Γιατί ο Θεός τοποθέτησε το απαγορευμένο δέντρο στον παράδεισο;

 

Όταν ο Κύριος δημιούργησε τον αγγελικό κόσμο, δεν πρόσφερε καμία απαγόρευση στους αγγέλους. Μερικοί από τους αγγέλους απέφευγαν, για παράδειγμα, αυτό αφορά τη Ντεννίτσα, επειδή δεν υπήρχαν απαγορεύσεις εναντίον του. Ό,τι καλύτερο, όλα είναι για σένα.

Αλλά αποδεικνύεται ότι ένα ελεύθερο ον που έχει αυτοδιάθεση στη ζωή είναι οι άνθρωποι, οι άγγελοι, ένα ελεύθερο ον μπορεί ακόμη και να παρασυρθεί από την αφθονία των θείων ευλογιών. Και τι είπε η Ντενίτσα;

«Είμαι ο ίδιος ο Θεός, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω».

Και για να μην επαναλάβουν οι άνθρωποι ένα τέτοιο λάθος, ο Κύριος έχει ήδη θέσει μια ορισμένη απαγόρευση. Υπάρχει μόνο ένα δέντρο, που ονομάζεται δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, και ο Κύριος λέει ότι:

Υπάρχουν όλα τα καλά πράγματα, φάτε τα όλα, αλλά μην φάτε από αυτό το δέντρο.

Και για τι ήταν αυτό; Και αυτά είναι τα πρώτα τέτοια μαθήματα στην εκπαίδευση. Ο Κύριος περιέβαλε τον άνθρωπο με αγάπη από όλες τις πλευρές και με τη θεϊκή του φροντίδα, όπως μια στοργική μητέρα περιβάλλει ένα παιδί με φροντίδα, όπως και ο πατέρας φροντίζει τα παιδιά του με κάθε δυνατό τρόπο.

Αλλά από την ανθρώπινη πλευρά, πώς θα εκδηλωθεί η αγάπη για τον Θεό;

Από την πλευρά του Θεού, αποδεικνύεται ότι υπάρχει αγάπη στον παράδεισο, αλλά ένα άτομο θα μεγαλώσει όταν ο ίδιος αρχίσει να ανταποκρίνεται με αγάπη στην αγάπη. Και κοίτα, τι ενδιαφέρον είναι αυτή η αγάπη, εκδηλώνεται όταν μαθαίνουμε να αρνούμαστε κάτι στον εαυτό μας. Και για να μάθει ο Αδάμ να αρνείται έστω και λίγο τον εαυτό του για χάρη του Θεού, του δόθηκε αυτό το δέντρο.

Αν με αγαπάς, τότε απόφυγε να τρως αυτά τα φρούτα, γιατί η αγάπη εκδηλώνεται με την υπακοή. Και ανυπακοή σημαίνει ότι δεν είναι πια αγάπη, αλλά αγάπη για τον εαυτό σου, ότι είσαι προσηλωμένος στον εαυτό σου, ότι θέλεις να δοκιμάσεις τα πάντα στη ζωή.

Αυτή είναι μια πολύ λάθος προσέγγιση, πολύ επικίνδυνη. Επομένως, το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού και οι απαγορευμένοι καρποί σε αυτό το δέντρο ήταν τα πρώτα μαθήματα που έπρεπε να μάθει ο Αδάμ. Μαθήματα υπακοής που θα βοηθούσαν τον Αδάμ να αποκτήσει αγάπη.

Δυστυχώς, ο Αδάμ δεν μπόρεσε να αντισταθεί· αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ελευθερία του, που του δόθηκε από τον Κύριο, και διάλεξε μια διαφορετική επιλογή. Αλλά και εδώ ο Κύριος δεν τον εγκατέλειψε.

Όλη η μετέπειτα ιστορία των ατυχιών, των παθών και των όσων βλέπουμε στις Αγίες Γραφές και της προσωπικής ζωής του καθενός μας, τι λέει;

Σχετικά με το γεγονός ότι η απόκλιση από τον Θεό στην αμαρτία καταλήγει πάντα σε βάσανα και προβλήματα. Και όταν ο άνθρωπος επιστρέφει στον Θεό μέσω της μετάνοιας, είναι στον Θεό που βρίσκει την ελευθερία, στον Θεό βρίσκει τη χαρά και το αληθινό καλό της ύπαρξής του. Και ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας γίνεται σχολείο εκπαίδευσης.

Τώρα, αν τα μαθήματα δεν μάθαμε πίσω στον παράδεισο, τώρα σε όλη την ιστορία, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, προσπαθούμε να μάθουμε αυτό το μάθημα και να επιστρέψουμε στην υπακοή του Θεού, γιατί μέσω αυτού αποκαλύπτεται η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό, αλλά και μέσω αυτού, οι ουράνιες παροχές από τον Θεό δίνονται επίσης στους ανθρώπους στο βαθμό που οι άνθρωποι μπορούν να δεχτούν.

Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη ότι στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν είχε την τάση να αμαρτάνει, ώστε ο απαγορευμένος καρπός να τον ελκύει και να τον καταβροχθίζει με κάποιο τρόπο μέσα του. Αυτό συμβαίνει ήδη με εμάς. Γιατί συμβαίνει αυτό με εμάς; Γιατί έχουμε ήδη κληρονομήσει μια αμαρτωλή, διεφθαρμένη φύση.

Και μας ελκύει ο απαγορευμένος καρπός από κάποιο είδος υπνωτικής δύναμης, έτσι ώστε να φαίνεται ότι καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει ανάγκη να κάνουμε αυτή την πράξη, αλλά ακόμα παρασυρόμαστε εκεί. Και μέσα υπάρχει αγώνας, λαχτάρα. Φαίνεται ότι λέμε στον εαυτό μας ότι όχι, δεν είναι απαραίτητο, αλλά ταυτόχρονα λέμε ότι θα προσπαθήσουμε μόνο μία φορά.

Σε αυτόν τον αγώνα με τον εαυτό μας, συχνά σπάμε, πέφτουμε, γευόμαστε τον απαγορευμένο καρπό και μετά ανακαλύπτουμε ότι αποδεικνύεται ότι δεν υπήρχε τίποτα γλυκό εκεί. Κάθε τέτοιο απαγορευμένο φρούτο μετατρέπεται σε πικρία.

Όμως ο αρχέγονος Αδάμ δεν είχε τέτοιο εσωτερικό αγώνα, γιατί δεν υπήρχε έλξη για την αμαρτία. Δεν του έλειπε τίποτα, δηλαδή η ψυχή του ήταν στην ουράνια μακαριότητα, ο νους του καθαρός και η καρδιά του καθαρή.

Στην παραδεισένια ευδαιμονία δεν υπήρχε χωρισμός σε δύο μισά, είτε γευτείτε είτε όχι, διαφορετικά θα υπέφερε απλώς κάποιου είδους κολασμένο μαρτύριο όσο ήταν στον παράδεισο. Όχι, δεν βίωσε κανέναν εσωτερικό αγώνα. Η ουσία της Πτώσης είναι ότι ο διάβολος κατέλαβε τον άνθρωπο με εξαπάτηση.

Ο διάβολος πρότεινε στην Εύα: « Μίλα μου » . Το λάθος της Εύας είναι ότι άρχισε να μιλάει με ένα πεσμένο πνεύμα και μέσω αυτού χάνει ήδη τη σχέση της με τον Κύριο.

Και η επιρροή του πεσμένου πνεύματος είναι υπνωτική, αρχίζει να χειραγωγεί ένα άτομο εάν το άτομο έχει έρθει σε επικοινωνία με τη δαιμονική δύναμη και η αμαρτία έχει διεισδύσει μέσω αυτού. Δηλαδή, η αμαρτία υπαγορεύτηκε όχι από τον εσωτερικό αγώνα ενός ατόμου, αλλά από το γεγονός ότι ήρθαν σε επικοινωνία με τον πειρασμό και αφελώς υπέκυψαν στην υπόδειξή του.

dzen.ru 

ΑΠΟΔΟΣΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΘΕΜΑΤΑ.