Ανάσταση του αγίου και δικαίου Λαζάρου, του φίλου του Χριστού.
Σάββατο πρό των Βαϊων
«Εγώ ειμί η ανάστασης και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται και πας ο ζών και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνει εις τον αιώνα» (Ιωάν. ΙΑ΄ στίχ. 25, 26)
Στίχοι
• Θρηνείς Ιησού, τούτο θνητής ουσίας.
• Ζωοίς φίλον σου, τούτο θείας Ισχύος.
Ομιλία
Σχετικά για τον θάνατο ως ύπνο
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς
“Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται, αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν” (Ιωάννης 11:11).
Ο Κύριος της ζωής ονομάζει τον θάνατο «κοίμηση». Τι άρρητη ανάπαυση είναι αυτό για εμάς! Ω τι γλυκιά είδηση για τον κόσμο! Ο
φυσικός θάνατος, επομένως, δεν σημαίνει τον αφανισμό του ανθρώπου, αλλά
μόνο έναν ύπνο, από τον οποίο μόνο Εκείνος μπορεί να ξυπνήσει τον
άνθρωπο. Αυτός που με το λόγο Του εμφύσησε την ζωή στο πρώτο χώμα.
Όταν ο Κύριος κραύγασε: “Λάζαρε!” (Ιωάννης 11:43), ο νεκρός άνθρωπος ηγέρθη και έζησε. Ο Κύριος γνωρίζει το όνομα του καθενός από εμάς. Εφόσον ο Αδάμ γνώριζε τα ονόματα κάθε πλάσματος του Θεού, πως ο Κύριος δεν θα γνωρίζει καθέναν από εμάς με το όνομα μας; Όχι μόνο γνωρίζει, αλλά μας καλεί επίσης με το όνομα μας. Ω, η γλυκιά και ζωοποιός φωνή του μοναδικού Εραστή της ανθρωπότητας! Αυτή η φωνή μπορεί να δημιουργήσει από τις πέτρες τέκνα του Θεού. Τότε πως δεν μπορεί να μας ξυπνήσει από τον αμαρτωλό ύπνο μας;
Λέγεται ότι κάποτε κάποιος άνθρωπος σήκωσε μια πέτρα για να σκοτώσει τον αδερφό του. Αλλά, εκείνη τη στιγμή, του φάνηκε ότι άκουσε τη φωνή της μητέρας του να τον καλεί με τ’ όνομά του. Άκουσε μόνο τη φωνή της μητέρας του και το χέρι του άρχισε να τρέμει. Έριξε κάτω την πέτρα, ντροπιασμένος για την κακή του πρόθεση. Η φωνή της μητέρας του τον ξύπνησε, από τη διάπραξη μιας θανατηφόρας αμαρτίας. Εάν η φωνή μιας μητέρας σώζει και ξυπνά από το θάνατο, πόσο μάλλον, η φωνή του Δημιουργού και Ζωοδότη!
Όποτε ο Κύριος φώναζε σε κάποιον που
ήταν νεκρός στο σώμα [σωματικά νεκρός] όλοι ξυπνούσαν και ανορθώνονταν.
Όμως, όσοι δεν ξύπνησαν και δεν ανορθώθηκαν ήταν αυτοί που ήταν νεκροί
στην ψυχή [πνευματικά νεκροί] όταν ο Κύριος τους κάλεσε. Για αυτήν την
αφύπνιση και την ανάσταση, είναι απαραίτητη η συναίνεση της θέλησης του
κεκοιμημενου.
“Ἰούδα, φιλήματι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου
παραδίδως;” (Λουκάς 23:48). Έτσι φώναξε η Φωνή της Ζωής, αλλά ο νεκρός
[Ιούδας] παρέμεινε νεκρός και ο αμαρτωλός δεν ξύπνησε. “Σαούλ, Σαούλ,
γιατί με διώκεις;” (Πράξεις των Αποστόλων 9: 4). Η ίδια φωνή που
δημιουργούσε τη ζωή φώναξε και αυτός που κοιμόταν στην αμαρτία ξύπνησε
και ο νεκρός ανέζησε. Στην πραγματικότητα, βαθύτερος είναι ο ύπνος της αμαρτίας από τον ύπνο του θανάτου και αυτός που κοιμάται [στην αμαρτία] δεν ξυπνά εύκολα.
Ω Γλυκύτατε Κύριε, ξύπνησε μας από τον ύπνο της αμαρτίας. Αφύπνισε μας, Κύριε!
Ότι Σοι πρεπει πασα δοξα, τιμή και προσκυνησις εις τους αιωνας των αιωνων . Αμήν.
Ο Πρόλογος της Αχριδος
***
«Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται».
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Διηγήθηκε
ο Γέροντας: «Από ένδεκα χρονών διάβαζα βίους Αγίων και έκανα νηστείες
και αγρυπνίες. Ο αδελφός μου ο μεγαλύτερος έπαιρνε και έκρυβε τους
βίους. Δεν κατάφερε τίποτε. Πήγαινα στο δάσος και συνέχιζα. Κάποιος
φίλος του τότε, ο Κώστας, του είπε: «Θα σου τον κάνω να τα παρατήση
όλα».
»Ήρθε και μου ανέπτυξε την θεωρία του
Δαρβίνου. Κλονίστηκα τότε και είπα: «Θα πάω να προσευχηθώ, και, αν ο
Χριστός είναι Θεός, θα μου παρουσιαστή να πιστέψω. Μιά σκιά, μια φωνή,
κάτι θα μου δείξει». Τόσο μού ‘κοβε.
Πήγα και άρχισα μετάνοιες και προσευχή για ώρες, αλλά τίποτε. Στο τέλος τσακισμένος σταμάτησα. Μού ήρθε τότε στην σκέψη κάτι που μού’χε πει ο Κώστας: «Παραδέχομαι ότι ο Χριστός είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, δίκαιος, ενάρετος, τον οποίο εμίσησαν από φθόνο για την αρετή του και τον καταδίκασαν οι συμπατριώτες του».
Τότε είπα: «Αφού είναι τέτοιος, και άνθρωπος να ήταν, αξίζει να τον αγαπήσω, να τον υπακούσω και να θυσιασθώ γι’ Αυτόν. Δεν θέλω ούτε παράδεισο, ούτε τίποτε. Για την αγιότητά του και την καλωσύνη του αξίζει κάθε θυσία». (Καλός λογισμός και φιλότιμο).
»Ο Θεός περίμενε την αντιμετώπισή μου. Ύστερα από αυτό παρουσιάσθηκε ο ίδιος ο Χριστός μέσα σε άφθονο φως. Φαινόταν από την μέση και πάνω. Με κοίταξε με πολλή αγάπη και μου είπε: «Εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται». Τα λόγια αυτά ήταν γραμμένα και στο Ευαγγέλιο που κρατούσε ανοικτό στο αριστερό χέρι Του».
Το γεγονός αυτό διέλυσε στον δεκαπενταετή Αρσένιο τους λογισμούς αμφιβολίας, που τάραζαν την παιδική του ψυχή, και γνώρισε με την χάρι του Θεού τον Χριστό ως Θεό αληθινό και Σωτήρα του κόσμου.
Βεβαιώθηκε για τον Θεάνθρωπο, όχι από
άνθρωπο ή από βιβλία, αλλά από τον ίδιο τον Κύριο, που του αποκαλύφθηκε
και μάλιστα σε τέτοια ηλικία. Στερεωμένος πλέον στην πίστη μονολογούσε:
«Κώστα, άμα θέλης τώρα, έλα να συζητήσουμε».
Απόσπασμα από το Βιβλίο, Γέρων Παΐσιος ο
Αγιορείτης (1924-1994), Ο Ασυρµατιστής του Στρατού και του Θεού, Του
Συντ/ρχη Καραίσκου Δημητρίου
Στα γεροντικά της ερήμου διασώζεται μια πανάρχαια μοναστική συνήθεια. Οι παλαιοί Όσιοι Πατέρες που ευρίσκονταν εις τα μοναστήρια της Ερήμου, μόλις τελείωνε η εορτή του Μεγάλου Αντωνίου (ο Άγιος Σάββας έμενε έως την εορτή του Γέροντός του Μεγάλου Ευθυμίου), εγκατέλειπαν τα μοναστήρια τους και πήγαιναν στις ερήμους, τα όρη και τα σπήλαια, και εκεί διέμεναν κάνοντας πνευματικούς αγώνες και ησυχάζοντες έως την Κυριακή των Βαίων, κατά μίμηση του Μεγάλου Αντωνίου. Την εβδομάδα των Βαίων συναθροίζονταν και ευρίσκονταν πάλι όλοι στα μοναστήρια τους.
“Την Κυριακή της Τυρινής προ της ενάρξεως της Μεγάλης Σαρακοστής, αφού οι μοναχοί κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων, προσεύχονταν και ασπάζονταν μεταξύ τους, και έπειτα ελάμβαναν ο καθένας τους μερικές τροφές και έφευγαν στην έρημο πέραν του Ιορδάνου, για να αγωνισθούν κατά την περίοδο της Τεσσαρακοστής τον αγώνα της ασκήσεως. Επέστρεφαν δε στο μοναστήρι την Κυριακή των Βαΐων, για να εορτάσουν τα Πάθη, τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. Είχαν ως κανόνα να μην συναντά κανείς τον άλλο αδελφό στην έρημο και να μην τον ερωτά, όταν επέστρεφαν, για το είδος της ασκήσεως που έκανε την περίοδο αυτή…”
Αυτήν την πραγματικά συγκινητική στιγμή της σύναξης των ασκητών στην μονή της μετανοίας τους, ιστορεί το εξαίσιο στιχηρό ιδιόμελο της ημέρας.
Ήχος πλ. β’
Σήμερον η χάρις τού αγίου Πνεύματος, ημάς συνήγαγε, καί πάντες αίροντες, τόν Σταυρόν σου λέγομεν, Ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου, Ωσαννά εν τοίς υψίστοις.
Απολυτίκιο Ήχος α’
Την κοινήν Ανάστασιν προ του Σου Πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός. όθεν και ημείς ως οι παίδες, τα της νίκης σύμβολα φέροντες, Σοι τω νικητή του Θανάτου βοώμεν. Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Κοντάκιον Ήχος β’ Τα άνω ζητών
Η πάντων χαρά, Χριστός η αλήθεια, το φώς η ζωή, του Κόσμου η ανάστασις, τοις εν γή πεφανέρωται, τη αυτού αγαθότητι, και γέγονε τύπος της αναστάσεως, τοις πάσι παρέχων θείαν άφεσιν.
Ταις του Σου φίλου Λαζάρου πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς, Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου