Η εικόνα του Οσίου Θεοδοσίου καθηγούμενου της Λαύρας των Σπηλαίων (11ος αι μ.Χ) δακρύζει..για τα γεγονότα της μονής του! H ανάρτηση είναι σημερινή αναφέρεται ότι κατά τη διάρκεια της σημερινής λειτουργίας άρχισε να δακρύζει η εικόνα ενός των ιδρυτών της Λαύρας.
Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακὰ τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς..
Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός….
ΣΥΝΟΠΤΙΚΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
Η σταδιακή μεταστροφή των σλαβικών λαών στον Χριστιανισμό χρονολογείται στον ένατο και δέκατο αιώνα, μετά από ιεραποστολή των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, που έγινε με πρωτοβουλία από τον Άγιο Φώτιο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
Ο βίος του Αγίου Θεοδοσίου του Κιέβου διαδραματίζεται λιγότερο από 100 χρόνια μετά τη βάπτιση του Κιέβου Ρως, που οργάνωσε ο Άγιος Βλαδίμηρος το 988. Μέλη του ορθόδοξου κλήρου εργάστηκαν για τον ευαγγελισμό της χώρας. Ο Άγιος Θεοδόσιος ήταν ένας από αυτούς, και το έκανε με το παράδειγμα της ζωής του, περισσότερο παρά με το κήρυγμά του. Ήταν ένας ευγενικός, υπομονετικός, φιλεύσπλαχνος άνθρωπος. Ήταν επίσης ένας λαμπρός οργανωτής.
Ο Άγιος Θεοδόσιος των Σπηλαίων του Κιέβου (ονομάζεται επίσης Θεοδόσιος Κιέβο-Πεττσέρσκι ή Θεοδόσιος των Κρυπτών του Κιέβου ή Φεοδόσιος Κιέβο-Πεττσέρσκι) θεωρείται ένας από τους πατέρες του ρωσικού μοναχισμού. Ο βίος του Αγίου Θεοδοσίου είναι γνωστός χάρη στη βιογραφία που έγραψε ο μοναχός Νέστορας λίγα μόνο χρόνια μετά το τέλος της επίγειας ζωής του το 1074.
Ο Άγιος Θεοδόσιος του Κιέβου ανακηρύχθηκε άγιος το 1108 από τον Μητροπολίτη Κιέβου Νικηφόρο Α’, επειδή η λατρεία του Αγίου Θεοδοσίου αυξήθηκε μετά τον θάνατό του και εξαπλώθηκε σε όλα τα στρώματα της ρωσικής κοινωνίας. Γιορτάζεται πάντα πολύ επίσημα στη ρωσική εκκλησιαστική παράδοση: στις 3 Μαΐου σύμφωνα με το εκκλησιαστικό ημερολόγιο (16 Μαΐου σύμφωνα με το πολιτικό ημερολόγιο), την ημέρα της γέννησής του στον Παράδεισο και στις 14 Αυγούστου σύμφωνα με το εκκλησιαστικό ημερολόγιο (27 Αυγούστου σύμφωνα με τον πολιτικό), την ημέρα της ανακομιδής των λειψάνων του.
Η Ρωσική Αυτοκρατορία γνώριζε μόνο τέσσερις Λαύρες στην επικράτειά της: τη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου, βορειοανατολικά της Μόσχας – τη Λαύρα του Αγίου Σεργίου του Ραδονιέγη (ονομάζεται επίσης “Λαύρα της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Σεργίου), στα δυτικά του Κιέβου – Η Λαύρα του Ποττσάιεφ (προπύργιο της Ορθοδοξίας κατά των Ουνιωτών-παπικών), και η Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι στην Αγία Πετρούπολη.
Όπως ο προστάτης άγιος του (ο Κοινοβιάρχης), ο Άγιος Θεοδόσιος του Κιέβου († 1074), ο ηγέτης της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου είναι ο ιδρυτής του κοινοβιακού μοναχισμού στη Ρωσία..
Ο Άγιος Θεοδόσιος γεννήθηκε το 1009 στο Βασίλιεφ, κοντά στο Κίεβο.Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Θεοδόσιος ήταν μόλις 13 ετών. Μεγαλώνοντας, ο Θεοδόσιος έγινε πολύ ευσεβής. Διαμένει στο Κουρσκ επιδίδεται σε βαριά άσκηση ως και με αλυσίδες στο κορμί ενώ είναι ακόμη έφηβος. Τελικά, το 1032, σε ηλικία είκοσι τριών ετών, κατέφυγε πεζός από το Κουρσκ στο Κίεβο και με οδηγό τον Θεό έφτασε στο σπήλαιο όπου έζησε ο Άγιος Αντώνιος. Είναι Ρώσος μοναχός που καταγόταν από τη μονή Εσφιγμένου στο Άγιο Όρος, μερικοί μαθητές έχουν ήδη μαζευτεί γύρω του, σε μια ημιερεμιτική ομάδα. Πέφτοντας με δάκρυα στα πόδια του Γέροντα, ο Θεοδόσιος παρακάλεσε να τον δεχτούν ως μαθητή. Ο Άγιος Αντώνιος προσπάθησε πρώτα να αποτρέψει τον νεαρό ευγενή, αλλά βλέποντας τη διακαή αγάπη του για τον Θεό, τον δέχτηκε και ανέθεσε στον Άγιο Νίκωνα να τον κάρει μοναχό. Έπεισε τη μητέρα του να γίνει μοναχή στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στο Κίεβο, όπου βρήκε ανάπαυση.
Το 1054 ο Θεοδόσιος χειροτονήθηκε ιερομόναχος, μετά την αναχώρηση του Οσίου Νίκωνα. Συνέχισε ακατάπαυστη προσευχή άσκηση αγρυπνία και εργασία αλλά και άσκηση αγάπης. Το 1057, όταν ο Άγιος Βαρλαάμ μεταφέρθηκε σε άλλο μοναστήρι, ο Θεοδόσιος επιλέχθηκε ομόφωνα από τους αδελφούς ως ηγούμενος . Ο Άγιος Θεοδόσιος οδήγησε τους μοναχούς ως ηγούμενος, αλλά με την πατρική επίβλεψη του Αγίου Αντωνίου.
Η φήμη του Αγίου Θεοδοσίου προσέλκυσε στο μοναστήρι εκατό μοναχούς. Η κοινότητα πήρε τότε μια μεγάλη επέκταση, ώστε να γίνει απαραίτητο να χτιστούν νέα κελιά και μια εκκλησία σε κάποια απόσταση από τα σπήλαια. Χάρη στη βοήθεια του πρίγκιπα του Κιέβου, Ιζιασλάβ, η επιχείρηση μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Έκτισε μια νέα εκκλησία η οποία εγκαινιάστηκε το 1062. Αυτή είναι η χρονολογία ίδρυσης της μονής των Σπηλαίων (Pecherskaya Lavra).
Ένας κοινοβιακός κανόνας ζωής ήταν απαραίτητος. Γι’ αυτό ο Άγιος Θεοδόσιος ανέθεσε στον μοναχό Εφραίμ, που είχε κάνει προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και στην Κωνσταντινούπολη, να μάθει για τα έθιμα των μοναστηριών της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Φέρνει πίσω αντίγραφο του Τυπικού της περίφημης Μονής Στουδίου, γραμμένο από τον Πατριάρχη Αλέξιο τον Στουδίτη για μονή που είχε ιδρύσει.
Η Μονή των Σπηλαίων του Κιέβου έχει γίνει πλέον μια πραγματική κοινοβιακή μονή πιστή κληρονόμος του ανατολικού μοναχισμού, που επρόκειτο να χρησιμεύσει ως πρωτότυπο για όλα τα άλλα ρωσικά μοναστήρια ανά τους αιώνες.
Δόξα κατά τη διάρκεια της επί γης ζωής του
Κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή, ο Άγιος αποσυρόταν στο σπήλαιο όπου είχαν αρχίσει την ασκητική τους ζωή και επανεμφανιζόταν μόνο την Παρασκευή πριν από τη Μεγάλη Εβδομάδα για να διδάξει τους μοναχούς. Υπέμεινε σε αυτό το σπήλαιο πολλές επιθέσεις από τους δαίμονες, αλλά τους απέκρουσε γενναία με νηστεία και προσευχή και βγήκε θριαμβευτής για να γιορτάσει την ανάσταση του Κυρίου.
Πάνω απ’ όλα, δίδασκε με το παράδειγμα: συχνά δούλευε ο ίδιος στο αρτοποιείο ή στην κουζίνα και αναλάμβανε χωρίς μουρμούρα το διακόνημα που άλλοι αδερφοί είχαν αρνηθεί να κάνουν. Αν μάθαινε ότι το γεύμα είχε παρασκευαστεί χωρίς τη συνήθη ευλογία του ηγουμένου ή αν είχε γίνει καβγάς κατά την προετοιμασία του, διέταζε να ρίξουν όλο το φαγητό στη φωτιά. Όταν, επισκεπτόμενος τα κελιά των μοναχών, βρήκε εκεί άχρηστα αντικείμενα, χρήματα ή τρόφιμα, τα έκαιγε αμέσως και τους υπενθύμισε ότι ο αληθινός μοναχός δεν πρέπει να έχει κάτι ιδιαίτερο.
Ο Άγιος Θεοδόσιος έδειχνε επίσης μεγάλη αγάπη για τους φτωχούς και είχε φτιάξει έναν ξενώνα κοντά στο μοναστήρι, όπου υποδέχονταν όλους τους απόρους που παρουσιαζόντουσαν. Κάθε Σάββατο, ο Άγιος έστελνε ένα φορτίο ψωμιού στους κρατούμενους στις φυλακές του Κιέβου. Έχοντας αποκτήσει με τη φιλανθρωπία του και την επιμονή του στην προσευχή μεγάλη χάρη…..
το θαύμα της αιωρούμενης μονής….
Ένα βράδυ, οι κλέφτες ήθελαν να κλέψουν τα πολύτιμα αντικείμενα στην εκκλησία, αλλά κάθε φορά που πλησίαζαν, τους απωθούσαν αγγελικές φωνές που έβγαιναν από μέσα και πίστευαν ότι ήταν εκείνες των μοναχών. Όταν το πρωί ήρθαν οι μοναχοί γι ακολουθία, οι κλέφτες ήθελαν να ορμήσουν στην εκκλησία και να τους σφάξουν, αλλά προς έκπληξή τους είδαν ξαφνικά την εκκλησία να υψώνεται στον αέρα. Τράπηκαν σε φυγή και, λίγο αργότερα, ο αρχηγός τους και τρεις από τους συντρόφους του ήρθαν να ζητήσουν συγχώρεση από τον Άγιο και να του πουν τι είχε συμβεί, γιατί κανένας από τους μοναχούς δεν είχε αντιληφθεί αυτό το θαύμα. ( σσ είθε και τώρα που οι εχθροί είναι προ των πυλών ο Άγιος να κάνει και πάλι το θαύμα του).
Με τον ίδιο τρόπο που η πόλη του Κιέβου αποκαλείται «μητέρα των ρωσικών πόλεων», οι άγιοι πατέρες Αντώνιος και Θεοδόσιος του Κιέβου είναι οι πατέρες του ρωσικού μοναχισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου