Είναι κρίμα, γιατί σήμερα κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Ο Θεός μας ανέχεται σαν έθνος, όχι λόγω της καλοσύνης μας, αλλά επειδή έχουμε την ορθή πίστη (ορθοδοξία). Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΙΓ´ (13ῃ) τοῦ μηνὸς Φεβρουαρίου, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μαρτινιανοῦ ἐκ Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης καὶ τῶν δύο Ἁγίων γυναικῶν Ζωῆς ἐν Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας καὶ Φωτεινῆς. (ε´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Ἀποστόλων καὶ Μαρτύρων, Ἀκύλα καὶ Πρισκίλλης, συνεργατῶν τοῦ Πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Παύλου. (α´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Εὐλογίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας. (†608)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι ἔνδοξοι Μάρτυρες πατὴρ καὶ υἱὸς σταυρωθέντες τελειοῦνται.
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῶν ἁ­γί­ων μαρ­τύ­ρων γυ­ναι­κῶν Φύ­σκας (Fusca) καὶ Μαύ­ρας (Maura), ἀ­θλη­σα­σῶν ἐ­πὶ Δε­κί­ου ἐν Ῥα­βέν­νῃ τῆς Ἰ­τα­λί­ας. (~†250)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου μάρ­τυ­ρος Ἰ­ου­λι­α­νοῦ, ἀ­θλή­σαν­τος ἐν Λου­γδού­νῳ (Lyons) τῆς Γαλ­λί­ας.

Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Στε­φά­νου, ἐ­πι­σκό­που Λυ­ῶ­νος (Lyons), τοῦ ὁ­μο­λο­γη­τοῦ. (†512)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου Στε­φά­νου, ἡ­γου­μέ­νου τῆς μο­νῆς Ῥι­ε­τί­ου (Rieti) ἐν Ἰ­τα­λί­ᾳ. (~†590)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου Λι­κι­νί­ου, ἐ­πι­σκό­που Ἀν­γέ­ρης (Angers) ἐν Γαλ­λί­ᾳ. (~†618)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου Οὑ­νᾶ (Huna), ἐ­ρη­μί­του ἐν νή­σῳ Με­λισ­σῶ­νι (Huneia) τῆς Νορ­θουμ­βρί­ας ἐν Ἀγ­γλί­ᾳ. (~†690)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Συμεών, Βασιλέως τῆς Σερβίας, τὸ ἐπίκλην Νεμάνια, τοῦ Μυροβλύτου, κτίτορος τῆς ἐν τῷ Ἄθω Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Χιλανδαρίου, ἐν ἔτει χίλια καὶ διακόσια (1200) εἰρηνικῶς κοιμηθέντος. 
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γεωργίου Κονίσκυ, Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Μογκίλεβ τῆς Λευ­κο­ρω­σί­ας, καὶ ὑπερασπιστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. (†1795)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἐμαρτύρησεν ἐν Κρήτῃ ὁ ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Ὁσιομάρτυς Διονύσιος ὁ Βατοπαιδινός, ὑπὸ τῶν ἀγαρηνῶν ἀναιρεθείς, τῇ Καθαρᾷ Δευτέρᾳ τοῦ ἔτους 1822.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Σεραφείμας ἐκ Σεζένοβο Ῥωσίας (1877)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἔντουαρντ (Edward) βασιλέως Ἀγγλίας.
Νέοι Ιερομάρτυρες Βασίλειος Τριουμφόφ καὶ Γαβριήλ Πρεομπραζένσκι (1919)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Εὐαγγέλου Χαλκίδη Ἱερέως Ἁγίου Βασιλείου Λαγκαδά(1987)

Στίχοι
Τμηθὲν γύναιον, Ἀκύλας φησί, βλέπων,
«Οὐκ ἀνδριοῦμαι πρὸς τομὴν ἀνὴρ κάρας;»
Στίχοι Τίς οὐκ ἐπαινέσειε, Συμεὼν πάτερ,
Σὲ τὸν βλύσαντα μύρον ἐκ σοῦ τάφου;
Στίχοι Πολλὰ μοχθήσας ὑπὲρ Ὀρθοδοξίας,
Ἐκ πιστῶν Γεώργιος πολλὰ τιμᾶται.

Η ανηθικότητα στον πόλεμο επιφέρει δυστυχία
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Τώρα , στρατηγέ μου, παρακαλώ αν έχετε την καλοσύνη ακούστε τι λέει σε μια άλλη σελίδα της Βίβλου. Όταν εκστρατεύετε εναντίον των εχθρών σας, τότε να φυλάγεστε από κάθε ακαθαρσία (Δευτ. 23, 10). Αυτή την εντολή έδωσε ο Ύψιστος στον εκλεκτό λαό μέσω του Μωυσή, του υπηρέτη Του. Να φυλάγεσαι από κάθε ακαθαρσία στον πόλεμο, ιδιαίτερα από τη μοιχεία, αποτελεί θεμελιώδη κανόνα της πολεμικής ηθικής και στους αναλλοίωτους χωρικούς των Βαλκανίων μέχρι σήμερα.
Τι συνέπειες έχει η τήρηση ή η καταπάτηση αυτού του ηθικού κανόνα μας το αφηγείται καλύτερα η ιστορία του Ισραηλιτικού λαού. Ο στρατιωτικός ηγέτης με χυδαίο χαρακτήρα δε φέρνει τη νίκη. Ο χυδαίος στρατιώτης σκοτώνεται στη μάχη χωρίς δόξα. Ο πόλεμος είναι δικός μου, λέει ο Κύριος. Όταν ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, ο Κύριος των Δυνάμεων, έχει τη δική Του πρόθεση για κάποιο λαό, τότε κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να ματαιώσει την πρόθεσή Του, παρά μόνον ο ίδιος εκείνος λαός. Στην περίπτωση του λαού του Ισραήλ, πρόθεση του Κυρίου ήταν να καταστήσει αυτό το λαό Φως Του ανάμεσα σ΄΄ όλους τους λαούς για την πίστη σ΄΄Αυτόν τον Έναν, τον Ζώντα, τον Αληθινό. Γι΄΄ αυτό ο Κύριος ανέλαβε να βγάλει τον Ισραήλ από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων και τον οδήγησε στη Χαναάν, στη γη του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ,τη γη της επαγγελίας. Αυτόν τον δρόμο ο Ισραήλ θα τον διάβαινε και εύκολα και γρήγορα, με τη βοήθεια του Θεού, αν μόνος του δεν έβαζε εμπόδια. Ούτε ο Φαραώ ούτε η Ερυθρά Θάλασσα , ούτε ο Αμαλήκ, ούτε όλοι οι βασιλείς και οι εθνικοί ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Ιερουσαλήμ δε θα μπορούσαν να συγκρατήσουν την πορεία του λαού που ο Θεός οδηγούσε, η κυριολεκτικά έφερε με το Πνεύμα Του το Παντοδύναμο. Όμως οι αμαρτίες αυτού του λαού, αμαρτίες φοβερές ενώπιον του Θεού, του αόρατου Οδηγού του, τον καθυστερούσαν, τον σταματούσαν, τον γύριζαν πίσω, τον έστειλαν σε αδιέξοδους δρόμους και τον έθεταν σε ανατριχιαστικούς κινδύνους. Στην παραμικρή αντιξοότητα που ο Θεός επέτρεπε στο λαό αυτό για να δοκιμάσει την πίστη του, ο λαός του Ισραήλ με παραφροσύνη δυσφορούσε ενάντια στο Θεό κα μ΄΄ αυτή τη δυσφορία επέφερε στον εαυτό του μαρτύρια από αρρώστιες, μαρτύρια από φίδια, ήττες από τους εχθρούς του, τη δύνη των περιπλανήσεων, την περιφορά στην έρημο για σαράντα ολόκληρα χρόνια. Όποτε αυτός ο λαός μετανοούσε για τις αμαρτίες του νηφάλια και καθαρός εύκολα προχωρούσε μπροστά, χωρίς δυσκολίες προσπερνώντας πολλά εμπόδια, χωρίς απώλειες νίκησε πολλούς από τους εχθρούς του.