Με το που θα κοιμηθώ όταν θα ανέβω στον ουρανό, στον Χριστό μας θα μπορώ να σε βοηθώ καλύτερα. Θα έρχεσαι στον τάφο μου και θα μου λες όλα τα προβλήματά σου κι εγώ θα σε βοηθώ… παπά Φώτης ο Λαυριώτης της Μυτιλήνης, “σημείον αντιλεγόμενον” για την εποχή μας.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ Ε´(5η) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Κόνωνος τοῦ ἐν Ἰσαυρίᾳ. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Κόνωνος τοῦ κηπουροῦ, ἐν Κάρμηλα Παμφυλίας, τοῦ ἐκ Ναζαρέτ (251)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μάρκου τοῦ ἀσκητοῦ, μαθητοῦ χρηματίσαντος Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀρχέλαος ὁ διάκονος, Ραΐς ἡ παρθενομάρτυς, Κυριλίλλος, Φώτιος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἑκατόν τεσσαράκοντα δύο Μάρτυρες ἐν Αἰγύπτῳ, ξίφει τελειοῦνται. (~†308)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Κόνων ἐν Ἀκάμα τῆς Κύπρου (4ο αἰῶν)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Εὐλογίου τοῦ ἐν Παλαιστίνῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Εὐλαμπίου τοῦ ἐν Παλαιστίνῃ, ξίφει τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μάρκου τοῦ Ἀθηναίου, ὑπερφυῶς ἀσκήσαντος ἐν τῇ ἐρήμῳ τῆς Αἰγύπτου. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ἐλαίας (Oliva), ἐπὶ Ἁδριανοῦ ἀθλησάσης ἐν Βρεξίᾳ (Brescia) τῆς βορείου Ἰταλίας. (†138)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Εὐσεβίου, τοῦ ἐκ Κρεμόνας τῆς Ἰταλίας, γενομένου ἡγουμένου ἐν Βηθλεὲμ καὶ ὁμολογητοῦ κατὰ τοῦ Ὠριγενισμοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Εὐσεβίου καὶ ἐννέα σὺν αὐτῷ ἀθλησάντων ἐν βορείῳ Ἀφρικῇ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Πιράνου (Piranus), ἡγουμένου ἐν Πέρρανπορθ (Perranporth) τῆς Κορνουάλλης. (~†480)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Κολμάνου (Colman) τοῦ ἐν Ἀρμάγῳ (Armagh) τῆς Ἰρλανδίας, μαθητοῦ τοῦ ἁγίου Πατρικίου. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Κιαράνου (Ciarán) τοῦ παλαιοῦ, ἑνὸς τῶν δώδεκα ἀποστόλων τῆς Ἰρλανδίας. (~†530)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας Λιαδάνας (Liadán), μητρὸς τοῦ ἁγίου Κιαράνου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Καρθάγου (Carthach), μαθητοῦ καὶ διαδόχου τοῦ ἁγίου Κιαράνου ὡς ἐπισκόπου Ὄσσορυ (Ossory) ἐν Ἰρλανδίᾳ. (~†540)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Καρόνου, εἰς ὃν ἀφιεροῦται ναὸς ἐν Τρεγάρῳ (Tregaron) εἰς Δύφεδ (Dyfed) τῆς Οὑαλίας.
Tῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Βιργιλίου, ἀρχιεπισκόπου Ἀρελάτης (Arles) ἐν Γαλλίᾳ. (†610)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Κλήμεντος, ἡγουμένου τῆς μονῆς Ἁγίας Λουκίας ἐν Συρακούσαις τῆς Σικελίας. (~†800)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Βασιλείου (†1249) καὶ Κωνσταντίνου (†1257), ἡγεμόνων Ὑαροσλὰβλ Ῥωσίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ὁσιομαρτύρων Ἀδριανοῦ ἡγουμένου (†1550) καὶ Λεωνίδου (†1549) τοῦ συνασκητοῦ αὐτοῦ, ἐν τῇ μονῇ Κοιμήσεως Θεοτόκου Πατσεχώνιε τοῦ Γιαροσλάβλ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ Λαυριώτου τοῦ Βουλγάρεως, ἐν Κωνσταντινουπόλει ξίφει τελειωθέντος ἐν ἔτει ͵αψπη´ (1784).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Παρθενίου ἱεροδιακόνου, ἐν Διδυμοτείχῳ τῆς Θράκης δι᾿ ὑπεράσπισιν τῆς Κυριακῆς ἀργίας μαρτυρήσαντος. (†1805)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ ἐκ Ῥαψάνης Λαρίσης, ἀθλήσαντος ἐν Turnovo Βουλγαρίας ἔν ἔτει ͵αωιη´ (1818).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νικολάου (Βελιμίροβιτς), ἐπισκόπου Ζίτσης καὶ Ἀχρίδος, τοῦ ἐπικληθέντος «Χρυσόστομος τῶν Σέρβων». (†1956)[5 Μαρτίου π.η./18 Μαρτίου ν.η.]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ὁσίοις Πατρὸς ἡμῶν Φωτίου Λαυριώτου τοῦ καταπεφρονημένου καὶ διὰ Χριστὸν σαλοῦ τοῦ ἐν Λέσβῳ (2010)

Είχε πει ο Άγιος Παΐσιος σε κάποιους Μυτιληνιούς που τον επισκέφθηκαν. ”Εσείς εκεί στη Μυτιλήνη έχετε ένα μεγάλο άγιο τον Παπα-Φώτη”.
Κι ο παπα-Φώτης είχε πει για τον Γέροντα Παΐσιο:
–¨Αυτός παιδί μου είναι το διαμάντι της Εκκλησίας μας, τον γνώρισα καλά γιατί μαζί βοηθούσαμε τον Παπα-Τύχωνα¨.

 

Όσοι έχετε την δυνατότητα, τρέξτε να προσκυνήσετε τον τάφο του, στο χωριό Τρύγωνας της Λέσβου. Η ευωδία που αναδίδεται είναι σα να έρχεται κατ’ ευθείαν από τον παράδεισο.
Πραγματικά ο τάφος του ευωδιάζει. Ευλογημένος τόπος το χωριό του Τρύγωνα, ένα χωριό που τόσο πολύ αγάπησε ο παπα-Φώτης και αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του… Ας έχουμε την ευχή του και την ευλογία του στις δύσκολες μέρες που ζούμε.

Ο ασκητής της ερημιάς των πόλεων και των χωριών, διήνυε συχνότατα μεγάλες αποστάσεις άδειπνος, προσευχόμενος ανάμεσα στους ανθρώπους της αφιλίας και στη φύση, ταγμένος στον Χριστό.
Αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες καί την ώρα, ο κοντούλης παπα-Φώτης με την καθαρή ματιά, βαδίζοντας σκυφτός, ρακένδυτος, φορώντας ένα παλιό τριμμένο ράσο, πολυκαιρίτικα φθαρμένα παπούτσια, σχεδόν ξυπόλητος ακόμα και το καταχείμωνο, με έναν ντορβά στον ώμο, οδοιπορούσε επιθυμώντας να οδηγήσει τους ανθρώπους, εικόνες Θεού, στη σωτηρία, ανεβαίνοντας και εκείνος τον Γολγοθά του.

Αναζητώντας πάντοτε κάποιο προσκύνημα, τελώντας την Λειτουργία σε κάποιον αγαπημένο του Ναό που ευλαβείτο.
Συνήθιζε να βιώνει την Θεία Ευχαριστία και μερικές αιτήσεις ή εκφωνήσεις να τις λέγει σε σερβική, ή ρωσική διάλεκτο, δεικνύοντας μ’ αυτό τον τρόπο την οικουμενική διάσταση της Ορθοδοξίας. Το Άγιο Θυσιαστήριο ήταν η Ζωή του! Έβγαινε από την Εκκλησία γεμάτος χαρά. Μετά τη Θεία Λειτουργία λαμποκοπούσε.
Ειδικά όταν έκανε το πανηγύρι στον αγαπημένο του Άγιο Λουκά στις 23 Μαρτίου. Μερικές φορές, μόλις κατέλυε και έκανε την απόλυση, βλέποντας ότι απουσίαζαν από το εκκλησίασμα οι άνδρες, κατευθυνόταν στους καφενέδες και χωρίς να φοβάται κανέναν τους «κατσάδιαζε» υπενθυμίζοντάς την ματαιότητα της ζωής που είχαν επιλέξει, ζώντας μακριά από το μεγαλείο του Θεού. Όλοι τον σέβονταν και τον άκουγαν με σκυμμένα κεφάλια.
Συχνά τον συναντούσε κανείς καθισμένο στα σκαλοπάτια έξω από κάποια αυλόπορτα να ξαποστάζει, διαβάζοντας ένα πνευματικό βιβλίο, γράφοντας με τα χαρακτηριστικά ολοστρόγγυλα μεγάλα γράμματά του, σημειώσεις καί νουθεσίες που ύστερα τις μοίραζε σε όποιον συνάνθρωπό του τον φώτιζε ο Θεός, δεχόμενος λίγο ψωμί, λίγο νερό από κάποια ευσεβή γειτόνισσα, δίνοντας με την καρδιά του την ευχή του Κυρίου.
Περπατούσε ώρες πολλές χαμογελώντας, επιτιμώντας τους ανθρώπους για τα παράλογα που έβλεπε μέσα στο κόσμο της αμαρτίας, διδάσκοντας τον καθένα με ωφέλιμα απλοϊκά λόγια. Δίδασκε το Ευαγγέλιο με την ίδια τη ζωή του.

 

Πάντα ξεκίναγε από το Πλωμάρι με τα πόδια για τα Πάμφιλα , απόσταση περίπου 50 χιλιόμετρα. Αν βρισκόταν κανένας χριστιανός τον μάζευε στο δρόμο. Ο Παπαφώτης έχει γυρίσει με τα πόδια τον μισό κόσμο. Από Αθήνα έχει πάει στο Άργος.

Ζώντας ταπεινά έως εξαθλιωμένα, δεν σταμάτησε να κηρύττει την Αλήθεια της Εκκλησίας …δεν σταμάτησε να κηρύττει τις αιώνιες αλήθειες … δεν σταμάτησε να στενοχωριέται για την διαστρέβλωση των λόγων των Πατέρων της Εκκλησίας, την κακώς εννοούμενη «κατ΄ οικονομία», την αδιακρισία, την ελευθεριότητα, την εκοσμίκευση των πάντων, την αλλοίωση ακόμα και των μυστηρίων… στα πλαίσια της «ανάπαυσης».

Είναι γνωστό ότι διορθώνοντας κάποιους έφαγε και ξύλο, αλλά το υπέμεινε αγόγγυστα και με αγάπη…

***

Έλεγε ο παπα- Φώτης … “λυπάμαι και πονάω αυτούς που αμφισβητούν την Πίστη μας, για την οποία έδωσαν τη ζωή τους, το αίμα τους χιλιάδες Άγιοι για να είμαστε εμείς εντάξει και σίγουροι στη πίστη!”»
-¨Αυτό το νησί έχει μεγάλες Ευλογίες από την ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ γιατί κράτησε Εικονόφιλη στάση στους εικονομαχικούς χρόνους.¨

Κατά τα βαθιά γεράματά του,  τα καλοκαίρια ερχόταν στη γενέτειρά του, στα Πάμφιλα όπου τον φρόντιζαν οι γυναίκες σε μια καμαρούλα, όπως και τον χειμώνα στην Αθήνα όπου τον διακονούσε με υπέρμετρη αγάπη η κυρία Σοφία Καπέρδα. Ο νούς του ήταν πώς θα μεταβεί στον αγαπημένο του τόπο, στον Άγιο Λουκά, να δεί σε τι κατάσταση βρισκόταν η Εκκλησία, πόσο προχώρησε η Αγιογράφηση.

***

Ρωτήσαμε την κ. Βασιλική, που υπηρετούσε τον παππούλη στο χωριό, να μας αποκαλύψει ποιες χαρακτηριστικές κουβέντες του θυμάται κι εκείνη απάντησε: «Λέει συνέχεια πως θα έρθουν δύσκολα χρόνια. Πως ο Χριστιανισμός θα δοκιμαστεί, αλλά δε θα χαθεί. Εκνευ­ρίζεται με τον αριθμό του αντίχριστου, το 666, και συμβουλεύει, όταν θα έλθουν εκείνες οι πονηρές ημέρες να φύγουμε στα βουνά, για να μη σφραγιστούμε. Πολλές φορές επαναλαμβάνει, να προσέχουμε τους Χιλιαστές, γιατί είναι πονηροί και να κάνουμε συνέχεια προσευχή. Μου ζήτησε, όταν πεθάνει, να τον πετάξω σ’ ένα βουνό, να τον φάνε τα όρνεα! Για μένα είναι ένας πραγματικός καλόγερος, που όμως καλογερεύει μέσα στον κόσμο».

Κυβέρνηση Μητσοτάκη, συναντώ τον παπα Φώτη στον ηλεκτρικό του Πειραιά, ήταν ημέρα διαδήλωσης. Μού λέει: “Δεν πιστεύω να πηγαίνεις στη διαδήλωση των κουμουνιστών;”. Δυο χρόνια αργότερα κατέβαινε υποψήφιος στα Πάμφυλα με τους Κουμμουνιστές. Άλλαξε ο παπά – Φώτης, ήταν τρελός ;
Τίποτε από όλα αυτά. Ο παπά – Φώτης είχε την ιερή νόσο, με λίγα λόγια ήταν ένας άγιος άνθρωπος.
Ο παπα – Φώτης ήταν (είναι;) ένας άγγελος επί γης. Κι οι άγγελοι κρατούν ρομφαία.
Φοβήθηκα τη ρομφαία του παπά – Φώτη.

 

«Σίγουρα για την εποχή μας, είναι “σημείον αντιλεγόμενον”».
«Ο παπα-Φώτης υπήρξε ένας ταπεινός παραδοσιακός παπάς, μάλλον καλόγηρος, με όλη τη σημασία της λέξεως. Γνωρίσθηκε και ήλθε σε επαφή και πνευματική σχέση με τους αγιασμένους Γέροντες: τον ρώσο παπα-Τύχωνα, απ’ τον οποίο έλαβε την μεγαλοσχημία, τον Όσιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, τον Σωφρόνιο του Έσσεξ, τον Γέροντα Παύλο Παυλίδη τον Λαυριώτη και ιατρό και φτασμένο πνευματικό και πολλούς άλλους.
Δεν ήθελε τερτίπια και διπλωματίες κατά την επικοινωνία. Ήταν πηγαίος εκφραστής της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Την πίστη του δεν την αντάλλασσε με όλα τα καλά του κόσμου. Δεν συσχηματιζόταν με τα του κόσμου, δεν φοβόταν, ούτε σκιαζόταν τους πολιτικούς και τους άρχοντες…
Οργιζόταν όταν έβλεπε κληρικούς να μην τιμούν το ράσο τους. Κάποιες φορές ήλεγχε τους συναδέλφους του κληρικούς με λόγια σκληρά.
Στηλίτευε άγρια, όπως έκαναν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Επιτιμούσε και ταυτόχρονα αγαπούσε. Μάλωνε και φώναζε και συγχρόνως συγχωρούσε. Εάν έβλεπε αμετανοησία και δαιμονικό πείσμα αποχωρούσε κι έφευγε μακρυά. Δεν του άρεσαν οι τυπικότητες στα μοναστήρια. Ήθελε μοναχούς και μοναχές να ζουν μέσα στην ανεπιτήδευτη απλότητα και αρχοντιά. Έκανε πολλά πράγματα τραβηγμένα για τον καθωσπρεπισμό, τρόπο καλής ωστόσο δυτικής συμπεριφοράς.
Ήταν τόσο αληθινός και ποτέ δεν έκρυβε στο βάθος της σκέψεώς του καμιά απολύτως πονηριά ή δόλο. Ήταν στο χαρακτήρα σαν ένα μικρό παιδάκι.
Απεχθανόταν τη διαστροφή και την αναλήθεια.

***

 

«…Ο παπα Φώτης ο Λαυριώτης δε δίσταζε να πλησιάζει ακόμη και ιερόδουλες, για να τις μιλήσει για τη Μετάνοια και την Εξομολόγηση!
Είναι κλασική η περίπτωση που ο παπα-Φώτης εξομολόγησε και κοινώνησε μια γριά ιερόδουλη, την Ευλαμπία. Την επισκέφθηκε στον οίκο ανοχής, καθώς έμαθε πως ήταν ετοιμοθάνατη. Της μίλησε για την άλλη ζωή, για την αγάπη και τη φιλανθρωπία του Θεού. Αυτή συγκινήθηκε. Μετανόησε και εξομολογήθηκε στον παππούλη!
Με την αύριο, πριν ακόμη χαράξει, ο παπα-Φώτης μαζί με ένα πνευματικό του παιδί λειτούργησε σε ένα παραπλήσιο με τους οίκους ανοχής, υπόγειο και σπηλαιώδες ναΰδριο του Κάστρου της πόλης μας, στην Παναγία τη Γαλατούσα. Πήρε στη συνέχεια το Άγιο Ποτήριο με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, που συγχώρησε την πόρνη και έφυγε για να κοινωνήσει την ιερόδουλη. Μετά τη Θεία Κοινωνία η Ευλαμπία μετακόμισε στον Παράδεισο!…
Το πρόσωπο που τον διακόνησε σε αυτή τη Θεία Λειτουργία ήταν γνωστός μου και ενορίτης μου κι έτσι λίγες ημέρες μετά, το πληροφορήθηκα. Τον έψαξα τον παππούλη, τον βρήκα και τον ρώτησα σχετικά. Ο παπα-Φώτης τότε μου είχε πει:
«Κάτι τέτοια τα έχω κάνει πολλές φορές. Μια γυναίκα κοντά στην εκκλησία του Αγίου Συμεών μού δίνει τη σχετική πληροφορία κι εγώ πηγαίνω σ’ αυτές τις ψυχές. Δεν ντρέπομαι. Τι να ντραπώ; Με αποδέχονται. Τις μιλώ για τη μετάνοια και τη σωτηρία της ψυχής, για την άλλη ζωή… Ποτέ δεν τις μιλώ άσχημα. Αλλά, με αγάπη τις λέω να μετανοήσουν και θα φροντίσει γι’ αυτές ο Θεός. Θα τις αποκαταστήσει στην καρδιά Του. Πολλές ψυχές μετανόησαν… Με ρώτησες αν φοβάμαι. Τι να φοβηθώ; Δε φοβάμαι κανέναν. Μόνο το Θεό να φοβόμαστε, όταν αμαρτάνουμε. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, η γειτονιά. Εγώ για το Χριστό δουλεύω.»!
(Από το βιβλίο «Παπα-Φώτης ο Μυτιληνιός, γέροντας ασκητικός και ιδιόρρυθμος του π. Αθανασίου Γιουσμά. Έκδοση Ορθόδοξης Κοινότητας «Η Οσία Θωμαΐς» Μυτιλήνη.)

***

Σε κάποια άλλη περίπτωση, ζήτησε ξαφνικά να τον οδηγήσουν σε κάποια περιοχή. Όταν έφθασαν και σταμάτησαν έξω από ένα σπίτι, βγήκε από το αυτοκίνητο ο παπα-Φώτης και άρχισε να φωνάζει να βγει η κυρία που διέμενε εκεί. Η κυρία βγήκε και άρχισε να διαμοίβεται ένας διάλογος τρομερός. Ο παπα-Φώτης επέμενε να κατεβεί η κυρία για να εξομολογηθεί ένα μεγάλο αμάρτημά της. Εκείνη εκνευρισμένη και εκτεθειμένη στη γειτονιά της, φώναζε στον παπα-Φώτη με άσχημα λόγια να φύγει από το σπίτι της. Τελικά έφυγε ο παπα-Φώτης, αλλά σε λίγη ώρα πληροφορήθηκαν ότι η κυρία πέθανε ξαφνικά. Είχε προσχωρήσει στους Πεντηκοστιανούς κι επειδή εκείνος προαισθάνθηκε τον θάνατό της, έτρεξε για να την σώσει με το μυστήριο της εξομολογήσεως. (π. Θεμιστοκλέους Χριστοδούλου)

***

Ο παπά –Φώτης δεν ήθελε ηλεκτρικά φώτα στο ναό, προτιμούσε τα γνήσια κεριά. Κάποτε κατά την ανάσταση στον Τρίγωνα κάποιος επίτροπος άναψε το ηλεκτρικό φως. Τότε ο παπά –Φώτης πήρε ένα ραβδί και έσπασε την λάμπα.

***

Ο αείμνηστος καθηγητής της λειτουργικής της θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης Ιωάννης Φουντούλης σε μια ομιλία του με θέμα: «Η ιερολογία του γάμου, ιστορικό – τελετουργική θεώρηση» που εκφωνήθηκε σε ιερατικό συνέδριο της ιεράς Μητροπόλεως Δράμας στις 22 Μαΐου 1997 (Ιω. Φουντούλη, Τελετουργικά θέματα, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2002, σ’. 249) έγραφε για τον παπά –Φώτη από ένα προσωπικό γράμμα που του έστειλε ο τελευταίος. «Μου το γράφει στις 12/2/1997 ένας γέρων ευλαβέστατος ιερομόναχος, απλούς, ταπεινός και αρκετά ιδιόρρυθμος, φτωχός και ρακένδυτος, που εμπαίζει τον διάβολο σαν τους αγίους τους δια Χριστόν σαλούς. Ακούστε τον πόνο της ψυχής του, μην ενεργήσετε όμως όπως ενεργεί αυτός. Η γλώσσα του είναι πολύ σκληρή και οι αντιδράσεις του ανάλογες. Γράφει: «Αυτοί οι θεομπαίκται και ασυνείδητοι ιερείς της Ιεζάβελ. Εις τας πόλεις κανείς δεν κάμει λειτουργίαν ή μυστήριον ολόκληρον… κουρεύουν τα άχραντα μυστήρια… εις γάμον μίαν φοράν ξεφόρεσα και διαμαρτυρόμενος εν μέσω πλήθους έφυγον. Άλλην ακόμη μίαν φοράν τους έδιωξα και απ’ αρχήν άρχισα. Δι’ αυτό ο κόσμος καταρρέει, επειδή είναι άμοιροι θείας χάριτος… οι πάλαι αγράμματοι ιερείς δεν άφηναν ούτε ένα γράμμα και τώρα, οι με δύο πτυχία ιερείς της αισχύνης, τα μισά τα αφήνουν. Δια τούτο ο κόσμος αγρίεψε, αφηνιάσθη και γέμισε ο κόσμος ανάκτορα του διαβόλου δια να τον λατρεύουν έως λίαν πρωίας». Ακούσατε με ταπείνωση την, τρόπον τινά, αυτοκριτική της ιερατικής λειτουργικής διακονίας από το στόμα ενός νέου Ηλία Θεσβίτου. Είναι ίσως υπερβολικός, όπως ο προφήτης Ηλίας, που «ζηλών εζήλωκε τω Κυρίω παντοκράτορι» (Γ’ Βασιλ. 19, 14). Δεν «υπολείπεται» ασφαλώς αυτός «μονώτατος». Υπάρχουν στον Ισραήλ του ιερού κλήρου «επτά χιλιάδες ανδρών, πάντα γόνατα, α ουκ ώκλασαν γόνυ» της νευρωτικής ταχύτητας, της αδιαφορίας, του επαγγελματισμού και της εκκοσμικεύσεως».

***

Μας διηγήθηκε ο εκ Πλωμαρίου καταγόμενος και εν Αθήναις εφημέριος Αιδεσιμολ. Πρωτ. π. Δημήτριος Καρβούνης, προϊστάμενος του Ι. Ν. Αγ. Αποστόλων Τζιτζιφιών:
«Κάποτε ο παπά –Φώτης βρισκόταν στην περιοχή Ντίπι (κόλπος Γέρας). Συνέβη κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες να βγαίνει μέσα από θάμνους και να σταματάει κάποια μπουλντόζα. Ήθελε να τον μεταφέρει στο Πλωμάρι. Η μπουλντόζα όμως δεν είχε θέση στην καμπίνα του οδηγού με αποτέλεσμα να μπει ο παπά –Φώτης μέσα στην σκάφη (κουτάλα). Τότε ξάπλωσε μέσα στην σκάφη και η μπουλντόζα ξεκίνησε. Στο δρόμο όμως που οι οδηγοί έβλεπαν αυτό το θέαμα ενόμιζαν ότι η μπουλντόζα μεταφέρει κάποιο νεκρό. Αποτέλεσμα ήταν να ειδοποιήσουν την αστυνομία και να δημιουργηθεί πανικός. Ήταν κι αυτό μια από τις επινοήσεις του παπά –Φώτη. Όταν είχε σκοπό να κάνει κάτι, δεν νοιαζόταν για το τι θα πούνε οι άλλοι. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πραγματοποιηθεί το έργο του. Πάντα κυκλοφορούσε τα μεσάνυκτα».

Ήταν ιδιαίτερα ελεήμων άνθρωπος. Από πολλούς ζητούσε χρήματα, όμως στην τσέπη του δεν βαστούσε χρήματα για ίδιον όφελος. Συνέβαινε πολλές φορές να του ζητούν κάποιοι δανεικά χρήματα. Τότε ο παπά –Φώτης έκανε κάτι πολύ χαρακτηριστικό για τον δανεισμό: έγραφε σε κάτι πρόχειρα χαρτιά ότι στον τάδε έδωσε τόσα χρήματα, παρόλο που θα ήταν δανεικά και αγύριστα.

***

Έτρωγε ο,τι του έδινες. Δεν κατέλυσε ποτέ του τη νηστεία. Κάποια φορά που μερικοί ζητούσαν την ευχή του γιατί είχαν κάποιο πρόβλημα υγείας εκείνος τους απαντούσε κοφτά και σταράτα: «Τίποτα δεν εχ΄ς. Δαιμόνιο πύθωνος εχ’ς. Κάνε νηστεία, άλαδο, Τετάρτες και Παρασκευές, και θα γιν’ς καλά». Είχε τόση πίστη στο Θεό και την Παναγία μας αλλά και στις μεσιτείες των Αγίων μας ώστε η όλη σχέση μαζί τους ήταν σχέση πατέρα προς παιδί.

***

Μια Μεγάλη Παρασκευή ο Παπα – Φώτης περνούσε απ’ την Παναγιούδα (χωριό ευρισκόμενο 3χλμ. βορείως της Μυτιλήνης) και είδε κάποιον με την οικογένειά του να τρώνε μπριζολάκια σε μια ταβέρνα. Τον πλησίασε και του έκανε παρατήρηση για το «αιδέσιμον» της ημέρας. Και εκείνος τον αποπήρε με σκαιό τρόπο. Βεβαίως κουβέντα στην κουβέντα, ο Παπα – Φώτης στο τέλος πέταξε τα φαγιά μαζί με το τραπεζομάντηλο, οπότε ο ενοχλημένος οικογενειάρχης σηκώθηκε και τον πλάκωσε στο ξύλο. Ο Παπα – Φώτης υπέμεινε το ξύλο αγόγγυστα, και του είπε φεύγοντας: «Εγώ το ξύλο το ‘φαγα, αλλά και συ δεν πιστεύω να ξαναφάς μπριζόλες Μεγάλη Παρασκευή»!!!

Ο εφημέριος του ιερού ναού Ζωοδόχου Πηγής Βαρειάς Μυτιλήνης αιδεσιμολ. π. Αντώνιος Κοντοπός μας διηγήθηκε τα ακόλουθα: «Ο παπά –Φώτης αγαπάει το ράσο του. Έχει αδυναμία στα παιδιά, δίνει εν ώρα θείας λειτουργίας να ασπασθούν τον αστερίσκο1 . Κάνει τον αγώνα του μέσα στον κόσμο. Σαν δει παιδιά γύρω του γίνεται παιδί κι εκείνος και παίζει μαζί τους. Μάλιστα πολλές φορές τους τραγουδάει διάφορα τραγούδια. Όταν του κάνεις τραπέζι ορίζει εξ αρχής πόσο θα φάει. Δεν τρώει τίποτα παραπάνω από εκείνο που ορίζει. Στο τέλος λέει: «Δόξα τω Θεώ αύριο πάλι». Δεν παίρνει μαζί του τίποτα. Τις γυναίκες που φορούνε παντελόνια τις λέει «παντελονούδες σα φαντάσματα είσθε!». Συμπαθούσε τις γυναίκες που φορούσαν μακριά μανίκια το καλοκαίρι στην εκκλησία. Όσο για τα παντελόνια έλεγε ότι δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να τα φορούνε γιατί καταπατούν κανόνα της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου. Ο παπά –Φώτης λέει ό,τι θέλει ο Θεός. Είναι δε μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο για όλους εμάς τους Λεσβίους, κληρικούς και λαϊκούς. Τις Κυριακές δεν επιτρέπει στους εργάτες να δουλεύουν στο ναό. Κάποτε εκκλησιάσθηκα στο ναό του αγίου Αντωνίου στον Τρίγωνα όπου ήταν εφημέριος ο παπά –Φώτης κι ενώ λειτουργούσε παρατούσε το ιερό θυσιαστήριο και έβγαινε έξω. Είχε βγει περίπου δύο φορές και μάλωνε τους χωριανούς που ημέρα Κυριακής πήγαν να βάψουν τα κάγκελα της αυλής της Εκκλησίας. Δεν ήθελε να εργάζονται οι άνθρωποι την Κυριακή. Η Κυριακή έλεγε είναι ημέρα του Κυρίου. Ήθελε όπως ο άγιος Μέγας Κων/νος η Κυριακή να είναι ημέρα αφιερωμένη στο Θεό. Κάποτε θα πήγαινε στο χωριό του ο Δεσπότης να λειτουργήσει. Ο παπά –Φώτης το είπε στον κόσμο και τους προέτρεψε να κάνουν ένα τραπέζι. Μια κυρία όμως έφτιαξε κρέας ενώ ήταν περίοδος νηστείας και το έφερε στο χώρο, συνήθως στον εξωνάρθηκα του ναού, που θα στρωνόταν το τραπέζι. Μόλις ο παπά –Φώτης το μύρισε και κατάλαβε ότι ήταν κρέας το πέταξε με την κατσαρόλα στο δρόμο. Κι άλλη φορά έπεσε το πανηγύρι του αγίου Αντωνίου ημέρα Τετάρτη και πήγε πολύς κόσμος με τα φαγητά τους. Πολλοί όμως μετέφεραν μαζί τους αυγά και τυριά. Ο παπά –Φώτης μάζεψε όλα τα αρτύσιμα εδέσματα και τα πέταξε γύρω στους κήπους. Δεν ήθελε με κανένα τρόπο να καταλυθεί η νηστεία και μάλιστα της Τετάρτης. Στο πανηγύρι του Άη –Γιάννη στις 29 Αυγούστου, ημέρα αυστηρής νηστείας λόγω της εορτής της αποτομής της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου, ο παπά –Φώτης λειτούργησε στο χωριό μας στη Βαρειά. Κάποιοι καταπάτησαν τη νηστεία κι έτρωγαν αρτύσιμα. Ο παπά –Φώτης τους έλεγε: «Τρώτε και καταλύετε τις νηστείες γι’ αυτό έχετε αρρώστιες όπως καρκίνους και χίλια άλλα και καλά να πάθετε αφού δεν τηρείτε τις νηστείες της αγίας μας Εκκλησίας».

***

 

Στις 12 Μαρτίου του 1989 ο παπά- Φώτης μαζί με τον Αρχιμ. π. Ραφαήλ Ιωσηφέλλη, νυν ηγούμενο της Μονής Υψηλού Λέσβου, πήγαν και λειτούργησαν στην Σιγριανή για τον κτήτορα της Μονής Υψηλού, Άγιο Θεοφάνη. Επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από την θεία Λειτουργία στο δρόμο τους συνάντησε ο κ. Δαμιανός Βασιλέλλης εκ Παμφίλων, συμπατριώτης του παπά- Φώτη, ο οποίος και μετέφερε ένα γαλακτομπούρεκο για τον π. Ραφαήλ, το οποίο είχε ετοιμάσει η γυναίκα του για το μοναστήρι. Ο π. Ραφαήλ είπε στον κ. Βασιλέλλη ότι δεν το θέλει λόγω νηστείας. Ήταν η νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής προ του Πάσχα. Ο κ. Βασιλέλλης όμως επέμενε και δεν έκανε πίσω. Τότε ο παπά- Φώτης που επί ώρα παρακολουθούσε με υπομονή την επιμονή του κ. Βασιλέλλη, πετάγεται μέσα από το αυτοκίνητο και φωνάζει ότι το θέλει ο ίδιος το γαλακτομπούρεκο. Πήρε το ταψί, πήγε πιο πέρα απ’ το αυτοκίνητο καταμεσις στο δρόμο, το έβαλε κάτω και άρχισε να το πατάει με τα πόδια του. Κάποια στιγμή η μια παντόφλα του κόλλησε μέσα στο πατημένο γαλακτομπούρεκο και αμέσως μετά έφυγε μόνος του με τα πόδια χωρίς να γυρίσει πίσω…

***

Ο παπά –Φώτης θλιβόταν για την αποστασία του κόσμου από το θέλημα και τις Εντολές του Θεού μας. Επειδή η πίστη των ανθρώπων εξέλιπε, όπως ακριβώς εκλείπει και σήμερα από τη ζωή κάποιων «χριστιανών βαπτισμένων», ο παπά –Φώτης έπασχε και προσεύχονταν για την επάνοδό των.

Ο παπά –Φώτης είχε αγάπη και για τα ασήμαντα μυρμηγκάκια. Πολλές φορές τα τάιζε και βλέποντάς τα να πηγαίνουν πέρα δώθε μεταφέροντας σπόρους έκανε το σταυρό του κι έλεγε: «Δόξα σοι ο Θεός». Σε κάποια πνευματική του θυγατέρα, τη Μ. Τ. από τη Μυτιλήνη που την είδε να τα σκοτώνει της έλεγε: «Εσύ μπορείς να φτιάξεις ένα τέτοιο μυρμήγκι; Γιατί τα σκοτώνεις;». Γενικώς μάλωνε όποιον έβλεπε να τυραννάει ή να σκοτώνει τα ζώα. Είχε απέραντη αγάπη για τη φύση!

***

 

Μια πνευματική του θυγατέρα η Μ. Τ. από τη Μυτιλήνη μας ανέφερε ότι την ορφάνια της την πέρασε μαζί με τον παπά –Φώτη. «Ο παπά –Φώτης μου στάθηκε όχι μόνον ως ιερέας που ήταν σαν πνευματικός πατέρας, αλλά σαν αληθινός φυσικός πατέρας. Είχε μεγάλη αγιότητα βίου. Πολλές φορές που του ανέφερα ότι αισθάνομαι μεγάλη ορφάνια και εγκατάλειψη, εκείνος μου έλεγε: «Κι εγώ μεγάλωσα ορφανός. Αλλά μη στενοχωριέσαι». Να σημειώσω ότι είχε προαισθανθεί την κοίμησή του. «Με το που θα κοιμηθώ όταν θα ανέβω στον ουρανό, στον Χριστό μας θα μπορώ να σε βοηθώ καλύτερα. Θα έρχεσαι στον τάφο μου και θα μου λες όλα τα προβλήματά σου κι εγώ θα σε βοηθώ». Επειδή πολλές φορές με συναντούσε και μ’ εύρισκε σε χάλια κατάσταση κάποια φορά μου είπε και τα εξής προφητικά λόγια του: «Μέσα από εμένα και συ θα δοξασθείς από το Θεό. Στο τέλος θα φύγουν όλα τα προβλήματα και θα δικαιωθείς. Ο Θεός θα σου ανοίξει τόσες πόρτες που δεν το φαντάζεσαι». Όταν τον συνάντησα για τελευταία φορά μου είπε τα ακόλουθα: «Άντε και καλή αντάμωση. Χαιρετισμούς. Άντε και καλή επιτυχία στη ζωή σου! Και θα τα ξαναπούμε στη Μυτιλήνη!». Και αλήθεια τα πράγματα έγιναν όπως μου τα είπε ο παπά –Φώτης και όντως τον συνάντησα στο νησί, όμως μετά την ταφή του. Όταν ακόμη ζούσε πολλές φορές που τον σκεπτόμουν ή τον είχα μεγάλη ανάγκη με τηλεφωνούσε απρόοπτα και ξαφνικά, κάποιες άλλες φορές μου παρουσιαζόταν μπροστά μου. Άλλες πάλι φορές μπροστά σε αδιέξοδα της ζωής προσευχόμουν και ζητούσα προσευχητικά να με βοηθήσει ο παπά –Φώτης. Όταν κατόπιν τον συναντούσα μου έλεγε επακριβώς πως είχαν τα πράγματά μου. Σαν να ήταν παρών στις προσευχές μου! Άλλη πάλι φορά δεν είχα εργασία και στενοχωριόμουν πολύ. Με ρώτησε τι ακριβώς με ενδιαφέρει. Του είπα ότι μπορώ να μαγειρεύω. «Μη στενοχωριέσαι» μου έλεγε «και έχει κανονιστεί». Όταν βγήκα από το σπιτάκι του παπά –Φώτη αμέσως μου τηλεφώνησαν για δουλειά σε παιδικό σταθμό ως μαγείρισσα, ενώ με επέλεξαν μέσα από 28 άλλες. Μέσα στον τορβά του κουβαλούσε πολλές φορές σύκα, αχλάδια και διάφορα άλλα πράγματα. Ήμουν παιδί και δεν είχα μέτρο όταν έτρωγα. Άλλωστε σαν παιδί και μάλιστα ορφανό πεινούσα συνεχώς. Εκείνος μου έδινε ένα φρούτο. Όταν πήγαινα από μόνη μου να ξαναπάρω κι άλλο φρούτο εκείνος μου έλεγε επιτιμητικά αλλά πάντοτε διδακτικά: «Μη γίνεσαι γουρούνι!». Από μικρό παιδί με έπαιρνε μαζί του από το χέρι στα διάφορα ξωκκλήσια. Συνήθιζε όταν έβγαινε από το σπιτάκι του να στέκεται στην πλατεία του χωριού ή σε όποιο σημείο βρισκόμασταν και να κάνει το σημείο του σταυρού του, να υψώνει τα χέρια του επάνω στον ουρανό, σαν κάτι να περίμενε να πάρει απάντηση από τον ουρανό. Τον άκουγα να λέει κάποια φορά: «Του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, του αγίου Ευσταθίου και του Χριστού, εκεί θα πάμε να ανάψουμε τα κανδήλια, τα άλλα ανάβουν». Σημειωτέον ότι το χωριό Ίππειος έχει πολλά ξωκκλήσια. Τον φώτιζε και τον κατηύθυνε ο ίδιος ο Θεός που πρέπει να πάει. Και συνέβαινε να περνούμε μπροστά από άλλα ξωκκλήσια που τα προσπερνούσαμε και ο παπά –Φώτης δεν έμπαινε μέσα σ’ αυτά λόγω του ότι ήξερε εκείνος από την πληροφορία που έπαιρνε από τον ουρανό, αλλά εγώ ως παιδάκι έμπαινα στον πειρασμό να μπαίνω στα ξωκκλήσια αυτά για να διαπιστώσω αμέσως ότι όντως τα κανδήλια τους ήταν αναμμένα! Συνήθως ξεκινούσαμε πολύ νωρίς το πρωί όταν ακόμη ήταν έξω νύχτα. Καθώς πηγαίναμε από διάφορα μονοπάτια που μόνο ο παπά –Φώτης γνώριζε, μου έλεγε: «Κοίταζε τον ουρανό και πάμε γρήγορα στο Χριστό γιατί σβήνουν τα κανδήλια». Από τα ξωκκλήσια συνήθως έπαιρνε τα λάδια που πήγαιναν οι προσκυνητές και τα πήγαινε στα σπίτια των φτωχών. Εγώ ως μικρούλα που ήμουν τον ρωτούσα: «Γιατί παπά –Φώτη παίρνεις τα λάδια;». Κι εκείνος μου απαντούσε: «Μη μιλάς. Μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι φτωχοί». Άφηνε όμως λίγο λάδι για τα ανάμματα των κανδηλιών. Ποτέ μου δεν τον είδα να καταλύει λάδι. Κάποιες φορές περνούσε από το σπίτι μου και χτυπούσε την πόρτα να του ανοίξω. Αμέσως χωρίς άλλη κουβέντα με ρωτούσε: «Έχ’ς ανάλαδο;». Συνήθως επειδή μαγείρευα για την οικογένειά μου πάντα λαδερό παρόλο που ήταν Τετάρτες και Παρασκευές, του απαντούσα, όχι. Τότε μου έλεγε: «Να το φας εσύ» κι έφευγε! Κάποια άλλη φορά ξημέρωνε εορτή των Ταξιαρχών. Ο παπά –Φώτης διέμενε τότε στο σπίτι μου. Επειδή οδηγούσα μου είπε: «Αύριο θα πάρ’ς τον αραμπά (ενν. το αυτοκίνητο) να με πας εκεί στον Παπάδος Γέρας στην εκκλησιά στον Ταξιάρχη;». Του απάντησα μετά χαράς. Πάντοτε ήθελα την παρέα του αλλά και για τον λόγο ότι κατά τον χρόνο που θα διαρκούσε το μικρό ταξίδι μας με το αυτοκίνητο θα είχα την χαρά να τον ακούσω και να τον συμβουλεύομαι για διάφορα θέματα. Όταν τον οδηγούσα ένοιωθα σα να μεταφέρω κάποιον σπουδαίο άνθρωπο. Κάπως έτσι βίωνα την παρουσία του στη ζωή μου. Το πρωί ξεκινήσαμε πολύ νωρίς. Σα φθάσαμε στην Γέρα έβλεπε ότι τα καφενεία ήταν ανοικτά και μέσα να παίζουν κάποιοι πρωί –πρωί χαρτιά ενώ το χωριό γιόρταζε και πανηγύριζε. Χωρίς να μου πει ότι θέλει να κατέβει από το αυτοκίνητο εκεί μπροστά στα καφενεία, ευτυχώς που πήγαινα σιγά, ανοίγει την πόρτα απότομα και κατέβηκε αστραπιαία χωρίς να τον καταλάβω και άρχισε να βρίζει όλους τους θαμώνες του καφενείου. Συνέλαβα μετά πολλής εκπλήξεως να τους επιπλήττει και να τους λέει ότι: «Όλοι σας θα πάτε στην κόλαση». Έρριχνε τις καρέκλες του καφενείου. Κάποιος από τους θαμώνες εκνευρίστηκε κι ετοιμάσθηκε να τον χτυπήσει με την καρέκλα. Ευτυχώς κάποιος άλλος τον συγκράτησε και δεν έγινε το χτύπημα. Έπειτα πήγε ατάραχος και λειτούργησε στο εορτάζοντα ναό του χωριού σα να μην συνέβαινε τίποτα. Κάποια άλλη φορά τον επισκέφθηκα στο σπιτάκι του στα Πάμφιλα με το αυτοκίνητο. Κάποια στιγμή εκεί που μιλούσαμε μου λέει: « Πήγαινε ν’ ανάψ’ς τα κανδήλια του άη –Λουκά. Πρόσιξι να μην πας με τον αραμπά σ’ (δηλ. με το αυτοκίνητο!)». Αμέσως σηκώθηκα και πήγα να ανάψω τα κανδήλια. Όμως βγαίνοντας του έκανα ανυπακοή και πήρα το αυτοκίνητό μου. Αφού ξεκίνησα μετά από λίγο έπεσα με το αυτοκίνητο σε μια γωνία σ’ έναν τοίχο. Όταν επέστρεψα, αφού άναψα τα κανδήλια στον άγιο Λουκά και του το είπα άρχισε να με μαλώνει και να μου λέει: «Άμυαλη, αχμάκσα. Καλά ν πάθ’ς αφού δεν με κάν’ς υπακοή». Μετά την κοίμησή του με εμφανιζόταν συνεχώς στον ύπνο μου. Ξέρω ότι δεν πρέπει να πιστεύουμε στα όνειρα γι’ αυτό και δεν έδιδα σημασία. Όμως με ξαναεμφανιζόταν και μου έλεγε συνεχώς: «Πρόσεξε Μ. στις σαράντα ημέρες εμφανίζομαι στον Κύριο. Θέλω ανήμερα κόλλυβο. Πάντως σ’ ευχαριστώ για τα τσουρέκια που μ’ έκανες. Ακόμη τα τρώω!!! Μ. δεν σε εγκαταλείπω!». Όντως κατά την κοίμησή του που δυστυχώς δεν μπόρεσα να είμαι εκεί στον Τρίγωνα, έστω και από μακρυά του έκανα 300 τσουρεκάκια για τη μνήμη του και τα μοίρασα σε διάφορους ανθρώπους. Αυτός ήταν ο παπά –Φώτης στη ζωή μου. Τώρα νοιώθω πιο ασφαλής γιατί από εκεί επάνω που είναι θα πρεσβεύει για μένα και για όλους.

***

Μας διηγήθηκε ο κ. Ιωάννης εκ Κρήτης ότι ο παπά –Φώτης συνήθιζε κάθε χρόνο να επισκέπτεται τη νήσο Κρήτη κατά την περίοδο των εορτασμών του προστάτου και πολυούχου του Ηρακλείου αγίου Μηνά. Συνήθως παρέμενε στο νησί για ένα μήνα, επισκεπτόμενος διάφορα προσκυνήματα και ναούς. Κάποτε σε μια πανήγυρι του αγίου Μηνά ο παπά –Φώτης προσήλθε προκειμένου να λάβει μέρος κατά το συλλείτουργο. Όμως ο προϊστάμενος του ναού είχε άλλη άποψη. Ο παπά –Φώτης διαισθανόμενος τις βουλές του προϊσταμένου πήγε στο παρεκκλήσιο του αγίου Μηνά φόρεσε την ιερατική στολή του και μόνος του εμφανίστηκε μέσα στο άγιο βήμα του μεγαλοπρεπούς ναού. Τότε ο προϊστάμενος τον ήλεγξε και του είπε: «Σε κάλεσε εσένα κανένας και φορέθηκες;». Και ο παπά –Φώτης του απήντησε: «Εμένα με προσκάλεσε ο άγιος Μηνάς και κανένας άλλος» αφήνοντας άφωνο όχι μόνο τον ιερατικώς προϊστάμενο του ναού αλλά και πολλούς άλλους που πιθανόν θεωρούσαν ανεπιθύμητη την παρουσία του. (Από το βιβλίο: Παπά-Φώτης Λαυριώτης. Σημείον αντιλεγόμενον (1913- 2010). Του π. Θεμιστοκλέους Στ. Χριστοδούλου. Αθήναι, 2011.)

***

Ένας άλλος πάλι έγραψε:«Τη φιγούρα του σκυφτού παπα–Φώτη, δεν θα βλέπουμε πια να περιπλανιέται στους δρόμους, στα λαγκάδια και στα βουνά μας. Τώρα πια θ” αλωνίζει στα μονοπάτια των Ουρανών κοντά στους αγγέλους, που πάντα ήξερε πώς να τους μιλά.

Άνθρωπος ευσεβής, καλοκάγαθος, που είχε μάθει να προσφέρει από το υστέρημα του. Ολιγαρκής, μακριά από τις πονηριές και την υποκρισία του κόσμου. Μακριά από τα υλικά – φθαρτά και περιττά. Μακριά από τη λαιμαργία που προκαλεί ο πλουτισμός. Ο βίος του μοναχικός, δημιουργικός, φιλεύσπλαχνος».

Άλλος πάλι έγραψε:«Ο ασκητής της ερημιάς των πόλεων και των χωριών, διήνυε συχνότατα μεγάλες αποστάσεις άδειπνος, προσευχόμενος ανάμεσα στους ανθρώπους της αφιλίας και στη φύση, ταγμένος στον Χριστό.

Ένα πρωί πήγε βιαστικός σε κάποια εκκλησία που λειτουργούσε ο Δεσπότης. Στο κεφάλι του είχε ένα πρόσφατο κτύπημα και ανάστατα τα μαλλιά του. “Τι έχει το κεφάλι σου”τον ρωτά ο Δεσπότης. “Τι να σου πω, λέει. Δεν εύρισκα μέσο να ρθω και βρήκα ένα ταξί αλλά ήταν γεμάτο, και ο ταξιτζής για να με εξυπηρετήσ’ μ’ έβαλε στο καπό. Πήγε να κλεις το καπό κι όπως βλέπς μού σπασε το κεφάλ. Τέτοιου κεφάλ τέτοια θελ”. (Στρατή Δουρμούζη “Παπα-Φώτης ο μονοχίτων, ο μονοσάνδαλος)

 

Ο παπα-Φώτης ο διά Χριστόν Σαλός της Μυτιλήνης περπατούσε στη βροχή και παρέμενε στεγνός. Η ευωδία που αναδίδεται απ’ τον τάφο του είναι σα να έρχεται κατ’ ευθείαν από τον παράδεισο.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/05/%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CF%86%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%85%CF%84/

Χριστός Ανέστη μέσα από το Παράδεισο … από τον αγαπημένο μας παπα Φώτη τον δια Χριστό Σαλό!!!
https://iconandlight.wordpress.com/2019/04/30/28335/

Παπα-Φώτης Λαυριώτης ο «δια Χριστόν σαλός». Ήταν τόσο αληθινός, όπως οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/05/%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CF%86%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. (Ἀθανασίου μοναχοῦ Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Βάθη τοῦ Πνεύματος, Πάτερ ἠρεύνησας· ὅθεν ἐξέμαθες, ῥήματα ἄῤῥητα, καὶ χρυσοῤῥόας ποταμός, ἐδείχθης τοῖς Ὀρθοδόξοις, Σάββα γὰρ θεόφρονος, τὴν ὁδὸν ἠκολούθησας, τοῦ λαοῦ γενόμενος, ποιμενάρχης χριστόψυχος· διὸ πανευγνωμόνως τὴν μνήμην, Νικόλαε Ἅγιε τιμῶμέν σου.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀθηναίου
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἐκ πόλεως ἤνθησας τῶν Ἀθηνῶν τῆς λαμπρᾶς, καὶ βίον ἰσάγγελον ἐπολίτευσω ἐν γῇ, τρωθεὶς θείῳ ἔρωτι· ὅθεν ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὁ Ἀββᾶς Σεραπίων, εὗρέ σε νεύσει θείᾳ, ὁσιώτατε Μάρκε, διὸ τῆς πολιτείας σου τὸν τρόπον ἀγάμεθα.

Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μάρκου τοῦ Ἀθηναίου

Ὡς Ἄγγελος ἔζησας ἐν τῇ ἐρήμῳ σοφέ, καὶ ὤφθης ἀνάπλεως τῶν ἐκ Θεοῦ δωρεῶν, ὦ Μᾶρκε Πατὴρ ἡμῶν· ὅθεν ἐν σοὶ ἐξέστη, Σεραπίων ὁ θεῖος, καὶ ἤγγειλε τοῖς ἐν κόσμῳ, τὴν ἁγίαν ζωήν σου, μεθ’ οὗ ἀεὶ δυσώπει, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Κόνωνος τοῦ ἐν Ἰσαυρίᾳ
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ Μάρτυς σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν, ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Κόνωνος
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος, ἐνδεδυμένος σοφέ, τὸ κράτος διέλυσας, τῆς ἀσεβείας στεῤῥῶς, ἐκλάμπων τοῖς θαύμασιν· ὅθεν πεφοινιγμένος, ταῖς ῥοαῖς τῶν αἱμάτων, Κόνων Ὁσιομάρτυς, τὸν Δεσπότην δοξάζεις, τὸν παρέχοντα ἡμῖν διὰ σοῦ, χάριν καὶ ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Κόνωνος τοῦ ἐν Ἀκάμᾳ τῆς Κύπρου.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἱδρῶσιν ἀσκήσεως Κόνων ἡγίασας γῆν, Ἀκάμα καὶ ἔβαλες ὡς θεοφόρον φυτόν, ἐν ᾧ κατεσκήνωσαν, σμήνη τῶν ἀρετῶν σου, κατευφραίνοντα πάντας, ὅσους κατατρυφῶσι, σῶν ἀγώνων τρισμάκαρ, διὸ καὶ χάριν εἴληφας, τὴν τῶν ἰάσεων.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Νεομάρτυρος Γεωργίου τοῦ ἐκ Ῥαψάνης
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Ῥαψάνης τὸν γόνον καὶ θερμὸν ἀντιλήπτορα, καὶ νεοφανῆ στρατιώτην, τοῦ τῶν ὅλων Δεσπόζοντος, Γεώργιον τὸν Νέον Ἀθλητήν, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις οἱ πιστοί· πᾶσαν χάριν γὰρ παρέχει παρὰ Θεῷ, τοῖς πρὸς αὐτὸν κραυγάζουσι· δόξᾳ τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε στεφανώ‐ σαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα

Απολυτίκιον Αγίου γέροντος Φωτίου του δια Χριστόν σαλού της Μυτιλήνης. (ποίημα Χ.Μ. Μπούσια)
Ηχ. πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον

Ασεβείς ως προφήτην τον στηλιτεύσαντα, απλούν, σαλότητι τρόπων και κακουχίαις καλώς διαπλεύσαντα παρόντος βίου πέλαγος, Φώτιον, μέλψωμεν πιστοί, Λαυριώτην ασκητήν, τον πλούσιον εν ελέει, καθιλεούμενον Κτίστην ημίν, αυτόν τοις μακαρίζουσι.

Στιχηρὰ Προσόμοια τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων Ταγμάτων.

Ὁ Βασιλεὺς τῶν ἁπάντων τὸ μέλλον σοῦ προειδώς, τῷ βέλει τῆς ἀγάπης, τῆς αὐτοῦ ἔτρωσέ σε, καλέσας εἰς στρατείαν πνευματικήν, ᾯ ἐπείσθης Νικόλαε, καὶ στρατηγὸς ἀνεδείχθης πνευματικός, θεῖον Σάββαν μιμησάμενος.

Δόξα. Ἦχος β΄.

Τοῦ Παναγίου Πνεύματος τῇ χάριτι καταχρυσωθείς, κατάχρυσος ἐφάνης ἐν ἔργοις τε καὶ λόγοις, πάτερ χρυσόψυχε ἱεράρχα Νικόλαε, ἀναστήσας ἐπ’ ἐσχάτων ἡμέρας ἀρχαίας δόξης· ὅθεν τὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, τὴν μνήμην σου γεραίροντα περιχαρῶς, καὶ προσκυνοῦντα τὰ σεπτὰ λείψανά σου, κάθαρον ταῖς πρεσβείαις σου ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, καὶ οἴκους καταχρύσους Χριστοῦ ἔνδειξον.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Λόγου, προφορικοῦ καὶ γραπτοῦ, μύστης ἐδείχθης ἱεράρχα Νικόλαε, δι’ οὗπερ τῆς Ἐκκλησίας, οἰκοδομεῖς τοὺς πιστούς, καὶ Θεῷ συνάπτεις, τούτους ἄριστα. Τοῖς ὅσοι δὲ λείψανα, προσκυνοῦσί σου τίμια, χάριν παρέχεις, καὶ πληροῖς τὰ αἰτήματα, ὡς φιλότεκνος, καὶ ἀγάπης διάκονος. Ὕψωσον οὖν δεόμεθα, τὰς χεῖράς σου Ἅγιε, καὶ τῷ λαῷ σου πλουσίως, τὴν εὐλογίαν κατάφερε, Χριστοῦ Ὃν τοῖς στένροις, μυστικῶς ἔγγραψον πάντων, θείαις πρεσβείαις σου.

Χαίροις, ο έχων εν ουρανοίς, Φώτιε μακαρ, αληθώς το πολίτευμα και πάροικος ων εν κόσμω, θεοειδές ασκητά, παμφαών αγγέλων ισοστάσιε, φιλόπονε όσιε, ελεήμον, ανάργυρε, ακτήμον, σώφρον, ο μωραίς προσποιήσεσι της καρδίας σου αρετών κρύπτων άσυλον πλούτον, και τη σαλότητι των τρόπων σου δύναμιν του Παρακλήτου οικούσαν εν σοι σαφώς, πνευματέμφορε, Χριστού την πτωχείαν ο εν Λέσβω περιφέρων ως θείον τρόπαιον.

Χαίροις, παρά τους πόδας καλώς ο μαθητεύσας του θεόφρονος Τύχωνος, και άθλους του Παισίου ασκητικούς κατιδών του Αγιορείτου, θείε Φώτιε, ροαίς ο δακρύων σου νήσον Λέσβον, την εύφημον, καθαγιάσας και δομήσας περίλαμπρον νεομάρτυρι πόνοις πολυχρονίοις σου Λουκά, ναόν, αλκίφρονι, μεθ’ ου ιλεούμενος ημίν Χριστώ μη ελλείπης, Κυρίω τω πανοικτίρμονι, τοις ύμνοις τιμώσι την υπέρτιμον σου μνήμην και πανσεβάσμιον.

Ο ΠΑΠΑ ΦΩΤΗΣ ΛΑΥΡΙΩΤΗΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ
https://www.youtube.com/watch?v=smxGU0t624A

Αφιέρωμα στον Παπα Φώτη Λαυριώτη, τον δια Χριστόν σαλό της Λέσβου
https://www.youtube.com/watch?v=tw94QrwbNWQ

Παπα-Φώτης Λαυριώτης ο δια Χριστόν σαλός
https://www.youtube.com/watch?v=1EK_Zai_mpY

Ημερίδα για τον Παπα-Φώτη Λαυριώτη
https://www.youtube.com/watch?v=i_AN-EKDK-c

 

 

 

iconandlight.wordpress.com