Όνειρο του να ψάλλει στην Αγιά Σοφιά…
Διακονεί με αυταπάρνηση και ένθεο ζήλο το Φανάρι για σχεδόν 28 χρόνια, περισσότερα από όσα βρίσκεται στον Οικουμενικό Θρόνο ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, και πρέπει να είναι ο μακροβιότερος πρωτοψάλτης, μετά τον μεγάλο Ιάκωβο Ναυπλιώτη. Ως πρωτοψάλτης ανέβηκε στο δεξιό αναλόγιο του Πατριαρχικού Ναού κατά την Θεία Λειτουργία της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, 14 Σεπτεμβρίου 1984, χοροστατούντος του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχη Δημητρίου.
Το βιογραφικό του είναι πλούσιο. Λόγω χώρου θα περιοριστούμε σε ορισμένους μόνο σταθμούς. Ο Λεωνίδας Αστέρης γεννήθηκε στην πάλαι ποτέ μεγαλώνυμη Κοινότητα του Γαλατά Κωνσταντινουπόλεως το 1936, όπου και άρχισε την μουσική του σταδιοδρομία πεντάχρονος στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου ως Κανονάρχης. Μαθήτευσε παρά του καλλιφώνου και μύστου της παραδόσεως αειμνήστου πρωτοψάλτου Παναγιώτου Κωνσταντινίδου. Δεκαετής και δεκατριετής προσελήφθη από τον Άρχοντα λαμπαδάριο Θρασύβουλο Στανίτσα και από τον Άρχοντα πρωτοψάλτη Κωνσταντίνο Πρίγγο στον Πατριαρχικό Ναό.
Ο Λεωνίδας Αστέρης είναι απόφοιτος του Ωδείου Λυρικής Σκηνής και Τέχνης και πρωταγωνιστής της Λυρικής Κωνσταντινουπόλεως από το 1969 μέχρι σήμερα. Ερμήνευσε πάμπολλα έργα του γερμανικού και ιταλικού ρεπερτορίου. Επίσης, σπούδασε στην Μοζάρτιον Σχολήν της πόλεως Σάλσμπουργκ σε μεγάλους διδασκάλους του άσματος (Σράϊρερ, Ντίσκαου). Βραβεύθηκε σε διαγωνισμό με το Βραβείο Καρλ Ορφ με την προσωπικήν του συναυλία στον τον Ναό του Αγίου Βλασίου. Διδάσκει από τριετίας στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας το ζωτικόν για τους ιεροψάλτας μάθημα, την ορθοφωνίαν και τεχνικήν καλοφωνίας.
«Το Φανάριον είναι μια Σχολή», δηλώνει ο Λεωνίδας Αστέρης. Αναφορικά με τη θέση του Άρχοντα πρωτοψάλτη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, όπως αποκαλείται ο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μας είπε: «Για όποιον έχει επίγνωση της θέσης και του καθήκοντος, είναι βέβαια, ένα φορτίο, το οποίο προσπαθούμε να το συνεχίσουμε, δηλαδή την παράδοση της μουσικής μας όσο μπορούμε αναλλοίωτη, αυτά δηλαδή που πήραμε και ακούσαμε από τους δασκάλους. Όλα αυτά θέλουνε καθημερινά ξανά μελέτη και ξανά μελέτη. Προετοιμασία και ξανά προετοιμασία».
Με λύπη διαπιστώνει ότι πολλοί ψάλτες σήμερα, στην Ελλάδα και αλλού, αρχίζουν με τη σκέψη της αυτοπροβολής του προσώπου τους.
Σύμφωνα με ένα παλιό συνεργάτη του, τον Μιλτιάδη Παππά, ο Λεωνίδας Αστέρης θαυμάζεται ακόμη και από τους Τούρκους καλλιτέχνες, τραγουδώντας μάλιστα τουρκικά τραγούδια, αλλά με το οικείο συναίσθημα. Πώς να ξεχάσει κάποιος, αναφέρει ο Παππάς, «τον περίφημο Κιανί Καρατζά, ο οποίος τυφλός, ων, όταν μετά από την απόδοση του ύμνου ¨Άνωθεν οι Προφήται¨ από τον άρχοντα στην Αγία Ειρήνη, (σ.σ: χρησιμοποιείται ως χώρος συναυλιών ) έσπευσε να του φιλήσει το χέρι; Αυτό για τους γνωρίζοντες, είναι η ύψιστη ένδειξη τιμής σε καλλιτέχνη και μάλιστα από αντίστοιχο ευρείας φήμης και αποδοχής».
