Γιατί λοιπὸν ἕνας ἰὸς µπορεῖ νὰ «παραλύσει»
τὴν κοινωνία καὶ τὴν οἰκονοµία, καὶ τίποτα
Διότι ἁπλούστατα στὴ σύγχρονη ἀτοµικότητα
αὐτὸ ποὺ κυριαρχεῖ εἶναι ἡ «παράλυση»
ἐξαιτίας τῆς ἄγονης σχέσης µὲ τὸν ἄλλο,
µὲ τὴ ζωή, µὲ τὸν Θεό.
Ὁ φόβος «µου» γιὰ τὸν θάνατό «µου».
Αὐτὰ τὰ στοιχεῖα παραλύουν τὰ µέλη
τοῦ ἀνθρώπινου ὀργανισµοῦ,
τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων.
Στὴν ἀδυναµία του νὰ ἐπεξεργασθεῖ
µοναχός του ὁ ἄνθρωπος, ἀτοµικά,
τὸ µεγάλο ἐρώτηµα περὶ θανάτου,
καὶ ὅ,τι αὐτὸ κοµίζει στὴ ζωή του, ἀτροφεῖ.
Ἀτροφεῖ καὶ στερεύει τὴν πίστη του,
ἀτροφεῖ καὶ στερεύει τὴ σχέση του µὲ τὸν Θεό,
τὴν πνευµατικότητά του, τὴν ἴδια του τὴ ζωή,
αὐτὰ ποὺ δηµιουργεῖ καὶ «ὅ,τι» πράττει,
τὸ «πῶς» σκέφτεται, τὸ «τί» καὶ «ποῦ» πιστεύει.
Ἐκεῖ λοιπὸν ποὺ τὸ «νοεῖν»,
τὸ «πράττειν» καὶ τὸ «πιστεύειν»
ὑποχρεώνονται νὰ λειτουργήσουν
ἐντὸς µιᾶς ἀµετροεποῦς
–ἄρα καὶ αὐθαίρετης– ἐπιβαλλόµενης καὶ
ὑποχρεωτικῆς «κοινωνικῆς ἀποστασιοποίησης»
–ὅπως κι ἂν ὁρίζεται καὶ ἑρµηνεύεται αὐτὸ
ἀπὸ τὸ ἰδεολογικὸ καὶ πολιτικὸ think tank–,
ἐνεργοποιεῖται ἡ «τυρρανικότητα τοῦ ἐλλείποντος» (Κ. Τσιρόπουλος).
Γιώργου Ἀνανιάδη
Ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία καὶ ἡ χρησιμότητα τῆς ἀπειλῆς
Τεῦχος 327, Ἰούλιος-Αὔγουστος 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου