Συναξάριον.
Τῇ ΚΔ΄ (24ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου ἀνάμνησης ποιούμεθα τῆς θαυμαστῆς ἐν Μυρτιδίοις τῶν Κυθήρων εὑρέσεως (1350) τῆς ἱερᾶς καὶ σεβασμίας Εἰκόνος τῆς Παναγίας, καὶ τοῦ γεγονότος θαύματος παρὰ τῆς Θεομήτορος ἐν τῇ νήσῳ Κυθήρων, ἔνθα ἡ ἐν τοῖς μυρτιδίοις εὑρεθεῖσα εἰκὼν τῆς Θεοτόκου ἤγειρε τὸν παράλυτον.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς ἁγίας Μεγαλομάρτυρος καὶ Ἰσαποστόλου Θέκλης, τῆς ἐξ Ἰκονίου, μαθητρίας καὶ συνεκδήμου γενομένης τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. (1ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Περσίδος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἀβραμίου, ἡγουμένου τῆς ἐν Μιρόζᾳ ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.(1158)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικάνδρου τοῦ ἐρημίτου, τοῦ ἐν Πσκώφ, τοῦ θαυματουργοῦ τοῦ Ῥώσσου.(1581) Καὶ Μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γαλακτίωνος τοῦ ἐν Βολογκντᾷ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου βασιλέως τῶν Σέρβων, τοῦ Β´ τοῦ Πρωτοστεφοῦς, υἱοῦ Νεμάνια.(1224).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου. (1938)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ὁσίας Δωροθέας τοῦ Κασίν, τῆς Ῥωσσίας.(1629).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους Μιχαηλίδη ἐκ Λουρουτζίνας Κύπρου. (1862 – 1924)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἀνάμνησις τῆς ἀφίξεως τῶν πρώτων Ὀρθοδόξων ἱεραποστόλων ἐν Ἀλάσκᾳ καὶ Ἀμερικῇ, ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἑπτακοσιοστῷ ἐννενηκοστῷ καὶ τετάρτῳ (1794), ἐκ τῶν Ἁγίων Γερμανοῦ ἐν Ἀλάσκᾳ, Ἰωάσαφ, Ἰουβεναλίου Ἱερομάρτυρος καὶ Πρωτομάρτυρος τῆς Ἀμερικῆς (1796), Ἰωάσαφ Μπολότωφ, 1ος Ἐπίσκοπος Κοντιάκ (19/4, +1799)
Στίχοι
Τέρας νεουργὸν εὐλογῶ τῆς Παρθένου.
Ἔσφιγξε καὶ γὰρ νῦν μέλη παρειμένα.
Εἰκάδι ἀμφὶ τετάρτῃ ἔῤῥωται παράλυτος.
Στίχοι
Αὐτός σε σῴζει Θέκλα ῥήξας τὴν πέτραν,
Οὗ τῷ πάθει πρὶν ἐῤῥάγησαν αἱ πέτραι.
Πέτρη ἀμφὶ τετάρτην εἰκάδα δέξατο Θέκλην.
Στίχοι
Χριστόν, Σιλουανέ, Ὃν εἶδες πρὶν ἐν βίῳ,
Αὐτὸν καὶ νῦν βλέπεις, ἀλλ’ οὐχὶ ἐν ἐσόπτρῳ.
Γάννυται Πατρὶς ἡ φθαρτὴ ἐπὶ σοὶ φύσει, Πάτερ,
Χαίρει Ἄθως δέ, σὲ ἐν Πνεύματι Ὅσιον θρέψας.
Δασώνυμον δέξατ’ Οὐρανὸς Ἀθωνίτην.
Κυριακή Α’ Λουκᾶ:
Ἡ μεγάλη ψαριά. (Λουκ. ε’ 1-11)
Ύμνος
Χριστός ο Κύριος, ο Αλιεύς Ανθρώπων
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Συ, Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, είσαι ο υπέροχος Αλιεύς
ο την οικουμένην σαγηνεύσας
με τη σαγήνη του Πνεύματος
ο ζωγρήσας σπάνιους μαργαρίτες.
Αλιεύεις στα βαθιά νερά!
Απλώνεις παντού αόρατα δίχτυα που ύφανε το Πνεύμα.
Υφασμένα με αγάπη, νοτισμένα με δάκρυα
τα κρατούν αγγελικά χέρια παντού, στις τέσσερις γωνιές της γης.
Όλες τις πιο όμορφες ψυχές
τις πιο όμορφες που μπορεί να δώσει ο κόσμος,
όλους, όσοι γεννήθηκαν από μητέρα και
ανατράφηκαν από το Πνεύμα,
όλους, όσοι συναριθμούνται στην πλούσια ψαριά Σου
όλους αυτούς θα ελκύσει η λεπτεπίλεπτη
σαν μετάξι σαγήνη Σου.
Όταν Εσύ θα σηκώσεις τα δίχτυα Σου
από τη θάλασσα της ζωής,
τότε δεν θα μείνει τίποτε άλλο, παρά ο λασπερός βυθός,
του κόσμου αυτού η σηπεδονα.
Ω, πανθαύμαστε Αλιεύ των γνησίων μαργαριταριών,
εμείς οι αμαρτωλοί ήμασταν κάποτε τα μαργαριτάρια Σου
όμως τώρα, πόρρω απέχουμε από τον πάμφωτο Θρόνο Σου
σκεπασμένοι από τα κατακάθια σκοτεινών παθών.
Είθε τα δίχτυα Σου ν’ αλιεύσουν και εμάς!
Τότε, καταυγαζόμενοι κι εμείς από το Πρόσωπό Σου,
θα λάμψουμε όπως τα αστέρια!
Πηγή: Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Μάρτιος).
http://prologue.orthodox.cn/March22.htm
***
Ομιλία
για το ότι συνταξιδεύουμε με τον Χριστό στα βαθιά
Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς
“Επανάγαγε εις το βάθος” ( Λουκά 5: 4).
Αυτήν την εντολή έδωσε ο Κύριος στον Πέτρο και στους υπόλοιπους αποστόλους “αφού τελείωσε τον λόγο Του” (Λουκάς 5: 4). Αυτό σημαίνει ότι έδωσε πρώτα οδηγίες και αμέσως μετά, τους κάλεσε να δράσουν.
Αυτό είναι επίσης σημαντικό για εμάς. Γιατί μόλις μαθαίνουμε κάτι από τα Ευαγγέλια, πρέπει αμέσως να το εφαρμόσουμε. Στον Κύριο είναι ευάρεστα τα έργα του μαθητή – όχι μόνον ο μαθητής.
“Επανάγαγε εις το βάθος”. Στην ακτή, από τα ρηχά νερά, ο Κύριός μας μίλησε στους ανθρώπους που ήταν λιγότερο φωτισμένοι σε σχέση με τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Όμως τους αποστόλους τους κάλεσε στα βαθιά. Στα ρηχά νερά υπάρχει μικρότερος κίνδυνος, αλλά η ψαριά είναι επίσης λιγότερη. Στα ρηχά νερά υπάρχουν φίδια, βάτραχοι και άλλα μικρότερα απωθητικά πλάσματα του νερού. Αυτός είναι όλος ο κίνδυνος. Στα ρηχά νερά υπάρχουν μόνο μικρά ψάρια, αυτή είναι όλη η ψαριά. Στα μεγαλύτερα βάθη, είναι μεγαλύτερος και ο κίνδυνος. Εκεί υπάρχουν μεγάλα θαλάσσια πλάσματα και μεγάλες καταιγίδες. Αυτός είναι ο κίνδυνος. Αλλά υπάρχουν και πολύ μεγαλύτερα και καλύτερα ψάρια σε τεράστια ποσότητα. Ιδού η ψαριά!
Ω, άνθρωπε, φωτισμένε -από το φως του Ευαγγελίου, έλα στα βαθιά!
“Επανάγαγε εις το βάθος”, ρίξου στην βαθιά μυστηριώδη θάλασσα της ζωής, αλλά μην ξεκινήσεις χωρίς τον Χριστό στο σκάφος σου. Με κανέναν τρόπο χωρίς Αυτόν! Μπορεί να περάσεις όλη τη νύχτα της ζωής σου χωρίς να πιάσεις τίποτα, όπως είπε ο Πέτρος: “Έχουμε κοπιάσει όλη τη νύχτα και δεν πιάσαμε τίποτα” (Λουκά 4: 5). Όχι μόνον αυτό, αλλά θα μπορούσες να αντιμετωπίσεις πολύ χειρότερα αν ο Χριστός δεν βρίσκεται στο καράβι σου. Ίσως οι άνεμοι σε πάρουν μακριά και σε ρίξουν στην άβυσσο. Ίσως τα τερατώδη και τεράστια θηρία της θάλασσας σε κατασπαράξουν.
Ω άνθρωπε φωτισμένε, οι άνεμοι, είναι τα δικά σου πάθη που σε συνοδεύουν αναπόφευκτα, αν βγεις στα βαθιά χωρίς τον Χριστό! Τα τεράστια και τερατώδη θηρία της θάλασσας είναι δαίμονες που, με το ανοιγόκλεισμα ενός ματιού, μπορούν να σε εξολοθρεύσουν, όπως εξολόθρευσαν το κοπάδι των δυο χιλιάδων χοίρων.
Ωστόσο, εάν πηγαίνεις έξω στα βαθιά με τον Χριστό, μην φοβάσαι τίποτα, προχώρα χαρούμενα, με γενναίο φρόνημα, ενωμένος με τον Χριστό. Τότε έση ζωγρών: θα κάνεις την καλύτερη ψαριά και θα γεμίσεις και τα δύο σκάφη σου, το σωματικό και το πνευματικό. Θα πιάσεις την καλύτερη ψαριά, και, χωρίς κανένα κίνδυνο, θα φτάσεις στην ακτή, στην ακτή της Βασιλείας του Χριστού. Πουθενά χωρίς τον Χριστό! Ούτε στα ρηχά, ούτε στα βαθιά. Στα ρηχά νερά θα ‘χεις ενόχληση από την πείνα και από πολλές μικροενοχλήσεις, αλλά και στα βαθιά θα αντιμετωπίσεις πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο.
Ω, Παντοδύναμε Σωτήρα μου, Συ είσαι ο Κυβερνήτης μας, η Άμυνά μας, ο εύδιος Λιμένας μας.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας. Αμήν!
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Μάρτιος).
http://prologue.orthodox.cn/March5.htm
***
Κυριακή Α’ Λουκᾶ:
Η μεγάλη ψαριά (Λουκ. ε’ 1-11)
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Δοτήρας κάθε αγαθού είναι ο Κύριος. Κι όλα τα δώρα του Θεού είναι τέλεια. Έχουν τέτοια τελειότητα, που κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν… . «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμ. ρκστ’ 1). Όταν οι «οικοδομούντες» οικοδομούν στο όνομα του Θεού, θα φτιάξουν παλάτι, ακόμα κι αν τα χέρια τους είναι αδύνατα και τα υλικά τους φτωχά. Αν όμως οι οικοδομούντες χτίζουν στο δικό τους όνομα, αδιαφορώντας για το Θεό, το έργο των χεριών τους θα πέσει, όπως έγινε με τον πύργο της Βαβέλ…
Ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι το μοναδικό κτίσμα στην ιστορία που κατέπεσε. Υπήρχαν και πάρα πολλοί άλλοι πύργοι, που οικοδομήθηκαν από εγκόσμιους κυβερνήτες, στην επιθυμία τους να μαζέψουν όλα τα έθνη κάτω από μια οροφή – τη δική τους – και κάτω από ένα χέρι – το δικό τους. Πολλοί πύργοι πλούτου, δόξας και μεγαλείου που οικοδόμησαν ιδιώτες, με την επιθυμία να κυβερνήσουν τα πλάσματα του Θεού, το λαό του Θεού, να γίνουν δηλαδή μικροί θεοί, σκορπίστηκαν κι έγιναν καπνός. Οι πύργοι που έχτισαν όμως οι απόστολοι κι οι άγιοι, καθώς κι άλλοι θεάρεστοι άνθρωποι, δεν σκορπίστηκαν. Πολλές βασιλείες που δημιούργησε η ματαιότητα των ανθρώπων, έπεσαν και διαλύθηκαν σαν σκιά. Η αποστολική Εκκλησία όμως ζει ως σήμερα και θα στέκεται όρθια πάνω στους τάφους πολλών από τις σημερινές βασιλείες. Τα παλάτια του Ρωμαίου Καίσαρα, που πολέμησε την Εκκλησία, έγιναν στάχτη. Τα χριστιανικά σπήλαια κι οι κατακόμβες όμως παραμένουν μέχρι σήμερα. Εκατοντάδες βασιλιάδες κι αυτοκράτορες κυριάρχησαν στη Συρία, στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Τα μόνα που έχουν απομείνει από τα μαρμάρινα παλάτια τους είναι μερικές μαρμαρένιες πλάκες σε μουσεία. Τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια όμως που έχτισαν την ίδια εποχή άνθρωποι της προσευχής και ερημίτες μέσα σε χαράδρες και σε αμμουδερές ερήμους, στέκονται όρθια μέχρι σήμερα κι αναδίδουν την ευωδία των προσευχών και του θυμιάματος που ανεβαίνει στο Θεό εδώ και δεκαέξι ή δεκαεπτά αιώνες. Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να κατεδαφίσει το έργο του Θεού. Τα ειδωλολατρικά παλάτια κι οι πόλεις καταστρέφονται, τα παραπήγματα του Θεού όμως παραμένουν όρθια. Αυτό που κρατά το δάχτυλο του Θεού στέκεται πιο σταθερά από εκείνο που κρατά ο Άτλας στους ώμους του.
«Όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον του Θεού» (Α’ Κορ. α’ 29). Είθε ο παντοδύναμος Κύριος να μας φυλάξει όλους από τη σκέψη πως είναι δυνατό να κάνουμε κάτι καλό χωρίς τη βοήθεια και την ευλογία Του… οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι μάταιες, αν ο Θεός δεν βοηθήσει. Οι απόστολοι του Χριστού ψάρευαν, μα δεν έπιαναν τίποτα. Όταν ο Χριστός όμως τους είπε να ξαναρίξουν τα δίχτυα στη θάλασσα, έπιαναν τόσα ψάρια, ώστε τα δίχτυα δεν άντεχαν το βάρος τους και σκίζονταν.
Ο Πέτρος είπε: Έξελθε απ’ εμού… ότι ανήρ αμαρτωλός ειμι. Ο λόγος που ζήτησε ο Πέτρος από τον Κύριο να φύγει από κοντά του, ήταν η αίσθηση της αμαρτωλότητας και της αναξιότητάς του.
Η αίσθηση αυτή της αμαρτωλότητας ενώπιον του Θεού είναι μια πολύτιμη πέτρα για την ψυχή. Ο Κύριος την εκτιμά περισσότερο απ’ όλους τους τυπικούς ύμνους δοξολογίας κι ευχαριστίας. Όταν ο άνθρωπος ψάλλει πολλούς τέτοιους ύμνους στο Θεό χωρίς την αίσθηση της αμαρτωλότητάς του, δεν ωφελείται καθόλου. Η αίσθηση της αμαρτωλότητας οδηγεί στη μετάνοια, η μετάνοια οδηγεί στο Χριστό κι ο Χριστός πραγματοποιεί την αναγέννηση. Η αίσθηση της αμαρτωλότητας είναι το ξεκίνημα στο δρόμο της σωτηρίας του ανθρώπου.
Στο φόβο που ένιωθε ο Πέτρος, καθώς γονάτιζε μπροστά Του, ο εύσπλαχνος και πάνσοφος Κύριος απάντησε: «μη φοβού• από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. ε’ 10). Ο κόσμος αυτός είναι μια θάλασσα γεμάτη πάθη, η Εκκλησία Μου είναι πλοίο και το Ευαγγέλιό μου δίχτυ, όπου θ’ αλιεύσεις ανθρώπους. Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα.
«Και καταγαγόντες τα πλοία επί την γην, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ» (Λουκ. ε’ 11). Εγκατέλειψαν τα πλοιάρια. Ας τα πάρουν άλλοι κι ας τα κάνουν ό,τι θέλουν. Ο Πέτρος άφησε και το σπίτι του και τη γυναίκα του. Ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης άφησαν το σπίτι και τον πατέρα τους. Κι όλοι τους τον ακολούθησαν. Για ποιό λόγο να στενοχωρηθούν; Εκείνος που μπορεί να κάνει τα πάντα, θα μπορούσε να θρέψει κι αυτούς και τις οικογένειές τους. Εδώ ο Κύριος τους καλεί στο μέγιστο: στη βασιλεία του Θεού. Όταν μπορεί να τους δώσει το μέγιστο, είναι δυνατό να μην μπορέσει να τους δώσει το ελάχιστο; Ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος έγραψε αργότερα: «πάσαν την μέριμναν υμών επιρρίψαντες επ’ αυτόν, ότι αυτώ μέλλει περί υμών» (Α Πέτρ. ε’ 7)…
Τα βάθη της θάλασσας σημαίνουν το βάθος της ψυχής του ανθρώπου. Όταν ο Κύριος κατοικεί σ’ έναν υπάκουο άνθρωπο, τότε ο άνθρωπος αυτός απομακρύνεται από την ακτή του υλικού κόσμου και πηγαίνει από τις αισθητικές σκιές στα πνευματικά βάθη. Στα βάθη αυτά ο Κύριος του αποκαλύπτει τ’ αμέτρητα πλούτη των δωρεών Του, για τις οποίες αγωνιζόταν μάταια σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Οι δωρεές αυτές είναι τόσο μεγάλες, ώστε το παλιό πνεύμα δεν μπορεί να τις αντέξει και σχίζεται. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος πως δε βάζουν καινούργιο κρασί σε παλιά ασκιά…
Ο πράος Κύριος στέκεται δίπλα στο πλοίο του καθενός μας και μας καλεί. Εκείνος, ο παντογνώστης Δημιουργός, ζητάει από τον καθένα μας να τον αφήσουμε να μπει στο πλοίο και να ταξιδέψουμε μαζί Του μακριά από τις σκιές και τις φουρτούνες της ζωής, στα μεγάλα βάθη της πνευματικής θάλασσας. Εκεί θα γεμίσουμε το πλοίο μας με όλα τα αγαθά που επιθυμούμε. Ας τον υπακούσουμε τώρα, την ώρα που μας καλεί, γιατί όταν χαράξει η μέρα δε θα τον δούμε πια ως αιτούντα, αλλ’ ως Κριτή. Ας μην απορρίψουμε το αίτημά Του να μπει στην καρδιά και στην ψυχή μας, όπως δεν το απέρριψε ο Πέτρος… Αδελφοί μου, ας αφουγκραστούμε τη φωνή που μας καλεί, προτού φτάσει στ’ αυτιά μας η φωνή του Κριτή.
(Αποσπάσματα από το βιβλίο «Κυριακοδρόμιο Β’ – Ομιλίες Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Αθήνα 2013)
«Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
π. Μάξιμος Έγκερ
Το να κρατάμε τον νου στον Άδη είναι μια πρόσκληση κατάδυσης στις πιο σκοτεινές αβύσσους της ύπαρξής μας· μια πρόσκληση απογύμνωσης της ψυχής μας και έκθεσής της στις ακτίνες της θείας αγάπης. Αυτή η κατάβαση είναι ένας τρόπος να συμμετέχεις στη μάχη που έδωσε ο Χριστός στην έρημο, ενάντια στους πειρασμούς του Σατανά· ένας τρόπος να συμμετέχεις στην κορύφωση της κένωσής Του, που είναι η κάθοδός Του στον Άδη. Διότι βέβαια μόνο με Εκείνον μπορούμε να διεισδύσουμε χωρίς κίνδυνο στα σκοτάδια της ύπαρξής μας – στο ζωηφόρο και αναστάσιμο Φως Εκείνου πρέπει να εκθέσουμε την ψυχή μας. Βρισκόμαστε εδώ στην καρδιά της παραδοξότητας της χριστιανικής εμπειρίας, όπου πρέπει να πεθάνεις ως παλαιός άνθρωπος και να αναστηθείς ως νέος Άνθρωπος· να περάσεις από τον Άδη για να εισχωρήσεις στη Βασιλεία· να ταπεινωθείς για να ανέλθεις· να αδειάσεις από το εγώ σου για να πληρωθείς από το Άγιο Πνεύμα…
Ἀπολυτίκιον Παναγίας τῆς Μυρτιδιωτίσσης
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε
Ὡς κρήνη ἀκένωτος, τῶν παρὰ σοὶ ἀγαθῶν, Εἰκών σου ἡ πάνσεπτος, τοῖς Κυθηρίοις ἁγνή, ἐδόθη κραυγάζουσι· χαῖρε ἡ προστασία, πάντων τῶν δεομένων· χαῖρε ἡ σωτηρία, τῶν τιμώντων σε πόθῳ· χαῖρε ἡ τῷ παραλύτῳ, τὴν ἴασιν βραβεύσασα.
Ἀπολυτίκιον Παναγίας Παληανῆς ἐν Κρήτῃ. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Εἰκών σου ἡ πάνσεπτος, φανερωθεῖσα ἡμῖν, ἐν μύρτῳ ἐσκήνωσε, τῇ ἐπινεύσει τῇ σῇ καὶ βλύζει ἰάματα. Ὅθεν Παληανήν σε, Θεοτόκε καλοῦμεν, πόθῳ σε ἀνυμνοῦντες, καὶ πιστῶς ἐκβοῶμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος καὶ Ἰσαποστόλου Θέκλης.
Ἦχος δ’
Ἡ ἀμνάς Σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλῃ τῇ φωνῇ· Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ Σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι, καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ Σου· καὶ πάσχω διὰ Σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν Σοί, καὶ θνῄσκω ὑπὲρ Σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν Σοὶ· ἀλλ’ ὡς θυσίαν ἄμωμον, προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσαν Σοι· Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς Ἐλεήμων σῶσον τάς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος καὶ Ἰσαποστόλου Θέκλης.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τοῦ Παύλου συνέκδημος, ὡς καθαρα τὴν ψυχήν, καὶ πρώταθλος πέφηνας, ἐν γυναιξὶν εὐκλεῶς, Χριστὸν ἀγαπήσασα, σὺ γὰρ τῆς εὐσέβειας, πτερωθεῖσα τῷ πόθῳ, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, Ἰσαπόστελε Θέκλα διὸ σὲ ὁ Πανοικτίρμων νύμφην ἠγάγετο.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.(Κυρίλλου Ϛ´ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως)
Θείου κήρυκος διδασκαλίας, πόθῳ κτίστου σου ἀναφλεχθεῖσα, τῶν γεηρῶν ὡς ῥεόντων ἠλόγησας· καί σεαυτήν ἱερόν καλλιέργημα, τῷ Θεῷ δοῦσα ποινῶν κατετόλμησας. Θέκλα ἔνδοξε, Παύλου τοῦ θείου συνέκδημε, τόν σόν Νυμφίον Χριστόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Σιλουανοῦ. (ποίημα Παύλου Ἱερομονάχου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Κήρυξ δέδοσαι, τῇ οἰκουμένῃ, σὺ γλυκύτατος, ἐν θεολόγοις, τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης τρισόλβιε· τὸν Ταπεινὸν γὰρ καὶ Πρᾷον ἑώρακας, καὶ τὴν Ἐκείνου καρδίαν κατέμαθες. Ὅθεν ἅπαντες, Σιλουανὲ ἐλλαμπόμενοι, τοῖς θεογλώσσοις ῥήμασι, δοξάζομεν τὸ Πνεῦμα τὸ δοξάσαν σε.
Ἕτερον. (Ἀθανασίου ἱερομονάχου Σιμωνοπετρίτου)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.
Κατηγλάϊσας Πάτερ Ὄρος τοῦ Ἄθωνος, ὑπὲρ φύσιν βιώσας καὶ τὴν τοῦ Πνεύματος, ἐπίδειξάμενος ἡμῖν θείαν ἐνέργειαν, ὅθεν τιμῶντές σου σεπτῶς, τὴν μνήμην ὦ Σιλουανέ, δοξάζομεν ἐκ καρδίας, τὸν παρασχόντα σε μέγαν, τῇ Ἐκκλησίᾳ χριστοκήρυκα.
Ἕτερον.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁσίων ἐφάμιλλος, καὶ κοινωνὸς ἀληθῶς, ἐσχάτοις ἐν ἔτεσι, δι’ ἐναρέτου ζωῆς, ἐδείχθης μακάριε. Ὅθεν Σιλουανέ σε, ἡ οὐράνιος δόξα, δέδεκται μετὰ τέλος, σὺν Ὁσίοις Πατράσι· μεθ’ ὧν καὶ καθικέτευε, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.
Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σε.
Δός μοι, τὴν τοῦ Πνεύματος χαράν, δός μοι τῆς ἀγάπης ὦ Πάτερ, τὴν τελειότητα, δὸς τὴν ἐπιπόθησιν, τοῦ γλυκυτάτου Χριστοῦ, ἀρετῶν τὴν πληρότητα, ταπείνωσιν θείαν, ἵνα πνευματέμφορος, ὅλως δοξάζω σε, Ὄρους τοῦ Ἁγίου ἡ δόξα, καὶ τῆς Ἐκκλησίας τὸ στόμα, ὦ Σιλουανὲ θεομακάριστε.
Κατά Λουκάν (ε΄ 1-11)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. Ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους.
Ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ἐπιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. Καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά.
Ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν.
Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.
Όσιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ τού Έσσεξ . Ομιλία τού γιά τόν Άγιο Σιλουανό !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου