Κύριε Ιησού, δίδαξε μας και οδήγησε μας να μη σκεπτόμαστε ούτε και να κρίνουμε με σαρκικό φρόνημα, αλλά κατά το πνεύμα. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

 

 

Ομιλία 
για την κρίση κατά την σάρκα και την κρίση κατά το πνεύμα
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

υμείς κατά την σάρκα κρίνετε (Ίωάν. 8:15)

Έτσι μίλησε ο πάνσοφος Κύριος στους μοχθηρούς Ιουδαίους: υμείς κατά την σάρκα κρίνετε. Είχαν συλλάβει μια γυναίκα για μοιχεία και ήθελαν να τη λιθοβολήσουν, επειδή διέπραξε σαρκικό αμάρτημα. Όμως ο Καρδιογνώστης Κύριος, ο Οποίος καταλάβαινε την ψυχή της γυναίκας κι έβλεπε ότι αυτή μπορούσε να σωθεί και να αλλάξει, την έφερε σε μετάνοια και τη λύτρωσε. Μολονότι η γυναίκα αυτή είχε διαπράξει μοιχεία, όμως η ψυχή της δεν ήταν μοιχός ολοκληρωτικά. Οι Φαρισαίοι, από την άλλη πλευρά, έφεραν συνεχώς στην καρδιά τους το αμάρτημα της μοιχείας, αλλά το απέκρυπταν επιδέξια. Δεν καταδίκαζαν την καρδιακή μοιχεία, αλλά μόνον την πράξη της σαρκικής μοιχείας εκείνων πού έπιαναν επ’ αυτοφώρω.

Οι πνευματικοί άνθρωποι κρίνουν κατά το πνεύμα και οι σαρκικοί άνθρωποι κρίνουν κατά τη σάρκα. Ακόμη και σήμερα οι Εβραίοι, διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο και «τιμωρημένοι», είναι ανίκανοι να σκεφτούν πνευματικά και να κρίνουν πνευματικά. Ακόμα σκέπτονται και κρίνουν μόνον κατά τη σάρκα και μόνον εξωτερικά, σύμφωνα με τις επιταγές τού νόμου πού είναι γραμμένος σε χαρτί τι αποτυπωμένος στη φύση, άλλα ακόμη όχι κατά το πνεύμα. Διότι, αν είχαν μάθει να κρίνουν τούς ανθρώπους και τα έργα κατά το πνεύμα, θά αναγνώρισαν αμέσως τον Κύριο Ιησού ως Μεσσία και Σωτήρα.

’Ας είμαστε σε επιφυλακή και νήψη, χριστιανοί μου, γιά να μην κρίνουμε μόνον κατά τη σάρκα: κατά τα φαινόμενα. ’Ας είμαστε σε επιφυλακή κι ας μη, βιαστούμε να κρίνουμε όποιον, εξαιτίας της ανοησίας του, ολισθαίνει σε παραπτώματα ούτε να επαινούμε εκείνον πού συμπεριφέρεται επιτηδείως και δεν ολισθαίνει μεν ενώπιον των ανθρώπων, αλλά ο οποίος, κατά βάθος, είναι με την καρδιά του ήδη παραδομένος στην άβυσσο της αμαρτίας. ’Ας φυλαχτούμε απ’ το λάθος να κρίνουμε τούς ανθρώπους και τη φύση από τις εντυπώσεις πού αφήνουν στις αισθήσεις μας ας αγωνιζόμαστε να κρίνουμε τα πάντα πνευματικά, δηλαδή κατά το πνεύμα. Δείτε, είμαστε πραγματικά τα παιδιά του πνεύματος και του φωτός, επειδή, είμαστε βαπτισμένοι.

Κύριε Ιησού, δίδαξε μας και οδήγησε μας να μη σκεπτόμαστε ούτε και να κρίνουμε με σαρκικό φρόνημα, αλλά κατά το πνεύμα.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Εκδόσεις ΆΘως.

***

α’. Διηγήθηκε για τον εαυτό του ο Αββάς Μακάριος, λέγοντας: «Όταν ήμουν νεώτερος και έμενα σε κελλί, στην Αίγυπτο, με έκαμαν δια της βίας κληρικό στην κώμη. Και μη θέλοντας να αναλάβω, έφυγα σε άλλο τόπο. Και ήλθε σε μένα ένας ευλαβής λαϊκός και έπαιρνε το εργόχειρό μου και με διακονούσε.
Συνέβη δε, από πειρασμό, μια παρθένος στην κώμη, να πεση σε αμαρτία. Και έχοντας μείνει έγκυος, τη ρωτούσαν ποιος της το έκαμε αυτό. Και εκείνη έλεγε: Ο αναχωρητής. Βγήκαν λοιπόν οι χωρικοί, με έπιασαν, μου κρέμασαν στον τράχηλο γανωμένες χύτρες και χερούλια από κοφίνια, με πόμπευσαν στα σταυροδρόμια της κώμης και με χτυπούσαν, λέγοντας: Αυτός ο καλόγερος μας διέφθειρε το κοράσι, πάρτε τον, πάρτε τον. Και με χτύπησαν τόσο, οπού παρά λίγο να πεθάνω.
Ήλθε δε κάποιος από τους γέροντες και είπε: Ως πότε θα χτυπάτε τον ξένο μοναχό; Αυτός δε οπού με διακονούσε, ακολουθούσε πίσω μου ντροπιασμενος. Γιατί κι αυτόν τον έβριζαν πολύ και του έλεγαν: Να, βλέπεις τι έκαμε ο αναχωρητής, οπού συ καμαρώνεις; Και λέγουν οι γονείς της: Δεν τον αφήνουμε ώσπου να μας δώσει εγγυητή ότι θα τη διατρέφη. Και είπα στον διακονητή μου κι αυτός εγγυήθηκε. Και πήγα στο κελλι μου και του έδωσα όσα ζεμπίλια είχα, λέγοντας: Πούλησε τα και δος στη γυναίκα μου να φάη. Και έλεγα στον λογισμό μου: Μακάριε, να, σου έλαχε γυναίκα. Πρέπει να εργάζεσαι πιο πολύ για να τη τρέφης. Και εργαζόμουν νύχτα και μέρα και της έστελνα.
 Και όταν ήλθε η ώρα της αθλίας να γεννήση, περνούσαν μέρες πολλές όπου βασανιζόταν χωρίς να γεννήση. Και της λέγουν, τι σημαίνει αυτό; Και τους αποκρίθηκε: Εγώ ξέρω. Γιατί συκοφάντησα τον αναχωρητή και τον κατηγόρησα λέγοντας ψέμματα. Δεν φταίει αυτός, αλλά ο δείνα νέος.
Ήλθε λοιπόν αυτός που με διακονούσε, όλος χαρά. Και μου είπε ότι δεν μπόρεσε να γεννήση εκείνη η πρώην παρθένος, ωσότου ωμολόγησε: Δεν είναι ένοχος ο αναχωρητής, αλλά είπα ψέμματα εναντίον του. Και να, όλη η κώμη θέλει να έλθη εδώ με πομπή και παράταξη, για να σου υποβάλη τη μετάνοιά της. Εγώ, όμως, ακούοντας τα αυτά, για να μη με θλίψουν οι άνθρωποι, σηκώθηκα και ήλθα εδώ στη Σκήτη. Αυτή ήταν η αφορμή οπού κατέφυγα εδώ.»

Υπάρχει μια κρητική μαντινάδα, που λέει:
“Πρόσεχε ποιόν κατηγορείς, ποιό όνομα λερώνεις,
γιατί στο τέλος προσκυνάς, εκείνον που σταυρώνεις”…

Δεν υπάρχει εξυπνότερος άνθρωπος από τον ελεήμονα, που δίδει γήινα, φθαρτά πράγματα, και αγοράζει άφθαρτα, ουράνια. Όσοι πλησιάζουν τους πονεμένους, πλησιάζουν στον Θεό. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/02/24/39966/

Ήχος πλ. β’  Όλην αποθέμενοι

Έρημον οικήσασα, των σων παθών τας εικόνας, ευσεβώς απειλήψας, το θεοειδέστατον εξεικόνισμα, εν ψυχή γράψασα, αρετών ιδέαις, και τοσούτον υπερέλαμψας, ως και τοις ύδασι, κούφως επιβαίνειν τοις ίχνεσι, και γήθεν υπεραίρεσθαι, εν ταίς προς Θεόν σου εντεύξεσι, και νυν παρρησία, πανένδοξε Μαρία τω Χριστώ, παρισταμένη δυσώπησον, υπέρ των ψυχών ημών.

Δόξα… Ήχος β’

Τα της ψυχής θηρεύματα, και τα πάθη της σαρκός, τω ξίφει της εγκρατείας έτεμες, τα της εννοίας εγκλήματα, τη σιγή της ασκήσεως απέπνιξας, και ρείθροις των δακρύων σου, την έρημον άπασαν κατήρδευσας, και εβλάστησας ημίν της μετανοίας καρπούς, διό σου την μνήμην Οσία εορτάζομεν.

Ωδή γ’  Ο Ειρμός
«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ’ εχθρούς μου, ηυφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, Ουκ έστιν άγιος ώς ο Θεός ημών, καί Ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε».

Επτερώθης τω πόθω τω υπερθέω, και δόξης φθειρομένης απορραγείσα, προσήγγισας κραυγάζουσα τω Δεσπότη, Ουκ έστιν άγιος ως ο Θεός ημών, και Ουκ έστι δίκαιος πλην σου Κύριε.

Ηράσθης της αρρήτου φωτοχυσίας, και πάντων των προσκαίρων υπεριδούσα, ανέδραμες προς άυλον θεωρίαν, εν πίστει κράζουσα, Σύ εί Θεός ημών, και Ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε.

Ωδή η’ Έκστηθι φρίττων ουρανέ

Βάθη καρδίας ερευνών, Ο προ γενέσεως προγινώσκων τα ημών, βιαίας βιοτής αφήρπασας, την προσφυγούσάν σοι Σωτήρ, βεβαίως τη σή φιλανθρωπία, βοώσαν ασιγήτως, ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
 
Ώ αλλοιώσεως σεπτής, τής προς το κρείττόν σου, μεταθέσεως σεμνή! ώ πόθου θεϊκού μισήσαντος, τάς σαρκικάς ηδονάς! ώ πίστεως ζεούσης και θείας! πανεύφημε Μαρία, ήν πιστώς ευφημούμεν, και υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

iconandlight.wordpress.com