Ἀξίως τοῦ ὀνόματος, ἐπολιτεύσω στρατιῶτα Γεώργιε· «Θεοῦ γεώργιον» (Α’ Κορ. 3,9-17). π.Ζαχαρίας Ζάχαρου.

 

 

Συναξάριον.
Τῇ Γʹ(3ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου ἑορτάζομεν τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου ἐν Λύδδῃ, ἤτοι τὴν κατάθεσιν τοῦ ἁγίου σώματος αὐτοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀκεψιμᾶ, Ἰωσὴφ καὶ Ἀειθαλᾶ ἱερομάρτυρες εἰς Ἄρβηλα Περσίας (4ος αἰ.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀκεψιμᾶ τοῦ ἐρημίτου ἐν τῇ Κύρῳ Συρίας (382).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ ὁμολογητοῦ Θεοδώρου, Ἐπισκόπου Ἀγκύρας (8-9ος αἰ.)· καὶ τῶν ἁγίων Μαρτύρων, Δασίου, Σεβήρου, Ἀνδρωνᾶ, Θεοδότου καὶ Θεοδότης, ξίφει τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Ἠλίας ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι ἐννέα Μάρτυρες ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι κηʹ (Εἰκοσιοκτὼ) Μάρτυρες πυρὶ τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀχεμενίδου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἐκ Περσίας (4ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ ἅγιοι Μάρτυρες τῆς Σαραγόσης (304)
Τῇ  αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Γουίνιφρεντ τοῦ Treffynon τῆς Οὐαλίας (650).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Ἄννης τοῦ Κιέβου, θυγατρὸς τοῦ πρίγκιπα Βσεβολόντ Α΄ Γιαροσλάβιτς (1112).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικόλαος ὁ Ἰβηρίτης (Άθως), ὑμνογράφος ἐν Γεωργίᾳ (1308).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Ποιμήν ὁ ἁγιογράφος τῆς Μονῆς Ζωγράφου Ἁγ. Ὄρους, ἐκ Σόφιας Βουλγαρίας (1610).

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῆς τιμίας Κάρας τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἀποστόλου τοῦ Νέου, ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τὸν Ἅγιον Λαυρέντιον Πηλίου ἐν ἔτει 1796.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν καὶ νέου Ἱερομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Νεαπολίτου (σημ. Νέβ-Σεχήρ) (1797).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Πελαγίας (Testova) τοῦ Ντιβέγιεβο (1944).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες Νικόλαος (Dinariev) καὶ Παύλος (Parfenov) (1918) ·Γεώργιος ἐν Πλαστούνοβσκαγια καὶ Γεώργιος ἐν Βορονέζ· Παυλίνος (Kroshechkin) τοῦ Μογγίλεφ, καὶ Ἀρκάδιος (Yershov) τοῦ Αἰκατερινμποὺργκ, καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς Ἀνατόλιο (Levitsky), Νίκανδρο (Chernelevsky), καὶ Κυπριανό (Annikov) · Δαμιανός (Voskresensky) τοῦ Kursk (1937)· Κωνσταντίνος (Chekalov), Σέργιος (Smirnov), Βασίλειος (Nikolsky), Θεόδωρος (Belyaev), Βλαδίμηρος (Vvedensky), Νικόλαος (Raevsky), Ἰωάννης (Kozyrev), Βασίλειος (Kozyrev), Ἀλέξανδρος (Bogoyavlensky), Δημήτριος (Troitsky), Ἀλέξιος (Moskvin), ἱερεῖς, καὶ Σέργιος (Kazansky) καὶ Ἰωάννης (Melnitsky), διάκονοι, ἐκ τοῦ Τβὲρ (1937)· Νεόφυτος (Osipov) ἐκ Μόσχας, καὶ Σωφρόνιος (Nesmeyanov) ἐκ Lozeva τοῦ Τβὲρ (1937), ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι.
Ναοῦ τὰ ἐγκαίνια, Μάρτυς καὶ θέσιν,
Τῶν λειψάνων σου νῦν γεραίρει ἡ κτίσις.

Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος στον μοναχό Ιωάσαφ

«Αδελφέ, λέγε αδιάκοπα την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό», χωρίς να σκέπτεσαι τίποτε άλλο. Εάν θέλεις την σωτηρία της ψυχής σου, μην αφήνεις ποτέ την ευχή αυτή. Έτσι θα αποκτήσεις καθαρό νου και καρδιά και θα δείς μυστήρια Θεού… λίγοι εκλεκτοί άνθρωποι ευρίσκονται σήμερα στον κόσμο, με την διαφορά ότι, όποιος κοπιάσει για λίγη αρετή, υπομείνει τον αδελφό του και δεν τον κατακρίνει, αυτός θα ευχαριστήσει τον Θεό και θα κληθεί «μέγας εν τη βασιλεία των ουρανών».
«Αδελφέ, μη αμελείς, λέγε την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό», και με τις ευχές της Κυρίας Θεοτόκου δεν θα πάθεις τίποτε».
«Την ευσπλαχνία του Θεού την γνωρίζεις, αγωνίσου ν’ αποκτήσης την πρώτη αγάπη και εγώ δεν θα σε αφήσω αβοήθητο». Λέγοντάς του αυτά, τον εσφράγισε τρεις φορές με το σημείο του σταυρού και έγινε άφαντος.
Από την Οπτασία του μοναχού Ιωάσαφ

***

Ο Άγιος Γεώργιος είναι πάντοτε ζωντανός και παρών ανάμεσα μας…

Άγνωστο Θαύμα του Αγίου Γεωργίου στην Αλεξάνδρεια

Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ευρίσκεται περικαλλής ναός του Αγίου Γεωργίου… Οι μουσουλμάνοι την Παναγία και τον Άγιο Γεώργιο τους σέβονται πολύ (τον δε Άγιο Γεώργιο κυριολεκτικά τον φοβούνται!).

Το έτος 2004 στον εσπερινό της γιορτής του Αγίου, τρεις μουσουλμάνες κυρίες αριστοκράτισσες, συμφωνήσαν να παρευρεθούν στον εσπερινό του Αγίου κρυπτόμενες όσο μπορούσαν με φερετζέδες και μαντίλες. Δια να μην δίδουν στόχο επέλεξαν να σουρουπώσει λίγο και να κινηθούν σε μικρά δρομάκια. Αυτές τις συνθήκες όμως επιλέγει και ο ληστής για να επιτύχει τον σκοπό του.
Εμφανίζεται λοιπόν ένας ληστής με ένα μαχαιρι και ένα σάκκο απειλώντας τις κυρίες να συγκεντρώσουν τα χρυσαφικά τους μέσα στον σάκκο. Έντρομες οι κυρίες αρχίζουν να βγάζουν από επάνω τους τα ολόχρυσα βραχιόλια, τα δακτυλίδια, τα σκουλαρίκια και τα ρίχνουν στο σάκκο. Εκείνη την στιγμή εμφανίζεται από το πουθενά ένας γεροδεμένος νέος ο οποίος ακινητοποιεί τον ληστή και προτείνει στις έντρομες κυρίες όλοι μαζί να κατευθυνθούν στο τοπικό αστυνομικό τμήμα που βρισκόταν εκεί πλησίον.
Ο Αξιωματικός υπηρεσίας μόλις είδε τον ληστή ανεφωνησε
-βρε Αχμέτ πάλι τα ίδια έκανες, προχθές δεν σε βγάλαμε από το μπουντρούμι;
Αμέσως διέταξε τον αρχιφύλακα να τον οδηγήσει στο κρατητήριο και άρχισε να καταγράφει το συμβάν στο βιβλίο προς τις κυρίες να υπογράψουν δια την μαρτυρία.
Εν συνεχεία στρέφει το βιβλίο να υπογράψει και ο γεροδεμένος νέος.
Όταν έστρεψε το βιβλίο για να υπογράψει και ο ίδιος , και να βάλει την ημερομηνία ως είθισται, έκπληκτος παρατηρεί ότι στο τέλος από τα τρία ονόματα των γυναικών, γραμμένα στα αραβικά, είναι γραμμένο στα ελληνικά το όνομα Γεώργιος.
Σηκώνει παραξενεμένος το βλέμμα του να δει τι ακριβώς συμβαίνει και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει μαζί τους πια κανένας ψηλός γεροδεμένος νέος.
Η αποστολή είχε εκτελεσθεί, η δικαιοσύνη πάραυτα είχε αποδοθεί. ..

(Σημ. Συντακτου, το βιβλίο ευρίσκεται και σήμερον στα αρχεία του Αστυνομικού τμήματος Αλεξανδρείας)
επιμέλεια σύνταξης, Φίλοι Αγίου Όρους Λαμίας

***

Ο Ελληνορθόδοξος άραβας και ευσεβής κάτοικος του χωριού των Ποιμένων (Beit Sahour–Μπετ Σαχούρ -Βηθλεέμ) Χαλίλ Αμπουφάρχα, ήτο πρόγονος του εφημερίου του χωριού, και διηγόταν το εξής γεγονός που έζησε γύρω στο 1903, πριν από περίπου πέντε-έξι γενιές. Είχε λάβει το κλειδί του σπηλαίου να πάει ενωρίς να ανάψει τα καντήλια για τον όρθρο. Νομίζοντας ότι ήταν 5 το πρωί, επειδή ήταν πανσέληνος εκείνο το βράδυ, έφθασε στο σπήλαιο στις δύο μετά τα μεσάνυχτα πολύ ενωρίτερα. Όταν έφθασε στον υπόγειο ναό, άκουσε (απ’ έξω) ψαλμωδία, αλλά δίστασε να μπεί μέσα επειδή οι φωνές του φάνηκαν άγνωστες. Αναρωτήθηκε ποιός άραγε να είχε ανοίξει τον ναό, και αφού πήρε θάρρος μπήκε μέσα στην εκκλησία. Βρέθηκε λοιπόν σε ουράνια θεία Λειτουργία αγγέλων. Παρατήρησε τότε μια Κυρία που στεκόταν κοντά στην Ωραία Πύλη, περιτριγυρισμένη από φωτοστέφανο. Στάθηκε ακίνητος ακούοντας με έκπληξη, θαυμασμό και απορία την ουράνια υμνωδία, διερωτώμενος πως άραγε ηξιώθη να βρεθεί σε ακολουθία αγγέλων, και ποιά ήταν αυτή η θαυμαστή γυναίκα.
Ξαφνικά άκουσε να έρχεται από πάνω, από την πόρτα του σπηλαίου, θόρυβος βημάτων αλόγου, καλπασμός αλόγου και ένας νεαρός καβαλάρης έφθασε έξω από το σπήλαιο. Μόλις μπήκε, μέσα τρέχοντας, πλησίασε την Κυρία η οποία τον ρώτησε με δυνατή φωνή: «Πού ήσουνα Άγιε Γεώργιε και άργησες να έρθεις, εσύ που δέχεσαι τα περισσότερα δώρα από τους πιστούς;». Καί αυτός απάντησε: «Μητέρα του Θεού, Κυρία Θεοτόκε, μια βάρκα βυθιζότανε στο πέλαγος και ήμουν υποχρεωμένος να τρέξω να βοηθήσω τους ανθρώπους που επικαλέστηκαν την βοήθειά μου».
Λέγοντας αυτά τίναξε το μανδύα του που ήτο βρεγμένος, και πιτσίλισε το πρόσωπο και τα ενδύματα του Χαλίλ Αμπουφάρχα που ήταν παρών. Όταν τελείωσε η ουράνια αυτή Θεία Λειτουργία έλαβε αντίδωρο από τα χέρια της Παναγίας, και όταν εξαφανίστηκαν οι Άγγελοι, η Παναγία και ο Άγιος Γεώργιος, αυτός παρέμεινε με πειστήριον στα χέρια του το αντίδωρο και τις σταγόνες στα ρούχα του από τον μανδύα του Αγιου Γεωργίου, προς πίστωσιν αληθινή των κατοίκων του χωριού και του ιερέως που έφθασαν κατόπιν για τον όρθρο, και τους εξήγησε τα όσα θαυμαστώς είδε και άκουσε στο σπήλαιο των Ποιμένων.
(φυλλάδιο Ι.Μονής των Ποιμένων, Αρχιμ.Ιγνάτιος, Σεπτ. 2007, Ανατ. Ιερουσαλήμ, Ισραήλ). 

***

Η μακαριστή Παναγιώτα Χατζηκτωρή απο το κατεχόμενο σήμερα κεφαλοχώρι Κάτω Ζώδια της Κύπρου…  Όταν ήταν δέκα ετών περίπου, ένα απόγευμα την πήρε η αδελφή της γιαγιάς της σ’ ένα εξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου για ν’ ανάψουν τα καντήλια.
Όταν έφθασαν είπε με απλότητα η γιαγιά:
– «Ήρθαμε στον Άγιο, μας θέλει άραγε; Ας τον ρωτήσουμε»,
και φωνάζει έξω από το ναό:
–«Άγιέ μας Γεώργιε, μας θέλεις ή όχι;».
Τότε ακούστηκε φωνή μέσα από την Εκκλησία να λέη:
–«Ναι, σας θέλω».
Αυτό επαναλήφθηκε τρεις φορές, και άκουσαν έκπληκτες και οι δύο την φωνή του. Εισήλθαν μέσα στο εξωκκλήσι αλλά διεπίστωσαν ότι δεν υπήρχε κανείς.
Έψαξαν έξω αλλά πάλι δεν είδαν άνθρωπο.
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο τ. Β’», Ιερόν Ησυχαστήριον «Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Αγιον Όρος

Θαύμα του Αγίου Γεωργίου στον Γιώργο τον ψαρά από τον Βόλο

– Σήμερα θυμήθηκα τον φίλο μου, τον Γιώργο Τσιάμη, τον ψαρά από το Βόλο.
Τον έζησα από μικρός.
Έρχονταν με λεωφορείο από το Βόλο με δύο καλάθια και πωλούσε ψάρια στο Βελεστίνο επί 40 χρόνια. Αργότερα αγόρασε ένα μικρό αυτοκινητάκι κι΄ έρχονταν μ΄αυτό στο Βελεστίνο.
Το Βελεστίνο ήταν η “επικράτειά” του.
Φωνή ; χιλιόμετρα μακριά..!.
Ο Ψαραααααααααααάς.
Πάω στην Κάπουρνα Μαγνησίας (Γλαφυραί) να εκκλησιασθώ στην Εκκλησία του Αγίου Γεδεών γιατί εκεί γεννήθηκε ο Άγιος.
Όμως η κεντρική εκκλησία ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο και την ημέρα εκείνη είχαν “Κουρμπάνι” που στην τουρκική γλώσσα καλείται θυσία.
Μοίραζαν φαγητό και βλέπω απέναντί μου τον ψαρά.
Τον φωνάζω και του λέω :
-” Γιώργο εσύ εδώ ; “
-” Αν δεν είμαι εγώ εδώ ποιός θα είναι !! Σταύρο άκου με προσοχή τι θα σου πώ.
Δεν ξέρει κανένας στο Βελεστίνο αυτά που θα σου πώ.
Εγώ γεννήθηκα μουγγός, άλαλος. Η μάνα μου, κάθε χρόνο, μ΄επαιρνε στην αγκαλιά της και με πήγαινε στον Άγιο Νέο Απόστολο, στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου.
Δύο βράδια κοιμόμασταν εκεί, έξω από την εκκλησία και παρακαλούσε τον Άγιο όλη νύχτα να μου δώσει τη φωνή. Αυτό συνεχίσθηκε επί 16 χρόνια. Το έβαλε με πόνο, πείσμα η μάνα μου να αποκτήσω τη φωνή. Ένα βράδυ στο 16ο χρόνο σηκώνομαι τη νύχτα κατά τι δύο, πάω μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου και του λέω :
“Άγιε σε παρακαλώ δός μου τη φωνή για λίγες μέρες να χαρεί η μάνα μου. Μετά πάρε τη μάνα μου στον Ουρανό και πάρε και τη φωνή μου για πάντα, δεν μ΄ενδιαφέρει. Δεν βλέπεις πως βασανίζεται 16 χρόνια ; Λυπήσου τη μάνα μου…!!”
“Λοιπόν Σταύρο,”… δεν μπόρεσε να συνεχίσει και τον πιάνουν τα κλάμματα ξανά κλαίγοντας γοερά και με λυγμούς.

Κάποια στιγμή σταμάτησε.
“Σταύρο, που λες εκείνη τη στιγμή ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου σαν ηλεκτρικό ρεύμα και άρχισα να μιλάω κανονικά όπως όλος ο κόσμος. Ξυπνάω τη μάνα μου που την είχε πάρει ο ύπνος μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου .
–“Mάνααααααααααα. Μάνααααααααααααα !!!!. Μιλάωωωω!!!!! “ και αγκαλιάσθήκαμε.
Το τι έγινε;;.!!!!!
Δι΄ευχών.
(Σταυρός Παπαγεωργίου)

***

«Θεοῦ γεώργιον» (Α’ Κορ. 3,9-17)
Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας Ζάχαρου

Τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα της τελευταίας Κυριακής ἀποδοσμένο μὲ μεγάλη ἔμπνευση σὲ ποιητικὴ μορφὴ εἶναι πλούσιο σὲ νοήματα. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ζοῦσαν μὲ μεγαλύτερο πλήρωμα ζέσεως καὶ χάριτος σὲ σχέση μὲ τὶς μετέπειτα γενεές, ἐφόσον ἦταν ἕτοιμοι ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ γιὰ τὸ μαρτύριο. Καὶ ὅμως ὁ Ἀπόστολος δὲν παύει μὲ τὸν λόγο του νὰ τοὺς παιδεύει καὶ νὰ τοὺς ὑπενθυμίζει μὲ ἔμφαση τὸν ὑψηλὸ προορισμό τους νὰ γίνουν ναὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος1.

«Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί». Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ χῶμα, ἀπὸ τὸ μηδέν, ἀλλὰ τοῦ ἐμφύσησε στὸ πρόσωπό του πνοὴ ζωῆς καὶ τὸν κατέστησε «εἰς ψυχὴν ζῶσαν». Τοῦ ἀπέδωσε τὴ μεγάλη τιμὴ νὰ τὸν πλάσει κατ’ εἰκόνα Του καὶ νὰ τὸν προορίσει νὰ γίνει ὁμοίωσή Του.

Ὁ Θεὸς ἀπευθύνει στὸν ἄνθρωπο κλήση γιὰ μιὰ θαυμαστὴ καὶ ἄκρως δημιουργικὴ συνεργασία, ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ καταστεῖ ὁ κτιστὸς ἄνθρωπος θεὸς κατὰ χάρη, νὰ οἰκοδομηθεῖ σὲ κατοικητήριο τῆς Θεότητας. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Αὐτουργὸς καὶ Τελειωτὴς τοῦ μεγαλειώδους ἔργου τῆς πάγκοινης σωτηρίας, ἀλλὰ καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ συνεργασθεῖ μαζί Του. Πόθος Του εἶναι νὰ φθάσει τὸ πλάσμα Του σὲ θεῖα μέτρα, νὰ γίνει κατὰ χάρη ἐκεῖνο ποὺ εἶναι ὁ Θεὸς κατ’ οὐσία.

Ὁ Θεὸς εἶναι μιὰ πλούσια Θεότητα, Πατήρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ ἔχει πλούσια Βασιλεία. Εἶναι μέγας καὶ φοβερὸς «ἐν συναγωγῇ θεῶν»2. Καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ «πλουτήσει εἰς Θεόν»3, καὶ νὰ γίνει μέτοχος τῆς θεσπέσιας αὐτῆς κοινωνίας.

Ὁ Ἀπόστολος συνεχίζει μὲ ἕνα μεγάλο νόημα: «Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε». Ὡς γεωργούμενοι καὶ οἰκοδομούμενοι ἀκολουθοῦμε στὴ ζωή μας μιὰ δυναμικὴ πορεία καὶ ἀνάπτυξη. Ὁ Ἀπόστολος μὲ τὸν ὅρο «Θεοῦ γεώργιον» εἶναι σὰν νὰ λέει ὅτι ἡ καρδιά μας βρίσκεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἡ γῆ στὰ χέρια τοῦ γεωργοῦ. Καὶ ὅπως ὁ γεωργὸς καλλιεργεῖ τὴ γῆ μὲ τὸ ἀλέτρι γιὰ νὰ δώσει καρποφορία, ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς καλλιεργεῖ τὴν καρδιά μας γιὰ νὰ δεχθεῖ τὸν πλοῦτο τῶν χαρισμάτων Του καὶ νὰ φέρει καρποὺς θεογνωσίας, καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καρποὺς ποὺ νὰ ἀντανακλοῦν τὴν τελειότητα τοῦ Θεοῦ στὸν Ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος πιστεύει, καὶ τὸν Ὁποῖον ἀγαπᾶ. Καὶ ὅπως ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος δίδαξε: «Οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ’ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»4.

Ὁ Θεὸς ἔπλασε «κατὰ μόνας»5 τὴν καρδιὰ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Τὴν ἔπλασε ἱκανὴ νὰ γίνει θρόνος τοῦ Βασιλέως τοῦ Μεγάλου. Καὶ τώρα μὲ ἕνα θαυμαστὸ καὶ δημιουργικὸ τρόπο τὴν καλλιεργεῖ μὲ τὸ ἀλέτρι τοῦ Σταυροῦ Του καὶ τὴν ἀναπλάθει. Περνάει καὶ ξαναπερνάει αὐτὸ τὸ ἀλέτρι ἀπὸ πάνω της, τὴ σκάβει, τὴν πληγώνει, τὴ θεραπεύει, τὴν πληγώνει ξανὰ καὶ πάλι τὴ θεραπεύει, μέχρις ὅτου ξεριζώσει ἀπὸ ἐκεῖ ὅλα τὰ ζιζάνια τῶν παθῶν καὶ τὴ χαμαιζηλία τῆς ἀσεβοῦς ζωῆς. Τὴν ἀναπλάθει, ὡσότου γίνει κατάλληλο ὑλικὸ γιὰ νὰ τυπώσει ἐκεῖ τὴ Μορφὴ τοῦ Υἱοῦ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐδοκίας Του, τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ μιλάει ἀτελείωτα γιὰ τὴ γεωργία τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιές. Κατ’ οὐσίαν, δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο πάνω στὴ γῆ μὲ τὸ ὁποῖο νὰ ἀξίζει κἂν νὰ ἀσχοληθοῦμε, διότι ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι μάταια. Ὅταν τὸ σῶμα μας ἐπιστρέψει «εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη», τίποτε δὲν θὰ μείνει παρὰ μόνον ἡ ἐργασία ποὺ κάναμε πάνω στὴν καρδιά μας.

Στὴν πράξη τῆς ζωῆς μας τὸ ἀλέτρι παίρνει τὴ μορφὴ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν Του, ποὺ εἶναι «ζωὴ αἰώνιος»6. Ὅποιος δέχεται τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν ἀσπάζεται, παρόλο τὸν πόνο ποὺ ἐντέλλεται, αὐτὸς σταδιακὰ ἀποσυνδέεται ἀπὸ τὶς ἐμπαθεῖς προσκολλήσεις ποὺ ἔχει σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο. Φθάνει στὸ σημεῖο, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολή Του, νὰ μισήσει «ἔτι καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν», ἀψηφώντας τὸ ὁρμητικὸ ρεῦμα τοῦ κόσμου ποὺ διακηρύσσει ἠχηρά: «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν»7, δηλαδὴ ἂς χαροῦμε τὴ ζωούλα μας, διότι αὔριο θὰ πεθάνουμε καὶ θὰ σβήσουμε σὲ αἰώνια λησμονιά.

Ὅποιος ὅμως δεχθεῖ καὶ ἐνστερνισθεῖ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, «μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν»8. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι ἡ μεγαλύτερη μεγαλουργία τοῦ Σταυροῦ. Μᾶς ἀποσυνδέει ἀπὸ τὴ φθαρτότητα καὶ ἀπὸ κάθε μολυσμὸ τῆς πρόσκαιρης ζωῆς, ὥστε ἐλεύθεροι νὰ «δράμωμεν τὴν ὁδὸν τῶν ἐντολῶν» Του9. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ στὴν καθημερινή μας ζωὴ ἐκφράζεται μὲ τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις, ἀκούσιες καὶ ἑκούσιες, ποὺ ὑφιστάμεθα, γιὰ νὰ δείξουμε τὴν πιστότητά μας στὸν Χριστὸ καὶ νὰ Τοῦ ἀποδώσουμε τὴν κραταιὰ ἀγάπηση ποὺ Τοῦ ἀξίζει καὶ ποὺ Τοῦ χρωστᾶμε, ὡς στὸν μεγάλο Εὐεργέτη τῆς ζωῆς μας.

Ὁ πάνσοφος Δημιουργός, ποὺ ἔπλασε μὲ μοναδικὸ τρόπο τὶς καρδιές, γνωρίζει ποιόν σταυρὸ ἔχει ἀνάγκη ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς, γιὰ νὰ λυθοῦν τὰ δεσμὰ τῶν προσκολλήσεών μας καὶ νὰ σπάσει τὸ κέλυφος τοῦ λοιμοῦ τῆς ἁμαρτίας ποὺ λυμαίνεται τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ φθάσουμε στὴν πραγματικὴ πνευματικὴ ἐλευθερία ἐπιτελώντας «ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»10.

Ἐν ὀλίγοις, τὸ «γεώργιον τοῦ Θεοῦ» συνίσταται στὴ συνεργασία μας μὲ τὸν Κύριο στὸν ἀγώνα νὰ ἀποκτήσουμε πνευματικὴ ὑπόσταση ἐνώπιόν Του. Στὴ συνέχεια ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποιεῖ μιὰ ἄλλη εἰκόνα, λέγοντας ὅτι εἴμαστε «Θεοῦ οἰκοδομή». Μὲ ἕνα γενικὸ τρόπο ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ, ὁ στύλος καὶ τὸ στερέωμα τῆς ἀλήθειας πάνω στὴ γῆ. Ἐντούτοις, μὲ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο ὁ κάθε Χριστιανὸς καλεῖται νὰ γίνει οἶκος καὶ ναὸς τοῦ Θεοῦ. Ἡ οἰκοδομὴ αὐτὴ λαμβάνει χώρα μέσα στὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας, «ἄχρις οὗ τὸ σήμερον καλεῖται»11. Ὅταν παρέλθει ὁ χρόνος τοῦ παρόντος βίου, «οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι»12.

Ὑπάρχουν διάφορα μέσα γιὰ νὰ ἐργασθοῦμε πάνω στὸ ἱερὸ αὐτὸ οἰκοδόμημα, ἀλλὰ τὰ τρία πιὸ ἰσχυρὰ εἶναι ἡ ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὁ ζωοποιὸς λόγος Του καὶ ἡ μετοχὴ στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἂς ἀναφερθοῦμε ἐν συντομίᾳ στὸ καθένα ἀπὸ αὐτά.

Ἡ προσευχὴ μὲ τὸ Ὄνομα τοῦ Παντοκράτορος Ἰησοῦ εἶναι γιὰ ἐμᾶς ἄνοιγμα σωτηρίας. Ἐπικαλούμενοι τὸ Ὄνομα αὐτὸ εἰσερχόμαστε στὴν Παρουσία Του, ποὺ εἶναι δημιουργική, καταλυτικὴ τοῦ κράτους τοῦ θανάτου, φωτιστική, ἁγιαστική. Ἡ Παρουσία τοῦ Κυρίου εἶναι ζωοποιός. Ἐξαλείφει τὴ νεκρότητα ποὺ ἔχει ἐπισωρευθεῖ γύρω ἀπὸ τὴν καρδιὰ μὲ τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας.

Τὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μεγαλύτερη εὐεργεσία, διότι δὲν ὑπάρχει «ἕτερον ὄνομα ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»13. Μὲ κάθε ἐπίκληση ποὺ γίνεται μὲ φόβο, πίστη καὶ ταπείνωση τὰ ἴχνη τῆς χάριτος συσσωρεύονται στὴν καρδιά. Στὴν ἀρχὴ ξεκινοῦν ἀνεπαισθήτως σὰν ἕνα μικρὸ φῶς, ὥσπου ἔρχεται τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου καὶ σὲ μιὰ στιγμὴ ἡ καρδιὰ ἀνοίγει. Ἐντός της λάμπει φῶς μεσημβρινῆς ἡμέρας, ποὺ δηλώνει ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ καὶ ἔχει γίνει Ἐξουσιαστὴς ὅλης τῆς ὑπάρξεώς μας, Ἄρχων εἰρήνης, Θεὸς ἐλέους καὶ Πατὴρ πάσης παρακλήσεως.

Στὸ Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἔχει δοθεῖ ἡ σωτηρία. Μὲ τὸ Ὄνομά Του χτίζεται ὁ ἅγιος ναὸς τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιά. Μὲ τὸ Ὄνομά Του ζωγραφίζει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στὸν τόπο της τὴν εἰκόνα τοῦ Νέου Ἀδάμ, τοῦ Κυρίου τῆς δόξης Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Βεβαίως τὸ Ὄνομα κάθε Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδας, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχει αὐτὴ τὴν ἰδιότητα νὰ οἰκοδομεῖ ναὸ στὴν καρδιά. Συχνὰ κράζουμε: «Πάτερ ἡμῶν, Πάτερ ἀγαθέ, ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ», ἤ, «Βασιλεῦ Οὐράνιε, Πνεῦμα Ἅγιον καὶ Παντοκρατορικόν, ἐλθὲ καὶ ἴασαί μου τὴν καρδίαν ἀπὸ τοῦ λοιμοῦ τῆς ἁμαρτίας· ἐλθὲ καὶ φώτισον τὸ σκότος τῆς διανοίας μου· ἐλθὲ καὶ λῦσον τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας». Ὡστόσο, ἀπὸ ψυχολογικῆς μᾶλλον πλευρᾶς, μᾶς εἶναι πιὸ προσιτὸ νὰ ἐπικαλούμαστε ἀδειαλείπτως τὸν Κύριο Ἰησοῦ, ἐπειδὴ μὲ τὴ Σάρκωσή Του ἔχει γίνει τὸ πιὸ οἰκεῖο σὲ μᾶς Πρόσωπο ἀπὸ τὰ Τρία καὶ Τὸν γνωρίσαμε ψηλαφητά.

Τὸ δεύτερο μέσο γιὰ τὴν οἰκοδομὴ ναοῦ στὴν καρδιὰ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δημιουργικὴ δύναμη ποὺ ἔφερε τὰ σύμπαντα ἐκ τοῦ μὴ ὄντος στὸ εἶναι. Αὐτὸς ὁ ἴδιος λόγος, ὅταν γίνει ἀποδεκτὸς μὲ πίστη καὶ ταπείνωση, μὲ τὸν ἀγώνα νὰ γίνει νόμος τῆς ζωῆς μας, μᾶς ἀναπλάθει, μᾶς ἀνακαινίζει καὶ μᾶς ἀναδημιουργεῖ. Ὅπως λέει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος σὲ μιὰ ὠδή του γιὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ: «Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, ὅταν γίνει δεκτὸς στὴ ζωή, ἀπεργάζεται τὸν ἄνθρωπο θεό»14.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι δημιουργικός. Ὅταν ἠχεῖ στὴν καρδιὰ δίνει ἔμπνευση καὶ παρέχει τὴ δύναμη γιὰ κάθε ἔργο εὐσεβείας. Σὲ ἕνα πρῶτο στάδιο τὸν μελετοῦμε καὶ προσευχόμαστε μὲ τὸν λόγο αὐτό. Θρηνοῦμε καὶ λυπούμαστε, βλέποντας καθημερινὰ τὴν ἀδυναμία μας νὰ καταστήσουμε τὸν θεῖο λόγο πράξη τῆς ζωῆς μας. Τὸ πνεῦμα μας συντρίβεται καὶ ἡ καρδιὰ ταπεινώνεται, ἑλκύοντας ἔτσι τὴν ἐπισκοπὴ τοῦ «φύσει ἀγαθοῦ καὶ παρακλήτου Θεοῦ».

Οἱ ἐργάτες τοῦ πένθους, τῶν δακρύων καὶ τῆς μετανοίας ἀποκτοῦν σταδιακὰ τόσο ἐκλεπτυσμένη καὶ εὐαίσθητη καρδιά, ποὺ σὰν πνευματικὸ ραντὰρ ἁρπάζει τὰ κύματα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ψιθυρίζει τὰ λόγιά Του στὴν καρδιά τους καὶ αὐτὰ μετατρέπονται ἐντός τους σὲ «Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν». Καὶ ὅταν οἱ ἴδιοι προφέρουν πλέον λόγο ὑπὸ τὴν προοπτικὴ τοῦ λόγου ποὺ δέχθηκαν, πληροφοροῦν μὲ χάρη τὴν καρδιὰ τῶν ἀκουόντων καὶ ὑποδεικνύουν σὲ αὐτοὺς ὁδοὺς σωτηρίας.

Τὸ τρίτο μέσο οἰκοδομῆς σὲ ναὸ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῆς ἐντολῆς ποὺ ὁ Κύριος ἔδωσε τὴ νύχτα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ὅταν παρέδωσε στοὺς μαθητές Του τὸ Ἄχραντο Σῶμα Του καὶ τὸ Τίμιο Αἷμα Του καὶ τοὺς εἶπε: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν»15. Ἡ θεία αὐτὴ ἱερουργία ἔλαβε χώρα ἅπαξ, ἀλλὰ μένει «εἰς τὸ διηνεκές». Κάθε φορὰ ποὺ ἐκπληρώνουμε τὴν ἐντολὴ αὐτή, παίρνουμε χάρη γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὸ αἰώνιο γεγονὸς τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου καὶ νὰ γευθοῦμε τὸν ἀπερινόητο καρπό της, τὴν αἰώνια σωτηρία.

Στὴ Λειτουργία προσερχόμαστε προσφέροντας ἀφενὸς τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο καὶ ἀφετέρου τὶς καλύτερες πνευματικὲς διαθέσεις ποὺ συνάξαμε κατὰ τὴν προσευχὴ προετοιμασίας μας στὸν ἰδιωτικό μας χῶρο. Στὰ δῶρα ἐναποθέτουμε ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας, τὴν ἀγάπη μας, τὸν πόθο μας νὰ γίνουμε δικοί Του, τὴ μετάνοιά μας, τὴν ἀπέχθεια τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ μας, τὸν πόνο καὶ τὴν ἀπόγνωσή μας, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὴ χάρη καὶ στὸ ἔλεός Του, ὅλη τὴ ζωή μας. Τὰ προσφέρουμε στὸν Θεό, καὶ γνωρίζοντας ὅτι εἴμαστε γῆ ἁμαρτωλὴ καὶ τίποτε δὲν ἔχουμε ποὺ δὲν τὸ λάβαμε ἀπὸ Αὐτόν, λέμε: «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν Σοὶ προσφέρομεν».

Ὁ Θεὸς δέχεται τὴν προσφορά μας καὶ κάνει καὶ Αὐτὸς τὸ ἴδιο. Ἐναποθέτει στὰ δῶρα τὴ δική Του ζωή, τὸν δικό Του πόθο γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Τὰ γεμίζει μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος, ποὺ σώζει ψυχές, καὶ τὰ ἐπιστρέφει σὲ ἐμᾶς λέγοντας μὲ τὸ στόμα τοῦ λειτουργοῦ Του: «Τὰ Ἅγια τοῖς ἁγίοις».

Προσφέρουμε στὸν Θεὸ τὴν πρόσκαιρη, φθαρτή, μίζερη ζωή μας, καὶ ὁ Κύριος ἀντιπροσφέρει ζωὴ ἄληκτη στὸ Φῶς τοῦ Προσώπου Του. Ἄνιση καὶ μακάρια ἀνταλλαγή, ποὺ μᾶς κάνει νὰ ἐξερχόμαστε ἀπὸ τὸν ναὸ «ὡσεὶ παρακεκλημένοι», ψάλλοντας «ἐπινίκιον ᾠδή», «ᾆσμα καινὸν» στὸν ἅγιο Νικητῆ τοῦ θανάτου. Τὸ πλήρωμα τῆς Ζωῆς ποὺ λαμβάνουμε μέσα μας κάθε φορὰ ποὺ συμμετέχουμε στὸ Μυστήριο αὐτό, χτίζει τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιά μας, ναὸ ἀχειροποίητο καὶ αἰώνιο.

Βεβαίως, ἡ κάθε κίνηση στὴ ζωή μας, ὁ κάθε λόγος, ἡ κάθε σκέψη μας, ἢ μᾶς προσεγγίζουν στὸν Θεό, ἀπὸ τὸν Ὁποῖον ἀποκομίζουμε χάρη γιὰ τὴν οἰκοδομὴ τοῦ οἶκου Του στὴν καρδιά μας ἢ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ Αὐτὸν καὶ ἔτσι καταλύουν τὸ πνευματικό μας οἰκοδόμημα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος προειδοποιεῖ ὅτι ἡ Ἡμέρα τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Κυρίου θὰ εἶναι σὰν φωτιά. Ἀφενὸς θὰ φωτίσει «τὰ κρυπτὰ τῆς καρδίας»· θὰ φανερώσει τὶς διαθέσεις τοῦ καθενός. Ἀφετέρου ὅμως θὰ δοκιμάσει τὸ ἔργο του, ὅπως τὸ πῦρ δοκιμάζει τὸν χρυσό.

Ὅσα εἶναι σημαδεμένα μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, θὰ μποροῦν νὰ σταθοῦν ἀσάλευτα. Θὰ σφραγισθοῦν ὡς πολύτιμα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ θὰ γίνουν αἰώνια. Ὁ κάθε ναὸς τῆς καρδιᾶς ποὺ ἔχει οἰκοδομηθεῖ ταπεινὰ πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ πρὸς ὠφέλεια τῶν ἀδελφῶν, θὰ λάβει αἰώνια μισθαποδοσία. Ὅσα ὅμως εἶναι ἀσφράγιστα ἀπὸ τὴ θεία χάρη, θὰ παρέλθουν «ὡς πεποιημένα»16. Θὰ τὰ παρασύρει ὁ πύρινος ποταμὸς στὴν αἰώνια λησμονιά, καὶ ἡ ἔκβαση τῆς σωτηρίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν θὰ εἶναι ἀβέβαιη.

Ἀπαριθμώντας τὰ ὑλικὰ κατασκευῆς τῆς οἰκοδομῆς, ἀπὸ τὰ πιὸ πολύτιμα στὰ πιὸ εὐτελῆ, ὁ Ἀπόστολος ἀναφέρεται κυρίως στὸ ἔργο τῆς διδασκαλίας. Ὁ καλὸς Ποιμένας ἐπικοδομεῖ μὲ πολύτιμα ὑλικὰ τὸν ἁγιασμὸ τοῦ πομνίου του. Προβάλλει τὸν Χριστὸ ὅπως εἶναι, χωρὶς νὰ παραποιεῖ τὰ σκληρά Του λόγια. Δὲν χρησιμοποιεῖ τὰ χαρίσματα καὶ τὴν ἀρετή του γιὰ νὰ τρέφει τὴ δική του ματαιότητα, ἀλλὰ μὲ εὐγνωμοσύνη τὰ ἀναφέρει στὸν Θεὸ καὶ μετὰ ζήλου τὰ καθιστᾶ ὑλικὰ θεοφιλοῦς οἰκοδομῆς.

Ὁ Ἀπόστολος κατακλείει μὲ τοὺς φοβεροὺς λόγους: «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν». Καὶ προειδοποιεῖ: «Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς»17.

Ὁ Ἀπόστολος ἀποκαλύπτει τὴν ἀλήθεια τοῦ προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἐπίσης τὸ γεγονὸς ὅτι, δὲν μπορεῖ νὰ θεωρεῖ κάποιος ὅτι ἔχει ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολή του ὡς Χριστιανός, ἂν δὲν αἰσθάνεται στὴν καρδιά του τὴν παρουσία τῆς χάριτος καὶ δὲν ἀφουγκράζεται τὰ λακτίσματα τοῦ Πνεύματος. Ἡ ἀποκάλυψη ὅμως αὐτὴ συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὴν προειδοποίηση ὅτι, τὸν ἄνθρωπο ποὺ θὰ καταστρέψει τὶς κινήσεις τοῦ Πνεύματος ἐντός του, ὁ Θεὸς θὰ τὸν ἀφήσει νὰ ἀχρειωθεῖ. Τὰ μέτρα ποὺ τίθενται ἐνώπιόν μας εἶναι πολὺ ὑψηλά. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι»18, καί, «ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν»19.

Ὅταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἠχεῖ στὴν καρδιὰ γίνεται πανηγύρι. Συνάμα ὅμως ὁ Θεὸς συνάπτει μαζί μας διαθήκη καὶ προειδοποιεῖ. Ἡ εὐγνωμοσύνη τότε ἐκπηγάζει ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ εἶναι μας, ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ. Πρέπει νὰ δεχθοῦμε τὸ χάρισμα μὲ φόβο, νὰ εἴμαστε συνετοὶ καὶ σοφοὶ οἰκονόμοι τοῦ θησαυροῦ ποὺ μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, καὶ «μετὰ αἰδοῦς καὶ εὐλαβείας» νὰ φυλάξουμε τὴν ἱερὰ παρακαταθήκη «εἰς ἡμέραν αἰῶνος» «διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν»20.

1#. Α’ Κορ. 3,16.
2#. Βλ. Ψαλμ. 81,1.
3#. Βλ. Λουκ. 12,21.
4#. Λουκ. 9,62.
5#. Ψαλμ. 32,15.
6#. Βλ. Ἰωάν. 12,50.
7#. Α’ Κορ. 15,32.
8#. Βλ. Α’ Ἰωάν. 3,14.
9#. Βλ. Ψαλμ. 118,32.
10#. Β’ Κορ. 7,1.
11#. Ἑβρ. 3,13.
12#. Βλ. Ἰωάν. 9,4.
13#. Πράξ. 4,12.
14#. Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, σ. 275.
15#. Λουκ. 22,19· Α’ Κορ. 11,24-25.
16#. Βλ. Ἑβρ. 12,27.
17#. Α’ Κορ. 3,16-17.
18#. Λευϊτ. 11,44.
19#. Ματθ. 5,48.
20#. Βλ. Β’ Τιμ. 1,14.
https://www.pemptousia.gr/2021/08/theo%e1%bf%a6-georgion-a-kor-39-17/

Ο άγιος Γεώργιος οδηγός και διδάσκαλος της προσευχής και εγγυητής της αιώνιας σωτηρίας μας
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/22/23208/

Όταν έναν άγιο τον αγαπάς, προσεύχεσαι σ’ αυτόν, αργά ή γρήγορα θα σου φανερωθεί. Και θα μιλάς μαζί του, ο Άγιος Γεώργιος έρχεται πάντα όταν τον επικαλούμαι. π. Ιωάννης Καλαϊδης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/11/02/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%cf%80%ce%ac%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%cf%8d%cf%87%ce%b5%cf%83%ce%b1%ce%b9/

Νικητά Τροπαιοφόρε Γεώργιε, καταφρόνησες κάθε επίγεια εξουσία και τιμή, συστρατεύθηκες με τον Ζώντα Χριστό και με την αήττητη Πίστη σου νίκησες, ικέτευε τον Παντοδύναμο Σωτήρα μας να μην φοβηθούμε τα μαρτύρια, και με υπομονή να νικήσουμε!
https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/02/%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%84%ce%ac-%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%b9%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%b5-%ce%b3%ce%b5%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%86%cf%81%cf%8c%ce%bd/

Ο άγιος Γεώργιος και η μαρτυρία του (2.11.2016) Μητροπολίτη Μόρφου Νεοφύτου
https://www.youtube.com/watch?v=17EMG8k-Sco&ab_channel=%CE%9F%CE%9C%CE%99%CE%9B%CE%99%CE%95%CE%A3%CE%9C%CE%97%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%A4%CE%9F%CE%A5%CE%9C%CE%9F%CE%A1%CE%A6%CE%9F%CE%A5

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου
Ἦχος δ’

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νέου Ἰερομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Νεαπολίτου
 Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Βίον ἅγιον, ἐμφρόνως ἔχων, ἱερατεύσας, Θεῷ ὁσίως, θεοφόρε παμμάκαρ Γεώργιε· καὶ γεωργῶν τῆς ἀγάπης τὸ πλήρωμα, τὸ ἱερὸν ἀπετμήθης αὐχένα σου. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀκεψιμᾶ, Ἰωσὴφ καὶ Ἀειθαλᾶ.
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως

Ὡς θεράποντες, τῆς εὐσεβείας, στῦλοι ὤφθητε, τῆς Ἐκκλησίας, πυρσολατρῶν καθελόντες τὸ φρύαγμα, Ἀκεψιμᾶ Ἱεράρχα πολύαθλε, Ἀειθαλᾶ Ἰωσήφ τε μακάριοι. Ἀλλ’ αἰτήσασθε, Χριστὸν τὸν Θεὸν πανεύφημοι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Μαρτύρων .
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρές σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἰκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἀποστόλου τοῦ Νέου
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θεῖον βλάστημα τῆς Θεσσαλίας, νέον καύχημα τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεδείχθης Νεομάρτυς Ἀπόστολε, ὑπὲρ Χριστοῦ γὰρ ἀθλήσας στερρότατα, τῆς εὐσέβειας τὴν δόξαν ἐτράνωσας. Ἄλλα πρέσβευε Κυρίω τῷ Σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἤμιν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἦχος δʹ. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι

Τοῦ Χριστοῦ τὸ γεώργιον, τὸν γενναῖον ἐν Μάρτυσι, τὸν σοφὸν Γεώργιον εὐφημήσωμεν, τῆς ἀληθείας τὸν κήρυκα, κλῆμα τὸ ἀείζωον, τῆς ἀμπέλου τῆς ζωῆς, τὸν καρπόν ἐξανθήσαντα, καὶ πηγάσαντα, εὐσεβείας τὸ γλεῦκος καὶ τοὺς πίστει, ἐκτελοῦντας ἐτησίως, τούτου τὴν μνήμην εὐφραίνοντα.

Ἐν θαλάσσῃ με πλέοντα, ἐν ὁδῷ με βαδίζοντᾳ, ἐν νυκτὶ καθεύδοντα περιφρούρησον, ἐπαγρυπνοῦντα διάσωσον, παμμάκαρ Γεώργιε, καὶ ὁδήγησον ποιεῖν, τοῦ Κυρίου τὸ θέλημα, ὅπως εὕροιμι, ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης τῶν ἐν βίῳ, πεπραγμένων μοι τὴν λύσιν, ὁ καταφεύγων τῇ σκέπῃ σου.

Τῷ τῆς πίστεως θώρακι, καὶ ἀσπίδι τῆς χάριτος, καὶ Σταυροῦ τῷ δόρατι, συμφραξάμενος, τοῖς ἐναντίοις ἀνάλωτος, ἐγένου Γεώργιε, καὶ ὡς θεῖος ἀριστεύς, τῶν δαιμόνων τὰς φάλαγγας, τροπωσάμενος, σὺν Ἀγγέλοις χορεύεις, τοὺς πιστοὺς δέ, περιέπων ἁγιάζεις, καὶ διασῴζεις καλούμενος.

Δόξα. Ἦχος πλ. β΄.

 Ἀξίως τοῦ ὀνόματος, ἐπολιτεύσω στρατιῶτα Γεώργιε· τὸν Σταυρὸν γὰρ τοῦ Χριστοῦ, ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, τὴν ἐκ διαβολικῆς πλάνης, χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας, καὶ τὴν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας· ὅθεν βλυστάνεις ἰάματα, τοῖς ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ πιστοῖς καὶ Τριάδος γεωργός, δίκαιος ἀνεδείχθης· πρέσβευε δεόμεθα, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου, καὶ σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Εἰς τοὺς στίχους. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Ὅλος χαροποιὸς καὶ τερπνός, ὅλος εὐώδης, ὅλος στιλβῶν ἐν χάριτι, ἐκ τάφου σήμερον ὤφθης, ὥσπερ νυμφίος φαιδρός, ἐκ παστοῦ ὡραίου ἐξερχόμενος, παμμάκαρ Γεώργιε, διασῴζων τὰ σήμαντρα, ἐν σοῖς λειψάνοις, ἁγιότητος ἅπαντα, τὸ μυρίπνοον, τὸ ὡραῖον τοῦ χρώματος, μάλιστα δὲ τὰ θαύματα, ἃ πᾶσι τοῖς κάμνουσι, ποταμηδὸν ἀναβλύζεις, πάθη ποικίλα ἰώμενος. Χριστὸν ἐκδυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι, τὸ μέγα ἔλεος.

Μέγα τὸ κλέος ὄντως ἐστίν, ὁ ἐκ Κυρίου Ἀθλοφόρε ἀπείληφας, δι᾿ ἔργον σῆς μαρτυρίας· καὶ γὰρ ὡς γίγας ταχύς, διατρέχεις πᾶσαν τὴν ὑφήλιον, νοσοῦντας ἰώμενος, αἰχμαλώτους ῥυόμενος, τοὺς ἐν ποικίλοις, πειρασμοῖς ἐκλυτρούμενος, καὶ τοῖς θαύμασι, πᾶσι πάντα γενόμενος! Ὅθεν, ὡς ἀντιλήπτορα, θερμὸν ἅπας κόσμος σε, καὶ εὐεργέτην κηρύττει, μυρίαις γλώσσαις Γεώργιε. Χριστὸν ἐκδυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι, τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεῖς

Γεωργηθεῖς, ὑπό Θεοῦ ἀνεδείχθης, τῆς εὐσεβείας γεωργός τιμιώτατος, τῶν ἀρετῶν τά δράγματα συλλέξας σεαυτῶ, σπείρας γάρ ἐν δάκρυσιν, εὐφροσύνη θερίζεις, ἀθλήσας δέ δί’ αἵματος, τόν Χριστό ἐκομίσω, καί ταῖς πρεσβείαις, Ἅγιε, ταῖς σαῖς, πάσι παρέχεις πταισμάτων συγχώρησιν.

Πρὸς Κορινθίους Α’ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
Κεφ. γ’ : 9-17

Ἀδελφοί, Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός. Εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. Εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; Εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς.

iconandlight.wordpress.com