Πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου.
Ἐν τῇ ἱστορίᾳ τόσον τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὅσον καί τῆς Ἐκκλησίας, ἐμφανίζονται πλήθη προσώπων μεστά ἐνθέου δυνάμεως καί ζήλου πυρίνου. Δέν θά ἔλεγέ τις ὅμως ὑπερβολήν, ἄν ἰσχυρίζετο, ὅτι ὁ κατά τόν μῆνα αὐτόν ἑορταζόμενος ἅγιος προφήτης Ηλίας ὁ ἐκ Θεσβῶν τῆς Γαλαάδ καταγόμενος, ὑπερβάλλει πάντας κατά τόν θεῖον ζῆλον καί ἵσταται εἰς τήν κορυφήν τῆς ἱερᾶς τῶν Ζηλωτῶν πυραμίδος. Καί ἀληθῶς: Ὁ ζῆλος τοῦ Ἠλιού ὑπῆρξε μέγας, ἰσχυρός, ἀπαράμιλλος. Ἡφαίστειον πραγματικόν ὑπῆρξεν ὁ προφήτης. Ἡφαίστειον, οὗ αἱ ἐκρήξεις ἐδόνουν τήν ζοφώδη ἀτμόσφαιραν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἐφώτιζον ἀπαστραπτούσαις λάμψεσι τά «ψηλαφητά σκότη» αὐτῆς καί ἐσκόρπιζον εἰς μέν τούς ἀσεβεῖς τόν τρόμον, τήν φρίκην, τόν θάνατον, εἰς δέ τούς ὀλίγους εὐσεβεῖς τήν ἀνακούφισιν καί τήν ἐλπίδα. Ἀλλ᾽ ἄς ἴδωμεν λεπτομερέστερον τάς ἐκδηλώσεις τοῦ προφητικοῦ ζήλου, ὡς καί τήν ἀμοιβήν αὐτοῦ:
Καί α) Αἱ ἐκδηλώσεις.Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ σύγχρονος τῷ Ἠλιού εἶνε ὁ διαβόητος ἐπί ἀσεβείᾳ Ἀχαάβ, περί οὗ λέγει ἡ Γραφή, ὅτι «ἐποίησε τό πονηρόν ἐνώπιον Κυρίου» καί «ἐκακοποίησεν ὑπέρ πάντας τούς βασιλεῖς Ἰσραήλ τούς γενομένους ἔμπροσθεν αὐτοῦ». Ὁ λαός, ὅστις συνήθως μιμεῖται πιστῶς τούς ἄρχοντας, εἶχε καί αὐτός ἐξαχρειωθῆ. Ὁ «ζέων τῷ πνεύματι» ὅμως Ἠλιού, ὁ πάναγνος θεράπων τοῦ Κυρίου, δέν ἀνέχεται τήν ἀποστασίαν τοῦ περιουσίου λαοῦ. Κύματα καί κυκλῶνες ὀργῆς καί ἀγανακτήσεως ἱερᾶς ἐγείρονται ἐν τῇ ἀδιαφθόρῳ αὐτοῦ καρδίᾳ τῇ πυρπολουμένῃ ἐξ ἀγάπης ἁγνῆς πρός τόν Θεόν τῶν πατέρων. Ἡ ἀποστασία πρέπει να τιμωρηθῇ σκληρῶς. Καί δι ὅρκου φοβεροῦ κλείει τόν Οὐρανόν «τοῦ μή βρέξαι». Καί ἤδη ξηρασία καί λιμός ἐπινέμονται τήν γῆν.
Δευτέρα ἐκδήλωσις τοῦ ζήλου τοῦ προφήτου εἶνε ἡ παρρησία καί ἡ ἀφοβία, μεθ᾽ ἧς ὁμιλεῖ καί δι᾽ ἧς ἐλέγχει τόν βασιλέα: «Σύ εἶσαι ὁ διαστροφεύς τοῦ Ἰσραήλ;», ἐρωτᾷ κατά τινα συνάντησιν ὁ βασιλεύς τόν προφήτην. Καί ὁ ἀτρόμητος προφήτης, ἀπαντᾷ: «Δέν διαστρέφω ἐγώ τόν Ἰσραήλ, ἀλλά σύ καί ἡ οἰκογένειά σου»! Καί ὁ ἔνοχος βασιλεύς μένει ἄναυδος καί οὐδέν τολμᾷ νά πράξῃ κατά τοῦ Ἠλιού. Ὅτε πάλιν, ὁ βασιλεύς καί ἡ βασίλισσα Ιεζάβελ, δολοφονοῦσι τόν ἐνάρετον Ναβουθαί, διά νά ἁρπάσωσι τόν ἀμπελῶνα αὐτοῦ, ὁ ἄκαμπτος προφήτης σπεύδει, ἔχων κεραυνούς ἀπειλῆς ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ: «Ἐξολόθρευσις ἀναμένει ὑμᾶς καί τόν οἶκον ὑμῶν ἕτεροι θά κληρονομήσωσιν. Ἐκεῖ δέ ὅπου οἱ κῦνες ἔλειξαν τό αἷμα τοῦ φονευθέντος Ναβουθαί, ἐκεῖ θά λείξωσι καί τό ὑμέτερον». Ἄλλοτε δέ, ὅτε ὁ διάδοχος τοῦ Ἀχαάβ ἠσθένησε καί στέλλει νά ἐρωτήσῃ τά εἴδωλα ἐάν θά σωθῇ, ὁ Ἠλιού παραγγέλλει πρός αὐτόν: «Ἐπειδή ἐγκατέλιπες τόν ἀληθινόν Θεόν, δέν θά ἐγερθῇς. Ἡ κλίνη ἐφ᾽ ἧς εὑρίσκεσαι, θά γένηται ὁ τάφος σου». Καί μετ᾿ ὀλίγον ὁ βασιλεύς ἀποθνήσκει.
Τρίτη ἐκδήλωσις εἶνε ἡ πρόσκλησις τῶν ἱερέων τῶν εἰδώλων εἰς τό ὄρος Κάρμηλον πρός προσφοράν θυσίας. Ἐάν ὁ Βάαλ, λέγει ὁ προφήτης πρός τόν λαόν, στείλῃ πῦρ ἐξ Οὐρανοῦ καί κατακαύσῃ τό ἐπί τοῦ θυσιαστηρίου τῶν ἱερέων αὐτοῦ σφάγιον, τότε αὐτός εἶνε ἀληθινός Θεός. Ἐάν ὅμως στείλῃ ὁ ἐμός Θεός πῦρ καί κατακαύσῃ τό ἐπί τοῦ θυσιαστηρίου, ὃ κατεσκεύασα ἐγώ, σφάγιον, τότε αὐτός εἶνε ὁ ἀληθινός Θεός. Προσεύχονται οἱ ἱερεῖς τοῦ Βάαλ ἐπί ὥρας πολλάς, ἀλλ᾽ εἰς μάτην. «Οὐκ ἦν φωνή καί οὐκ ἦν ἀκρόασις». Προσεύχεται καί ὁ Ἠλιού καί πάραυτα λαίλαψ πυρός κατατρώγει καί σφάγιον καί θυσιαστήριον. Ο λαός τρέμων καί ἔκθαμβος ἀνακράζει: «Ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτός Θεός». Λαός δέ καί προφήτης, συλλαμβάνουσι τούς αἰσχρούς ἱερεῖς καί τιμωροῦσιν αὐτούς διά θανάτου.
β΄) Ἡ ἀμοιβή.
Ἡ
ἀμοιβή τοῦ ζήλου τοῦ προφήτου, εἶνέ τι τό καταπλῆσσον. Σπανίως ἄνθρωπος
ἐτιμήθη τόσον ὑπό τοῦ Θεοῦ, ὅσον ὁ θεσβίτης ζηλωτής. Ζητεῖ νά
κλεισθῶσιν αἱ πηγαί τοῦ οὐρανοῦ καί κλείονται. Ἀξιοῖ παρά τοῦ Θεοῦ ὅπως
μή ἀνοιχθῶσιν αὗται, ἄν αὐτός ὁ προφήτης δέν ἐπιτρέψῃ τοῦτο (ὦ ἁγία
αὐθάδεια τῶν ἐκλεκτῶν φίλων τοῦ Κυρίου!), καί ὁ Θεός ὑποκύπτει! Ζητεῖ
πῦρ ἐξ οὐρανοῦ πρός κατάκαυσιν τῆς θυσίας ἐν τῷ Καρμήλῳ καί τό πῦρ
κατέρχεται. Ζητεῖ πάλιν καί πάλιν πῦρ πρός τιμωρίαν τῶν ἀπεσταλμένων τοῦ
ἀνοσίου βασιλέως καί ὁ οὐρανός ὑπακούει εἰς τόν Ζηλωτήν. Ζητεῖ ὅπως τό
ἔλαιον καί τό ἄλευρον τῆς κατά τήν περίοδον τοῦ λιμοῦ φιλοξενησάσης
αὐτόν χήρας, μή ἐκλείψωσι καθ᾿ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ξηρασίας, καί
ταῦτα καθίστανται ἀνεξάντλητα. Δέεται διά τήν εἰς τήν ζωήν ἐπάνοδον τοῦ
ἀποθανόντος υἱοῦ τῆς χήρας καί ὁ Ἅδης ἔντρομος ἀπολύει τόν δέσμιον. Ὁ
λιμός καταταλαιπωρεῖ τούς πάντας καί τά πάντα καί ὁ Ἠλιού οὐδέν πάσχει.
Τά ἀφιλοστοργώτερα τῶν πτηνῶν, οἱ κόρακες, ἀποβαίνουσι φιλοστοργώτατοι
δι᾿ αὐτόν καί κομίζουσιν αὐτῷ τροφήν καθ᾿ ἑκάστην. Ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος,
μαθητής τοῦ Ἠλιού, ἀποκαλεῖ τόν Ἰσραήλ ἅρμα καί τόν Ἠλιού «ἱππέα αὐτοῦ»
δηλ. ὁδηγόν καί κυβερνήτην τοῦ λαοῦ.
Ὁ δέ «μείζων ἐν γεννητοῖς
γυναικῶν» Ἰωάννης ὁ βαπτιστής, ἔχει ὡς πρότυπον Ἠλιού τόν θεσβίτην καί
ἀποστέλλεται ὑπό τοῦ Θεοῦ «ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιού». Ὁποία τιμή
καί ἀμοιβή διά τόν φλογερόν ἐκ Θεσβῶν προφήτην!.. Τί εἶνε ὅμως αὐταί αἱ
ἀμοιβαί, ἐνώπιον δύο ἄλλων; Ὁ Ἠλιού δέν ἀπέθανεν!
Ὁ θάνατος,
κοινή μοῖρα τῶν ἀπογόνων τοῦ πεπτωκότος Ἀδάμ, δέν ἥψατο τοῦ Ἠλιού, ὡς
καί παλαιότερον τοῦ δικαίου Ἐνώχ. Πύρινον ἅρμα καί πύρινοι ἱπποι στέλλο
νται καί ἐν συσσεισμῷ ἀναλαμβάνουσιν «ὡς εἰς τόν οὐρανόν» τόν πύρινον
προφήτην. Ἀλλ᾿ εἰς τόν Ἠλιού ἐπεφυλάχθη καί ἡ ὑπερτάτη τιμή ἵνα μετά τοῦ
Μωσέως ἐμφανισθῇ κατά τήν Μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί θεάσηται
τήν δόξαν Αὐτοῦ καί συνομιλήσῃ μετ᾿ Αὐτοῦ!… Οὕτως ὁ Θεός τιμᾷ τούς
Ζηλωτάς φίλους Αὐτοῦ καί οὕτω δοξάζει τούς δοξάσαντας Αὐτόν!
Θεσπέσιε
προφῆτα! Ἡ ἐποχή ἐν ᾗ ζῶμεν δέν εἶναι εὐτυχεστέρα τῆς ἐποχῆς σου.
Ἀποστασίας, ἀρνήσεως καί προδοσίας ἡμέραι, εἶναι αἱ ἡμέραι ἡμῶν, ὡς ἐπί
τό πλεῖστον. Ψεῦδος καί φόνος καί πορνεία καί χρημάτων λατρεία
λυμαίνονται τόν λαόν τοῦ Κυρίου. Οἱ ἰσχυροί καταπιέζουσι τούς ἀδυνάτους καί ἡ ἀδικία δέν ἔχει ὅριον.
Ἀχαάβ καί Ἰεζάβελ ὑπάρχουσι πλεῖστοι καί οἱ Ναβουθαί καθ᾿ ἡμέραν
δολοφονοῦνται σωματικῶς ἤ ψυχικῶς. Τά σκάνδαλα ἐπλεόνασαν καί ὁ Κύριος
ἀπέστρεψε τό πρόσωπον Αὐτοῦ ἀφ᾿ ἡμῶν. Καί ἡμεῖς χλιαροί, νωθροί,
ἀδρανεῖς, θεώμεθα ἀπαθῶς τά πάντα. Δός ἡμῖν, πυρφόρε προφῆτα,
δός ἡμῖν ὀλίγα μόρια τοῦ θείου ζήλου σου. Δός ἡμῖν μικρόν μέρος τῆς
πυριφλέκτου πρός τόν Θεόν τῶν πατέρων ἀγάπης σου. Δός ἡμῖν, ἐλάχιστον
ἔστω, ποσόν τῆς παρρησίας σου, τῆς ἀφοβίας σου ἐνώπιον τῶν φαύλων
ἰσχυρῶν καί τῆς κατά τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως ἁγίας ὀργῆς σου.
(Περιεκόπη πρός τό τέλος.)
ΔΙΔΑΧΗ, Ἰούλιος 1956 / Άρθρα, μελέται, επιστολαί (Τόμος Δ’)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου