Όταν προσεγγίζουμε άγιες μορφές, όπως ο Γέροντας Γαβριήλ, Ηγούμενος της κατεχόμενης Μονής του Αποστόλου Βαρνάβα, στη Σαλαμίνα της Κύπρου, αισθανόμαστε δέος, διότι η προσέγγιση μιας τέτοιας μεγάλης πνευματικής προσωπικότητας του νησιού, είναι μια προσφορά, «εις οσμήν ευωδίας πνευματικής», για τον σύγχρονο άνθρωπο.
Γνώρισα τον άγιον αυτόν γέροντα, ο οποίος για αρκετά χρόνια της ζωής του, διέμενε στο κελί 41, του Μετοχίου της Ιεράς Μονής Κύκκου, στη Λευκωσία, εδώ που στεγάζονται και τα γραφεία του Τμήματος Θεολογίας του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, το οποίο, ως γνωστό, βρίσκεται υπό την αιγίδα του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Κύκκου και Τηλλυρίας κ.κ. Νικηφόρου.
Έτσι, ο λόγιος φιλόμουσος και φιλόξενος Μητροπολίτης, πρόσφερε φιλοξενία, τόσο σε έναν άγιο άνθρωπο, όσο και στο μοναδικό Πανεπιστημιακό Τμήμα Θεολογίας, Μεταπτυχιακών και Διδακτορικών σπουδών στην Κύπρο, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στα Τμήματα της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Σπουδών, του Πανεπιστημίου Λευκωσίας.
Βιογραφικά - πνευματική διαδρομή.
Ο Γέροντας Γαβριήλ γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου του 1923, στη Λύση, έχοντας πατέρα τον Ζαχαρία και μητέρα τη Χαραλαμπού Σιόκουρου και το όνομα αυτού Γεώργιος. Ήταν συνεπώς συμπατριώτης του σταυραετού του Μαχαιρά Γρηγόρη Αυξεντίου και του Γερο-Παναή.
Στις 28 Οκτωβρίου 1964, ο Γέροντας Γαβριήλ έλαβε στη Μονή της μετανοίας του, το μεγάλο αγγελικό σχήμα, και στις 3 Νοεμβρίου 1964 χειροτονήθηκε διάκονος στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Παραλιμνίου, από τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ΄.
Στις 11 Ιουνίου του 1971, χειροτονήθηκε ιερέας και πάλιν από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄.
Ακολούθησε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη, από τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο τον Α΄, στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα Αχερά, όπου κάλυπτε τις πνευματικές και λειτουργικές ανάγκες της Μονής.
Ο Γερο-Παναής τον είχε κατηχήσει στη μοναχική πολιτεία, ενώ στο Σταυροβούνι, εξομολογείτο στον π. Κυπριανό και τα καλοκαίρια πήγαινε στην Ιερά Μονή της Τροοδίτισσας, για πνευματική ανανέωση.
Ωστόσο εγκαταβίωσε στο μοναστήρι του Αποστόλου Βαρνάβα και με την κουρά του ως μοναχός, έλαβε το όνομα Γαβριήλ, από Γεώργιος.
Στο περιβόλι της Παναγίας.
Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1972 ο Γέροντας Γαβριήλ, καθ΄ υπόδειξη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, ανέβηκε στο περιβόλι της Παναγίας, στο Άγιον Όρος, για να ασκηθεί στη βυζαντινή αγιορείτικη τέχνη, καθώς είχε κλήση στην αγιογραφία, και αργότερα να την μεταφέρει στην Κύπρο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η πρώτη εντύπωση του Γέροντα Γαβριήλ, όπως την περιγράφει σε φίλο του: «Το Άγιον Όρος είναι άλλος κόσμος. Πνευματική ζωή, στίβος αγώνων, πόλις με νεκράν κίνηση ανθρώπων. Παντού ευωδία λιβανιού και ευχαί προς τον Θεόν δι’ όλης της ημέρας».
Πρόκειται για μία ακριβόλογη αναφορά ενός ανθρώπου με πνευματικό αισθητήριο, ο οποίος αντιλαμβάνεται άμεσα ότι το Άγιον Όρος είναι ένας άλλος κόσμος, στίβος πνευματικών αγώνων, αλλά συγχρόνως πόλη με νεκρή κίνηση ανθρώπων, δηλαδή τόπος της σιωπής, της προσευχής της ολονυκτίας και της αέναης λατρείας του Τριαδικού Θεού.
Παράλληλα, τόπος με πνευματική ευωδία, με ολοήμερες και ολονύκτιες προσευχές στον Τριαδικό Θεό, τον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου. Εγκαταστάθηκε στις Καρυές του Αγίου Όρους, στον αγιογραφικό οίκο των Παχωμαίων, όπου ήταν και ο προορισμός του.
Επιστροφή στην Κύπρο.
Λίγο πριν την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, το 1974, επέστρεψε στην Αθήνα και μετά την εισβολή βρέθηκε ιερέας στη γυναικεία ιερά μονή του Αγίου Δημητρίου Καρακαλά, στο Ναύπλιο, και εκεί εγκαταστάθηκε για 7 χρόνια. Ακολούθως το έτος 1981, ο Γέροντας Γαβριήλ επέστρεψε στην Κύπρο, και εγκαταστάθηκε στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα Αχερά.
Ο πρώτος πυρήνας πνευματικών του τέκνων δημιουργήθηκε εκεί και πολλοί από αυτούς διέπρεψαν τόσο στην Κύπρο όσο και στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, σε υψηλές εκκλησιαστικές, κοινωνικές, πολιτικές και καλλιτεχνικές θέσεις.
Πόλος έλξης στο Μετόχι Κύκκου.
Ακολούθως ο Γέροντας Γαβριήλ μεταφέρεται και εγκαθίσταται στο Μετόχι της Ιεράς Μονής Κύκκου, στο κελί 41, όπου είχε όλη την άνεση να καθοδηγεί τα πνευματικά του τέκνα και να γίνει πόλος έλξεως προσωπικοτήτων, επιστημόνων, λογοτεχνών, ηθοποιών και απλών ανθρώπων, οι οποίοι έβρισκαν παρηγοριά στον θεοφιλή λόγο του και λύτρωση στην εξομολόγηση τους, κάτω από το πετραχήλι ενός μεγάλου πνευματικού και αγίου πατρός.
Ο ίδιος ο Γέροντας Γαβριήλ, στο τελευταίο κείμενο της ζωής του, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του για τον Μητροπολίτη Κύκκου και Τηλλυρίας κ.κ. Νικηφόρο, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ευχαριστίες εκφράζω εκ βάθους ψυχής και στον Πανιερώτατον Μητροπολίτη Κύκκου και Τηλλυρίας κ.κ. Νικηφόρον, τον άνθρωπο της αδελφικής αγάπης, που μας δέχθηκε και μας φιλοξενεί ως πρόσφυγες στη Μονή του, για περισσότερο από 20 έτη»
Στο Μετόχι του Κύκκου, με την ευλογία του Μητροπολίτη Νικηφόρου, δημιουργεί τον φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό όμιλο, «Απόστολος Βαρνάβας», ο οποίος φροντίζει ανθρώπους, οι οποίοι έχουν ανάγκη στήριξης οικονομικής και πνευματικής, και συγχρόνως βοηθά την εξωτερική ιεραποστολή, ενώ εκδίδει παράλληλα και το αξιόλογο εκκλησιαστικό περιοδικό, «Ο Παρακλήτος».
Ηγούμενος στον Απ. Βαρνάβα.
Στις 10 Ιουνίου του 2007, ο Γέροντας Γαβριήλ, στον ναό του Αποστόλου Βαρνάβα, στη Λευκωσία, ενθρονίστηκε Καθηγούμενος της Ιεράς Σταυροπηγιακής Μονής του Αποστόλου Βαρνάβα, δηλαδή στη Μονή της μετανοίας του, που βρίσκεται υπό την κατοχή των Τούρκων εισβολέων, από τις 20 Ιουλίου του 1974.
Ο Γέροντας, που από τις 16 Ιουνίου του 2003, μετά το άνοιγμα των συνόρων από τους Τούρκους εισβολείς, άρχισε να λειτουργεί στο ναΰδριο του τάφου του Αποστόλου Βαρνάβα και συνέχισε το έργο του αυτό και μετά την ενθρόνιση του, ως Ηγουμένου της Μονής της Μετανοίας του, όντας στην εξορία.
Στις 5 Δεκεμβρίου του 2013, όπως αναφέρει ο βιογράφος του Γέροντα, Χαράλαμπος Μ. Μπούσιας,«λίγο μετά την αγιοκατάταξη του οσίου Πορφυρίου, του οποίου, τις παραμονές της κοιμήσεως του, ο Γέροντας Γαβριήλ έψαλε το απολυτίκιο, που είχε συνθέσει πνευματικό του τέκνο, άνοιξαν οι πύλες του ουρανού για να τον δεχθούν στα σκηνώματα της αιωνιότητας».
Θεϊκή λάμψη.
Είχα τη μεγάλη ευλογία, τιμή και χαρά να γνωρίσω προσωπικά τον αείμνηστο Γέροντα Γαβριήλ στο Μετόχι του Κύκκου στο κελί 41. Παρατηρούσα ότι η θωριά του και το χαμόγελό του εξέπεμπαν μία λάμψη θεϊκή. Αυτό ήταν αρκετό να πάρει από πάνω σου το βάρος των αμαρτιών σου, και να σου μεταφέρει την γαλήνη, την ηρεμία και την ειρήνη της ψυχής, ως χαρισματικής δωρεάς του Αγίου Πνεύματος. Ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος εξέπεμπε τέτοια καλοσύνη και πραότητα, που σου θύμιζε τους Μακαρισμούς του Κυρίου, όπου τονίζεται η πραότητα ως προϋπόθεση της κληρονομιάς της γης της επαγγελίας (Ματθ. 5,5).
Αυτή η μακαρία πραότητα του Γέροντα Γαβριήλ, σου έδειχνε ότι ο άνθρωπος αυτός, μέσα από μια μακροχρόνια πνευματική άσκηση, με πλήθος δοκιμασιών, έφτασε σε αυτό το σημείο αγιότητος, που η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος, πλημμύριζε την ψυχή και την ύπαρξή του και ξεχείλιζε, ώστε όσοι τον πλησίαζαν να γεύονται πραγματικά αυτή τη μακαριότητα του καταξιωμένου ανθρώπου, της Βασιλείας των Ουρανών.
Αυτή η μακαρία ύπαρξη, του Γέροντα Γαβριήλ, έδειχνε το απόλυτο έλεος, που πρόσφερε στον κάθε άνθρωπο, ο οποίος τον πλησίαζε, και καταλάβαινε ότι ο άγιος αυτός άνθρωπος αξιώθηκε το αμέτρητο έλεος του αληθινού Θεού (Ματθ. 5,7).
Έβλεπα μπροστά μου έναν πραγματικό άνθρωπο του Θεού, που είχε μέσα του τη θεϊκή γαλήνη και ειρήνη, που εξέπεμπε η όλη ανθρώπινη παρουσία του (Ματθ. 5,9).
Μεγαλείο ψυχής με αιώνιο χαμόγελο.
Είχε μια αγάπη που προσφερόταν αφιλόδευτα στον κάθε άνθρωπο, με ένα μεγαλείο ψυχής, που γαλήνευε τη ψυχή σου, ηρεμούσε τον νουν και την καρδιά σου, αφαιρούσε την κακότητα σου, και τη μετέβαλλε σε αγάπη προς τον πλησίον.
Γι’ αυτό πρότασσε την ελεημοσύνη, χωρίς να τη διατυμπανίζει, αλλά εφαρμόζοντας την προτροπή του Κυρίου, στην επί του Όρους Ομιλία του: «Σου δε ποιούντος ελεημοσύνην μη γνώτω η αριστερά σου, τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. 6,3). Νηπτικός πατέρας ο Γέροντας Γαβριήλ, αδιαλείπτως προσευχόταν, για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Στο κελί 41, του Μετοχίου της Ιεράς Μονής Κύκκου χωρούσε ολόκληρη η οικουμένη, για την οποία σταυρώθηκε ο Χριστός.
Αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω από το Γέροντα Γαβριήλ, είναι το αιώνιο χαμόγελο του, το οποίο εξέπεμπε μια χαρμολύπη. Μια χαρά για τη σωτηρία του ανθρώπου, μέσα από το σταυρό και την ανάσταση του Χριστού, και μια λύπη, από την φθορά και τον θάνατο του ανθρώπου. Όλη η ύπαρξη του Γέροντα Γαβριήλ ήταν μια ευλογία και ένα δώρο του Θεού στον πονεμένο άνθρωπο, της δοκιμαζόμενης Κύπρου.
*Πρόεδρος Τμήματος Θεολογίας Πανεπιστήμιου Λευκωσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου