Όταν στηρίζεσαι σε ανθρώπους είσαι αδύναμος, αλλά εμπιστευόμενος τον Θεό είσαι δυνατός. Προσκολλήσου σ’ Αυτόν και όλη η δύναμή Του θα είναι μαζί σου… όπως ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης εμπιστεύθηκε όλη την ύπαρξή του στον άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο και του δόθηκε η δύναμη να διώκει το κακό.

 

 

Ναθαναήλ/Βαρθολομαίος ο Απόστολος, απ’ τους 12 Αποστόλους του Χριστού, ος εστι Σίμων ο Ζηλωτής, ήτοι η ανάμνησις της προς τον Χριστόν αυτού γνωρίσεως· ιερομάρτυς στο Derbend (παλαιά Ουρβανούπολι) Αρμενίας (11/6 εορτή και 22/4, +68) [25/8 ανακομιδή λειψάνων και σύναξι 30/6]
Θεόδωρος ο Συκεώτης, ηγούμενος και επίσκοπος Αναστασιουπόλεως, από Συκεώνα Γαλατίας Μ. Ασίας (613) [ανακομιδή λειψάνων 16/6]
Στεφανίς Ντιούρτσεβιτς, μοναχή οσιομάρτυς στη Bitola Σκοπίων, από χωριό Βράκα κοντά στην πόλι Σκάνταρ Αλβανίας (1945)
Πλάτων επίσκοπος Μπάνια Λούκα της Σερβίας (1941)
Αικατερίνα (Μαλκόφ-Πανίνα) η δια Χριστόν σαλή , της μονής Κοιμήσεως της Πουχτίτσας στην Εσθονία (1968)

Εορτάζουν στις 22 Απριλίου.

Ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης
Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς

Στίχος
Και Θεοδώρω, και νεκρώ Θεοδώρου,
Το θαυματουργείν δώρον εκ Θεού μέγα.
Εικάδι δευτερίη Συκεώτην τύμβος έκρυψεν.

Ο Θεόδωρος γεννήθηκε στο χωριό Συκεών της Γαλατίας, γι’ αυτό και επονομάστηκε Συκεώτης. Ως παιδί δέκα ετών, έκανε αυστηρή νηστεία και ολονύκτια προσευχή, κατά μιμησιν ενός ευλαβούς γέροντος υπηρέτη του Στεφάνου, ο οποίος ζούσε στο σπίτι τους. Η μητέρα του Θεοδώρου, μια πλούσια χήρα ονόματι Μαρία, προσδοκούσε να γίνει αξιωματικός ο γιος της και να αφιερωθεί στον στρατό κατ’ επάγγελμα. Όμως της εμφανίστηκε σε όνειρο ο άγιος Γεώργιος και την πληροφόρησε ότι ο Θεόδωρος ήταν προορισμένος να υπηρετήσει τον Βασιλέα των Ουρανών και όχι κάποιον βασιλιά της γης. Ο άγιος Γεώργιος εμφανίστηκε πολλές φορές στον Θεόδωρο είτε για να τον διδάξει είτε για να τον σώσει από κινδύνους που προξενούσαν οι πονηροί δαίμονες. Είχε επίσης πολλά οράματα με την Υπεραγία Θεοτόκο.

Η έμπονη ασκητική ζωή του Θεοδώρου, ξεπερνούσε κατά πολύ τα παλαίσματα των ασκητών της εποχής του. Δουλαγωγούσε τη σάρκα του με την πείνα, τη δίψα, με σιδερένιες αλυσίδες και παραμένοντας όρθιος στην προσευχή όλη τη νύχτα.

Όλα αυτά τα έκανε για την αγάπη του Θεού και για να κάνει την ψυχή του απόλυτο ηγεμόνα πάνω στο σώμα του. Σαν απάντηση στην αγάπη του Θεοδώρου, ο ελεήμων Κύριος απαντούσε με αγάπη. Του χάρισε μεγάλη δύναμη πάνω στα πονηρά πνεύματα και επι όλων των ασθενειών και δεινών των ανθρώπων. Ήταν περίφημος για τις θαυματουργικές θεραπείες του, ψυχών τε και σωμάτων.

Χάρη στη μεγάλη του αγνότητα και την αφοσίωσή του στον Θεό, χειροτονήθηκε παρά τη θέλησή του, επίσκοπος της Αναστασιόπολης. Έμεινε για έντεκα χρόνια στο επισκοπικό του καθήκον και έπειτα ζήτησε από τον Θεό να τον απελευθερώσει από αυτήν την υπηρεσία για να αφιερωθεί και πάλι στην αγαπημένη του ασκητική ζωή. Πράγματι, επέστρεψε στο μοναστήρι του, όπου, σε μεγάλη ηλικία, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριό του, για τον οποίο υπέφερε πρόθυμα πολλά δεινά. Αναπαύθηκε στις αρχές της βασιλείας του αυτοκράτορα Ηρακλείου περίπου το έτος 613 μ.Χ.
Ο Πρόλογος από την Οχρίδα: απο τις Ζωές των Αγίων του Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς

Λίγο πριν πεθάνη, εμφανίστηκε στο όνειρο του ο ένδοξος Μάρτυρας του Χριστού Γεώργιος και του έδωσε ένα ραβδί, για να ακουμπά. Έπειτα του εμφανίσθηκε και δεύτερη φορά καβαλάρης επάνω σε άλογο και έσυρε μαζί του και άλλο άλογο, επάνω στο οποίο πρόσταξε τον Όσιο να καβαλικεύση. Και φανέρωναν με αινιγματικό τρόπο το ραβδί και το άλογο τον δρόμο, που επρόκειτο να κάνη ο Όσιος στα Ουράνια. Τελείται δε η Σύναξι του στον Ναό του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, που βρίσκεται στον τόπο, που ονομάζεται Δεύτερο.

***

Όταν είδε ο μακάριος Θεόδωρος ο Συκεώτης να συγκεντρώνονται πλήθη πολλά στο Μοναστήρι και επειδή ο ναός του αγίου Γεωργίου ήταν πολύ μικρός, έδωσε τα υπόλοιπα χρήματα του Μοναστηριού που είχε και έχτισε ναό άξιο του αγίου μάρτυρας Γεωργίου με τρεις κόγχες, που είχε στα δεξιά παρεκκλήσιο του αγίου μάρτυρος Πλάτωνος, ενώ από τα αριστερά παρεκκλήσιο του αγίου μάρτυρος Αντιόχου.
Πάνω δε από αυτό, στο χώρο για τους κατηχουμένους, είχε παρεκκλήσιο των αγίων Μαρτύρων Σεργίου και Βάκχου. Στο ναό αυτό λοιπόν όταν έσκαβαν τα θεμέλια, έσπασαν διάφορα βράχια με φωτιά και ξύδι και μετά τα κατρακυλούσαν κάτω γιατί ο τόπος ήταν άγριος και γεμάτος βράχια.

Βρήκαν και ένα τεράστιο βράχο τον οποίο έβγαλαν και τον κυλούσαν προς τη μεριά του κήπου πίσω από την κόγχη. Στάθηκε ο βράχος σ’ ένα τόπο και έμεινε ασάλευτος πλέον εκεί. Προσπάθησαν τόσοι εργάτες να τον μετακινήσουν, αλλά ήταν αδύνατο.

Μόλις το έμαθε ο δούλος του Θεού πήγε κοντά τους· ακούμπησε με το χέρι του το βράχο και είπε ευλογητός ο Κύριος, πήγαινε από εδώ κάτω, διότι χρειαζόμαστε τον τόπον αυτόν και αμέσως με το λόγο του μετακινήθηκε ο βράχος και κατρακυλούσε με σφοδρότητα προς τα κάτω.
Απέναντι, προς τη μεριά που κατρακυλούσε ο βράχος, υπήρχε μια μηλιά και καθώς επρόκειτο να τη συντρίψει, τη λυπήθηκε ο μακάριας και με δυνατή φωνή είπε· “πέρασε δίπλα από το φυτό και μη το βλάψεις καθόλου”.
Αμέσως σαν να ήταν άνθρωπος συνετός άλλαξε τη φόρα που είχε ενάντια στο φυτό και πέρασε από δίπλα χωρίς να το βλάψει.

***

Κάποτε πέρασε από το κελί του ένας κατάδικος, ο Γεώργιος, με τους φρουρούς του, για να πάρουν την ευχή του.
Οι στρατιώτες παρακάλεσαν τον όσιο να συμβουλεύσει το Γεώργιο. Πραγματικά, ο όσιος τον νουθέτησε, κι εκείνος, κατανυγμένος, ζήτησε να μεταλάβει.
Λύστε τον, παιδιά μου, από τα δεσμά για να τον κοινωνήσω, παρακάλεσε τους φρουρούς ο όσιος.
Δεν τολμάμε, γέροντα, γιατί είναι δυνατός. Κι αν θελήσει να κάνει καμιά τρέλα δεν θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε, δικαιολογήθηκαν εκείνοι.
Τότε ο θεοφόρος Θεόδωρος πήρε στα χέρια του το άγιο Ποτήριο, σήκωσε τα μάτια του ψηλά και αναστέναξε. Την ίδια στιγμή οι αλυσίδες λύθηκαν κι έπεσαν κάτω με θόρυβο.
Οι στρατιώτες τρόμαξαν κι έτρεξαν ν’ ασφαλίσουν τις πόρτες.
Μην τον φοβάστε, τους καθησύχασε ο όσιος. Γνωρίζω τη σύνεσή του, δεν θα κάνει καμιά απερισκεψία.
Έτσι λοιπόν κοινώνησε τον κατάδικο, κι ύστερα έβαλε σ’ όλους να φάνε. Μετά το φαγητό, οι φρουροί του πέρασαν πάλι τις αλυσίδες και συνέχισαν το δρόμο τους.

***

Ομιλία
για τη δύναμη του Θεού στην αδυναμία των ανθρώπων
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι» (Β’ Κορινθίους 12:10).

Στην Αγία Γραφή δεν υπάρχουν αντιφάσεις, ακόμη και σε αυτές τις λέξεις δεν υπάρχουν αντιφάσεις παρόλο που ακούγεται έτσι. Το φυσικό κυβερνάται από τον ήχο και το πνευματικό από τη σκέψη.
Για τον σαρκικό άνθρωπο, υπάρχουν παντού αντιφάσεις γιατί φοβάται τα εμπόδια και φεύγει από τις σκιές εάν του φαίνονται σαν εμπόδιο. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι σαν ένας ιππότης, που του αρέσει να ξεπερνάει τα εμπόδια. Για τον πνευματικό άνθρωπο, ολόκληρη η διδασκαλία για τη σωτηρία μας είναι κρυμμένη σε αυτά τα λόγια της Γραφής.

“όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι.” Δηλαδή, όταν γνωρίζω την μηδαμινότητα μου και την παντοδυναμία του Θεού, τότε είμαι δυνατός. Όταν γνωρίζω ότι εγώ, από μόνος μου, δεν μπορώ να κάνω κανένα καλό ούτε για τον εαυτό μου ούτε για τους άλλους και όταν εμπιστεύομαι τον εαυτο μου πλήρως στη δύναμη και το έλεος του Θεού, τότε είμαι δυνατός.

Όταν συναισθανθώ ότι είμαι σαν ένας άνθρωπος που πνιγεται σε αυτόν τον κόσμο και πως δεν είμαι σε θέση να πιάσω το εκτεταμένο χέρι του Θεού, και να το κρατήσω με τη δική μου δύναμη, αλλά μάλλον κραυγάζω προς τον Θεό να μου κρατήσει Αυτός το χέρι και να με τραβήξει έξω από τα βάθη της αμαρτωλής αβύσσου, τότε είμαι δυνατός.

Όταν βλέπω ότι είμαι αδύναμος, ότι είμαι ένα κούφιο καλάμι εν μέσω της καταιγίδας των ανέμων και στην πλημμυρα – ένα καλάμι που μόνο ο Θεός μπορεί να το γεμίσει με την Παντοδύναμη Χάρη Του – και όταν προσεύχομαι με πίστη, για τη Χάρη του Θεού, τότε είμαι δυνατός.

Ω, αδύναμοι αδελφοί μου, ας εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας στη δύναμη του Θεού, ώστε, μέσα στην μηδαμινότητά μας, να είμαστε δυνατοί.

Όταν στηρίζεσαι σε ανθρώπους είσαι αδύναμος, αλλά εμπιστευόμενος τον Θεό είσαι δυνατος. Προσκολλήσου στον Θεό και όλη η δύναμη του Θεού θα είναι μαζί σου. Ομολόγησε την αδυναμία σου ενώπιον του Θεού και Εκείνος θα σου στείλει την παντοδύναμη Χάρη Του. Το επιβεβαιώνει για σένα ο ίδιος ο απόστολος, μέσω του παραδείγματος του και μέσα από την εμπειρία του λέγοντας: «όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμ».
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία αντίφαση στην Αγία Γραφή. Ο σαρκικός άνθρωπος μιλά για την αντίφαση με όρους του ήχου των λέξεων, αλλά ο πνευματικός άνθρωπος διεισδύει στο νόημά τους και συντρίβει την ψευδαίσθηση της αντίφασης μέσω της προσωπικής εμπειρίας.

Ω Κύριε, ο αναστάς εκ νεκρών, ελέησέ μας στις αδυναμίες μας και πλημμύρισέ μας με την Παντοδύναμη Χάρη Σου.

Ότι Σοι πρεπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνηση εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος,
http://prologue.orthodox.cn/April22.htm

Ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης από την βρεφική ηλικία είχε ως παιδαγωγό τον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο σε ότι τον ανέβαζε σε ανώτερες επιθυμίες μεγαλυτέρων αρετών
https://iconandlight.wordpress.com/2020/04/21/%ce%bf-%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b8%ce%b5%cf%8c%ce%b4%cf%89%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%cf%83%cf%85%ce%ba%ce%b5%cf%8e%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b2%cf%81%ce%b5/

Απολυτίκιον Αγίου Θεοδώρου του Συκεώτου
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Εκ σπάργανων επλήσθης της θείας χάριτος, και τω Θεώ ανετέθης ως Σαμουήλ ο κλεινός, την υπέρτιμον στολήν Πάτερ κληρούμενος, όθεν θαυμάτων αυτουργός, και Χριστού μυσταγωγός, Θεόδωρε ανεδείχθης, θεοδωρήτως εκλάμπων, τας ψυχοτρόφους δωρεάς τοις πιστοίς.

Απολυτίκιον Αγίου Γεωργίου Τροπαιοφόρου Ήχος δ’

Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής, και των πτωχών υπερασπιστής, ασθενούντων ιατρός, βασιλέων υπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος α’
Των ουρανίων ταγμάτων

Ταις ουρανίαις ακτίσι περιλαμπόμενος, τη του Χριστού δυνάμει, τας ιάσεις παρέχεις, τοις πίστει σε αιτούσι, και ευσεβώς, εκτελούσι την μνήμην σου, θεομακάριστε Πάτερ θαυματουργέ, αξιάγαστε Θεόδωρε.

Ωδή ε’  Ο Ειρμός
«Ανάτειλόν μοι Κύριε, το φως των προσταγμάτων σου, ότι προς σε Χριστέ το πνεύμά μου, ορθρίζει και υμνεί σε, σύ γάρ ει Θεός ημών, και προς σε καταφεύγω, της ειρήνης Βασιλεύ».
 
Ακοίμητον λαμπάδα σε, και λύχνον μη σβεννύμενον, το φώς το άχρονον ανέδειξε, τοις ζόφω κρατουμένοις, των παθών Θεόδωρε, και τη αμαυρότητι, των πολλών αμαρτιών.
 
Καλώς παιδοτριβούντά σε, τον Μάρτυρα Γεώργιον, εξ απαλών ονύχων έσχηκας, και τούτου εμιμήσω, το εν πάσι πρόθυμον, και την πρός τον Κύριον, Πάτερ Όσιε στοργήν.
 
Ανόθευτον εγκράτειαν, υπομονήν ασύγκριτον, πίστιν ελπίδα και ταπείνωσιν, έσχες υπέρ άνθρωπον, όθεν υπερβάλλουσαν, χάριν εύρες εκ Θεού.

Θεοτοκίον
Ρανίσι τού ελέους σου, κατάρδευσον Πανάχραντε, την εκτακείσάν μου διάνοιαν, φλογμώ της αμαρτίας, και τον εσβεσμένον μου, της καρδίας άναψον, λύχνον πύλη του φωτός.

iconandlight.wordpress.com