Η πίστη μας δοκιμάζεται… Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό – Λόγο, τον λόγο του Θεού, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας. Κύριε, δυνάμωσε την πίστη μέσα μας και ελέησέ μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς – Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

 

Συναξάριον.
Τῇ ΙΗʹ (18ῃ) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Εὐμενίου, Ἐπισκόπου Γορτύνης τῆς Κρήτης (7ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Σοφίας καὶ Εἰρήνης, ξίφει τελειοῦνται. (3ο αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἀριάδνη, πέτρας ῥαγείσης καὶ ὑποδεξαμένης αὐτήν, τελειοῦται. ( 117-139)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Μαρτύρων Κάστορος καὶ Θεοδώρας, ὧν ἡ σύναξις τελεῖται παρὰ τῇ γεφύρῃ τοῦ Ἰουστιανιανοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Βίκτωρος ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς τῶν Κασούλων ἐν Υδρούντι (περιοχὴ Ὀτράντο Κάτω Ἰταλίας) (1152)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ῥωμύλου τοῦ ἐκ Βιδινίου μὲν τῆς Βουλγαρίας παρὰ τὸν Δούναβην καταγομένου, εἶτα δὲ μαθητοῦ Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου γενομένου καὶ ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἄθω τέλος δὲ ἐν τῇ Μονῇ Ῥαβάνιτσα τῆς Σερβίας κοιμηθέντος, μαθητὰς εὐλαβεῖς ἀναδείξαντος (1385).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Μαρτύρων τῆς πριγκήπισσας Βιδζίν/Βιτζίνη καὶ Ἐλιζαβὰρ/Ἐλισβάρ καὶ Σαλβᾶ/Σαβέλ Πριγκήπων τῆς Γεωργίας (1660)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ ὁσία Εἰρήνη ἡ ἡγιασμένη, τῆς Μονῆς τοῦ Πράσινου Ὄρους ἐν τῇ Ῥωσία (18ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἱλαρίωνος τῆς Μονῆς Ὄπτινα (1873)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν Ἰλαρίωνος Φέλεα τοῦ Ὁμολογητοῦ ἐν τῇ φυλακη Αϊούντ τῆς Ῥουμανίας (1961)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν Κωνσταντίνου (Aurel Dragodan) τοῦ Ὁμολογητοῦ ἐν τῇ φυλακη Αϊούντ τῆς Ῥουμανίας

Ομιλία
για το δοκίμιον της πίστεως μας
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

“ἵνα τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως πολυτιμότερον χρυσίου τοῦ ἀπολλυμένου διὰ πυρὸς δέ δοκιμαζομένου εὑρεθῇ εἰς ἔπαινον καὶ τιμὴν καὶ δόξαν ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ” (1 Πέτρου 1: 7).

Αδελφοί μου, η πίστη μας δοκιμάζεται πιο συχνά από όσο ένα καλάμι που λιχνίσθηκε από τους ανέμους. Οι δοκιμασίες είναι σαν τους δυνατούς ανέμους: μια αδύναμη πίστη την ξεριζώνουν, αλλά μια ισχυρή πίστη την ενισχύουν ακόμη περισσότερο. Επίσης οι δοκιμασίες είναι σαν τη φλόγα στην οποία το άχυρο καίγεται και το χρυσάφι καθαρίζεται.

Οι πνευματικές θεωρίες και οι εικασίες του ανθρώπου δοκιμάζουν επίσης την πίστη μας. Αυτές είναι όπως οι πολύ ισχυροί και αδυσώπητοι άνεμοι. Αλλά μπορούμε να τους ξεπεράσουμε αν είμαστε πρόθυμοι να τηρήσουμε τα λόγια του Θεού και αν, σε αντίθεση με αυτές τις πνευματικές θεωρίες, είμαστε σε θέση να δώσουμε έμφαση στις διδασκαλίες της Πίστεως του Χριστού.

Η πίστη μας δοκιμάζεται περαιτέρω με τον φόβο και τη ντροπή: φόβο για ανθρώπους που διώκουν την Πίστη και ντροπή στους ανθρώπους που καταφρονούν αλαζονικά την Πίστη. Αυτοί είναι επίσης ισχυροί άνεμοι στους οποίους πρέπει να αντισταθούμε, αν θέλουμε να παραμείνουμε ζωντανοί.
Πώς θα τους αντισταθούμε; Με το φόβο του Θεού, που θα πρέπει πάντα να έχει στην ψυχή μας μεγαλύτερη θέση από τον φόβο των ανθρώπων, και της ντροπής ενώπιον των αποστόλων, των αγίων και των μαρτύρων που δεν ντρεπόταν για την πίστη τους, μπροστά στους αυτοκράτορες, τους άρχοντες και τους σοφούς αυτού του κόσμου.

Η πίστη μας δοκιμάζεται επιπλέον από τις ταλαιπωρίες και τα δεινά του βίου. Αυτή είναι η φωτιά στην οποία η πίστη μας είτε καίγεται σαν άχυρο είτε λάμπει και καθαρίζεται ως καθαρός χρυσός. Θα αντισταθούμε σε αυτές τις δοκιμασίες αν μνημονεύουμε τον Ιησού Χριστό που σταυρώθηκε στον Σταυρό για μας και όλες τις χιλιάδες μαρτύρων της Πίστεως, οι οποίοι με την υπομονή τους νίκησαν και κατατρόπωσαν κάθε πολέμιο και αναδύθηκαν από τις φλόγες σαν καθαρό χρυσάφι και που για αιώνες λάμπουν ανάμεσα στους αγγέλους και ανάμεσα στους ανθρώπους.

Η πίστη μας δοκιμάζεται επίσης από τον θάνατο, το θάνατο των συγγενών και φίλων μας και γενικώς το θάνατο των ανθρώπων. Αυτή είναι η αδυσώπητη φωτιά στην οποία έχει καεί η πίστη πολλών. Είναι ο θάνατος το τέλος όλων; Όχι, δεν είναι, πιστέψτε με! Είναι η αρχή των πάντων, είναι η αρχή μιας νέας και δίκαιης ζωής. Πιστέψτε στην Ανάσταση του Χριστού, πιστέψτε στη ζωή πέρα ​​από τον τάφο και πιστέψτε στη κοινή Ανάσταση και στην στην Φρικτή Ημέρα της Κρίσεως.

Ω Αγαθέ Κύριε, δυνάμωσε την πίστη μέσα μας και ελέησέ μας.

Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος), Εκδ. Αθως.
http://prologue.orthodox.cn/July2.htm

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Συχνά ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας. Σιωπά. Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή Του ως ένδειξη του ότι ο Θεός “δεν υπάρχει”, “πέθανε”.
Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποιά θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει. Ζητάμε από Αυτόν να υποστηρίξει στις αδικίες μας. Δεν μας ενοχοποιεί φανερά.
Μας αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους μας και να θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτιών.

Αν όμως στραφούμε προς Αυτόν με μετάνοια, τότε έρχεται γρήγορα, γρηγορότερα από όσο περιμέναμε. Γνωρίζοντας τις ανάγκες μας, πολύ συχνά τις προλαμβάνει. Μόλις προφέρουμε στην προσευχή τα αιτήματά μας, που δικαιολογούνται με την πραγματικότητα της ζωής μας μέσα στον κόσμο, Αυτός ήδη τα έχει εκπληρώσει.

Συνεπώς, η σιωπή του Θεού είναι απάντηση στις αδικίες μας η πιο εύγλωττη, η πιο ευγενική. Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό – Λόγο, τον λόγο του Θεού. Παραμελήσαμε το λόγο αυτό, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας.

***

Όταν ακούμε να κατηγορούν τον Θεό για όλους τους πολέμους, τις αδικίες και όλα τα προβλήματα που υπάρχουν στον κόσμο, με ερωτήσεις του τύπου «πώς το επέτρεψε αυτό ο Θεός;», και πάλι ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: αντί να σταυρώνει ο άνθρωπος τον εαυτό του, μαζί με όλες τις αμαρτίες του, ξανασταυρώνει τον Χριστό. Και όμως, χάρη στον πολυεύσπλαχνο Κύριο ο άνθρωπος μπορεί να ελευθερωθεί από το αίσθημα ενοχής που του δημιουργούν οι αμαρτίες του. Εδώ έγκειται η τραγωδία της εποχής μας· από τη μια μεριά η ανθρωπότητα καταλογίζει ευθύνες στο Θεό για τα κακά που μαστίζουν τον κόσμο και από την άλλη ο χριστιανός ξεκινά να γνωρίσει τον Θεό, θέλοντας να βγάλει ο ίδιος απόφαση για το αν τελικά το φταίξιμο ανήκει σ’ Εκείνον ή στην καρδιά των ανθρώπων.

***Άγιος Ιλαρίων (Felea) ο Ομολογητής ο Ρουμάνος

Ο π. Ιλαρίων ήταν ένας σπουδαΐος επιστήμονας και θεολόγος, πού με τα έργα του προσπάθησε να αναδείξη τον Χριστό σε όλη τη δόξα Του, όπως τότε στο όρος Θαβώρ, στη ζωή του κάθε συνανθρώπου του. Το τελευταίο και πιο σύνθετο έργο του, Προς Θαβώρ, χαρακτηρίσθηκε από τον γνωστό αρχιμανδρίτη π. Ιουστίνο PARVU ως «το καλύτερο έργο της Ρουμανικής Ορθοδοξίας πού έχει γραφτή μέχρι τώρα» και «ο δεύτερος πολύτιμος θησαυρός της Ορθοδοξίας μετά την Φιλοκαλία», αφού είναι μιά τέλεια ερμηνεία της.
Αφού υπέφερε και πέθανε στις κομμουνιστικές φυλακές Αϊούντ και ετάφη χωρίς σταυρό στον κοινό τάφο του, ο π. Ιλαρίων «στεφανώθηκε στο θάνατό του με το φωτοστέφανο του μάρτυρα της “Εκκλησίας και του “Έθνους».

Ο π. Δημήτριος Στανιλοάε τον επαίνεσε ως άνδρα της συνεχούς προσευχής… Ο πνευματικός τρόπος της ζωής του ανάγκασε τον π. Δημήτριο να ομολογήση ότι «Ο π. Ιλαρίων με ξεπερνούσε σε όλα»• και συμπλήρωσε λέγοντας «Εγώ μετέφρασα την Φιλοκαλία, αλλά αυτός την ζούσε».

Η τρίτη και τελευταία σύλληψη του έγινε στις 25 Σεπτεμβρίου 1958. Αιτία στάθηκε μάλλον το γεγονός ότι γύρω του είχε συγκεντρωθεί μεγάλος αριθμός μαθητών, κάτι πού θεωρήθηκε ως άμεσος κίνδυνος στα μάτια του αθεϊστικού καθεστώτος.
Στην δίκη, πού έγινε, ο κύριος μάρτυρας υπερασπίσεως του ήταν ο πρώην μαθητής και επίσης βαπτιστικός του, ο οποίος διαβεβαίωσε, ότι ο π. Ιλαρίων ποτέ δεν μίλησε για την «ειρήνη» με την έννοια πού κατανοούσαν οι αρχές (εννοώντας την εξόντωση τού κομμουνισμού).
Ο π. Ιλαρίων, επίσης, υπεράσπισε τον εαυτό του λέγοντας ότι απλώς ήθελε να «διαδώση την ειρήνη του Χριστού».
Όπως προβλεπόταν, η τελευταία απόφασι τού δικαστηρίου ήταν 20 χρόνια φυλάκισι λόγω της «εντατικής δραστηριότητός του εναντίον τού λαϊκού στρώματος και τής επαναστατικής του κινήσεως» και άλλα 20 χρόνια επειδή «συνωμοτούσε εναντίον των αρχών». Μεταφέρθηκε πρώτα στις φυλακές της Γέρλα και μετά στο Αϊούντ για να συμπληρώση την ποινή του.

Αφού αρνήθηκε να δεχθή οποιονδήποτε συμβιβασμό, σήκωσε τον σταυρό του μέχρι τέλους ως αληθινός μαθητής του Χριστού. Στις φυλακές του Αϊούντ ο π. Ιλαρίων έγινε ο κύριος καθοδηγητής και ο πνευματικός πατέρας των φυλακισμένων μαζί με τον μεγάλο θεολόγο π. Δημήτριο SABAU Σύμφωνα με τον π. Ιωάννη 5303, ο οποίος βρισκόταν ήδη στη φυλακή, ο π. Ιλαρίων λειτουργούσε με απέραντο σεβασμό και εμφορούνταν τόσο πλούσια από τη χάρι τού Χριστού, ώστε η προσευχή του ενέπνεε όλη την ομάδα των φυλακισμένων να συμμετέχουν στην ακολουθία με όλη τους την ύπαρξη, καρδιακά.
“Έγινε λοιπόν το Αϊούντ ένα αληθινό μοναστήρι, «το μεγαλύτερο επίτευγμα της ρουμανικής πνευματικότητας».

Στον ίδιο τόπο, στις φυλακές τού Αϊούντ, εξ αιτίας όλων των βασανιστηρίων και των στερήσεων πού υπέστη και επειδή του αρνήθηκαν κάθε ιατρική περίθαλψη, εκοιμήθη ως αληθινός μάρτυρας στις 18 Σεπτεμβρίου 1961. Ετάφη στους κοινούς τάφους των φυλακών χωρίς σταυρό.
“Ένας φυλακισμένος, ο π. Ιωάννη BARDAS, περιγράφει την ημέρα κατά την οποία όλοι έμαθαν στο Αϊούντ, διά μέσου χτυπημάτων στους τοίχους των κελλιών των φυλακών και στους σωλήνες με σύστημα Μόρς, ότι ο π. Ιλαρίων εκοιμήθη:
«Όταν μάθαμε ότι εκοιμήθη εν Κυρίω, αγρυπνήσαμε δύο βραδιές, μέχρι πού τον μετέφεραν στο κοινό νεκροταφείο των πολιτικών φυλακισμένων. Την δεύτερη βραδιά αυτοί πού βρίσκονταν στον κάτω όροφο, κοντά στο νεκροτομείο, στον χώρο πού κρατούσαν τους νεκρούς, έδωσαν σήμα• “Αυτή τη στιγμή παίρνουν τον π. Ιλαρίωνα”!
“Ήμασταν όλοι κάτω απ’ τα σκεπάσματά μας -μετά τις 10 μ.μ-, την ώρα πού σβήνουν τα φώτα. Όλοι μας, 5.000 άτομα συμπεριλαμβανομένων 400 ορθοδόξων Ιερέων, προσευχόμασταν όπως ώριζε το τυπικό τής Εκκλησίας• “Μετά των αγίων ανάπαυσον, Χριστέ… Αν υπήρχε Ιερέας στο κελλί, απήγγελλε επιπρόσθετες προσευχές, οι περισσότερες προσευχές όμως ειπώθηκαν κάτω απ’ τα σκεπάσματά μας. Αυτοί πού έδωσαν το πρώτο σήμα μας ειδοποίησαν αργότερα, ότι το σώμα είχε φτάσει στην κεντρική πύλη, όπου συνέβη ένα από τα πιο απαίσια σκηνικά- ο αστυνομικός πού υπηρετούσε έφτασε με ένα αιχμηρό σίδερο, το οποίο κάρφωσε στην καρδιά τού νεκρού, γιά να βεβαιωθούν οι διοικητές ότι πέθανε.
Όταν οι νεκρώσιμες προσευχές τελείωσαν με τη λέξι “Αμήν’ ακόμα άκουγες μέσα από τις σωληνώσεις και τους τοίχους: “Ό Θεός να τον αναπαύση. Αιωνία του η μνήμη”».
Ο π. Ιλαρίων έζησε και πέθανε γιά την πίστη του στο Χριστό. Όσο ζούσε συνήθιζε να κηρύττει, ότι το μαρτύριο έχει δύο κυρίως όψεις, την εξωτερική και την εσωτερική. Οι μάρτυρες νίκησαν την εξωτερική όψι, τους σωματικούς βασανισμούς, επειδή ήδη είχαν κατορθώσει να νικήσουν τον εσωτερικό τους άνθρωπο, τα πάθη τους. Επομένως, όπως οι παλαιοί μάρτυρες, μπόρεσε να ομολογήση την πίστη του και να πεθάνη γι’ αυτήν, επειδή ακριβώς είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στο Χριστό.

Ενώ τα λείψανά του αναπαύονται στον κοινό τάφο, όπου μπορεί ποτέ να μην αναγνωριστούν, όλη η αγία ζωή του και η διδασκαλία του διατηρούνται στη μνήμη και στην καρδιά πολλών ορθοδόξων χριστιανών, οι οποίοι τον ευλαβούνται ως αληθινό μάρτυρα.

Άγιε πάτερ Ιλαρίων, δεήσου στο Θεό για μας!
[πηγή: περιοδικό «THE ORTHODOX WORD», μετάφρ. I. μ. ’Αγ. Αύγουστίνου Φλωρίνης]

***

Ἁγίου Ἰλαρίωνος Φέλεα Ρουμάνου ἱερομάρτυρος

Ὤ, πόσα ἀγαθά! Πόσους πνευματικούς καρπούς ἔχει ἐνεργήσει καί ἐνεργεῖ πάντα γιά μᾶς, τούς ἁμαρτωλούς, ἡ ἁγία καί θεία μετάνοια! Τί ἔβαλε τόν σταυρωμένο ληστή στόν παράδεισο; Ὄχι ἡ μετάνοια; Ποιός ἔδωσε στόν Δαβίδ καί στό Ἀπόστολο Πέτρο τήν συγχώρηση, ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ μετάνοια;
Ποιός ἔβαλε τόν ἄσωτο υἱό στό πατρικό του σπίτι, ποιός βοήθησε τούς ἁμαρτωλούς ὅλων τῶν ἐποχῶν ν᾿ἀποφύγουν τήν ἐπαγγελλόμενη ἐξαφάνισή τους, ἄν ὄχι ἡ μετάνοια; Ὤ, ἁγία μετάνοια!

Ένα σύστημα που αρχικά είχε σχεδιαστή να μετατρέπη τους ανθρώπους σε δαίμονες, χρησιμοποιήθηκε από το Θεό ώστε να γίνουν άγιοι. Στις φυλακές της Ρουμανίας – Άγιος Ιλαρίων Felea ο Ομολογητής
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/17/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%83%cf%8d%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%b5%ce%af%cf%87%ce%b5-%cf%83%cf%87%ce%b5%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%ae/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Εὐμενίου τοῦ Θαυματουργοῦ Ἐπισκόπου Γορτύνης
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ταχὺν προμηθέα σέ, καὶ ἀρωγὸν εὐμενῆ, κεκτήμεθα Ὅσιε ὡς τοῦ Χριστοῦ μιμητήν, Εὐμένιε ἔνδοξε, σὺ γὰρ ἀναβλυστάνων, συμπαθείας τὰ ρεῖθρα, βρύεις τὴ Ἐκκλησία, Ἰαμάτων πελάγη. Ἀλλὰ καὶ τοὶς τιμώσι σέ, σκέπη γενήθητι.

Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Μάρτυρος Ἀριάδνης
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Τῇ τοῦ Χριστοῦ κυβερνωμένῃ παλάμῃ, οὐκ ἐδουλώθης τὴν ψυχὴν Ἀριάδνη, ἀλλὰ ἐλευθέρᾳ γνώμῃ ἠνδραγάθησας, πᾶσαν γὰρ ἐπίνοιαν, τοῦ ἐχθροῦ καθελοῦσα, στέφος χαριτόπλοκον, ἐκ Θεοῦ ἐκομίσω, ὃν ἐκδυσώπει Μάρτυς ἐκτενῶς, ἐλεηθῆναι, τοὺς σὲ μακαρίζοντας

Ἀπολυτίκιον. Ὅσιος Ρωμύλος ὁ ἐρημίτης της Ραβάνιτσας
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Βιδυνίου τὸν γόνον Βαλκανίων τὸ καύχημα, καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἁπάντων, τὸν σεπτὸν ἀντιλήπτορα• Ῥωμύλον τοῦ Κυρίου ἀσκητήν, ὑμνήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί, δι᾽ αὐτοῦ γὰρ φωτισθέντες τὸ ἡσυχάζειν ἐν Κυρίῳ ἐδιδάχθημεν. Δόξα τῷ ἀναδείξαντί σε ἡμῖν καθηγητῇ, δόξα τῷ σὲ χαριτώσαντι, δόξα τῷ τῶν ὀρθοδόξων λαῶν, κοινὸν προστάτην σε δείξαντι.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἱλαρίωνος τοῦ Ὁμολογητοῦ τοῦ ἐν φυλακαῖς Ῥουμανίας καὶ τῶν σὺν αὐτῷ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Φυλακῶν Ῥουμανίας ἐγκλείστους μέλψωμεν, διὰ Χριστοῦ τὴν ἀγάπην, ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς, Ἰωάννην Ἱλαρίωνα Βαλέριον, σὺν σμήνει Ὁμολογητῶν, καὶ Μαρτύρων Δανιήλ, ἀθέων τοὺς καθαιρέτας, στεῤῥᾷ ἀθλήσει τὸ κράτος, τῆς εὐσεβείας μεγαλύναντας.

Καὶ νῦν. Τῆς Ἑορτῆς. Ἦχος α’.

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Προσευχή προς τον Ύψιστον Θεόν:
Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ

«Αποκάλυψον εις την καρδίαν μου τα μυστήρια Σου· φανέρωσον εις εμέ τον αμαρτωλόν την κεκρυμμένην από του αιώνος Σοφίαν Σου· φώτισον δια του Αγίου Σου Πνεύματος τους νοερούς οφθαλμούς της καρδίας μου, όπως δυνηθώ να ίδω την αγαθήν Πρόνοιαν Σου περί παντός του γένους των ανθρώπων, έτι και εις τα φοβερά γεγονότα του καιρού ημών. Δώρησαι εις την ψυχήν μου δυνάμεις υπομονητικής αγάπης, διότι αποκάμνω εν τη φθαρτή σαρκί μου εκ της θέας, και έτι πλέον, εκ της ακοής περί των αφορήτων βασάνων εις τας οποίας υποβάλλονται αιχμάλωτοι αδελφοί εφ’ όλου του προσώπου της γης … Συ πολλάκις έδωκας εις εμέ την βεβαίωσιν δια την τελικήν νίκην του Φωτός Σου, και όμως βλέπεις, είμαι εξησθενημένος εν τη διακονία μου».

iconandlight.wordpress.com