Χάριν των προσευχών μιας μοναχής ο παππούς επέστρεψε από την αιώνια ζωή να μετανοήσει…

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ Θ´(9ῃ) τοῦ μηνὸς Μαρτίου, μνήμη τῶν ἁγίων μεγάλων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, τῶν ἐν τῇ λίμνῃ Σεβαστείας μαρτυρησάντων. (†320)
Κατὰ τοὺς Παρισινοὺς Κώδικας 1575 καὶ 1476 τὰ ὀνόματά των ἦσαν: Ἀγγίας, Ἀγλάϊος ὁ καπικλάριος, Ἀέτιος, Ἀθανάσιος, Ἀκάκιος, Ἀλέξανδρος, Βιβιανός, Γάϊος, Γοργόνιος, Γοργόνιος ἕτερος, Δομετιανὸς (ἢ Δομέτιος), Δόμνος, Ἐκδίκιος (ἢ Εὐδίκιος), Εὐνοϊκός, Εὐτύχιος (ἢ Εὐτυχής), Ἡλιάδης (ἢ Ἠλίας), Ἡράκλειος, Ἡσύχιος, Θεόδουλος, Θεόφιλος, Ἰουλιανὸς (ἢ Ἐλιανὸς ἢ Ἠλιανὸς), Ἰωάννης, Κάνδιδος (ἢ Κλαύδιος), Κύριλλος, Κυρίων, Λεόντιος, Λυσίμαχος, Μελίτων, Νικόλαος, Ξάνθιος (ἢ Ξανθίας), Οὐαλέριος, Οὐάλης, Πρῖσκος, Σακεδὼν (ἢ Σακερδών), Σεβηριανός, Σισίνιος, Σμάραγδος, Φιλοκτήμων, Φλάβιος, Χουδίων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα νέων ὁσιομαρτύρων τῶν ἐν τῇ Μονῇ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ξίφει τελειωθέντων ὑπὸ τῶν ἀγαρηνῶν ἐν Μοναστηρίῳ, κατὰ τὸ ἔτος 1386.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Οὐρπασιανοῦ τοῦ Συγκλητικοῦ, ἐν Νικομηδείᾳ πυρὶ τελειωθέντος. (†305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ ἅγιοι μάρτυρες, Πάππος, Μάμμη, Πατήρ, Μήτηρ, καὶ δύο τέκνα, ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Καισαρίου τοῦ ἰατροῦ, ἀδελφοῦ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. (†369)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου καὶ ὁμολογητοῦ Φιλορώμου, τοῦ ἐν Γαλατίᾳ. (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Πασιανοῦ, ἐπισκόπου Βαρκελώνης τῆς Ἰσπανίας. (†390)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Ἀμπντὰλ Μασίχ, ἤτοι Χριστοδούλου, ἡγουμένου τοῦ Ὄρους Σινᾶ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μωϋσέως, ἡγουμένου τῆς μονῆς Θεομήτορος ἐν Ἀλ‐Ῥὰς τῆς Συρίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Κωνσταντίνου τοῦ ἐν Κορνουάλλῃ, τὸ πρῶτον βασιλέως τῆς Δουμνονίας. (†576)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βόσα (Bosa), ἐπισκόπου Ὑόρκης. (†705)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Βιταλίου τοῦ ἐν Νεοκάστρῳ (Castronovo) τῆς Σικελίας. (†994)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἀντωνίου, ἐρημίτου ἐν Φροϊδεμόντῃ (Froidemont) ἀνατολικῆς Γαλλίας. (ι´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἰωνᾶ, ἀρχιεπισκόπου Νόβγκοροντ. (†1470)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων νεομαρτύρων, δύο ἱερέων καὶ μ´ (40) μαθητῶν ἐν Μομισισίῳ (Momišići) τοῦ Μαυροβουνίου. (†1688)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου (Levitsky), ἱερέως ἐν Βάλτᾳ Ὀδησσοῦ. (†1845)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Κλεόπα τοῦ Ῥώσου
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Δήμητρας, κτιτορίσσης τοῦ κοινοβίου Ββενδέσκου (Vvedensk) ἐν Κιέβῳ. (†1878)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων νεομαρτύρων Χρίστου ἱερέως καὶ Πανάγου, τῶν ἐν Γαστούνῃ τῆς Πελοποννήσου ἀθλησάντων ἐν ἔτει 1761.

Εἶτα τὸ παρόν, ἐκ τοῦ Τριῳδίου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνείαν πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς, ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου, οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν.

Στίχ. Ἀμνημόνησον πταισμάτων νεκροῖς, Λόγε,
Τὰ χρηστὰ νεκρὰ σπλάγχνα σου μὴ δεικνύων.

Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Χάριν των προσευχών μιας μοναχής
ο παππούς επέστρεψε από την αιώνια ζωή να μετανοήσει

 

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς την ιστορία που πρόκειται να πω, αλλά ήμουν μάρτυράς της. Και επιπλέον, αυτό που συνέβη δε μου φαίνεται παράξενο.
Συνέβη πριν από τρία χρόνια. Ο παππούς μας πήγαινε πάντα στο ναό μας, το όνομά του Gorokhov Αλεξέι Μιχαΐλοβιτς. Πριν από 15 χρόνια, η σύζυγός του Μαρία πέθανε και από τότε ζούσε μόνος του.
Μια μέρα του καλοκαιριού, ο Αλεξέι Μιχαΐλοβιτς αρρώστησε και πήγε στο νοσοκομείο. Δυστυχώς, οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. «Ο παππούς Αλεξέι ήταν νεκρός» – έτσι μας είπαν οι γιατροί και επιβεβαίωσαν το θάνατο.
Ο νεκρός έφτασε στο Almetyevsk, στο ναό της πόλης. Ωστόσο, λίγες ώρες αργότερα ο παθολόγος ξαφνικά διαπίστωσε ότι το σώμα… δίνει σημάδια ζωής. Τότε έστειλε επειγόντως τον Αλεξέι Μιχαΐλοβιτς στη μονάδα εντατικής θεραπείας – και την επόμενη μέρα ο παππούς μου συνήλθε και ζήτησε έναν ιερέα να εξομολογηθεί και να λάβει τη Θεία Κοινωνία.
Μετά το μυστήριο της Εξομολόγησης και την αποδοχή των Αγίων Μυστηρίων του Χριστού, ο παππούς Αλεξέι μοιράστηκε με τον ιερέα αυτό που είχε δει μετά το “θάνατό του”.

Είδε τη σύζυγό του Μαρία, να τον κοιτάζει σιωπηλά και να φεύγει.
Την επόμενη στιγμή, ο Αλεξέι Μιχαΐλοβιτς είδε πολλούς ανθρώπους στην άκρη μιας τεράστιας φωτιάς. Οι άνθρωποι έπεφταν εκεί κατά εκατοντάδες. Παντού υπήρχαν κραυγές και πόνος.
Ξαφνικά, δύο νέοι άνδρες με λευκές στολές ήρθαν και του είπαν: “Είναι νωρίς για εσένα εδώ. Πήγαινε και Μετανόησε. Έχεις τρεις μέρες” -Μετά από αυτό ο Αλεξέι Μιχαηλόβιτς ήταν που συνήλθε.
Την ημέρα που ο ιερέας τον εξομολόγησε, πληροφορηθήκαμε ότι ο παππούς πέθανε. Τρεις μέρες μετά το ασυνήθιστο όραμά του.

Αργότερα μίλησα με συγγενή του και έμαθα μια ιστορία για το πώς ο παππούς μου, όταν ήταν πολύ νέος, εργάστηκε ως εργάτης στη NKVD που μετέφερε φυλακισμένους στην εξορία.

Ένα παγωμένο χειμώνα, έβαλε σφραγίδα σε μια ηλικιωμένη ταλαιπωρημένη καλόγρια, που ήταν ελαφριά ντυμένη και πάγωνε. Τότε ο παππούς την κάλυψε με το παλτό του από δέρμα προβάτου, για να σώσει τη ζωή της. Σε ευγνωμοσύνη, η καλόγρια υποσχέθηκε να προσευχηθεί γι ‘αυτόν.

Είμαστε όλοι σίγουροι ότι χάριν στις προσευχές της για τον Αλεξέι Μιχαΐλοβιτς δόθηκαν αυτές οι τρεις ημέρες. Για να μετανοήσει, να λάβει τη Θεία Κοινωνία – και να πάει στην αιώνια ζωή ως πραγματικός Χριστιανός.

Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής και μου φαίνεται συμβολικό. Μετά από όλα δηλαδή, τη νηστεία, μια περίοδο προσευχής, μετάνοιας και καλών πράξεων. Και οι καλές πράξεις, με την εντολή του Θεού, ακόμη και το θάνατο λυγίζουν, για να δοθεί χρόνος για μετάνοια…

***

Βοήθεια σε κεκοιμημένη
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

 

Το πρωί της 30ης Νοεμβρίου του 1974(π.η.), μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, ενώ ο Όσιος ήταν στο κελλί του στο Άγιον Όρος και έλεγε την ευχή γονατιστός στο κρεββάτι του, παρουσιάσθηκε ξαφνικά μπροστά του ένας νέος και του είπε:
– Είναι ανάγκη να πάμε, γιατί είσαι μάρτυρας.
– Μάρτυρας; ρώτησε με απορία.
– Μάλιστα , μάρτυρας σε δικαστήριο.
Αμέσως – χωρίς να καταλάβη πώς- βρέθηκε στο Κοιμητήριο της Κόνιτσας μπροστά σε έναν τάφο. Ο νέος, με μια απαλή κίνηση, άνοιξε τον τάφο, και ο Όσιος είδε μέσα σ’αυτόν μια γνωστή του γριούλα. Παρόλο που ήταν μισολιωμένη και είχε αφόρητη δυσωδία, δεν την αποστράφηκε. Μπήκε μέσα στον τάφο και την αγκάλιασε με πολύ πόνο. Εκείνη φώναζε: “Καλόγερε, σώσε με! Καλόγερε, σώσε με!”. Έπειτα του είπε:
– Πες, όσες φορές μου ζήτησες κάτι, δεν σου το έδωσα;
– Πάντα μου έδινες και με το παραπάνω, απάντησε ο Όσιος.
Τότε ο νέος αυτός, που ήταν ο Φύλακας Άγγελός της και γνώριζε τα πάντα γι’αυτήν την ψυχή, της είπε: ” Κοιμήσου εν ειρήνη “. Και σκεπάζοντας πάλι τον τάφο, είπε στον πατέρα Παΐσιο: “Πάμε “. Με το “πάμε” ο Όσιος βρέθηκε πάλι στην ίδια θέση, γονατιστός στο κρεββάτι του. Από το γεγονός αυτό κατάλαβε ότι η ψυχή αυτή είχε ανάγκη από πολλή προσευχή, διότι πράγματι, ενώ ήταν εύπορη, δεν έδινε ελεημοσύνη στους συγχωριανούς της και μόνο για εκείνον δεν τσιγκουνευόταν καθόλου, επειδή τον αγαπούσε πολύ.
Ο Όσιος έκανε πολλή προσευχή για την ψυχή αυτή, και ύστερα από δύο μήνες, στις 30 Ιανουαρίου 1975 (π.η.), έλαβε πληροφορία ότι ο καλός Θεός είχε ακούσει την προσευχή του. Ενώ πάλι έλεγε την ευχή, είδε μπροστά του ένα μεγάλο χάσμα σαν χωνί, και βαθιά μέσα σε αυτό πολλούς ανθρώπους, ακόμη και Αρχιερείς, να βασανίζωνται και να φωνάζουν απεγνωσμένα. Ψηλά, πάνω από το φοβερό αυτό χάσμα, είδε αυτήν την γριούλα καθισμένη επάνω σε ένα λευκό σύννεφο. Δίπλα της στεκόταν ο ίδιος εκείνος νέος, ο Φύλακας Άγγελός της, που της έτριβε και της καθάριζε το πρόσωπο, το οποίο έμοιαζε με πρόσωπο μικρού κοριτσιού. Τότε ο Όσιος την αγκάλιασε και πάλι – με χαρά αυτή τη φορά- ,και ένοιωσε μέσα του μια αγαλλίαση. Ύστερα τραβήχθηκε λίγο παράμερα, για να μην τον βλέπουν οι κολασμένοι και αυξάνεται το μαρτύριο τους, και έψαλε το ” Άγιος ο Θεός ” ως ευχαριστία στον Θεό.
Σίγουρα ο Όσιος θα είχε και άλλα παρόμοια γεγονότα, διότι δύο χρόνια νωρίτερα, είχε γράψει σε επιστολή του: “Ο Καλός Θεός βοηθάει τους κεκοιμημένους και πληροφορεί παράλληλα και τους Μοναχούς με μια ανέκφραστη αγαλλίαση, που τους σκορπάει μετά από την πονεμένη τους προσευχή για τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, σα να λέη: «Μη στενοχωρήστε, παιδιά μου, τους βοήθησα και τους κεκοιμημένους». 
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, σελ. 333, εκδόσεις Ι. Η. Αγίου Ιωάννου θεολόγου Σουρωτή.

***

 

Όταν ο Άγιος ζούσε και ασκήτευε στο Μοναστήρι του Στομίου της Κόνιτσας (Αύγουστος 1958–Σεπτέμβριος 1962), όποτε δεν είχε Θεία Λειτουργία τις Κυριακές στο Μοναστήρι, κατέβαινε να λειτουργηθεί και να κοινωνήσει στην κωμόπολη της Κόνιτσας. Το Σάββατο στις 12 τα μεσάνυχτα, έκλεινε το Μοναστήρι και, μέσα σε μία ώρα, έφθανε στην Κόνιτσα. Πήγαινε και περίμενε στο οστεοφυλάκιο και, επί 6 με 7 ώρες, έκανε προσευχή για ζώντες και, κυρίως, για τους κεκοιμημένους, μέχρι ν’ ανοίξει ο νεωκόρος την Εκκλησία. Κάποτε, σε μια τέτοια νύχτα, είδε τα οστά των κεκοιμημένων να εκπέμπουν φως. Ήταν ασφαλώς “σημείο” εκ Θεού, για να του δείξει ότι οι κεκοιμημένοι αισθάνονται τις προσευχές του.

Μαρτυρία ανωνύμου:
«Πήγα να δω τον Γέροντα Παΐσιο μετά το Πάσχα του 1992. Πριν λίγους μήνες, είχε κοιμηθεί η κόρη μου η Μαρία από καρκίνο. Ο Γέροντας, με οδήγησε μέσα στην Εκκλησία. Προσκύνησα την Παναγία και, ύστερα, γύρισε και μου είπε: “Άκου… Εγώ, έκανα Ανάσταση με την Μαρία την κόρη σου και με πάρα πολλές άλλες ψυχές!”.
Γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια και αυτός μου ξαναείπε επιβεβαιωτικά: ναι!…”».

«Οι νεκροί έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνον ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά, για να μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ, οι καημένοι δεν μπορούν πια μόνοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περιμένουν από εμάς βοήθεια. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας. Οι δε κολασμένοι είναι υπόδικοι, φυλακισμένοι, που βασανίζονται ανάλογα με τις αμαρτίες που έκαναν και περιμένουν να γίνει η τελική δίκη, η μέλλουσα Κρίση.
Υπάρχουν βαρυποινίτες, υπάρχουν και υπόδικοι με ελαφρότερες αμαρτίες. Ο Θεός, ενώ έχει πει εδώ και πόσους αιώνες το “μετανοεῖτε ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν” (Ματθ. γ΄ 2, δ΄ 17, ι΄ 7· Μάρκ. α΄ 15), παρατείνει τον χρόνο, επειδή περιμένει εμάς να διορθωθούμε. Αλλά εμείς παραμένοντας στις κακομοιριές μας, αδικούμε τους Αγίους, γιατί δεν μπορούν να λάβουν την τέλεια δόξα (εξαιτίας μας), την οποία θα λάβουν μετά την μέλλουσα Κρίση.

»Μου λέει ο λογισμός ότι μόνον το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση και, εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Δεν ζητούν βοήθεια, αλλά και δεν δέχονται βοήθεια. Γιατί, τι να τους κάνει ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του, σπαταλάει όλη την περιουσία του και από πάνω βρίζει και τον πατέρα του. Ε, τι να το κάνει αυτό (το παιδί) ο πατέρας του; Οι άλλοι όμως υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες τους. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται θετικά με τις προσευχές των πιστών. Τους δίνει δηλαδή ο Θεός μια ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Και όπως σ’ αυτήν την ζωή, αν κάποιος είναι φίλος με τον βασιλιά, μπορεί να μεσολαβήσει και να βοηθήσει έναν υπόδικο, έτσι και αν είναι κανείς “φίλος” με τον Θεό, μπορεί να μεσολαβήσει στον Θεό με την προσευχή του και να μεταφέρει τους υπόδικους νεκρούς από την μια “φυλακή” σε μια άλλη καλύτερη, από το ένα “κρατητήριο” σε ένα άλλο καλύτερο. Ή ακόμη, μπορεί να τους μεταφέρει και σε “δωμάτιο” ή σε “διαμέρισμα”.

 

Περισσότερο, μάλιστα, συγκινείται ο Θεός, όταν κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.
»Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος “δικηγόρος” για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβα για τους κεκοιμημένους.
Έχει νόημα το σιτάρι. “Σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ” (Α΄ Κορ. ιε΄ 42), λέει η Γραφή. Στον κόσμο, μερικοί βαριούνται να βράσουν λίγο σιτάρι και πηγαίνουν στην εκκλησία σταφίδες, κουραμπιέδες, κουλουράκια, για να τα διαβάσουν οι ιερείς. Και, βλέπεις, εκεί στο Άγιον Όρος, κάτι γεροντάκια τα καημένα, σε κάθε Θεία Λειτουργία, κάνουν κόλλυβα για τους κεκοιμημένους και για τον Άγιο που γιορτάζει, για να έχουν την ευλογία του!

– Γέροντα, πώς να προσεύχωμαι για τους κεκοιμημένους;
– Να λές γενικά: «Ο Θεός, ανάπαυσον τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων σου» και, εάν έρθη στον νού σου κανένα όνομα κεκοιμημένου ή τύχη να πεθάνη κανένας γνωστός ή άγνωστος και το μάθης, μνημόνευσέ τον και αυτόν με την ίδια ευχή.

Και μόνον ένα κερί να ανάψουμε για την ψυχή κάποιου κεκοιμημένου, βοηθιέται πολύ.

Να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν την δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν την ψυχή. Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/06/14/28846/

Να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/02/%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85/

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων τεσσαράκοντα μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ.
Ἦχος α´.

Τάς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων, ἃς ὑπὲρ σοῦ ἔπαθον, δυσωπήθητι, Κύριε, καὶ πάσας ἡμῶν τὰς ὀδύνας, ἴασαι Φιλάνθρωπε, δεόμεθα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων τεσσαράκοντα μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείω Πνεύματι, συγκροτηθέντες, δῆμος ὤφθητε, τροπαιοφόρος, Ἀθλοφόροι Χριστοῦ Τεσσαράκοντα, διὰ πυρὸς γὰρ καὶ ὕδατος ἔνδοξοι, δοκιμασθέντες λαμπρῶς ἐδοξάσθητε. Ἀλλ’ αἰτήσασθε, Τριάδα τὴν ὑπερούσιον, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων τεσσαράκοντα μαρτύρων, τῶν ἐν Σεβαστείᾳ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοὺς γενναίους ὁπλίτας τοῦ τῶν ὅλων δεσπόζοντος, τοὺς συγκροτηθέντας ἐν πίστει, ὁμοφώνος τιμήσωμεν· Χριστῷ γὰρ στρατευθέντες εὐσεβῶς, δι’ ὕδατος διῆλθον καὶ πυρός, καὶ πρὸς θείαν εἰσέλθοντες ἀναψυχήν, προΐστανται τῶν βοώντων· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, Τεσσαράκοντα Μάρτυρες.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα νέων ὁσιομαρτύρων τῶν ἐν τῇ Μονῇ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου ἐν Μοναστηρίῳ (Ἀθανασίου ἱερομονάχου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς.

Μοναστηρίου τὰ μυρίπνοα ἄνθη, καὶ τῶν Μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ συμμετόχους, ἁγίους Τεσσαράκοντα, τιμῶμεν ἐκ ψυχῆς. Οὗτοι γὰρ κηρύξαντες, Ὀρθοδόξων τὴν πίστιν, πλάνην σκοτεινόμορφον, ἐμυκτήρισαν Ἄγαρ· διὸ τμηθέντες θείας κεφαλάς, τοῦ Παραδείσου, τρυφῆς ἀπολαύουσι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Καισαρίου τοῦ ἰατροῦ, ἀδελφοῦ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Σοφίας χαρίσμασιν ὑπὲρ ἡλίου αὐγάς, ἀστράψας κατηύγασας τῶν εὐσεβῶν τὴν πληθύν, Καισάριε πάνσοφε, ἤσχυνας Παραβάτου, τὰς στροφὰς καὶ κομψείας, ηὔφρανας χριστωνύμων, θεατῶν ὁμηγύρεις· διό σου ἐπαξίως μνήμην θείαν γεραίρομεν.

Δόξα τῶν ἁγίων Ὁσιομαρτύρων.
Ἦχος πλ.δ΄.

Τοῖς ἀσκητικοῖς ἱδρῶσιν συμμείξαντες τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου, πληρωταὶ τοῦ νόμου τῆς πρὸς Θεὸν ἀγάπης, γεγόνατε προθύμως ἅγιοι Ὁμολογηταὶ Τεσσαράκοντα Ὁσιομάρτυρες, καὶ τὴν ἐπίγειον Μονὴν τοῦ Τροπαιοφόρου ἐνταῦθα ἀφέντες, μονὰς νῦν κατοικεῖτε τὰς ἀφθάρτους καὶ αἰωνίους, τῆς Βασιλείας τοῦ στεφοδότου Κυρίου, ἔνθα ἀκαταπαύστως καταλαμπόμενοι τῷ θείῳ φωτί, μὴ ἐπιλάθεσθε μνημονεύειν, τοὺς πόθῳ τιμῶντας τὴν ἱερὰν ὑμῶν ἄθλησιν, γενναιότατοι.

στιχηρὸν ἰδιόμελον τῶν ἁγίων Ὁσιομαρτύρων.
Ἦχος πλ.β΄.
Στίχ. Ἐλέησόν με ὁ Θεός…
Τὸν τῆς ἀσκήσεως δρόμον καλῶς βαδίσαντες, χοροῖς Μαρτύρων ἐν τέλει συνηριθμήθητε, διὰ τῆς θείας ὁμολογίας, γενναῖοι Τεσσαράκοντα ὁσιομάρτυρες Μοναστηρίου. Ὅθεν ὡς παῤῥησίαν κεκτημένοι πρὸς Κύριον, σὺν τῷ κλεινῷ Τροπαιοφόρῳ καθικετεύσατε, σωθῆναι πάντας τοὺς τιμῶντας τὴν πανευφρόσυνον μνήμην ὑμῶν.

τὰ Εὐλογητάρια.
Ἦχος πλ. α’

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Τῶν Ἁγίων ὁ χορός, εὗρε πηγὴν τῆς ζωῆς καὶ θύραν Παραδείσου, εὓρω κἀγώ, τὴν ὁδὸν διὰ τῆς μετανοίας. τὸ ἀπολωλὸς πρόβατον ἐγώ εἰμι. ἀνακάλεσαί με, Σωτήρ, καὶ σῶσόν με.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Ὁ παλάμῃ(ἢ ὁ πάλαι μέν,) ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θείᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν με ἐπιστρέψας εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην, εἰς τὸ καθ’ ὁμοίωσιν ἐπανάγαγε, τὸ ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Εἰκών εἰμι, τῆς ἀῤῥήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων, οἰκτείρησον τὸ σὸν πλάσμα, Δέσποτα, καὶ καθάρισον σῇ εὐσπαγχνίᾳ, καὶ τὴν ποθεινὴν πατρίδα παράσχου μοι. Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με.

Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Ἀνάπαυσον, ὁ Θεὸς τοὺς δούλούς σου, καὶ κατάταξον αὐτοὺς ἐν Παραδείσῳ, ὅπου χοροὶ τῶν Ἁγίων, Κύριε, καὶ οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς φωστῆρες, τοὺς κεκοιμημένους δούλούς σου ἀνάπαυσον, παρορῶν αὐτῶν πάντα τὰ ἐγκλήματα.

Δόξα Πατρί… Τριαδικὸν
Τὸ τριλαμπὲς τῆς μιᾶς θεότητος, εὐσεβῶς ὑμνήσωμεν βοῶντες Ἁγιος εἶ, ὁ Πατὴρ ὁ ἄναρχος, ὁ συνάναρχος Υἱὸς καὶ θεῖον Πνεῦμα. φώτισον ἡμᾶς πίστει σοι λατρεύοντας, καὶ τοῦ αἰωνίου πυρὸς ἐξάρπασον.

Καὶ νῦν…
Χαῖρε σεμνή, ἡ Θεὸν σαρκὶ τεκοῦσα, εἰς πάντων σωτηρίαν, δι’ ἧς γένος τῶν ἀνθρώπων εὕρατο τὴν σωτηρίαν, διὰ σοῦ εὕροιμεν Παράδεισον, Θεοτόκε, ἁγνὴ εὐλογημένη.

Ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα, ἀλληλούϊα. Δόξα σοι ὁ Θεός. (3)

Τὰς τῶν προαναπαυσαμένων ψυχὰς κατάταξον, Δέσποτα Χριστέ, ἐν ταῖς τῶν Δικαίων σου σκηναῖς, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς, ὡς μόνος ἀθάνατος. Ἀμήν.

«Μνήσθητι, Κύριε, πάντων τῶν κεκοιμημένων ἐπ᾽ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου καί ἀνάπαυσον, αὐτούς, ὁ Θεός, ὅπου ἐπισκοπεῖ τό φῶς τοῦ προσώπου Σου».

iconandlight.wordpress.com