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους πολέμους ενάντια στο βασιλιά των Αμορραίων και το βασιλιά Βασάν. Ο Μωυσής έστειλε αγγελιοφόρους στο Σιχον βασιλιά των Αμοραίων με το εξής μήνυμα, άφησέ μας να περάσουμε μέσα από την χώρα σου, δε θα μπούμε στα χωράφια και στ΄΄αμπέλια σας, ούτε θα πιούμε νερό από τα πηγάδια σας, θα ακολουθήσουμε τη βασιλική οδό μέχρι να βγούμε από τα σύνορά σας (Αριθμ. 21, 22). Αλλά ο βασιλιάς Σιχον δεν τους επέτρεψε , πήρε θάρρος και κτύπησε τον Ισραήλ. Και πολέμησαν. Και ο Σιχον υπέστη πανωλεθρία. Το ίδιο χτύπημα συνέβη και με τον Ωγ βασιλιά της Βασαν. Κι εκείνον νίκησε κατά κράτος ο Μωυσής.
Μετά από αυτές τις δυο λαμπρές νίκες που πήρε ο μετανοημένος και εξιλεωμένος λαός του Ισραήλ, ενάντια στους ειδωλολάτρες βασιλείς, κυρίευσε ο φόβος όλους τους γύρω λαούς. Ιδιαίτερα μεγάλος φόβος κατέλαβε τους Μωαβίτες και τους Μαδιανίτες όταν έφθασε στα σύνορά τους ο Μωυσής με το λαό του. Πολύ φοβισμένοι έλεγαν μεταξύ τους: τώρα το πλήθος αυτό θα καταστρέψει τα πάντα γύρω μας, όπως τα βόδια κατατρωνε το χορτάρι στα χωράφια (Αριθμ. 22,4). Αλλά δε συνέβη αυτό. Τι συνέβη; Συνέβη ο εκλεκτός λαός να ρίξει πάλι εμπόδια στο δρόμο του αφού το ποίμνιο έπεσε στην πορνεία με τις κόρες των Μωαβιτών (Αριθμ. 25,1). Και όταν ο λαός πέφτει στην πορνεία τότε ξεχνά τον Θεό, τον Έναν , τον Ζώντα, και το δρόμο του και την αποστολή του και σταματά σε κάθε του βήμα. Και δεν πράττουν οι Ισραηλίτες μόνον σωματική μοιχεία με τις γυναίκες των Μωαβιτών, αλλά εκτός της σωματικής μοιχείας πράττουν και πνευματική δηλαδή εκείνο το είδος μοιχείας που αργότερα ξεσκεπάζουν όλοι οι προφήτες βροντοφωνάζοντας στους γιους και στις κόρες του εκλεκτού λαού. Αυτή η πνευματική μοιχεία της πλάνης και του σκοτεινιασμένου νου, καρπός της σωματικής μοιχείας, είναι φοβερότερη και αποτελεί πτώση από τον Έναν Ζώντα Θεό, και προσκύνηση των ειδώλων. Η καρδιά του λαού προσκολλήθηκε στα νεκρά είδωλα των Μωαβιτών. Και οι κόρες των Μωαβιτών καλούν τους Ισραηλίτες στη μοιχεία και τη σωματική και την πνευματική και οι Ισραηλίτες τις ακολουθούν και προσκυνούν τα είδωλά τους και τους προσφέρουν θυσίες. Αυτοί σας αποπλάνησαν με την πονηρία τους και σας εξαπάτησαν (Αριθμ. 25, 18).

