●Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν κλινικό θάνατο κατά την περίοδο που οι ψυχές κατοικούσαν έξω από το σώμα τους. Κάτι παρόμοιο είπε ο πατέρας Γεώργιος. Αυτή η μαρτυρία δίνεται από τον Θεό στις ψυχές για να μπορούν να δουν τι βιώνουν οι άνθρωποι στις ώρες του θανάτου τους, για τον παράδεισο, για την Πρόνοια του Θεού στο πεπρωμένο κάθε ανθρώπου. Ο π. Γεώργιος είπε σχετικά: «Αν όλος ο κόσμος θέλει να με αποτρέψει, να μιλήσω κατά του Θεού, αλλά απ' ό,τι είδα με τα πνευματικά μου μάτια, δεν θα τα παρατήσω ποτέ. Όσο ζω θα λέω, θα δοξάζω, όπως λέει ο ψαλμωδός, τον Κύριο και τα θαύματά Του».
● Την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τη Δευτέρα, ο πατέρας Γεώργιος, τότε απλά αρρώστησε πολύ και την Πέμπτη ανέβασε υψηλό πυρετό. Αρνήθηκε φαγητό και δεν ήπιε καθόλου νερό. Η μεγαλύτερη αδερφή του Τζίνα τον φρόντιζε. Αφηγείται: «Την Παρασκευή, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, είπε:
- Αδελφή, υπάρχει ένας τρομερός ληστής στο δωμάτιο. Το είδα πριν μερικά χρόνια.
- που? Δεν βλέπω κανέναν.
- Ήρθε κοντά μου, ήθελε να με μαχαιρώσει με το σπαθί του. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έφυγα από το σπίτι. Ήρθα στον πάγκο μπροστά μας, ο Κόλιο, ο Ιβάν και ο πατέρας μας στέκονταν εκεί. Κάθισα δίπλα τους. Και κοιτάζω, ένα Θεϊκό χέρι εμφανίστηκε από το εικονοστάσι του δωματίου, άγγιξε τον ώμο μου και εξαφανίστηκε. Όλα έμοιαζαν πολύ περίεργα. Τότε είδα, σαν σε όνειρο, πώς με πετούσαν βέλη...»
● Συνεχίζουμε την ιστορία με τα λόγια του πατέρα Γεωργίου:
● «Εκείνη την ώρα βλέπω πώς ο πατέρας μας έγειρε στο στήθος μου. Ακούει την καρδιά μου και λέει στη μαμά: «Τελείωσε! Δεν αναπνέει πια».
● Τη στιγμή που άκουσα αυτά τα λόγια, άνοιξε μπροστά μου μια τεράστια έκταση. Είδα μια απόκοσμη ομορφιά, λουλούδια που ανέδιδαν ένα άρωμα ανείπωτο. Όλα αυτά συνέβησαν κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, και δεν υπήρχε ακόμα μια λεπίδα χόρτου ή ένα πράσινο φύλλο στους δρόμους. Αλλά αυτό ήταν στο έδαφος.
● Μετά ξάπλωσα ευθεία στα λουλούδια και ένιωσα τον εαυτό μου στο απόγειο της ευδαιμονίας. Δεν ξέρω πώς, αλλά μετά εμφανίστηκε η αδερφή μου. Της είπα: "Και στη γη είναι όμορφα, αλλά εδώ είναι όλα τόσο υπέροχα!" — "Γιώργη, πώς θα μας αφήσεις;"
● Είδα και εκεί νεκρούς, να κουβαλούν μαζί τους όσα είχαν θυσιαστεί για αυτούς στη γη. Μου δόθηκε επίσης να δω το μέλλον. Όλοι όσοι έβλεπα ήταν ντυμένοι με μοντέρνα ρούχα, όχι όπως στη Ρουμανία εκείνη την εποχή. Τότε είδα τον Σωτήρα στον Σταυρό και σκέφτηκα: «Κύριε, γιατί είσαι στον Γολγοθά μέχρι αυτή τη στιγμή; Ακόμα υποφέρεις για εμάς;»
● Όλα όσα είδα μου δόθηκαν ως μαρτυρία ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι ζωντανός. Είναι μαζί μας στον πασχαλιάτικο κόσμο και ανά πάσα στιγμή.
● Μετά με πήρε ο ύπνος. Ταυτόχρονα, οι συγκατοίκοι μου είχαν ήδη βάλει ένα κερί στα χέρια, το είχαν ανάψει και άναψαν το κερί από πάνω μου, σαν πεθαμένος. Λίγο αφότου άνοιξα τα μάτια μου, οι αγαπημένοι μου αφαίρεσαν αμέσως το κερί από τα χέρια μου. Οι πρώτες μου λέξεις ήταν: "Υπάρχει κάτι να φάμε;"
● Έτσι τελείωσε σε μένα αυτό το μικρό θαύμα.
● Ναι, ξέχασα να αναφέρω κάτι άλλο. Είδα κισσό στο δωμάτιο όπου ήμουν ξαπλωμένος ενώ ήμουν άρρωστος. Είχε μεγαλώσει εκεί που αργότερα τοποθετήσαμε το εικονοστάσι της εκκλησίας που φτιάξαμε από το παλιό μας σπίτι. Έβγαλα ένα κλαδί από αυτό και το έδωσα στην αδερφή μου. Αυτή η δράση μου φώτισε όλο το δωμάτιο και είπα στη μαμά: «Κράτα αυτό το δωμάτιο, θα γίνει ιερός τόπος». Τότε είδα απόκοσμη ομορφιά και άκουσα αγγελικό τραγούδι.
● Όλα αυτά έγιναν το 1943. Και μετά από 20 χρόνια, το 1963, φτιάξαμε μια εκκλησία από αυτό το ίδιο δωμάτιο. Σε αυτό μεγάλωσαν πολλοί μελλοντικοί ιερείς από το χωριό μας».
☦️ Ο π. Γεώργιος από το χωριό Ζεγλάρτσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου