Ο Θεός είναι με τους δικαίους, και όχι με τους ισχυρούς! Πόσο δύσκολο είναι να απολογηθείς για αθώο αίμα. Αυτός που παίρνει ό, τι ανήκει σε άλλον, χάνει και αυτό που είναι δικό του .

Συναξάριον
Τῇ ΙΑ´(11ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Μηνᾶ τοῦ ἐν τῷ Κοτυαείῳ (σημερινὴ Κιουτάχεια) Φρυγίας, τοῦ Αἰγυπτίου (304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βίκτωρος (160) καὶ Ἡ Ἁγία Μάρτυς Στεφανίς, δυσὶ φοίνιξι προσδεθεῖσα, καὶ εἰς δύω μερισθεῖσα, τελειοῦται (160)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Ἱερομαρτύρων Βικεντίου ἀρχιδιακόνου τῆς Σαραγόσης καὶ Βαλερίου Ἐπισκόπου (304)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου, Ἡγουμένου τοῦ Στουδίου, τοῦ Ὁμολογητοῦ (826)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Δρακωνᾶ (304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Μακαρίου Μαξίμου τοῦ ἐν Μόσχᾳ, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ καὶ θαυματουργοῦ τοῦ Ῥώσσου ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος ἐν ἔτει 1434
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁσία Μιλίτσα (κατά κόσμον, Εὑγενία κατά τή μοναχική κουρά καί Εὐφροσύνη κατά τό Μέγα Σχῆμα), πριγκίπισσα Σερβίας, σύζυγος Ἁγίου μάρτυρος Λαζάρου ἡγεμόνος Σερβίας (19/7 μνήμη καί 11/11 κοίμ., 1405)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Στεφάνου Οὐρόσιτσα, ἡγεμόνος τῆς Σερβίας, υἱός Ἁγιου Στεφάνου/Δραγούτιν (14ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ, µνήµη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου Οὔρεση Γ´, βασιλέως τῆς Σερβίας, Κτίτορος τῆς Μονῆς Ντέτσανι καὶ υἱός Ἁγίου Στεφάνου/Μιλιούτιν (1336)
Τῇ αὐτῇ ἡµέρᾳ, µνήµη τῶν Ὁσίων Ἐφραίµ, Εὐθυµίου καὶ Νέστορος, τῶν ἐν Ντέτσανι (14ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Μαρτίνου τοῦ ἐλεήμονος καὶ θαυματουργοῦ, Ἐπισκόπου Τουρώνης τῆς Γαλλίας γενομένου (397)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Μηνᾶς ἐρημίτης ἐν Abruzzi Ἰταλίας, ἐκ Μ. Ἀσίας (6ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Βαρθολομαῖος τοῦ Rossano Καλαβρίας, ἐν Grottaferrata Ἰταλίας (1065)
Σύναξις τῶν Ἁγίων τῆς Μονῆς Ντέτσανι Σερβίας.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες Ἰωάννης (Rudinsky, 1930), Εὐγένιος (Ivashko, 1937), Λεωνίδας (Muravev, 1941) καὶ νέο- Ὁσιομάρτυς Αναστασία (Lebedev, 1937) ὑπὸ τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ παράδοσις τῶν λειψάνων τοῦ ὁσιομάρτυρος Χαρίτωνος Luki (15/6, +1999) τῆς Μονῆς Ἀρχαγγέλων ἐν Prizren Κοσσόβου Σερβίας (2000) {Τον αιχμαλώτησαν άγριες ομάδες των Shiptari (Αλβανών) μπροστά στα μάτια των δυνάμεων του NATO και μετά από πολλά μαρτύρια, σπάσιμο κοκκάλων και μαχαιριές τον αποκεφάλισαν. Εμφανίστηκε στα όνειρα μερικών αδελφών και πληροφόρησε ότι ήταν νεκρός. Μετά από ένα χρόνο το μαρτυρικό του σώμα βρέθηκε κοντά στο Prizren, στην πόλη Tusus}

Στίχοι
Αἴγυπτος ὄντως εἰ τέκοι, τίκτει μέγα.
Τμηθείς, ἀληθὲς τοῦτο Μηνᾶς δεικνύει.
Μηνᾶς ἑνδεκάτῃ ξίφος ἔτλη γηθόσυνος κῆρ.

Ύμνος εγκωμιαστικός
στον Άγιο Μάρτυρα Στέφανο Ντέτσανι, Βασιλέα της Σερβίας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Βασανισμένος και διωγμένος, ο Άγιος Βασιλεύς Στέφανος του Ντέτσανι
υπέμεινε τις θλίψεις και τους διωγμούς ως αληθινός Χριστιανός.

Και όταν φαινόταν ότι νικήθηκε από όλους,
τότε ήταν στην πραγματικότητα νικητής, ισχυρός και αλώβητος!
Νίκησε τον πατέρα του με υπομονή
και τον Καντακουζηνό με βαθιά σοφία.
Με τη σιωπή νίκησε την κακόβουλη Σιμωνίδα,
και με την εμπιστοσύνη στον Θεό νίκησε τον βασιλιά Σισμάν.
Ήταν ακόμη πιο δυνατός κι από τον πανίσχυρο γιο του –
γιατί εκείνοι που δεν αμαρτάνουν είναι πάντα πιο ισχυροί.

Η επίγεια δύναμη σβήνει πάντα χωρίς λάμψη,
αλλά η ουράνια δύναμη δεν έχει τέλος.
Ο βασιλιάς Στέφανος του Decani, πράος και αγαπημένος,
Αντλούσε τη δύναμή του από την ουράνια δύναμη:
η ισχύς και η δόξα Του ήταν από τον Χριστό,
και από τον Χριστό ήταν η ζωή, ο θρόνος και η κυριαρχία του.
Ο Στέφανος το κατανοούσε, και αυτό ομολογούσε.
Γι’ αυτό νίκησε στο τέλος όλους τους αντιπάλους του.
Πρέσβευε υπέρ ημών, θαυμαστέ βασιλιά,
να μας χαρίσει ο Θεός τη σωτηρία και το έλεος Του.
Ο πρόλογος της Αχρίδος του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
http://prologue.orthodox.cn/November11.htm

***

Ο Άγιος Μηνά λέγεται ότι είναι ένας Άγιος Φανερωτής. Βοηθάει δηλαδή, όσους τον επικαλούνται, ώστε να βρεθούν χαμένα ή κλεμμένα αντικείμενα, καθώς και στη σύλληψη των κλεπτών.

Ο Άγιος Μηνάς είμαι
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, πολύ συχνά χάνω πράγματα και μετά χάνω χρόνο να τα βρω.

– Γιατί δεν επικαλείσαι τον Άγιο Μηνά που έχει ειδικότητα σ’ αυτό; Ο Άγιος Μηνάς αμέσως φανερώνει ό,τι χάσαμε, χωρίς να έχη πολλές απαιτήσεις! Εγώ μια φορά, όταν ήμουν στο Κοινόβιο, είχα χάσει το κλειδί από το κελί μου τότε κλειδώναμε τα κελιά, γιατί μέσα στο μοναστήρι κυκλοφορούσαν και διάφοροι κοσμικοί. «Δεν πειράζει, λέω, θα πάω στο μαραγκούδικο». Κοιτάζω, έλειπε το κλειδί και από το μαραγκούδικο. Πάω στο βουρδουναριό, όπου έφτιαχνα τα σαμάρια για τα ζώα, και από ‘κει έλειπε το κλειδί. «Πού να πάω τώρα;» λέω. Άναψα τότε ένα κερί στον Άγιο Μηνά και αμέσως τα βρήκα όλα τα κλειδιά που δεν περίμενα. Ένα κερί και εντάξει! Υποχρεώνονται οι Άγιοι με το κερί.

Τον Άγιο Μηνά εγώ δεν ήξερα ότι τον εικονίζουν και καβαλάρη. Η μητέρα μου, που τον είχε δει μια φορά και της έδωσε απάντηση για ένα θέμα, μου είπε ότι ο Άγιος Μηνάς είναι καβαλάρης. Εγώ επέμενα και της έλεγα ότι μόνον ο Άγιος Δημήτριος και ο Άγιος Γεώργιος είναι καβαλάρηδες.
-«Όχι, μου έλεγε η μητέρα μου, αυτός που είδα ήταν με καστανό άλογο και μου είπε ότι είναι ο Άγιος Μηνάς. «Ποιος είσαι»; Τον ρώτησα. «Ο Άγιος Γεώργιος έχει άσπρο άλογο, ο Άγιος Δημήτριος κόκκινο· εσύ ποιος είσαι»;
– Ο Άγιος Μηνάς είμαι”, μου είπε»…

***

Αγία Γαλακτία της Κρήτης

Οἱ 4 καβαλάρηδες Ἅγιοι Μηνᾶς, Γεώργιος, Δημήτριος καί Νικήτας ἦταν σχεδόν ἡ μόνιμη συντροφιά της.  Τούς περιέγραφε μέ ἀφελότητα καρδιᾶς καί ἐκπληκτική ἀκρίβεια.  Νόμιζε ὅτι ἡ ἐνόραση εἶναι φυσικό ἰδίωμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ἄρα ὅλοι μποροῦμε νά ἔχουμε τίς ἴδιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις.  Ἔλεγε: «ὁ Μηνᾶς παιδί μου εἶναι θηρίο στό μπόι.  Ἄνδρας θεμελιακός, γεμᾶτος, πλαταρᾶς καί σκοῦρος λίγο στήν δερμάτινη ἐμφάνιση.  Πιό μεγάλος ἡλικιακά ἀπό τούς ἄλλους, λευκός περίπου στό τρίχωμα τῆς κεφαλῆς καί εἶναι ἡγετική μορφή.  Εἶναι ὁ ἀρχηγός τῆς παρέας.Ὁ Γεώργιος καί ὁ Δημήτριος εἶναι πανέμορφα παλληκαράκια.  Μέτριοι στό ἀνάστημα καί εἰκοσιπεντάρηδες στήν ἡλικία.  Ὁ Νικήτας εἶναι πρός τό ψηλός στό ἀνάστημά του καί ὁλόξανθος.  Τά μαλλιά του μοιάζουν μέ τά γένια τοῦ παπποῦ μου πού ἦταν ξανθά σάν τό λινάρι».

Περιέγραφε τό εὔσωμο τῶν ἀλόγων μέ τίς χρυσές σέλες, τόν θόρυβο τοῦ χλιμιντρίσματος καί τό ζωηρό χτύπημα τῶν ποδιῶν τους. 

***

Ο Θεός είναι με τους δικαίους, και όχι με τους ισχυρούς!

Ο Θεός, πολύ συχνά, δίνει τη νίκη στις μάχες στους ειρηνοποιούς. Ένα παράδειγμα είναι ο μεγάλος αυτοκράτορας Ιουστινιανός, και ένα άλλο παράδειγμα είναι ο άγιος βασιλιάς Στέφανος της μονής Ντέτσανι. Μετά το θάνατο του πατέρα του, βασιλιά Μιλουτίν, ο Στέφανος αφαίρεσε τον επίδεσμο από τα μάτια του και ανακηρύχθηκε βασιλιάς τόσο από τους ευγενείς όσο και από τον λαό.
Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος -γιος της Σιμωνίδας και ο μικρότερος αδελφός του Στεφάνου από την πλευρά του πατέρα του – ξεσήκωσε έναν ολόκληρο στρατό εναντίον του Στεφάνου. Ο Στέφανος του έγραψε με τον ακόλουθο τρόπο: « Άκουσες τι μου συνέβη (δηλαδή, ότι βρήκα την όρασή μου) από την Πρόνοια του Θεού, ο Οποίος πάντα συνεργεί προς το αγαθό. Ο Θεός έδειξε έλεος και κληρονόμησα το θρόνο των γονέων μου, για να κυβερνήσω τον λαό με φόβο Θεού και με δικαιοσύνη, κατά το παράδειγμα των προγόνων μου. Άφησε τις υποθέσεις σου και έλα, ας συναντήσουμε ο ένας τον άλλο, ανάλαβε τη δεύτερη θέση στο βασίλειο, όπως ο δεύτερος γιος της παραβολής, και μην εξεγείρεσαι με τους ξένους ενάντια στην πατρίδα σου. Η ευρύχωρη γη μας είναι αρκετή τόσο για σένα όσο και για μένα. Δεν είμαι ο Κάιν, ο δολοφόνος του αδελφού του, αλλά φίλος του Ιωσήφ, που αγαπούσε τους αδελφούς του. Με τα λόγια αυτού του τελευταίου, σου μιλώ: «ὑμεῖς ἐβουλεύσασθε κατ᾿ ἐμοῦ εἰς πονηρά, ὁ δὲ Θεὸς ἐβουλεύσατο περὶ ἐμοῦ εἰς ἀγαθά, ὅπως ἂν γενηθῇ ὡς σήμερον καὶ τραφῇ λαὸς πολύς. (Σεις σκεφθήκατε και απεφασίσατε εναντίον μου πονηρά, αλλά ο Θεός το θέλησε για μένα αγαθά, για να τραφούν χάρις εις εμέ πολλοί λαοί) (Γένεση 50:20). »
Αυτά έγραψε ο άγιος βασιλιάς, αλλά ο Κωνσταντίνος δεν έδωσε σημασία και τελικά νικήθηκε στη μάχη με τον Στέφανο. Ηττημένος βγήκε επίσης και ο Βλάντιλαβ, ο γιος του Δραγούτιν, άλλος διεκδικητής του σερβικού θρόνου. Ωστόσο, ο Μιχαήλ Shishman, ο Βούλγαρος βασιλιάς, είχε το χειρότερο τέλος από όλους. Ο Στέφανος του είχε γράψει: «Αναλογίσου το νόημα της χριστιανικής αγάπης, καταπράϋνε την οργή σου, ας υπάρξει αγάπη μεταξύ μας, όπως υπήρχε ανάμεσα στους γονείς μας. Σταμάτα να χύνεις χριστιανικό αίμα. Στρέψε τα όπλα σου ενάντια στους εχθρούς του ονόματος του Χριστού, και όχι στους χριστιανούς. Σκέψου πόσο δύσκολο θα είναι να απολογηθείς για αθώο αίμα. Γνώριζε επίσης ότι αυτός που παίρνει ό, τι ανήκει σε άλλον, χάνει και αυτό που είναι δικό του ».
Ο Μιχαήλ χλεύασε αυτή την επιστολή του αγίου βασιλιά και ύστερα, στη μάχη του Velbuzd το 1330, συνετρίβη ολοσχερώς. «Ο Θεός είναι με τους δικαίους, και όχι με τους ισχυρούς!»
Ο πρόλογος της Αχρίδος του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς 
http://prologue.orthodox.cn/November15.htm

***

Άγιος Νεομάρτυς του Κοσόβου Χαρίτωνας.  

Στις 10 Μαΐου 1998, πριν την αγρυπνία του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς της Ζίτσας, έγινε η κουρά του π. Χαρίτωνος από τον επίσκοπο Αρτέμιο. Εφ’ όσον έλαβε την κουρά ο π. Χαρίτων πρόσθεσε τώρα παραπάνω κόπους και έγινε περισσότερο ζηλωτής στην υπακοή. Του ανέθεσαν την σοβαρή διακονία της παραλαβής σημαντικών έγγραφων για τον επίσκοπο και τους βοηθούς του. Σ’ αυτές τις δύσκολες αποστολές ήταν εξαιρετικά έμπιστος. 

Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας θυσιαζόταν χωρίς να σκέπτεται τον εαυτό του. Μια φορά ήταν έτοιμος να φύγει με το αυτοκίνητο μέσα στο βράδυ κατά τη διάρκεια των χειρότερων επιθέσεων από τον δήθεν Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσσόβου (KLA Kosovo Liberation Army) περνώντας το πιο επικίνδυνο μέρος του Dulje και Crnoljeva, προκειμένου να φέρη θεραπευτικό νερό για έναν άρρωστο εν Χριστώ αδελφό. Είχε ειρήνη και ήταν πλήρως προετοιμασμένος να κάνη αυτή την υπακοή. Ωστόσο τον σταμάτησαν πριν βάλει μπρος το αυτοκίνητο. Με την ίδια εσωτερική γαλήνη, χωρίς να μουρμουρίσει ή να σχολιάσει, δέχθηκε την εντολή να παραμείνει. 

Δεν κρατούσε τίποτε περιττό στο κελί του, ακόμα και βιβλία. Έκτος από ένα προσευχητάριο και την αγία Γραφή, είχε λίγα βιβλία, τα όποια έλαβε ως δώρα από τον Γέροντα του. Στο κελί του, πού ποτέ δεν αποκαλούσε δικό του, κρατούσε μονάχα τρείς εικόνες. Χειμώνα – καλοκαίρι φορούσε πάντα λαστιχένια opanke (χειροποίητα χωριάτικα πέδιλα) με μάλλινες κάλτσες και ένα γιλέκο πάνω από το ζωστικό του, και στις πιο κρύες μέρες πρόσθετε άλλο ένα γιλέκο, ολόιδιο με το πρώτο. 

Προσεκτικός στη διδασκαλία του πνευματικού του πατέρα να παραμένει σιωπηλός στην τράπεζα και να τρώει οτιδήποτε του ‘βαζαν μπροστά του, έτρωγε ότι μπορούσε και ποτέ δεν έκανε παράπονα στον μάγειρα. Όταν διακονούσε τους φιλοξενουμένους ήταν ευγενικός, χωρίς να υπεισέρχεται στα πιστεύω του καθενός και χωρίς να κάνη φυλετικές διακρίσεις. Έβαζε τα δυνατά του να συμπαθή όλους τους ανθρώπους. Ακόμα και όταν οι shiptari, το όνομα που οι εθνικοί Αλβανοί χρησιμοποιούν για τους εαυτούς τους, διέπρατταν εγκλήματα εναντίον του λαού μας, αυτός δεν τούς μισούσε. Αντιθέτως προσπαθούσε να δικαιολόγηση τις πράξεις τους με το να επιρρίπτει ευθύνες στο άθεο καθεστώς. 

Αν και ο π. Χαρίτων δεν ήταν άμεσα συνδεδεμένος με τον έξω κόσμο, δεν αγνοούσε τα γεγονότα του. Παρ’ όλα αυτά αγωνιζόταν να παραμένει απαθής προσκολλήθηκε στον έναν, στον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν, χωρίς να κρατά τίποτε για τον εαυτό του, έχοντας ύπ’ όψιν ότι μόνο αυτό πού μπορεί να σταλεί στο ουράνιο θησαυροφυλάκιο θα παραμείνει μαζί μας όταν συναντήσουμε τον Κύριο.

Δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθούμε στην καρτερία του την ώρα της ασθένειας. Πάντα θυμότανε την ίαση του από τη Μητέρα του Θεού. Μετά από αυτό το συμβάν ποτέ δεν απευθύνθηκε σε επίγειο γιατρό. 

Κάποτε αρρώστησε, και απ’ ότι φαινόταν ήταν ηπατίτιδα. Μη δεχόμενος καμία βοήθεια, αποσύρθηκε στο κελί του και στράφηκε προς τον Ουράνιο Ιατρό. Για αρκετές μέρες δεν έτρωγε τίποτα. Για ν’ αποφυγή τον σκανδαλισμό των αδελφών, τους είπε ότι θα προμηθευόταν μόνος του την τροφή του. Λίγες μέρες αργότερα βγήκε από το κελί του χωρίς κανένα σημάδι της ασθένειας του. 

Το ότι ήταν άνθρωπος πού προσπαθούσε να είναι υπομονετικός με τούς άλλους γίνεται εμφανές στο ακόλουθο παράδειγμα. 

Ένας από τους αδελφούς ζητούσε πάντα τον π. Χαρίτωνα να τον βοηθά στα διακονήματά του. Όλοι νόμιζαν ότι ό π. Χαρίτων τον βοηθούσε επειδή του άρεσε να το κάνει. 

Μια φόρα, ωστόσο, ο αδελφός αυτός ξεπέρασε τα όρια με τις απαιτήσεις του, και ο π. Χαρίτων έπρεπε να ομολογήσει στον ηγούμενο ότι πολλές φορές αγωνίστηκε και συγκρατήθηκε να μην του βάλει τις φωνές. Η κατάσταση αυτή για αρκετό καιρό ήταν ανυπόφορη. Παρ’ όλα αυτά ο π. Χαρίτων συνέχιζε να βοηθά τον αδελφό με τις διάφορες απαιτήσεις του, χωρίς όμως να εξωτερικεύει την αγανάκτηση του. Μιλούσε και συμπεριφερόταν με απλό και ευθύ τρόπο, και δεν έλεγε περισσότερα απ’ όσα έκανε.

Όταν του πρότειναν να χειροτονηθεί ιερεύς, αρνήθηκε από ταπεινοφροσύνη. Ο πνευματικός του πατέρας το κατανόησε και δεν τον πίεσε. 

Ήταν επίσης ευγενικός με τους μουσουλμάνους της περιοχής, τους οποίους και βοηθούσε με πολλούς τρόπους, όπως άλλωστε έκανε και με τους υπολοίπους φτωχούς. Με τη συμπόνια του συχνά τους υποστήριζε, προκειμένου να πάρουν οτιδήποτε υλικά αγαθά χρειάζονταν. Κάποιες φορές μπορούσες να διακρίvnς την ευαισθησία του όταν έβλεπες να δακρύζει καθώς άκουγε ιστορίες για τα βάσανα και τους διωγμούς των αθώων. Παρ’ ότι υπέφερε στα χέρια εκείνων πού υπεράσπιζε, ποτέ δεν έδειξε μίσος, ακόμα και όταν την 1η Μαϊου  του 1999, καθώς οδηγούσε για να επισκεφθεί έναν άρρωστο στο νοσοκομείο της Πρίστινας, τον πυροβόλησαν με ένα αυτόματο όπλο. Επειδή δεν είχε μίσος στην καρδιά του, και πίστευε ότι και οι άλλοι είναι έτσι, σ’ αυτές τις περιπτώσεις παρέμενε ήρεμος και άφοβος. Η αγνή του καρδιά του επέτρεπε να κυκλοφορεί ελεύθερα, ακόμα και όταν ο Σερβικός στρατός υποχώρησε (από το Κόσσοβο και τα Μετόχια) και εισέβαλαν οι εγκληματικές ομάδες, γνωστές ως KLA (Απελευθερωτικός Στρατός Κοσσόβου). 

Τον Ιούνιο του 1999 πήγαινε κάθε μέρα τον ηγούμενο του στο Πρίζρεν (Prizren). Κάθε φορά έπρεπε να περνά ανάμεσα από τις άγριες ομάδες των Shiptari (Αλβανών), οι όποιοι γιόρταζαν τη «νίκη» τους εναντίον των Σέρβων. Μια άλλη φορά πάλι, μονός και χωρίς προστασία, άφοβα και ήρεμα οδήγησε έναν θανάσιμα τραυματισμένο άνθρωπο στο νοσοκομείο περνώντας πάλι ανάμεσα από την ίδια συμμορία. Μετά από αυτό το περιστατικό είπε στον επίσκοπο, ότι επιθυμούσε να παραμείνει στο δικό του Σερβικό μοναστήρι, στη γη των Σέρβων. Είπε, ότι δεν είχε πειράξει κανέναν και ήθελε να μείνει εκεί ζωντανός ή νεκρός· ήταν ήδη έτοιμος για οτιδήποτε. 

Πραγματικά, στις 15 Ιουνίου 1999, ανέλαβε την τελευταία του υπακοή σ’ αυτή τη γη. Στις 10.30′ π.μ. έφτασε με αυτοκίνητο στην επισκοπή του Prizren και στη συνέχεια πήγε σε μια οικογένεια για να πάρει το φαγητό πού είχαν ετοιμάσει για τον επίσκοπο. Ως συνήθως αναχώρησε χαρούμενος, χωρίς παράπονο, και χωρίς ίχνος φόβου. Όμως δεν επέστρεψε ποτέ απ’ αυτό το ταξίδι. Στο δρόμο, μπροστά στα μάτια των δυνάμεων του NATO πού είχαν έρθει (στο Κόσσοβο και τα Μετόχια) για να φέρουν, «ειρήνη και ελευθερία», ό π. Χαρίτων συνελήφθηκε από την εγκληματική ομάδα και οδηγήθηκε στον τόπο του βασανισμού. 

Στάλθηκαν μηνύματα σε αξιωματούχους προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά δεν μαθεύτηκε τίποτα για την τύχη του. Αν και οι εγκληματίες επιθυμούσαν το έγκλημα τους να μείνει στο σκοτάδι, ο Κύριος δεν ήθελε ο π. Χαρίτων να λησμονηθεί. Και καθώς οι μάρτυρες έχουν τη δυνατότητα να πληροφορούν τούς ανθρώπους στη γη, έτσι μπορούσε και ο π. Χαρίτων. Εμφανίστηκε στα όνειρα μερικών αδελφών και πληροφόρησε έναν, ότι ήταν νεκρός.

 

 Μετά από ένα χρόνο αυτά τα όνειρα επιβεβαιώθηκαν. Το μαρτυρικό του σώμα βρέθηκε κοντά στο Prizren, στην πόλι Τυευε, πίσω από το νοσοκομείο. Το σώμα του αναγνωρίσθηκε από το ράσο του, το κομποσκοίνι του και τα πιστοποιητικά. Η νεκροψία απεκάλυπτε βασανισμό. Μερικά από τα πλευρά του ήταν σπασμένα, καθώς και το αριστερό του χέρι. Το γιλέκο του ήταν σχισμένο, και υπήρχαν μαχαιριές κοντά στην καρδιά του. Το σώμα του ήταν ακέφαλο και μερικοί σπόνδυλοι έλειπαν. Γνωρίζουμε ότι ο π. Χαρίτων δεν αρνήθηκε την πίστη του. Υπέφερε, γιατί ήταν Ορθόδοξος Χριστιανός, μοναχός και Σέρβος. 

Στις 11 Νοεμβρίου 2000 τα βασανισμένα του λείψανα δόθηκαν στον πνευματικό του πατέρα επίσκοπο Αρτέμιο στο μοναστήρι της Γκρατσάνιτσα (στο Κόσσοβο). Την επομένη μέρα πήγαν την σορό του στο μοναστήρι Crna Reka (=Μαυροπόταμος), όπου ο π. Χαρίτων είχε ξεκινήσει τη μοναχική του ζωή. Στην Crna Reka ό επίσκοπος Αρτέμιος είπε στους μοναχούς και στους πιστούς πού συγκεντρώθηκαν τα ακόλουθα

– «Πάτερ Χαρίτων, πριν λίγα χρόνια σε δεχθήκαμε εδώ ως δόκιμο, και τώρα σε δεχόμαστε ως μάρτυρα της Εκκλησίας…». 

Η ολονύχτια αγρυπνία τελέσθηκε μαζί με την συνεχή ανάγνωση του Ψαλτηρίου πάνω από τον κεκοιμημένο. Την επομένη μέρα τελέσθηκε θεία Λειτουργία, συλλειτουργούντων τριάντα και πλέον ιερέων. Μετά την θεία Λειτουργία ακολούθησε μνημόσυνο, στο οποίο παρευρέθηκαν παραπάνω από 500 πιστοί. Στη συνέχεια, μετέφεραν τον π. Χαρίτωνα στο κοιμητήριο για τον τελευταίο συγκινητικό ασπασμό. 

Ας ενωθεί η προσευχή μας έτσι ώστε ο Κύριος να δοξάσει τον π. Χαρίτωνα τόσο στην επίγεια όσο και στην ουράνια Εκκλησία. Η ασκητική του θυσία και το αίμα του μάρτυρος ας γίνει πραγματικά ο καρπός των νέων Χριστιανών. Κι όλοι αυτοί πού θα λάβουν έμπνευση από το παράδειγμα της αθόρυβης προσφοράς του και τα μαρτυρικά βάσανά του, ας πορευθούν με ακόμη περισσότερη αφοσίωση στο μονοπάτι των θεοδόχων και ιερών προγόνων, οι οποίοι υπέφεραν «για τον Τίμιο Σταυρό και την χρυσή ελευθερία». Όλοι ενωμένοι μαζί με την στρατευόμενη και θριαμβεύουσα Εκκλησία, ας κραυγάσουμε ολόψυχα

– «Άγιε πάτερ Χαρίτων, πρέσβευε τώ Θεώ υπέρ ημών!».

Από αγγλόφωνο περιοδικό «Orthodox Word», μετάφρασις Ιερά Μονή Άγίου Αυγουστίνου Φλωρίνης

Και τόση δα στενοχώρια να έχεις, θα παρακαλάς τον Άγιο Μηνά… Αυτή είναι και η δουλειά όλων γενικά των Αγίων να βοηθούν και να προστατεύουν εμάς τους ταλαίπωρους ανθρώπους από τους ορατούς και αοράτους πειρασμούς.

https://iconandlight.wordpress.com/2022/11/10/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%B7-%CE%B4%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Στρατείαν κατέλιπες τὴν κοσμικήν, ἀθλητά, οὐράνιον εἴληφας τὴν κληρουχίαν, σοφέ, καὶ στέφος ἀμάραντον, δόξαν ἀποδιώξας βασιλέως γηΐνου, ᾄθλους δὲ διανύσας μαρτυρίου γενναίου. Διό, μεγαλομάρτυς Μηνᾶ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Μηνᾶ, Βίκτωρος καὶ Βικεντίου καὶ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Στεφανίδος
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε

Tρισάριθμον σύνταγμα τῶν ἀθλητῶν τοῦ Χριστοῦ συμφώνως τιμήσωμεν ὡς καθαιρέτας ἐχθροῦ, Μηνᾶν τὸν ἀοίδημον, Βίκτωρα τὸν γενναῖον καὶ Βικέντιον ἅμα, τούτοις συνευφημοῦντες Στεφανίδα τὴν θείαν. Αὐτῶν, Χριστέ, ἱκεσίαις πάντας ἐλέησον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ.
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τοὺς μεγίστους ἀγῶνας τοῦ μαρτυρίου σου, καρτεροψύχως ἀνύσας Μεγαλομάρτυς Μηνᾶ, οὐρανίων δωρεῶν λαμπρῶς ἠξίωσαι, καὶ θαυμάτων αὐτουργός, ἐκ Θεοῦ ἀναδειχθείς, προστάτης ἡμῖν ἐδόθης, καὶ βοηθὸς ἐν ἀνάγκαις, καὶ ἀντιλήπτωρ ἐναργέστατος.

Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων
Ἦχος δ’ Ταχὺ προκατάλαβε

Οἱ Μάρτυρές σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου τοῦ Ὁμολογητοῦ
Ἦχος πλ. δ’

Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν Μοναζόντων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Θεόδωρε σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, Λύρα τοῦ Πνεύματος· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμών.

Ἕτερον. Ἦχος γ΄. Θείας Πίστεως.

Δώρων μέτοχος, τῆς ἀφθαρσίας, δῶρον ἄσυλον, τῆς Ἐκκλησίας, φερωνύμως ἀνεδείχθης Θεόδωρε· τοῖς ἱεροῖς γὰρ ἑπόμενος Δόγμασιν, ὁμολογίας φωστὴρ ἐχρημάτισας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

iconandlight.wordpress.com