Ο δικέφαλος αετός θα σηκωθεί από το βορρά! Πω-πω τι ωραίες ημέρες έρχονται για την Αγία Ορθοδοξία μας. Θα πλημμυρίσει ολάκερη η γη από το φως του Χριστού! Μόνο να μετανοήσομε. Και θα δείτε δώρα, μεγαλεία θεϊκά. Ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου
Τῇ ΚΣΤ’(26ῃ) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, τὴν Σύναξιν ἐπιτελοῦμεν τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἐξ ἀρχῆς καὶ ἄνωθεν παραδεδομένην, ὡς τῷ θείῳ καὶ ὑπερφυεῖ Μυστηρίῳ καὶ ἀπορρήτῳ καθυπουργήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων κς´(εἴκοσι ἓξ), Μαρτύρων, τῶν ἐν Γοτθίᾳ μαρτυρησάντων· ἐξ ὧν εἰσι Πρεσβύτεροι δύο· Βαθούσις καὶ Οὐΐρκας, μετὰ δύο υἱῶν αὐτοῦ καὶ τριῶν θυγατέρων, καὶ Ἀρπύλας μονάζων· λαϊκοὶ δε· Ἀβήπας, Ἁγνάς, Ῥύαξ, Ἠγάθραξ, Ἠσκόος, Σύλλας, Σίγητζας, Σουηρίλλας, Σεΐμβλας, Θέρμας, Φίλγας· καὶ ἐκ τῶν γυναικῶν Ἄννα, Ἀλλάς, Βάρις, Μωϊκώ, Μαμύκα, Οὐϊρκώ, καὶ Ἀνιμάϊς. (375)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Κοδράτου, Θεοδοσίου, Ἐμμανουήλ, καὶ ἑτέρων μ´ (40) τῶν ἐν Ἀνατολῇ. (284-305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ ὅσιοι Ἀνατόλιος ὁ Ἱεροσολυμίτης καὶ Σιναΐτης, ἐκ Ῥαϊθώ καὶ ἀββάς Ἀνδρέας τῆς Ῥαϊθώ Σινᾶ, μαθητές Ἁγ. Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου ἐν Παλαιστίνῃ (5ος αἰ.) [Σύναξι, Τετάρτῃ τοῦ Πάσχα]

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἀναγινώσκεται διήγησις ὠφέλιμος Μάλχου μοναχοῦ αἰχμαλωτισθέντος ἐκ Χαλκίδος τῆς Συρίας (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Βασίλειος ὁ νέος, ἀδελφός ὁσίου Παύλου τοῦ ἐν τῷ Λάτρῳ Μ. Ἀσίας (944)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Ἀβραάμ ὁ ἐν τῷ ὄρει Λάτρῳ ἀσκήσας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἠμῶν ὁμολογητοῦ Στεφάνου τοῦ «Ξυλινίτου», ὁ ἐν τῷ ὄρει Λάτρῳ ἀσκήσας καὶ ἡγουμένου Μονῆς τῆς Τριγλίας. (815)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Κα­στού­λου (Castulus), ἐ­πὶ Δι­ο­κλη­τι­α­νοῦ ἀ­ξι­ω­μα­τού­χου τῶν ἀ­να­κτό­ρων, πυ­ρὶ τε­λει­ω­θέν­τος. (†286)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῶν ἁ­γί­ων μαρ­τύ­ρων Πέ­τρου, Μαρ­και­νοῦ, Ἰ­ω­άν­νου, Θέ­κλης, Κασ­σι­α­νοῦ καὶ ἑ­τέ­ρων σὺν αὐ­τοῖς, ἐν Ῥώ­μῃ ἀ­θλη­σάν­των.
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Φή­λι­κος, ἐ­πι­σκό­που Τε­βή­ρων (Trier) ἐν Γερ­μα­νί­ᾳ. (~†400)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῆς ὁ­σί­ας Φη­λι­κι­τά­της (Felicitas), ἀ­σκη­σά­σης ἐν τῇ μο­νῇ ἁ­γί­ων Ἀ­ναρ­γύ­ρων, εἰς Πα­τά­βι­ον (Patavium, Padua) τῆς Ἰ­τα­λί­ας. (θ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος νεομάρτυς Γεώργιος ὁ ἐκ Σόφιας, πυρὶ τελειοῦται ἐν Ἀνδριανουπόλει, ἐν ἔτει 1437ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Ἔνδοξοι Νεομάρτυρες καὶ ὁμολογητὲς: Γρηγόριος (Pospelov, 1921)
Στέφανος (Bekh), Τυχων (Tikhomirov, 1955), Βίκτωρ (Nikolsky,1938), Βαρνάβας (Klykov), Γεδεών (Γεδεών), Μαρκελος (Aryutkin), Γεώργιος (Dynnikov), Βλαντιμίρ (Palmin), Ἰωάννης (Pitukhin), Ἰωάννης (Piunovsky), Δημήτριος (Rudnev), Σέργιος (Tsvetkov), Γαβριὴλ (Zaitsev), Βασίλειος Γκεοργκιέφσκι , Ἀλέξιος Kuznetsov, Ξένια Likhina, Πέτρος Malyshko, Μάρθα (Testova), Νικόλαος Okushko, Ἀλέξιος Saltykov, Συμεών Ταταρένκο ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι
Τὸν σὴν ἀπαγγείλαντα σάρκωσιν Νόα,
Τιμῇ πρεπούσῃ πᾶσα σὰρξ τιμᾷ, Λόγε.
Εἰκάδι ἀμφ᾿ ὕμνους Γαβριὴλ κτίσιν ἕκτῃ ἐγείρει
Στίχοι
Ἐκ στρατιωτῶν Γεώργιος ὁ νέος,
Σύνοικος ἐγένετο Νεομαρτύρων

Μετά τη μπόρα τη δαιμονική θά ‘ρθει η λιακάδα η Θεϊκή.

 

Αντί για «παπαρούνες» σφαίρες για την Ρωσία

Από το βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη « Η ζωή εν τάφω» το απόσπασμα «Ο λόφος με τις παπαρούνες». Το διαβάζαμε στα παλαιότερα Αναγνωστικά. Στα νέας κοπής γλωσσικά εγχειρίδια εξοβελίστηκε. Προφανώς ο Μυριβήλης λογοκρίθηκε λόγω του… εθνοκεντρισμού του. Είμαστε στην περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ρώσοι και Έλληνες στρατιώτες, σύμμαχοι και ομόδοξοι, συναντιούνται κάπου στο μέτωπο:

«Είναι και μια μέρα χαρούμενη μέσα στις άσκημες μέρες της πορείας. Μια μέρα γαλάζια και κόκκινη, με ανοιξιάτικον ουρανό, γεμάτη μαβιά μάτια, κόκκινα αγριολούλουδα και αργά μελαγχολικά τραγούδια.
Ήταν ένας λόφος άλικος από τις παπαρούνες. Ξεκουραζόταν ένα Ρούσικο Σύνταγμα, που τραβούσε κι αυτό για το μέτωπο. Εκεί μας σταματήσανε κι εμάς. Είχε νερό μπόλικο και πρασινάδα εκεί δίπλα. Στήσαμε πυραμίδες τα όπλα και φάγαμε κοντά τους. Μας σίμωσαν κάτι μεγαλόσωμα παλικάρια με τριανταφυλλιά μάγουλα, με χοντρές μπότες και μπλούζες παιδιάτικες δίχως κουμπιά. Τα πηλίκιά τους είχαν κεραμίδι στενούτσικο.
— Γκίρτς;
— Γκίρτς.
— Κριστιάν;
— Κριστιάν.
— Ορτοντόξ;
— Ορτοντόξ.
Μας δεχτήκανε με χαρές σχεδόν παιδιάτικες. Γελούσανε, και μεις γελούσαμε, μας χάριζαν κονσέρβες, σουγιάδες. Με τα μεγάλα τους χέρια μάς χτυπούσανε στην πλάτη. Τραβούσανε και μας δείχναν από την τραχηλιά τους χρυσά, σιντεφένια σταυρουδάκια και φυλαχτάρια κρεμασμένα με αλυσιδίτσες. Σταυροκοπιόντανε με τον ορθόδοξο τρόπο.
— Κριστιάν! Κριστιάν!
Φάγαμε μαζί, κουβεντιάσαμε ώρες δίχως να καταλαβαίνει γρι ο ένας απ’ τη γλώσσα τ’ αλλουνού. Όμως συνεννοηθήκαμε περίφημα. Η αγάπη και η όχτρα έχουνε διεθνή γλώσσα. Βρήκα κι ένα νεώτατον αξιωματικό, λεπτοκαμωμένο σαν κορίτσι, με μεγάλα γυαλιά και γελαζούμενα χείλη, που θυμόταν απ’ το σκολειό του μερικά αρχαία, τσάτρα-πάτρα. Τα μαλλιά του ήταν ξανθά σαν του καλαμποκιού, είχε κι ένα χρυσό μουστακάκι.
— Ημείς Ρούσιαν λίαν Έλληνες αγαπώμεθαν! Οδησσόν λίαν Έλληνες! Λίαν!….
Σαν κάμαμε τις τετράδες για να φύγουμε, οι Ρούσοι βάλανε παπαρούνες μέσα στις μπούκες των τουφεκιών μας. Ήτανε σα μια παράξενη λιτανεία με ατσαλένιες λαμπάδες, που στην κορφή τους άναβε η πιο χαρούμενη φλόγα.
— Αντίο! Αντίο!
 

Ο πολύ νέος αξιωματικός πετά το καπέλο του, λυγερός, σχεδόν διάφανος μέσα στο φως.
— Χαίρε, λίαν, Έλληνες! Χαίρε!
Πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο! Άφθονη σαν ποτάμι που χύνεται μέσα σ’ έναν κάμπο. Ανθισμένη σαν ένας λόφος κόκκινος από τις παπαρούνες, που σε φωνάζουνε να τις κόψεις. Δεν έχεις παρά να σκύψεις να τις κόψεις».
Ωραίο, αίθριο, γαλήνιο ανάγνωσμα, κεντημένο από την αριστοτεχνική πένα του Μυριβήλη, που πολέμησε κι αυτός στους Βαλκανικούς, που όταν τραυματίστηκε και μαθεύτηκε στην Λέσβο, ο πατέρας του από την χαρά του κερνούσε όλο το χωριό. Οι Ρώσοι στρατιώτες, παιδιά της ορθοδοξίας κι αυτά, συναντούν τα Ελληνόπουλα, τα παιδιά των φωτιστών τους, του Μεθοδίου και του Κυρίλλου. Σμίγουν τα παιδιά του Χριστού, χαίρονται χαράν μεγάλη, δεν δείχνουν ταυτότητες και χαρτιά. Όχι. Ανοίγουν τον κόρφο τους και αποκαλύπτουν τα σταυρουδάκια τους, τα φυλακτήριά τους, τον θυρεό της Ορθοδοξίας. Βλέπουν τα αδέλφια τους, τους Έλληνες, και ανθίζει η καρδιά τους, τα όπλα γίνονται ανθοδοχεία με παπαρούνες, ξεχειλίζει η αγάπη. Ζουν μακριά, όμως… «Ημείς Ρούσιαν λίαν Έλληνες αγαπώμεθαν! Οδησσόν λίαν Έλληνες! Λίαν!…».

Αυτά τω καιρώ εκείνω. Τω καιρώ ετούτω δεν «αγαπώμεθα λίαν» οι Έλληνες με τους Ρώσους, γιατί, εμείς, «ανήκομεν εις την Δύσιν», όπως βαυκαλιζόμαστε να λέμε, ή, καλύτερα, προσκυνούμε την Δύση.
Και ερωτώ; Ποιοι στάθηκαν στο διάβα της ιστορίας οι χειρότεροι εχθροί των Ελλήνων; Απάντηση: Οι χειρότεροι εχθροί μας δεν υπήρξαν ούτε είναι οι αλλόθρησκοι Τούρκοι, αλλά η Δύση των συμμάχων, εταίρων και ομοθρήσκων. Δεν υποδούλωσαν οι Οθωμανοί τον Βυζαντινό Ελληνισμό. Είχε εξουθενωθεί, λεηλατηθεί, κατακερματισθεί από τις άγριες επιδρομές της παπικής «χριστιανοσύνης». Αποφράς ημέρα δεν είναι η 29η Μαϊου 1453, αλλά η 13η Απριλίου του 1204. Τότε «εάλω η Πόλις», όχι από τους Τούρκους, αλλά από τις ορδές των σταυροφόρων. Επί τέσσερις αιώνες παρεμπόδισε με πείσμα η Δύση την αναγέννηση του ελληνικού έθνους. Αγωνίστηκε συνασπισμένη να καταπνίξει την επανάσταση του 1821 και από τότε υπονομεύει και στραγγαλίζει τα ελληνικά δίκαια.
Είναι ανιστόρητος όποιος δεν αποδέχεται ότι οι δυτικές Δυνάμεις προκάλεσαν εν ψυχρώ όλες τις συμφορές του νεότερου Ελληνισμού. Από την εισβολή του Ιμπραήμ και την γενοκτονία που ακολούθησε, από τον ακρωτηριασμό του ελεύθερου έθνους, τις επεμβάσεις των κανονιοφόρων, τους αποκλεισμούς και τις κατοχές ως την ατίμωση του 1897, από την μικρασιατική καταστροφή και τον εμφύλιο ως την κυπριακή τραγωδία και την προδοσία της Μακεδονίας. Οι Τούρκοι ήταν και είναι τα ενεργούμενά τους.
Γιατί στην παρούσα διένεξη Ρωσίας και Ουκρανίας να τασσόμαστε απροκάλυπτα, με κρεμασμένη την γλώσσα από προθυμία, με τους Δυτικούς; Γιατί στέλνουμε, ενεργώντας ως εντολοδόχοι, όπλα στην Ουκρανία; Μήπως λείπουν από την Δύση; Ποιος νουνεχής Έλληνας επικροτεί μια τέτοια απόφαση; Γιατί βγάζουμε τις παπαρούνες, που τοποθέτησαν οι Ρώσοι στις κάνες των όπλων μας και τοποθετούμε σφαίρες που θα τους σκοτώσουν; Τι κερδίζουμε, εκτός από αναγνώριση της ικανότητας υποκλίσεων; Γιατί δεν προβάλλεται ότι ο πόλεμος είναι και θρησκευτικός, ορθόδοξοι από την μια και παπικοί ή ουνίτες από την άλλη;
Και τι θα πει «ήμασταν πάντα στη σωστή στον πλευρά της ιστορίας»; Οι Ουκρανοί είναι η σωστή πλευρά; Δεν άκουσε κανείς για τα εκατομμύρια Ρώσων που ζούσαν με τρόμο στην ουκρανική πλευρά; Τις φρικαλεότητες κατά των Ρώσων; (Ούτε δικαιολογώ, προς Θεού, αντίποινα. Τα αθώα θύματα των πολέμων είναι τα παιδιά και τα παιδιά δεν ξέρουν από εθνικότητα).
Αν εννοεί ο πρωθυπουργός τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, πού κατέληξαν αυτοί; Στο μικρασιατική καταστροφή και τον εμφύλιο ως την κυπριακή ανεπούλωτη πληγή. (Και αν κάποιοι σκέφτονται διάφορα να τονίσουμε πως άλλο τσαρική Ρωσία και άλλο η κομμουνιστική Σοβιετία. Ο ρωσικός λαός σταυρώθηκε για 80 χρόνια εξαιτίας μιας αντίχριστης δυτικόφερτης ιδεολογίας).
Μήπως δεν βιώνουμε και πάλι την γκεμπελικής εμπνεύσεως προπαγάνδα των δυτικών ΜΜΕ, την οποία ζήσαμε στην περίπτωση της Σερβίας, του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης; Ποιος τολμά να βγει σε κανάλι και να υποστηρίξει ότι η Δύση είχε υπογράψει την μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, με αντίβαρο την επανένωση των Γερμανιών; Βγήκε καθημαγμένη η Ρωσία από την σοβιετική τραγωδία και βρήκαν ευκαιρία οι Αμερικανοί να την περικυκλώσουν με βάσεις και εχθρικούς υποτελείς. Τι νομίζουν ότι είναι η Ρωσία; Υποσημείωση της ιστορίας; Ο ρωσικός λαός κατατρόπωσε τους Γερμανούς στον ΒΠΠ, είναι υπερήφανος, έρχεται κι αυτός από μακριά, με πλούσια ιστορικά κοιτάσματα. Μια μεγάλη χώρα και έναν λαό ιστορικό δεν τον τσαλακώνεις, τον σέβεσαι. Ο Πούτιν είναι φορέας αυτής της υπερηφάνειας και είναι μεγίστη υποκρισία να ανεχόμαστε Αμερικανούς προέδρους να ισοπεδώνουν ανενδοίαστα και κομψευόμενοι μικρά κράτη όπως η Σερβία ή η Συρία – δεν είδαμε καμμιά Ούρσουλα να δακρύζει- και να μυξοκλαίει ο δυτικός κιμάς, οι αθεράπευτα πολιτισμένοι, για την Ουκρανία.
Και για να μην κατηγορηθώ ως ρωσόφιλος συντάσσομαι με την δίκαιη πλευρά της ιστορίας μας και όχι της ιστορίας τους και επαναλαμβάνω αυτό που έλεγε ο Κολοκοτρώνης που, όταν ερωτήθη, αν είναι ρωσόφιλος ή αγγλόφιλος ή γαλλόφιλος, απάντησε με την αγέραστη θυμοσοφία του: «Εγώ είμαι θεόφιλος». Θεόφιλους και Ελληνόφιλους πολιτικούς θέλουμε και όχι πειθήνιους εθελόδουλους στα κελεύσματα των δυτικών. Από έναν ειρηνοποιό πρωθυπουργό της Ελλάδος, μιας πατρίδας ανεξάρτητης και αδέσμευτης, θα περιμέναμε να ακούσουμε αυτό που μας κληροδότησε ο Ηρόδοτος, υπενθυμίζοντας δηλαδή στους ποικιλώνυμους ιέρακες πως «στην μεν ειρήνη θάβουν τα παιδιά τους γονείς τους, στον δε πόλεμο θάβουν οι γονείς τα παιδιά τους».
Με τον πόλεμο όμως ξεβράστηκε και μια άλλη «ευγενής τύφλωσις» του πολιτικού κατεστημένου. Το περίεργο αυτό φερέφωνο της Δύσης, ο Ζελέζνι, ο φωτοστεφανωμένος τώρα ήρωάς τους, γονυπετώς εκλιπαρεί για βοήθεια. Είχε την απατηλή εντύπωση ότι θα προστρέξουν οι δυτικοί να υπερασπιστούν τα εδάφη του. Οι βυζαντινοί πρόγονοί μας είχαν μια παροιμία: «Ουαί τω μη τοις ιδίοις όνυξι ξυομένω». Αν δεν έχεις δικά σου νύχια να ξυθείς, οι άλλοι που θα προστρέξουν για βοήθεια θα σε γδάρουν. Το είδαμε στην Κύπρο…
Πολύ φοβάμαι ότι από αυτήν την παράνοια που ζούμε, το μόνο που θα μας μείνει είναι πως δεν θα ξανακούσουμε από ρωσικά χείλη, απλών ανθρώπων το «Ημείς Ρούσιαν λίαν Έλληνες αγαπώμεθαν! Οδησσόν λίαν Έλληνες! Λίαν!…».
Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος Κιλκίς

*** 

Ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης

…. Βλέπω την ταραχή, την αναστάτωση του κόσμου .. Να μείνετε στα σπίτια σας προσευχόμενοι. Να υπάρχουν εστίες προσευχής. Αυτό θα φυλάξει τον κόσμο. Θα χυθεί αίμα, δεν θα είναι έτσι απλά. Λίγα όμως θα γίνουν. Και λίγες μέρες. Να μιμηθούμε τον ηρωισμό των προγόνων μας. Στην μάχη για τον Χριστό με τον σταυρό στο στήθος. Τα βλέπω όπως βλέπω εσάς τώρα. Δεν ξέρω ημερομηνία. Πρέπει με διάκριση να κατευθύνουμε τον κόσμο και να τον εμψυχώνουμε να αντισταθεί. Έτσι θα μοιάσει μονοιάσει ο κόσμος και ο ένας θα βοηθιέται από τον άλλο. Οι Τούρκοι θα έρχονται αλλά θα φοβούνται κιόλας. Άτακτα θα φύγουν κυνηγημένοι και από γυναίκες. Προσευχή να είναι έτοιμοι οι Ρώσοι. Από την προσευχή και την μετάνοια μας θα εξαρτηθούν πολλά πράγματα. Έρχονται οι Τούρκοι γιατί είναι άμυαλος λαός. Το επιτρέπει όμως ο Κύριος για τα παράξενα που κάνουν οι άνθρωποι.

Σε λίγο καιρό οι Έλληνες θα ‘ναι σαν τα απολωλα πρόβατα. Δεν θα ξέρουν που να φυλαχτούν, που να κουρνιάσουν. Τρόμος και ανασφάλεια θα επικρατήσει…

Δεν κοιμάμαι τις νύχτες. Είμαι ανάστατη. Φοβάμαι απ’ αυτά που βλέπω… Η σύγχυση και η απόγνωση των ανθρώπων και η αβεβαιότητα και ο πανικός, δε θα έχουν που να ποσκιάσουν.

Η γερόντισσα απευθυνόμενη σε υψηλόβαθμο στρατιωτικό που την επισκέφθηκε.
” Άκου παιδί μου. Έρχονται οι Τούρκοι. Θα μπουν στην Κρήτη δυο τρεις ημέρες. Φοβιτσιάρηδες είναι. Λίγα θα κάνουν. Θα κάνουν όμως κάτι λόγω των αμαρτιών μας… Μετά θα φύγουν πανικόβλητοι… Θα κατεβούν οι Μπολσεβίκοι (Ρώσοι). Αυτοί είναι ορθόδοξοι. Τη μισή Ευρώπη κρατούν. Απ’ αυτούς θα το βρει η Τουρκία οριστικά. Δεν θα ξαναδεί ηλίου φως. Το ακούτε;“.

” Οι Τούρκοι είναι κάλπηδες. Φοβούνται, τρέμουνε. Το “μπούλι-μπούλι τσα ” θα μας κάνουνε και μετά θα εξαφανιστούνε μια για πάντα. Να το λέτε για να μην φοβάται ο κόσμος. Μόνο να μετανοήσομε. Και θα δείτε δώρα, μεγαλεία θεϊκά. Μόνο να λέτε μετάνοια. Εσκουληκιασαμε παιδιά μου…”.

.. Μητροπολίτης Μορφου: Πότε θα γίνουν τα γεγονότα σε Κρήτη και Κύπρο;
Γερόντισσα: Δεν θα γενούνε παιδί μου πολλά πράματα… 2-3 μέρες θα φανούνε οι Τούρκοι… Είναι κάλπηδες, φοβητσιαριδες… Εμείς έχουμε τους Μπολσεβίκους. Κάνει πράματα ο Μπολσεβίκος που έχω εκεί (κολλημένο στο ψυγείο τον άγιο Ευγένιο Ροντιόνωφ). Σου λέει “ας τα βάλουνε με την Ελλάδα και θα δούνε τι θα πάθουνε από εμάς…”….
Μητροπολίτης: Ο αϊ Γιώργης γιατί αγαπιέται τόσο;
Γερόντισσα: Γιατί παιδί μου έχει μεγάλη δύναμη και όπου του φωνάζουνε πάει… Τρέχει συνέχεια… Δεν σταματά καθόλου…

Γερόντισσα: Όλα μαζί θα ‘ναι παιδί μου. Θα ανακατωθεί ο κόσμος, οι λαοί. Να μην φοβόμαστε. Έχουμε επάνω έναν παντοδύναμο Κυβερνήτη (έδειξε τον ουρανό). Το “μπούλι μπούλι τσα ” θα κάνουν οι Τούρκοι. Αυτό μόνο. Δεν θα καταφέρουν πολλά πράματα. Θα ξεσηκωθούν οι λεβέντες Κύπριοι, οι Κρητικοί ακόμα και γυναίκες… Μετά θα τους τακτοποιήσει καλά η Ρωσία. Μια για πάντα. Η Ρωσία είναι φίλη μας, ο πιο μεγάλος λαός της Ευρώπης. Φίλοι μας, ορθόδοξοι χριστιανοί, αυτοί θα μας βοηθήσουν. Θηρία είναι. Να προσευχόμαστε για τους Ρώσους “.

–Είδες δυσκολίες;
-Μεγάλες! Αναστατώσεις, πολέμους, πείνα… Όλα όμως θα είναι υπέρ της Ελλάδος. Υπέρ της πίστεως. Δόξα μεγάλη. Έρχεται μπόρα αλλά και δόξα. Όλα υπέρ της Ελλάδος. Αυτό να το τονίζεις.

*** 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή… Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό… Γι’ αυτό μή στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, πού κυβερνά τα πάντα…

Πρώτα θα γίνει ένας μεγάλος πόλεμος. Πολύ μεγάλος! Θα χυθεί πολύ αίμα. Θα πάρουμε και την Πόλη. Θα χυθεί, όμως, πολύ αίμα! Όπως λέει και η προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, τριών χρονών δαμάλι θα κολυμπάει στο αίμα. Αυτός ο πόλεμος θα είναι πολύ μεγάλος˙ θα είναι γενικός πόλεμος. Τέτοιος πόλεμος δε θα έχει ξαναγίνει…. Θα βγάλη απόφαση η Κυβέρνηση να μη στείλη στρατό. Θα κρατήση στρατὸ μόνο στα σύνορα. Και, θα είναι μεγάλη ευλογία ποὺ δεν θα πάρη μέρος… όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο (εν. τον ευρωπαϊκό), χάθηκε… Σ’ αυτόν τον πόλεμο θα νικηθούν οι Ευρωπαίοι… όποιος πάρει μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο, χάθηκε…
Θα οικονομήσει ο Θεός. Σ’ αυτό τον πόλεμο όλοι θα γυρίσουν ηττημένοι… Πολύς κόσμος θα σκοτωθή, πολλά εκατομμύρια. Τότε, επειδή ο κόσμος στην Ελλάδα θα φοβηθή πολύ, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό, και, απʼ τον φόβο τους, θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό, λέει, επειδή θα υπάρξη μετάνοια, δεν θα πάθουμε κακό οι Ελληνες. Ο Θεός θα λυπηθή την Ελλάδα..

“Κοιτάχτε να δήτε. Εμείς, τώρα, δεν μπορούμε να τα βάλλουμε με την Τουρκία. Αλλά, θα γίνη ένας ευρωπαϊκός πόλεμος εναντίον της Ρωσίας. Και, τότε, η Ρωσία θα χτυπήση την Τουρκία. Θα την κάνη, σε λίγο καιρό, σκόνη.

” Την Πόλη θα μας την δώσουν οι Ρώσοι. Θα την πάρουν σε πόλεμο που θα κάνουν με την Τουρκία και θα την δώσουν σε μας … «Γέροντα τι θα γίνει μετά από αυτό ; Οι Τούρκοι τι Θα γίνουν ;» Αυτοί θα καταστραφούν. Πραγματικά θα σβήσουν από τον χάρτη , διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. Θα σβήσουν ως έθνος και η έκταση ολόκληρης της Τουρκίας θα είναι μια αχανής έρημος, στην οποία, για να συναντήσει κανείς άνθρωπο, θα πρέπει να περπατάει εφτά ώρες!’ (Μαρτυρίες προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994 ,τόμος 1, Σελ 286)

Η Τουρκία θα σβήσει , αλλά δεν θα υπάρχει ούτε μια σελίδα στην παγκόσμα ιστορία που να φέρνει στη μνήμη ότι υπήρξε αυτή η καταραμένη φυλή.
Η Τουρκία είναι σαν την αλεπού. Όλο πονηριές κάνει. Όταν καταλάβει ότι έχουν στήσει δόκανα για να την πιάσουν, αρχίζει να πηδάει και με τα τέσσερα πόδια, και έτσι πιάνεται και με τα τέσσερα. Αυτό θα πάθει και η Τουρκία.
Θα πάθει τεράστια καταστροφή, αλλά ρουθούνι ελληνικό δεν θα ματώσει. Όσον αφορά την Πόλη, θα διοικείται από Ρώσους, Έλληνες και Ευρωπαίους. Η καταιγίδα αυτή θα φτάσει μέχρι το Ισραήλ και τότε οι Εβραίοι θα καταλάβουν τα σφάλματα τους.’

Οι Ρώσοι θα έχουν συμμάχους ;
Ρωτούσαν τον γέροντα αν οι Ρώσοι θα έχουν συμμάχους ή θα πολεμήσουν την Δύση μόνοι τους κι έλεγε ο γέροντας: «Βέβαια και θα έχουν. Τώρα δεν φαίνονται, αλλά σύντομα θα τους δουν όλοι και θα είναι όσοι οι κόκκοι της άμμου » . Παϊσίου Μοναχού Προφητείες & Διδαχές , Σελ: 438

Άλλη φορά, βρέθηκα στο κελί του παππούλη πάλι με κάποιους επίσημους Έλληνες, και η συζήτηση περιεστράφη γύρω από τη Σοβιετική Ένωση και τη διάλυσή της. Του είπαν ότι διαλύθηκε, ότι εκείνη τη στιγμή ήταν ένας επαίτης των Αμερικανών και της Ευρώπης και ότι η σημερινή Ρωσία δεν είναι πια η πάλαι ποτέ κραταιά Ρωσία. Τότε ο Γέροντας θύμωσε και είπε: «Υπάρχει η Μεγάλη Ρωσία. Η Ρωσία θα ξαναγίνει μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Εμείς, ως Έλληνες, θα πρέπει να είμαστε σύμμαχοι, βοηθοί και αρωγοί της, διότι είναι η μοναδική Ορθόδοξη Μεγάλη Δύναμη. Η Ρωσία θα είναι πάντα δίπλα μας. Οι Ρώσοι θα είναι τα μοναδικά αδέλφια μας, οι σύμμαχοί μας ενάντια στους Τούρκους. Ο πόλεμος με την Τουρκία είναι πάρα πολύ κοντά.» Βέβαια, με αυτά που είπε ο Γέροντας όλοι ανησυχήσαμε και του είπαμε: «Μα, πως είναι δυνατόν;» «Μη στενοχωριέστε», συνέχισε, «θα νικήσουμε, θα νικήσουμε τους Τούρκους. Η Κωνσταντινούπολη θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία. Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί. Και μάλιστα με τη βοήθεια όχι μόνο των Ρώσων και των ιδικών μας δυνάμεων αλλά και ανθρώπων που κρύβονται πίσω από κάποια ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία βρίσκονται στην Αμερική! Αυτοί, για διαφόρους λόγους, θέλουν το διαμελισμό της Τουρκίας.» (Βαλίδης Σταύρος, Αντιστράτηγος ε.α . ΕΛ.ΑΣ, Θεολόγος, πρώην Διοικητής Αστυνομικού Τμήματος Αγίου Όρους – »Μαρτυρίες Προσκυνητών» Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994, Σελ. 404, Τόμος Α΄ – Έκδοση 7η, Νικολάου Α. Ζουρνατζόγλου, Επισμηναγού ε.α.)

 

«Τον Ιούνιο του 1979, τότε που ο γέροντας Παϊσιος ήταν άγνωστος στους πολλούς τον επισκέφθηκα στο κελί του για να πάρω την ευχή του! Τότε ήμουν λαϊκός. Τον βρήκα πάρα πολύ χαρούμενο και ευδιάθετο. Κάτσαμε σε δύο κούτσουρα αρκετή ώρα και συζητούσαμε. Τότε δεν τον επισκέπτονταν πολλοί προσκυνητές. Μεταξύ άλλων προσωπικών θεμάτων που συζητήσαμε μου είπε και το εξής: «Έπειτα από πολυήμερη νηστεία και προσευχή μου αποκαλύφθηκε ότι «ο δικέφαλος αετός θα σηκωθεί από το βορρά! Πω-πω τι ωραίες ημέρες έρχονται για την Αγία Ορθοδοξία μας. Θα πλημμυρίσει ολάκερη η γη από το φως του Χριστού»! Έπειτα από δέκα χρόνια το 1989 διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και ανασυγκροτήθηκε εκ βάθρων η Ρωσία…. π. Θεολόγος Αγιορείτης

Την σωτηρία του Έθνους την περίμενε από τον Θεό. Έλεγε: «Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του Έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός. Στο τέλος όλων αυτών, ο Θεός θα βοηθήσει την Ελλάδα, μάλιστα θα φτάσουν τα έθνη να λένε ΄΄μα τόσο πολύ ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα και την βοηθάει;΄΄. Βέβαια, αυτή η βοήθεια του Θεού δεν είναι επειδή το αξίζουμε και για την αρετή μας, αλλά για τα αίματα που έχυσαν οι πρόγονοί μας και περισσότερο οι ψυχές των Αγίων και της μάνας μας της Παναγίας».

Ὅ,τι και να δείτε, να μην απελπισθείτε. Τελικά, καλό θα βγη”. “Γέροντα, πόλεμος και καλό;”
Ο Θεός δεν επιτρέπει το κακό, αν από κεί μέσα δεν βγη κάποιο καλό.

«Εμείς, έχουμε τον Τριαδικό Θεό• δε φοβόμαστε τίποτα».

Σήμερα το να διαβάζει κανείς τους προφήτες είναι σαν να διαβάζει εφημερίδα, τόσο ξεκάθαρα είναι γραμμένα.

Βρισκόμαστε εν μέσω της διαμονικής μπόρας.
Ο Θεός να δώσει δύναμη, υπομονή και Πίστη στον καθένα να αντέξουμε ως την ΛΙΑΚΑΔΑ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ!
Και θα δώσει!

Βοήθα Άγιε μου Γιώργη, καλή μας Παναγιά,
να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. (Ανατ. Θράκη) 

Τό Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος δ´.

Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον, καὶ τοῦ ἀπ᾿ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται, καὶ Γαβριὴλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διὸ σὺν αὐτῷ τῇ Θε‐ οτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀρχαγγέλου.
Ἦχος δ´.

Τῶν οὐρανίων στρατιῶν Ἀρχιστράτηγε, δυσωποῦμεν σε ἀεὶ ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵνα ταῖς σαῖς δεή‐ σεσι τειχίσῃς ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγων τῆς ἀΰλου σου δόξης, φρουρῶν ἡμᾶς προσπίπτοντας ἐκτενῶς καὶ βοῶντας· ἐκ τῶν κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχης τῶν ἄνω δυνάμεων. Εἶτα τὸ

Εἶτα τὸ Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ´. Αὐτόμελον.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν, εὐχαριστήρια ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε. Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, νύμφη ἀνύμφευτε.

Ἕτερα Ἀπολυτίκια τοῦ Ἀρχαγγέλου. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Φερωνυμίᾳ καταλλήλῳ ἐμπρέπων, καθυπουργεῖς ἐν τῇ τοῦ Λόγου σαρκώσει, ὡς στρατηγὸς τῶν Ἀσωμάτων τάξεων· ὅθεν εὐηγγέλισαι, τῇ Παρθένῳ Μαρίᾳ, χαῖρε προσφωνῶν αὐτῇ, τὸν Θεὸν γὰρ συλλήψῃ. Ὅν ἐκδυσώπει σῴζεσθαι ἡμᾶς, τοὺς σὲ ὑμνοῦντας, Γαβριὴλ Ἀρχάγγελε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Οὐρανίων ταγμάτων τὸν Ἀρχιστράτηγον, τὸν παμφαῆ μυστολέκτην τῶν τοῦ Ὑψίστου βουλῶν, εὐαγγέλια χαρᾶς βροτοῖς κομίσαντα, μέλψωμεν ὕμνοις, Γαβριήλ, ὑπουργὸν ὡς τοῦ Θεοῦ ἐνσάρ‐ κου οἰκονομίας, καὶ τῶν πιστῶν ποδηγέτην πρὸς τὴν χαρὰν τὴν ἀτελεύτητον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος δ´ . Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Χαρᾶς ἀλήκτου διαπρύσιε κῆρυξ, καὶ τῆς ἀρᾶς τῶν πρωτοπλάστων ὁ πέλυξ, σεπτὲ τῆς ἐνσαρκώ‐ σεως τοῦ Λόγου Θεοῦ ἑρμηνεῦ, Ἀρχάγγελε Γαβριήλ, δυσθυμίαν τῶν πιστῶν μετάλλαξον σαῖς ἀ‐ όκνοις πρεσβείαις, εἰς εὐθυμίαν καὶ ζωὴν ἡμῶν πρὸς σωτηρίας λειμῶνας κατεύθυνον.

Ἀπολυτίκιον. Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς ἐνθέου ἀγάπης τὸ πῦρ δεξάμενος ὑπερβαλλούσῃ ἀσκήσει ἐδόθης ὅλος Θεῷ, καὶ παράκλησις πολλῶν ἀνθρώπων γέγονας, λόγοις θείοις νουθετῶν, προσευχαῖς θαυματουργῶν, Παΐσιε θεοφόρε· καὶ νῦν πρεσβεύεις ἀπαύστως ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου, Ὅσιε.

iconandlight.wordpress.com