Ο Χριστός πήρε τον Σταυρό Του και την ευλογία Του και απομακρύνθηκε από την Ευρώπην. Πώς λοιπόν να μην αρχίσουν πόλεμοι ανάμεσα στους ανθρώπους; Πώς να μην επικρατήσει η τρέλα και η λύσσα; Πώς να μην υπάρξουν αρρώστιες, ξηρασίες, να μην ξεσπάσουν πλημμύρες; Ποιος όμως μπορεί να διώξει αυτό το πνεύμα του κακού από την Ευρώπη; Αυτός που στην ιστορία του ανθρώπου υπήρξε ο μοναδικός εξορκιστής δαιμόνων. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 

 

Αρέθας μεγαλομάρτυς του Ομίρ και οι μετ’ αυτού 4299 Μάρτυρες, η Μάρτυς Συγκλητική και οι δύο θυγατέρες αυτής στη Νεζράν (Νεγράν) Υεμένης της Αραβίας (523) και Ελεσμπάν, βασιλιάς της Αιθιοπίας (553).
Πρόκλος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (447)
Σεβαστιανή μάρτυς στην Ηράκλεια Θράκης, από Σεβαστεία Αρμενίας, μαθήτρια απ. Παύλου (86)
Λαυρέντιος (Κνιάζεφ) επίσκοπος Μπαλαχνίνσκ, Αλέξιος (Πορφύριεφ) ιερέας και Αλέξιος Νεομάρτυρες (1918).
Αρέθας (12ος αι.), Σισώης (13ος αι.) και Θεόφιλος (12ος-13ος αι.), Ερημίτες των Σπηλαίων του Κιέβου
Αθανάσιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1311).
Ιωάννης ο έγκλειστος στα σπήλαια Pskov (1616).
Ακάκιος ιερομάρτυς της Αρμενίας (303).
Σενώχ της Τουρώνης ο Ιαματικός (576) (Γαλατίας).
Ευδοκία η δια Χριστόν σαλή της μονής Αγίας Σκέπης Μιχαϊλόφ του Ρυαζάν (1830 – 1890)
Ζωσιμάς (Βερχόφσκι) της Σιβηρίας (1833).
Κοίμησις του Ιερο-σχημονάχου Βαρσανουφίου του Βαλαάμ (1910)
Εικόνα της Θεοτόκου και Μητέρας του Θεού “πάντων θλιβομμένων η Χαρά “ (1688).

Εορτάζουν στις 24 Οκτωβρίου.

Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος

«Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως κάποτε απομακρύνθηκε από τη χώρα των Γαδαρηνών, επειδή το ζήτησαν οι Γαδαρηνοί. Όμως μόλις απομακρύνθηκε, ήρθε ο πόλεμος, η φτώχεια, η φρίκη, η καταστροφή. Ξανά γύρισε στην Ευρώπη, ο προχριστιανικός βαρβαρισμός των Αβάρων, των Ούνων, των Λογγοβάρδων, αλλά σε μέγιστη φρίκη. Τον Σταυρό Του και την ευλογία Του πήρε ο Χριστός και απομακρύνθηκε. Έμεινε το σκοτάδι και η βρωμιά. Εσείς τώρα αποφασίστε με ποιόν θα πάτε. Με τη σκοτεινή και βρώμικη Ευρώπη, ή με τον Χριστό; Αμήν.»
«Μέσα Από Το Παράθυρο Της Φυλακής, Μηνύματα Στο Λαό», Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»

Η θεραπεία των δύο δαιμονισμένων
Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)
8 July 1990

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Σ’ ένα από τα Ευαγγέλια, πριν από την περικοπή που διαβάσαμε σήμερα για την θεραπεία των δύο δαιμονισμένων Γεργεσηνών, υπάρχει μια μικρή ιστορία για τον Χριστό που διασχίζει την θάλασσα της Γαλιλαίας με τους μαθητές Του. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, ξεσπάει μια θύελλα. Και σύμφωνα με το Ευαγγέλιο ο Χριστός κοιμόταν ήσυχα, με το κεφάλι Του ακουμπισμένο σε ένα προσκέφαλο. Και οι Απόστολοι φώναξαν, όχι όπως σε μια προσευχή, αλλά με αγανάκτηση: «Δεν σε νοιάζει που χανόμαστε;» Ο Χριστός ξύπνησε, σηκώθηκε και αφού τους κοίταξε λυπημένα, τους είπε: «Ω, ολιγόπιστοι». Έπειτα στράφηκε προς την καταιγίδα και την διέταξε να κοπάσει.

Αυτό δεν συμβαίνει συχνά και σ’ εμάς; Νοιώθουμε ότι κινδυνεύουμε, έχουμε ανάγκες, στρεφόμαστε στον Θεό, απαιτούμε την προσοχή Του, θέλουμε τα πράγματα να γίνουν όπως εμείς επιλέγουμε – και επικρατεί σιωπή· ο Θεός φαίνεται να κοιμάται. Και υποπτευόμαστε ότι δεν νοιάζεται, ότι είναι όπως ο Χριστός που κοιμάται ειρηνικά, με ακουμπισμένο το κεφάλι σ’ ένα προσκέφαλο, ενώ εμείς τα πλάσματά Του, κλαίμε, θρηνούμε μέσα στην αγωνία μας…

Υπάρχει κάτι που μπορούμε να μάθουμε από αυτό; Ναι, δεν βρισκόμαστε στη θάλασσα, σε μια βάρκα, ούτε υπάρχει φυσική καταιγίδα· υπάρχουν καταιγίδες γύρω και μέσα μας και στρεφόμαστε στον Θεό, επειδή θέλουμε να λύσει το πρόβλημά μας. Και ο Χριστός είχε πεί καιρό πριν ότι αν έχετε πίστη όσο ο κόκκος ενός σιναπιού, θα μπορούσατε να μετακινήσετε βουνά… Είναι ότι δεν έχουμε πίστη ούτε σαν το κόκκο ενός σιναπιού; Είναι ότι δεν έχουμε πίστη και συνεπώς δεν έχουμε ούτε κουράγιο, ούτε αντίληψη– ούτε κουράγιο να αντιμετωπίσουμε την καταιγίδα και αντίληψη για να δούμε μέσα από αυτήν τις ενέργειες του Θεού; Ναι, ο Κύριος είπε στον Προφήτη Ησαΐα: «Οι ενέργειές μου δεν μοιάζουν με τις δικές σου, όπως οι σκέψεις μου δεν είναι όμοιες με τις δικές σου! Οι ενέργειές μου είναι πιο σπουδαίες από τις δικές σου, όπως είναι και οι σκέψεις μου» Δεν μάθαμε κάτι από το Ευαγγέλιο, από την ζωή μας μέσα σ’ αυτήν την παράξενη κοινότητα που καλούμε Εκκλησία, όπου Θεός και άνθρωπος στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον; Δεν συνειδητοποιούμε ότι όταν στηριζόμαστε στην δύναμη του Θεού μπορούμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με την καταιγίδα, ότι δεν χρειαζόμαστε ένα θαύμα, μοναχά την πίστη μας; Αυτή είναι η πρώτη εικόνα.

Και μετά ακολουθεί μια άλλη εικόνα από το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Ο Χριστός έρχεται στον τόπο όπου βρίσκονται οι δαιμονισμένοι· εκεί, δεν μένει αδρανής, ούτε παθητικός παρατηρητής, ούτε είναι απών: ενεργεί, θεραπεύει τους δαιμονισμένους· και τι συμβαίνει, ποια είναι η ανταπόκριση των ανθρώπων σ’ αυτό το θαύμα; Είναι τρομοκρατημένοι επειδή έχουν δεί την δύναμη του Θεού να εκδηλώνεται με τέτοιον τρόπο, ώστε γεμίζουν με φόβο, όχι με δέος. Και ζητούν από τον Θεό να φύγει: Άφησε την χώρα μας, φύγε μακρυά!… Το γεγονός ότι ο Χριστός έχει δράσει, έχει θεραπεύσει, ότι έχει σώσει τους άνδρες, δεν έχει καμία αξία· αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρέπει να πληρώσουν το τίμημα γι’ αυτό το θαύμα με την απώλεια των χοίρων τους.

Δεν πρόκειται για κάτι που συμβαίνει και σ’ εμάς; Ζητάμε από τον Θεό να έρθει στη ζωή μας· και ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι ο Θεός δεν έρχεται όπως εμείς Τον θέλουμε! Δεν έρχεται στην ζωή μας απλά για να κανονίσει τα πράγματα σύμφωνα με τη δική μας γνώμη· μεταβάλλει την νεκρή τάξη της ζωής μας σ’ ένα χάος που κυοφορεί ενδεχόμενες καταστάσεις – αλλά αυτό δεν το θέλουμε! Θέλουμε ο,τι είχαμε πριν: μια ταχτοποιημένη ζωή, χωρίς προβλήματα, χωρίς να συμβαίνει κάτι σπουδαίο, ούτε κάτι τραγικό.

Την προηγούμενη εβδομάδα διαβάσαμε την ιστορία του εκατόνταρχου στον οποίο είπε ο Χριστός: «Θα έλθω στο σπίτι σου να θεραπεύσω τον υπηρέτη σου». Και εκείνος είπε: «Όχι, Κύριε, δεν χρειάζεται να έλθεις, σ’ εμπιστεύομαι, αρκεί ένας λόγος σου – και όλα θα είναι καλά». Ο Χριστός δεν χρειάζεται να έλθει· και στην ζωή μας, πόσες φορές δεν έχει μιλήσει: Ολόκληρο το Ευαγγέλιο είναι ο λόγος του Θεού που απευθύνεται σ’ εμάς· το Ευαγγέλιο είναι γραμμένο από λόγια που μπορούν να μας δώσουν την αιώνια ζωή. Θυμάστε την περικοπή, όπου ο Κύριος μίλησε με ακατανόητα λόγια σ’ εκείνους που βρίσκονταν γύρω Του και πολλοί από τους μαθητές Του έφυγαν· και αφού στράφηκε προς τους δώδεκα, τους είπε: «Και εσείς πρόκειται να με αφήσετε;» – και ο Πέτρος είπε, «Όχι – που να πάμε; Τα λόγια σου είναι λόγια ζωής αιωνίου». Ο Χριστός δεν μίλησε ποτέ για την αιώνια ζωή, ποτέ δεν την περιέγραψε· ο λόγος Του ήταν τέτοιος που αφύπνησε εκείνους που τον άκουσαν, που είχαν τ’ αυτιά της ψυχής ανοιχτά, που είχαν την καλή θέληση ν’ ακούσουν . «Πες έναν λόγο – και ο υπηρέτης μου θα θεραπευτεί», ο Χριστός μιλά: γιατί εμείς, οι δούλοι Του, δεν θεραπευόμαστε; Επειδή δεν θέλουμε να ακούσουμε.

Πιο πριν, σε μια άλλη περίπτωση, κάποιος άλλος είχε πεί στον Κύριο, «Άφησέ με – είμαι ανάξιος». Ο Πέτρος, βλέποντας τη θαυματουργική αλίευση των ψαριών στην θάλασσα της Γαλιλαίας, είπε: «Άφησε την βάρκα μου, Κύριε, είμαι ανάξιος, αμαρτωλός». Έχουμε πεί ποτέ τέτοια λόγια; Νοιώσαμε ποτέ ότι δεν αξίζουμε να μας επισκεφθεί ο Κύριος, να κατοικήσει κάτω από την στέγη του σπιτιού μας, να είναι πραγματικά για μας ένας υπηρέτης, που θα κάνει πράγματα, επειδή τα έχουμε ανάγκη;

Δεν είναι ο ίδιος τρόπος που ανταποκρινόμαστε στα λόγια του Ευαγγελίου; Ας σκεφτούμε τον Πέτρο, το δέος που ένοιωσε επειδή είχε δεί τις ενέργειες του Θεού και ας σκεφτούμε εκείνους τους ανθρώπους που είδαν την θεραπεία των δαιμονισμένων. Είπαν: «Φύγε Κύριε» – αλλά πόσο διαφορετικά το είπαν! Εμείς ποιοί είμαστε: Ο Πέτρος, ή οι Γεργερσηνοί;

Και πάλι, όταν αγωνιούμε, όταν βρισκόμαστε σε ανάγκη – έχουμε την πίστη να πούμε: «Με την δύναμη του Θεού που με στηρίζει, μπορώ να αντιμετωπίσω την αγωνία μου, ή την θύελλα», ή στρεφόμαστε στον Θεό και λέμε: «Σώσε με! Δεν είμαι έτοιμος να υπομείνω αυτήν την αγωνία».

Ας τα συλλογιστούμε όλα αυτά· επειδή κάθε λόγος του Θεού είναι η σωτηρία μας, εάν τον ακούμε, εάν ανταποκρινόμαστε σ’ αυτόν. Ας προσέξουμε – πέρα απ’ αυτά για τα οποία σας έχω μιλήσει, μελετήστε τα κείμενα, συλλογιστείτε, ανακαλύψτε μέσα σε αυτά ο,τι εγώ δεν έχω καταλάβει. Αλλά στη συνέχεια όλοι μας, στο βαθμό που θα τα έχουμε κατανοήσει, πέρα από τη δύναμή μας, χάρη στο πνεύμα και την δύναμη του Χριστού, ας ζήσουμε σύμφωνα με τα λόγια Του. Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_227.htm
Απόδοση κειμένου στην νεοελληνική: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=19110037957549098000

***

Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς έγραφε:
“Ο Χριστός επήρε τον Σταυρόν Του και την ευλογίαν Του και απεμακρύνθη από την Ευρώπην. Έμεινε ζόφος και δυσωδία. Και σεις τώρα αποφασίστε με ποίον θα υπάγετε, ποίον θα ακολουθήσετε: την σκοτεινήν και δυσώδη Ευρώπην ή τον Χριστόν;”. (αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, “Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός”, εκδ. “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 252).

***

Η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η ζωή
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Πού το σκοτάδι είναι πιο βαθύ; Εκεί που λάμπει το πιο μεγάλο φως, και ύστερα σβήνει. Σε μία πλατεία, που φωτίζεται με εκατοντάδες χιλιάδες λάμπες, τη στιγμή που σβήνουν όλες οι λάμπες, τότε το σκοτάδι είναι πιο βαθύ. Πότε το σκοτάδι είναι βαθύ; Τη νύχτα λίγο πριν ξημερώσει. Αδελφοί μου, στην εποχή μας αντικρίσαμε μία πλατεία που φωτιζόταν με εκατοντάδες χιλιάδες λάμπες, τόσο φωτεινή που συναγωνιζόταν το φως του ήλιου. Όταν όμως οι λάμπες έσβησαν, αντικρίσαμε μία πλατεία χωρίς φως, τόσο σκοτεινή σαν τη φωλιά του τυφλοπόντικα κάτω από τη γη. Αυτή η πλατεία στο χάρτη του κόσμου έχει το όνομα Ευρώπη. Ποια είναι η Ευρώπη; Ευρώπη είναι η απληστία και η ευφυΐα. Και τα δύο είναι ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Και η απληστία και η εξυπνάδα. Και τα δύο είναι προσωποποιημένα στα πρόσωπα του πάπα και του Λούθηρου.

Ποια λοιπόν είναι η Ευρώπη; Ευρώπη είναι ο πάπας και ο Λούθηρος, η κορεσμένη δηλαδή ανθρώπινη απληστία και ο ικανοποιημένος μέχρι έσχατου βαθμού ανθρώπινος νους. Ο πάπας είναι το συνώνυμο της ανθρώπινης απληστίας για εξουσία. Ο Λούθηρος είναι το συνώνυμο της ανθρώπινης θέλησης να ερμηνεύσει, εξηγήσει τα πάντα με τη λογική. Ο πάπας παρουσιάζεται σαν κυβερνήτης αυτού του κόσμου και ο Λούθηρος παρουσιάζεται σαν ο επιστήμονας αυτού του κόσμου. Αυτοί οι δύο είναι η Ευρώπη με δύο λόγια, και σύμφωνα με την ιστορία έως τώρα.

Ο ένας έριξε την ανθρωπότητα στη φωτιά και ο άλλος στο νερό. Και οι δύο μαζί σημαίνουν απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό. Σημαίνουν άρνηση της πίστης και άρνηση της Εκκλησίας του Χριστού.

Δια μέσου αυτών των δύο επιδρά αρνητικά εδώ και αιώνες το πνεύμα του κακού στο σώμα της Ευρώπης.

Ποιος όμως μπορεί να διώξει αυτό το πνεύμα του κακού από την Ευρώπη; Κανείς, εκτός από Εκείνον, το όνομα του οποίου γράφεται με κεφαλαίο γράμμα. Αυτός που στην ιστορία του ανθρώπου υπήρξε ο μοναδικός εξορκιστής δαιμόνων. Υποψιάζεστε ποιον εννοώ; Εννοώ τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τον Μεσσία και Σωτήρα του κόσμου, τον Υιό της Παρθένου, τον Σταυρωθέντα από τους ανθρώπους και Αναστηθέντα από τον Θεό, τον Δοξασμένο από τους αγγέλους, Αυτόν που οι πρόγονοί μας πίστεψαν και προσκύνησαν.

Μέχρι τότε που η Ευρώπη προσκυνούσε τον Χριστό ως τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, και μέχρι την στιγμή που η Ευρώπη σεβόταν τους δικούς Του αποστόλους, μάρτυρες, αγίους, και αμέτρητους χριστιανούς, ομοίαζε με πλατεία φωτισμένη με εκατοντάδες χιλιάδες φώτα.

Όταν όμως η ανθρώπινη απληστία και ευφυΐα κυρίεψαν την Ευρώπη, τότε εκείνη απομακρύνθηκε από τον Χριστό. Τότε τα φώτα της πλατείας έσβησαν μπροστά στα μάτια όλων των ανθρώπων και έπεσε βαθύ σκοτάδι. Επικράτησε το σκοτάδι που επικρατεί στην φωλιά του τυφλοπόντικα… Εξαιτίας της απληστίας κάθε λαός και κάθε άνθρωπος, μιμούμενος τον πάπα, άρχισε να αναζητά την εξουσία, την απόλαυση, την δόξα. Εξαιτίας της ανθρώπινης ευφυΐας κάθε λαός και κάθε άνθρωπος θεώρησε πως αυτός είναι πιο έξυπνος από τους άλλους και πως έχει πετύχει πολύ περισσότερα από τους υπόλοιπους λαούς.

Πώς λοιπόν να μην αρχίσουν πόλεμοι ανάμεσα στους ανθρώπους; Πώς να μην επικρατήσει η τρέλα και η λύσσα; Πώς να μην υπάρξουν αρρώστιες, ξηρασίες, να μην ξεσπάσουν πλημμύρες;

Όλα αυτά έπρεπε να γίνουν, για να βγει το πύον από την μολυσμένη πληγή. Ο παπισμός χρησιμοποίησε την πολιτική, επειδή μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να αποκτήσει εξουσία. Ο λουθηρανισμός χρησιμοποίησε τη φιλοσοφία και την επιστήμη, επειδή νόμισε πως με αυτό τον τρόπο θα κερδίσει τον ανθρώπινο νου. Έτσι όμως ξεκίνησε η απληστία να πολεμά με το νου και ο νους ξεκίνησε να πολεμά με την απληστία.

Η νέα Βαβυλώνα, αυτή είναι η Ευρώπη.

Στην εποχή μας ξεσηκώθηκαν οι νέες γενιές της Ευρώπης και πάντρεψαν την απληστία με την ευφυΐα. Το αποτέλεσμα του γάμου αυτού ήταν η αθεΐα. Έτσι στην συνέχεια αρνήθηκαν τον πάπα και τον Λούθηρο. Τώρα κανείς δεν κρύβει την απληστία του και όλοι κολακεύουν την ανθρώπινη λογική. Η ανθρώπινη απληστία και η ανθρώπινη ευφυΐα είναι συζευγμένα στην εποχή μας. Από τη μεταξύ τους σύζευξη δημιουργήθηκε ένας γάμος, ο οποίος δεν είναι ούτε καθολικός ούτε λουθηρανικός, αλλά είναι ολοφάνερα, δημόσια σατανικός.

Η σημερινή Ευρώπη δεν είναι πια ούτε παπική, ούτε λουθηρανική. Είναι πια κάτι μακριά από τα παραπάνω… Η Ευρώπη είναι πλέον κοσμική και δεν έχει πλέον τη βούληση να ανεβεί στον ουρανό. Δεν επιθυμεί να ανυψωθεί ούτε με το διαβατήριο του αλάνθαστου πάπα ούτε επιθυμεί να ανυψωθεί με την κλίμακα της ανθρώπινης λογικής των Προτεσταντών. Γενικότερα αρνείται να ταξιδέψει από αυτόν τον κόσμο. Επιθυμεί να παραμείνει σ’ αυτόν τον κόσμο. Θέλει ο τάφος της να είναι εκεί που είναι το λίκνο της. Δεν γνωρίζει τίποτε για τον κόσμο. Δεν αισθάνεται την ουράνια οσμή. Δεν βλέπει στα όνειρά της αγγέλους και αγίους. Δεν επιθυμεί να ακούσει για την Παναγία. Η ακολασία της δυναμώνει το μίσος της για την παρθενία.

Όλες οι λάμπες στην πλατεία έσβησαν. Τι φοβερό σκοτάδι! Ο αδελφός βάζει το μαχαίρι στο στήθος του αδελφού θεωρώντας τον εχθρό του. Αρνιέται ο πατέρας τον γιο του και ο γιος αρνιέται τον πατέρα. Ο λύκος στον λύκο είναι πιο πιστός φίλος απ’ ό,τι είναι ο άνθρωπος στον άνθρωπο.

Αδελφοί μου, δεν το βλέπετε όλοι; Δεν αισθανόσαστε το σκοτάδι και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης; Τι λοιπόν επιθυμείτε; Να είστε με το μέρος της Ευρώπης ή με το μέρος του Χριστού; Επιθυμείτε να είστε με το θάνατο ή με τη ζωή; Αναρωτιέστε; Αποφασίστε. Ή θάνατος ή ζωή. Αυτή την ερώτηση έθεσε ο Μωϋσής στον λαό του (Δευτ. 30:15-20). Εμείς την θέτουμε σε σας. Καλό είναι να θυμόσαστε πως η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η ζωή. Επιλέξτε την ζωή, για να ζήσετε και για να κερδίσετε την αιώνια βασιλεία. Αμήν.
(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, ¨Μέσα από το παράθυρο της φυλακής. Μηνύματα στο λαό”, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σ. 109)

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης είπε για την Ευρωπαϊκή Ένωση:

Καραφείζης Βασίλειος, ταξίαρχος ε.α., Διδυμότειχο, Έβρου: Την 10η Ιανουαρίου 1992 έλαβε χώρα η έξης συνομιλία μεταξύ του Γέροντος και εμού:
«Γέροντα, πώς βλέπετε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας»; «Έ, καλό θα βγει για την Ελλάδα». «Τι γίνεται με το “μουσουλμανικό τόξο”; Υπάρχει κίνδυνος για μας;» «Καλό και απ’ αυτό θα βγει». Επειδή προβληματίσθηκα και δεν κατάλαβα το νόημα των λόγων του, μου εξήγησε στη συνέχεια ότι:
«Ο διάβολος επιθυμεί την καταστροφή του ανθρώπου. Πάντα, όμως, ο Θεός δεν επιτρέπει να γίνει έτσι, όπως το θέλει ο διάβολος. Αλλά τι κάνει; Παραχωρεί στο διάβολο το δικαίωμα να κάνη κακό μέχρις ενός σημείου, γιατί από το κακό αυτό θα προκύψει κάτι καλό. Είπε πώς ό,τι έπαθε το Ιράκ, το ίδιο θα πάθει και η Τουρκία από μία συμμαχική δύναμη και κυρίως από τους Αμερικανούς. Θα χάσει ακόμη και τους πατροπαράδοτους φίλους της, τους Γερμανούς».
Είπε, επίσης, ότι: «Στην Ιταλία θα παρουσιασθεί ένας νέος Μουσολίνι, στη Γερμανία ένας νέος Χίτλερ και η ΕΟΚ (τώρα Ε.Ε.) θα διαλυθεί». H ΕΟΚ, είπε, δεν έχει καμμία σχέση με την Αμερική. Η Αμερική μοιάζει μ’ έναν αργαλειό, που αφομοιώνει όλα τα κουρέλια, ενώ στην ΕΟΚ υπάρχουν αντιτιθέμενα και διαπλεκόμενα συμφέροντα. Μαρτυρίες προσκυνητών Ν. Ζουρνατζόγλου, Εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία, Α΄Τόμος, Β΄ Έκδοση, σελ. 411

