που έχω στο δωμάτιο μου του Αγίου Νεκταρίου, και του λέω, «Άγιε μου, βοήθα, γιατί εγώ δε μπορώ πλέον να κάνω τίποτα». Και ξέρετε πάτερ μου το είπα με πίστη, με καρδιά και ψυχή. Ήμουν όλη παρόν όταν του μιλούσα. Όμως ενώ το έκανα με πίστη εκείνη την στιγμή, μετα από ώρες όταν ήρθε και πάλι ο πόνος άρχισα να αμφιβάλω, να απελπίζομαι, να καταρρέω. Ένιωσα πάτερ, ενοχές γι αυτό. Αισθάνθηκα ότι δεν είμαι όσο πρέπει πιστή. Απιστία δεν είναι αυτό πάτερ μου, εσείς τι λετε….».
Κάτι τέτοιες βαθιά ανθρώπινες εξομολογήσεις με συνθλίβουν. Διότι μου θυμίζουν πόσο αδύναμοι και θρυμματισμένοι είμαστε οι άνθρωποι, αλλά και συγχρόνως πόσο καλά ξέρει ο διάβολος να παίζει παιγνίδια με το μυαλό και τα συναισθήματα μας.
Έχω πει κι άλλες φορές, ότι η εν Χριστώ ζωή, είναι τέχνη. Είναι μεγάλη και σπουδαία λεπτοδουλειά και πρέπει να έχεις περάσει, παιδευτεί και συγχρόνως ωριμάσει τόσο πολύ στον αόρατο πόλεμο, στις σκιές και τα σκοτάδια της ψυχής σου ώστε με την Χάρη του Θεού, να αντιλαμβάνεσαι το ψεύτικο από το αληθινό. Την αμαρτία από την αρετή, το τις παγίδες που σου απλώνει ο διάβολος και παίζει ο ψυχισμός σου.
Γι αυτό χρειάζεται ένας έμπειρος δάσκαλος μπορεί να σου μάθει τους τρόπους αυτής της τεχνης, πως θα αναλύεις τις ψυχικές σου κινήσεις δίχως να αυτοπαγιδεύεσαι. Όταν δεν υπάρχει δάσκαλος η πρόνοια του Θεού εργάζεται αλλιώς, όμως το ιδανικό είναι η παρουσία δασκάλου.
Γιατί τα λέω αυτά, διότι η κοπέλα της ιστορίας μας, συγχέει δυο πράγματα. Άλλο πράγμα είναι η πίστη που έχει στον Θεό, και σαφέστατα είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος και άλλο πράγμα οι αμφιβολίες και ανασφάλειες της που είναι καθαρά ψυχικό γεγονός, με έδρα κάποιο τραύμα της.
Δηλαδή όταν έλεγε στον Άγιο Νεκτάριο να την βοηθήσει, βεβαίως και το πίστευε απόλυτα. Πίστευε ακράδαντα ότι ο Θεός μπορεί ταις πρεσβείες του Αγίου Νεκταρίου να την βοηθήσει. Έπειτα όμως ήλθε την επιφάνεια το τραύμα. Δηλαδή μίλησε το υποσεινδήτητο κομμάτι της. Το οποίο ο διάβολος το γνωρίζει ότι υπάρχει και το προβάλει, βάζοντας εμπόδια στην ψυχική μας ηρεμία. Ο διάβολος ξέρετε δεν μπορεί να δημιουργήσει. Μας πειράζει με ότι υπάρχει ήδη μέσα μας. Ο Άγιος Παίσιος έλεγε, τον ευαίσθητο τον κάνει πιο ευαίσθητο, τον σκληρό πιο σκληρό κ.ο.κ. Γι αυτό και όσο καθαριζόμαστε και θεραπευόμαστε μειώνονται οι δυνατότητες του διαβόλου να μας πειράζει.
Δηλαδή όταν η κοπέλα της ιστορίας μας, άρχισε να αμφιβάλει προς τον Θεό, δεν μιλούσε το συνειδητό κομμάτι της, αλλά το τραύμα της. Το ψυχικό της τραύμα φοβάται, είναι ανασφαλές, θέλεις όλα να τα ελέγχει, να τα εξηγεί, να τα ερμηνεύει. Φοβάται να αφεθεί στην πίστη, να ανοιχτεί στην Χάρη. Αλλα δεν το κάνει εκούσια, είναι ψυχικές ακούσιες κινήσεις της τραυματικής εμπειρίας.
Αυτό το γνωρίζει όμως ο Θεός. Εδώ είναι η ουσία. Ότι ο Θεός γνωρίζει τα πάντα, πριν εμείς του πούμε το παραμικρό. Με την προσευχή δεν μαθαίνουμε στο Θεό κάτι που δεν ξέρει, απλά καλλιεργούμε μια σχέση.
Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές στα κείμενα μου, ο καλός Θεός που τόσο πολύ μας γνωρίζει και μας αγαπάει, δεν συνεργάζεται με τον κομμάτι του εαυτού μας, που εμείς νομίζουμε ότι είμαστε. Αυτό που εμείς λέμε εαυτό συνήθως είναι οι ρόλοι, τα προσωπεία, οι αντιλήψεις και πεποιθήσεις των άλλων και όχι εμείς. Ο Χριστός γνωρίζει αυτό που όντως είμαστε. Και ενώ εσύ μπορεί να λες «δεν έχω πίστη», «είμαι ένας παλιάνθρωπος αμαρτωλός», Εκείνος γνωρίζει ότι η έλλειψη πίστης σου, είναι ψυχική ανασφάλεια και η αμαρτία σου αγωνία να νιώσεις ότι ψευδός ότι υπάρχεις.
Άρα λοιπόν ο Άγιος Νεκτάριος άκουσε τις προσευχές τις κοπέλας και σαφέστατα της έδωσε λύση στην δοκιμασία της. Διότι η υποτιθέμενη απιστία της, ήταν το τραύμα της. Έλα όμως που ο Θεός συνηθίζει να εισέρχεται μέσα από τις ρωγμές μας. Έτσι είναι ο Χριστός μόλις δει τραύμα γίνεται ιατρός. Εμάς τι μας μένει, απλά να του δείξουμε τα τραύματα μας, τα άλλα όλα είναι δικά Του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου