Στον ουρανό, θα κάνουν υπέρηχο καρδιάς. Θα πάρουμε μαζί μας μόνο την καρδιά, τη συνείδησή μας και τις καλές μας πράξεις… Να αγαπάτε τους πάντες, να συμπονάτε τους πάντες, να δικαιολογείτε τους πάντες, να προσεύχεστε για όλους. πατήρ Ηλιόδωρος ο Έλληνας, η «φωνή της Όπτινα», μια ατελείωτη πηγή μητρικής αγάπης.

 

 

Τῇ ΚΣΤ´ (26ῃ) τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου, ἡ κοίμησις τοῦ ἱεροδιακόνου Ἡλιοδώρου (Γαϊριγιάντς) τοῦ Ἕλληνος, τῆς Ὄπτινα ἐν ἔτει 2020

Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος….

«Μετὰ ὁσίου ὅσιος ἔση καὶ μετὰ ἀνδρὸς ἀθώου ἀθῶος ἔση, καὶ μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔση» (Ψς 17, 26-27)

Ο πατέρας Ηλιόδωρος, υποτακτικός και συνοδός του στάρετς Ηλία της Όπτινα, συχνά με ενθουσιασμό και μεγάλη αγάπη, σαν μεγάλο παιδί, μιλούσε για τον στάρετς Ηλία, εξηγώντας τη σημασία των ονομάτων τους, τονίζοντας τον άρρηκτο σύνδεσμό τους: «Στα ελληνικά, Ηλίας σημαίνει ήλιος και το Ηλιόδωρος σημαίνει το δώρο του ήλιου…»

Πάνω απ’ όλους τους κανόνες και τους νόμους είναι η αγάπη

Αυτά τα λόγια, που είπε ο Άγιος Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε), ο πατέρας Ηλιόδωρος τα εφάρμοσε πλήρως στη ζωή.

– Πάω στο ξενοδοχείο, βρέχει, κάνει κρύο, μια γυναίκα με ένα παιδί χτυπά την πόρτα, αλλά δεν την αφήνουν να μπει, γιατί το ξενοδοχείο κλείνει στις έντεκα το βράδυ. Μετά ξαναχτυπάω, παραπονιέμαι, καλά, πώς είναι δυνατόν; Πως αφήνεις τον Χριστό, τη Μητέρα του Θεού; είπε ο π. Ηλιόδωρος.

Συχνά, όταν φτάναμε στο μοναστήρι, βρίσκαμε τον νονό μας όχι με ράσο, αλλά με αθλητική φόρμα και μια ρόμπα. «Ο ηγούμενος με ξέντυσε. Χωρίς ευλογία, πήγα στην Ιερουσαλήμ ένα παιδί, ανάπηρο στο καροτσάκι. Του το ‘χα υποσχεθεί, ο ηγούμενος δεν έδωσε ευλογία, αλλά πώς μπορούσα να μην εκπληρώσω την υπόσχεση;

Κοντά στην Όπτινα το καλοκαίρι βρισκόταν μια παιδική κατασκήνωση. Σε μια επισκεψη εκεί, διαπίστωσε ότι τα παιδιά δεν είχαν ούτε φρέσκα λαχανικά ούτε γάλα, ούτε γιαούρτι, ο πατέρας Ηλιόδωρος έτρεξε αμέσως στην τραπεζαρία των αδελφών, φόρτωσε την καρότσα με τελάρα με αγγούρια, ντομάτες, μπουκάλια με γάλα, «ζαλίκωσε» έναν από τους προσκυνητές με αυτό και τα πήγαινε στα παιδιά. Και συναντά τον ηγούμενο Nikon:

-Κλέβεις την αδελφότητα! Χωρίς ευλογία;!

– «Πατέρα, μα είσαι ιερέας, ευλόγησε να ταΐσουμε τα παιδιά».

« Στο Βαλαάμ ζούσαν οι ασκητές, αλλά στην Όπτινα – παρηγορητές. Τέτοιοι ήταν οι όσιοι γέροντες της Όπτινα. Πρέπει να συνεχίσουμε αυτή την παράδοση». Αυτή η στάση έγινε η βάση της μοναχικής ζωής για τον πατέρα Ηλιόδωρο.
https://pravoslavie.ru/146834.html

***

Υπέρηχος καρδιάς και ο τρόπος της χριστιανικής ζωής

«Καμία νηστεία δεν θα μας σώσει», δίδασκε ο πατέρας Ηλιόδωρος στους προσκυνητές την πρώτη μέρα του νέου έτους 2020. – Εκεί, στον ουρανό, δεν θα κάνουν υπέρηχο στομάχου. Θα κάνουν υπέρηχο καρδιάς. Θα πάρουμε μαζί μας μόνο την καρδιά, τη συνείδησή μας και τις καλές μας πράξεις, αν κάποιος έχει τέτοιες.

Οι συμβουλές του, αν και μερικές φορές αυστηρές, δεν οδηγούσαν τον άνθρωπο σε απόγνωση, δεν προσέβαλαν κανέναν, δεν πλήγωναν, δεν απωθούσαν. Οι άνθρωποι γύρω του ένιωθαν αναπτερωμένοι.

«Ο άνθρωπος χρειάζεται λίγη προσοχή και τίποτα άλλο. Να τον ακούσεις και, αν είναι δυνατόν, να τον αγκαλιάσεις, να τον φιλήσεις.

Ο π. Ηλιόδωρος άφησε σε όλους μας τη «συνταγή», όπως την αποκαλούσε, της χριστιανικής ζωής: «Να αγαπάτε τους πάντες, να συμπονάτε τους πάντες, να δικαιολογείτε τους πάντεςς, να προσεύχεστε για όλους».

***

Κανείς που απευθύνοταν στον πατέρα Ηλιόδωρο δεν έμεινε χωρίς παρηγοριά και βοήθεια. Και συχνά ο ίδιος, χωρίς να ρωτήσει, έβλεπε ποιος χρειαζόταν τι.

Φορούσε ένα παλιό καλιμαύχι, και όλα τα χρόνια στο μοναστήρι ποτέ δεν απέκτησε ράσο.

«Κάποτε, για άλλη μια φορά, μου ήρθε ένα καινούργιο ράσο», διηγούνταν ο νονός. – Το κρέμασα στο ιερό και σκέφτομαι: και ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος να μου το ζητήσει, δεν θα το δώσω. Και αμέσως μπαίνει στο ιερό ένας πρωτοπρεσβύτερος με μπορντό ζωστικό. Του είπα:
– Γιατί είσαι τόσο επίσημος και χωρίς ράσο;
– Να που δεν έχω, και δεν χαρίζει και κανενας. Για φαντάσου.

-Αυτό ήταν, η ψυχή μου «πήγε στα πόδια μου».
«Να», λέω, «ένα ράσο κρέμεται στην ντουλάπα, πάρε το, κάποιος το ‘χει αφήσει».

Παρόμοιες περιπτώσεις ήταν καθημερινές στη ζωή του πατρος Ηλιόδωρου. Το πρωί θα του χάριζαν ένα δερμάτινο παλτό και το βράδυ ήδη κάποιο από τα πνευματικά του παιδιά θα το φορούσε στην ακολουθια.
Βεβαια, πολλοί γκρίνιαζαν: πώς κι έτσι, προσπάθουσαμε για τον πατέρα, αλλά εκείνος τα έδινε όλα. Αυτός δεν μπορούσε αλλιώς. Το ένα χέρι έπαιρνε, το άλλο έδινε – πρόκειται για τον νονό. Ο πατέρας Ηλιόδωρος βοήθαγε πάρα πολύ κόσμο με χρήματα, με τη βοήθειά του χτίστηκαν ολόκληρα σπίτια.

***

Ο πατέρας Ηλιόδωρος, μετά την ακολουθία, έκανε συχνά «πυροτεχνήματα» από καραμέλες. Πόσες καρδιές έχουν ζεστάνει αυτές οι καραμέλες! Οι άνθρωποι τις έπαιρναν στα σπίτια τους σαν μικρές φλογίτσες, που μετά θα μπορούσαν να ζεσταθούν, ενθυμούμενοι την αγάπη της Οπτινα.

Ο π. Πάβελ Φλορένσκι γράφει για αυτό το μοναστήρι ως ένα «πνευματικό νοσοκομείο για πολλές πληγωμένες ψυχές».

«Ήταν παντού και ήταν τα πάντα για όλους. Χωρίς αυτόν, η Όπτινα έμεινε ορφανή», μου είπε πριν από ένα χρόνο ο πατέρας του χωριού μας, ο πατέρας Λεβ. Στις 26 Οκτωβρίου, κοιμήθηκε ένας μοναχός της μονής, ο Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος (Γαϊριάντς).
Όσο ζούσε τους αγαπούσε όλους.

Πήγε στους ανθρώπους, μάλλον επειδή ήξερε πόσο λίγη είναι η αγάπη σήμερα. Και πόσο το χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Και την έδωσε.
Δεν λυπόταν ούτε τον εαυτό του, ούτε την καρδιά του, ούτε την ψυχή του… που περιείχε τους πάντες!

Και τα παιδιά θυμούνται ακόμα το «Ηλιοδωράκι» τους – που τους μοίραζε γλυκά. Ακόμα και τώρα, υπάρχει ένα μεγάλο πλαστικό κουτί στον τάφο του, το οποίο φαίνεται από μακριά (είναι καλυμμένο με λουλούδια και υπάρχει πάντα κάποιος που στέκεται εκεί, προσεύχεται και θυμάται). Κάποιος βάζει διάφορες λιχουδιές και ο καθένας μπορεί να πάρει κάτι για αυτόν.
Η Μάσα μου το ξέρει ήδη αυτό και τρέχει με όλη της τη δύναμη σε αυτό το κουτί. Όπως ο π. Ηλιόδωρος συμπονούσε και ερχόταν σε όλους όσο ζούσε, έτσι συνεχίζει και μετά τον θάνατό του.

Παρηγόρησε, συμπόνεσε, ταΐσε.
Στη μνήμη του Ιεροδιακόνου π. Ηλιοδώρου

«Το πρώτο πρόσωπο που γνώρισα στην Όπτινα» – ακούτε συχνά να λένε για τον πατέρα Ηλιόδωρο. Όσοι έρχονταν στην Όπτινα, ήθελαν να γευθούν το πνεύμα των γερόντων, της προσευχής, του ελέους και της συμπόνιας -να νιώσουν την θεία βοήθεια των αγίων της μονής και να αναπαυθούν από τις φουρτούνες της ζωής και, σαν να απαντούσε σε αυτό το θερμό αίτημα των προσκυνητών, ο πατήρ Ηλιόδωρος εμφανίζονταν μπροστά τους.

Μιλούσε στους ανθρώπους που έρχονταν για τους Γέροντές της, έδειχνε τα λείψανά τους, άκουγε και παρηγορούσε τους ανθρώπους, προσεύχονταν μαζί τους, βοηθούσε με πνευματικές συμβουλές όσους τις χρειάζονταν. Πολλοί θυμούνται τις «απύθμενες» τσέπες του, όπου μπορούσαν να χωρέσουν τόσα πολλά μήλα, γλυκά, παιχνίδια, κάτι που ήταν αρκετό για όλους όσους γνώριζε. Κανείς δεν τον άφησε αδιάφορο. Για πολλούς ανθρώπους, η σχέση τους με την Μονή της Όπτινα ξεκίνησε με μια επικοινωνία με τον πατέρα Ηλιόδωρο και παρέμεινε για πάντα η πνευματική τους πατρίδα. Ήταν αυτή η πρώτη συνάντηση που έγινε για αυτούς το σημείο εκκίνησης του δρόμου προς τον Θεό.

Ένοιωθε όλους τους αγίους φίλους του κι έτσι επικοινωνούσε μαζί τους. Όλοι έστελναν τους πάντες σε αυτόν. Υπάρχουν 100 μοναχοί στην Όπτινα, και 100 άτομα υπήρχαν πάντα γύρω από τον πατέρα Ηλιόδωρο! Δεν αρνήθηκε τη βοήθειά του σε κανέναν – ακόμα κι αν δεν υπήρχε τρόπος, θα προσευχόταν όλη μέρα! Μέχρι να πάνε όλα καλά. Η πίστη του ήταν πανίσχυρη, ζωντανή, εκμηδένιζε κάθε απόσταση μεταξύ των δυο κόσμων.

Πάντα προσπαθούσε να ταΐσει κάποιον – “Έφαγες; Έφαγες; Πάμε, να σου δώσω να φας, πάμε για τσαι, πάμε στην τραπεζαρία. ” Ποιος πήγε για πρώτη φορά στην Όπτινα και δεν σκεπάστηκε από την ζεστασιά της αγάπη του. Τι άρτοι, τι εικονάκια, τι βιβλιαράκια με τους χαιρετισμούς δεν έβγαιναν απο τις απύθμενες τσέπες του, έδινε ο,τι χρειαζόταν η κάθε ψυχή. Ακόμα και λίγα απλά λόγια γεμάτα αγάπη και στοργή, έλεγαν αργότερα οι ίδιοι, ”σαν να μας ανάστησε, δεν είχαμε ξανακουσει τέτοια λόγια”. ”Πως πάτε στο σπιτι; Χρειάζεστε χρήματα; Πάρε. Έχεις σύζυγο, παιδιά; Πως ζείτε; Πάρε αυτο, πάρτο, σε παρακαλω μην αρνηθείς.” Υπήρχε μια αίσθηση ότι έδινε περισσότερα από όσα έπαιρνε, λες και τα χρήματα στα χέρια του πολλαπλασιάζονταν. Μια ατελείωτη πηγή μητρικής αγάπης και δώρων γέμιζε τον προσκυνητή που έφταναν στην καρδιά του, και φτάνοντας στην εκκλησία συνέχιζε με τον Ακάθιστο στη Θεοτόκο, ”πηγαίναμε στον άνθρωπο και φτάναμε στην Μητέρα του Θεού”. Να θυμιάζεις έτσι, να ψέλνεις έτσι, να ζεις έτσι ώστε να ζεις με τον Χριστό. Προσεύχου συνεχώς. Ήταν σαν μια ανεξάντλητη πηγή. Η αγαπημένη του Μητέρα του Θεού. ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ και γη.

… Λίγο μετά την αναχώρηση του αββά για την Αιωνιότητα, τα πνευματικά παιδιά του, μια νέα ιερατικη οικογένεια, είδαν ένα θαυμαστό όνειρο την ίδια νύχτα…: γίνονταν μια Ουράνια Θεία Λειτουργία. Μαζεύτηκαν Άγιοι για τη γιορτή της αγάπης – ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός, ο Άγιος Γαβριήλ (Ουργκεμπάντζε), ο στρατιώτης-μάρτυρας Ευγένιος Rodionov… Μαζί τους υπηρετούσε και ο αββάς Ηλιόδωρος…

Δεν υπήρχε αρκετός χώρος για τον πατέρα Ηλιόδωρο στο μοναστήρι και σε όλη τη Ρωσία… Η αγάπη του επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο έως τον Παράδεισο, – ο Κύριος τον κάλεσε στη Βασιλεία των Ουρανών – για να βοηθάει τους ανθρώπους από εκεί. πατήρ Ηλιόδωρος ο Έλληνας, η «φωνή της Όπτινα»
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/26/69636/

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν σεπτήν Σου εἰκόνα Πορταΐτισσα Δέσποινα, ἣ διὰ θαλάσσης ἐπέστη, θαυμαστῶς ἐν τῇ ποίμνῃ Σου, τιμῶμεν ὡς ἁγίασμα σεπτόν, καὶ σκήνωμα τῆς δόξης Σου πιστῶς, ἐξ αὐτῆς γὰρ ἀναβλύζεις τὰς δωρεάς, τοις πόθῳ ἐκοῶσί Σοι· δόξα τοῖς θαυμασίοις Σου Ἁγνή, φόξα τῇ προμηθεία Σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς Σου πλουσίᾳ χρηστότητι.

 

iconandlight.wordpress.com