές, όπου κοντά εκεί βρίσκονται οι ιερές πηγές. Μια από αυτές είναι αρχαία, αφιερωμένη στο όνομα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού και πέντε πηγές αφιερωμένες, με την ευλογία του πατέρα Ιππόλυτου, στην εικόνα της Μητέρας του Θεού «Το Σημείο», σε Αγ Ιωάννη Ρίλας, Αγ. Παύλο Ελεήμων ,Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και σε Ιερομάρτυρα Ιππόλυτο της Ρώμης. Απέναντι από την πηγή Νικόλσκι υπάρχει μια σπηλιά με ιαματική λάσπη, όπου σύμφωνα με την παράδοση ήταν το κελί των μοναχών του μοναστηριού. Πίσω από αυτό το άλσος βελανιδιάς υπάρχει ένα τεράστιο βαλτώδη λιβάδι, το οποίο ο ιερέας ονόμασε Χάρις και ευλόγησε να ξεκινήσουν τις εργασίες για την καλλιέργειά του. Ένας τεράστιος αριθμός προσκυνητών και εργατών που ήρθαν στη Μονή σε διαφορετικά χρόνια, θα έλεγε κανείς, είχαν την τιμή να εργαστούν στο Λιβάδι της Χάριτος. Στην ιερά αυτή μονή ο χρόνος φάνηκε να σταματά και ο αόρατος κόσμος ζωντάνεψε. …. Φαινόταν ότι ο αγώνας μεταξύ σκοτεινών και φωτεινών δυνάμεων γινόταν ορατός εδώ. Παρεμπιπτόντως, ορισμένοι μοναχοί και εργάτες παραδέχτηκαν ότι έβλεπαν μερικές φορές, ειδικά την παραμονή του Σαββάτου των «διαβασμάτων», ακάθαρτα πνεύματα…
Πολλοί μαρτυρούν ότι το μοναστήρι αυτό είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος, προετοιμασμένο για σωτηρία. Πράγματι, εδώ νιώθεις ότι έχεις αποκοπεί από όλον αυτόν τον αμαρτωλό κόσμο. Και παρά το γεγονός ότι σε αυτό το μοναστήρι φαινόταν να υπάρχει πλήρης καταστροφή, παρά το γεγονός ότι υπάρχει κάποιο είδος φασαρίας εδώ… Όταν βλέπεις τα πρόσωπα κάποιων μεθυσμένων, τοξικομανών και μερικών άλλων αρρώστων που δέχτηκε ο ιερέας . Και υπήρχε μια πολύ πυκνή συγκέντρωση τόσο διαφορετικών ανθρώπων εδώ. Ωστόσο, όταν ζείτε σε αυτό το καταπληκτικό μέρος για κάποιο διάστημα, έχετε την αίσθηση ότι ήσασταν «στην αγκαλιά του Χριστού» όπως είπε μια πιστή..
ΥΓ 1 και εκεί που νόμιζα ότι τελείωσα ο άγιος ήθελε οπωσδήποτε να μπει κι αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο του Vladimir Savochkin «Ο πιο ευγενικός πατέρας στη γη…»
ΥΓ 2 και κάτι άλλο θέλει να τιμάμε τους ιερομάρτυρες και μάλιστα αυτούς τους νέους της Συρίας γιατί ο ίδιος οφείλει το όνομα του σε ιερομάρτυρα στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ιππόλυτο Ρώμης..
YΓ 3 O Ρώσος Γέροντας Ιππόλυτος ”ξυπόλητος” ο ιαματικός και δαιμονοδιώκτης. για εξορκισμούς:” Δουλειά των παπάδων είναι αλλά όλοι πλέον θέλουν να είναι «επιχειρηματίες»…!”’ … και μάλιστα κάποιοι και εκατομμυριούχοι!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου