Εις την μακαρίαν μνήμη της μοναχής Domnika (Grashkina) /†11.06.2009/, η οποία εκοιμήθη στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας Σεραφείμ-Diveevo στο 103ο έτος της ζωής της.«Ήταν στο γύρισμα του 20ου και του 21ου αιώνα. Στο δρόμο μας προς τον Άγιο Τίχων του Ζαντόνσκ, καθ' οδόν, ως μέρος μιας ομάδας μοναχών, σταματήσαμε στο Ντιβέεβο για να δούμε τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρόφ.
Αφού επισκεφθήκαμε τον άγιο και άλλα ιερά της μονής, ένας ηλικιωμένος μοναχός που γνώριζε προσωπικά τη μητέρα Δομνίκα, από πνευματική ανάγκη, επέμενε να τη συναντήσει. Γνωριζόντουσαν από τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, τότε ζούσαν είκοσι οκτώ μοναχές. που θυμήθηκε το προεπαναστατικό Μοναστήρι Ντιβέεβο που υπήρχε ακόμα.
Όταν ξανάρχισε η μοναστική ζωή στην τέταρτη κληρονομιά της Μητέρας του Θεού, μόνο τρεις από αυτούς τους είκοσι οκτώ μπήκαν στο νεοανοιχτό μοναστήρι. Σχήμα-μοναχή Μαργαρίτα (Λαχτιόνοβα) /†09.02.1997/, σχήμα-μοναχή Δομνίκα (Γρασκίνα) /+11.06.2009/ και η τρίτη μητέρα, το όνομά της δυστυχώς έχει διαγραφεί από τη μνήμη.
Η συνάντηση με την μητέρα Domnika έγινε στο κτίριο του καμπαναριού, όπου βρισκόταν το κελί της. Δεν άργησε, δεδομένης της προχωρημένης ηλικίας της και της κατάστασής της, όλα ήταν για δουλειά.
Σημειωτέον ότι εκείνες τις μέρες δεν γινόταν ακόμη ιδιαίτερη κουβέντα για αριθμούς, διαβατήρια και κάρτες. Ο Πατριάρχης δεν είχε ακόμη συναντηθεί με τον Πάπα της Ρώμης, οι Καθολικοί κάθονταν λίγο πολύ ήσυχοι και δεν ταξίδεψαν κατά εκατοντάδες στα ορθόδοξα μοναστήρια μας.
Ο αείμνηστος Επίσκοπος Διομήδης δεν έχει ακόμη κηρύξει ανάθεμα σε όλα και σε όλα. Αγνοώντας τις πράξεις του Μητροπολίτη Νικοδίμ Ρότοφ, ο οποίος, δόξα τω Θεώ, είχε ήδη πεθάνει εκείνη την εποχή, οι σημερινοί «μη μνημονεύοντες» πήγαν μαζί στην εκκλησία, χωρίς να σκέφτονται ένα σχίσμα. Δεν υπήρχε internet και smartphone, οι άνθρωποι ήταν πιο ήρεμοι. Πολλοί γέροντες, μακάριοι και ασκητές ήταν ακόμη ζωντανοί, η πνευματική ζωή του τόπου μας μεγάλωσε μετά από δεκαετίες αθεΐας και διωγμού.
Ο Mητερα καθισμένη στο κρεβάτι, μοιράστηκε νέα για τη ζωή του μοναστηριού Diveevo, ενδιαφέρθηκε για κοινούς γνωστούς και υπήρχε μια συνηθισμένη πνευματική συνομιλία.
Αλλά η ιστορία της μοναχής Domnica, ένα όραμα που είδε, ένας Θεός ξέρει, έστω και σε όνειρο, αν είναι στην πραγματικότητα, έχει μείνει ιδιαίτερα στη μνήμη και αναδύεται χρόνο με τον χρόνο.
«Βλέπω την περιοχή. Από πάνω σαν να μου δείχνουν. Γη. Επιγραφές κατά μήκος των άκρων στο βάθος: "Παράδεισος" και "κόλαση".
Υπάρχουν δύο δρόμοι που οδηγούν σε αυτά. Βλέπω μια πομπή με πανό και εικόνες. Προχωρούν επίσκοποι και ακολουθούν ιερείς, μοναχοί, πλήθος κόσμου, αμέτρητα πλήθη.
Και βλέπω άλλο τρόπο. Πάνω του ... μια γιαγιά με ένα ραβδί, ένας γέρος με ένα σακίδιο και μια επιγραφή μπροστά, όπου πάνε - "Παράδεισος". Δεν είδα ούτε έναν ιερέα ή μοναχό σε αυτόν τον δρόμο.
Και μου ειπώθηκε από τις έξι χιλιάδες ότι τρεις θα σωθούν.
Θυμάμαι αφήσαμε τη Μητέρα Δομνίκα, έκπληκτοι και σαστισμένοι από αυτή της την ιστορία, και ρωτήσαμε τον ηλικιωμένο μοναχό: «Πώς δεν υπάρχει ούτε ένας ιερέας, πώς δεν υπάρχει ούτε ένας μοναχός, γιατί μόνο μια γιαγιά και ένας γέρος?"
«Μην το παίρνετε κυριολεκτικά, αδέρφια», μας απάντησε, αλλά λίγοι θα σωθούν.
Αυτή η ιστορία δεν δίνεται σε τίποτα συγκεκριμένο. Αυτά είναι τα λόγια της μοναχής Δομνίκα, που ακούσαμε από τα χείλη της. Θυμήσου αυτήν, Κύριε, στη Βασιλεία Σου, και με τις άγιες προσευχές της, βοήθησε και σώσε μας.
Ταυτόχρονα, ανακαλούνται αμέσως τα λόγια του γέροντα της Λαύρας Κιέβου-Πετσέρσκ, μονάχου Δαμιανού /†11.07.1954/. Ο γέροντας έβλεπε τους ανθρώπους κατά καιρούς. Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα. Απλώς κοιτάζοντας ένα άτομο, ήξερε τα πάντα για αυτόν.
Ο Σχημονάχος Δαμιανός ήταν κελιά του Γέροντος Ιωνά του Κιέβου /†09.01.1902/, ο οποίος, με τη σειρά του, ήταν άμεσος μαθητής και διάδοχος του σεβαστού και θεοφόρου πατέρα μας Σεραφείμ του Σαρώφ /†14.01.1833/.
Κάποτε, ο πατέρας Damian είπε μια φράση στην οποία θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή.
Ο γέροντας είπε ότι προς το τέλος του χρόνου ο Κύριος θα κοσκινίσει τους Ορθοδόξους στη γη μας από δύο κόσκινα. Αυτοί θα είναι ισχυροί πειρασμοί που θα διχάσουν τους ανθρώπους, και όσοι δεν τους υπομένουν και δεν στέκονται στο πνεύμα της αλήθειας θα απομακρυνθούν από τον Θεό.
Αφού επισκεφθήκαμε τον άγιο και άλλα ιερά της μονής, ένας ηλικιωμένος μοναχός που γνώριζε προσωπικά τη μητέρα Δομνίκα, από πνευματική ανάγκη, επέμενε να τη συναντήσει. Γνωριζόντουσαν από τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, τότε ζούσαν είκοσι οκτώ μοναχές. που θυμήθηκε το προεπαναστατικό Μοναστήρι Ντιβέεβο που υπήρχε ακόμα.
Όταν ξανάρχισε η μοναστική ζωή στην τέταρτη κληρονομιά της Μητέρας του Θεού, μόνο τρεις από αυτούς τους είκοσι οκτώ μπήκαν στο νεοανοιχτό μοναστήρι. Σχήμα-μοναχή Μαργαρίτα (Λαχτιόνοβα) /†09.02.1997/, σχήμα-μοναχή Δομνίκα (Γρασκίνα) /+11.06.2009/ και η τρίτη μητέρα, το όνομά της δυστυχώς έχει διαγραφεί από τη μνήμη.
Η συνάντηση με την μητέρα Domnika έγινε στο κτίριο του καμπαναριού, όπου βρισκόταν το κελί της. Δεν άργησε, δεδομένης της προχωρημένης ηλικίας της και της κατάστασής της, όλα ήταν για δουλειά.
Σημειωτέον ότι εκείνες τις μέρες δεν γινόταν ακόμη ιδιαίτερη κουβέντα για αριθμούς, διαβατήρια και κάρτες. Ο Πατριάρχης δεν είχε ακόμη συναντηθεί με τον Πάπα της Ρώμης, οι Καθολικοί κάθονταν λίγο πολύ ήσυχοι και δεν ταξίδεψαν κατά εκατοντάδες στα ορθόδοξα μοναστήρια μας.
Ο αείμνηστος Επίσκοπος Διομήδης δεν έχει ακόμη κηρύξει ανάθεμα σε όλα και σε όλα. Αγνοώντας τις πράξεις του Μητροπολίτη Νικοδίμ Ρότοφ, ο οποίος, δόξα τω Θεώ, είχε ήδη πεθάνει εκείνη την εποχή, οι σημερινοί «μη μνημονεύοντες» πήγαν μαζί στην εκκλησία, χωρίς να σκέφτονται ένα σχίσμα. Δεν υπήρχε internet και smartphone, οι άνθρωποι ήταν πιο ήρεμοι. Πολλοί γέροντες, μακάριοι και ασκητές ήταν ακόμη ζωντανοί, η πνευματική ζωή του τόπου μας μεγάλωσε μετά από δεκαετίες αθεΐας και διωγμού.
Ο Mητερα καθισμένη στο κρεβάτι, μοιράστηκε νέα για τη ζωή του μοναστηριού Diveevo, ενδιαφέρθηκε για κοινούς γνωστούς και υπήρχε μια συνηθισμένη πνευματική συνομιλία.
Αλλά η ιστορία της μοναχής Domnica, ένα όραμα που είδε, ένας Θεός ξέρει, έστω και σε όνειρο, αν είναι στην πραγματικότητα, έχει μείνει ιδιαίτερα στη μνήμη και αναδύεται χρόνο με τον χρόνο.
«Βλέπω την περιοχή. Από πάνω σαν να μου δείχνουν. Γη. Επιγραφές κατά μήκος των άκρων στο βάθος: "Παράδεισος" και "κόλαση".
Υπάρχουν δύο δρόμοι που οδηγούν σε αυτά. Βλέπω μια πομπή με πανό και εικόνες. Προχωρούν επίσκοποι και ακολουθούν ιερείς, μοναχοί, πλήθος κόσμου, αμέτρητα πλήθη.
Και βλέπω άλλο τρόπο. Πάνω του ... μια γιαγιά με ένα ραβδί, ένας γέρος με ένα σακίδιο και μια επιγραφή μπροστά, όπου πάνε - "Παράδεισος". Δεν είδα ούτε έναν ιερέα ή μοναχό σε αυτόν τον δρόμο.
Και μου ειπώθηκε από τις έξι χιλιάδες ότι τρεις θα σωθούν.
Θυμάμαι αφήσαμε τη Μητέρα Δομνίκα, έκπληκτοι και σαστισμένοι από αυτή της την ιστορία, και ρωτήσαμε τον ηλικιωμένο μοναχό: «Πώς δεν υπάρχει ούτε ένας ιερέας, πώς δεν υπάρχει ούτε ένας μοναχός, γιατί μόνο μια γιαγιά και ένας γέρος?"
«Μην το παίρνετε κυριολεκτικά, αδέρφια», μας απάντησε, αλλά λίγοι θα σωθούν.
Αυτή η ιστορία δεν δίνεται σε τίποτα συγκεκριμένο. Αυτά είναι τα λόγια της μοναχής Δομνίκα, που ακούσαμε από τα χείλη της. Θυμήσου αυτήν, Κύριε, στη Βασιλεία Σου, και με τις άγιες προσευχές της, βοήθησε και σώσε μας.
Ταυτόχρονα, ανακαλούνται αμέσως τα λόγια του γέροντα της Λαύρας Κιέβου-Πετσέρσκ, μονάχου Δαμιανού /†11.07.1954/. Ο γέροντας έβλεπε τους ανθρώπους κατά καιρούς. Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα. Απλώς κοιτάζοντας ένα άτομο, ήξερε τα πάντα για αυτόν.
Ο Σχημονάχος Δαμιανός ήταν κελιά του Γέροντος Ιωνά του Κιέβου /†09.01.1902/, ο οποίος, με τη σειρά του, ήταν άμεσος μαθητής και διάδοχος του σεβαστού και θεοφόρου πατέρα μας Σεραφείμ του Σαρώφ /†14.01.1833/.
Κάποτε, ο πατέρας Damian είπε μια φράση στην οποία θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή.
Ο γέροντας είπε ότι προς το τέλος του χρόνου ο Κύριος θα κοσκινίσει τους Ορθοδόξους στη γη μας από δύο κόσκινα. Αυτοί θα είναι ισχυροί πειρασμοί που θα διχάσουν τους ανθρώπους, και όσοι δεν τους υπομένουν και δεν στέκονται στο πνεύμα της αλήθειας θα απομακρυνθούν από τον Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου