Πόσο μεγάλο είναι το έλεος του Θεού.!!! Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ Γʹ (3η) τοῦ μηνός Μαρτίου, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Εὐτροπίου, Κλεονίκου καὶ Βασιλίσκου. (308)
Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεοδωρήτου, Πρεσβυτέρου Ἀντιοχείας. (363)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ὁσίων πατέρων ἠμῶν ἀββᾶ Ζήνωνος καί ἀββᾶ Ζωΐλου ἐν τῇ Σκήτει
Τῇ αὐτῆ ἡμέρᾳ, ἡ Ὁσία Πιαμοῦν ἡ παρθένος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (337)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας μητρὸς ἠμῶν ᾿Αλεξάνδρας τῆς ἐξ Ἀλεξανδρείας Αἰγύπτου (337)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν ᾿Ιωάννου Ε’, πατριάρχου Γεωργίας.(1048).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἠμῶν ᾿Ιωάννου Δ’, πατριάρχου Γεωργίας τοῦ ἐπικληθέντος «Χρυσοστόμου».(1001).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἐννέα Μαρτύρων, τῶν ἐκ Μαραμπντά τῆς ἀνατολικῆς Γεωργίας. (1625)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη πάντων τῶν Ἁγίων ὁσιομαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν μοναχῶν και μοναζουσῶν, τῶν ἐν Πετρουπόλει τῆς Ῥωσίας, συλληφθέντων ἐν τῇ νυκτι τῆς 3ης Μαρτίου ἐν ἔ­τει 1932, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Βολοκολὰμσκ ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, κοίμησις τοῦ π. Χαραλάμπους τοῦ Καψαλιώτη τοῦ «Κομποσχοινᾶ» (1914 – 3.3.1998 ν.η. /18.2.1998. π.η.)

Τοῦ Τριωδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῆς τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ παραβολῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου μνείαν ποιούμεθα, ἣν οἱ θειότατοι Πατέρες ἡμῶν δευτέραν ἐν τῷ Τριῳδίῳ ἐνέταξαν.

Στίχοι.
Ἄσωτος εἴ τις, ὡς ἐγώ, θαῤῥῶν ἴθι
Θείου γὰρ οἴκτου πᾶσιν ἤνοικται θύρα.

Το μέγα όπλο για τη σωτηρία όλων μας είναι η επιείκεια. Το έλεος, το οποίο μας έρχεται από τον Θεό, πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας να το δίνουμε ως αντίδωρο στους άλλους. Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ο Θεός τίποτε δεν αγαπάει τόσο, όσο την ευσπλαγχνία. Όλο το Ευαγγέλιο συνοψίζεται στην ευσπλαγχνία. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Το εξημερωθέν θηρίο.
Αγίου Νικολάου του Πλανά

 

“Στην οικογένεια που συχνότατα πήγαινε ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, τον χώρο τους εντός της αυλής των είχε νοικιάσει ένας τσαγκάρης κομμουνιστής, εκ των σημαινόντων στελεχών. Το μίσος του προς όλους, και εξαιρετικώς προς τους ιερείς, δεν είχε όρια. Εκεί που εργαζόταν παραληρούσε μονολογώντας, από πού θα αρχίσουν με την παρέα του να σφάζουν τους παππάδες. Και έλεγε: «Πρώτα-πρώτα θα σφάξουμε τους παππάδες της Ζωοδόχου Πηγής». Και έλεγε στη συνέχεια και για τους άλλους.
Ο Άγιος Νικόλας ο Πλανάς με την καλοσύνη του πήγε κοντά του και του λέει: «Καλησπέρα, παιδί μου». Εκείνος, χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του από την δουλειά του, κάτι μουρμούρισε. Το άλλο Σάββατο πήγε πάλι ο Άγιος Νικόλας ο Πλανάς: «Καλησπέρα, Λουκά μου». Εκείνος του απάντησε «Καλησπέρα» και πάλι χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του. Στην τρίτη επίσκεψη του λέει πάλι: «Καλησπέρα, Λουκά μου, τι κάνεις παιδί μου»; Εδέησε να πει «καλά, παππού». Συνέχισε ο Άγιος να τον επισκέπτεται εκεί που δούλευε ως που έσπασε ο πάγος. Σηκώνεται από τη δουλειά του, ασπάζεται με σεβασμό το χέρι του Αγίου Νικολάου του Πλανά, και λέγει προς τους παρευρισκόμενους: «Όταν θα σκοτώσουν τους παπάδες, εγώ θα πω για τον παπα-Νικόλα να μη το σκοτώσουν. Και όχι μόνον θα το πω αλλά θα τον περιφρουρήσω».
Κατόπιν όποτε τον επισκεπτόταν ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, έσπευδε ο ίδιος ο τσαγκάρης να τον συναντά και να του φιλάει το χέρι. Λοιπόν, ο κομμουνιστής αυτός, όσα κηρύγματα και αν άκουγε, και όσες συμβουλές να του έλεγαν, τίποτε από αυτά δεν θα μπορούσε να επιδράσει στην πορωμένη ψυχή του, όσον η αγαθότητα του ‘παλιού αυτού γεροντάκου’, με το να τον επισκέπτεται κάθε φορά, αδιαφορώντας αν αυτός καταρχήν τον περιφρονούσε.
Με την ευχή του Αγίου Νικολάου του Πλανά μετανόησε. Και όταν σε λίγο καιρό ασθένησε και πέθανε σε ηλικία 30 ετών, κοιμήθηκε ως καλός χριστιανός (..και χωρίς να σκοτώσει κανέναν). Αυτή την επίδραση είχε η φυσιογνωμία του Αγίου Νικολάου του Πλανά σε όσους τον γνώριζαν.”
Πηγή: Μάρθας Μοναχής, (1988). «Ο παπα-Νικόλας Πλανάς ο απλοϊκός ποιμήν των απλών προβάτων». Αθήνα, εκδοτικός οίκος «Αστήρ», (σελ. 62-63).

***

Στον οινοποιό Σ.: Περί αδελφού χωρίς αδελφοσύνη
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Έναν αδελφό έχεις ∙ έναν και μοναδικό. Και αυτόν τώρα τον απαρνιέσαι. Δεν είναι ο αδελφός μου, λες, αλλά αδελφός χωρίς αδελφοσύνη! Όντως, έκανε μεγάλο έγκλημα. Διέρρηξε το σπίτι ενός γέρου, τον σκότωσε και του πήρε τα λεφτά. Δικάστηκε , και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τώρα κάθεται στη φυλακή και περιμένει την τελευταία του ώρα. Από τη φυλακή σου έγραψε γράμματα και σε παρακαλούσε να τον συγχωρέσεις σαν αδελφό. Σου ζητούσε μετά από τον θάνατό του να προσεύχεσαι γι’ αυτόν και να τελείς μνημόσυνα. Και να μεταφέρεις το σώμα του και να το κηδέψεις δίπλα στους τάφους των γονιών σας. Κι εσύ πώς αντιδράς σ’ όλα αυτά; Εσύ τον σιχαίνεσαι, στα γράμματά του δεν απαντάς , στη φυλακή δεν τον επισκέπτεσαι, το όνομά του δεν λες. «Μου λέρωσε την τιμή», λες δυνατά , να σε ακούσουν οι άνθρωποι.
Ω φιλότιμε , δεν βλέπεις το φοβερό σου εγωισμό; Δεν κατανοείς, πως κι εσύ λερώνεις με τον εγωισμό σου εκείνο που ο αδελφός σου λέρωσε με το έγκλημα; ¨Όμως ο αδελφός σου μετανοεί για το έγκλημά του, μετανόησε κι εσύ για τον εγωισμό και την υπερηφάνεια σου . Δεν είναι ώρα να σκέφτεσαι τον εαυτό σου και την τιμή σου στην κοινωνία, αλλά τον αδελφό σου, που θα πεθάνει και σε παρακαλεί. Εάν κάποιος πνίγεται στο θολό νερό και χτυπώντας το νερό για να σωθεί βρέξει εκείνον που στέκεται στην ακτή, πρέπει ο δεύτερος να θυμώσει και να γυρίσει την πλάτη στον πνιγμένο; Ξέρεις πως ο Χριστός είπε: «οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» ( Ματθ. 9,13 ). Ο αδελφός σου έπραξε κακό έργο, και γι’ αυτό το κακό σύντομα θα δοκιμάσει τη μέγιστη τιμωρία που βάζουν οι άνθρωποι . Δεν αμύνεται στην ανθρώπινη τιμωρία. Αλλά φοβάται την τιμωρία του Θεού. Γι’ αυτό μετανοεί μπροστά στον Θεό για την αμαρτία του και κλαίει στη φυλακή και ικετεύει εσένα να έρθεις, ώστε να αποχαιρετιστείτε. Γνωρίζει, ότι κανένας στη γη δεν θα τον συγχωρήσει, εάν εσύ ο αδελφός του δεν τον συγχωρήσεις. Θα ήθελε να πάει σ’ εκείνο τον κόσμο με τουλάχιστον μια συγχώρεση. Κι εσύ του την αρνείσαι. Γιατί; Από φιλοτιμία! Όμως να ξέρεις, ότι η ειλικρινής μετάνοιά του μπορεί να αξίζει περισσότερο στους άγιους ουρανούς από ολόκληρο το δίκιο σου. Ο Χριστός ελέησε τον ληστή επάνω στον σταυρό. Εσύ πώς σκέπτεσαι να μεταλάβεις και να ενωθείς με τον Χριστό , αφού είσαι τόσο διαφορετικός από Εκείνον κατά το έλεος; Δεν αισθάνεσαι καν πως μπορεί άμεσα η μετάνοια στους εγκληματίες- σχεδόν στιγμιαία- να καθαρίσει την ψυχή τους.
Πρόσφατα κρέμασαν έναν άνθρωπο στον τόπο μας για έγκλημα. Εκείνος, πριν πεθάνει, μετάνιωσε βαθιά και ειλικρινά! Έκλαιγε και οδυρόταν για την κακή του πράξη. Τόσο πολύ προσευχόταν στον Θεό κατά την διαδρομή προς την κρεμάλα, υποκλινόταν στους ανθρώπους γύρω του φωνάζοντας: «Συγχωρήστε με, αδέλφια συγχωρήστε με»! Όλοι δάκρυσαν. Φίλησε πολλές φορές το χέρι του ιερέα και τον σταυρό και τρεμάμενος ολόκληρος παρακαλούσε: «Πάτερ, προσευχηθείτε στον Θεό να με συγχωρήσει»! Κάποιος από τους παριστάμενους μας διηγιόταν μετά ότι αισθάνονταν, σαν να αποχαιρετούσαν προς τον άλλο κόσμο όχι έναν εγκληματία αλλά έναν άγιο! Τόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει ολόκληρος ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου μέσω της μετάνοιας!
Και ο δικός σου αδελφός στη φυλακή μέσω της μετάνοιας αλλάζει. Σε παρακαλώ κι εγώ , πήγαινε και βοήθησέ τον, ώστε να μετανιώνει έως το τέλος. Μην κατακρίνεις τον καταδικασμένο, μην περιφρονείς τον μετανιωμένο. Να είσαι ελεήμων προς τον αδελφό σου. Οι γονείς σας τον περιμένουν σ’ εκείνο τον κόσμο όχι σαν ληστή αλλά σαν το παιδί τους. Μην προσβάλλεις τη μνήμη τους. Επισκέψου τον αδελφό σου στη φυλακή, σαν να επισκέπτεσαι τον Χριστό. Και ο Χριστός θα επισκεφτεί εσένα με πλούσια δώρα. Ειρήνη σ’ εσένα και στον αδελφό σου.
Πηγή: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δεν φτάνει μόνο η πίστη…, Ιεραποστολικές Επιστολές Β΄», εκδόσεις «εν πλω»

*** 

Η ιστορία για μια αμαρτωλή γυναίκα στο Βελιγράδι
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Από το ημερολόγιό μου

Μας αφηγείται σήμερα ένας ιερέας του Βελιγραδίου το ασυνήθιστο γεγονός με μία εκδιδόμενη γυναίκα στους δρόμους του Βελιγραδίου.
Μία μέρα λίγο πριν βραδιάσει βάδιζε στους δρόμους για τη «δουλειά» της. Καθώς περνούσε δίπλα σ’ έναν κήπο βλέπει έναν άνθρωπο να ετοιμάζεται να απαγχονιστεί. Έδεσε το σχοινί στο κλαδί του δέντρου και με μιας το έβαλε γύρω από το λαιμό του. Ή γυναίκα σβέλτα πήδησε πάνω από την περίφραξη, τράβηξε το μικρό της μαχαίρι από την τσέπη κι έκοψε το σχοινί, οπότε ό άνθρωπος έπεσε στο χώμα λιπόθυμος. Του έκανε μαλάξεις ώσπου συνήλθε. Τότε της είπε ο αυτόχειρας :

-“Γιατί το ’κανες; Εγώ δεν μπορώ να ζήσω, δεν έχω στον ήλιο μοίρα. Εξαιτίας της φτώχειας μου, ήθελα να τελειώσω μ’ αυτή τη μίζερη ζωή”. Ή γυναίκα έβγαλε όσα χρήματα είχε μαζί της και του τα έδωσε, υποσχόμενη ότι θα τον βοηθά κι άλλο ώσπου να βρει δουλειά. Και συνέχισε ή γυναίκα τη δική της άπρεπη δουλειά και μέρος από τα κέρδη της απ’ αυτή τη δουλειά, πήγαινε σ’ εκείνον φτωχό και του έδινε για να συντηρηθεί. Όμως μετά από έξι βδομάδες η γυναίκα έπεσε στο κρεβάτι βαριά άρρωστη. Ζήτησε τον ιερέα. Στην παρουσία του ιερέα εκείνη, ήδη ετοιμοθάνατη, άρχισε να λέει:
–“Ω, άγγελοι του Θεού, γιατί ήρθατε σ’ εμένα; Μα δεν ξέρετε, πόσο βρώμικη και αμαρτωλή γυναίκα είμαι εγώ;».
Λίγο μετά πάλι φώναξε:
–“Ώ, Κύριε Χριστέ, μα κι ΕΣΥ ήρθες σ’ εμένα την αμαρτωλή; Για ποιο λόγο το αξιώθηκα αυτό; Μα μόνο με το ότι έσωσα εκείνον το φτωχό απ’ το θάνατο; Αλίμονο σ’ έμενα την ανάξια! Ώ πόσο είναι μεγάλο το έλεος του Θεού.!”
Λέγοντας αυτό άφησε την ψυχή της, και το πρόσωπό της έλαμψε σα να φωτιζόταν με κερί.
Να, τί σημαίνει να σώσεις την ψυχή ενός ανθρώπου. Να, πως μία πράξη ελέους προς τον πλησίον σκεπάζει πολλές αμαρτίες!
Αγίου Νικολάου Βελομιροβιτς Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ἐμμανουήλ, σελ. 193- 194, ἐκδόσεις «Χρόες», Δεκέμβριος 2010

***

Άγιος Γαβριήλ της Γεωργίας, ο δια Χριστόν σαλός

Ένας ενορίτης ρώτησε τον πατέρα Γαβριήλ της Γεωργίας: Γιατί ένα άτομο να πέσει πνευματικά;
Ο πατέρας Γαβριήλ απάντησε: Για να ανυψωθεί και πάλι. Αν δεν πέσει, ποτέ δεν θα σηκωθεί, ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να ενισχυθεί στην πίστη. Ο Κύριος επιτρέπει όλες τις πτώσεις μας μόνο και μόνο για να μας ενισχύσει στην πίστη.
Από το βιβλίο «Το διάδημα του Γέροντος Γαβριήλ»

***

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

 

«Αντίχριστοι πολλοί γεγόνασι. Αισθάνομαι πόσο έντονα εργάζονται μυστικά για την καταστροφή της Ελλάδος. Αρχίσανε με την γλώσσα. Όσο ξεπέφτει η γλώσσα τόσο ξεπέφτει ο λαός.
Λένε ότι θέλουν να ευκολύνουν τα παιδιά. Αλλ’ αυτό δεν είναι σωστό. Τα παιδιά και πάλι δεν θα μάθουν γράμματα, γιατί άλλο είναι το αίτιο.
Το αίτιο είναι η ορφάνια, η έλλειψη του πατέρα. Η απομάκρυνση από τον Θεό. Αυτή δίνει τόπο στον παλαιό άνθρωπο που μπερδεύεται με τον νέο και κάνει μπερδεμένη την ψυχή.»
[…] Ο άσωτος όταν κατάλαβε την απελπιστική κατάστασή του είπε μέσα του «Θα σηκωθώ να πάω στον πατέρα μου».
Για να το ειπεί όμως αυτό αισθανόταν ότι είχε πατέρα, γιατί μόνο ένας άνθρωπος που έχει πατέρα μπορεί να ειπεί «θα γυρίσω στον πατέρα μου».
Γι’ αυτό, ο διάβολος ή ο παλαιός μέσα μας άνθρωπος προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν έχουμε πατέρα, ότι είμεθα ορφανοί και γι’ αυτό δεν έχουμε που να επιστρέψουμε. Άρα μας οδηγεί στην απελπισία και στην αυτοκτονία.
Θυμηθείτε ότι ο Ιούδας κατάλαβε ότι αμάρτησε με το να παραδώσει αίμα αθώο, αλλά δεν αισθανόταν ότι είχε πατέρα και δεν είχε πιά νόημα γι’ αυτόν η ζωή και έτσι απηγχονίσθη μόνος του.
Η έλλειψη νοήματος στην ζωή, που αποτελεί πρόβλημα για εκατομμύρια ανθρώπους έχει θεμέλιο και αιτία της το γεγονός ότι όλοι αυτοί δεν γνωρίζουν ή δεν πιστεύουν ότι έχουν πατέρα και μάλιστα ότι έχουν πατέρα τον ίδιο τον Θεό που είναι έτοιμος να τους υποδεχθεί με ανοιχτή αγκαλιά.
Ο άσωτος δεν απελπίστηκε, διότι είχε πατέρα ο οποίος τον περίμενε, όπως πίστευε, παρ’ όλο που αισθανόταν ότι δεν είναι άξιος να είναι γυιός του. Ο Ιούδας αυτοκτόνησε, γιατί δεν πίστευε πιά ότι είχε πατέρα, αφού τον πρόδωσε για τριάκοντα αργύρια.
Το βασικό, λοιπόν, αίτιο της κακοδαιμονίας μας είναι ότι αισθανόμαστε ότι είμαστε ορφανοί (κατά την αντίληψή μας) και έτσι μας κάνει ο παλαιός άνθρωπος να πιστεύουμε και να ζούμε στην ορφάνια και στην απελπισία της ορφάνιας.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Από το Σημειωματάριο ενός Υποτακτικού, τ. Α΄»

Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε. Με τη στενοχώρια δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.
Ούτε και με τις υποδείξεις.
Ούτε αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό· αν το καταλάβουμε, θα βοηθήσομε.
Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του.

Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε. Θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο, τι λέγει: «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις».

Για να ωφελήσεις τους άλλους, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη του Θεού, αλλιώς δεν μπορείς να ωφελήσεις τον συνάνθρωπό σου. Δεν πρέπει να βιάζεις τον άλλο. Θα έλθει η ώρα του, θα έλθει η στιγμή, αρκεί να προσεύχεσαι γι’ αυτόν.
Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά. Η χάρις του Θεού καθαρίζει τον ορίζοντα του νου του και τον βεβαιώνει για την αγάπη Του. Εδώ είναι το λεπτό σημείο. Άμα δεχθεί ότι ο Θεός είναι αγάπη, τότε ένα άπλετο φως θα έλθει πάνω του, που δεν το έχει δει ποτέ. Θα βρει έτσι τη σωτηρία.

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

 

– Γέροντα, μερικοί πνευματικοί άνθρωποι, όταν βλέπουν κάποιον να ζει αμαρτωλά, λένε: «Α, αυτός, έτσι που πάει, είναι για την κόλαση!».
– Αχ, αν οι κοσμικοί άνθρωπο πάνε στη κόλαση από τις καταχρήσεις, οι πνευματικοί άνθρωποι θα πάνε από τις κατακρίσεις… Για κανέναν δεν μπορούμε να πούμε ότι θα πάει στην κόλαση. Ο Θεός δεν ξέρουμε πώς εργάζεται. Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος. Κανέναν να μη καταδικάζουμε, γιατί έτσι παίρνουμε την κρίση από τα χέρια του Θεού. Πάμε να γίνουμε Θεοί. Αν μας ρωτήσει ο Χριστός την ημέρα της Κρίσεως, ας πούμε τη γνώμη μας…

– Να βλέπεις με πόνο τον άλλον που σφάλλει και να δοξάζεις τον Θεό για όσα σου έχει δώσει, γιατί μετά ο Θεός θα σου πει: «Εγώ, παιδί μου, τόσα σου έδωσα, κι εσύ γιατί μου φέρθηκες σκληρά;». Να βλέπεις πλατιά τα πράγματα. Να σκέφτεσαι το παρελθόν του ανθρώπου, τις ευκαιρίες που του δόθηκαν να καλλιεργήσει τον εαυτό του και τις ευκαιρίες που είχες εσύ και δεν τις αξιοποίησες. Έτσι, θα συγκινηθείς από τις δωρεές που σου χάρισε ο Θεός, θα τον δοξολογήσεις γι’ αυτές και θα ταπεινωθείς, επειδή δεν ανταποκρίθηκες. Παράλληλα θα νοιώσεις αγάπη και πόνο για τον αδελφό που δεν είχε τις δικές σου ευκαιρίες και θα κάνεις γι’ αυτόν καρδιακή προσευχή.
Να μάθουμε τον «αναρχικό» νου να συχνάζη στο σπίτι του, στον Παράδεισο, κοντά στον Πατέρα του, τον Θεό.

***

π. Ζαχαρίας Ζάχαρου

 

…Η επιστροφή του ασώτου υιού δεν χαροποίησε, ωστόσο, τον μεγαλύτερο αδελφό του, ο οποίος εργαζόταν στους αγρούς, έξω από την πατρική οικία. Αυτός εκπροσωπεί τους Φαρισαίους, οι οποίοι ποτέ δεν υποδέχονταν με χαρά τη μεταμέλεια ενός αμαρτωλού, θεωρώντας ότι του αξίζει η κόλαση. Εμπιστεύονταν μόνο τη δική τους δικαιοσύνη, αλλά με την αυτοδικαίωση αυτή αποδεικνύεται ότι βρίσκονταν στους αγρούς, δηλαδή έξω από τον οίκο της καρδιάς τους. Είχαν την πίστη ότι ανήκουν στον Θεό, όπως ο μεγάλος γιός της παραβολής, χωρίς να εννοούν ότι στην πραγματικότητα δεν είχαν δώσει ποτέ την καρδιά τους στον επουράνιο Πατέρα. Δεν είχαν καμιά γνώση του Θεού ούτε ήλθαν ποτέ σε κοινωνία με το Πνεύμα Του. Έτρεφαν μάλλον την πεποίθηση ότι η τυπική από μέρους τους τήρηση του Νόμου θα υποχρέωνε κατά κάποιον τρόπο τον Θεό να τους αποδώσει τη σωτηρία…. Ο πατέρας κατακλύζεται από τον πόθο να θεραπεύσει τον φθόνο του γιου του και του θέτει τον προβληματισμό: «Σε σένα έχω δώσει ήδη όλη μου την περιουσία. Γιατί φθονείς τον αδελφό σου; Το μόνο που σου ζητώ είναι να με αγαπάς ως γιος μου». Αν η καρδιά του μεγαλύτερου υιού ήταν ενωμένη με την καρδιά του πατέρα του, τότε η χαρά του πατέρα θα ήταν και δική του χαρά. Η δόξα του αδελφού του θα ήταν και δική του δόξα, όπως ακριβώς το φως ενός κεριού δεν ελαττώνεται, όταν ανάβονται από αυτό άλλα κεριά. Όταν αποδεικνύουμε στον Θεό ότι Τον αγαπάμε ως αληθινοί υιοί, γινόμαστε ικανοί να λάβουμε όλα όσα είναι δικά Του, την ίδια τη ζωή Του και όλο τον ακένωτο πλούτο των χαρισμάτων Του.

Μην υποτιμάτε τους αρνητικούς λογισμούς που μπορεί να έχετε για τον πλησίον. Φυλαχθείτε από κάθε λόγο που πληγώνει. Το μέγα όπλο για τη σωτηρία όλων μας είναι η επιείκεια.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/02/19/73989/

Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία. Γι᾿ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πριν προλάβη ο πειρασμός να σας φυτέψη κακούς λογισμούς, να φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, για να γίνη η καρδιά σας ανθόκηπος και να συνοδεύεται η προσευχή σας από την θεία ευωδία της καρδιάς σας.
https://iconandlight.wordpress.com/2022/03/29/%cf%84%ce%af%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b5-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%bf-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%cf%81%ce%ad%cf%86%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%8c%cf%83%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb/

Οι άγιοι πώς αγίασαν; Είχαν στραφεί στον εαυτό τους και έβλεπαν μόνον τα δικά τους πάθη και όλους τους θεωρούσαν καλύτερους από τον εαυτό τους. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/18/%ce%b1%ce%b2%ce%b2%ce%ac-%ce%b9%cf%83%ce%b1%ce%ac%ce%ba-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b7%ce%b2%ce%b1%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bc%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%b1/

Ο φθόνος κάνει τον άνθρωπο φιδένιο και δαγκώνει ανθρώπους και φαρμακώνει, ενώ οι άνθρωποι που έχουν αγάπη και καλοσύνη, μοιάζουν με τους Αγγέλους, που μεταφέρουν χαρά και αγαλλίαση, όπου και εάν βρεθούν. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2021/03/02/58453/

Να λέγης την “Ευχή” συνεχώς, μέρα-νύχτα. Και λέγοντας την “Ευχή” από το βάθος της καρδιάς σου, θα χορτάσης Χριστό. Και μετά θα έλθουν γλυκά τα χαρισματικά δάκρυα και θα πλημμυρίσης από ουράνια αγαλλίασι και βεβαιωμένη την ελπίδα της σωτηρίας σου. Γερο-Χαράλαμπος ο κομποσχοινάς.
https://iconandlight.wordpress.com/2023/02/28/%ce%bd%ce%b1-%ce%bb%ce%ad%ce%b3%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%85%cf%87%ce%ae-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%b5%cf%87%cf%8e%cf%82-%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b1-%ce%bd%cf%8d%cf%87%cf%84/

 

Ἰδιόμελον Αʹ. Ἦχος αʹ

Εἰς ἀναμάρτητον χώραν, καὶ ζωηράν, ἐπιστεύθην, γεωσπορήσας τὴν ἁμαρτίαν, τῇ δρεπάνῃ ἐθέρισα, τοὺς στάχυας τῆς ἀμελείας, καὶ δραγμάτων ἐστοίβασα, πράξεών μου τὰς θημωνίας, ἃς καὶ κατέστρωσα οὐχ ἅλωνι τῆς μετανοίας. Ἀλλ’ αἰτῷ σε, τὸν προαιώνιον γεωργὸν ἡμῶν Θεόν, τῷ ἀνέμῳ τῆς σῆς φιλευσπλαγχνίας ἀπολίκμισον τὸ ἄχυρον τῶν ἔργων μου καὶ σιτάρχησον τῇ ψυχῇ μου τὴν ἄφεσιν, εἰς τὴν οὐράνιόν σου συγκλείων με ἀποθήκην καὶ σῶσόν με.

Ἰδιόμελον Βʹ. Ἦχος αʹ.

Ἐπιγνῶμεν ἀδελφοὶ τοῦ μυστηρίου τὴν δύναμιν· τὸν γὰρ ἐκ τῆς ἁμαρτίας, πρὸς τὴν πατρικὴν ἑστίαν, ἀναδραμόντα, Ἄσωτον Υἱὸν ὁ πανάγαθος Πατήρ, προϋπαντήσας ἀσπάζεται, καὶ πάλιν τῆς οἰκείας δόξης, χαρίζεται τὰ γνωρίσματα, καὶ μυστικὴν τοῖς ἄνω ἐπιτελεῖ ευφροσύνην, θύων τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ἵνα ἡμεῖς ἀξίως πολιτευσώμεθα, τῷ τε θύσαντι φιλανθρώπῳ Πατρί, καὶ τῷ ἐνδόξῳ θύματι, τῷ Σωτῆρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κανών α’, ᾨδὴ η’, Τριῳδίου
Ἦχος β’
Τὸν ἐν τῇ βάτῳ
Φθοροποιοῖς λογισμοῖς, ὑπαχθεὶς ἠμαυρώθην, καὶ ἐκ σοῦ ἐμακρύνθην, ὅλως ἔξω ἐμαυτοῦ, γενόμενος Οἰκτίρμον· διὸ ἐν μετανοίᾳ, προσπίπτοντά σοι σῶσον.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Πιαμοῦν
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα, λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Πιαμοῦν τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Εὐτροπίου, Κλεονίκου καὶ Βασιλίσκου
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὸ τρίστοιχον ἄθροισμα, τῶν Ἀθλητῶν τοῦ Χριστοῦ, Εὐτρόπιον μέλψωμεν, σὺν Βασιλίσκω ὁμού, τὸν θεῖον Κλεόνικον οὗτοι γὰρ τῆς Τριάδος, τὸ ὑπέρθεον κράτος, ἄθλοις ὑπερφυέσιν, ὠμολόγησαν πάσιν ἡ πάντοτε πρεσβεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Θεοδωρήτου, Πρεσβυτέρου Ἀντιοχείας
Ἦχος πλ. α΄ Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Σεαυτὸν προσεκόμισας δῶρον πάντιμον, διὰ σεπτοῦ μαρτυρίου, τῷ ἀθλοθέτῃ Χριστῷ, Θεοδώρητε ἀήττητε πρεσβύτερε, Ἀντιοχείας τῆς κλεινῆς, τὴν ὀφρὺν ὁ καθελών, τὰ εἴδωλα λατρευόντων, ὡς Μάρτυς· ὅθεν πρεσβεύεις, Χριστῷ ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων σε.

Τῇ ἀφάτῳ φιλανθρωπίᾳ σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

iconandlight.wordpress.com