Να ζητάμε ταπεινά το έλεος του Θεού. Τότε θα νιώθης τα χάδια τα θεϊκά. Πολλοί άνθρωποι που έσφαλαν και πόνεσαν γιατί πλήγωσαν τον Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν στα μάτια των ανθρώπων, αγίασαν. Άγιος Αμφιλόχιος Ικονίου

 

 

Άγιος Αμφιλόχιος Επίσκοπος Ικονίου (394)
Άγιος Γρηγόριος επίσκοπος Ακραγαντίνων (680)
Όσιος Αββάς Ισχυρίων Επίσκοπος 4ο αιώνα
Άγιος Ελένος επίσκοπος Ταρσού
Άγιος Μητροφάνης πρώτος επίσκοπος Βορονεζίας (1703)

Εορτάζουν στις 23 Νοεμβρίου

Στίχοι
Σταλείς Αμφιλόχιε νεκρών αμφίοις,
Λόχους σκεδάζεις και νεκρός νοουμένους.
Εικάδι εν τριτάτη θάνατος λάβεν Αμφιλόχιον.

Στίχοι
Εξ Ακραγάντων πρός Θεόν χωρείς Λόγον,
Τον άκρα γης κρίνοντα, παμμάκαρ Πάτερ.

Ο Κύριος λέγει στον επίσκοπον της Εκκλησίας της Φιλαδελφείας:

«ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής μου, καγώ σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού της μελλούσης έρχεσθαι επί της οικουμένης όλης, πειράσαι τους κατοικούντας επί της γης. έρχομαι ταχύ•» (Αποκαλ. 3:10)
Επειδή, λέει, εφύλαξες τον λόγο της υπομονής μου, ετήρησες τις εντολές μου με πολλή υπομονή, και εγώ θα σε φυλάξω την ώρα του πειρασμού που πρόκειται να έλθει επάνω σ’ όλη τη γη, εφ’ όλης της οικουμένης. Ο οποίος πειρασμός θα θέσει υπό δοκιμασίαν αυτούς που κατοικούν επάνω στη γη -‘πειράσαι’, θα θέσει υπό δοκιμασίαν τους κατοικούντας επί της γης. Έρχομαι γρήγορα, έρχομαι ταχύ.

***

Oι άγιοι πατέρες της Σκήτης προφήτευσαν για την εσχάτη γενεά.
«Τι εργασθήκαμε εμείς;», λέγει. Και αποκρίθηκε ένας από αυτούς μέγας, ο Αββάς Ισχυρίων, και είπε: «Εμείς τις εντολές του Θεού κάμαμε». Και του αποκρίθηκαν και του είπαν: «Και οι ύστερα από μας, άρα τι κάνουν;». Και είπε: «Μέλλουν να έλθουν στα μισά του δικού μας έργου».
-Και είπαν: «Οι δε μετ΄αυτούς, τι;». Είπε: «Οι της γενεάς εκείνης δεν έχουν καθόλου έργο. Μέλλει δε να έλθη σ΄αυτούς ο πειρασμός. Και όσοι αποδειχθούν εκείνο τον καιρό δόκιμοι, θα αποβούν μεγαλύτεροι και από εμάς και από τους πατέρες μας».
Από το Γεροντικό, Αββά Ισχυρίωνος

Ποτέ να μην απελπιστούμε για τη σωτηρία μας
Άγιος Αμφιλόχιος Επίσκοπος Ικονίου

Κάποιος αδελφός νικήθηκε από το πάθος της πορνείας κι έκαμνε την αμαρτία καθημερινά. Αλλά και καθημερινά επίσης ζητούσε έλεος από τον Κύριο με δάκρυα και προσευχές. Ενεργώντας λοιπόν έτσι, τον ξεγελούσε η κακή συνήθεια κι έκαμνε την αμαρτία. 

Έπειτα, πάλι μετά την αμαρτία, πήγαινε στην εκκλησία και βλέποντας την ιερή και σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έπεφτε μπροστά της με πικρά δάκρυα κι έλεγε:

«Σπλαχνίσου με, Κύριε, και πάρε από πάνω μου αυτόν τον ύπουλο πειρασμό, γιατί με ταλαιπωρεί φοβερά και με τραυματίζει με τις πικρές ηδονές του. Δεν έχω πρόσωπο, Κύριε, ν’ αντικρύσω και να δω την αγία εικόνα Σου και την υπέρλαμπρη μορφή του προσώπου Σου, ώστε να γλυκαθεί και να ευφρανθεί η καρδιά μου!».

Αυτά έλεγε· κι όταν έβγαινε από την εκκλησία, έπεφτε πάλι στον βούρκο. Όμως και πάλι, δεν απελπιζόταν για τη σωτηρία του. Αλλά από την αμαρτία ξαναγύριζε πίσω στην εκκλησία κι έλεγε παρόμοια λόγια προς τον φιλάνθρωπο Κύριο και Θεό: «Εσένα, Κύριε, βάζω εγγυητή ότι, από ’δώ και πέρα, δεν θα ξανακάνω αυτήν την αμαρτία! Μόνο, αγαθέ, συγχώρησέ μου όσες αμαρτίες Σού έκανα από την αρχή μέχρι τώρα!».

Κι αφού έδινε αυτές τις φοβερές υποσχέσεις, πάλι γύριζε στη βαριά αμαρτία του. Κι έβλεπε κανείς, από την μία τη γλυκύτατη φιλανθρωπία και την άπειρη αγαθότητα του Θεού να ανέχεται καθημερινά και να υπομένει τη βαριά παράβαση και την αδιόρθωτη αχαριστία αυτού του αδελφού. Και, από την άλλη, να θέλει από την πολλή Του ευσπλαχνία, ο Θεός, τη μετάνοιά του και την οριστική επιστροφή του. Γιατί αυτό δεν γινόταν για ένα, δύο ή τρία χρόνια, αλλά για δέκα, ίσως και περισσότερα.

Μια μέρα, λοιπόν, καθώς γίνονταν αυτά, αφού έκανε την αμαρτία ο αδελφός, πήγε τρέχοντας πάλι στην εκκλησία, θρηνώντας και στενάζοντας και κλαίγοντας και βιάζοντας την ευσπλαχνία του αγαθού Θεού, να τον λυπηθεί και να τον γλυτώσει από τον βούρκο της ασωτίας.

Καθώς, λοιπόν, ο αδελφός παρακαλούσε τον φιλάνθρωπο Θεό, ο αρχέκακος διάβολος, η καταστροφή των ψυχών μας, είδε ότι τίποτε δεν κάνει, αλλά όσα αυτός έραβε με την αμαρτία, ο αδελφός τα ξήλωνε με τη μετάνοια. Με θράσος, λοιπόν, παρουσιάστηκε φανερά σ’ αυτόν τον αδελφό και, στρέφοντας το πρόσωπό του προς την σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κραύγαζε και έλεγε:

«Τι θα γίνει μ’ εμάς τους δύο, Ιησού Χριστέ;! Η άπειρη συμπάθειά Σου με νικά και με ρίχνει κάτω, όσο δέχεσαι αυτόν τον πόρνο και τον άσωτο! Αυτόν που κάθε μέρα Σού λέει ψέματα και δεν λογαριάζει την εξουσία Σου. Γιατί, λοιπόν, δεν τον καις αλλά μακροθυμείς και τον ανέχεσαι; Εσύ, που πρόκειται να δικάσεις τους μοιχούς και τους πόρνους (πρβλ. Εβρ. 13, 4) και να εξολοθρεύσεις όλους τους αμαρτωλούς της γης (πρβλ. Ψαλμ. 144, 20). 

Τελικά, δεν είσαι Δίκαιος Κριτής! Αλλά όπου νομίσει η εξουσία Σου, κρίνεις άδικα και παραβλέπεις. Εμένα, για εκείνη τη μικρή παράβαση της υπερηφανείας μου, μ’ έριξες από τον ουρανό κάτω. Κι αυτός, εδώ πέρα, που είναι ψεύτης, πόρνος και άσωτος, επειδή έρχεται και προσπέφτει μπροστά Σου, του χαρίζεις ατάραχος την ευμένειά Σου. 
Γιατί, λοιπόν, Σε λένε “Δίκαιο Κριτή”;! Όπως βλέπω, κι Εσύ (όπως κι όλοι, τελικά!) χαρίζεσαι σε πρόσωπα από την πολλή Σου αγαθότητα, παραβλέποντας το δίκαιο!». Κι όλ’ αυτά, ο διάβολος τά ’λεγε από την πολλή πίκρα και κακία του, βγάζοντας φλόγες και καπνό απ’ τα ρουθούνια του.

Αφού τα είπε αυτά ο διάβολος, σώπασε· κι αμέσως ακούστηκε μια φωνή, σαν να ’ρχότανε μέσ’ από το άγιο Βήμα, και να λέει: «Παμπόνηρε και ολέθριε δράκοντα! Δεν χόρτασε η κακία σου, που κατάπιες όλο τον κόσμο;! Αλλά κι αυτόν ακόμη που κατέφυγε στο άπειρο έλεος της ευσπλαχνίας Μου, πασχίζεις τώρα να τον αρπάξεις και να τον καταπιείς;! Μήπως έχεις να παρουσιάσεις αμαρτήματα τόσα, που να ζυγίζουν βαρύτερα από το πολύτιμο Αίμα που έχυσα Εγώ γι’ αυτόν πάνω στον Σταυρό;! 

Μάθε ότι η Σταύρωση και ο Θάνατός Μου ήδη συγχώρεσαν τις αμαρτίες του. Κι εσύ, βέβαια, όταν αυτός πηγαίνει προς την αμαρτία, δεν τον διώχνεις· απεναντίας δε, τον δέχεσαι με χαρά! Και δεν τον αποστρέφεσαι, ούτε τον εμποδίζεις· γιατί ελπίζεις να τον κερδίσεις με το μέρος σου. Εγώ, λοιπόν, που είμαι τέτοιος σπλαχνικός και φιλάνθρωπος Θεός, που έδωσα εντολή στον κορυφαίο Μου απόστολο, τον Πέτρο, να συγχωρεί μέχρι κι εβδομήντα φορές το επτά (Ματθ. 18, 22), –άπειρες φορές, δηλαδή–, αυτόν που αμαρτάνει καθημερινά, άραγε, δεν θα τον συγχωρήσω και δεν θα τον σπλαχνιστώ;! 

Ναι, σου λέω! Κι επειδή καταφεύγει συνέχεια σ’ Εμένα, δεν θα τον αποστραφώ ώσπου να τον πάρω δικό Μου. Γιατί για τους αμαρτωλούς σταυρώθηκα, Εγώ. Γι’ αυτούς, Εγώ, άπλωσα τα άχραντα χέρια Μου, έτσι ώστε όποιος θέλει πραγματικά να σωθεί, να καταφεύγει σ’ Εμένα και να σώζεται. Κανέναν δεν αποστρέφομαι, αλλά ούτε και διώχνω. Ακόμη και μύριες φορές την ημέρα ν’ αμαρτήσει κάποιος και μύριες φορές να ’ρθει σ’ Εμένα, δεν θα φύγει λυπημένος. Γιατί «δεν ήρθα Εγώ στη γη για να καλέσω σε μετάνοια τους ενάρετους και τους δίκαιους, αλλά τους αμαρτωλούς» (Ματθ. 9, 13).

Μόλις ακούστηκαν αυτά τα λόγια, ο διάβολος έμεινε στη θέση του τρέμοντας, χωρίς να μπορεί να κουνηθεί και να φύγει. Κι ακούστηκε η φωνή του Δεσπότου Χριστού: «Άκουσε, απατεώνα! Σχετικά και μ’ αυτό που είπες, ότι δηλαδή δήθεν Εγώ είμαι άδικος. Εγώ, είμαι δίκαιος σε όλους. Και σ’ όποια κατάσταση βρω κάποιον, σύμφωνα μ’ αυτή τον κρίνω (πρβλ. Ιεζ. 33, 18–20). 

Δες, λοιπόν· αυτόν τον βρήκα τώρα σε μετάνοια και σ’ επιστροφή, πεσμένο μπροστά στα πόδια Μου και νικητή σου. Θα τον πάρω λοιπόν και θα σώσω τη ψυχή του, μόνο και μόνο επειδή δεν απελπίστηκε για τη σωτηρία του. Κι εσύ, βλέποντας αυτήν την τιμή που του κάνω, να σουβλιστείς από τον φθόνο σου και να καταντροπιαστείς!».

Κι όπως ήταν ο αδελφός πεσμένος μπρούμυτα κάτω και θρηνούσε, παρέδωσε τη ψυχή του στον Χριστό· κι αμέσως, ήρθε οργή μεγάλη σαν φωτιά κι έπεσε πάνω στον σατανά και τον κατέκαιγε.

Απ’ αυτό, λοιπόν, το φοβερό και φρικτό γεγονός ας μάθουμε, αδελφοί, για την άμετρη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού. Καθώς και το πόσο καλό και αγαθό Κύριο έχουμε. Και ποτέ να μην απελπιστούμε για τη σωτηρία μας ή να αμελήσουμε γι’ αυτήν.
Άγιος Αμφιλόχιος Επίσκοπος Ικονίου «Ευεργετινός», τόμ. Α΄, υπόθεση Α΄·
(Ι) Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», σελ. 31–34, Θεσ/νίκη 2001
(ΙΙ) Έκδοσις Ματθαίου Λαγγή, σελ. 34–40, Αθήνα, Ιούλιος 1996.

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Η μετάνοια για τον αγωνιζόμενο είναι
ένα εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ.
Τους πεθαμένους τους κλαίνε,
τους θάβουν, τους ξεχνούν.
Τις αμαρτίες θα τις κλαίμε συνέχεια,
μέχρι να πεθάνουμε.

Να αναγνωρίζης ότι στενοχώρησες τον Πατέρα σου και να κλαίς γι᾿ αυτό. Τότε θα νιώθης τα χάδια τα θεϊκά.

Από την στιγμή που αισθάνεσαι ότι δεν είσαι εντάξει και λές ταπεινά «ήμαρτον, Θεέ μου», ο Θεός συγχωρεί, βοηθάει και χαριτώνει, και αν σε βρη στην κατάσταση αυτήν ο θάνατος, θα σωθής.

Να ξέρης, ο πνευματικός άνθρωπος, όταν αισθάνεται ότι είναι χάλια, δέχεται την θεία Χάρη, γιατί είναι ένα ξέπλυμα αυτή η συναίσθηση που έχει για την αμαρτωλότητά του.

Όταν ο άνθρωπος έχη μεγάλη ταπείνωση, αναγνωρίζη το σφάλμα του, αισθάνεται την ενοχή του σε μεγάλο βαθμό και υποφέρη, τότε ο Χριστός θα φερθή με επιείκεια και θα τον συγχωρήση. «Παιδί μου, θα του πή, μην το σκέφτεσαι πιά· πάει, έληξε».

Η καλή αναγνώριση του εαυτού μας συγκινεί τον Θεό και μας δίνει βοήθεια θεϊκή και χαρά παραδεισένια. Αν μας βοηθούσε και η μη αναγνώριση, ο Θεός ούτε και αυτήν θα μας την ζητούσε.

Το να συναισθανθή κανείς την αμαρτωλότητά του, είναι μεγάλη δύναμη, μεγάλη υπόθεση. Μετά σιχαίνεται τον εαυτό του, ταπεινώνεται, αποδίδει όλα τα καλά στην φιλανθρωπία και στην αγαθότητα του Θεού και αισθάνεται μεγάλη ευγνωμοσύνη. Γι᾿ αυτό ο Θεός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς που αναγνωρίζουν την αμαρτωλότητά τους, μετανοούν και ζουν με ταπείνωση, παρά εκείνους που αγωνίζονται πολύ, αλλά δεν αναγνωρίζουν την αμαρτωλότητά τους και δεν έχουν μετάνοια.

Η πνευματική ζωή δεν θέλει χρόνια. Σε ένα δευτερόλεπτο μπορεί να βρεθή κανείς από την κόλαση στον Παράδεισο, αν μετανοήση. Ο άνθρωπος είναι τρεπτός. Μπορεί να γίνη άγγελος, μπορεί να γίνη διάβολος. Πά πά πά, τί δύναμη έχει η μετάνοια! Απορροφά την θεία Χάρη. Έναν λογισμό ταπεινό να φέρη στον νού του ο άνθρωπος, σώθηκε. Έναν λογισμό υπερήφανο να φέρη, αν δεν μετανοήση και τον βρη ο θάνατος, πάει, χάθηκε. Βέβαια, ο ταπεινός λογισμός πρέπει να συνοδεύεται και από τον εσωτερικό αναστεναγμό, την εσωτερική συντριβή.

– Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ γράφει: « Πάσα μετάνοια γινομένη άνευ της προαιρέσεως ούτε χαράν περιέχει, ούτε λογίζεται άξια ανταμοιβής ». Πώς μπορεί να μετανοή κανείς χωρίς την προαίρεσή του;

– Αναγκάζεται να μετανοήση, μια που ξέπεσε στα μάτια των άλλων, αλλά δεν έχει ταπείνωση. Έτσι το καταλαβαίνω.

– Δηλαδή υπάρχει μετάνοια χωρίς την προαίρεσή μας; 
– Ναι, είναι η αναγκαστική μετάνοια. Σου ζητάω δηλαδή να με συγχωρέσης για ένα κακό που σου έκανα, για να γλυτώσω από τις συνέπειες, αλλά εσωτερικά δεν αλλάζω. Ο διαβολεμένος άνθρωπος κάνει δήθεν ότι μετάνιωσε και πηγαίνει με πονηριά, βάζει μετάνοιες με προσποιητή καλωσύνη, για να πλανέση τους άλλους. Αλλά και το να πάη κανείς να πη τις αμαρτίες του στον πνευματικό ,γιατί φοβάται μήπως πάη στην κόλαση, κι αυτό δεν είναι μετάνοια. Γιατί δεν είναι ότι μετανοεί για τις αμαρτίες του, αλλά το θέμα είναι να μην πάη στην κόλαση!

Μετάνοια πραγματική είναι πρώτα να συναισθανθή ο άνθρωπος το σφάλμα του, να πονέση, να ζητήση συγχώρεση από τον Θεό και μετά να εξομολογηθή. Έτσι θα έρθη η θεία παρηγοριά. Για αυτό πάντα συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση. Μόνον εξομολόγηση ποτέ δεν συνιστώ. 

***

Να ζητάμε ταπεινά το έλεος του Θεού για την διόρθωσή μας

– Γέροντα, όταν οι Πατέρες λένε ότι μετάνοια είναι να αποφασίση κανείς να μην ξανακάνη τα προηγούμενα αμαρτήματα και να λυπάται γι’ αυτά, σημαίνει ότι διαρκώς πρέπει να τα θυμάται;
– Όχι, δεν θυμάται κάθε αμαρτία χωριστά, αλλά έχει συνέχεια στην συναίσθηση της αμαρτωλότητός του. Μέχρις ενός σημείου πρέπει να σκέφτεται κανείς ένα σφάλμα του και ύστερα να ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού και, αν δεν υπάρχη υπερηφάνεια, ο καλός Θεός θα βοηθήση. Ιδίως όταν κάποιος είναι ευαίσθητος, καλύτερα είναι να ξεχνά παλιές αμαρτίες του, αφού έχουν τακτοποιηθή με την μετάνοια και την εξομολόγηση. Μπορεί το ταγκαλάκι να του θυμίζη παλιές του αμαρτίες και να τον ζαλίζη με λογισμούς , για να του τρώη την ώρα και να τον περισπά από την προσευχή. Ένας όμως που δεν είναι ευαίσθητος και βλέπει να γεννιέται μέσα του υπερηφάνεια, τότε καλά είναι να φέρνη στον νου του τις αμαρτίες του, για να ταπεινώνεται.

– Γέροντα, μπορεί κάποιος να έχη συναίσθηση της αμαρτωλότητός του και να μην έχη μετάνοια;

– Ναι, αν δεν έχη ταπείνωση. Όταν στην μετάνοια ανακατεύεται ο εγωισμός , συνέχεια ο άνθρωπος σκέφτεται: «πώς το έκανα αυτό, πώς το είδαν οι άλλοι, τι ιδέα θα σχηματίσουν;» και βασανίζεται. Το «πώς το έκανα πάλι» και το «πώς κατήντησα» έχει εγωισμό∙ δεν έχει μετάνοια. Πρέπει να καταλάβη ότι έσφαλε και να ζητήση ταπεινά το έλεος του Θεού. «Θεέ μου, να πη, έσφαλα, συγχώρεσέ με. Τέτοιος παλιάνθρωπος είμαι. Λυπήσου με. Αν δεν με βοηθήσης, χειρότερος μπορώ να γίνω, καλύτερος δεν μπορώ να γίνω. Μόνος μου δεν πρόκειται να διορθωθώ», και να προσπαθήση να μην το ξανακάνη. Πολλοί άνθρωποι που έσφαλαν και πόνεσαν γιατί πλήγωσαν τον Θεό και όχι γιατί ξέπεσαν στα μάτια των ανθρώπων, αγίασαν.
Όταν κάποιος ζη κοσμικά και κόβη μετά τις σχέσεις του με το κοσμικό πνεύμα, έλκεται πολλές φορές από αυτό, χωρίς να το θέλη. Δεν πρέπει όμως να απογοητεύεται. Νομίζω, σ’ αυτήν την περίπτωση πρόοδος είναι και το ότι αρχίζει η καλή ανησυχία, που ελέγχει την ψυχή του για τα σφάλματα που έκανε και για ό,τι έπρεπε να κάνη, αλλά δεν έκανε. Σιγά-σιγά γίνεται μια πάλη, ταπεινώνεται ακουσίως ο άνθρωπος και απελπίζεται με την καλή απελπισία, δηλαδή απελπίζεται από το εγώ του. Τότε όλα τα αποδίδει στην Χάρη του Θεού και πιστεύει αληθινά εκείνο που είπε ο Κύριος: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Αν στην συνέχεια αγωνισθή φιλότιμα , με πολλή ταπείνωση, ελπίζοντας στην παντοδυναμία του Θεού, ο καλός Θεός θα τον ελεήση.
Από το βιβλίο: «Αγίου Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Γ’ – Πνευματικός Αγώνας

Ο Καλός Θεός να μας φωτίση
και να μας δώση καλή μετάνοια σ’ όλους,
για να αξιωθούμε όλοι οι άνθρωποι
τον Καλό Παράδεισο. Αμήν.

Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Να ζητούμε μετάνοια για όλον τον κόσμο.. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/07/%cf%84%cf%8e%cf%81%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%cf%80%cf%8c%cf%81%ce%b1-%ce%b8%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%87/

Άγιος Αμφιλόχιος Ικονίου, Ένας που επιδιώκει την σωτηρία της ψυχής του όλα τα βλέπει «σκύβαλα» και δεν επιδιώκει αξιώματα.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/11/22/20241/

Απολυτίκιον Αγίου Αμφιλοχίου Ικονίου
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Σοφίας την έλλαψιν ως καθαρός μυηθείς, δογμάτων ορθότητος φωτοειδείς αστραπάς εκλάμπεις τοις πέρασι• συ γαρ την εν Τριάδι ομοούσιον φύσιν εκήρυξας, ασυγχύτως καθελών τας αιρέσεις. Διό σε, ιεράρχα Αμφιλόχιε, Χριστός εδόξασε.

Απολυτίκιον Αγίου Γρηγορίου Ακραγαντίνων
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Γρηγορών εκ σπάργανων φερωνύμως Γρηγόριε, εν τοις δικαιώμασι Πάτερ του των όλων δεσπόζοντος, επλήσθης ουρανίων δωρεών, ως γρήγορος ποιμήν των ευσεβών διά τούτο προς λειμώνας αειθαλείς, Ιθύνεις τους βοώντας σοι δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου, πάσιν ιάματα.

Τού Αγίου Αμφιλοχίου Ήχος δ’
Έδωκας σημείωσιν

Γνώμην αυτεξούσιον, και λογισμόν αυτοκράτορα, των παθών κληρωσάμενος, τω κρείττονι δέδωκας, νουνεχώς παμμάκαρ, την ηγεμονίαν, κατά τού χείρονος ζυγώ, δικαιοτάτω Πάτερ χρησάμενος. εντεύθεν επιτήδειος, προς θεοπτίαν γεγένησαι, και Θεού κατανόησιν, ιεράρχα θεόπνευστε.

Τού Αγίου Γρηγορίου
Ωδή ς’ 
Ως τόν Προφήτην ερρύσω

Ιχνηλατών τού Δεοπότου, πολιτείαν την άμωμον ένδοξε, αδίκως θλιβόμενος, και συκοφαντούμενος, αταπείνωτος, έμεινας Γρηγόριε.
 
Οι τη κακία συζώντες, σε τον άκακον άρνα ως άγριοι, θήρες διαρπάζοντες, φρουρά κατεδίκασαν, τον φρουρούμενον, Πάτερ θεία χάριτι.

 Ωδή ζ’
Ό δι’ Αγγέλου Παίδας

Υπομονή σου Πάτερ, ο Δεσπότης προσέχων, θαυματουργίαις μείζοσι, σέ ιερώς λαμπρύνει, των νοσημάτων, την αχλύν απελαύνοντα.

Θεοτοκίον
Μητροπρεπώς τον πάντων, απεκύησας Κτίστην, και εν χερσίν εβάστασας, χερουβικός ως θρόνος, τον συνοχέα, τού παντός Απειρόγαμε.

Ωδή η’ 
Ο στεγάζων εν ύδασι

Απολύεται μάστιγος, δαιμονικής φοβεράς, προσευχή σου Μάκαρ, η τη κακία παρανόμων ανδρών, συκοφαντήσασά σε τον δίκαιον κόρη, και συνόδου μέσον σε δοξάζει, ο αγωνoθέτης, Χριστός εις τούς αιώνας.
 
Σκοτεινής αμαυρώσεως, οι πονηρά κατά σού, βουλευθέντες Πάτερ, αποπληρούνται και εκλάμπει η σή, φωταυγής βίωσις, εναντίον Γρηγόριε Πατέρων, ων τη παρουσία, άνθρακας κατέχων, χερσίν εθαυματούργεις.

Εξαποστειλάριον της Εορτής
Εν πνεύματι τώ Ιερώ

Τού ιερού σε σήμερον, Θεοτόκε Παρθένε, δέχεται τα ενδότερα, χερσίν Αρχιερέως, εν οίς τριών από χρόνων, έως δύο και δέκα, διέμεινας τρεφομένη, χειρί θείου Αγγέλου, ως αγία κιβωτός, τού πάντα τεκτηναμένου.

iconandlight.wordpress.com