Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου ….στις 10 το πρωί!

Όλες αυτές τις ημέρες λέω το όνομά σου στο κομποσκοίνι μου αλλά -πέραν τούτου- αγωνίζομαι να μην σε σκέπτομαι. 

Δεν Του λέω να σε σώσει, να σε γλυτώσει ή κάτι αναπάντεχα χαρούμενο για σένα….Και μήπως ξέρω τι είναι και τι δεν είναι χαρούμενο…Τον παρακαλώ μόνο να σε ελεήσει με τον τρόπο που εκείνος ξέρει πως σου ταιριάζει, ταιριάζει στην ψυχούλα σου δηλαδή.

Και τώρα που πια μετρούμε ώρες και όχι ημέρες, έχει κατέβει νομίζω αυτός ο βαρύς μολυβένιος ουρανός και έχει καθίσει στην καρδιά μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να ξέρεις ότι σε λίγες ώρες θα πεθάνεις….

Υποψιάζομαι όμως ότι εσύ είσαι ήδη αλλού…Κάπου σ’ έχει ταξιδέψει η Χάρις Του και απλά περιμένεις νάρθει δίπλα σου ο άγγελος που χρόνια τώρα σε πλησιάζει και φεύγει. 

Την Τετάρτη, λέει, στις 10 το πρωί. Απόφαση δικαστηρίου είναι αυτή. Σε μια χώρα όπου πνέει άνεμος πολιτισμού και ελευθερίας και η οποία είναι προστάτις χώρα πολλών αλλά κυρίαρχα προστάτις του δικαίου! Και το δίκαιο είναι να ξαπλώσεις εσύ σε ένα κρεβάτι (μπορεί και να σε καθίσουν σε ειδική καρέκλα όμως), να σου δέσουν τα χέρια στα σίδερα και να σε διαπεράσει ρεύμα θανάτου ή να σου κάνουν ένεση με δηλητήριο και να παρακολουθούν πότε θα πεθάνεις…..Τα ιδανικά μιας χώρας, ενός κόσμου ολόκληρου, εκτελούνται μαζί σου. Όχι επειδή μπορεί να είσαι αθώος (εγώ πιστεύω ότι είσαι) αλλά επειδή οι «νόμιμοι» γίνονται ξεδιάντροπα και ατιμώρητα δολοφόνοι! 

Είναι οι ίδιοι που διακηρύττουν τα δικαιώματα των αδέσποτων σκύλων, των γκεϊ και της ντομάτας που δεν πρόλαβε να κοκκινίσει!

Τελικά ίσως να είσαι εσύ ο ευτυχισμένος που φεύγεις από έναν τέτοιον κόσμο για να πας στην Αλήθεια του Κυρίου σου….

Όμως εγώ νιώθω αμήχανα…..Δεν ξέρω πως είναι να λες «μετά τις 10 δεν θα μπορέσω διότι είναι η ώρα που πεθαίνω»…Ίσως να ξεψυχάς την ώρα που θα ξυπνάω. Κοιμάμαι τα ξημερώματα γιατί το βράδυ δουλεύω καλύτερα και έτσι σίγουρα δεν σηκώνομαι στις 7 το πρωί.

Άραγε εσύ θα κοιμηθείς απόψε; Και αν σε πάρει ο ύπνος, θα σε ξυπνήσουν για να σε σκοτώσουν;

Αδελφέ, πραγματικά η περίπτωσή σου έχει ξεπεράσει τις προσευχές μου και τις αντοχές μου. Υποθέτω πως εγώ χρειάζομαι το δικό σου κομποσκοίνι. Πρέσβευε υπέρ ημών, όταν βρεθείς κοντά Του….

Καλόν Παράδεισο Αντώνιε!

ΕΛΕΝΑ

tasthyras.wordpress.com