”Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις, περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα”
Περιπεσούσα (αισθομένη)-οδυρομένη-Οίμοι υπάρχει μια επιτακτική κλιμάκωση στην τραγικότητα ως συναίσθηση αλλά και στα αλλεπάλληλα διανυόμενα στάδια της μετανοίας
αισθομένη, ερχόμενη σε κατάσταση θεογνωσίας αποκτά αυτοσυνειδησία..και ολοφυρόμενη οδύρεται. Η κορύφωση του δράματος της μετανοίας αποδίδεται από το οίμοι τον αναδιπλασιασμό οιμωγής ως οι-μ-οι…
Συνέρχεται…..ο εσωτερικός της κόσμος της αποκαλύπτεται ως νύκτα ασέληνος της αμαρτίας..
Αναλύεται σε δάκρυα …..πηγές δακρύων αναβλύζουν εκ του φρέατος της καρδίας μιας αλλιώτικης, δοτικής Σαμαρείτιδας. Η άγονη έρημος της ψυχής αρδεύεται..Σύμφωνα με τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη “ο δρόμος των Αγίων είναι ο δρόμος των δακρύων της αγάπης”.
Γίνεται ένα ανθρώπινο κουβάρι στους άχραντους πόδας Του….σε μια προτύπωση σκηνής του Εσταυρωμένου.
Περιπεσούσα-αναλαβούσα-λέγουσα και εδώ στο τρίπτυχο της ενεργητικής μετοχής παρατηρείται μια προοδευτική ανάνηψη ως ανάληψη πρωτοβουλίας….Μετάνοια δεν σημαίνει αδράνεια παθητικότητα μη μετοχή στην αμαρτία αλλά προοδευτική κατάκτηση της αρετής. Ανάληψη δράσης προς ανατροπή είναι μια επιθετική πολιτική για την κατάκτηση της ποθούμενης άφεσης…..Επίμονη κίνηση καρδίας ” στεναγμοὺς τῆς καρδίας” αναστροφή πορείας..
”Μεγάλη η μετάνοια”. Χαρακτηριστικό αυτής η αρχή της αναλογικότητας ως προς το μέσο τον τρόπο….” καταφιλήσω” ο εξαγιασμός των ιδίων μέσων με τα οποία απεργάστηκε την αμαρτία……
«Υπάρχουν προφητείες των Αγίων Πατέρων του 4ου αιώνα που λένε ότι τις έσχατες μέρες ο Θεός θα αποκρύψει από τους ανθρώπους, από τους πιστούς Του, τη δική τους πνευματική κατάσταση.Δεν θα κάνουν πια θαύματα, και θα αισθάνονται σαν να έχουν εγκαταλειφθεί από τον Θεό ,σε κατάσταση κένωσης.”(Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ) Αυτή η Θεο-εγκατάλειψη δεν είναι η έκβαση αφού ο Θεός κάμπτεται ”κάμφθητί μοι” δεν είναι ο άκαμπτος αλαζόνας Μέγας Εξουσιαστής των εγκόσμιων αρχών…. Είναι πολύ πιο large από τους επίγειους ηγεμόνες….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου