«Εσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστίν» (Ματθαίος ε΄, 48). Οσία Ελισάβετ η Θαυματουργή.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΚΔ´ (24ῃ) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, μνήμη τῆς Ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Ἐλισάβετ τῆς θαυματουργοῦ, τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει μονῆς τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τῆς ἐπικαλουμένης «Μικρὸς Λόφος» (†540)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Σάββα τοῦ Στρατηλάτου, τοῦ Γότθου. (272)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, τῶν διὰ τοῦ Ἁγίου Σάββα πιστευσάντων ἑβδομήκοντα στρατιωτῶν, ξίφει τελειωθέντων. (272)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πασικράτους, Βαλεντίωνος καὶ Ἰουλίου ἐκ Δορόστολῳ τῆς Μοισίας (297)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Ἐνδόξων τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων Εὐσεβίου, Νέωνος, Λεοντίου, Λογγίνου, Δημητρίου, Νεστάβης, Χριστοφόρου καὶ Δανάβου, τῶν διὰ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου πιστευσάντων (303)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τῶν ἁ­γί­ων μαρ­τύ­ρων, Ἀ­λε­ξάν­δρου καὶ τῶν σὺν αὐ­τῷ ἀ­θλη­σάν­των ἐν Λου­γδού­νῳ (Lyon) τῆς Γα­λα­τί­ας. (~†177)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Φήλικος πρεσβυτέρου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ διακόνων Φουρτουνάτου καὶ Ἀχιλλέως, ἐν Βα­λεν­τίᾳ (Valence) τῆς Γαλατίας μαρτυρησάντων, ἐν ἔτει σιβ´ (212).
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ἁ­γί­ου ἱ­ε­ρέ­ως Ἰν­νο­κεν­τί­ου, τοῦ ἐν τῷ ὄ­ρει τῶν Ἐ­λαι­ῶν. (δ´ αἰ.)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου Θω­μᾶ τοῦ Σύ­ρου, διὰ Χρι­στὸν σα­λοῦ. (†550)
Τῇ αὐ­τῇ ἡ­μέ­ρᾳ, μνή­μη τοῦ ὁ­σί­ου Θαυ­μα­στοῦ. (Ϛ´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γουΐλφριντ, Ἐπισκόπου Ὑόρκης τῆς ἐν Ἀγγλίᾳ. (†709)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ξενοφῶντος, Κτίτορος τῆς ἐν Ἄθω σεβασμίας Μονῆς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, τῆς ἐπικαλουμένης τοῦ Ξενοφῶντος, περὶ τὸ ἔτος ͵ακ´ (1020) κοιμηθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ὁσίων και θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν Σάββα καὶ Ἀλεξίου τοῦ ἐγκλειστου τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. (ΙΓ´αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἑκατὸν καὶ ἑβδομήκοντα δύο Ὁσίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, τῶν ἐν τῇ ἱερᾷ μονῇ Εἰκοσιφοινίσσης ὑπὸ τῶν Τούρκων ἀναιρεθέντων ἐν ἔτει ͵αφζ´ (1507).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος νεομάρτυς Δούκας ὁ Μυτιληναῖος καὶ ῥάπτης ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατὰ τὸ ͵αφξδ´ (1564), ζῶν ἐκδαρείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἐν Ἁγίοις πατέρων ἡμῶν Μητροπολιτῶν Ἄλμπα Ἰουλίας καὶ Τρανσυλβανίας Συμεὼν (Στέφαν, 1656), Ἠλία (Ἰορὲστ, †1678) καὶ Σάββα ( Μπρανκοβιτς, †1683) τῶν Ῥουμάνων Ὁμολογητῶν, κατὰ τὸν ΙΖ´ αἰῶνα γενναίως ἐνστάντων ἔναντι τῆς λύμης τοῦ Καλβινισμοῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Ἰωσήφ, Ἐπισκόπου Μαραμούρες τῆς Ῥουμανίας. (†1711)
Ὁ ἅγιος νεομάρτυς Νικόλαος, ὁ ἐν Μαγνησίᾳ μαρτυρήσας κατὰ τὸ ͵αψος´ (1776), σφοδρῶς τυμπανισθείς, τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀλεξίου (Toth) Ὁμολογητοῦ καί Προασπιστοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν Ἀμερικήν (+ 1909)
Τῆ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, «ἐν τῷ Κυπαρίσσῳ (ἢ Κυπαρισσίῳ)» Ὑψωμαθείων τῆς Κωνσταντινουπόλεως
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Μόλχᾳ τῆς Ῥωσίας

Στίχοι
Ναοῦ σου ἐγκαίνια ἐν Κυπαρίσσῳ,
Τελοῦντες, Γώργιε, νῦν σε ὑμνοῦμεν.
Στίχοι Ἀριθμὸν ἰσάμιλλον ὀκτὼ Μαρτύρων,
Τὸν ἰσάκις τέμνουσιν ἴσον ἰσάκις.
Στίχοι Ἐλισάβετ, λιποῦσα γῆν, Θεοῦ Λόγε,
Καλὴ καλὸν βλέπει σε νύμφη νυμφίον.
Εἰκάδι καί γε τετάρτῃ ἀπῆρε πόλονδε Ἐλισαβέτεια.

Η Οσία Ελισάβετ η Θαυματουργή

Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν. (Ματθ. 5,48 )

Η Οσία Ελισάβετ καταγόταν από την Ηράκλεια της Θράκης και έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. Οι γονείς της, Ευνομιανός και Ευφημία, ήταν ξακουστοί και ονομαστοί, φημισμένοι για τα πλούτη τους και περίφημοι για την αρετή τους. Κατοικούσαν κοντά στην Ηράκλεια, στον τόπο που από παλιά ονομαζόταν Θρακοκρήνη και αργότερα Αβυδηνοί.
Ζούσαν με ευσέβεια έχοντας ως πρότυπο τον Ιώβ. Ποθώντας δε με πάθος να μιμηθούν την φιλοξενία του Αβραάμ, απλόχερα βοηθούσαν όλους, όσοι είχαν ανάγκες υλικές.

Όμως είχαν περάσει δεκαέξι χρόνια από τότε που νυμφεύθηκαν και ήταν ακόμη άτεκνοι. Γι’ αυτό παρακαλούσαν αδιάκοπα τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, διάδοχο του γένους τους και κληρονόμο του πλούτου τους. Ο Κύριος, που ικανοποιεί τα αιτήματα των πιστών Του, άκουσε με ευμένεια τη δέησή τους και δεν παρέβλεψε την προσευχή τους.

Υπήρχε στον τόπο εκείνο ένα παλαιό έθιμο να συγκεντρώνονται οι Χριστιανοί στην μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Γλυκερίας και να εορτάζουν μια ολόκληρη εβδομάδα.
Τότε λοιπόν, βρέθηκαν εκεί μαζί με τους άλλους Χριστιανούς και οι γονείς της Οσίας. Έκαναν λιτανείες και ολονύκτιες δοξολογίες και επισκέπτονταν τους ναούς της πόλεως, που σε αυτούς φυλάσσονταν τα ιερά λείψανα των σαράντα Αγίων Γυναικών, του διακόνου Αμώς και πολλών άλλων Αγίων. Λιτάνευαν τότε και την πολυσέβαστη κάρα της Αγίας Γλυκερίας. Όμως κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, την οποία τελούσε ο Επίσκοπος της πόλεως Λέων, ο πατέρας της Ελισάβετ, Ευνομιανός, έβλεπε την αγία κάρα πότε να χαμογελά και πότε να λυπάται. Αυτό το θεώρησε ως σημείο της πίστεώς του στη Μάρτυρα και η ψυχή του γέμισε με χαρά και λύπη μαζί. Μαζί με την σύζυγό του ικέτευσαν την αθληφόρο Αγία, να λύσει τα δεσμά της στειρώσεώς τους και να τους χαρίσει ένα παιδί. Έτσι, όταν τους πήρε για λίγο ο ύπνος, ο Ευνομιανός είδε σε όνειρο την Αγία Γλυκερία, η οποία του είπε: «Γι’ αυτό μου δημιουργείς κόπους, άνθρωπέ μου, και μου ζητάς αυτό που μόνο ο Θεός μπορεί να σου δώσει; Όμως, εάν στ’ αλήθεια δίνεις τον λόγο σου πως θ’ αποκτήσετε καρδιά και πνεύμα ταπεινό και πως ποτέ δεν θα καυχιέσαι σε βάρος των άλλων, ευχή κάνω να σου δώσει με τις πρεσβείες μου ο μεγαλόδωρος Κύριος, το γρηγορότερο, ένα κορίτσι. Αυτό θα το ονομάσεις Ελισάβετ, γιατί θα αναδειχθεί όμοια στην ψυχή με την μητέρα του Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού».

Ο πατέρας της Οσίας συμφώνησε ότι θα κάνε αυτό που ζήτησε η Αγία Γλυκερία. Τότε εκείνη τον σφράγισε με το σημείο του Σταυρού και έφυγε. Η γυναίκα του συνέλαβε αμέσως και μετά από τη συμπλήρωση εννέα μηνών γέννησε κορίτσι.

Όταν η Ελισάβετ έγινε δώδεκα ετών, η μητέρα της έφυγε από την πρόσκαιρη ζωή. Μετά από τρία χρόνια έφυγε από την ζωή και ο πατέρας της. Η μακαρία Ελισάβετ απέμεινε ορφανή. Όμως αμέσως εμπιστεύθηκε τον εαυτό της στον Θεό και διακρίθηκε στη διακονία των φτωχών και των ελαχίστων αδελφών της. Χάρισε την περιουσία της στους φτωχούς και έτσι με τα χέρια τους την κατέθεσε στον Θεό, ενώ στους δούλους χάρισε την ελευθερία τους.

Έπειτα αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη. Έφθασε στη μονή του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, που είχε το όνομα «Μικρός Λόφος» και που ηγουμένη εκεί ήταν κάποια θεία από τον πατέρα της. Στη μονή αυτή απαρνήθηκε τα εγκόσμια και τις βιοτικές μέριμνες και εκάρη μοναχή. Ζούσε με σκληραγωγία, νηστεία και άσκηση και περπατούσε ανυπόδητη. Το σώμα της ποτέ δεν δέχθηκε να το πλύνει με νερό. Το διατηρούσε όμως καθαρό λούζοντάς το καθημερινά με τις αστείρευτες πηγές των δακρύων της. Έτσι έφθασε στα ύψη της αγιότητας και ο Άγιος Θεός την αξίωσε του προορατικού χαρίσματος και αυτού της θαυματουργίας.

Δύο χρόνια αργότερα η ηγουμένη της μονής έφυγε από την παρούσα ζωή, αφού όρισε διάδοχό της την Οσία Ελισάβετ, την οποία εγκατέστησε ο Πατριάρχης Γεννάδιος Α’ (458 – 471 μ.Χ.).
Η Οσία γέμιζε με φως αυτούς που με πίστη την πλησίαζαν. Κάποτε, την ώρα που ετελείτο η Θεία Λειτουργία στο ναό, είδε να αστράφτει ένα απερίγραπτο φως και το Πανάγιο Πνεύμα να κατέρχεται μετά τον Χερουβικό ύμνο μέσα στο Θυσιαστήριο και να καλύπτει τον ιερέα που στεκόταν μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Η Οσία πλημμύρισε από θάμβος και έκπληξη. Όμως αυτό δεν το είπε σε κανένα, μέχρι που έφθασε ο καιρός της εκδημίας της στον Θεό. Όσο πλησίαζε η ώρα της, ο πόθος της – όπως έλεγε -να δει την πατρίδα της, περίσσευε. Ήλθε λοιπόν στην Ηράκλεια και προσκύνησε τους εκεί σεπτούς ναούς των Αγίων. Και εκεί, στο ναό της Θεοτόκου, είδε σε όραμα την Παναγία, που την υποδέχθηκε. Το πρόσωπο της Θεοτόκου το αναγνώρισε σε εικόνα, όταν έφθασε στο ναό του Ιερομάρτυρα Ρωμανού. Η φωνή της Παναχράντου την κάλεσε να επιστρέψει στο μοναστήρι της, γιατί ο καιρός της κοιμήσεώς της ήταν κοντά. Έτσι η Οσία Ελισάβετ, αφού επέστρεψε πίσω, κοιμήθηκε με ειρήνη.
Το ιερό λείψανό της ενταφιάσθηκε στο ναό του Αγίου Γεωργίου, μένοντας ακέραιο και ανέπαφο.

***

Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου
Μνήμη τῶν Ἁγίων ὀκτὼ Μαρτύρων, Εὐσεβίου, Νέωνος, Λεοντίου, Λογγίνου, καὶ ἑτέρων τεσσάρων, τῶν διὰ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου πιστευσάντων τῷ Χριστῷ καὶ μαρτυρησάντων.

Ἀφ’ οὗ ἐμαρτύρησεν ὁ Ἅγιος Γεώργιος, ἐπρόσταξεν ὁ ἀσεβὴς Διοκλητιανός, ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ὁποῦ εὑρίσκονται εἰς ὅλον τὸν κόσμον, καὶ μάλιστα ὅσοι εἶναι φυλακωμένοι ἐξ αἰτίας τοῦ μαρτυρίου καὶ τῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, αὐτοὶ λέγω ὅλοι, ἐπρόσταξε νὰ θυσιάζουν εἰς τοὺς ψευδωνύμους θεούς, καὶ οὕτω νὰ ἀφίνωνται ἐλεύθεροι διὰ νὰ ζοῦν. Ἢ ἐὰν τοῦτο δὲν κάμουν, νὰ βασανίζωνται ἄσπλαγχνα, καὶ τελευταῖον νὰ θανατόνωνται. Ἐπειδὴ δὲ καὶ οὗτοι οἱ ὀκτὼ Ἅγιοι, βλέποντες τὰ παρὰ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου γενόμενα θαύματα ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἐβάλθησαν εἰς φυλακήν: τούτου χάριν εὐγαίνοντες ἀπὸ τὴν φυλακήν, παρεστάθησαν εἰς τὸν Διοκλητιανόν, καὶ ἀναγκάσθησαν παρ’ ἐκείνου νὰ θυσιάσουν εἰς τὰ εἴδωλα. Ὅθεν ἐπειδὴ δὲν ἐπείσθησαν, πρῶτον μὲν ἐγυμνώθησαν καὶ ἐδέθησαν, ἔπειτα δὲ ἐδάρθησαν, μετὰ ταῦτα κρεμασθέντες, ἐξεσχίσθησαν τόσον πολλά, ὥστε ὁποῦ αἱ σάρκες των ἀναλύσασαι, ἔπεσον κατὰ γῆς, καὶ τὰ ἐσωτερικὰ σπλάγχνα των ἐφαίνοντο ἀπὸ ἔξωθεν. Τελευταῖον δὲ ἀπεκεφαλίσθησαν, καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ μακάριοι τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου. Μετὰ δὲ τὸν θάνατον αὐτῶν, ἀναβλύζουν ἰατρείας πρὸς δόξαν Θεοῦ, εἰς ὅλους ἐκείνους ὁποῦ προστρέχουν αὐτοῖς μετὰ πίστεως.

(2) Ἤθελε δὲ ἀπορήσῃ τινας, διατί ὁ ὀκτὼ ἀριθμὸς ὀνομάζεται ἰσάκις ἶσος ἰσάκις; Καὶ ἀποκρινόμεθα, ὅτι ἴσως καθὼς ὁ δύω ἅπαξ ἑαυτὸν πολλαπλασιάζων, ἶσος ἑαυτῷ ἐστιν, ἔτζι καὶ ὁ ἐκ τούτου παραγόμενος τέσσαρα ἰσάκις ἶσος ἐστί. Δὶς γὰρ δύω ἀποτελοῦσι τὸν τέσσαρα. Ἐὰν δὲ ὁ αὐτὸς ἶσος δύω, πολλαπλασιάσῃ τὸν τέσσαρα, ἤτοι τὸν ἰσάκις ἶσον, ὁ ἐξ αὐτῶν παραγόμενος, ἤτοι ὁ ὀκτώ, ἰσάκις ἶσος ἰσάκις ἐστί. Καθότι ὁ αὐτὸς ἶσος ἀριθμός, ἤτοι ὁ δύω, πολλαπλασιάζει δεύτερον. Λέγεται δὲ καὶ κατὰ ἄλλον τρόπον ὁ ὀκτὼ ἰσάκις ἶσος ἰσάκις, καθότι εἶναι κύβος πρῶτος ἐν τοῖς ἀριθμοῖς ὁ βασιμώτατος καὶ στερεώτατος, παραχθεὶς ἐκ τοῦ πρώτου τετραγώνου τοῦ τέσσαρα. Δὶς γὰρ τὰ τέσσαρα ποιοῦσι τὸν ὀκτώ. Ἐπειδὴ δὲ τοῦ κύβου τούτου, ἤτοι τοῦ ὀκτώ, αἱ τρεῖς διαστάσεις ἶσαί εἰσι, τὸ μῆκος δηλαδὴ καὶ πλάτος καὶ βάθος αὐτοῦ, κατὰ τοὺς μαθηματικούς, διὰ τοῦτο δικαίως ἂν οὗτος καλοῖτο ἰσάκις ἶσος ἰσάκις. Εἰ μὴ γὰρ οὗτος τὴν ἰσότητα εἶχε κατὰ τὰ τρία ταῦτα, οὐκ ἂν ἐλέγετο κύβος, ἀλλὰ ἢ πλινθίς, ἢ δοκίς, ὡς οἱ μαθηματικῶν παῖδές φασιν. Ἔχει δὲ ὁ κύβος, ὀκτὼ μὲν γωνίας, ἓξ δὲ ἐπιφανείας, καὶ δώδεκα πλευράς. Καὶ ἐὰν θέλῃς νὰ τὸ καταλάβῃς, βάλε ἔμπροσθέν σου ἓν σεντούκιον, καὶ μέτρησον τὰς τούτου γωνίας, ἐπιφανείας τε καὶ πλευράς, καὶ θέλεις εὕρῃς τὸν λόγον μας ἀληθῆ. Καὶ διὰ νὰ εἰπῶ μὲ συντομίαν, ἕνα ἰσόπλευρον τετράγωνον, ὅταν σηκωθῇ ἐπάνω καὶ παχυνθῇ, αὐτὸ γίνεται κύβος.
Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου «ἐν τῷ Κυπαρίσσῳ».
Ἦχος δ’.

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Ἐλισάβετ τῆς θαυματουργοῦ
Ἦχος πλ. δ΄.

Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Ἐλισάβετ τό πνεῦμά σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Ἐλισάβετ τῆς θαυματουργοῦ (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Μητρικῶν ἐκ λαγόνων Χριστὸν ἠγάπησας, ὥσπερ βλαστὸς Ἐλισάβετ δικαιοσύνης τερπνός, καὶ τοὶς ἴχνεσιν αὐτοῦ ἀκολουθήσασα, τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, γεωργεῖς τᾶς ἀπαρχᾶς, ἀμέμπτω σου πολιτεία, θαυματουργοῦσα θεόφρον, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Ἐλισάβετ.
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως καὶ εὐσεβείας, μέγα τέμενος τῆς ἐγκρατείας, ἀνεδείχθης Ἐλισάβετ ἐν βίῳ σου· καὶ μετὰ θάνατον πᾶσι δεδώρησαι, ἐν παῤῥησίᾳ Χριστὸν ἱκετεύουσα. Μῆτερ πρέσβευε, ὑπὲρ τῶν πιστῶς τιμώντων σε, καὶ προσκυνούντων τὴν θείαν Εἰκόνα σου.

Ἀπολυτίκιον Φουρτουνάτου, Ἀχιλλέως, Φήλικος Μαρτύρων. (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὸν ζῆλον δεξάμενοι, τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ, νομίμως ἠθλήσατε, ὑπὲρ τῆς δόξης αὐτοῦ, τρισάριθμοι Μάρτυρες, Φῆλιξ ὁ θεοφόρος, Ἀχιλλεὺς ὁ θεόφρων, ἅμα καὶ Φουρτουνᾶτος, τὸν ἐχθρὸν καθελόντες· διὸ ἐν εὐφροσύνῃ, ἡμᾶς μακαρίζομεν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Ξενοφῶτος Κοινοβιάρχου ἐν Ἄθω.
Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.

Τὸ ὑπερθαύμαστον τῆς πολιτείας σου, καὶ εὐγενέστατον, Πάτερ τῆς θείας σου καὶ πανεντίμου βιοτῆς, τίς λόγος διηγήσεται; ὅτι τὰ οὐράνια ἐπιγείοις συνήρμοσας, ἄσειστον θεμέλιον τῇ Μονῇ σου γενόμενος, καὶ βάσις ἀσφαλής, Ξενοφῶν ὅσιε, πρέσβευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον Ὁσιομαρτύρων Εικοσιφοινίσσης (Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀσκήσεως ἀγῶσι τὸν Χριστὸν ἐδοξάσατε, ἐν Εἰκοσιφοινίσσῃ μοναστῶν θεῖον σύστημα, καὶ Μάρτυρες γεγόνατε Χριστοῦ, σφαγέντες παρ᾿ ἀνόμων ἀπηνῶς· διὰ τοῦτο ὡς Ὁσίους καὶ Ἀθλητάς, τιμῶμεν ὑμᾶς μέλποντες· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ δι᾿ ὑμῶν, ἡμῖν πταισμάτων ἄφεσιν.

τὸ Ἀπολυτίκιον Νεομάρτυρος Δούκα Μυτιληναίου. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Ῥαπτικῆς τέχνης κλέος τὸ θεοτίμητον, γόνε λαμπρὲ Μυτιλήνης, ἐν Βυζαντίῳ στολὴν ἐνεδύσω θεοΰφαντον ἀθλήσεως, ἵνα ὡς ἄλλος Ἰωσήφ μὴ μιάνῃς σὴν ψυχὴν τῷ ῥύπῳ τῆς ἁμαρτίας, Δούκα, ἠθῶν θεῖε γνῶμον καὶ πρεσβευτὰ ἡμῶν θερμότατε.

Ἀπολυτίκιον Νικολάου ἐκ Μαγνησίας. (ὑπὸ Ἀρχιμ.Νικοδήμου Ἀεράκη)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὸν Νικόλαον ὕμνοις, ἀνευφημήσωμεν, νεομαρτύρων σφραγῖδα καὶ Μαγνησίας σεπτόν, ἐγκαλλώπισμα καὶ θεῖον ἀκροθίνιον· ὅτι ἐνήθλησε λαμπρῶς ἐν ἐσχάτοις τοῖς καιροῖς, ὡς μάρτυς πιστὸς Κυρίου· διὸ καὶ δόξης κατηξιώθη, καὶ μακαρίας ἐν Παραδείσῳ ζωῆς.

iconandlight.wordpress.com