«Το καλοκαίρι του 1992 ρωτήσαμε το Γέροντα Παΐσιο: «Γέροντα, τι επιπτώσεις θα έχει η ΕΟΚ για την Ελλάδα;»
«Κοιτάξτε παιδιά», απήντησε ο Γέροντας. «Στην Αμερική πήγαν άνθρωποι από διάφορα μέρη. Κουβάλησε ο καθένας το κουρέλι του και έτσι έγινε εκεί μία κουρελού. Η Αμερική έγινε σαν τον αργαλειό που αφομοίωσε όλα τα κουρέλια. Στην ΕΟΚ, όμως, οι χώρες που μπαίνουν είναι έτοιμα χαλιά. Τα χαλιά, όσο και να τα ενώσεις, το ένα πάει από δω και το άλλο απ’ εκεί. Έτσι, μη φοβάστε για δυσμενείς συνέπειες από την ΕΟΚ. Δεν πρόκειται ποτέ οι χώρες της Ευρώπης να ενωθούν πλήρως, ώστε να μας βλάψουν». (Μαρτυρια Παπατζήμας Αθανάσιος, σελ. 280)
«Η ΕΟΚ είναι το κράτος του Ισραήλ…Λίγα είναι τα ψωμιά της …». «Δεν θα κάνουν χωριό στην ΕΟΚ , γιατί είναι έθνη με διαφορετικές παραδόσεις».
«Σε μια ομάδα από φοιτητές και καθηγητές του ΤΕΙ Λογιστικής Θεσσαλονίκης (σε άλλη επίσκεψη) μερικοί από τους καθηγητές του έλεγαν ότι τα 12 κράτη μέλη της ΕΟΚ θα γίνονταν μελλοντικά ένα κράτος με μια κυβέρνηση ισχυρή, ένα ενιαίο λογιστικό σύστημα, μια ενιαία οικονομία, ενιαίο στρατό και εξωτερική πολιτική και ότι τα κράτη θα ήταν ως επαρχίες. Περιέγραφαν το μέλλον λαμπρό, με οικονομική ευμάρεια όπως αυτή των ΗΠΑ.
Αφού τους άκουσε ο Άγιος Παΐσιος απάντησε ότι: δώδεκα χαλιά ακόμα και αν τα ράψεις δεν γίνονται ένα. Πριν από πενήντα χρόνια οι μεγάλοι της ΕΟΚ αιματοκύλισαν τον κόσμο και έχουν τόσο εγωισμό, που δεν ζήτησαν συγγνώμη και δεν ομονοούν μέχρι σήμερα. Είναι δυνατόν να κάνουν κοινό κράτος με κοινά συμφέροντα, όταν θα πρέπει κάθε κράτος να ξεχάσει τα δικά του συμφέροντα; Θα διαλυθεί η ΕΟΚ μας είπε εξ αιτίας του εγωισμού των μεγάλων.
Σε όλα αυτά ο Άγιος Παΐσιος επαναλάμβανε ότι τα δώδεκα χαλιά ακόμα και αν τα ράψεις δεν γίνονται ένα, κάθε ένα θα είναι διαφορετικό. Θα αλλάξουν οι καιροί, μας είπε, δεν θα είναι τα πράγματα όπως είναι τώρα. Αυτό που σχεδιάζουν οι μεγάλοι είναι να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά στο να δεχτούν το χάραγμα, δίχως να μπορούν να αντιδράσουν. Βέβαια, χωρίς να το καταλαβαίνουν, υπηρετούν το θέλημα του Θεού…»

Τώρα µια µπόρα θα είναι, µια µικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Θα φάει µετά µια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσµο για πολλά χρόνια. Αυτήν την φορά θα δώσει ο Χριστός µια ευκαιρία, για να σωθεί το πλάσµα Του. Θα αφήσει το πλάσµα του ο Χριστός; Θα παρουσιασθεί στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους σώσει από τα χέρια του Πονηρού. Θα επιστρέψουν στο Χριστό και θα έρθει µια πνευµατική γαλήνη σε όλη την οικουµένη για πολλά χρόνια. ∆εν θα είναι η ∆ευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά µια επέµβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόµη. Θα επέµβει ο Χριστός, θα δώσει µια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστηµα, θα πατάξει όλο το κακό, και θα βγάλει απ’ αυτό, καλό τελικά. Θα γεµίσουν οι δρόµοι προσκυνητάρια. Έξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πεις για το Χριστό! Έτσι θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουµένη και µετά (αργότερα), ο Χριστός θα έρθει ως Κριτής, να κρίνει τον κόσµο. Άλλο Κρίση, άλλο µια επέµβαση του Χριστού, για να βοηθήσει το πλάσµα Του. (Από το βιβλίο “Πνευµατική Αφύπνιση”, Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος – Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

Να προτιμάτε τις ελιές που δεν έχουν δάκο (σ.σ. τα μικρά έντομα που καταστρέφουν τον καρπό της ελιάς). Αν δεν υπάρχουν τέτοιες, να προτιμάτε εκείνες που έχουν λιγότερο δάκο. Φαίνονται αυτές ποιες είναι.

Ο Διοκλητιανός έγινε συνεργάτης του διαβόλου βασανίζοντας τους Χριστιανούς σκληρά. Αλλά, χωρίς να το θέλη, έκανε καλό στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί την πλούτισε με Αγίους. Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό μας. Να το πιστέψουμε αυτό. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/10/24/53025/

Οσία Ευδοκία η δια Χριστόν σαλή της μονής Αγίας Σκέπης Μιχαϊλόφ του Ρυαζάν (1890)
https://iconandlight.wordpress.com/2017/10/23/20147/

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης:
Να ψέλνεις το «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» και το «Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά» . Αυτό να το κάνεις σαν κανόνα, και η Παναγία θα σε βοηθήσει. Η Παναγία δεν μας αφήνει· μας κουβαλάει στην πλάτη Της, αρκεί κι εμείς να το θέλουμε και να μην κλωτσάμε, όπως κάνουν τα άτακτα παιδιά.

Πάντων προστατεύεις Αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει τη κραταιά σου χειρί. Άλλην γαρ ουκ έχομεν, αμαρτωλοί προς Θεόν, εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι, υπό πταισμάτων πολλών, Μήτερ του Θεού του Υψίστου. όθεν σοι προσπίπτομεν. ρύσαι, πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.

Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις, και πενομένων τροφή, ξένων Τέ παράκλησις, και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων, σκέπη και αντίληψις, και ορφανών βοηθός, Μητερ του Θεού του ύψίστου, συ Υπάρχεις Αχραντε σπευσον, δυσωπούμεν ρύσασθαι τους δούλους σου. (ήχος πλ. δ’ ).

Απολυτίκιον 
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Ευσεβεία εμπρέπων τη αθλήσει δεδόξασαι, την των Χριστοκτόνων κακίαν καθελών τη ενστάσει σου, διό και προσενήνοχας Χριστώ, Μαρτύρων αρραγή συνασπισμών, ώσπερ θείος παιδοτρίβης και οδηγός, Αρέθα παμμακάριστε. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου, πάσιν Ιάματα.

Μεγαλυνάριον

Λύσον τας οδύνας των στεναγμών σοι των προστρεχόντων και καρδίας ημών χαράς πλήσον, Θεοτόκε, χαρά των Θλιβομένων, πυρίμορφε καθέδρα του παντοκράτορος.

iconandlight.wordpress.com