Αδελφοί μου, ας ζητήσουμε κι εμείς το παμφαέστατο πρόσωπο του Κυρίου, για να νιώσουμε την αγαλλίαση που κάνει τους αγγέλους του Θεού να μεθούν.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΙϚʹ (16ῃ) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σαβίνου ἐν Ἡ­λι­ου­πό­λει τοῦ Αἰγυπτίου. (287)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πάπα τοῦ ἐν Λυκαονίᾳ. (305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουλιανοῦ τοῦ ἐν Κιλικίᾳ. (305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ ἐν Ῥουφιαναῖς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ῥωμανός, ὁ ἐν τῷ Παρίῳ τοῦ Ἑλλησπόντου, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Δέκα Μάρτυρες, οἱ ἐν Φοινίκῃ, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἀλεξανδρίων, πάπας Ῥώμης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (115)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀνίνα, τοῦ Θαυματουργοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Χριστοδούλου, τοῦ Θαυματουργοῦ, τοῦ ἐν τῇ ἐν Πάτμῳ Ἱερᾷ Μονῇ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἀσκήσαντος, ἐν ᾗ καὶ τὸ τίμιον αὐτοῦ ἀπόκειται Λείψανον. (1093)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Β´, βασιλέως τῆς Γεωργίας, τοῦ ἐπονομαζομένου Εὐλαβοῦς. (13ος αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν, Ποιμένος τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ καὶ Ἀντωνίου τοῦ Μεσσὶ τῆς Γεωργίας, (13ος αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Μαλαχίου, τοῦ ἐκ Ῥόδου, ἀθλήσαντος δὲ ἐν Ἱεροσολύμοις ἐν ἔτει ͵αφ´ (1500).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Σεραπίωνος, Ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ, κοιμηθέντος ἐν Κυρίῳ τῷ ͵αφιϚ´ (1516).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Τατιάνα Ἀλεξέεβα, Ἀθανάσιος Ἀρζαμάτσεφ, Μιχα­ὴλ Μπογκντάσεφ, Εἰρήνη Ντενίσοβα, Ἀντρέας Κοβάλεφ Μάρθα Κόρβοβα,Μιχα­ὴλ Στρόεβα, Βασίλειος Ματάσοφ, Πέτρος Πετρόφσκι, Καπιτωλίνα Ραντζιβίλοβιτς, Δημήτριος Ραζούμοφ, Γεώργιος Σουτσκόφ,Τατιάνα Τρεγκούμποβα (Τριγκούμποβα), Πελαγία Οὐριελ (Litvinenko), Ἀλέξανδρος Τσάουσοφ, Μαρία Chemagina, Ιννοκέντιος Shabalin ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Τοῦ Τριωδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σαββάτῳ τῆς τυρινῆς ἑβδομάδος, μνείαν ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν ἐν ἀσκήσει λαμψάντων ἁγίων Ἀνδρῶν τε καὶ Γυναικῶν.

Στίχοι
Ψυχαῖς Δικαίων, ὧν ἀεὶ μνήμη μένει,
Χοὰς μενούσας, προσκομίζω τοὺς λόγους.

« μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθῴου ἀθῷος ἔσῃ, καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψεις.» (Ψς 17, 26-27).

Ο μοναχός είναι ικέτης για όλον τον κόσμο, θρηνεί για όλον τον κόσμο, και σε αυτό έγκειται το κύριο έργο του. Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Και με ρωτήσατε: Τι είναι ο μοναχός;
Αυτό που θα έπρεπε να είναι ο μοναχός είναι η ενσάρκωση αυτής της αγάπης. Της αγάπης που συμπαθεί, της αγάπης που συγχωρεί, της αγάπης που δέχεται, της αγάπης που γιατρεύει.”
Στάρετς Σεραφείμ (Baradell) της Σκήτης των Αγίων Πάντων της Μονής Βαλαάμ στην λίμνη Λάντογκα της Ρωσίας

Η μοναχή Βαρσανουφία και το δισάκι με τα χιλιάδες ονόματα!

Στο μοναστήρι της Όπτινα ζούσε μια μοναχή σχεδόν ενενήντα ετών. Το όνομά της ήταν Βαρσανουφία και περιπλανιόνταν με ένα ραβδί στο χέρι από το ένα μοναστήρι στο άλλο.
Όλη της η περιουσία ήταν δυο δισάκια τα οποία κουβαλούσε μαζί της. Στο ένα δισάκι είχε κάποια ξεροκόμματα ψωμί ενώ τα υπόλοιπα ήταν χαρτιά μνημόνευσης η πλειοψηφία των οποίων ήταν παλιά και φαγωμένα.

Η προσκυνήτρια ερχόνταν στην Όπτινα συνήθως το βράδυ και χτυπούσε με το ραβδί στο παράθυρο: «Αφήστε με να διανυκτερεύσω»!
Άλλοι την άφηναν και άλλοι όχι, γνωρίζοντας την συνήθεια της μοναχής να μην κοιμάται το βράδυ, προσευχόμενη γονατιστή όλη νύχτα. Δεν θα ήταν τίποτα εαν μόνο αυτή δεν κοιμόνταν, κατά τα μεσάνυχτα όμως ξύπναγε όσους κοιμόνταν: «Γιατί κοιμάσαι υπναρά; «Σκέψου την Τελική Κρίση και σήκω να προσευχηθείς!» Εδώ να σημειώσουμε ότι επέμενε πολύ μέχρι να σηκωθούν γι αυτό πολλές φορές το ξημέρωμα την έβρισκε στον σταύλο ή σε καμιά αποθήκη,μαζί με τα πολύτιμα πράγματά της. Εκτιμούσε πολύ τα δισάκια της, αντιθέτως τα ζεστά ρούχα που τις έδιναν τα χάριζε ή τα παρατούσε.
Η μοναχή Βαρσανουφία ήταν παρθένος και είχε καρεί μοναχή από πολύ νεαρή. Κανείς δεν ήξερε γιατί περιπλανιόνταν, όχι πάντως επειδή δεν είχε καταφύγιο.

Παλαιότερα ερχόνταν σπάνια στην Όπτινα και μόνο στα βαθιά γεράματα εγκαταστάθηκε εκεί. Τα χρόνια είχαν αρχίσει να την βαραίνουν και οι περιπλανήσεις είχαν μειωθεί,ενώ στις ακολουθίες καθόνταν σ’ένα στασίδι. Βασικά δεν καθόνταν μόνο στις ακολουθίες αλλά ερχόνταν στον ναό από τις πέντε το πρωί. Έβγαζε τα χαρτάκια της από το δισάκι της και όλη την ημέρα καθόνταν εκεί προσευχόμενη και μνημονεύοντας ονόματα.
Δεν πήγαινε στην τράπεζα της μονής για να φάει αφού το φαγητό δεν την ενδιέφερε. Εαν την σέρβιρες κάτι ψευτομασουλούσε, εαν όχι έβγαζε ένα ξεροκόμματο από το δισάκι της, δάγκανε λίγο και το υπόλοιπο το ξαναφύλαγε με μεγάλη προσοχή….

…Πριν πεθάνει παρακάλεσε όσους ήρθαν να την δουν, να πάρει κάποιος το δισάκι με τα ονόματα έτσι ώστε μετά τον θάνατό της να συνεχιστεί η μνημόνευση των ονομάτων.
–«Αυτή είναι μια μεγάλη αρετή των χριστιανών, να μνημονεύουν τους κεκοιμημένους! έλεγε ταπεινά και κοίταζε με ελπίδα στα μάτια τον καθέναν ξεχωριστά.

Όλοι όμως κοίταζαν αλλού και κανένας δεν αναλάμβανε να πάρει τα δισάκια με τα ονόματα των κεκοιμημένων που ζύγιζαν τουλάχιστον δέκα-δεκαπέντε κιλά.

Λένε πως η μοναχή Βαρσανουφία ήξερε όλα τα ονόματα απέξω. Είχε μια πολύ καλή μνήμη και να πως το κατάλαβα αυτό:

Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, μοίραζα στην εκκλησία φρούτα και γλυκά για το συγχώριο. Όταν είδα την μοναχή Βαρσανουφία σε μια γωνία να προσεύχεται,ήδη τα είχα μοιράσει όλα. Βρήκα ωστόσο δυο μικρές ντομάτες στην τσάντα μου. Της τις έδωσα και την παρακάλεσα να προσεύχεται για την ψυχή της κεκοιμημένης δούλης του Θεού Αναστασίας. Μετά από πέντε χρόνια και ενώ βρισκόμουν έξω από τον ναό,με φώναξε και μου είπε: »Την μητέρα σου Αναστασία την μνημονεύω πάντοτε…»

Θυμάμαι μιαν ακόμη ιστορία που σχετίζεται με το κοιμητήριο της πόλης Κοζέλσκ. Στα χρόνια των διωγμών όταν έκλεισαν τα μοναστήρια, εδώ έθαβαν τους μοναχούς της Όπτινα και τις μοναχές του Σαμόρντινο αλλά κανείς δεν γνώριζε τα ονόματά τους. Αρχεία δεν διατηρήθηκαν, ενώ οι επιγραφές των τάφων με τον καιρό ξεθώριασαν. Οι ιερομόναχοι της Όπτινα συχνά έκαναν εδώ μνημόσυνα,μνημονεύοντας τους κεκοιμημένους με αυτόν τον τρόπο: «Κύριε, Εσύ γνωρίζεις τα ονόματά τους».

Μια φθινοπωρινή ημέρα ήρθαν στο κοιμητήριο για το μνημόσυνο. Τα χρυσοκίτρινα φθινοπωρινά φύλλα του σφένδαμου είχαν σκεπάσει τα μνήματα και στα στενά δρομάκια είχαν σχηματιστεί ολόκληροι σωροί. Ξαφνικά μέσα απο έναν σωρό πετάχθηκε χαρούμενη η μοναχή Βαρσανουφία.

-Αδελφή Βαρσανουφία, τι κάνεις εκεί; ρώτησαν όλοι έκπληκτοι. Περνάς το βράδυ σου στο κοιμητήριο;
-Εμένα οι νεκροί με αγαπάνε, τους απάντησε η μοναχή και ταυτόχονα οδήγησε τους αδελφούς στο κοιμητήριο λέγοντάς τους ποιος και που είναι θαμμένος!

Έτσι οι μοναχοί της Όπτινα ερχόνταν συχνά στο κοιμητήριο για να φτιάξουν τις επιγραφές στους τάφους με την καθοδήγηση της μοναχής. Ταυτόχρονα τους διηγούνταν το θάρρος και το σθένος των ομολογητών που υπέφεραν για τον Χριστό στα χρόνια των διωγμών. Τους θυμόνταν όλους,τους γνώριζε, τους αγαπούσε και το βράδυ προσευχόνταν γι αυτούς. Σπάνια την έβλεπε κάποιος να κοιμάται.

–Αδελφή Βαρσανουφία, την ρωτούσαμε, πως αντέχεις χωρίς ύπνο;
–Με βοηθούν οι νεκροί, απαντούσε αυτη με χαρά….!

….Τώρα στα μνημόσυνα στην Όπτινα μνημονεύουν την μοναχή Βαρσανουφία.

Η μοναχή τους αγαπούσε όλους, όμως αγαπούσε τους κεκοιμημένους πιο πολύ και από τους ζωντανούς. Αυτοί της φαινόνταν πιο ενδιαφέροντες αφού ΕΚΕΙ όλα είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Στην γη η ψυχή αισθάνεται στριμωγμένη στην ματαιότητα και μας πιέζουν οι έγνοιες και οι φροντίδες για τα φθαρτά και τα περαστικά. Γι αυτό ίσως σε όλη της την ζωή περιπλανιόνταν, μακριά από τις έγνοιες για τα φθαρτά, ξεχνώντας τις ανάγκες της ζωής έτσι όπως ένας μεγάλος ξεχνά τα παιδικά του παιχνίδια. Η πίστη της μοναχής Βαρσανουφίας ήταν απλή.

Εμείς μόνο ζητάμε στα μνημόσυνα -μας εξηγούσε-όπως οι κεκοιμημένοι να προσεύχονται για εμάς στο Θεό. Και αυτά δεν είναι κούφια λόγια αλλά η πραγματικότητα. Προσεύχονται για εμάς, μας θυμούνται και μας αγαπούν. Όλα τα επίγεια θα φθαρούν, το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη…
Από το βιβλίο της: Нина павлова-михайлов день (Νίνας Πάβλοβα-Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ).
http://epanosifi.blogspot.com/2019/03/blog-post_237.html
https://paraklisi.blogspot.gr/2016/11/blog-post_71.html#more
https://simeiakairwn.wordpress.com/

***

Αββάς Αβραάμιος.

Ι. Ἔφτασαν στό ἅγιο Ὅρος [1] καί ἀνέβηκαν ἐκεῖ ὅπου ἐμφανίσθηκε ὁ Θεός [2] καί ἀφοῦ παρέμειναν ἐκεῖ πέντε μέρες καί πέντε νύχτες προσευχόμενοι, ἄκουσαν μιά φωνή πού ἔλεγε:
– «Ἄκουσε ὁ Θεός τήν προσευχή σας καί δέχτηκε μέ εὐμένεια τόν κόπο σας».
Ἔμειναν μερικές μέρες στόν ἅγιο τόπο καί ἐπισκέπτονταν τούς μοναχούς πού κατοικοῦσαν ἐδῶ κι ἐκεῖ. Ὕστερα ἀπ’ αὐτά λέει ὁ Παῦλος στόν Ἰωάννη:
– «Ἂς ἐπιστρέψουμε, ἀδελφέ μου, στήν εὐλογημένη πόλη [3]. Σοῦ ἀνακοινώνω ὅτι ἑπτά ἀδελφοί ἀπό αὐτούς πού ἔμεναν στό σπήλαιο πορεύτηκαν πρός τόν Κύριο. Εἶδα σέ ὅραμα δώδεκα βλαστάρια φυτεμένα σ᾽ αὐτή τή σπηλιά καί ἀφοῦ ἦλθαν δύο ἄνδρες ντυμένοι στά λευκά [4], ἔκοψαν ἀπ᾽ αὐτά ἑπτά καί τά φύτευσαν στόν παράδεισο τοῦ Θεοῦ».

Τότε ἀπαντᾶ ὁ Ἰωάννης:
– «Πράγματι, ἀδελφέ μου, ἄς πᾶμε. Νομίζω ὅτι θυμήθηκες τήν ἀποστολή σου καὶ γι᾽ αὐτό σπεύδεις».

2. Καθώς βάδιζαν ἔφτασαν τό βράδυ σ᾽ ἕνα ὄρος, πού στήν κορυφή του ὑπῆρχε ἕνα ψηλό δέντρο καί πάνω σ᾽ αὐτό ἕνας ἄνθρωπος [5]. Ὅταν τόν εἶδαν φώναξαν:
– «Εὐλόγησον, πάτερ».

Ἐπειδή αὐτός δέν ἀπάντησε, ὁ μακάριος Παῦλος εἶπε:
– «Στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πού ἀγαποῦν οἱ δίκαιοι, ἄν εἶσαι ἄνθρωπος μίλησε μας, ἄν εἶσαι δαίμονας φύγε ἀπό μπροστά μας “σάν ἄχυρο μπροστά στόν ἄνεμο”» [ὡσεί χνοῦς ἀπό προσώπου ἀνέμου (Ψαλμ. 34,5)].

Ὅταν ἄκουσε τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ αὐτός πού ἦταν πάνω στό δέντρο χάρηκε πολύ καί εἶπε:
– «Καλῶς ἤλθατε, δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, μή φοβᾶσθε κι ἐγώ ἄνθρωπος εἶμαι, μαθητής τοῦ Χριστοῦ».

Τότε τοῦ λέγει ὁ μακάριος Ἰωάννης:
– «Γιά ποιό λόγο, πάτερ, διάλεξες αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς καί κατοικεῖς πάνω στήν κορυφή τοῦ δέντρου; Πόσον καιρό μένεις σ᾽ αὐτόν τόν τόπο;».

3. Κι᾽ αὐτός πάνω ἀπ᾽ τό δέντρο ἀπαντᾶ:
– «Πιστέψτε με, ἀδελφοί, σ᾽ αὐτόν τόν τόπο ἔχω τριάντα πέντε χρόνια καί κανείς δέν ἔμαθε τίποτε γιά μένα, παρά μόνο δύο ἄνδρες οἱ ὁποῖοι κάπου-κάπου ἔρχονται καί μοῦ φέρνουν ψωμί καί νερό. Κι ἐγώ ὅπως καί σεῖς περνῶντας ἀπό ἐδῶ, ἦλθα σ᾽ αὐτόν τόν τόπο καί βρῆκα ἐδῶ ἕναν Γέροντα, σπουδαῖο ἀναχωρητή, πού λεγόταν Ἀβραὰμιος, νά στέκεται στήν κορυφή αὐτοῦ τοῦ δέντρου. Αὐτός ὅταν μέ εἶδε μέ παρεκάλεσε νά μείνω κοντά του τρεῖς μέρες καί μοῦ διηγεῖτο τούς πολέμους πού ἀναγκάστηκε νά κάνει ἐδῶ μέ τά ἀκάθαρτα πνεύματα καί τή χάρη πού τοῦ χορήγησε ὁ Θεός ὕστερα ἀπ᾽ αὐτά. Ὕστερα ἀπό τρεῖς μέρες παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Θεό.

Ἐγώ τόν κατέβασα, τόν κήδευσα καί τόν ἔθαψα ἐδῶ. Ἐπειδή θαύμασα τόν τρόπο τῆς ζωῆς του καί ἐπειδή πόθησα νά τόν μιμηθῶ, ἀνέβηκα καί στάθηκα σ᾽ αὐτό τό σημεῖο ἀναμένοντας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Σᾶς παρακαλῶ κι ἐγώ ἐσᾶς, ἀδελφοί, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά μείνετε κοντά μου τρεῖς μέρες, γιά νά δεῖτε τά θαυμάσια ἔργα του. Γιατί ὁ Θεός, πού ἔστειλε ἐμένα στόν ἅγιο Ἀβραὰμιο, ὁ ἴδιος ἔστειλε καί σᾶς σέ μένα τώρα».

Ὕστερα ἀπό τρεῖς μέρες παρέδωσε κι αὐτός τό πνεῦμα του στόν Κύριο. [6]

4. Ὅταν ἀναπαύθηκε, ἀνέβηκαν στήν κορυφή τοῦ δέντρου καί τόν βρῆκαν ντυμένο μέ ἕνα τρίχινο ροῦχο καὶ μὲ μιά τρίχινη κουκούλα [7]. Βρῆκαν κι᾿ ἕνα καλάθι πού εἶχε λίγα ψωμιά, βρεγμένη φακή καί μιά ὁστράκινη κούπα κρεμασμένη μέ νερό.
Ἐνῶ κατέβαζαν τό λείψανο τοῦ ἁγίου γιά νά τό κηδεύσουν, συνέπεσε νά ἔρχεται ἕνα πλῆθος Χριστιανῶν πού κρατοῦσε στά χέρια του ἀναμμένες λαμπάδες καί θυμιατά πού εὐωδίαζαν. Αὐτοί ἀφοῦ σταμάτησαν ρωτοῦσαν:
– «Ποῦ εἶναι ὁ ἀθλητής τοῦ Χριστοῦ; Γιατί εἴδαμε μιά ὀπτασία, πού μᾶς πρόσταζε νά ἔλθουμε καί νά τιμήσουμε τόν ἀθλητή τοῦ Χριστοῦ».

Ὅταν τά ἄκουσαν αὐτά, αὐτοί πού ἦταν μαζί μέ τόν Παῦλο, κατάλαβαν ὅτι ἡ ὀπτασία παρουσιάστηκε γιά χάρη τοῦ ἁγίου πού ἀναπαύθηκε. Ἀφοῦ λοιπόν ξέντυσαν τόν ἅγιο, τόν ἄλειψαν καί τόν ξαναέντυσαν μέ τόν σάκκο καί τήν κουκούλα καί τόν τοποθέτησαν σέ φέρετρο, ὅπου ἔβαλαν καί τά ὀστᾶ τοῦ ἁγίου Ἀβρααμίου, ὁ ὁποῖος εἶχε κοιμηθεῖ ἐν Χριστῷ πρίν ἀπ᾽ αὐτόν.

Αὐτό τό παρέδωσαν στούς κληρικούς, πού εἶχαν ἔλθει μαζί μέ τό πλῆθος τῶν Χριστιανῶν, καί συνέχισαν τόν δρόμο τους εἰρηνικά, ἀφοῦ πῆραν μαζί τους γιά εὐλογία τό καλάθι τοῦ ἁγίου καί τήν κούπα τοῦ νεροῦ. Πολλές θεραπεῖες πραγματοποιήθηκαν ἀπό τό νερό πού βρισκόταν στήν κούπα μέ τίς εὐχές τοῦ ὑπηρέτη τοῦ Χριστοῦ.

Ι. Δηλαδή στό Σινᾶ.
2. Ἐννοεῖ τήν ἁγία Κορυφή.
3. Δηλαδή στά Ἱεροσόλυμα.
4. Οἱ ἄγγελοι παρουσιάζονται μέ λευκά ἐνδύματα καί οἱ ἅγιοι κατά τήν ἀνάσταση. Τό λευκό συμβολίζει τήν ἀνάσταση. Βλ. Παλλαδίου, Βίος Ἰωάννου Χρυσοστόμου 9, ΡG 47, 34, Eὐσεβίου Καισαρείας, Περὶ ἐκκλησιαστικῆς θεολογίας 3,16, ΡG24, 1033ζ, Θεοδώρου, Ἐκλογαὶ ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, ΡG 86 224Α, Εὐσεβίου Ἐμέσης, ᾿Ἑρμηνεία εἰς Ἴω., ΡG 86, 552D Ἰωάννη Μόσχου, Λειμὼν 105, ΡG 87, 2964Α, Σωφρονίου Iεροσoλύμων, Διήγησις θαυμάτων τῶν ἁγίων Κύρου καὶ Ἰωάννου τῶν σοφῶν Αναργύρων 10, ΡG 87, 3453B καί ᾿Αμμωνίον, Εἰς Ἰωάννην, ΡΟ 85, 1516D.
5. Ἀπό τίς πιό γνωστές μορφές τοῦ ἀκραίου ἀναχωρητισμοῦ ἦταν οἱ Ὑπαίθριοι ἀσκητές, πού ὀνομάστηκαν ἔτσι γιατί ζοῦσαν καί ἀσκοῦνταν στό ὕπαιθρο καί ἧταν τελείως ἄστεγοι καί ἀνέστιοι. Στούς Ὑπαίθριους ἀσκητές συγκαταλέγονται οἱ Βοσκοί, πού ζοῦσαν στά βουνά καί τρέφονταν μέ καρπούς καί ὠμά χόρτα, οἱ Στυλῖτες ἥ Κιονῖτες, πού ἀσκοῦνταν ἐπάνω σέ στύλους. καί οἱ Δενδρῖτες.
Οἱ Δενδρῖτες ζοῦσαν ἐπάνω στά δέντρα, «οἵ καὶ αὐτὸ τῆς γῆς τὸ κοινῇ πᾶσι πατούμενον ἔδαφος ὡς χαμαίζηλον ἀπολιπόντες ἐνδιαίτημα.. καθάπερ ὄρνιθές τινες φιλέρημοι τῷ ἀέρι τε μέσον ἄστεγοι καὶ ἄσκευοι πτηνῶν δίκην ἐνδιαιτώμενοι, τὴν ἰσάγγελον ἐν σώματι πολιτείαν καὶ τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον διαγωγὴν ἐπὶ πλείστοις ἔτεσι ὑπερφυῶς διήρκεσαν ἐξασκούμενου», Βίος τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Λουκᾷτοῦ ἐν τοῖς Εὐτροπίου Στυλίτου 2, ἔκδ. H. Delehaye, Les Saints Stylites (SH 14), Bruxelles 1923, σ. 197. Γιά περισσότερες πληροφορίες γιά τούς Δενδρῖτες, ὅπου καί ἢ σχετική βιβλιογραφία, βλ. Κ.Π. Χαραλαμπίδη, Οἱ Δενδρίτες στήν προχριστιανική καί χριστιανική ἱστορικοφιλολογική παράδοση καί εἰκονογραφία, Θεσσαλονίκη 1986 καί Μητερικόν 1, σ. 68, σημ. 1.
6. Ὁ κώδικας Coislinianus 303, σελ. 206-217, πού περιέχει τό κείμενό μας, στό σημεῖο αὐτό λόγῳ φθορᾶς ἔχει χάσμα.
7. Πρόκειται γιά τή μοναχική κουκούλα ἥ κουκούλλιον (λατ. cucullus), Βλ. Ἰωάννη Μόσχου, Λειμὼν 92, ΡG 87, 2949C: «…φορῶν κολόβιον καὶ… ἐπιρριπτάριον ἀπὸ ψιαθίου». Ἀπ’ τό ἐπιρριπτάριο προέρχεται τό ἐπανωκαλύμμαυχο, πού φοροῦν σήμερα οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ἀρχιμανδρῖτες καί οἱ μοναχοί. Τό κουκούλλιο ἧταν ἐξάρτημα τῆς μοναχικῆς ἐνδυμασίας. Τό κάλυμμα αὐτό τοῦ κεφαλιοῦ ἦταν προσραμμένο στόν μανδύα ἧ τόν λεβιτώνα. Βλ. ᾿Αποφθέγματα, ΡG 65, 449CD: «… ἐνδύσας αὑτὸν λεβιτῶνα καὶ κουκούλλιον τῇ κεφαλῇ… τὴν μηλωτὴν περὶ τοὺς ὥμους… καὶ λέντιον…». Ἀποφθέγματα, ΡG 65, 180Β Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, Διαλογισμοί, ΡG 78, 1689Β, Νικηφόρου Μαγ., Βίος Συμεὼν τοῦ νέου Στυλίτου, 10, 80, ΡG 86, 3061Α καί Ἰωάννη Δαμασκηνοῦ, Περὶ εἱκόνων 28, ΡG 95, 380D.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Το Γεροντικό του Σινά. (Δημητρίου Γ. Τσάμη). Έκδοση 3η, επαυξημένη. Ορθόδοξη Χριστιανική Αδελφότητα «Λυδία», Θεσσαλονίκη 2000.

***

«Το πρόσωπόν σου, Κύριε, ζητήσω» (Ψαλμοί 26: 8).
«επιφανον το πρόσωπόν σου επί τον δούλον σου» (Ψαλμός 30:17).
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ω, αδελφοί μου, ας ζητήσουμε κι εμείς το παμφαέστατο πρόσωπο του Κυρίου, για να νιώσουμε την αγαλλίαση που κάνει τους αγγέλους του Θεού να μεθούν. Εάν τον εκζητούμε με λαχτάρα σε αυτήν τη ζωή, τότε θα Τον δούμε, τουλάχιστον, στην άλλη ζωή. Εάν δεν τον εκζητούμε σε αυτήν τη ζωή, τότε δεν θα τον δούμε ούτε σε αυτήν ούτε στην άλλη ζωή.

Αδελφοί μου, ας λαχταρούμε να δούμε το πρόσωπο του Χριστού! Η κάθε λέξη Του μας δείχνει ένα χαρακτηριστικό του προσώπου Του. Ο κάθε ένας από τους αποστόλους Του μας δείχνει κάποια χαρακτηριστικά του προσώπου Του. Η κάθε πράξη Του μας δείχνει κάποιο χαρακτηριστικό του προσώπου Του. Ο κάθε ένας από τους αγίους Του μας δείχνει κάποια ακτίνα από το λαμπερό πρόσωπό Του.
Με πόθο, αδελφοί, ας εξετάσουμε το πρόσωπο του Κυρίου. Ας συγκεντρώσουμε μια – μια τις ακτίνες, μέχρι να αποκαλυφθεί ολόκληρος ο ήλιος. Ας εγκολπωθούμε αυτόν τον Ήλιο στα βάθη της καρδιάς μας, ώστε Αυτός να πλημμυρίσει με φως τις σωματικές μας αυλές, ένδοθεν. Ας φυτέψουμε αυτόν τον αμπελώνα της αρρήτου γλυκύτητος μέσα στην καρδιά μας, ώστε να γευτούμε την αθάνατη αμβροσία με την οποία οι άγγελοι πληρούνται αγαλλιάσεως.

Κύριε, Φωτοδότα, έλλαμψον το πρόσωπο Σου εφ’ ημάς, τους δούλους σου.

Ένας άγιος είναι φαινόμενο εξαιρετικά πολύτιμο για όλη την ανθρωπότητα. Η προσευχή τους είναι αδιάλειπτη και ρέει ως ποταμός του παραδείσου. Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/04/74758/

Θαύμα των μοναχών στον Καύκασο. Ο μοναχός ζει το Ευαγγέλιο και η Χάρις του Θεού τον προδίδει… Χάρη στους άγνωστους στον κόσμο αγίους μεταβάλλεται η ροή των ιστορικών και κοσμικών γεγονότων.
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/12/%ce%b8%ce%b1%cf%8d%ce%bc%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%b1%cf%87%cf%8e%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%8d%ce%ba%ce%b1%cf%83%ce%bf/

Αποκάλυψη του Αγίου Αντωνίου για τη Μοναχική χάρη
https://iconandlight.wordpress.com/2018/02/16/20586/

Οι Μοναχοί όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/28/40407/

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´.

Ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ ποιῶν ἀεὶ μεθ’ ἡμῶν κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν, μὴ ἀποστήσῃς τὸ ἔλεός σου ἀφ’ ἡμῶν, ἀλλὰ ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, ἐν εἰρήνῃ κυβέρνησον τὴν ζωὴν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’

Ὁ μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο, τῆς ἀφθαρσίας ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Κηρύξας εὐσεβῶς, ἀσεβῶν ἐναντίων, τῶν πάντων Ποιητήν, σαρκωθέντα ἀτρέπτως, Σαβῖνε παμμακάριστε, ἱερῶς ἠνδραγάθησας· ὅθεν ἔφθασας, πρός ἀφθαρσίας χειμάῤῥουν, τέλος ἅγιον, ἐν ποταμῷ δεδεγμένος· διὸ εὐφημοῦμέν σε.

Στιχηρὰ
Ἦχος πλ. δ’. Δεῦτε ἅπαντες πιστοὶ

Χαῖρε Αἴγυπτε πιστή, χαῖρε Λιβύη ὁσία, χαῖρε Θηβαῒς ἐκλεκτή, χαῖρε πᾶς τόπος, καὶ πόλις καὶ χώρα, ἡ τοὺς πολίτας θρέψασα, τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ τούτους ἐν ἐγκρατείᾳ, καὶ πόνοις αὐξήσασα, καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν, τελείους ἄνδρας τῷ Θεῷ, ἀναδείξασα, οὗτοι, φωστῆρες τῶν ψυχῶν ἡμῶν ἀνεφάνησαν, οἱ αὐτοὶ τῶν θαυμάτων τῇ αἴγλῃ, καὶ τῶν ἔργων τοῖς τέρασιν, ἐξέλαμψαν νοητῶς, εἰς τὰ πέρατα ἅπαντα. Αὐτοῖς βοήσωμεν· Πατέρες παμμακάριστοι, πρεσβεύσατε, τοῦ σωθῆναι ἡμᾶς.(Δίς)

Ἀπόστιχα 
Ἰδιόμελον Ἦχος β’

Καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀδελφοί, ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, σαρκὸς καὶ πνεύματος, τὰς λαμπάδας τῶν ψυχῶν ἡμῶν φαιδρύνωμεν, διὰ φιλοπτωχείας, μὴ κατεσθίοντες ἀλλήλους τῇ συκοφαντίᾳ· ἔφθασε γὰρ ὁ καιρός, ὅταν ὁ Νυμφίος ἐλεύσεται, πᾶσιν ἀποδοῦναι κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ. Συνεισέλθωμεν Χριστῷ μετὰ τῶν φρονίμων Παρθένων, τὴν φωνήν ἐκείνην τοῦ Λῃστοῦ, πρὸς αὐτὸν ἀνακράζοντες· Μνήσθητι ἡμῶν Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου

Μαρτυρικὸν

Τῶν ἁγίων Μαρτύρων πρεσβευόντων ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ τὸν Χριστὸν ὑμνούντων, πᾶσα πλάνη πέπαυται, καὶ τῶν ἀνθρώπων τὸ γένος πίστει διασῴζεται

Ήχος πλ. α’ . Χαίροις ασκητικών.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Χαίροις η θεοφόρος πληθύς˙ σεμναί Γυναίκες Παρακλήτου κειμήλια˙ αι όρεσι και σπηλαίοις, αγωνισθείσαι στερρώς, και σαρκός το χαύνον εκλαθόμεναι˙ αι μέσον των πόλεων, ισαγγέλως βιώσασαι˙ αι εν Μοναίς δε, οσιότητι λάμψασαι, και ασκήσεως, τοις λοιποίς προτερήμασιν˙ όργανα πολυτίμητα, χαρίτων του Πνεύματος˙ των δωρεών των αΰλων, αι μυροθήκαι αι έμψυχοι. Χριστόν δυσωπείτε, ταις ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.

Δόξα…
Ἦχος πλ. δ’ Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς.

Ὡς εἰς λειμῶνα ἀρετῶν ἀνθηφοροῦντα, τῶν θεοφόρων Ἀσκητῶν περιπατοῦντες, τῆς ὀσμῆς πληρούμεθα τῆς ἡδυπνόου, τοῖς ἄθλοις γὰρ στομωθέντες τῶν πειρασμῶν, τὸ σῶμα τῇ ἐγκρατείᾳ δουλοπρεπῶς, καθυπέταξαν πνεύματι, ἀγγελικὴν ἐπὶ γῆς, πολιτείαν βιώσαντες΄ δόξης οὖν ἠξιώθησαν.

ᾨδὴ β’. Ὁ Εἱρμὸς.
Ἴδετε, ἴδετε, ὅτι ἐγὼ εἰμι ὁ Θεὸς ὑμῶν, ὁ πρὸ τῶν αἰώνων γεννηθεὶς ἐκ τοῦ Πατρός, καὶ ἐκ τῆς Παρθένου ἐπ’ ἐσχάτων, πλὴν ἀνδρὸς κυηθείς, καὶ λύσας τὴν ἁμαρτίαν, τοῦ προπάτορος Ἀδάμ, ὡς φιλάνθρωπος.

Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἡμῶν.
Ὀσμῆς νῦν πληρούμεθα, ὡς εἰς Παράδεισον ἄλλον θέοντες, τῶν θεοφυτεύτων ἀρετῶν τῶν Ἀσκητῶν, ἃς ἐν ἐγκρατείᾳ, καὶ δάκρυσιν ἤνθησαν, ποικίλως καρποφοροῦντες, πολιτείας τῷ Θεῷ οἱ ὁσιώτατοι.

Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς

Ὡς εὐσεβείας κήρυκας, καὶ ἀσεβείας φίμωτρα, τῶν θεοφόρων τὸν δῆμον ἐφαίδρυνας, Κύριε, τὴν ὑφήλιον λάμποντα. Ἐν εἰρήνῃ τελείᾳ, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, τούς σὲ δοξάζοντας καὶ μεγαλύνοντας, διαφύλαξον, ψάλλειν καὶ ᾄδειν σοι΄ Ἀλληλούϊα.

Στόχος του μοναχού: Η ενσάρκωση της αγάπης
Στάρετς Σεραφείμ (Baradell) της Ιεράς Μονής Βαλαάμ της Ρωσίας

 

iconandlight.wordpress.com