Να προσεύχεσθε στην Παναγία, να της φωνάζετε: «Παναγία μου, Παναγία μου προφθάσε».Και μόνο να πείτε με την καρδιά σας: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς» έχει τέτοια δύναμη, που μπορεί να σας κρατήσει όλη την ημέρα. Γερόντισσα Γαλακτία

 

 

Συναξάριον
Τῇ ΚΒʹ (22ᾳ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν καὶ Ἰσαποστόλου Ἀβερκίου, Ἐπισκόπου Ἱεραπόλεως, τοῦ Θαυματουργοῦ. (167)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων ἑπτὰ Παίδων τῶν ἐν Ἐφέσῳ, Μαξιμιλιανοῦ, Ἰαμβλίχου, Μαρτινιανοῦ, Διονυσίου, Ἀνωνίνου, Ἐξακουστωδιανοῦ καὶ Ἰωάννου. (250 και περ. 446)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀλεξάνδρου Ἐπισκόπου καὶ Ἡρακλείου, Θεοδότης καὶ Γλυκερίας, Ἄννης καὶ Ἐλισάβετ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ζαχαρίας, ἐν τῇ θαλάσσῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου ἀββᾶ Ῥούφου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου ἀββᾶ Λώτ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐλαλίου, ἐπισκόπου Λαμπούσης τῆς Κύπρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Νέου Ἱερομάρτυρος Γρηγορίου, ἐπισκόπου Μεθώνης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη ἱερὰ καὶ εὐγνώμων τοῦ γενομένου θαύματος τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Μόσχας, ἐκ τῆς κατοχῆς τῶν Πολωνῶν, μεσιτείᾳ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τοῦ Καζάν, τῆς Φοβερᾶς Προστασίας καὶ Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ φιλοχρίστου Ῥωσικοῦ λαοῦ κατὰ τὸ ἔτος 1612, – θεωρεῖται προστάτις τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν ἐκ τοῦ Παπικοῦ κινδύνου.

Από το Γεροντικό

Είπε ο Αββάς Ιωσήφ στον Αββά Λώτ: «Δεν μπορείς να γίνης μοναχός, αν δεν γίνης σαν φωτιά, φλογιζόμενος όλος». 

Πήγε ο Αββάς Λώτ στον Αββά Ιωσήφ του Πανεφώ και του λέγει: «Αββά, κατά τη δυναμή μου, κάνω τη μικρή μου σύναξη και τη μικρή μου νηστεία και την ευχή και τη μελέτη και την ησυχία και όσο μπορώ κρατώ τους λογισμούς μου καθαρούς. Τι λοιπόν μου απομένει να κάνω παρά πέρα;». Σηκώθηκε τότε ο γέρων, άπλωσε τα χέρια στον ουρανό και έγιναν τα δάχτυλά του σαν δέκα λαμπάδες αναμμένες. Και του λέγει: Αν θέλης, γίνε όλος σαν φωτιά».

Ήλθε κάποτε ένας από τους γέροντες στον Αββά Λωτ, στο μικρό έλος του Αρσινοΐτη, τον παρακάλεσε για κελλί και του έδωσε. Ήταν δε ο γέρων άρρωστος. Και τον περιποιήθηκε ο Αββάς Λωτ. Και αν έρχονταν κάποιοι να επισκεφθούν τον Αββά Λωτ, τους έκανε να πηγαίνουν και στον άρρωστο γέροντα. Και εκείνος άρχισε να τους λέγη λόγια του Ωριγένη. Και θλιβόταν ο Αββάς Λωτ, λέγοντας: «Μη και νομίσουν οι πατέρες ότι και εμείς έτσι σκεφτόμαστε». Και να τον βγάλη από κει φοβόταν, εξ αιτίας της εντολής. Σηκώθηκε λοιπόν ο Αββάς Λωτ και πήγε στον Αββά Αρσένιο και του εξέθεσε τα σχετικά με τον γέροντα. Του λέγει τότε ο Αββάς Αρσένιος: «Μη τον διώξης. Αλλά να του πης, Να, από όσα δίνει ο Θεός, φάγε, πιες όπως θέλεις, μόνο αυτά τα λόγια να μη λες. Και αν θέλη, διορθώνεται. Αλλά αν δεν θέλη να συμμορφωθή, μόνος του θα ζητήση να φύγη από εκείνο τον τόπο. Και δεν θα σταθής αιτία συ». Έφυγε λοιπόν ο Αββάς Λωτ και έκαμε έτσι. Και ο γέρων, μόλις τα άκουσε αυτά, δεν ήθελε να συμμορφωθή. Αλλά άρχισε να παρακαλή, λέγοντας: «Για το όνομα του Κυρίου, αφήστε με να φύγω από εδώ, γιατί δεν μπορώ πλέον να υπομείνω την έρημο». Και έτσι, σηκώθηκε και έφυγε, παραπεμπόμενος με αγάπη.

Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ρούφο· «Τι είναι ησυχία; και ποι­α η ωφέλειά της;».
Και ο Γέρων του λέγει· «Ησυχία είναι το να κα­θί­ση κα­νείς στο κελ­λί με γνώσι και με φόβο Θεού, απέχοντας από την μνησικακία και από την υψηλή ιδέα για τον εαυτό του. Αυτή η ησυχία, που είναι γεννήτρια όλων των αρετών, φυλά τον Μοναχό από τα πυρωμένα βέλη του ε­χθρού και δεν τον αφήνει να φθα­ρή από αυτά. Ναι, αδελφέ, αυτήν απόκτησε μνη­μο­νεύ­ον­τας την έξοδο του θανάτου σου, ότι ουκ οίδας ποία ώρα ο κλέπτης έρχεται. Από δω και πέρα λοιπόν να νήφης για την ίδια σου την ψυχή».

***

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών και Iσαποστόλου Aβερκίου, Eπισκόπου Iεραπόλεως του Θαυματουργού

Στίχοι.
Δοὺς Ἀβέρκιος χοῦν χοῒ θνητῶν νόμῳ,
Θεὸς Θεῷ πρόσεισι, τῷ φύσει,θέσει.
Εἰκάδι δευτερίῃ Ἀβέρκιος ᾤχετο γαίης.

Ο άγιος Αβέρκιος έγινε επίσκοπος της Ιεραπόλεως της Φρυγίας, επί της βασιλείας του Μάρκου Αντωνίου (161-180), κι έκανε πολλά θαύματα και ιάσεις.

Τα θαύματα που επιτελούσε ήταν τόσα πολλά και τόσο θαυμαστά, ώστε η φήμη του έφτασε μέχρι τον αυτοκράτορα. Ο Αυρήλιος τότε διέταξε να τον φέρουν στην Ρώμη γιατί η κόρη του η οποία ετοιμαζόταν να παντρευτεί βασανίζονταν από δαιμόνιο.
Όταν έφτασε στη Ρώμη τον οδήγησαν αμέσως στα ανάκτορα, όπου τον περίμενε με αγωνία η γυναίκα του αυτοκράτορα η Φουστίνα. Τον πήγε στην κόρη της, η οποία όταν τον είδε κατελήφθη από βίαιους σπασμούς. Μιλώντας το δαιμόνιο με τη φωνή της, ικέτευσε τον δούλο του Θεού να μην το βασανίσει άλλο και να το επιτρέψει να γυρίσει στη Φρυγία απ’ όπου ήρθε. Ο Αβέρκιος του το επέτρεψε, το διέταξε όμως να πάρει μαζί του έναν πελώριο ειδωλολατρικό βωμό όπερ και εγένετο μπροστά στα έκπληκτα μάτια πολλών ρωμαίων. Αυτήν την πέτρα πρόσταξε ο Άγιος και την έβαλαν επάνω στον τάφο του, ως μι­α νικητήρια στήλη. Η αυτοκράτειρα τον ικέτευσε να τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα με χρυσό και άργυρο, όμως ο Αβέρκιος αρνήθηκε. Έμεινε κάποιο διάστημα στη Ρώμη για να ενισχύσει τους χριστιανούς της πόλεως, κατόπιν έφυγε για τη Συρία, κηρύττοντας αποστολικά σε ο­λες τις πόλεις της Συρίας και Μεσοποταμίας την ευσεβή και ορθόδοξη πι­στι, συμφιλιώνοντας ακόμη τις Εκκλησίες και πόλεις ε­κεί­νες, που είχαν διχόνοιες μεταξύ τους. Γι’ αυτό και ωνομάσθηκε από όλους και ισαπόστολος.

Αφού έζησε λοιπόν με οσιότητα και δικαιοσύνη το υπόλοιπο της ζωής του, κι εχοντας προετοιμάσει την διαδοχή του αποσύρθηκε να προσευχηθεί σε όρος υψηλό όπου και εδέχθη την αποκάλυψη της τελευτής του. Σε ηλικία 72 ετών κατήλθε από το όρος και ετοίμασε τον τάφο του, κοντά στον βωμό που μετέφερε το δαιμόνιο και έβαλε να σκαλίσουν επιγραφή, η οποία σώζεται μέχρι τις μέρες μας σ’ ένα μουσείο της Ρώμης:
«Εκλεκτής πόλεως πολίτης τοδ’ εποίησα ζων, ιν έχω καιρώ σώματος ένθα θέσιν, τουνομ’ Αβέρκιος ο ων μαθητής ποιμένος αγνού, ος βόσκει προβάτων αγέλας όρεσιν πεδίοις τε….» (απόσπασμα αυτής)
Έχοντας ολοκληρώσει τις προετοιμασίες του, ο όσιος Αβέρκιος συγκέντρωσε τους δικούς του και υψώνοντας τα μάτια του προς τον ουρανό εκοιμήθη για να συγκαταλεχθεί μετά του χορού των αγγέλων και των αγίων.

***

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Όσο καταπλήσσει η αυστηρότητα των αγίων ανθρώπων προς τους εαυτούς τους, τόσο επίσης καταπλήσσει η συμπόνια και επιείκεια προς τους άλλους.
Δείχνουν αμεριμνησία για τον εαυτό τους, και μέριμνα για τους άλλους…

Ο Άγιος Ιλαρίων ο Μέγας, αδυνατώντας να πληρώσει το ναύλο του για να ταξιδέψει στη Σικελία, προσέφερε στον ιδιοκτήτη του πλοίου το Ευαγγέλιο του (το οποίο είχε αντιγράψει με ίδια του τα χέρια, στα νιάτα του!). Όταν θεράπευσε κάποιον άρχοντα από το ακάθαρτο πνεύμα που τον βασάνιζε, αυτός θέλησε να τον ανταμείψει με δέκα λίτρα χρυσού. Ο άγιος δεν δέχθηκε το χρυσό, αλλά του έδειξε ένα κριθαρένιο ψωμί και του είπε: «Όσοι τρέφονται με τέτοιο ψωμί, βλέπουν το χρυσό ως λάσπη!». Όταν οι άνθρωποι τον παρακάλεσαν να προσευχηθεί στον Θεό για να βρέξει, ή για να τους σώσει από πλημμύρες ή δηλητηριώδη φίδια, ο άγιος Ιλαρίων τους βοηθούσε με την προσευχή του.

Με παρόμοιο τρόπο ενεργούσε και ο άγιος Αβέρκιος. Βλέποντας κάποτε πολλούς ανθρώπους μες στον πόνο και τις ασθένειες, γονάτισε και προσευχήθηκε στο Θεό να αναβλύσει ζεστό ιαματικό νερό, ώστε να θεραπευτούν και να δοξάζουν τον Θεό. Ο Θεός πράγματι έκανε να αναβλύσει στο σημείο εκείνο μια θερμή πηγή. Όταν ο Αβέρκιος θεράπευσε την δαιμονισμένη κόρη του αυτοκράτορα, εκείνος του πρόσφερε χρυσό, ασήμι και άλλα δώρα, αλλά ο άγιος του είπε: «Τα πλούτη δεν χρειάζονται σε κάποιον που θεωρεί το ψωμί και το νερό βασιλικό γεύμα» Ο Αβέρκιος μη ζητώντας τίποτα για τον εαυτό του, παρακάλεσε τον αυτοκράτορα να κάνει δύο χάρες για το ποίμνιό του στην Ιεράπολη: να χτίσει ένα θερμό λουτρό πάνω από τα ιαματικά νερά, και να δίνει κάθε χρόνο αρκετό σιτάρι στους φτωχούς της Ιεραπόλεως. Ο αυτοκράτορας συμφώνησε και εκπλήρωσε το αίτημα του αγίου.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος)

***

Παναγία του Καζάν,
η Υπέρμαχος Στρατηγός και Φοβερά Προστασία της Ρωσίας
Τιμάται στις 8 Ιουλίου και στις 22 Οκτωβρίου,
ημέρα που η Ρωσία γιορτάζει την Ημέρα της Εθνικής Ενότητας.

Η Παναγία του Καζάν είναι η περισσότερο δημοφιλής Θεομητορική εικόνα μεταξύ του Ορθοδόξου Ρωσικού λαού, εφέστια εικόνα της παραδοσιακής Ρωσικής οικογένειας, με την οποία συνήθως ευλογούνται οι αρραβώνες. Εικονίζει το σεπτό πρόσωπο της Θεοτόκου να στρέφεται τρυφερά προς τον Υιό Της, ο Οποίος βρίσκεται σε όρθια θέση και ευλογεί.
Η Εύρεση της Παναγίας του Καζάν έγινε στις 8 Ιουλίου. Ο άγιος Γουρίας (5η Δεκεμβρίου,1563) μετέφερε λιτανευτικά την εικόνα στον παρακείμενο Ναό του αγ. Νικολάου, του οποίου εφημέριος ήταν ο έπειτα Ιερομάρτυρας Πατριάρχης Μόσχας αγιος Ερμογένης (1606 – 1612). Την ιδία ημέρα αρχισε η μεγάλη σειρά των θαυμάτων της Παναγίας του Καζάν,
Κατά την Περίοδο των Ταραχών (1598 – 1613) – την περίοδο της Ρωσικής Ιστορίας από του θανάτου του Τσάρου Θεοδώρου Α’ Ιβάνοβιτς (1598), μέχρι της αναδείξεως του Τσάρου Μιχαήλ Ρωμανώφ (1613), κατά την οποία η Ρωσία βρέθηκε στην δύνη της αναρχίας και της ξένης (Πολωνικής) κατοχής – το γόητρο του Ρωσικού Κράτους διασώθηκε από τον ηρωικό Πατριάρχη αγιο Ερμογένη, ο οποίος αρνούμενος να συνεργασθεί με τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους, απεβίωσε στη φυλακή από ασιτία, την 17η Φεβρουαρίου 1612.
Το ίδιο έτος – σαν αποτέλεσμα του κηρύγματός του και των ποιμαντικών του επιστολών – ήρθε από τον Βόλγα ένας στρατός εθελοντών, κάτω από την ηγεσία του λαικού Κοσμά Μίνιν από το Νίζνι Νόβγκοροντ και του Πρίγκιπα Δημ. Ποζάρσκυ, επικεφαλής του οποίου είχε τεθεί η θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας του Καζάν. Την 22α Οκτωβρίου ελευθερώθηκε η Μόσχα και την 26η το Κρεμλίνο. Η νίκη των Ρώσων κατά των Πολωνών αποδόθηκε στην προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου. Το ίδιο έτος, σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, ο Τσάρος Μιχαήλ Θεοδώροβιτς (1613 – 1645), ο πρώτος της Δυναστείας των Ρωμανώφ, θέσπισε δύο εορτές προς τιμήν της Εικόνας του Καζάν: Της 8ης Ιουλίου (Εύρεση) και της 22ας Οκτωβρίου (απελευθερώσεως της Μόσχας από τους Πολωνούς).

Στην Παναγία του Καζάν αποδόθηκε επίσης η νίκη των Ρώσων εναντίον του Ναπολέοντα (1812), εφ’ όσον ο επικεφαλής Στρατηγός Μιχαήλ Κουτούζωφ, επικαλέστηκε την βοήθειά Της στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ρωσίας.
Στην Παναγία του Καζάν αποδόθηκε επίσης και η νίκη του Μεγάλου Πέτρου επί των Σουηδών (1720). Προς τιμήν του γεγονότος ακοικοδομήθηκε τότε ο περίφημος Ναός Της στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας και μεταφέρθηκε εκεί η Εικόνα από το Καζάν.
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα αντίγραφο της Παναγίας του Καζάν λιτανεύονταν στο πολιορκούμενο από τους Γερμανούς Λένινγκραντ, προκειμένου να ανορθωθεί το ηθικό των κατοίκων και των υπερασπιστών.
Κατά τον Αρχιεπίσκοπο Συρακουσσών και Αγίας Τριάδος Αβέρκιο (της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Διασποράς), μία παράδοση έλεγε, ότι όσο υπήρχε η Εικόνα, η Ρωσία θα είχε ειρήνη στην Ανατολή. Την 29η Νοεμβρίου 1904, η Εικόνα εκλάπη. Χρόνια αργότερα, όταν συνελήφθησαν οι ιερόσυλοι, βρέθηκαν τα πολύτιμα κοσμήματά Της, αλλά οι δράστες ομολόγησαν ότι την είχαν τεμαχίσει και κάψει (!). Ο απλός λαός  ερμήνευσε την καταστροφή της εικόνας ως κακό σημάδι και ως πηγή δεινών για τη Ρωσία.
Κατά παράδοξο τρόπο αμέσως μετά την κλοπή της Εικόνας, ξέσπασε ο ατυχής για την Ρωσία πόλεμος με την Ιαπωνία! Ακολούθησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Επανάσταση του 1917… Το ευρύτατα γνωστό θαυματουργό αντίγραφο της Αγίας Πετρουπόλεως, μετά την Επανάσταση του 1917, έγινε κτήμα διαφόρων και τελικά κατέληξε να …πωλείται στην Πορτογαλία, το 1970. Το 2004 το αντίγραφο αυτό παραδόθηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας.

Σύγχρονα Θαυμαστά σημεία της Παναγίας του Καζάν (Καζάνσκαια)

Ο Στρατάρχης της Νίκης, ο θρυλικός στρατηγός του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, ο Γεώργιος Ζούκοβ κουβαλούσε μαζί του στα μέτωπα την εικόνα της Παναγίας του Καζάν. Αυτό το έχει επιβεβαιώσει ο π. Ιωάννης (Κρεστιάνκιν), στα μέσα της δεκαετίας του 1990.

Στην Σκήτη Χούτα της Ρουμανιας στις 29 Αυγούστου 2009 και στις γυναικείες φυλακές του Αλατιρ- Ρωσίας στις 22 Σεπτεμβρίου 2009 δάκρυσαν εικόνες της Παναγίας του Καζάν. Στις φυλακές την εικόνα είχε αγιογραφήσει πριν 15 χρόνια μία κρατούμενη.

Την Κυριακή των Αγίων Πάντων 2015, η Εικόνα της Παναγίας του Καζάν που φυλάσσεται στη Σκήτη των Αγίων Πάντων της Μονής Βαλαάμ, στη βόρεια Ρωσία, επίσης μυρόβλυσε και δάκρυσε.

***

Γερόντισσα Γαλακτία

Να λέτε την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με». Σαν Μεταλαβιά είναι, γιατί παίρνετε την δύναμη του ονόματος του Χριστού!

Να προσεύχεσθε στην Παναγία με τους Χαιρετισμούς και την Παράκλησή της. Αν δεν προλαβαίνετε, να της φωνάζετε: «Παναγία μου, Παναγία μου προφθάσε». Το όνομά Της, τα ’χει όλα μέσα. Να λέτε πολλές φορές και το «χαίρε Νύμφη ανύμφευτε».
Και μόνο να πείτε με την καρδιά σας: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς» έχει τέτοια δύναμη, που μπορεί να σας κρατήσει όλη την ημέρα.

Να ’χετε ταπείνωση και ανεξικακία! Όλα τ’ άλλα τα δύσκολα θα έρθουνε μετά μοναχά ντος!
Όποιος συγχωρεί, ότι αμαρτωλό κι αν έχει κάνει, θα βρεί τρόπους να τον σώσει ο Θεός, ο,τι κι αν κάνει.

***

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Παλαιά στα Κοινόβια υπήρχε πολύ αγωνιστικό πνεύμα, ευλάβεια, αδελφωσύνη. Όταν ερχόταν κάποιος για δόκιμος, οι πατέρες αμέσως από την καρδιά τους προσπαθούσαν να τον αναπαύσουν και γέμιζαν το κελλί του άλλος με αναπτήρα, άλλος με ωρολόγι, με σκαμνάκι, με λάμπα κ.λ.π., τα οποία φύλαγαν από τα γεροντάκια που πέθαιναν. Κυριαρχούσε τότε η αντίληψη να αναπαύσουν τον αδελφό. Είχαν σε ευλάβεια και υπόληψη τους αγωνιστές που αγαπούσαν την Εκκλησία και όχι τους αργόσχολους, ή αυτούς που αγαπούσαν τον περισπασμό. Μία φορά το εικοσιτετράωρο έτρωγαν μία σούπα νεροζούμι. Φωτιά στο κελλί δεν άναβαν. Υπήρχε μία ελευθερία που πήγαζε από την εσωτερική υπακοή, και σε ένα τέτοιο περιβάλλον και σε μία τέτοια ατμόσφαιρα αφομοιωνόταν ο νέος μοναχός. Ο νέος μοναχός, που ήταν ένα μπουμπούκι, εύρισκε το κατάλληλο κλίμα για να ανθήσει και να καρποφορήσει· δεν γινόταν όπως σήμερα, που σε πολλά Μοναστήρια υπάρχει ένα στρατιωτικό πνεύμα και μία αρρωστημένη υπακοή, οπότε το μπουμπούκι συνέχεια χτυπιέται από βροχές και παγωνιές, και δεν μπορεί να ανθίσει. Υπήρχαν τότε ευλαβείς Γέροντες που έδιναν καλό παράδειγμα.

Σήμερα δυστυχώς για πολλούς Αγιορείτες, όλη η πνευματικότητα είναι πόσους πατέρες έχει το Μοναστήρι και κάθε πόσο κοινωνούν.

Πολύ βοηθά τον μοναχό η έρημος, γιατί αποφεύγει τους περισπασμούς. Η ζωή στην έρημο είναι απλή και μπορεί ο μοναχός να δοθή ολόκληρος στα πνευματικά.

Όταν γλυκανθή κανείς στην ευχή, δεν θέλει να βγη από το Κελλί του. Τότε η ευχή δεν κουράζει, αλλά ξεκουράζει. Όταν εμείς δεν θέλουμε να βγούμε από το Καλύβι μας, αλλά από αγάπη βγαίνουμε και θυσιάζουμε την ησυχία μας χάριν κάποιου αδελφού, τότε ο Θεός βλέπει την αγάπη μας και αναπληρώνει.

Αν δεν υπάρχει ανδρικό φρόνημα, δεν υπάρχει προκοπή. Ανδρισμός είναι όταν δίνεσαι ολόκληρος με εμπιστοσύνη στον Θεό. Αυτός που έχει ανδρισμό, έχει και αγάπη και ο Θεός το υπολογίζει.

Η εποχή μας είναι πολύ δύσκολη. Και πρέπει σήμερα οι Χριστιανοί να κάνουν πολλή υπομονή, για να έχουν μεγάλο μισθό. Πολλοί Άγιοι θα επιθυμούσαν να ζούσαν στην σημερινή εποχή, για να έχουν μεγαλύτερο μισθό.

Σήμερα ήρθε η εποχή να πραγματοποιηθή η προφητεία του Μεγάλου Αντωνίου: «Θα έρθει καιρός που οι ανθρωποι θα τρελαθούν, και αν κάποιος είναι λογικός, αυτόν οι άλλοι θα τον λένε τρελό», γιατί δεν θα είναι σαν και αυτούς.

Όταν ο αδελφός μας σφάλλει, εμείς πρέπει να βαστάξουμε τον πειρασμό του. Με την αληθινή αγάπη, τη σιωπή, και την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά. Αββάς Λωτ – Άγιος Πορφύριος
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/21/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%bf-%ce%b1%ce%b4%ce%b5%ce%bb%cf%86%cf%8c%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%86%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%b5%ce%b9-%ce%b5%ce%bc%ce%b5%ce%af%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%ad%cf%80%ce%b5/Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Ἀβερκίου Ἐπισκόπου Ἱεραπόλεως
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀποστόλων τὸν ζῆλον ἐκμιμησάμενος, τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐκλάμπεις ὡς ἑωσφόρος ἀστήρ, τὴν θεόσδοτον ἰσχὺν φαίνων τοῖς ἔργοις σου· σὺ γὰρ θαυμάτων ἱερῶν, τὰς δυνάμεις ἐνεργῶν, Ἀβέρκιε Ἱεράρχα, πρὸς εὐσεβείας εἰσόδους, τοὺς πλανωμένους καθωδήγησας.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Ἀβερκίου Ἐπισκόπου Ἱεραπόλεως
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Αὐτουργὲ θαυμασίων πολλῶν Ἀβέρκιε, Ἱεραπόλεως σῶφρον ἀρχιερεῦ ἀληθῶς, ἐπὶ βίου ἁγιότητι διέπρεψας, καὶ διεκόσμησας λαμπρῶς, Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τιμῶσάν σου θείαν μνήμην, καὶ καταφεύγουσαν πίστει, ταῖς σαῖς πρὸς Κύριον ἐντεύξεσι.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων ἑπτὰ Παίδων τῶν ἐν Ἐφέσῳ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Οἱ ἑπτάριθμοι Παῖδες ἐν Ἐφέσῳ ἐκλάμψαντες, ἐν ταῖς ἑπταδώροις ἀκτῖσι τῶν χαρίτων τοῦ Πνεύματος, διέμειναν θανόντες ὑπὲρ νοῦν, ἀνώτεροι φθορᾶς χρόνοις πολλοῖς, τὴν παγκόσμιον ἀνάστασιν ἐμφανῶς, πιστούμενοι τοὺς κράζοντας· δόξα τῷ ἀφθαρτώσαντι ἡμᾶς, δόξα τῷ ἐξεγείραντι, δόξα τῷ καταργοῦντι δι’ ὑμῶν, δόγμα τὸ ἀλλότριον.

Ἀπολυτίκιον Ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Θεοτόκου «Παναγία τοῦ Καζὰν»
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῇ σεπτῇ σου εἰκόνι τῇ τοῦ Καζάν νῦν προσπίπτωμεν, κλίνοντες τὸ γόνυ, Παρθένε, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, δεόμενοι ἀντιλήψεως, ἁγνὴ, πρεσβείαις πρὸς Υἱόν σου καὶ λιταῖς· ἵνα τύχωμεν, Παρθένε, τῆς παρ’ Αὐτοῦ πλημελημάτων ἀφέσεως, δόξα τοῖς μεγαλείοις σου, σεμνή, δόξα τοῖς θαυμασίοις σου, δόξα ὑπερβαλόντως, κόρη, τῇ δυναστείᾳ σου.

Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων Ταγμάτων.

Τῆς πολιούχου Ῥωσίας* σεπτῆς Καζάνσκαγιας,* τὴν γλαφυράν Εἰκόνα* τῆς Μητρὸς τοῦ Κυρίου* κατέχοντες βοῶμεν· χαῖρε Σεμνή,* ἡ τεκοῦσα Παντάνακτα,* Ὅν ἐκδυσώπει ἀπαύστως ὑπὲρ ἡμῶν* τῶν τιμώντων Σε, Θεόνυμφε.

Κλίνομεν γόνυ, Παρθένε,* τῇ δυναστείᾳ Σου,* αἰτούμενοι Σήν θείαν* ἐφ’ ἡμᾶς προστασίαν·* κινδύνους δέ τούς κύκλῳ πάντας ἡμᾶς* καταπονοῦντας διάλυσον,* ὅτι Σός κλῆρος ὑπάρχομεν, Ἀγαθή,* καί Υἱοῦ Σου τό γεώργιον.

Ἦχος δ΄. Ὧς γενναῖον ἐν Μάρτυσι.

Ἀσφαλῶς καθοδήγησον,* ὡς ἰθύνεις ἑκάστοτε,* πρός τήν ἐπουράνιον καί ἀΐδιον* ζωήν, Παρθένε Καζάνσκαγια,* τούς Σοί προσπελάζοντας,* Ὀρθοδόξων τήν σεπτήν* ἐν κινδύνοις ἀντίληψιν* καί βοῶσι Σοι·* χαῖρε τεῖχος ἡμᾶς τό προκαλύπτον* ἀπό Δύσεως φρατόρων* ἐπιβουλῆς, Ἀειπάρθενε.

iconandlight.wordpress.com