 

Σύμφωνα με το νόμο της αμαρτίας ολόκληρος ο λαός του Θεού θα έπρεπε επιτόπου να αφανιστεί και να διωχθεί, λόγω της απιστίας του έναντι του Θεού του. Αλλά κι αυτή τη φορά τον σώζει το έλεος του Θεού, που απαλύνει το νόμο της αμαρτίας. Και τον σώζει μόνον λόγω του δικαίου ζήλου του Μωυσή και του Φινεές. Ο Φινεές , εγγονός του Ααρών, πικραμένος από την ανομία των ανομων, εισβάλει ξαφνικά στη σκηνή ενός Ισραηλίτη – που είχε φέρει μαζί του μια Μαδιανιτισσα, διαπράττοντας μοιχεία – και τους σκοτώνει με το δόρυ του. Και ο Μωυσής διατάσσει να κρεμαστούν όλοι οι αρχηγοί του λαού, που παρέσυραν το λαό στο λοξοδρόμημα και την ασωτία. Βλέποντας αυτό ο λαός φοβήθηκε πολύ και μετανόησε για τα αμαρτήματα που διέπραξε. Και μόλις τότε, μετά από πολύ καιρό αναμονής και λησμονιάς του Θεού μπόρεσαν οι Ισραηλίτες να ξεκινήσουν προς τα εμπρός. Και βαδίζουν μπροστά ενάντια στους εχθρούς τους και τους κυριεύουν παίρνοντας όλες τις πόλεις τους και ολόκληρη τη χώρα τους.
Εξ αυτού είναι φανερό ότι:
α. Τη σωματική μοιχεία συνοδεύει και η πνευματική, δηλαδή η πτώση από τον αληθινό Θεό και η παράδοση στους ψεύτικους θεούς.
β. Η μοιχεία, και η μια και η άλλη, επιφέρει δυστυχία στον πόλεμο.
Όταν ένας λαός απομακρύνεται από τον Έναν Ζώντα Θεό τότε στην ουσία καταντά νεκρός, η οντότητα του περιφέρεται σ΄΄ αυτόν τον κόσμο σα σκιά , σα βελανιδιά ροκανισμένη ως τη ρίζα και ας μην έχει πέσει ακόμα. Μέχρι να γίνει ένας σεισμός, μια πλημμύρα ή ένας λοιμός ή ένας πόλεμος να φυσήξει τη σκιά, να φυσήξει το ροκανισμένο δένδρο για να θάψει τους νεκρούς. Αφού απομάκρυνση από τον Έναν Ζώντα Θεό σημαίνει πόλεμος ενάντια στον Θεό και ματαίωση ολόκληρου του νόμου Του. Πως μπορεί το χορτάρι να πολεμήσει ενάντια στο θεριστή; Πως τα αγγεία να μάχονται τον αγγειοπλάστη; Καυχιέται η αξίνα ενάντια σ΄΄ αυτόν που τη χρησιμοποιεί; (Ησ. 10, 15).
Επτά λαοί ζούσαν στην περιοχή της Χαναάν: οι Χετταίοι, οι Γεργεσσαίοι, οι Χαναναίοι, οι Αμοραίοι, οι Φερεζαίοι, οι Ευαίοι και οι Ιεβουσαίοι. Όλοι αυτοί οι λαοί αρνήθηκαν τον Έναν και Ζώντα Θεό, καταπάτησαν ολόκληρο το νόμο του Θεού, παραδόθηκαν στην προσκύνηση των ειδώλων και μαζί μ΄΄αυτήν στην ακραία ανήθικη ασέβεια. Ούτε το έλεος ούτε η τιμωρία του Υψίστου άγγιξε την καρδιά τους. Επειδή και το έλεος και την τιμωρία του Θεού δεν την απέδιδαν στο Θεό, αλλά στους διαβόλους. Η πίστη τους ήταν αποκλειστικά πίστη στους διαβόλους, οι φόβοι τους φόβοι του διαβόλου, και η συμμαχίες τους συμμαχία με το διάβολο. Τέτοιοι ήταν οι λαοί όταν ο Ιακώβ εγκατέλειψε τη Χαναάν για να μετοικίσει στην Αίγυπτο. Τέτοιοι ήταν και μετά από 430 χρόνια όταν ο λαός του Ιακώβ η ο Ισραήλ, επέστρεψε στη Χαναάν. Αριθμητικά και σε φυσική κατάσταση ήταν ισχυρότεροι από το Ισραήλ )Αριθμ. 7, 1), αλλά πνευματικά νεκροί. Και οι άνθρωποι στα Σόδομα και τα Γόμορα ήταν το ίδιο πνευματικά νεκροί και η υπέρτερη δύναμη τους έριξε λάβα και στάχτη, για να τους θάψει. Τέτοια ήταν η Τύρος και η Σιδώνα και ο πόλεμος τις έθαψε. Τέτοια ήταν και η Πομπηία και γι΄΄ αυτό θάφτηκε στη λάβα και τη στάχτη….

Μια τρομερή μοίρα καταδίκασε σε θάνατο τους επτά λαούς της Χαναάν και μας παρέχει το παρακάτω μάθημα:
α) Κανείς λαός δε μπορεί να αμαρτάνει ενάντια στο νόμο του Θεού και να ζήσει εν ειρήνη.
β) Η αμαρτία αποτελεί παράγοντα πολέμου, όσο κι αν ένας αμαρτωλός λαός αποδείχθηκε φιλειρηνικός, ο πόλεμος γι’ αυτόν θα έρθει.
γ) Προκειμένου να τιμωρήσει ο Θεός έναν λαό που τον αρνείται και τον μάχεται χρησιμοποιεί κάποιες φορές λαούς από μεγάλη απόσταση. Έτσι για να τιμωρήσει τους ασεβείς λαούς της Χαναάν οδήγησε από την Αίγυπτο τους Ισραηλίτες, όπως και αργότερα για την τιμωρία των Ευρωπαίων οδήγησε από μακρυά τον Αττίλα και τον Τζεκινς Χαν, για την τιμωρία των Ισπανών τους Σαρακηνούς και για την τιμωρία των Βαλκανίων τους Τούρκους.
“Πόλεμος και Βίβλος, Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, κεφ. Η ανηθικότητα στον πόλεμο επιφέρει δυστυχία, Σελ. 65-71, εκδ. Παρρησία.

***

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Ο Φινεές, ο εγγονός του αρχιερέα Ααρών, δύο φόνους έκανε και ο Θεός έδωσε εντολή από την γενιά του να βγαίνουν οι ιερείς του Ισραήλ! Όταν είδε τον Ισραηλίτη Ζαμβρί να αμαρτάνη με την Μαδιανίτιδα Χασβί μπροστά στον Μωυσή και σε όλους τους Ισραηλίτες, δεν κρατήθηκε∙ σηκώθηκε από την συναγωγή και τους φόνευσε, και έτσι σταμάτησε η οργή του Θεού. Αν δεν τους σκότωνε και τους δύο, θα έπεφτε οργή του Θεού σε όλον τον λαό του Ισραήλ. Φοβερό!
Εγώ, όταν διαβάζω στο Ψαλτήρι τον στίχο: «Και έστη Φινεές και εξιλάσατο, και εκόπασεν η θραύσις», ασπάζομαι πολλές φορές το όνομά του. Αλλά και ο Χριστός, όταν είδε να πουλούν μέσα στον περίβολο του Ναού βόδια, πρόβατα, περιστέρια, και τους κερματιστές να ανταλλάσσουν χρήματα, πήρε το φραγγέλιο και τους έδιωξε.
[Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, ΛΟΓΟΙ Γ’, Πνευματική αφύπνιση, σσ. 51- 53.

***

 

”Είναι κρίμα, γιατί σήμερα κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει όλοι οι ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται, να πάνε εξορία. Να φύγουν, γιατί παρόντες μολύνουν.
Αργότερα, επισκέφθηκα το Γέροντα μαζί με ένα φίλο μου σμήναρχο, γύρω στα τέλη Οκτωβρίου του 1993 και του εξέφρασα την ανησυχία μου γι’ αυτά που συμβαίνουν από τους κυβερνώντες στην πατρίδα μας”.
Ο Γέροντας απάντησε: ‘‘Μη φοβάσαι. Ο Θεός δε θα επιτρέψει να γίνει κακό, αλλά θα γίνουν, όμως, πράματα και θάματα που δε θα εξηγούνται με τη λογική. Ο κόσμος θα τους σιχαθεί και θα τους κυνηγήσει. Όπως ένα μπαλόνι φουσκώνει και ξαφνικά σκάει, έτσι θα… σκάσουν κι αυτοί! Δεν μπορώ να σου πω πιο πολλά”.
(Βιβλίο ”Μαρτυρίες Προσκυνητῶν” – Γέροντας Παΐσιος 1924-1994, σελ. 425-426)

Αλλά σκοπός τους τώρα είναι νά απομακρύνουν τα παιδιά από την ‘Εκκλησία. Τα δηλητηριάζουν, τα μολύνουν με διάφορες θεωρίες, κλονίζουν την πίστη τους. Τα εμποδίζουν από το καλό, για να τα αχρηστέψουν. Τα καταστρέφουν από μικρά. Και τα παιδάκια, φυσικά, από αρνάκια γίνονται κατσικάκια. Αρχίζουν μετά να χτυπούν άσχημα και τούς γονείς τους και τούς δασκάλους και αυτούς πού τα κυβερνούν. Τα κάνουν όλο άνω-κάτω: συλλαλητήρια, καταλήψεις, αποχή από τα μαθήματα. Και τελικά όταν θα φθάσουν να ξεκοιλιάσουν αυτούς πού τα κυβερνούν, τότε θα βάλουν και αυτοί μυαλό 
(Λόγοι Γ. Παϊσίου, τ. Α, Σουρωτή, 1999, 299-301)

Όταν παραβαίνη ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται η οργή του Θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθή.
(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, σελ. 76-78)

«Ο Θεός μας ανέχεται σαν έθνος, όχι λόγω της καλοσύνης μας , αλλά επειδή έχουμε την ορθή πίστη (ορθοδοξία). Έτσι, αν και όλοι μας μισούν, ο Θεός δεν μας αφήνει να πάθουμε κάτι κακό». ( Ο Γέρων Παΐσιος , Σελ : 253).

 

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἀποστόλων Ἀκύλα καὶ Πρισκίλλης
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῦ Παύλου συνέκδημος καὶ συνεργὸς γεγονώς, Ἀκύλα Ἀπόστολε, τῆς εὐσεβείας τὸ φῶς τοῖς πᾶσι κατήστραψας· ὅθεν καὶ ἐναθλήσας σὺν Πρισκίλλῃ τῇ θείᾳ, στέφος ἀθανασίας σὺν αὐτῇ ἐκομίσω, πρεσβεύοντες ἀπαύστως ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἀποστόλων(Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χριστὸν ἀγαπήσαντες καὶ φωτισθέντες τὸν νοῦν, τῇ πίστει ἑνούμενοι καὶ συζυγία σεμνή, Ἀκύλας καὶ Πρισκίλλα, ἤσαν μὲν προεστῶτες ἐκκλησίας κατ’ οἶκον, Παύλου δὲ τοῦ φωστῆρος συνεργοὶ καὶ προστᾶται. Διὸ αὐτοὺς τιμήσωμεν καὶ μιμησώμεθα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Μαρτινιανοῦ..(ἀρχιμ. Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος πλ. δ´.

Τὴν φλόγα τῶν πειρασμῶν, δακρύων τοῖς ὀχετοῖς, ἐναπέσβεσας Μακάριε, καὶ τῆς θαλάσσης τὰ κύματα, καὶ τῶν θηρῶν τὰ ὁρμήματα, χαλινώσας ἐκραύγαζες· Δεδοξασμένος εἶ Παντοδύναμε, πυρὸς καὶ ζάλης ὁ σώσας με.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Συμεών Νεμάνια, τοῦ Μυροβλύτου. (Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θείαν ἄσκησιν, ἐπιποθήσας, τὴν βασίλειον, ἔλιπες δόξαν, Συμεὼν καὶ ἰσαγγέλως ἐβίωσας, τῶν ἐν τῷ Ἄθῳ Ὁσίων ὡράϊσμα, καὶ τῆς Σερβίας κλεινὸν σεμνολόγημα. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐλογίου Ἀλεξανδρείας
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν χαρίτων τὴν αἴγλην οὐρανόθεν δεξάμενος, τῆς Ἀλεξανδρείας προέστης, Ἱεράρχα Εὐλόγιε, θυσίας ἀναιμάκτους τῷ Θεῷ προσάγων εἰς ἀνάπλασιν ψυχῶν καὶ οἰκείωσιν, θεόφρον, τῷ Λυτρωτῇ τῶν πίστει ἐκβοώντων σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

iconandlight.wordpress.com