Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
Христос Воскрес! Воистину Воскрес!
Kristus (ir) augšāmcēlies! Patiesi viņš ir augšāmcēlies!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
Συναξάριον τοῦ Μηναίου.
Τῇ Εʹ τοῦ μηνὸς Μαΐου μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εἰρήνης τῆς ἐν Περσίδι.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἄθλησις τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Νεοφύτου, Γαΐου καὶ Γαϊανοῦ. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις ἐν τῷ σεπτῷ καὶ σεβασμίῳ ναῷ τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, τῷ ὄντι ἐν τοῖς Δαρείου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἀνάμνησις τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Κύρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Εὐθυμίου τοῦ μυροβλύτου, καὶ θαυματουργοῦ, ἐπισκόπου Μαδύτου. (990)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νέου ὁσιομάρτυρος Ἐφραὶμ τοῦ νεοφανοῦς, τοῦ ἐν τῷ ὄρει τῶν Ἀμώμων, παρὰ τῇ Νέᾳ Μάκρῃ τῆς Ἀττικῆς ἀσκήσαντος καὶ ὑπὸ Ἀγαρηνῶν πειρατῶν ἀθλήσαντος ἐν ἔτει ͵αυξβ´ (1426).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Θεοδώρου, Ἰουλιανοῦ, Εὐβούλου, Μαλκάμονος, Μωκίμου καὶ Σαλαμάνη, τῶν ἐν Πέτρᾳ μαρτυρησάντων, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἱλαρίου, ἐπισκόπου Ἀρελάτης (Arles) ἐν Γαλλίᾳ. (449)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ἐφραὶμ τοῦ προφήτου, ἐν Δαμασκῷ ἀθλήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀδριανοῦ τοῦ Μόνζα ἐν Κοστρομά Ῥωσίας. (1619)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων Βαρλαὰμ καὶ Γεδεών, τῶν ἐν Σερπούχωφ Ῥωσίας. (1377)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου, ἡγουμένου τῆς Μονῆς Γελιέζνι-‐Μπόροφσκ Ῥωσίας. (1442)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Μάρθα Μονεμβασίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἅγιος Γερόντιος ἐπίσκοπος Μιλάνου (470)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Βασίλειος Ἐπίσκοπος Τσέρνιγκωφ, καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ ἱερομάρτυρες καὶ νεομάρτυρες (1918), Εὐστάθιος Μαλακόφσκι πρεσβύτερος (1918) καὶ ἱερομάρτυς Νικόλαος (1919) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Σύναξις τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς καλουμένης «Ἀκένωτον Ποτήριον» ἐν Σερπούχωφ Ῥωσίας (1878)
Η θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας «το Ακένωτον Ποτήριον» έλαβε ιδιαίτερη ιαματική χάρη προς ανθρώπους εξηρτημένους σε ψυχότροπες ουσίες και το πάθος της μέθης.
«Ἐν οἴνῳ μὴ ἀνδρίζου, πολλοὺς γὰρ ἀπώλεσεν ὁ οἶνος» Σοφία Σειράχ 31:25
(«Μήν κάνεις τό παλληκάρι στό κρασί, γιατί πολλά ἔχει τό κρασί ρημάξει παλληκάρια» Σοφία Σειράχ 31:25)
«καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον». Ψαλμ. Κβ´ 5
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Αυτοί που μεθούν από το Άγιο Πνεύμα, αγάλλονται συνέχεια από την στοργή του Θεού, του Πατέρα τους.
Αν μεθύση ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, η ζωή του εδώ στην γη γίνεται μαρτυρική, με την καλή όμως έννοια. Αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για καθετί γήινο και όλα τα «θεωρεί σκύβαλα». Βλέπεις, όσοι πίνουν πολύ και μεθούν, μετά δεν νοιάζονται για τίποτε. «Μπαρμπα-Θανάση, το καλύβι σου καίγεται», φώναζαν σε κάποιο γεροντάκι που το καλύβι του είχε πάρει φωτιά. «Άσ᾿ το να καή», έλεγε αυτός, γιατί είχε πιεί και ήταν μεθυσμένος!…
Η άλλη μέθη, η ουράνια, είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί, στο ατέλειωτο βαρέλι, το ουράνιο. Εύχομαι να βρήτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί. Αμήν!
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πάθη και Αρετές,
***
Όσιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός της Γεωργίας
Πολύ συχνά έβλεπαν τον π. Γαβριήλ με ένα μπουκάλι στο χέρι και όλοι νόμιζαν ότι έπινε κρασί, αλλά το μπουκάλι περιείχε κάποιο χυμό. Μια φορά πήρε το ποτήρι, είπε την προσφιλή του πρόταση: «Δόξα τω Θεώ και ελέησον ημάς» και το έδωσε σε μια κυρία που καθόταν κοντά του. Εκείνη μόλις το δοκίμασε αναφώνησε:
-Μα αυτό είναι χυμός βύσσινο!
–Πάει κι αυτή, μέθυσε! Αποκρίθηκε ο άγιος, και το είπε τόσο πειστικά, που τον πίστεψαν.
Ποτέ δεν θόλωνε το μυαλό του ούτε αλλοιώνονταν τα νοήματα των λόγων του όταν έπινε. Κι έλεγε: «Ελήφθη!». Όταν τον ρωτούσαν τι σήμαινε αυτό, απαντούσε με χαμηλή φωνή:
-Αυτό είναι το μυστικό μου.
–Το κρασί είναι ένας προφέσορ, μεγαλογιατρός. Σου ανοίγει την καρδιά σαν καλός χειρουργός, χωρίς πόνο, κι εκεί μέσα μπαίνει η αγάπη, έλεγε ο π. Γαβριήλ.
Έπινε γιατί ήθελε οι άλλοι να τον βλέπουν αδύναμο:
-«Στην αδυναμία μου θα φανεί η δύναμή μου». Και με το ιδιαίτερο χιούμορ του πρόσθετε: – Ο απόστολος Παύλος λέει να μην πίνουμε μόνο νερό. Να πίνουμε για το στομάχι και λίγο κρασί. Εγώ μπορώ να μην τον ακούσω; Παλαιά, οι άγιοι πατέρες έκαναν παράλογες πράξεις βασανίζοντας και ταπεινώνοντας τον εαυτόν τους, κι έπιναν κρασί. Εκτός από τον Κύριο, ποιος μπορούσε να τους καταλάβει; Ούτε στα βιβλία γράφουν γι’ αυτό. Κι ύστερα συνέχιζε με θλίψη:
– Εσείς δεν μπορείτε να με καταλάβετε. Αν είσαι άγιος, πρέπει να είσαι αμαρτωλός. Αν είσαι όμως σοφός, τρελός.
Ρώτησε κάποτε ο Γέροντας τα πνευματικά παιδιά του:
-Στο γάμο στην Κανά, όπου ο Χριστός μετέτρεψε το νερό σε κρασί, τί νομίζετε; Μέθυσαν οι καλεσμένοι πίνοντας αυτό το κρασί; Ο Χριστός πώς θα μπορούσε να μεθύσει κάποιον;
Προσποιούμενος τον σαλό, ο π. Γαβριήλ είπε σε μια γυναίκα που τον παρακαλούσε να προσευχηθεί για την ψυχή της.:
-Να θυμάσαι: Για σένα προσευχήθηκα τόσο, που έτρεξε ο Κύριος κοντά σου. Τώρα εσύ ξέρεις. Σου δίνω την ευλογία μου να Του κάνεις νάζια. Κάνε Του νάζια. Κάνε να Του αρέσεις, να Του αρέσεις!
Σε άλλη κοπέλα είπε:
-Μην κλαις. Ο Κύριος είναι τόσο κοντά σου, που ούτε ο αέρας δεν είναι!
Μια μέρα ο π. Γαβριήλ κατέβηκε από το κελί του κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί. Όταν βαρέθηκε να πίνει μόνος, κοίταξε γύρω του και προσκάλεσε κάποιον προσκυνητή να πιει μαζί του. Εκείνος, μόλις ήπιε, ξαφνιάστηκε, γιατί το κρασί που κρατούσε ο Όσιος Γαβριήλ είχε γεύση χυμού. Έτσι, συνέχισε να πίνει μαζί με τον Γέροντα και γρήγορα άρχισε κι αυτός τα «παιδιαρίσματα» σαν να ήταν μεθυσμένος. Ο π. Γαβριήλ χάρηκε που ο άλλος μπήκε αμέσως στο νόημα.
Ένας άγνωστος, που παρακολουθούσε τη σκηνή, σάστισε που έβλεπε να «μεθούν» μέσα στο μοναστήρι. Ο Γέροντας τότε τον φώναξε και του πρόσφερε κι αυτού να πιει. Ο άγνωστος πήρε δειλά το ποτήρι και δοκίμασε. Τά ’χασε και κοκκίνισε, μόλις διαπίστωσε ότι αυτό που έπιναν ήταν απλός χυμός!
