Ο Θεός πόση αγάπη έχει!!! Πόσο αγαπούν οι άγιοι άγγελοι το γένος των χριστιανών!. Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής – Γερόντισσα Γαβριηλία – Γερόντισσα Γαλακτία.

Πόσο αγαπούν οι άγιοι άγγελοι το γένος των χριστιανών!.
Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής (4ος αι.)

….Μια μέρα, που ο ίδιος βρισκόταν πάλι σ’ έναν ερημικό τόπο, η προσευχή του ξεχείλιζε από

δοξολογίες και αίνους και ικεσίες στον Κύριο Ιησού Χριστό και στους αγίους αγγέλους Του.
Έξαφνα το στερέωμα τ΄ ουρανού άνοιξε και ο Κύριος φανερώθηκε καθισμένος σε περίλαμπρο θρόνο. Γύρω Του ήταν παραταγμένοι με σεβασμό κι ευλάβεια οι αρχιστράτηγοι των ουρανίων ταγμάτων και αναρίθμητοι άλλοι άγγελοι. Το βλέμμα του οσίου αιχμαλωτίστηκε από τη θεωρία, κι ένα χαμόγελο ευφροσύνης άνθισε στα χείλη του. Η καρδιά του λαχταρούσε με φλογερό πόθο να βρεθεί ανάμεσά τους. Πώς θα ήθελε να ήταν πουλί και να πετάξει ως εκεί!
Μα και εκείνοι φαίνονταν να τον κοιτάνε ευχαριστημένοι. Δείχνοντάς τον με χαρά ο ένας στον άλλον, έλεγαν:
–Να, ο Νήφων! Ο αγαπημένος μας φίλος είναι εδώ! Τι αγάπη μας έχει, αλήθεια! Μα γι’ αυτό κι εμείς τον μνημονεύουμε στις μυστικές ιερουργίες μας!
Με τις αγγελικές αυτές συνομιλίες, το όραμα έσβησε. Μα ο δίκαιος απόμεινε εκεί, συνεπαρμένος απ’ την παρουσία τους, πλέκοντάς τους ύμνους και εγκώμια γεμάτα χάρη και τερπνότητα.
Πάντα ο ευλογημένος μακάριζε τους αγγέλους και μας έλεγε:
– Ω, πόσο αγαπούν οι άγιοι άγγελοι το γένος των χριστιανών! Αν ξέραμε πόσο κοπιάζουν για χάρη μας!… Πόσο λοιπόν πρέπει κι εμείς να τιμάμε και να ευγνωμονούμε αυτούς τους μεγάλους ευεργέτες μας, αυτά τα πολύτιμα πετράδια, τ΄ αστραφτερά μαργαριτάρια, τα επουράνια στολίσματα, τ΄ αθάνατα λουλούδια! Γιατί πρεσβεύουν ακατάπαυστα για μας στον Πανάγαθο και Τον ικετεύουν να μας λυπηθεί και να μας σώσει απ’ την αιώνια κόλαση. Χώρια που μας παραστέκουν νύχτα – μέρα: Όταν τρώμε, στέκονται δίπλα μας φρουροί. Όταν κοιμόμαστε, μας σκεπάζουν προστατευτικά με τις φτερούγες τους. Μα κι όταν δουλεύουμε κι όταν βαδίζουμε στο δρόμο κι όταν ταξιδεύουμε στη θάλασσα, παντού και πάντα, είναι δίπλα μας, προστάτες και βοηθοί μας σε όλα!
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ένας Ασκητής επίσκοπος, Άγιος Νήφων Κωνσταντιανής (4ος αι.)» – Ιερά Μονή Παρακλήτου.

***

Γερόντισα Γαβριηλία,
Λόγια αγάπης

Οι Άγγελοι είναι πάντα έτοιμοι να μας βοηθήσουν. Το έχω δει με τα μάτια μου. Τα νοερά μάτια. Και στην πιο δύσκολη στιγμή ακόμα… Να περνούν τσακάλια – ολόκληρη ομάδα – με τα λαμπερά τους μάτια και να έρχονται κατά πάνω μου, μέσα στο δάσος, στη ζούγκλα, όταν ήμουν στην Ινδία, και να με κάνει ο Θεός σαν αόρατη σ’ αυτά, σαν να μην υπήρχα…
Δεν ήταν των αγγέλων η προστασία αυτή; Τι λέτε… Ύστερα από τέτοιες περιπέτειες, τίποτε δεν με τρομάζει… Και κάτι άλλο. Όταν αγαπούμε οι άγγελοι γίνονται οι καλύτεροι συνεργάτες μας. Αυτοί έρχονται όταν εμείς κάποτε διερωτώμεθα: «Άραγε που να πάω; Άραγε αν πάω εκεί τι θα βρω;»

Έκανα πολλές μετακινήσεις στη ζωή μου και τύχαινε να πηγαίνω από τόπο σε τόπο, χωρίς να έχω καμιά ασφάλεια υλική και πάντα να έχω την προστασία των αγγέλων. Έλεγα και λέω: «Πάω από το καλό στο καλύτερο». Κι ας είναι και στο χειρότερο και στο πιο δύσκολο σωματικά, αλλά πάντοτε με χαρά. Γιατί ήξερα ότι είναι στο πρόγραμμα του Θεού. Αυτό, παιδί μου, να το κάνεις όλον τον καιρό.

Όπου κι αν βρίσκεσαι. Όποιος και αν σε περιτριγυρίζει. Όποιος κι αν σε προσβάλει ή σε στενοχωρεί. Όποιος κι αν σ΄αγαπά. ΟΛΑ όσα γίνονται είναι στο πρόγραμμα του Θεού και γι΄αυτό θα τ’ αγαπάς…

Να μη θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το θέλημά Του, και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σου έρχονται.

Ποτέ να μην λές «γιατί περνώ αυτό»; Ή όταν βλέπεις τόν άλλο με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μην λές «γιατί το περνά αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης... Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο του Θεού. ΟΛΑ.

Συνέχεια να έχεις συνομιλία με τον Φύλακα Άγγελο. Για όλα. Ειδικά στις δυσκολίες και όταν δεν μπορείς να συνεννοηθείς με κάποιον. Εκείνος βοηθά πάντα.

Η αγάπη είναι της Χάρης του Θεού. Γεννιόμαστε μ’ αυτήν. Εφόσον είμαστε πλάσματα του Θεού, κι εφόσον ο Θεός Αγάπη εστίν. Το τι ακριβώς είναι ο Θεός, όταν το σκεφτούμε με το μυαλό μας, είναι αδύνατο βέβαια να το βρούμε. Γιατί το μυαλό μας είναι περιορισμένο. Αλλά το πνεύμα, η ψυχή, είναι απεριόριστη. Και η ψυχή Τον αισθάνεται Τον Θεό. Δεν Τον βλέπουμε με τα μάτια τα γήινα. Με τα μάτια της ψυχής Τον βλέπουμε.

Ο Θεός όταν μας έπλασε, μας φύσησε και την Πνοή Του. Η Πνοή αυτή του Θεού είναι η Αγάπη.

Στη ζωή μας, στην αρχή έχουμε ανάγκη από την παρουσία κάποιου άλλου προσώπου αγαπητού ή φιλικού. Όσο προχωρούμε, ο Ένας, ο Θεός, μάς γεμίζει με την Αγάπη και την Χαρά Του τόσο ώστε Κανένας να μην χρειάζεται πιά. Όλα αυτά τα κάνει στην αρχή η ψυχή γιατί ακόμα δεν ξέρει Ποιον αγαπά και θαρρεί πως είναι εκείνος ο άνθρωπος…

Όταν πιστέψεις βαθειά, με όλη σου την ψυχή, θα αισθανθείς την Παρουσία Του Θεού, τόσο δυνατή, σαν να είναι μία πραγματικότητα. Και τότε πιά δεν θα υπάρχει τίποτε άλλο. Θα δώσεις το χέρι σου στο Χέρι Του κι όπου σε πάει, … θα πάς!
Για τους ανθρώπους μπορεί να είσαι τρελός. Για τους ανθρώπους μπορεί να είσαι επιπόλαιος, παράξενος.
Από το βιβλίο “Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης”, 15η έκδοση, Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας

***

Ο Θεός πόση αγάπη έχει!!!
Γερόντισσα Γαλακτία

Με τίποτα από επαε ( από τον παρόντα κόσμο) δε μοιάζουνε τα επουράνια… Δε γατέχω να τα πω γιατί δε λέγουνται παιδί μου κατά μεγα μέρος (δε περιγράφονται κατά μεγαλύτερο ποσοστό). Αυτά τα ζεις. Ένα ελάχιστο μπορείς να πεις… Ε, τσoι κακομοίρηδες αυτούς που λένε πως δε πιστεύουνε… να κατέχανε ΗΝΤΑ ‘ ΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ!!! ΠΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΕΧΕΙ!!! ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΘΑ ΤΣΗ ΔΕΡΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ ΟΝΤΕ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΝΕ ΜΕ ΑΠΙΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΣTON OYPANO ΓIATI ΘA KAIΓOYNTAI NA TONE ΞANOIΞOYNE (NA TON KOITAΞOYN)”

Κάποτε ρωτήσαμε την γερόντισσα Γαλακτία όταν ακόμα ήταν στα πόδια της:
-Τιμωρεί γερόντισσα ο Θεός;
Αυτή μας απάντησε:
–Ο Θεός παιδιά μου δεν είναι σαν τα μούτρα μας. Έχει αγάπη που δε χωρεί σε ανθρώπινο νου, μακροθυμία, έχει υπομονή μεγάλη. Καμιά φορά ταρακουνεί για να ξυπνήσουμε… έβαλλε με το σταυρό του το σατανά στο κλουβί. Άμα ξεγελαστούμε και πάμε και τονε βρούμε εκεί που είναι φυλακισμένος, τον αφήνει να μασε παιδεύσει για να βάλλομε νου… να μην το ξανακάνομε.

-Γερόντισσα, γιατί έχουνε ορισμένοι σκληρό θάνατο;
– Κι αυτό αγάπη Θεού είναι. Για να καθαρίσουμε, να ξοφλησομε από αμαρτίες και να μασε κερδίσει ο Χριστός. Ο πόνος καθαρίζει, αλαφρύνει τση ψυχές.… δίνει συνέχεια ευκαιρίες ο Χριστός να αλλάξομε,να γίνουμε σωστοί. Άμα πετούνε τα γράμματα που μασε πέμπει ( τις ευκαιρίες που μας στέλνει), επιτρέπει δύσκολο θάνατο για να μπανιαριστούμε στο αίμα μας και να ξεβρωμίσουμε…
Σε άλλους πάλι καλούς καλούς ανθρώπους επιτρέπει δύσκολο θάνατο για να ανέβουνε πλια ψηλά και να γενούνε μάρτυρες… Ξέρετε πόσοι από τον καρκίνο καθαρίσανε και αγιάσανε;
Επαε (εδώ) έχω ένα αγαπητό μου συγγενή το Σταύρο! Άγγελος είναι! Είναι το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο στη Πόμπια. Έπαθε μικρός σε ένα ατύχημα με μπαρούτια μετά την κατοχή. Είδε διαμελισμένα τα άλλα παιδιά που ήτανε μαζί και έπαθε λίγο το μυαλό του… έκτοτε δεν ξαναεφαε κρέας… εμείς συνεννοούμαστε άριστα. Τις πιο σοφές κουβέντες τση ακούω από το Σταύρο. Δεν θέλει, όμως,να αλλάζει ρούχα… πονούσε η ψυχή μου που φορούσε ένα κουρελιασμένο βρώμικο σακάκι και δεν ήθελε να το βγάλει… δε μου χαλούσε χατήρι αλλά για το σακάκι δεν σήκωνε κουβέντα… Μια μέρα, έκανα πως παραπάτησα, πιάστηκα από το σακάκι του και το σκισα… Του λέω: “συγγνώμη! Στηρίχθηκα πάνω σου και σου χάλασα το ρούχο. Πάρε ένα καινούργιο…” Έτσι έβαλλε το καινούριο που ήθελα να του δώσω… Κάπως, έτσι, κάνει και ο Θεός!!! Σκίζει, παιδεύει το μαγαρισμένο ρούχο τση ψυχής, το σώμα δηλαδή, για να μασε βάλλει καινούργιο, όντε δε θεμε μοναχοί μας να αλλάξομε… Είναι αγάπη, βοήθεια αυτό που μασε κάνει…
Εύα Τορνεσάκη Ιστορικός – Αρχαιολόγος που έχει μέγα μέρος από το αρχείο της

***

Ἔλεγε:
«Μέσα ἀπό τήν καρδιά βλέπω τί εἶναι ὁ Θεός καί τί εἶμαι ἐγώ. Ὁ Θεός εἶναι τό πᾶν καί ἐγώ ἕνα μηδέν. Τόν εὐχαριστῶ, ὅμως, πού μοῦ δείχνει τά χάλια μου καί μοῦ δίνει παράταση μετανοίας.
Ζῶ καθημερινά τό μυστήριο τῆς Ἀγάπης Του. Ὅ,τι τοῦ ζητήσω μοῦ τό δίνει. Χατῆρι δέν μοῦ χαλᾶ κι ἄς εἶμαι τό πιό ἄτακτο παιδί Του. Εἶναι σάν ἕνα κοπέλι πού τό πέμπω στίς μαντατοφοριές.
Μέ φροντίζει καί μέ στηρίζει σέ βαθμό πού δέν ἀντέχω, ἐνῶ ἔπρεπε νά μοῦ δίνει νερό νά πίνω ἀπό τούς βόθρους τῆς Νέας Ὑόρκης, γιατί οἱ ἀποχετεύσεις τοῦ χωριοῦ μου εἶναι καθαρές».

Πολλές φορές τήν εἶδα γιά παραδειγματισμό μου σέ κατάσταση Θείας ἀρπαγῆς, βυθισμένη μέσα στήν καρδιά καί ἀπό ἐκεῖ ἐξακοντισμένη στούς οὐρανίους κόσμους, φωτεινή καί «ἀχάμπαρη» γιά τό τί συνέβαινε γύρω της.
Τό φῶς τοῦ Θεοῦ -ἔλεγε- τό ἔβλεπε μέσα ἀπό τό χάος τῆς καρδιᾶς πού τῆς ἦταν πάμφωτο, τραβιόταν ὅμως καί τά σαρκικά της μάτια καί τά αἰσθανόταν νά ἀλλοιώνονται, τό ἔβλεπε -ὅπως ἐδιηγεῖτο- «ἀπό τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς ἔως τά κράνυχα τῶν ποδιῶν», ὅλες οἱ αἰσθήσεις γινόταν μία.
Παντοῦ βασίλευε ὁ Χριστός καί δέν ἤξερε ἀπό ποῦ τελικά ζοῦσε ὅλες αὐτές τίς ὑπερφυεῖς δωρεές τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος.

Ἔλεγε ἀποφατικά:
«Αὐτά γλῶσσα δέν τά διηγεῖται καί ἀνθρώπινος νοῦς δέν τά χωρεῖ. Οὔτε ἀγγελικός νοῦς δέν τά χωρεῖ ὅλα. Ἀπορῶ πῶς ὐπάρχουν ἄνθρωποι πού λέγουν πώς δέν πιστεύουν…»

«Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας καὶ ἀργολογίας μὴ μοι δῷς.
Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμά πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου· ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμὴν».

iconandlight.wordpress.com