Γέροντας Βιτάλιος (Sidorenko) της Γεωργίας, για τα δεινά του κόσμου φταίει ο καθένας μας, φταίνε οι αμαρτίες μας.

 

 

Ναούμ ο Προφήτης, το όνομά του σημαίνει “παρηγορητής” και “παράκλητος” (7ος αἰ. π.Χ)
Φιλάρετος ο Ελεήμων, όσιος στην Κωνσταντινούπολι, από Ἄμνεια Παφλαγονίας Μ. Ασίας (797)
Αντώνιος ο νέος, ο εν Ολύμπω Βιθυνίας Μ. Ασίας (865)
Διόδωρος, Μαριανός και οι συμμάρτυρες εν Ρώμη (283)
Λούκιος, Ρογάτος, Κασσιανός και Κανδίδα, μάρτυρες εν Ρώμη
Ολυμπιάδης μάρτυς εν Amelia Ιταλίας (303)
Βιτάλιος Σιντόρενκο, διά Χριστόν σαλός και ομολογητής, ιδρυτής και ηγούμενος πολλών κρυφών Μονών, στην Τιφλίδα (=Tbilisi) Γεωργίας, από Krasnodar Ρωσίας (1992)
Βάρενκα του Σεργκάς, ομολογήτρια στο Σεργκάς Ρωσία, (1/12 και 14/12, +1980)

Εορτάζουν την 1 Δεκεμβρίου.

Στίχοι
Ναούμ, τον Ελκεσαίον εκπεπνευκότα,
Έλκει πόθος με σμυρνίσαι σμύρνη λόγου.
Πρώτη εκ βιότοιο Δεκεμβρίου ώχετο Ναούμ.

Oρών προς Aντώνιον ούτος τον Mέγαν,
Kαι τοις τρόποις όμοιος ασκών ωράθη.

Όσιος Αντώνιος ο Νέος, της Βιθυνίας (785 -865)

Περιώνυμος ασκητής του Ολύμπου της Βιθυνίας. Έζησε τους χρόνους των μεγάλων και λαμπρών Ομολογητών την εποχή της εικονομαχίας. Γεννήθηκε το 785 στην κώμη Φωσσάτο της Παλαιστίνης (κοντά στην Ιερουσαλήμ) και βαφτίστηκε με το όνομα Ιωάννης. Περί το 800 η μητέρα του πέθανε και ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε. Ο Ιωάννης Έχιμος κληρονόμησε την περιουσία της μητέρας του και αναχώρησε, με τα αδέλφια του και άλλους χριστιανούς από την Παλαιστίνη για να εγκατασταθεί στην Αττάλεια της Μικράς Ασίας. Εκεί το 821 διορίσθηκε στο αξίωμα εκ προσώπου του θέματος Κιββυραιωτών, και διοικητής της Αττάλειας από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Β ́ τον Τραυλό ( 820 – 829).
Συνέβαλε σημαντικά στην καταστολή του κινήματος του Θωμά του Σλάβου και το 823 υπερασπίστηκε την Αττάλεια από επιδρομές Αράβων πειρατών. Το 825 εγκατέλειψε τη στρατιωτική σταδιοδρομία για να ακολουθήσει το μοναχικό βίο. Εκάρη μοναχός με το όνομα Αντώνιος από τον στυλίτη Ευστράτιο, και αναχώρησε για τον Όλυμπο της Βιθυνίας.

Πέρασε από το μοναστήρι των Αγαύρων και κατευθύνθηκε προς την Μονή των Ευνούχων.
Αφού περιπλανήθηκε πολύ, έχασε τον δρόμο. Και εξαντλημένος καθώς ήταν από την κούραση, την πείνα και την δίψα, στρέφεται προς την ανατολή και με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσε το Θεό, με την μεσιτεία και την δύναμη του Αγίου Γεωργίου να τον βοηθήσει. Κάποια στιγμή βλέπει έναν άνθρωπο να έρχεται προς το μέρος του, κρατώντας μια στάμνα με νερό και να του δίνει να πιεί. Έπειτα, του έδειξε τον δρόμο και έφυγε. Ενδυναμωμένος και παρηγορημένος ο Αντώνιος, πήρε τον δρόμο που του έδειξε ο ξένος. Πολύ κοντά βρίσκει ένα ναΐσκο του Αγίου Γεωργίου. Μπήκε μέσα γεμάτος χαρά και ευγνωμοσύνη και ευχαρίστησε τον Θεό και τον Άγιο για την άμεση βοήθειά του. Από εδώ πήρε νέες πληροφορίες και πολύ σύντομα έφτασε στον προορισμό του, στη μονή των Ευνούχων όπου εγκαταστάθηκε

Το 829/30, ο Αντώνιος κλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον νέο εικονομάχο  αυτοκράτορα Θεόφιλο να λογοδοτήσει για τις καταδιώξεις των οπαδών του Θωμά. Μετά τη δίκη φυλακίστηκε και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια. Σύντομα όμως αθωώθηκε και επέστρεψε στη μονή των Ευνούχων. Αργότερα έμεινε κατά διαστήματα στη μονή του Ηρακλείου στην Κίο της Βιθυνίας, και στην μονή των Αγαύρων μέχρι το 848. Ο ηγούμενος της μονής Μαυρίκιος τον έστειλε να διακονεί στο μετόχι των Αγίων Πάντων στην Κωνσταντινούπολη, όπου ασκήτευε για πολλά χρόνια. Εκεί ο Αντώνιος γνωρίσθηκε με τον πατρίκιο Πετρωνά, αδελφό της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, και συνδέθηκε φιλικά μαζί της. Το 855 τον θεράπευσε και εκείνος έγινε μαθητής του. Το 863 επισκέφθηκε τον Πετρωνά στην Έφεσο, όπου βρισκόταν ως στρατηγός του θέματος των Θρακησίων, του προφήτευσε τη μεγάλη νίκη του επί των Αράβων το ιδιο έτος στη μάχη του Ποσόντα, στον ποταμό Λαλακάοντα, μετά την οποία οι Βυζαντινοί άρχισαν να ανακτούν σταδιακά τη στρατιωτική κυριαρχία επί της Μικράς Ασίας. 

Κάποτε αποκάμνωντας από τους κόπους έλεγε προς τον Θεόν με τα κρύφια χείλη της καρδιάς του. «Ίδε Kύριε την ταπείνωσίν μου και τον κόπον μου και άφες πάσας τας αμαρτίας μου» (Ψαλ. 24,18). Έτσι μιά νυκτα, βλέπει στον ύπνο του έναν άνδρα ένδοξο, βαστάζοντας μια ζυγαριά. Kαι στο μεν αριστερό μέρος αυτής, ήταν όλα τα από νεότητος αμαρτήματά του. Στο δε δεξιό, ήταν η αξίνη με την οποία ξερρίζονε τα άγρια χορτάρια των χωραφιών του Kοινοβίου, βάρυνε η αξίνη το μέρος εκείνο της ζυγαρίας και διεσκόρπισε όλες τις αμαρτίες του. Tότε ο θαυμαστός εκείνος ανήρ είπε στον Aντώνιον. «Iδού εδέχθη ο Kύριος τους κόπους σου, και συνεχώρησε τας αμαρτίας σου».

Τέλος, ο Αντώνιος ή αποσύρθηκε στη μονή του διακόνου Λέοντος στην Κωνσταντινούπολη και απεβίωσε εκεί ειρηνικά ή στο ερημητήριο του αγ Παντελεήμονος πάνω από την μονή της Κρίλας , κοντά στην μονή των Ευνούχων του Ολύμπου της Βιθυνίας, στις 11 Νοεμβρίου του 865. Η μνήμη του εορτάζεται την 1 Δεκεμβρίου

Ο αγιασμένος Γέροντας Βιτάλιος (Sidorenko) της Γεωργίας (1992)

Ο θαυμάσιος αυτός άνθρωπος, πυρπολήθηκε από την αγάπη προς τον Θεό και περισσότερο από όλα προσπαθούσε να υπηρετεί μόνο Εκείνον, στον οποίο έδωσε όλο τον εαυτό του.

Η ταπείνωση ήταν η κυριώτερη αρετή του, την οποία ο πατήρ Βιτάλιος άκρως απέκτησε, και η αρετή αυτή προκαλούσε θαυμασμό και έκπληξη στο περιβάλλον του Γέροντα. Γι’ αυτήν μάλλον και εδόθηκε σ’ αυτόν η χάρη του Αγίου Πνεύματος, για την οποία απόδειξη είναι η γεμάτη αυταπάρνηση αγάπη του προς τον Θεό και τους ανθρώπους.

Ο πολυέλεος Θεός μας, θέλοντας την σωτηρία κάθε ψυχής και ξεσκεπάζοντας την δολιότητα της ψεύτικης ταπείνωσης άφησε κάποιους ανθρώπους στην πονηρή σκέψη τους να καταστρέψουν τον νεαρό ασκητή. Οι ζηλόφθονοι τον χτύπησαν στο κεφάλι του, τον έβαλαν σε ένα μεγάλο τσουβάλι και κρυφά, καλυπτόμενοι από το σκοτάδι, τον πέταξαν σε μια άβυσσο. Πέρασε λίγη ώρα και στην μονή ήρθαν, κάποιοι κυνηγοί κουβαλώντας μαζί τους καταπληγωμένο αλλά ζωντανό τον μάρτυρά μας. Όταν ο Γέροντας συνήλθε του ζήτησαν να δείξει τους δράστες. Αυτός όμως απάντησε ότι δεν θυμάται τα πρόσωπά τους. Η συμπεριφορά του συγκίνησε βαθιά τους κακούργους και αυτοί μετάνοιωσαν πραγματικά και άρχισαν μια ενάρετη ζωή….

Σε όλα τα ταξίδια του στην απέραντη τότε κομμουνιστική Ρωσία ο Γέροντας, εκτός από τα ρούχα του, είχε μόνο για περιουσία το Ιερό Ευαγγέλιο, με το οποίο η μητέρα του τον ευλόγησε όταν έφευγε από το σπίτι. Το Ευαγγέλιο ο πατήρ Βιτάλιος το ήξερε απ’ έξω, όπως και το Ψαλτήρι, που ποτέ δεν αποχωριζόταν.
Μια φορά ο Γέροντας πήγε κάπου με μία ομάδα μοναχών διωγμένων από τα μοναστήρια τους. Στην πόλη Σνέζενα της περιοχής του Ντονιέτσκ στην σημερινή Ουκρανία ένας αστυνόμος επέστησε την προσοχή του σ’ αυτήν την ομάδα παράξενων, κατά την γνώμη του, ανθρώπων και αποφάσισε να τους συλλάβει. Ο Γέροντάς μας κατάλαβε την κατάσταση και, εκφράζοντας την αγάπη του προς τους αδελφούς, έκανε μια τολμηρή και γεμάτη αυταπάρνηση πράξη. Πήδηξε από την γέφυρα, που βρίσκονταν, στο παγωμένο χειμωνιάτικο νερό του ποταμού και με τέτοιο τρόπο τράβηξε την προσοχή του αστυνόμου, που τώρα κατέβαλε προσπάθειες για την σωτηρία του βυθιζόμενου και την οδήγησή του στο νοσοκομείο. Έτσι ο πατήρ Βιτάλιος, γλύτωσε τους μοναχούς από την φυλακή και εξορία, ενώ ο ίδιος πάλι πέτυχε να πάει στο νοσοκομείο.

Στα χρόνια της Σοβιετικής εξουσίας στην Ρωσία τα μοναστήρια ελαττώθηκαν στο ελάχιστο. Κατά την στατιστική τον καιρό του τελευταίου ρώσου αυτοκράτορα Νικολάου του Β’ ο αριθμός τους ήταν κοντά στα 12.000. Το κομμουνιστικό καθεστώς μείωσε τραγικά τα μοναστήρια σε οκτώ. Ακόμα και σ’ αυτά τα μοναστήρια, που με ανεξικακία αναπέμπονταν προσευχές για την ταπεινωμένη και υποδουλομένη Ρωσία, η σοβιετική εξουσία έλεγχε πολύ συχνά, στέλνοντας σ’ αυτά τους κατασκόπους της για τον πλήρη έλεγχό τους.
Τα λέμε όλα αυτά για να καταλάβει καλύτερα κανείς γιατί ο Γέροντας Βιτάλιος συμπεριφερόταν παράξενα.

Στις γεμάτες θόρυβο πόλεις και στα δυσδιάκριτα χωριά ο Γέροντας οργάνωσε κρυφά μοναστήρια. Τα μοναστήρια αυτά ήτανε απλά σπίτια, που μαζεύτηκαν απλοί, σε τίποτα μή διακρινόμενοι άνθρωποι, οι οποίοι, όπως και όλοι οι άλλοι πήγαιναν στις δουλειές τους κ.λπ., όμως μέσα στο σπίτι ζούσαν κατά το δικό τους μοναχικό τυπικό. Βεβαίως, με το ράσο ντύνονταν μόνο για την μοναχική κουρά. Έτσι ο πατήρ Βιτάλιος εμφύτευσε τις κληματσίδες στα αμπέλια του Κυρίου σε άκρως εχθρικό περιβάλλον.

Μια φορά ο πατήρ Βιτάλιος πήγε να επισκεφτεί τα πνευματικά του τέκνα, που μένανε σε ένα χωριό του Ντονιέτσκ και που είχε διαμορφώσει σε κρυφό μοναστήρι στον κόσμο. Αυτή η μικρή κοινωνία παρθένων είχε μεγάλες θλίψεις. Πολλές αδελφές ήταν πολύ άρρωστες και το βάρος της ζωής αυξανόταν εξ αιτίας του πολύ μακρυνού δρόμου για το νερό. Την τρίτη μέρα από την αναχώρηση του Γέροντα από το χωριό στον κήπο του σπιτιού που μένανε οι μοναχές, στο σημείο που ο πατήρ Βιτάλιος συχνά προσευχότανε άρχισε να τρέχει μια πηγή καθαρού νερού.

***

Το κυριότερο έργο για τον πατέρα Βιτάλιο ήταν η προσευχή. Μαζί με την χάρη της ιεροσύνης ο πατήρ Βιτάλιος απέκτησε και την χάρη της προσευχής, προ­σευχής υπέρ του πλησίον. Στην εκκλησία ο πατήρ Βι­τάλιος πήγαινε πολύ ώρα πριν αρχίσει η λειτουρ­γία….
Μια φορά ο φύλακας του ιερού ναού του αγίου Α­λεξάνδρου Νέφσκι είδε τη νύχτα πώς η εκκλησία ή­ταν γεμάτη κόσμο. «Μα πώς μπήκαν όλοι αυτοί εδώ μέσα, σκέφτηκε, αφού ή εκκλησία είναι κλειστή;» Ε­κείνη την ώρα ο πατήρ Βιτάλιος έκανε την πρόθεση και οι άνθρωποι πού τους είδε ο φύλακας να στέκο­νται στην εκκλησία ήταν αυτοί πού εκείνη την στιγ­μή μνημόνευε ο πατήρ Βιτάλιος. Τόσο πολύ ανάγκη έχουν οι ψυχές των κεκοιμημένων από προσευχή.
Ο πατήρ Βιτάλιος είχε ένα μεγάλο κατάλογο με τα ονόματα των κεκοιμημένων. Ήταν τρία μεγάλα τε­τράδια και τα διάβαζε κάθε μέρα.

Ο εχθρός του ανθρώπινου γένους μισεί κάθε θεάρεστο έργο. Μια φορά εμφανίστηκε στον πατέρα Βιτάλιο και του είπε: «Θα μου πληρώσεις για την προ­σευχή πού κάνεις για πεθαμένους»….

***

Τον επισκέπτονταν άνθρωποι άπ’ όλα τα μέρη της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ακόμα και από το εξωτερι­κό… Και ό καθένας άπ’ αυτούς τους ανθρώπους αισθα­νόταν κοντά του την πνοή της αιωνίου ζωής… Γι’ αυτόν δεν υπήρχαν καλοί και κακοί, μορφωμένοι και α­γράμματοι. Ο πατήρ Βιτάλιος αγαπούσε τον καθένα όπως ήταν. Τον καθένα υποδεχόταν με χαμόγελο στα χείλη και με μετάνοια.

Ή κυρία Τατιάνα λέει:
«Γι’ αυτούς πού επισκέπτονταν τον πατέρα Βιτάλιο υπήρχε η εξής τάξη. Όταν έμπαινες μέσα στο δω­μάτιο του έπρεπε να διαβάσεις το “Άξιον εστίν”, με­τά να του ζητήσεις ευλογία. Μετά ό πατήρ Βιτάλιος σου έκανε μετάνοια, σε ευλογούσε, σου φιλούσε το χέρι και ζητούσε ευλογία από σένα. Εγώ όταν πρώτη φορά μου το ζήτησε τα έχασα – πώς εγώ να ευλογήσω έναν ιερέα!…»

Μετά άρχιζε ή συζήτηση. Ο ίδιος ο πατήρ Βιτά­λιος καθόταν κάτω στο πάτωμα, ενώ τους επισκέπτες τους έβαζε να κάθονται στις καρέκλες. Όμως κανείς δεν ήθελε και όλοι κάθονταν γύρω του κάτω στο πά­τωμα. Μπορούσε ώρες να κάθεται ανακούρκουδα χω­ρίς να αλλάξει θέση….
Ο πατήρ Βιτάλιος δεν έλεγε τα δικά του αλλά του άρεσε να διαβάζει κάτι από τους πατέρες… Ήταν σαν ένα ζωντανό βιβλίο όπου έβρισκες απαντήσεις σε ό­λες τις απορίες σου.

Ο πατήρ Βιτάλιος νουθετούσε όχι μόνο με τα λό­για αλλά και με την ίδια τη ζωή του. Διηγιόταν για τον εαυτό του: «Όταν ήμουν νέος είδα μια φορά έναν πνευματικό άνθρωπο. Ήμασταν μαζί μόνο μία μέρα. Είδα την αγάπη τον και την θυμάμαι μέχρι τώρα». Και ό ίδιος ήταν για τους άλλους ένα ζωντανό παρά­δειγμα της γνήσιας αγάπης. Έλεγε: «Τα πράγματα δεν είναι δύσκολα. Αν αγαπάς τους άλλους και με ειλικρίνεια προσπαθείς να τους βοηθήσεις, τότε ή ζωή σου θα είναι εύκολη».

Ενώ ζούσε στην Τιφλίδα γνώριζε τί ανάγκη έ­χουν οι άνθρωποι στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ρωσίας και έστελνε στον καθένα, ότι είχε ανάγκη: τρόφιμα σ’ αυτούς πού δεν είχαν να φάνε, σε άλλους λεφτά και σε άλλους ρούχα. Στο Μουρμάνσκ πού βρί­σκεται πέρα από τον πολικό κύκλο έστελνε ταχυδρο­μικός φρούτα και αυτά έφταναν στον προορισμό τους φρέσκα. Φρόντιζε τα πνευματικά του τέκνα, όπως φροντίζει τα παιδιά της μια τρυφερή μητέρα. Μπο­ρούσε ταυτόχρονα να είναι και πατέρας και μητέρα και αδελφός και αδελφή και γέροντας….

Όταν ο πατήρ Βιτάλιος εξομολογούσε τον κόσμο στην εκκλησία συχνά ο ίδιος γονάτιζε μπροστά στον εξομολογούμενο και άρχιζε να λέει στον άνθρωπο δι­κές του αμαρτίες. “Έλεγε με δάκρυα τις αμαρτίες του αλλού σαν να τις έκανε ό ίδιος: «Εγώ ό αμαρτωλός μοναχός Βενέδικτος δεν σέβομαι τους γονείς μου, πίνω βότκα, πορνεύω…». Άνθρωποι πού τον έβλεπαν να μετανοεί με τέτοια ειλικρίνεια για τις δικές τους α­μαρτίες άρχιζαν να κλαίνε με σπαραγμούς…

Ο πατήρ Βίταλιος εκτιμούσε και αγαπούσε κάθε άνθρωπο σε οποία κατάσταση και να βρισκόταν αυ­τός. Σεβόταν το μυστήριο της ανθρώπινης προσωπι­κότητας και της ανθρώπινης ζωής. Σε κάθε άνθρωπο έβλεπε την εικόνα του Θεού και όλους τους διακονού­σε. Ο πατήρ Βίταλιος έλεγε: «Ο επίσκοπος Ζηνόβιος μου έμαθε να είμαι σαν την στρογγυλή πέτρα πού κυ­λάει και φτάνει σε κάθε άνθρωπο». Είχε πολύ αγάπη και έδειχνε πολύ υπομονή προσπαθώντας να φέρει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό και να ξυπνήσει μέσα του την επιθυμία να σωθεί και να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.

Σε μια πνευματική του κόρη ο πατήρ Βίταλιος μια φορά είπε: «Σε μερικούς ανθρώπους λες κάτι και αυτοί το δέχονται. Σε κάποιους άλλους λες και αυτοί προ­σβάλλονται, μπορεί να φύγουν και να μην ξαναέλθουν. Εσύ, αδελφή μου Νίνα, τί θα έκανες σ’ αυτή την περί­πτωση;» – «Δεν ξέρω, πάτερ». Τότε ο πατήρ Βίταλιος πήρε το χέρι της και το χάιδεψε. «Αυτό πρέπει να κά­νουμε, κάθε άνθρωπο να τον παρηγορήσουμε, να τον λυπηθούμε, να τον χαϊδέψουμε και να προσπαθήσουμε να βρούμε κλειδί γι’ αυτόν»…

Μια μέρα τον πατέρα Βιτάλιο επισκέφτηκε ένας ιερέας. Ο πατήρ Βίταλιος τον ρώτησε: «Ήλθε ένας άνθρωπος να μιλήσει μαζί σου, εσύ του λες διάφορα και εκείνος δεν καταλαβαίνει, τα λόγια σου δεν τον αγγίζουν. Τί πρέπει να κάνεις;» Και εκείνος ό ιερέας του απαντάει: «Αν ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει εγώ τί φταίω;»
«Όχι, του λέει ό πατήρ Βίταλιος, εμείς φταίμε. Αν εγώ δεν μπόρεσα να παρηγορήσω έναν άνθρωπο αυτό σημαίνει ότι δεν έχω αποκτήσει χάρη πού θα έπρεπε να μεταδώσω σ’ εκείνον τον άνθρωπο».

Ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μερικοί άνθρωποι έ­χουν κάνει τόσο μεγάλες αμαρτίες πού το επιτίμιο πού τους αξίζει δεν μπορούν να το σηκώσουν και το σηκώ­νω εγώ». Λένε πώς μια μέρα, όταν ό πατήρ Ανδρόνι­κος εξομολογούσε στην εκκλησία, τον πλησίασε τρέ­χοντας ό πατήρ Βιτάλιος και του είπε: «Πάτερ, τιμώ­ρησε με, έκανα έκτρωση…».

Μια μέρα ο πατήρ Βιτάλιος έμαθε πώς ένας ιερέας στο Σουχούμι είχε δώσει επιτίμιο σε δύο γυναίκες να μην κοινωνούν τρία χρόνια. Μια απ’ αυτές ήταν άρ­ρωστη και υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει ακοινώνητη. Ο πατήρ Βιτάλιος έφτασε μέχρι τον πατριάρχη και το επιτίμιο ρυθμίστηκε με διάκριση.

«Η προσευχή του πατρός Βιταλίου μπορεί να σε βγάλει από την κόλαση», έλεγαν τα πνευματικά του τέκνα. Γνωρίζοντας το θέλημα του Θεού ό πατήρ Βι­τάλιος τολμούσε να ικετεύει τον Κύριο να σπλαχνιστεί τον αμαρτωλό.

***

Το φαγητό του Γέροντος Βιταλίου ήταν πολύ απλό.
Έλεγε: «Αν στο τραπέζι έχουμε πάνω από τρία φαγητά, ο Άγγελος Φύλακας φεύγει»…
Ο ίδιος ο πατήρ Βιτάλιος έτρωγε λίγο, όμως του άρεσε να βλέπει τους άλλους να τρώνε και να χορταίνουν.
Το παράδοξο ήταν ότι αυτοί που κάθονταν μαζί του στο τραπέζι χόρταιναν με πολύ λίγα.

Λέει μια πνευματική κόρη του πατρός Βιταλίου:
«Όταν επισκεπτόμασταν τον πατέρα Βιτάλιο, σχεδόν πάντα τρώγαμε μόνο πατάτες, όμως ακόμα και τα πιο νόστιμα εδέσματα δεν μπορούν να συγκριθούν μ᾿ εκείνο το πολύ απλό φαγητό.
Τέτοια ζεστασιά και αγάπη δεν μπορούσες να βρείς πουθενά αλλού στην γη»…
Όταν τον πατέρα Βιτάλιο επισκέπτονταν Αρχιμανδρίτες και Επίσκοποι έτρωγαν ίδιο φαγητό που τρώγανε και οι άλλοι, και τα επιτραπέζια σκεύη ήταν πολύ φτηνά.
«Σ᾿ όλη την ζωή μας πρέπει να μαθαίνουμε την ταπείνωση», έλεγε ο πατήρ Βιτάλιος.

Ο πιο εύκολος δρόμος σωτηρίας είναι να μην κατακρίνουμε κανέναν, τότε και εμάς δεν θα μας κρί­νει ό Κύριος.

Όταν αναπνέεις δεν ρωτάς πώς γίνεται αυτό, το ίδιο και η προσευχή, να την κάνεις συνέχεια και θα λάβεις την σωτηρία.
Σε κάθε ανάγκη και θλίψη να κάνουμε την προ­σευχή του Ιησού και τότε με τον καιρό θα λάβουμε αυτό πού ζητάμε.
Αυτή η προσευχή θα μας διαφυλάξει από την σφραγίδα του Αντίχριστου, θα σβήσει τις αμαρτίες μας, θα μας στολίσει με αρετές και θα μας οδηγήσει στην ένωση μετά του Θεού.

Αν δεν έχετε χρόνο να κάνετε τον κανόνα σας να λέτε αδιάλειπτα την ευχή του Ιησού, και 150 φορές το ”Θεοτόκε Παρθένε …” Ελεγε ότι η ευχή του Ιησού μπορεί να αναπληρώσει όλο τον κανόνα και όσοι λένε το ”Θεοτόκε Παρθενε…” η Παναγία θα τους σώσει.

Στα πνευματικά του τέκνα ό πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μόνο ο Θεός είναι για μας Πατέρας και Φίλος και Α­δελφός».

Σ’ αυτούς πού έλεγαν ότι στην εποχή μας δεν υ­πάρχουν μεγάλοι άγιοι ό πατήρ Βιτάλιος απαντούσε: «Ή δύναμη της χάρης είναι ίδια σήμερα όπως και στην εποχή των αποστόλων, φταίμε εμείς».
Μια φορά τον επισκέφτηκαν κάποιοι μοναχοί από την Αλάσκα και τον ρώτησαν: «Υπάρχουν στον εικο­στό αιώνα άγιοι όμοιοι μ’ αυτούς πού διαβάζουμε στα πατερικά;» Ο πατήρ Βιτάλιος τους απάντησε καταφα­τικά: «Τους βλέπουμε, τους ακούμε, βρίσκονται ανάμε­σα μας, όμως δεν έχουμε πίστη και υπακοή πού είχαν οι παλαιοί πατέρες, γι’ αυτό και δεν τους ξέρουμε».
Με την δύναμη της αγάπης ό άνθρωπος μπορεί να κάνει μεγάλα θαύματα. «Να έχουμε αγάπη και θα χω­ρίσουν οι τοίχοι», έλεγε ό πατήρ Βιτάλιος.

***

Μερικά χρόνια πριν αρχίσουν αυτά τα θλιβερά γε­γονότα ο πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Θα χυθεί πολύ αίμα πάνω στη γη, άνθρωποι θα σκοτώνουν ο ένας τον άλ­λον, θα υποφέρουν από την πείνα. Μην πετάτε τα απο­μεινάρια των φαγητών γιατί τότε θα χαίρεστε και γι’ αυτά… Άνθρωποι θα προσπαθήσουν να βρουν καταφύ­γιο σε άλλες χώρες… Ας γνωρίσει ό καθένας τον εαυ­τό τον και τότε θα καταλάβουμε ότι για τα δεινά του κόσμου φταίει ό καθένας μας, φταίνε οι αμαρτίες μας»….Φεύγοντας ο πατήρ Βιτάλιος δεν άφησε καμία υλι­κή κληρονομιά. Όμως άφησε κάτι παραπάνω, μας ά­φησε την αγάπη του. Αυτή η αγάπη ζει τώρα στις καρδιές των ανθρώπων.

Σ’ ένα πασχαλινό γράμμα του έγραψε τα έξης πού θα θεωρηθούν ως παρακαταθήκη του:
«Να αγαπήσουμε τον πλησίον και Θα αγαπήσουμε τον Χριστό. Να αγαπήσουμε αυτούς πού μας προσβάλ­λουν, τους εχθρούς μας και θα μας ανοίξουν οι πύλες της χαράς και ο Αναστημένος Χριστός θα ανταμώσει την ψυχή μας πού έχει αναστηθεί στην αγάπη. Να, αυ­τό είναι! Μόνο αυτά τα λίγα περιμένει από μας ό Κύ­ριος! Εδώ είναι ό παράδεισος! Εδώ είναι ή Ανάστα­ση! Να αγαπήσουμε την αγάπη και θα ζήσουμε εν Χριστώ, πού αναστήθηκε μετά από το Πάθος και το θάνα­το πού υπέφερε από αγάπη για μας!»

«Όλους να αγαπάς, όλους να έχεις σαν άγιους, να κατακρίνεις τον εαυτό σου και με δάκρυα να εργάζεσαι το θέλημα του Κυρίου μας», έγραψε σε κάποιον ο Γέροντας. Εκοιμήθη την 1η Δεκεμβρίου 1992.

Όλοι οι άγιοι πέρασαν πολλές θλίψεις και στερήσεις, δρόμο γεμάτο αγκάθια, πίκρες και δοκιμασίες. Μάλλον αυτός ο δρόμος είναι σωτηριώδης και όλα τα βάσανα της ζωής μας είναι μαθήματα για την καλλιέργεια του πνεύματός μας.
Αυτό το δρόμο των στερήσεων και των θλίψεων πέρασε και ο Γέροντάς μας. Δοκιμάσθηκε, καθαρίσθηκε, έλαβε την μισθαποδοσία των αγώνων του εις δόξαν της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος!  (Ο γέροντας Βιτάλιος, Βίος-Αγώνες και Χαρίσματα (Μετάφραση από τα ρωσικά Αντώνιος Ντανίλιν), εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2008.)

***

Εξαιτίας της άγιας ασκητικής ζωής του, ο πατήρ Βιτάλιος έλαβε από το Θεό το σπάνιο δώρο της προορατικότητας και της θεραπείας των ασθενών ψυχών. Ενθυμούμαι πως, έπειτα από οκτώ χρόνια, όταν ζούσα σαν δόκιμος μοναχός στο γεωργιανό μοναστήρι, αξιώθηκα να είμαι κοντά του κατά τον εορτασμό του οσίου Σίο Μγκβίμσκι.

Τότε στο μοναστήρι αυτό του ΣΤ’ αιώνα, το οποίο είχε επιστραφεί από την άθεη εξουσία στα χέρια της Εκκλησίας, τελούσε τη Θεία Λειτουργία ο Πατριάρχης πάσης Γεωργίας Ηλίας ο Β’. Μετά την Ακολουθία, ο πατήρ Βιτάλιος, που συλλειτούργησε με το Μακαριότατο σ’ εκείνη την εορτή, μου απεκάλυψε ότι είδε πως επάνω στο κεφάλι του Πατριάρχη, πριν ακόμη την έναρξη της Θείας Λειτουργίας, κατέβηκε ένα φωτεινό σύννεφο, το οποίο βρισκόταν εκεί κατά τη διάρκεια όλης της Ακολουθίας. Στο τέλος της αφήγησης του, τόνισε ότι η θεϊκή αυτή επίσκεψη χαρίστηκε στο Μακαριότατο για τη θαυμαστή του ταπείνωση.

π. Ιωάννου Κογκάν «Από την αιχμαλωσία στο φως»

Απολυτίκιον
Ήχος β’.

Του Προφήτου σου Ναούμ την μνήμην, Κύριε εορτάζοντες, δι᾽ αυτού σε δυσωπούμεν· Σώσον τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιον
Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.

Του Ιώβ κτησάμενος, εν πειρασμοίς την ανδρείαν, τοις πτωχοίς διένειμας, ως συμπαθής τον σον πλούτον· ώφθης γαρ, της ευσπλαγχνίας έμψυχος βρύσις, νάμασι, των θείων τρόπων σου ιλαρύνων, τους εκ πόθου σοι βοώντας· χαίροις θεράπον Χριστού Φιλάρετε.

Στιχηρά του Αγίου Προφήτου Ναούμ 
Ήχος γ’ Μεγάλη του Σταυρού σου

Η χάρις του Αγίου Πνεύματος εσκήνωσεν, εν σοι Θεού Προφήτα, και της ιδίας αίγλης απειργάσατο, λαμπάδα περιφανεστάτην, και διά σου θεσπίζει, τα μέλλοντα, Νινευΐ τη μεγάλη.

Νεφέλη φωτοβόλος ώφθης αποστάζουσα, Ναούμ Θεού Προφήτα, θεογνωσίας όμβρον, και επότισας το πόμα της θεοκρισίας Νινευιτών την πόλιν, ασέβειαν, ωδινήσασαν αύθις.

Ευκλείας ακηράτου μέτοχος γενόμενος, Ναούμ Θεού Προφήτα, και απορρήτου δόξης, και χαράς της ανεκφράστου, και τρυφής ενθέου, υπέρ ημών δυσώπει, θεόπνευστε, τον των όλων Δεσπότην.

Μεγαλυνάριον

Φρόνημα ουράνιον αισχηκώς, ουρανίου δόξης, εχρημάτισας θεωρός,βίω τε τον λόγον, Ναούμ επισημαίνων· διό σε ως Προφήτην, θείον γεραίρομεν.

iconandlight.wordpress.com