Ο π. Γαβριήλ τού είπε τότε ήρεμα:
–Κάθε αμαρτία συγχωρείται στον άνθρωπο, εκτός από την προσβολή του Αγίου Πνεύματος. Κάποτε ο Θεός θα επιτρέψει και σε σένα να πέσεις στην ίδια αμαρτία. Όταν εγώ σε κατηγορήσω και νιώσω «ανώτερός» σου, δεν είμαι άξιος ενώπιον του Κυρίου. Και όταν εγώ πίνω κρασί μαζί σας, δεν έχει σημασία αυτό το γεγονός, αλλά η αγάπη.
(Μαλχάζι Τζινόρια: «Ο Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν Σαλός και Ομολογητής», Μέρος γ΄, Κεφ. 34ο,, σελ. 305–306., Μετάφραση: Νάνα Μερκβιλάτζε, Γλωσσική επιμέλεια: Φανή Ροπόκη. Αθήνα, Μάιος 2013.
»Αν δεις έναν αμαρτωλό, μην τον κατηγορήσεις. Ο Κύριος λέει: “Η κρίση είναι θέμα δικό Μου. Εγώ είμαι Αυτός που θα κρίνει τους ανθρώπους. Ποιος είσαι εσύ, ο άνθρωπος, που θα τον κρίνεις αντί για Μένα;” (βλ. Ρωμ. 12, 19). Με την κατάκριση εξυψώνεις τον εαυτό σου και ο Θεός μετά σε αποστρέφεται. Όμως, “όποιος υψώσει από μόνος του τον εαυτό του, αυτός θα ταπεινωθεί· και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του μπροστά στα μάτια του Θεού, αυτός θα υψωθεί” (βλ. Ματθ. 23, 12). Όταν κατακρίνεις κάποιον πεσμένο, κατακρίνεις τον Κύριο. Αν δεις στον δρόμο έναν ληστή, μια πόρνη, έναν μέθυσο, μη τους κατακρίνεις. Διότι ο Κύριος τούς άφησε στις επιθυμίες τους. Αυτοί οι ίδιοι πρέπει να βρουν τον δρόμο του Κυρίου και να μετανοήσουν. Όμως, τις δικές σου επιθυμίες τις συγκρατεί ο Θεός, γιατί αν σε αφήσει να πέσεις σε χειρότερες, δεν θα μπορέσεις να βγεις από αυτές και θα καταστραφείς. Γι’ αυτό, μη καυχιέσαι για τον εαυτό σου. Τον άνθρωπο που είδες ότι αμάρτησε, τον είδες ότι μετανόησε; Όπως η κλωστή πρέπει να περάσει από τη βελόνα, έτσι και ο άνθρωπος παθαίνει ό,τι ακριβώς κατέκρινε…»
»Όταν δεις έναν μεθυσμένο να είναι ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο, ας είναι καλά! Θα κοιμηθεί και θα σηκωθεί. Αν είναι στη μέση του δρόμου, βαλ’ τον απλώς στην άκρη. Μερικοί πίνουν βότκα για να μην παγώσουν στον δρόμο. Αλίμονο σ’ αυτούς που τους κατηγορούν! Τον άνθρωπο πρέπει να τον διορθώνεις, αλλά η καρδιά σου να είναι γεμάτη αγάπη…«
«Όταν ο άνθρωπος είναι βυθισμένος στην αμαρτία και δεν θέλει να βγει απ’ αυτή, μη του λες τίποτα. Μήπως όταν αμαρτάνει, σε ρωτάει; Όταν είναι σε δύσκολη κατάσταση και δεν ξέρει τι να κάνει, τότε βοήθησέ τον. Ποτέ άλλοτε! Ίσως οι συμβουλές σου να του κάνουν κακό, γιατί εσύ δεν ξέρεις την πνευματική του κατάσταση. Στην πορεία προς την Ιερουσαλήμ, ούτε συμβουλεύεις ούτε απαγορεύεις…» »
»Μπροστά στον Κύριο συσσωρεύονται οι αμαρτίες των ανθρώπων σαν τα βότσαλα της θάλασσας. Δεν υπάρχει όμως αμαρτία, που να υπερβαίνει τη μετάνοια. Αν συναντήσεις έναν φονιά ή μια πόρνη ή έναν μεθύστακα, μην τον κατηγορήσεις. Είναι πλάσματα του Θεού, των οποίων τα λουριά τα έχει αφήσει ο Κύριος. Έτσι, καλούνται να βρουν οι ίδιοι, μόνοι τους, τον σωστό δρόμο με τη μετάνοια. Το δικό σου το λουρί, όμως, το βαστάει ακόμη ο Κύριος και, αν το αφήσει, εσύ θα περιπέσεις σε χειρότερη κατάσταση και θα καταστραφείς. Ο Κύριος ελέησε την πόρνη και τον ληστή. Η Μαρία η Αιγυπτία ήταν μια πόρνη –τι να κάνουμε; Αλλά, με τη Χάρη του Θεού, την ακραία άσκηση στην έρημο, τη νηστεία και την αδιάλειπτη προσευχή, νέκρωσε τα πάθη της και αξιώθηκε της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Κύριος ταπεινώνει και ο Κύριος ανυψώνει. Όταν εγώ νιώθω πως είμαι “καλύτερος” και “ανώτερος” από κάποιον άλλον, τότε βάζω τη “χρυσή” κορώνα και βγαίνω στους δρόμους ξυπόλητος κάνοντας τους ανθρώπους να με περιφρονούν. Τότε ταπεινώνομαι και βλέπω τι σκουπίδι είμαι…».
Όταν δεν έβλεπε στον άνθρωπο αγάπη, η καρδιά του πονούσε και παραπονιόταν:
— Εκεί που δεν υπάρχει η αγάπη βρίσκεται η κόλαση. Ο Κύριος σου δείχνει τη δυστυχία του άλλου για να δει πώς θα αντιδράσεις. Θα προσευχηθείς για τον πλησίον σου; Θα τον βοηθήσεις; Και με αυτό τον τρόπο σε καλεί να εκπαιδεύεσαι στην αγάπη και να την καλλιεργείς.
Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, ακουγόταν συνεχές κλάμα από το κελί του. Κάποιοι είδαν πώς κατά την προσευχή σηκώθηκε 40-50 εκατοστά πάνω από το έδαφος και φως έβγαινε από αυτόν. Οι πιστοί σέβονταν τον π. Γαβριήλ ως μεγάλο ασκητή, κι έρχονταν σε αυτόν ως σε ζωντανός άγιος. Όταν ο γέροντας δέχονταν πολλούς καλεσμένους, πάντα φρόντιζε να υπάρχει ένας «καθηγητής» στο τραπέζι – όπως αποκάλεσε το κόκκινο κρασί.
***
Ένας άγιος στην μπιραρία,
Αναμνήσεις από τον Όσιο Γαβριήλ τον δια Χριστόν Σαλό της Γεωργίας
Ρ. Μ. Ρεβάζ:
– Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και λόγω της χαοτικής μου ζωής, η οικογένειά μου έφτασε στα όρια διάλυσης. Δεν περνούσε ημέρα χωρίς να έχω πιει αλκοόλ. Εθίστηκα και στα τυχερά παίγνια. Έχασα δουλειά και φίλους… Εξ αιτίας όλης αυτής της κατάστασης, υπέφεραν οι δικοί μου άνθρωποι. Κατά βάθος συνειδητοποιούσα το τραγικό της κατάστασής μου, αλλά αδυνατούσα να παλέψω με τον εαυτό μου. Πιθανότατα άρχισα να συνηθίζω τον τρόπο που ζούσα. Από αυτά που μου λένε, αλλά και από αυτά που θυμάμαι, είχα χάσει την ανθρώπινη πλευρά μου. Τα πάντα γύρω με εκνεύριζαν και κάποια στιγμή αισθάνθηκα να είμαι άνθρωπος περιττός. Βέβαια, εκείνον τον καιρό δεν έψαχνα κανένα πνευματικό καταφύγιο και πολύ περισσότερο δεν σκεφτόμουν να επισκεφθώ την εκκλησία, γιατί δεν έπαιρνα καν στα σοβαρά τους ιερείς.
Είναι σίγουρο ότι τα πράγματα δεν θ’ άλλαζαν καθόλου, αν μία μέρα, εκεί που καθόμουν κι έπινα άλλη μια μπίρα και ετοιμαζόμουν να κάνω μία απερισκεψία, στην μπιραρία δεν έμπαινε ο γέροντας Γαβριήλ. Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, διαβάσατε σωστά. Ο γέροντας Γαβριήλ μπήκε στην μπιραρία!
Τα γεγονότα εξελίσσονταν ως εξής: Μέσα στη μεγάλη βαβούρα της μπιραρίας ακούω μία καθαρή, δυνατή, αγανακτισμένη φωνή ενός άνδρα, που απαιτούσε να του σερβίρουν σε πιο μεγάλο ποτήρι μπίρα, ανακατεμένη με βότκα, αλλιώς, όπως έλεγε ο ίδιος, «θα σπάσει η καρδιά του» και ότι «θα πληρώσει όσα του ζητήσουν». «Λεφτά υπάρχουν, οι ενορίτες έδωσαν τον οβολό τους», επαναλάμβανε συνέχεια βροντόφωνα ο άνθρωπος αυτός, που ήταν ακριβώς πίσω μου κι ενώ οι παρευρισκόμενοι τον κοιτούσαν περιφρονητικά, γελώντας. Δεν γνώριζα τότε τι σημαίνει η λέξη «ενορίτες» κι επειδή καθόμουν με την πλάτη στο άτομο που την είπε δεν μ’ ενδιέφερε ιδιαίτερα το ποιος ήταν. Θυμάμαι ένα πράγμα σίγουρα: Στη δική μου αντίληψη, ήταν άνθρωπος μεγάλου αναστήματος, όμορφα ντυμένος, επαναστάτης, που, όπως κι εγώ, προσπαθεί να πνίξει τη θλίψη στο αλκοόλ. Η φωνή δεν σταματούσε καθόλου, ακούγονταν κραυγές, ακόμα και τον ήχο από τις γουλιές μπορούσες να ξεχωρίσεις, και ξαφνικά ο «άνθρωπος-επαναστάτης» άρχισε να τραγουδάει ένα γεωργιανό τραγούδι με τόσο γλυκιά φωνή, που ακούσια γύρισα να τον δω. Αυτό που αντίκρυσα ήταν ένας ιερωμένος, που στεκόταν στη μέση της μπιραρίας, ντυμένος με κουρέλια, κοντός, ασπρομάλλης, ο οποίος χόρευε στους ήχους του τραγουδιού, κάνοντας αλλοπρόσαλλες κινήσεις μεθυσμένου.
Όλοι ησύχασαν και τον παρατηρούσαν, ενώ αυτός με κοιτούσε με τα μεγάλα, μοναδικά του μάτια. Κάποια στιγμή με πλησίασε, με κοίταξε κατάματα και είπε: «Ρεβάζ, κάψε αυτό που έχεις εδώ στην τσέπη σου!». Καλλιτεχνικό τω τρόπω με ακούμπησε στο στήθος, ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και μέσα σ’ ένα κλάσμα δευτερολέπτου με σταύρωσε.
Όλο αυτό συνέβη τόσο γρήγορα, που κανένας δεν παρατήρησε τίποτα και οι περισσότεροι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, σκεφτήκαμε ότι το σημείο του σταυρού ήταν ένα είδος χορευτικής κίνησης. Σύντομα, και αφού τελείωσε τον χορό του, ο γέροντας έφυγε. Ο κόσμος τον ξεπροβόδισε με χειροκροτήματα κι επιφωνήματα: «Τι καλός άνθρωπος… Εύγε, παππούλη! Απίστευτο».
Στεκόμουν εμβρόντητος, με δάκρυα στα μάτια. Κι έκλαιγα όχι επειδή κατάλαβα αμέσως το νόημα όλης της συμπεριφοράς του γέροντα, αλλά μόνο και μόνο γιατί σοκαρίστηκα με τα λόγια του. Απόρησα για το πώς μπορούσε να γνωρίζει τι είχα εγώ στην τσέπη μου. Και στην τσέπη μου βρισκόταν ένα σημείωμα αυτοκτονίας, το οποίο είχα γράψει πριν λίγες ώρες, στο οποίο αποχαιρετούσα την οικογένειά μου. Όντως τότε είχα αποφασίσει να διαπράξω μία τρομερή, ανεπανόρθωτη πράξη. Και ο γέροντας Γαβριήλ, ελέω Θεού, έστησε για μένα ολόκληρη παράσταση!
Το πιο εκπληκτικό ήταν ότι από την επόμενη κιόλας μέρα δεν ήθελα ν’ ακούσω καν για τυχερά παιχνίδια, σταμάτησα να πίνω αλκοόλ και ταυτόχρονα εγκατέλειψα τον χαοτικό τρόπο ζωής, που ακολουθούσα για πολύ καιρό.
Μετανιώνω που δεν μπόρεσα να βρω τον παππούλη αυτόν στην Τιφλίδα. Ρώτησα πολλούς γι’ αυτόν και μου απαντούσαν ότι ήταν ένας τρελός, που σπάνια εμφανιζόταν. Σύντομα στράφηκα στον Θεό και την Εκκλησία. Και μόνο μετά από μερικά χρόνια, όταν εγώ με την οικογένειά μου επισκεφθήκαμε τη Μτσχέτα και τη μονή Σαμτάβρο, σ’ έναν τάφο, όπου ήταν συγκεντρωμένος πολύς κόσμος, σε μία μεγάλη φωτογραφία αντίκρυσα εκείνον τον παππούλη, που κάποτε μου έσωσε τη ζωή. Στεκόμουν εκεί ακίνητος κι έκλαιγα. Ο παππούλης μού χαμογελούσε. Γέλασα κι εγώ, όταν μου έκλεισε το μάτι από τη φωτογραφία ο γέροντας, σαν να με ρωτούσε χαριτολογώντας: «Λοιπόν, Ρεβάζ, ήρθες στον άνθρωπο-επαναστάτη τελικά, στον γέροντα αρχιμανδρίτη Γαβριήλ (Ουργκεμπαντζε) ;». Στον αγαπημένο παππούλη, που είναι αγαπητός σε όλον τον ορθόδοξο κόσμο και ο οποίος με την αγάπη του σώζει πολλούς ανθρώπους. Και θα συνεχίζει να σώζει, με το έλεος του Θεού!
Επιμέλεια Кωνσταντίνος Τσερτσβάντζε
Μεταφραστής: Σάββας Λαζαρίδης
https://gr.pravoslavie.ru/138172.html
***
Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα
Ένας άνθρωπος έγινε αλκοολικός. Έκλεβε πράγματα από το σπίτι του και τα πουλούσε για να ικανοποιεί το πάθος του. Τον άφησε η γυναίκα του επειδή δεν μπόρεσε να ζει μαζί του, και πήρε και το παιδί. Ένας φίλος του έμαθε πως στην Βίριτσα ζει μοναχός που μπορεί να θεραπεύσει αυτό το πάθος του και άρχισε να τον παρακαλά να πάνε να τον δουν. Αυτός στην αρχή δεν το δεχόταν αλλά μετά συμφώνησε. Μια μέρα, λοιπόν, πήραν το τρένο και πήγαν στο Λένινγκραντ. Εκεί όταν ο φίλος του πήγε να πάρει εισιτήρια για Βίριτσα αυτός πήγε στην τουαλέτα και εκεί για ένα ποτήρι βότκα πούλησε και το πουκάμισο του και το εσώρουχο και ο ίδιος έμεινε με την ζακέτα και το παντελόνι. Ο φίλος του, όταν τον βρήκε, δεν μπόρεσε να καταλάβει πώς και πού αυτός βρήκε βότκα. Πήραν λοιπόν το τρένο και πήγαν στην Βίριτσα.
Όταν έφτασαν στο σπίτι του Γέροντα και μπήκαν μέσα, ο πατήρ Σεραφείμ εξηγούσε την παραβολή του Κυρίου για το χαμένο πρόβατο. Ο αλκοολικός όταν το άκουσε είπε στον φίλο του:
-Πού με έφερες, εδώ δεν υπάρχουν άνθρωποι, μόνο πρόβατα. Και δεν ήθελε να μπει μέσα αλλά προσπάθησε να φύγει.
-Δεν έχω τι να κάνω εδώ, θέλω να φύγω. Ξαφνικά άκουσε τον Γέροντα να τον φωνάζει: -Σέργιε, έλα εδώ.
Εκείνος τα έχασε. Αμέσως ξεμέθυσε και ρώτησε τον φίλο του:
-Από πού με ξέρει;
Ο Γέροντας πάλι φώναξε δυνατά:
-Σέργιε, που ήλθες μαζί με τον φίλο σου, έλα μπες μέσα.
Όταν ο Σέργιος μπήκε μέσα στο κελί είδε εκεί πολύ κόσμο. Τότε ο Γέροντας είπε:
-Βλέπετε, αδελφοί μου, αυτόν τον άνθρωπο; Τον έδιωξε η μητέρα του και τον άφησε η γυναίκα του. Είναι σε μία ελεεινή κατάσταση. Μόλις τώρα στο σιδηροδρομικό σταθμό πούλησε για ένα ποτήρι βότκα το εσώρουχο και το πουκάμισό του και ήλθε εδώ σε μάς μόνο με την ζακέτα. Τον εγκατέλειψαν οι άνθρωποι, αλλά δεν τον εγκατέλειψε ο Θεός, του έστειλε έναν φίλο που τον έφερε εδώ με την ελπίδα ότι θα τον βοηθήσουμε. Ο Κύριος τον βοήθησε διότι υπάρχουν άνθρωποι που προσεύχονται γι’ αυτόν. Τώρα μέσα του γίνεται μάχη, σφοδρή μάχη. Το πονηρό πνεύμα που τον έχει κυριέψει τον παρακινεί να με χτυπήσει, να χτυπήσει τον φίλο του και να φύγει από δω. Και είναι πολύ δύσκολο να τον συγκρατήσουμε. Το πονηρό πνεύμα μισεί αυτό το μέρος γιατί εδώ προσεύχονται,εδώ υπάρχουν εικόνες.
Λοιπόν, αγαπητοί μου, από μάς εξαρτάται τώρα πού θα πάει αυτός ο δυστυχισμένος άνθρωπος και τι θα γίνει μ’ αυτόν. Ελάτε όλοι να προσευχηθούμε γι’ αυτόν στον Κύριο και την Παναγία για να τον βοηθήσουν. Όλοι που ήταν τότε μέσα στο κελί γονάτισαν μαζί με τον Γέροντα και άρχισαν να προσεύχονται, μερικοί με δάκρυα. Ξαφνικά ο αλκοολικός έπεσε κάτω και ξέσπασε σε λυγμούς χτυπώντας το κεφάλι του στο πάτωμα. Και έτσι πολλή ώρα έκλαιε ξαπλωμένος κάτω στο πάτωμα και ο λαός γύρω του προσευχόταν.
Μετά ο γέροντας είπε:
-Από δω και στο εξής ο Σέργιος δεν θα πίνει. Υπήρχαν στιγμές στη ζωή του που ήθελε να αυτοκτονήσει αλλά δεν το έκανε, γιατί οι άλλοι προσεύχονταν γι’ αυτόν. Η προσευχή μάς προφυλάσσει από τις υποβολές των σκοτεινών δυνάμεων. Και η πιο δυνατή προσευχή είναι η προσευχή των συγγενών και των φίλων μας. Η προσευχή της μάνας μας ή κάποιου φίλου μας έχει πολλή δύναμη.
Ο Σέργιος σταμάτησε να πίνει και δεν έπινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Έγινε πιστός χριστιανός και πνευματικό παιδί του γέροντα…
Άγιος Εφραίμ της Νέας Μάκρης: “Θα κάνω πολλά θαύματα, για να πιστέψει ο κόσμος και να σωθεί, πριν έλθουν τα μεγάλα δεινά…”.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/04/%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b1-%ce%b6%cf%89%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%bd%ce%ac-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b1%cf%81%cf%84%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%86%cf%81/
Αυτοί που μεθούν από το Άγιο Πνεύμα, αγάλλονται συνέχεια από την στοργή του Θεού, του Πατέρα τους. Αυτή η μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία». Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης – Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/06/08/44564/
Ἦχος πλ. α´.
Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β´.
Ὅτε κατῆλθες πρὸς τὸν θάνατον, ἡ ζωὴ ἡ ἀθάνατος, τότε τὸν Ἅιδην ἐνέκρωσας, τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος, ὅτε δὲ καὶ τοὺς τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας, πᾶσαι αἱ Δυνάμεις τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον. Ζωοδότα Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας.
Ἦχος δʹ.
Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ’ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Μεγαλομάρτυρος.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Εἰρήνης τὸν ἄρχοντα, ἰχνηλατοῦσα σεμνή, εἰρήνης ἐπώνυμος, δι’ ἐπιπνοίας Θεοῦ, ἐδείχθης πανεύφημε, σὺ γὰρ τοῦ πολέμου, τᾶς ἐνέδρας φυγοῦσα, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, ὡς παρθένος φρονίμη, διὸ Μεγαλομάρτυς Εἰρήνη, εἰρήνην ἠμὶν αἴτησαι.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγ.Εἰρήνης.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Ὁ Χριστὸς ἡ εἰρήνη σε Εἰρήνην ἐκάλεσε, σὺ γὰρ τὴν εἰρήνην βραβεύεις τοῖς τελοῦσι τὴν μνήμην σου, καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, προστρέχουσι τῷ θείῳ σου ναῷ, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ πάντων, τῇ Τρισηλίῳ παρισταμένη Θεότητι· Ἅπαντες οὖν χαρμονικῶς, τὴν μνήμην αὐτῆς τελέσωμεν, τὸν ἀντιδοξάσαντα αὐτήν, Χριστόν μεγαλύνοντες.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἱεράρχου.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Μαδύτου τὸ κλέος καὶ ποιμένα πανάριστον, τὸν θαυματουργὸν Ἱεράρχην, σὲ τιμῶμεν Εὐθύμιε· ὁσίως γὰρ ἐβίωσας ἐν γῇ, καὶ θείαις ἐδοξάσθης δωρεαῖς. Καὶ κινδύνων ἐκλυτροῦσαι παντοδαπῶν, τοὺς πίστει ἐκβοῶντάς σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἱεράρχου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Μαδύτου σε πρόεδρον, καὶ Ἱεράρχην κλεινὸν ἡ Χάρις ἀνέδειξεν, ὡς τοῦ Χριστοῦ μιμητήν, Εὐθύμιε Ὅσιε· ὅθεν ἱερατεύσας, θεοφρόνως Κυρίῳ ὤφθης τῆς εὐσεβείας, πρακτικὸς ὑποφήτης καὶ νῦν πάτερ ἱκέτευε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἐφραίμ.
Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος. Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἐν ὄρει τῶν Ἀμώμων ὥσπερ ἥλιος ἔλαμψας, καὶ μαρτυρικῶς, θεοφόρε, πρὸς Θεὸν ἐξεδήμη‐ σας, βαρβάρων ὑποστὰς ἐπιδρομάς, Ἐφραὶμ Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦτο ἀναβλύζεις χάριν ἀεί, τοῖς εὐλαβῶς βοῶσί σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.
Εὖχος ὄρους Ἀμώμων σεπτὸν καὶ ἄσυλον ὄντως θαυμάτων ταμεῖον, ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς τῶν λειψάνων σου σωρὸν ἡμῖν κατέδειξας, ἥν προσκυνοῦντες εὐλαβῶς ἀνακράζομεν· Ἐφραίμ, γενναῖε ὁσιομάρτυς, Χριστὸν ἀπαύστως δυσώπει ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀνυμνούντων σε.
Ἀπολυτίκιον τῆς Θεοτόκου «Ἀκένωτον Ποτήριον».
(Ἰσιδώρας Ἁγιοϊεροθεϊτίσσης)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἀγαθότητος ἔχεις, Παναγία τὸ πλήρωμα, πᾶσιν εὐχερῶς δωρουμένη τὸ σὸν πλούσιον ἔλεος· καπνίσματος καὶ μέθης τὴν φθοράν, καὶ χρῆσιν οὐσιῶν ναρκωτικῶν, καταπαύεις καὶ ἀπάθειαν χορηγεῖς, τοῖς πίστει μελωδοῦσί σοι· Χαίροις ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς, χαίροις πηγὴ χρηστότητος· χαίροις τῶν ζωηφόρων δωρεῶν, Ποτήριον Ἀκένωτον.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Γαβριὴλ τοῦ Σαμτάβρο, τῆς Γεωργίας.
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Πολιτείᾳ ἐνθέῳ καλλωπιζόμενον, Ἀρχιμανδρίτην θεόπνουν πανευλαβῶς Γαβριὴλ εὐφημήσωμεν ὡς φάρον διοράσεως καὶ ἀσθενούντων ἰατρόν, οὗ ὁ τάφος δαψιλῶς ἰσχύος ἐκχέει ῥεῖθρα, βοῶντες· Πάτερ, εὐλόγει θεόθεν πάντας τοὺς τιμῶντάς σε.
Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Σεραφείμ, τῆς Βίριτσα (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Σεραφείμ, ἀσωμάτων ἐν πόλῳ τάξεων
τὸν ζηλωτήν, ἐξ ἐγγάμων
καὶ θαυμαστὸν ἀσκητὴν
εὐφημήσωμεν ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις Βίριτσα,
Πνεύματος σκήνωμα σεπτὸν
Παρακλήτου, Σεραφείμ,
Ῥωσίας φωστῆρα νέον,
ὡς προοράσεως λύχνον
καὶ πρεσβευτὴν ἡμῶν θερμότατον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου