Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Αν δεν ήταν καλός φίλος να μας πληροφορήσει για αυτόν τον ιστορικό αναχρονισμό , το όλο γεγονός θα περνούσε απαρατήρητο.
Μόλις το ακούσαμε « κακοί λογισμοί» πλήρωσαν τον νου μας και άντε να τους βγάλεις.
Μια σκέψη – ερώτημα μας περιτριγύριζε
« που μπορεί να φτάσει ο μεταπατερικός αναθεωρητισμός και πετά γλυκιές οικουμενιστικές καραμέλες για ευφρανθούν κάποιοι;»
Ας τα βάλουμε αδελφοί τα πράγματα σε μια σειρά με όσα γνωρίζουμε από την Ιστορία και τα βιβλία που γράφτηκαν για τους Νεοφανείς Αγίους της Λέσβου και που στήριξαν τα λεγόμενα τους στα Αρχεία του κυρ. Φώτη Κόντογλου που συνέγραψε στις αρχές της δεκαετίας του 60 το βιβλίο « ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ» βάσει των μαρτυριών που του δόθηκαν από εκείνους του ντόπιους απλοϊκούς κάτοικους της Θερμής της Λέσβου , οι οποίοι συμμετείχαν ως
«πρωταγωνιστές» σε αυτό το πρωτόγνωρο Ουράνιο συναξάρι της ανεύρεσης των ιερών λειψάνων του Αγίου Ραφαήλ , Νικολάου και Ειρήνης στις μέρες μας και στον Ένηπτο – Αγιασμένο λόφο των Καρυών που κατά μαρτυρία του 1959- 1960 του παπά Βασίλη Μπάμια οι άγιοι τον ονομάτιζαν ως Δεύτερο Γολγοθά.
Ισχυρίζεται ο συγκεκριμένος πάτερ ( γνωστός ομιλητής - δημοφιλής στα μέσα δικτύωσης) ότι ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ συμμετείχε στην γνωστή σύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας.
Ας δούμε λοιπόν ότι η Σύνοδος αυτή που έγινε υπό φοβερούς εκβιασμούς πραγματοποιήθηκε το 1438- 1439.
Πόσο χρονών ήταν τότε ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ που γεννήθηκε το 1410 σύμφωνα με δική του μαρτυρία στους Μύλους της πανέμορφης νήσου Ιθάκης;
Ήτανε δηλαδή 28- 29 ετών.
Τι μαρτυρίες έχουμε με βάσει τα αρχεία του Φώτη Κόντογλου για την συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του;
Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές.
Μαρτυρίες στους απλοϊκούς Θερμιώτες που δίνονται από τον ίδιο τον Άγιο μέσα από εκφαντορικές εμφανίσεις του τις σταχυολογούμε όπως:
Ο ίδιος έλαβε λαμπρή μόρφωση σπουδάζοντας την ιατρική και πριν αφιερωθεί στον Θεό , είχε καταταγεί στον βυζαντινό στρατό , όπου έφτασε σε υψηλό βαθμό.
Δεν έχουμε κάποια περαιτέρω αποκάλυψη για αυτήν την περίοδο της ζωής του.
Πάντως για τα δεδομένα της εποχής του θα πρέπει να υπηρέτησε είτε στην Κωνσταντινούπολη ( επί Ιωάννου Η΄Παλαιολόγου) , είτε στον Μοριά ( επί της Δεσποτείας 1443- 1449 του μετέπειτα Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του ΙΑ΄Παλαιολόγου, που ήταν και ο τελευταίος)
Το πιθανότερο είναι να υπηρέτησε στο Δεσποτάτο του Μύστρα , αν συνδυάσουμε άλλα αποκαλυμμένα στοιχεία του βίου του:
1Όπως την ενάσκηση του σε ένα σπήλαιο επί πέντε έτη αφότου έγινε μοναχός μετά το 1445 με πολύ πιθανότερο τέτοιο τόπο ενασκήσεως του στην Πελοπόννησο παρά στην Κωνσταντινούπολη , όπου είχε περιοριστεί τότε η αυτοκρατορία.
τα Χριστούγεννα του 1444 μαζί με τους στρατιώτες του μετά από μια επιχείρηση τον βρίσκουν να ακούει ένα σεβάσμιο ασκητή τον Ιωάννη τον μετέπειτα Γέροντα του και προσελκύεται από τους Θείους λόγους του. Τα ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ( Ιανουάριος του 1445) ο ασκητής κατεβαίνει για μεταλάβει τους στρατιώτες και ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ τον ακολουθεί πλέον στην εν ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ στην ηλικία των 35 ετών.
Στα χρόνια που ασκήθηκε με τον Γέροντα του όπως λέει ο ίδιος ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ είχε για προσκέφαλο μία πέτρα.
2Μετά βλέπουμε την αποστολή του στην Δύση ασφαλώς επί των ημερών του τελευταίου αυτοκράτορα (δηλ. μέσα στην περίοδο από το 1449 έως το 1453 που διήρκησε η βασιλεία του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου) , τον οποίο πιθανότατα γνώριζε από την Πελοπόννησο.
Δηλ. ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αποστέλλει τον ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ το 1449 ( μετά φυσικά την περίοδο της άσκησης του επί πέντε έτη με τον Γέροντα του ) , τον αποστέλλει λοιπόν στην Γαλλία ως προσοντούχο κληρικό του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, όχι σε καμία σύνοδο τύπου Φεράρας – Φλωρεντίας, αλλά για να συμμετάσχει σε συζητήσεις έστω και την έσχατη στιγμή για να βοηθήσουν οι Δυτικοί την καταπληγωμένη αυτοκρατορία.
ΚΑΙ ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ είχε πολλά προσόντα για τέτοιες διπλωματικές επαφές.
Είχε γνώσεις ιατρικής , θεολογίας αλλά και στρατηγικού σχεδιασμού γιατί υπηρέτησε ως αξιωματικός του στρατεύματος των Βυζαντινών.
Ποιον άλλο καλλίτερο θα έβρισκε ο τελευταίος αυτοκράτορας μας για να στείλει;
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ πήγε εκεί που τον έστειλε η Εκκλησία για να βοηθηθεί η πατρίδα και όχι για να κάνει θεολογικές φιγούρες οικουμενιστικές.
Εκεί λοιπόν στην Γαλλία ο ΑΓΙΟΣ δεν μένει δίχως διδασκαλία . Με λόγους Ορθοδοξίας και με νοήματα Ορθοπραξίας προσελκύει ένα γνήσιο Ρωμιόπουλο, τον Κωνσταντίνο τον μετέπειτα Άγιο Διάκονο Νικόλαο που τότε βρέθηκε στο Μορλαί της ΝΔ ακτής της Γαλλίας να σπουδάζει.
Με τον Διάκονο Νικόλαο επιστρέφουν στην Ελλάδα – (μαρτυρίες λένε στην Αθήνα) και την περίοδο 1449- 1453 διεδράμουν από εκεί ιεραποστολικά όλα τα κομμάτια της πληγωμένης επικράτειας της Ρωμιοσύνης , όπου ιστορικά έχει ξεκινήσει το παιδομάζωμα και ο εξισλαμισμός.
Τότε η αυτοκρατορία ήταν μόνο η ΠΟΛΗ την οποία σιγά – σιγά την περικυκλώνουν οι αγαρηνοί.
Δηλ. ο ΑΓΙΟΣ αυτό το διάστημα τρέχει να στηρίξει τις πονεμένες ψυχές των Ρωμιών που έχουν χάσει την γη κάτω από τα πόδια τους.
Το πάρσιμο της ΠΟΛΗΣ το1453 βρίσκει τον ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ μακριά από αυτήν και κάποια στιγμή χάνεται μέσα στην αντάρα των πολεμικών γεγονότων με τον Άγιο Νικόλαο τον Διάκονο και ξανασυναντιούνται μαζί με άλλους πρόσφυγες κατατρεγμένους σε κάποια ακτογραμμή της Θράκης όπου με καΐκι φτάνουν στην νήσο Λέσβο στις 14 Μαρτίου του 1454
Χαρακτηριστική η εικόνα όπως την εμφάνισε ο ΑΓΙΟΣ να κρατεί είτε αυτός , είτε ο Διάκονος Νικόλαος την Εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσσης ( ιστορικό κειμήλιο της μητέρας του) πάνω στο καΐκι με έκδηλη την αγωνία του κατατρεγμού τους.
Από τον Μάρτιο του 1454 μέχρι το 1463 ο ΑΓΙΟΣ διακονεί τους κατατρεγμένους νησιώτες στην Λέσβο από την Σταυροπηγιακή Ιερά Ιστορική Μονή του ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ στον ξακουστό σήμερα λόφο των Καρυών της Θερμής Λέσβου μέχρι το μαρτύριο του με τους συν αυτώ στις 12 παρά τέταρτο την Λαμπροδευτέρα του 1463.
Και τώρα πάτερ μου που τόλμησες να απαγγείλεις το « ποίημα» ότι δήθεν ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ συμμετείχε και υπέγραψε υπέρ της ένωσης με τους Δυτικούς στην σύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας το 1439 στηριζόμενος σε ιστορικούς αναχρονισμούς γιατί απλά ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ στην ηλικία των 29 ετών δεν ήταν ούτε καν κληρικός σύμφωνα με τα παραπάνω.
Αν δεχτούμε ( Θεός φυλάξοι) τις ανακρίβειες που φτάνουν μέχρι το σημείο να συκοφαντείτε εν ψυχρώ ένας μεγάλος ΆΓΙΟΣ της Ρωμιοσύνης για απάντησε μας στα εξής δυο ερώτηματα.
Α. ένας που υπογράφει τέτοιες συμφωνίες έχει αναπτύξει φυσικά καλές γνωριμίες με την Δύση του Πάπα.
Γιατί λοιπόν να μην δραπετεύσει στην Δύση ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ και να απολαύσει τις διευκολύνσεις του γνωστού Βησσαρίωνα και των άλλων δικών μας που την κοπάνησαν προς τα εκεί ;
Αντίθετα ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ συνεχίζει την μαρτυρική διαδρομή του μέχρι το τέλος του δίπλα στους σκλαβωμένους αδελφούς του.
B. έχεις ακούσει ποτέ πάτερ μου που συκοφαντείς τον ΑΓΙΟ σχετικά με το μαρτυρικό τέλος του, όπως ο ίδιος το αποκάλυψε στους πιστούς σε εκείνα τα ανεπανάληπτα χρόνια της ανεύρεσης των Ιερών Λειψάνων του;
« έβγαλε τον μεγάλο ΣΤΑΥΡΟ που φορούσε και τον έδειξε στα άγρια θηρία τους αγαρηνούς που εισέβαλλαν στο μοναστήρι του
¨εμείς ΑΥΤΟΝ προσκυνούμε¨ τους είπε
Τότε τον έπιασαν οι υιοί της άγαρ και τον έσυραν από τα γένια του πάνω στις πέτρες φέρνοντας τον πάνω κάτω.
Το αίμα του άρχισε να ποτίζει το έδαφος , τον κτυπούσαν με βούρδουλες και στο τέλος τον κρέμασαν σε μια καρυδιά ( εκεί ο ΑΓΙΟΣ τελούσε την ΑΝΑΣΤΑΣΗ ) ,πήραν ένα πριόνι και του πριόνισαν την κάτω σιαγόνα. Τον ξεκρέμασαν και με αφόρητους πόνους τον άφησαν να παρακολουθεί τα άγρια μαρτύρια των συμμοναστών του.
Στο τέλος τον αποκεφάλισαν.
Εμείς δεν μπορούμε να αντέξουμε ακούγοντας αυτά τα μαρτύρια , πως άραγε άντεξε ο ΑΓΙΟΣ;
Άντεξε γιατί ενοικούσε μέσα του η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ.
Αν πάτερ μου υπέγραφε κατά τα δικά σου λεγόμενα ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ εκείνο το χαρτί της συνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας ήταν φυσικό να τον εγκαταλείψει η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ από τότε.
Δεν επιθυμούμε να σε ονοματίσουμε – θεατρινίσουμε πάτερ γιατί είσαι γνωστός ομιλητής, απλά παρακαλούμε να διορθώσεις αυτό που είπες.
Ελπίζουμε ότι ήταν πάνω στην εκφορά του λόγου.
ΚΑΙ δεν ήταν κάτι άλλο.
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
ΠΗΓΕΣ φωτο http://www.monastiria.gr/nisia-agaiou/nomos-lesvou/iera-moni-agiou-rafail-mitilinis/
https://xamenamonopatia.home.blog/2019/03/19/%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου