Ας ευλογήσουμε ένα μόνο πιθάρι, γιατί, εάν προσευχηθούμε για όλα, θα κολυμπήσουμε στο λάδι… αββάς Γεώργιος Αρσελαΐτης του Σινά, εκεί όπου περπάτησε ο Θεός.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΙΑ΄(11η) τοῦ Μηνός Μαρτίου, Μνήμη τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς Βασίλισσας Ἄρτας (1281-1285).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου Α΄, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων (638) .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πιονίου τοῦ Πρεσβυτέρου ἐν Σμύρ­νῃ καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ μάρτυρες Σαβίνα, Ἀσκληπιάδης, Μακεδόνιος, Λίνος (249-251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Τροφίμου καὶ Θαλλοῦ, τῶν ἐν Λαοδικείᾳ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. (298)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Γεωργίου, τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Ἀρσελᾷ, τοῦ Σιναΐτου (6ο αἰών.).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἡρακλέους καὶ Ζωσιμᾶ τῶν ἐν Καρθαγένῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῶν ἐν Συρίᾳ, τῶν μαρτυρησάντων κατὰ τῷ 4ῳ αἰῶνι
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, βασιλέως τοῦ Στραθκλάϊντ. (640 )
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων· Εὐλογίου ἐπισκόπου, Λεωκρητίας (Λουκρητίας) καὶ Δύο ἀνωνύμων Παρθένων, τῶν ἐν Κορδούῃ τῆς Ἰσπανίας. (859)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἠμῶν Γεωργίου τοῦ Νεοφανοῦς, τοῦ ἐν Διϊπίῳ (10ο αἰών.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐθυμίου β´ τοῦ Θαυματουργοῦ, ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ τῆς Ῥωσίας.(1458)

 Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Σωφρονίου τοῦ Ἐγκλείστου, τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Κιέβου τῆς Ῥωσίας.(13ο αἰών)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Παύλου Α΄ Πέτροβιτς, τσάρου τῆς Ῥωσίας.(1801).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου τοῦ διδασκάλου, ἐπισκόπου Βράτσης Βουλγαρίας (1813).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἠμῶν ᾿Αλεξίου Σεπέλεφ, τοῦ ἐν Γκολοσέεβο τοῦ Ῥώσου (1917).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου μάρτυρος ᾿Επιμάχου τοῦ Πη­λου­σι­ώ­του (†250) εἰς Κωνσταντινούπολιν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες καὶ ὁμολογητές: Ἀλεξάνδρα (Marakushina)
Άννα (Alekseevna Blagoveshchenskaya), Νικολάι Ἀρχάγγελσκι, Πάβελ Μπερεζίν, Μιχαὴλ Μπράιαντσεφ, Στέπαν Μπουρμίστροφ, Πιότρ Βαρλάμοφ, Νικολάι Βερμπίτσκι, Γαβριηλα (Churkina ), Βενιαμίν Γκλούσκοφ, Ἰβάν Ντουνάεφ, Ἰωάννης (Πάσιν ), Ζαχαρίας Κροπότοφ, Μιχαὴλ Λίσιτσιν, Ντμίτρι Λόμπανοφ, Βαρβάρα Evstafievna Mamkova-Lysanova (Goncharova), Μαριάμνη (Frolova ), Γεώργιος Πάλμιν, Γρηγόριος Πορούμποφ, Σεραπίων (Μιχαήλοφ) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι
Ἔσπευδε τηρεῖν καὶ κεραίαν τοῦ νόμου,
Ὁ Σωφρόνιος, οὗ παρ᾿ οὐρανοῖς κέρας.
Ἑνδεκάτῃ σαόφρων ἔδυ Σωφρόνιος παρὰ τύμβον.
Στίχοι: Πῶς ἂν διῆλθες πλέθρα γῆς τάχος τόσα;
Εἰ μὴ ἄσαρκος, ὥς τις ᾖς, πάτερ, βίῳ;
Στίχοι: Κἄν σοῦ, Βασιλίς, κρύπτει τὸ σῶμα τάφος
Χριστὸς πᾶσι φαίνει σε θαυματουργίαις.
Στίχοι: Ἀλέξας ὁ Ἀλέξιος ἅπαντα πάθη,
Ὡς χρυσὸς ὄβρυζος ἔστη τῷ Δεσπότῃ.

αββάς Γεώργιος Αρσελαΐτης
Α’

 

1. Στη Λαύρα του Αρσελάου, που προηγουμένως αναφέραμε, έζησε και ο αββάς Γεώργιος ο λεγόμενος Αρσελαΐτης, ονομαστός στην έρημο μας, για τον οποίο πολλοί μας αφηγούνται πολλά και θαυμαστά. Εγώ θα προσπαθήσω λίγα πράγματα να σας διηγηθώ.
2. Κάποτε όταν βάρβαροι είχαν καταλάβει τον δρόμο για την Παλαιστίνη, στο Άγιο αυτό βουνό έλειψε τελείως το λάδι. Κατέβηκε λοιπόν ο ηγούμενος στη Λαύρα του Αρσελάου και παρακάλεσε εκείνον τον άνθρωπο του Θεού, τον Γεώργιο, ν’ ανεβεί πάνω στο άγιο βουνό. Κι αυτός καθώς δεν μπορούσε να παρακούσει στον ηγούμενο έφυγε μαζί του. Ο ηγούμενος τον οδήγησε στην αποθήκη με το λάδι και τον παρακάλεσε να ευλογήσει τα πιθάρια που δεν είχαν σταγόνα λάδι. Τότε ο αββάς Γεώργιος είπε χαριτολογώντας προς τον ηγούμενο ‘ “Πάτερ, ας ευλογήσουμε ένα μόνο πιθάρι, γιατί, εάν προσευχηθούμε για όλα, θα κολυμπήσουμε στο λάδι “. Κι αφού προσευχήθηκε για ένα μόνο πιθάρι, αμέσως σαν από πηγή ανέβλυσε το λάδι και ο γέροντας είπε στους διακόνους ‘ “Πάρτε από εδώ και βάλτε και στα άλλα πιθάρια “. Όταν γέμισαν όλα, το πρώτο πιθάρι σταμάτησε να αναβλύζει, όπως συνέβη παλιά με τον Ελισσαίο. Ο ηγούμενος τότε ήθελε να δώσει το όνομα του Γεωργίου στο πιθάρι, ο γέροντας όμως του είπε ‘ “Εάν κάνεις κάτι τέτοιο, το λάδι χάνεται “.
3. Γι’ αυτό λοιπόν του έδωσε το όνομα της Παναγίας Θεοτόκου, και το πιθάρι παραμένει και σώζεται ως τις μέρες μας κι από πάνω του καίει διαρκώς κανδήλα γιά την Παναγία Θεοτόκο.

Β’

1. Αυτόν τον δίκαιο Γεώργιο επισκέφθηκαν κάποτε οκτώ πεινασμένοι Σαρακηνοι, όμως αυτός δεν είχε τίποτε απολύτως να τους δώσει, παρά μόνο άγρια κάπαρη, που την έτρωγε ωμή και που ήταν τόσο πικρή, ώστε μπορούσε να σκοτώσει και καμήλα. Καθώς λοιπόν τους έβλεπε να πεθαίνουν από την πείνα, λέγει σ’ έναν απ’ αυτούς:” Πάρε το τόξο σου και πήγαινε αντίκρυ σε τούτο το βουνό και θα βρεις ένα κοπάδι με αγριοκάτσικα. Σημάδεψε ένα όποιο θέλεις και μη προσπαθήσεις να σκοτώσεις άλλο “.
2. Πήγε λοιπόν ο Σαρακηνός, όπως του είπε ο γέροντας, κι αφού κτύπησε με το τόξο του ένα και το έσφαξε, προσπάθησε να κτυπήσει κι ένα άλλο, αλλά αμέσως έσπασε το τόξο του. Όταν επέστρεψε με το κρέας, διηγήθηκε στους φίλους του το περιστατικό.

Δ’

1. Πρέπει να διηγηθούμε και τι λογής ήταν κι ο θάνατος αυτού του μεγάλου πατέρα, μάλλον η μετάσταση του διά του θανάτου στην αιώνια ζωή. Αρρώστησε λοιπόν στη σπηλιά του και καθώς είχε γείρει πάνω σε μια ψάθα έστειλε έναν Σαρακηνό στην Εϊλάτ για να καλέσει κάποιον αγαπητό του μ’ αυτά τα λόγια:” Έλα να σε ασπαστώ πριν φύγω για τον Κύριο “. Η απόσταση του δρόμου ήταν διακόσια μίλλια.
2. Ύστερα λοιπόν από δώδεκα μέρες ο γέροντας ξαπλωμένος στην ψάθα του λέγει στον υποτακτικό του:” Άναψε γρήγορα κάρβουνα, γιατί να,έφθασαν οι αδελφοί. “. Και μόλις άναψε ο αδελφός το θυμιατήρι μπήκαν στη σπηλιά ο Σαρακηνός κι ο αγαπητός του γέροντα από το Εϊλάτ. Κι αφού προσευχήθηκε ο γέροντας και τον ασπάστηκε, μετέλαβε τα άγια Μυστήρια, ξάπλωσε και πήγε να συναντήσει τον Κύριο.
Το Γεροντικό του Σινά. (Δημητρίου Γ. Τσάμη), σελ. 126- 131.

***

 

Η αμμά (=μητέρα) Δαμιανή, η ησυχάστρια, η μητέρα του αββά Αθηνογένους του επισκόπου των Πετρών, μάς διηγήθηκε και μας είπε:
Ήταν κάποιος ηγούμενος στο άγιον όρος του Σινά, ονομαζόμενος Γεώργιος (έζησε κατά τον 6ο αιώνα μ.Χ), πολύ μεγάλος και ασκητικός. Σε αυτόν τον αββά Γεώργιο το Μέγα Σάββατο, ενώ βρισκόταν στο κελλί του, τού ήρθε μια επιθυμία· ήθελα, λέει, να κάνω την αγία Ανάσταση στην αγία Πόλη και να μεταλάβω τα άγια Μυστήρια στην αγία Ανάσταση του Χριστού του Θεού μας. Όλη λοιπόν την ημέρα έμεινε ο γέροντας στο κελλί του ασχολούμενος με αυτούς τους λογισμούς και προσευχόμενος· μόλις βράδιασε ήρθε ο μαθητής του, λέγοντας:
-Πάτερ, κέλευσον για τον κανόνα.
Ο γέροντας αποκρίθηκε και του είπε:
-Πήγαινε, και την ώρα της αγίας Μεταλήψεως έλα εδώ και έρχομαι.
Έμεινε λοιπόν ο γέροντας στο κελλί του.
Όταν έφτασε η ώρα της αγίας Κοινωνίας βρέθηκε ο γέροντας μέσα στο ναό της Αναστάσεως κοντά στον επίσκοπο Πέτρο* τον μακάριο και του δίνει την αγία Κοινωνία μαζί μ’ όλους τους ιερείς.
Βλέποντάς τον ο πατριάρχης, λέει στον Μηνά, τον συγκέλλο του:
-Πότε ήρθε ο αββάς του Σινά;
Αποκρίθηκε ο σύγκελλος:
-Με την ευχή σας, δέσποτα, δεν τον είδα, παρά τώρα μόνο.
Τότε ο πατριάρχης λέει στον σύγκελλο:
-Πες του να μη φύγει. Γιατί θέλω να γευματίσω μαζί του.
Και ο σύγκελλος πήγε και το είπε στο γέροντα. Και αυτός αποκρίθηκε:
-Ας γίνει το θέλημα του Θεού.
Μόλις λοιπόν έγινε η απόλυση και ο γέροντας προσκύνησε το άγιο Μνήμα, βρέθηκε στο κελλί του.
Και να ο μαθητής του χτυπά την πόρτα και τού λέει:
-Πάτερ, κέλευσον, έλα να μεταλάβεις.
Και ο γέροντας πήγε στο ναό μαζί με τον μαθητή του και μετέλαβε τα άγια Μυστήρια.
Ο αρχιεπίσκοπος Πέτρος λυπημένος γιατί δεν τον άκουσε, μετά τη γιορτή στέλνει στο γέροντα γράμματα και στον επίσκοπο της Φαράν, τον αββά Φώτιο, και στους πατέρες του Σινά για να του φέρουν τον αββά. Μόλις λοιπόν έφτασε αυτός που μετέφερε τα γράμματα και τα έδωσε, έστειλε στον πατριάρχη τρεις ιερείς, τον αββά Στέφανο τον Καππαδόκη, τον μέγα, τον αββά Ζώσιμο και τον αββά Δουλκήτιο, τον Ρωμαίο. Απολογήθηκε ο γέροντας με γράμμα του, λέγοντας:
-Αγιώτατέ μου δέσποτα, μη θεωρήσεις πως καταφρόνησα την εντολή του αγίου αγγελιοφόρου σου.
Έγραψε και αυτό:
-Για να ξέρει η μακαριότητά σου, πως μετά έξι μήνες και οι δυο μας πρόκειται να συναντήσουμε τον Δεσπότη μας Χριστό και εκεί θα προσκυνήσουμε.
Φεύγοντας οι ιερείς και φτάνοντας εκεί δίνουν τα γράμματα στον πατριάρχη. Έλεγαν τότε:
-Πολλά χρόνια έχει που δεν βγήκε στην Παλαιστίνη ο γέροντας.
Έδειχναν και τα γράμματα του Φαράν που επιβεβαίωναν αυτά, ότι περίπου 70 χρόνια έχει ο γέροντας να φύγει από το άγιο Όρος του Σινά.
Ο θείος όμως και πράος Πέτρος είχε μάρτυρες όλους τους επισκόπους, που παρευρίσκονταν εκεί, καθώς και τον κλήρο, που έλεγαν:
-Εμείς είδαμε τον γέροντα και όλοι τον ασπαστήκαμε με το άγιο φίλημα.
Μετά λοιπόν τη συμπλήρωση των έξι μηνών αναπαύτηκαν ο γέροντας και ο πατριάρχης, σύμφωνα με την προφητεία του γέροντα.
(Πνευματικός Λειμών, Ιωάννου Μόσχου, Φιλοκαλία τόμος 2, εκδ. ΕΠΕ, σελ. 247-251)
*Ο Άγιος Πέτρος επίσκοπος Ιεροσολύμων (524-552) – Εορτάζει στις 26 Νοεμβρίου

***

 

Η αγάπη του Αγίου Παϊσίου
για την έρημο του Σινά

«Η έρημος ερημώνει τα πάθη. Όταν την σεβασθής και προσαρμοσθής προς την έρημο, σού δίνει να αισθανθής την παρηγοριά της», έλεγε αργότερα ο Γέροντας με νοσταλγία, εκφράζοντας με λίγες λέξεις την εμπειρία του από την Σιναϊτική έρημο.
Αγαπούσε ο Γέροντας να επισκέπτεται τόπους, όπου έζησαν ασκητές. Θαύμαζε τα μικρά ασκητικά σπήλαια. Αλλού σωζόταν μια μικρή στερνούλα, σε άλλα φαινόταν μαυρισμένος ο βράχος από την φωτιά που άναβαν κάπου-κάπου για να μαγειρεύουν. Τον ενέπνεαν και τον συγκινούσαν αυτά τα παλαιά ασκητήρια. Επισκέφθηκε και το ασκητήριο του αγίου Γεωργίου του Αρσελαίτου. Είναι μια πανέρημος κατάλληλη για αναχωρητές.

…Σαν “αλήτης του Χριστού “, όπως έλεγε, τριγυρνούσε στα βουνά, σκαρφάλωνε στους βράχους, έμπαινε μέσα σε σπήλαια, όπου παλιά είχαν ζήσει ασκητές “υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι” για την αγάπη του Χριστού… Η ασκητική ατμόσφαιρα αυτών των σπηλαίων τον “ξεσήκωνε ” για μεγαλύτερους ασκητικούς αγώνες…. Ούτε καν ένιωθε το κρύο,  η καρδιά του φλογιζόταν  από τον θείο έρωτα και χτυπούσε γλυκά και δυνατά σαν καμπάνα. Αργότερα έλεγε: ” Εάν βρεθείς στην έρημο και δεν υπάρχει Ναός, υπάρχει ναός το σώμα σου και καμπάνα η καρδιά σου. Έχεις και για καντηλάκια τα άστρα του ουρανού “. Και όταν κάποτε ρωτήθηκε ποιές ώρες κοιμόταν στο Σινά,  απάντησε: ” Σου κάνει καρδιά να κοιμηθείς εκεί, βρε παιδί; Τί λες; Εκεί είναι Άγιος ο Τόπος. Εκεί περπάτησε ο Θεός. Αν δεν αρρωσταινα δεν θα έφευγα ποτέ “. Και μια άλλη φορά είπε: ” Όταν ακούει κανείς για το Θεοβάδιστο Όρος Σινά, νομίζει ότι θα δή εκεί τον Θεό να βαδίζει. Αν ζήσει εκεί, αισθάνεται στο σώμα ένα μυρμήγκιασμα, ένα ρίγος, επειδή το υψόμετρο είναι μεγάλο και η πέτρα γρανίτη. Παράλληλα όμως νοιώθει να τον διαπερνά και το πνευματικό ρεύμα, και νιώθει έντονα την παρουσία του Θεού “.

Ο Άγιος Παΐσιος μετά το Πάσχα του 1982 ξεκίνησε γιά το Σινά, αφού πρώτα πήγε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Φανερά αλλοιωμένος από το προσκύνημα του εκεί, ταξίδεψε για το Σινά έχοντας σκοπό να μείνει εκεί τουλάχιστον έξι μήνες. Άρχισε να ψάχνει για Ασκητήριο… και καθώς ανέβαινε και πάλι στα γνώριμα βράχια και στα αγαπημένα του σπήλαια, επαναλάμβανε με συγκίνηση: ” Όλος ο τόπος εδώ είναι άγιος, είναι Άγιοι εδώ μέσα· όπου περπατάμε, υπάρχουν Άγιοι “…. Σύντομα κατάλαβε όμως ότι η υγεία του δεν του επέτρεπε να μείνει περισσότερο στο Σινά…
Τον Ιανουάριο του 1988, μόλις συνήλθε από την εγχείρηση κήλης, αποφάσισε να πάει ξανα στο Σινά και να μείνει εκεί όσο περισσότερο μπορούσε. Ξεκίνησε εξασθενημένος και βάδιζε με δυσκολία· η καρδιά του όμως με ασυγκράτητη ορμή έτρεχε προς την έρημο, “ως έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων “. Επισκέφθηκε το Ασκητήριο του Αγίου Γεωργίου του Αρσελαΐτου … Κι αυτήν την φορά δεν μπόρεσε να μείνει στο Σινά περισσότερο από έναν μήνα, επειδή αρρώστησε και δεν ήθελε να επιβαρύνει την Μονή. 

Στην έρημο του Σινά ο πατήρ Παΐσιος “γλέντησε”, όπως έλεγε, την καλογερική, όσο δεν γλέντησε πουθενά αλλού. Κατατρύφησε στην ησυχία, η οποία “και από μόνη της είναι μια μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή “.
Μέσα στην απόλυτη εξωτερική ησυχία της ερήμου, ο Όσιος απέκτησε την εσωτερική ησυχία, την ειρήνη της ψυχής. Γνώρισε βαθιά και καθαρά τον εαυτό του, αλλά και την μεγάλη αγάπη του Θεού και τις άπειρες ευεργεσίες Του. Φούντωσε στην καρδιά του ο θείος έρωτας, ο οποίος έκαψε μέσα του κάθε σκουπίδι και τον έκανε να δοθεί ολόκληρος στον Θεό, ώστε να αδιαφορεί πλέον για όλα τα γήινα, “αφού μόνον το σώμα του βρισκόταν στην γη,ενώ ο νους βρισκόταν στον Ουρανό. Σ’ αυτήν την κατάσταση, δεν διέφερε πια σε τίποτε σχεδόν από τους Αγγέλους, διότι και αυτός στον Ουρανό βρισκόταν μέρα- νύχτα, νοερως και αδιαλείπτως προσευχόμενος “…
Σε όλη την υπόλοιπη ζωή του ο π. Παΐσιος θα συνεχίσει να ποθεί την παμφτωχη και πάμπλουτη έρημο. Πάντοτε λαχταρούσε να ξαναζήσει “έστω και μία Σιναΐτικη μέρα “. Και δύο μήνες προ της κοιμήσεως του είπε :” Αχ, να είχα κουράγιο, να πήγαινα έναν χρόνο στο Σινά, στο κελλί της Αγίας Επιστήμης. Να ζούσα καλογερικα, να έψαλλα αγγελικά, να πέθαινα εκεί πέρα παλληκαρίσια !”.
(Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης ,232, 252-3, 418, 437)

 

Αναστημένε Κύριε, μην μας παραδώσεις στον αιώνιο θάνατο, αλλά ανάστησέ μας στην αιώνια ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα τόσο βραχύβιο όσο ο θρίαμβος του κακού ούτε τίποτα τόσο διαρκές όσο ο θρίαμβος της αληθείας! Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/05/04/61649/

Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων” ( Ψαλμός 33:19). Στο τέλος, όμως, η νίκη και η δόξα ανήκουν στους δικαίους. Χρειάζεται μόνο να οπλιστούν με πίστη και υπομονή. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/07/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%af-%ce%b1%ce%b9-%ce%b8%ce%bb%ce%af%cf%88%ce%b5%ce%b9%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%af%cf%89%ce%bd-%cf%88%ce%b1%ce%bb%ce%bc%cf%8c/

 

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων
Ἦχος δ’.

Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Σωφρόνιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Σωφροσύνης τὴν αἴγλην πλουτήσας Ὅσιε, τῆς εὐσέβειας ἐκφαίνεις τὸν ὑπὲρ νοῦν φωτισμόν, ταὶς τῶν λόγων ἀστραπαὶς Πάτερ Σωφρόνιε, σὺ γὰρ σοφίας κοινωνός, διὰ βίου γεγονῶς, στηρίζεις τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς εὐκλεὴς Ἱεράρχης, καὶ πρεσβευτὴς ἠμῶν πρὸς Κύριον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, Πατριάρχου Ἱεροσολύμων
Ἦχος πλ. δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Σωφρόνως τὸν βίον σου, διαγαγὼν ἐκ παιδός, τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος, εἰσεποήσω σαφῶς, Σωφρόνιε πάνσοφε· ὅθεν ἱεραρχίας, ταῖς ἀκτῖσιν ἐκλάμψας, ὤφθης τῆς εὐσεβείας, εὐκλεὴς ὑποφήτης. Καὶ νῦν δυσώπει Ὅσιε, ὑπερ τῶν τιμώντων σε.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς Βασίλισσας Ἄρτας
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Βασιλείου ἀξίας παριδοῦσα τὴν εὔκλειαν, ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις καὶ ἀσκήσει ἐβίωσας, καὶ θείων ἐπληρώθης δωρεῶν, Ὁσία Θεοδώρα ἀληθῶς. Διὰ τοῦτό σε ἡ Ἄρτα χαρμονικῶς, γεραίρει ἀνακράζουσα· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς Βασίλισσας Ἄρτας
Ήχος α΄. Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου σοι

Τὴν ἀνάκτων ἁλουργίδα πανσόφως κατέλιπες, καὶ πόνοις ἀσκητικοῖς σεαυτὴν ἐπιδέδωκας, ἔμπλεως ἁγιασμοῦ γενομένη πανεύφημε· ὅθεν καὶ ἡμᾶς ἐκνικῆσαι νῦν καταξίωσον, κόσμον καὶ τὴν σάρκα καὶ τὸν δεινὸν κοσμοκράτορα, καὶ βίον διανῦσαι καθαρὸν καὶ φιλόθεον, τῶν τοῦ Θεοῦ δωρεῶν Θεοδώρα ἐπώνυμε, βασίλισσα σεμνὴ καὶ Ὁσίων ἐγκαλλώπισμα, ταῖς πρὸς τὸν Σωτῆρα δεήσεσι καὶ πρεσβείαις σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς Βασίλισσας Ἄρτας
Ήχος α΄. Τοῦ Γαβριὴλ φθεγξαμένου σοι

Τῶν βασιλίδων τὸ κλέος, ἀσκητριῶν τε ἀγλάϊσμα, τῆς Ἀκαρνανίας τὸ αὖχος, καὶ ἰαμάτων ῥεῖθρον ἀκένωτον` τῶν λυπουμένων καὶ πτωχῶν τὴν προστάτιν, τὴν ἀκτῖνος δίκην, τὴν Αἰτωλίαν ἅπασαν καταφωτίζουσαν, ἐπώνυμον τὴν ὄντως δωρεῶν τῶν τοῦ Θεοῦ, τὴν πάνσεπτον καὶ Ὁσίαν, Θεοδώραν τὴν Βασίλισσαν, δεῦτε οἱ Ἀρταῖοι πάντες πιστῶς, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν` αὐτὴ γὰρ ἀενάως, ὑπὲρ ἡμῶν οὐ παύεται πρεσβεύουσα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γεωργίου, τοῦ Ἀρσελαΐτου, τοῦ Σιναΐτου
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Γέωργιον μέλψωμεν Ἀρσελαΐτην πιστοί, ὁσίως βιώσαντα ἐν χερσονήσῳ Σινά, παννύχοις δεήσεσιν, Κύριον καὶ Δεσπότην, ἐν δακρύοις καμάτοις, ἅμα τε καὶ νηστείαις, ἐργασάμενον πίστει, διὸ νῦν ὡς πρέσβυν αὐτόν, πάντες κεκτήμεθα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Γεωργίου, τοῦ Σιναΐτου, τοῦ ἐν τῇ Λαύρᾳ τοῦ Ἀρσελᾷ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς ἐρήμου τὸ θρέμμα Ἀρσελᾶ τὸν οἰκήτορα, καὶ Σινὰ Πατέρων τὸ κλέος, ἐν ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, Γεώργιον τὸν θεῖον ἀσκητήν, ἰσάγγελον καὶ πάνυ νηστευτήν, τὸν τελέσαντα τὸν βίον ἐν προσευχαῖς, καὶ ἀρεταῖς κραυγάζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν πρέσβυν θερμότατον.

Ἀπολυτίκιον εἰς πάντας τοὺς Σιναΐτες Ἁγίους
Ἦχος πλ. ἆ’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀνελθεῖν τοὺς μοχθήσαντας θείαν κλίμακα, τῶν ἀρετῶν ἐν ἐρήμω, τῇ δυσπροσίτω Σινά, ἀγωγὴ θεοφιλεῖ πιστῶς τιμήσωμεν, δῆμον πατέρων θεαυγών, καὶ ἀλκίμων ἀθλήτων, βοῶντες• φανοί σοφίας, φωτοειδεῖς Σιναΐται, ἡμῶν κακίας σκότος λύσατε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον εἰς πάντας τοὺς Σιναΐτες Ἁγίους
Ἦχος πλ. ἆ’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν Κυρίαν Παρθένον ὡς βάτον ἄφλεκτον, ἤν ὁ θεόπτης κατεῖδε, Μώσης ποτὲ ἐν Σινά, προσκυνοῦντες καὶ πιστῶς κατασπαζόμενοι, Αἰκατερίνης τὴν σορόν, τῶν λειψάνων Ἀσκητάς, Προφήταις καὶ Ἀθλοφόρους, τοὺς Σιναΐτας ὑμνοῦμεν, καὶ ταῖς λιταῖς αὑτῶν αἰτούμεθα.
Δέσποινα, πρόσδεξαι τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι.

Τὸν σταυρόν σου ἀράμενος, τῷ Χριστῷ ἠκολούθησας, καὶ Σιναίῳ ὄρει θείῳ κατώκησας, τοῦ Ἀρσελᾶ ἐκγκαλώπισας, βαθύτατον ἔρημον, γῆν τε ἄνυδρον σοφέ, ἀρεταῖς θεοδέκτοις σου, ταπεινούμενος, καὶ ὑψούμενος ἄνω νῦν ἐν πόλῳ, αὐλιζόμενος Ἁγίοις, καὶ Ἀσωμάτοις Γεώργιε.

Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Ὥσπερ, Ἠλίας ὄβρους ποτέ, τῇ προσευχῇ του γῆν ἐμέθυσεν ἄνυδρον, Γεώργιε σῇ δεήσει, πρὸς τὸν Θεὸν ὑετόν, ἐν ἐρήμοις τόποις Σινᾶ ἔδωκας. Πεινῶντας διέθρεψας, καὶ διψῶντας ἐπότισας, θεογνωσίας, καταρδεύων τοῖς νάμασι, ὡς ἀείῤῥοος κρήνη, Πάτερ κηρύγματος. Θῆρας οὖν ἐξημέρωσας, καὶ ὄφεις ἐπάτησας, Βελίαρ λύσας ἐνέδρας, ἐλαίου πίθον δ’ ἐνέπλησας· Χριστοῦ τὰς σκηνώσεις, νῦν αὐλίζων, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν μνημόνευε.

Ἀπόστιχα. Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Ὅτε τῇ νεφέλῃ ἐπιβάς, κούφως ὑπερβέβηκας Πάτερ, γῆν τε καὶ θάλασσαν, πόθον σου τὸν ἅγιον, Χριστὸς ἐκπλήρωσεν. Εἰς Σιὼν σὲ ὁδήγησε, ναῷ κοινωνῆσαι, Σῶμά του καὶ Αἷμά του, καὶ πάλιν ἤγαγεν, τόπον Ἀρσελᾶ τῷ ἀνύδρῳ, ἔνθα τοῦ σατᾶν τὰς παγίδας, ἔθραυσας ἀγῶσί σου Γεώργιε.

Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ.

iconandlight.wordpress.com