Στο ερώτημα τί χαρακτηρίζει το πατριαρχικό ύφος του ψάλλειν ο Λεωνίδας Αστέρης απαντά ότι δεν είναι μίμηση κάποιου πρωτοψάλτου φωνητικά, που μας άρεσε για να τον μιμηθούμε απόλυτα, διότι, εξηγεί, δεν έχει σχέση με τη φωνή. Το ύφος έχει σχέση με τον τρόπο παρουσίασης και εκτέλεσης των μαθημάτων των παλαιών δασκάλων και πρωτοψαλτών.
«Το πατριαρχικο ύφος βασίζεται στην εκτέλεση, στην παρουσίαση των μουσικών κειμένων και όχι στη μίμηση της φωνής», τονίζει και προσθέτει, δηλαδή: τη μη μίμηση, τη σωστή εκτέλεση των μουσικών κειμένων με την απαιτούμενη ευφράδεια, τη σωστή απαγγελία, τον καλό τονισμό, γιατί το κύριο είναι ο λόγος. Η μουσική, επισημαίνει, είναι μια επένδυση, η οποία πρέπει να είναι κατάλληλη στον ωραίο τον λόγο.
Ο Λεωνίδας Αστέρης αναφέρει ότι στον Πατριαρχικό Ναό και στην Πόλη ψάλλουν βασιζόμενοι σε όλους τους παλαιούς διδασκάλους, ακόμα και τους προ της Αλώσεως, όπως ο Ιωάννης Κλαδάς, ο Ιωάννης Κουκουζέλης, και με τις ερμηνείες των τριών νεώτερων δασκάλων του Χουρμούζιου Χαρτοφύλακος, του Γρηγορίου Πρωτοψάλτη και του μεγάλου Χρυσάνθου, ο οποίος μετέπειτα έγινε Επίσκοπος.
Στην εκκλησιαστική μουσική, λέει ο Λεωνίδας Αστέρης δεν υπάρχουν άριες, υπάρχει λατρευτική μουσική. «Υπάρχει το κείμενο, που πρέπει να το προσέξεις, να το τονίσεις σωστά. Δεν χρειάζονται κορώνες πολλές, όπως στη Λυρική Σκηνή».
Γνώστης της λυρικής τέχνης αναφέρει ότι αυτή υποστηρίζει άλλα ψυχικά φαινόμενα: τον έρωτα, την αγάπη. Η εκκλησιαστική μουσική, ιδιαίτερα δε η βυζαντινή «υπηρετεί την προσευχή, την κατάνυξη», τονίζει.
Ο Λεωνίδας Αστέρης χαρακτηρίζει τον Πατριάρχη Δημήτριο, με τον οποίο ξεκίνησε ως πρωτοψάλτης στο Πατριαρχείο, «πράο, ταπεινό, ιεράρχη με βαθιά πίστη». Και ο προκάτοχός του ο Αθηναγόρας και ο διάδοχός του ο σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι, σύμφωνα με τον πρωτοψάλτη, «ο καθένας για την εποχή τους οι πλέον άξιοι». Δηλώνει πως συμφωνεί με αυτό, που λένε και γράφουν πολλοί, ότι ο νυν Πατριάρχης σε σχέση με τους προκατόχους του έδωσε ένα άλλο αέρα στο Φανάρι, ανέδειξε το Φανάρι και ιδίως με δραστηριότητες στο εξωτερικό. Πρόβαλε πολύ το Φανάρι. «Είναι πολύ δραστήριος. Μακάρι ο Θεός να τον έχει καλά να μπορέσει να συνεχίσει, γιατί ακολουθεί ένα πρόγραμμα πολύ σκληρό από το πρωί μέχρι το βράδυ και είναι σε μια ηλικία 72 ετών και πρέπει να προσέξει να συνεχίσει την Πατριαρχία του», εύχεται ο Λεωνίδας Αστέρης.
Πριν κλείσουμε την συνομιλία μας τον ρώτησα σε ποιά εκκλησία είναι το όνειρο και η επιθυμία του να ψάλλει. «Έψαλλα σε πολλές εκκλησίες στο εξωτερικό. Συγκινητική στιγμή ήταν η Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά, στην Τραπεζούντα. Αυτό τώρα, που με ενδιαφέρει, είναι η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, η Αγιά Σοφιά», απάντησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου