Συναξάριον
Τῇ Β’ (2ᾳ) τοῦ αὐτοῦ μηνός Ἰουνίου, Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Νικηφόρου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Ὁμολογητοῦ. (828)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἔρασμος, ὁ ἐν τῇ Χερμελίᾳ τῆς Ἀχρίδος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.(303)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων δέκα χιλιάδων ἐνδόξων Μαρτύρων τῆς Ἀντιοχείας, τῶν ἀθλησάντων κατὰ τὸν τοῦ Δεκίου διωγμόν.(~†250)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Ποθεινοῦ, ἐπισκόπου Λουγδούνου ἐν Γαλλίᾳ, ἀθλήσαντος κατὰ τὸν διωγμὸν τοῦ Μάρκου Αὐρηλίου. (177)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἡ ἁγία Παρθενομάρτυς Βλανδῖνα, μία ἐκ τῶν Τεσσαράκοντα Ὀκτὼ μαρτύρων μετὰ τοῦ Ἁγίου Ποθεινοῦ μαρτυρησάντων (Γαλλία)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀλκιβιάδης ὁ ἐν Λουγδούνῳ (Λυών) τῆς Γαλλίας, διὰ πυρὸς τελειοῦται. (177)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ ἅγιοι τριάκοντα ὀκτὼ μάρτυρες, ἐν λουτρῷ βληθέντες, τῆς θύρας ἐμφραγείσης τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἡ ἁγία Μήτηρ μετὰ τῶν τριῶν αὐτῆς τέκνων τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Μαρίνου τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει. (~†930)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Νικηφόρου, ἐπισκόπου Μιλήτου, τοῦ ἀσκητοῦ. (ια´ αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος, Ἰωάννου τοῦ νέου, ἀθλήσαντος ἐν Βελιγραδίῳ τοῦ Ῥώσου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Μαρίνου τοῦ Βαάνη. (930)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λεάνδρου τοῦ ἐξ Ἠπείρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ «Κύριε ἐλέησον» ὁ Προσκυνητής, ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς ἐν Τρανίῳ (Trani) τῆς Ἀπουλίας τελευτήσαντος. (1094)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας πρίγκιπας τῆς Σουζδαλίας, τοῦ Νίζνϊι – Νόβγκοροντ (1365)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ Τραπεζουντίου, τοῦ ἐν Σουτσεάβα τῆς Ρουμανίας καὶ ἐν Ἀσπροκάστρῳ (Ἄκκερμαν) μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1492ῳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Δημήτριος ὁ ἐν Φιλαδελφείᾳ μαρτυρήσας ἐν ἔτει ͵αχνζ’ (1657ῳ), μαχαίρᾳ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νεομάρτυρος Κωνσταντίνου τοῦ ἐξ Ἀγαρηνῶν, μαρτυρήσαντος ἐν τῇ Κων/πόλει ἐν ἔτει ͵αωιθ’ (1819)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου «τῶν Ἀδελφῶν τοῦ Κιέβου», ἐν Ῥωσσίᾳ.
Σύναξι Πάντων τῶν Ἁγίων τῆς Lyons Γαλλίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως
Η ιστορία για μια γεροντισσα και τις τρεις πιο σημαντικές προσευχές
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η Γερόντισσα Στεφανία από το μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου κοντά στην Αχρίδα – τώρα διανύει το ογδοηκοστό έτος της ηλικίας της- διηγείται:
«Πέρσι ήμουν εκεί την ημέρα του εορτασμού του Αγίου Εράσμου και διακονούσα όσο μπορούσα. Όταν οι φιλοξενούμενοι έφυγαν παρέμεινα για να διανυκτερεύσω και να ξεκουραστώ.
Τη νύχτα ήρθαν στο όνειρό μου δυο άνθρωποι και στάθηκαν από τις δυο μου πλευρές . Για έναν ο οποίος ήταν σαν δεσπότης σκέφθηκα, ότι είναι ο Άγιος Έρασμος. Αυτός μου είπε: «Κοιμάσαι, ε!! κοιμάσαι, καλόγρια;»
Και εγώ είπα ότι είμαι κουρασμένη και έπρεπε να ξαπλώσω. Τότε αυτός συνέχισε:
«Και τι είδους προσευχές διαβάζεις;»
Εγώ του απάντησα, ότι είμαι αγράμματη και γρια, και ότι προσεύχομαι στον Θεό όπως μπορώ, με το δικό μου τρόπο. Τότε είπε:
«Πρέπει να διαβάζεις όσο συχνότερα μπορείς το Πάτερ ημών, το Θεοτόκε Παρθένε και το Πιστεύω καμιά φορά και το Τη Υπερμάχω.»
Και μου ήρθε τότε κι άρχισα να διαβάζω το Πάτερ ημών κι εκείνοι επανέλαβαν αργά μετά από μένα. Τότε είπα και το Θεοτόκε Παρθένε κι εκείνοι πάλι το επανέλαβαν μετά από μένα.
«Άιντε τώρα διάβασε το Πιστεύω», μου είπε ο γεροντότερος.
Εγώ άρχισα και επειδή δεν το ξέρω πολύ καλά, εκείνοι με πιο δυνατή φωνή άρχισαν να διαβάζουν κι εγώ συνέχιζα μετά απ΄ αυτούς. Τότε ακόμα μια φορά μου τόνισαν ότι αυτές οι τις τρεις προσευχές πρέπει να τις διαβάζω κάθε μέρα από μερικές φορές και εξαφανίστηκαν. Εγώ ξύπνησα και έκανα το σταυρό μου. Και τώρα συχνά διαβάζω αυτές τις τρεις προσευχές κάθε μέρα.»
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εμμανουήλ, εκδόσεις Χρόες, σελ. 29-30
***
Μέ τό δρεπάνι τήν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Τριάδας
Μας το αφηγήθηκε ο αδελφός Μίτα Όρσιτς από το Ντάλιε. Το 1931 συνέβη στην περιοχή μας το εξής γεγονός: Ένας άνθρωπος που δεν είχε φόβο Θεού ούτε ντρεπόταν τους ανθρώπους, πήρε το δρεπάνι και βγήκε στο λιβάδι να κόψει τα χόρτα ανήμερα της Αγίας Τριάδας. Έκοβε χόρτα μόνος στο λιβάδι. Κανείς δε βρισκόταν στη δουλειά σ’ απόσταση που βλέπει το μάτι. Κόβοντας χόρτα ο άνθρωπος αυτός, ξαφνικά άκουσε μια φωνή παιδιού. Κοίταξε από ’δώ κοίταξε άπ’ εκεί, αλλά δεν είδε κανέναν.
Συνέχισε τη δουλειά. Ξαφνικά πάλι το κλάμα παιδιού. Του φάνηκε γνωστή η φωνή, σαν τη φωνή του γιου του. Εκεί κοντά βρισκόταν το χωράφι με καλαμπόκι του αδελφού του. Αφήνει το δρεπάνι και πλησιάζει στο καλαμπόκι να δει ποιό παιδί κλαίει. Αλλά δε βρήκε τίποτα. Αμέσως μετά ξανάκουσε τη φωνή του παιδιού και αναγνώρισε ξεκάθαρα ότι ήταν του παιδιού του. Τότε αφήνει τη δουλειά και επιστρέφει στο σπίτι. Όταν έφθασε μπροστά απ’ τό σπίτι, άκουσε το ίδιο κλάμα του παιδιού. Ο γιός του ήταν που έκλαιγε, τον οποίο το πρωί είχε αφήσει υγιή και χαρούμενο. Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι βρίσκει το παιδί να ψήνεται στον πυρετό. Την ίδια νύχτα το παιδί άφησε την τελευταία του πνοή.
Γιά την αναποδιά στη δουλειά σε ημέρα γιορτής
Κάποια ράπτρια Μίλεβα Ντ. από το Βελιγράδι εργαζόταν στο ράψιμο στρατιωτικών πουκαμίσων. Κάποτε είχε πολλά να ράψει και δούλεψε ανήμερα της Αγίας Τριάδας. Έραβε γρήγορα κι έραψε πολλά. Όταν την επομένη της γιορτής έπρεπε να παραδώσει τά ραμμένα πουκάμισα, τότε είδε ότι όλα ήταν ραμμένα ανάποδα. Φοβήθηκε κι έκανε τό σταυρό της. Θυμήθηκε ότι αυτό συνέβη, επειδή εργαζόταν την ημέρα μιας τόσο μεγάλης γιορτής. Δεν της απέμεινε τίποτα άλλο παρά να τά ξηλώσει όλα καί να τά ράψει όπως έπρεπε. Μετάνιωσε πολύ που αμάρτησε έναντι του Θεού καί πάντοτε μάθαινε καί στους άλλους να μην εργάζονται ποτέ τίς γιορτές, γιατί θα τους έρθουν όλα ανάποδα.
Γιά τις άκαρπες πατάτες
Μας αφηγήθηκε ο πατήρ Αντώνιος, ο οποίος έζησε μερικά χρόνια στην Αμερική, γιά κάποιον Μάρκο Πάζιτς. Αυτός ο Μάρκος, λέει, με τίποτα δεν ήθελε να εργάζεται την Κυριακή. Αλλά επειδή και τις Κυριακές πρέπει να καίνε κάρβουνα στις αμερικανικές βιομηχανίες, γι’ αυτή τη δουλειά πληρώνονται ειδικοί εργάτες, παραμένοντας τίς Κυριακές στα εργοστάσια δουλεύοντας. Όποτε πρότειναν στο Μάρκο να κάνει αυτή τή δουλειά, αρνιόταν. Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει έτσι, αυτός τους μίλησε γιά ένα ασυνήθιστο γεγονός απ’ τή ζωή του στήν Ερζεγοβίνη, εκεί γύρο απ’ τό Στότς, απ’ όπου κατάγεται. Του έδωσε ο πατέρας του πενήντα κορώνες γιά να βρει εργάτη να φυτέψει πατάτες. Πήρε ο Μάρκος τα χρήματα και σκέφτηκε, γιατί να τά δώσω σε κάποιον άλλον, αφού μπορώ αυτή τή δουλειά να την κάνω εγώ καί να μου μείνουν εμένα τά χρήματα;
Έτσι όταν μια Κυριακή δεν είχε άλλη δουλειά, πήγε στο χωράφι και πέρασε όλη τη μέρα φυτεύοντας πατάτες. Κι έτσι τα χρήματα έμειναν σ’ αυτόν, λέγοντας ψέματα στον πατέρα του ότι βρήκε εργάτες καί τελείωσαν τή δουλειά. Όταν ήρθε η εποχή να βγάλουν τίς πατάτες, έρχεται ο πατέρας με την οικογένεια του στο χωράφι. Οι βλαστοί ήταν πολύ μεγάλοι και το φύλλωμα πλούσιο, αλλά πουθενά δε βρήκαν ούτε μια πατάτα. Παραξενεύτηκε μ’ αυτό ο πατέρας του- παραξενευθήκαν όμως και όλοι οι γείτονες. Όταν το είδε αυτό ο Μάρκος, σάστισε και παραδέχθηκε στον πατέρα του τά πάντα. Τότε έφυγε γιά την Αμερική, όπου ποτέ πια δεν ήθελε να εργαστεί την Κυριακή. Και μάλιστα συχνά μιλούσε γι’ αυτό το παράξενο περιστατικό που του συνέβη.
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εμμανουήλ, εκδόσεις Χρόες,
***
Άγιος Νικόλαος ο Προσκυνητής ο δια Χριστόν σαλός
Ο άγιος ήταν Έλληνας στην καταγωγή και έζησε τον 11ο μ. Χ. αιώνα. Γεννήθηκε το 1075 μ. Χ. και ζούσε στην Ελλάδα , όπου και ασκούσε τη δια Χριστόν σαλότητα σε άγνωστη σε μας περιοχή ή πόλη*. Κάποτε έφυγε και πήγε στη νότια Ιταλία όπου φορτώθηκε ένα ξύλινο σταυρό και γυρνούσε όλη την Απουλία καλώντας πάντες σε μετάνοια.
Φώναζε επίσης το Κύριε ελέησον και πλήθη κόσμου ιδιαίτερα παιδιά άρχισαν να τον ακολουθούν και να επαναλαμβάνουν τα ίδια λόγια. Αφού μάζευε αρκετό πλήθος σταματούσε να φωνάζει κι άρχισε να τους καλεί σε μετάνοια θυμίζοντάς τους διάφορα λόγια του Ευαγγελίου. Κοιμήθηκε ειρηνικά στις 2 Ιουνίου 1094 μ.Χ. σε ηλικία 19 μόνο χρόνων. Θάφτηκε στην πόλη Τρανή και αρκετά θαύματα έγιναν στον τάφο του.
Πηγή: “Εμπαίζοντες «Ημείς μωροί δια Χριστόν»” Ίκαρος Πετρίδης Εκδόσεις: ΜΟΡΦΗ εκδοθήτω Αθήνα Μάρτιος 2008
*γεννήθηκε στο Στείρι Βοιωτίας το 1075.
***
«Όταν προσεύχησθε, λέγετε· Πάτερ ημών»
Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
«Κύριε, δίδαξον ημάς προσεύχεσθαι … είπε δε αυτοίς· όταν προσεύχησθε, λέγετε· Πάτερ ημών» (Λουκ. ια’ 1‐2). «Ούτως ούν προσεύχεσθε υμείς» (Ματθ. στ’ 9‐13)
Ο Θεός, λοιπόν, φέρεται σε μάς με μεγάλη λεπτότητα, διότι είναι δυνατόν να δοθούν ώρες προσευχής, κατά τις οποίες ο άνθρωπος δεν μπορεί να προφέρει το Όνομα του Χριστού, επειδή είναι υπερβολικά μεγαλειώδες. Αυτό μοιάζει λίγο με τη στιγμή πού προσευχόμαστε και λέμε το «Πάτερ ημών». Ο Θεός μπορεί να δώσει τέτοια συνείδηση, πού πέρα από αυτές τις δύο λέξεις, «Πάτερ ημών», το πνεύμα δεν μπορεί να πει τίποτε περισσότερο. Έτσι, όταν ο άνθρωπος προφέρει το Όνομα αυτό -«Ιησού Χριστέ, Υιέ τού Πατρός, ο αϊρων την αμαρτίαν τού κόσμου, ελέησόν με τον αμαρτωλόν»-, το βίωμα των λόγων αυτών μπορεί και οφείλει να είναι συγκλονιστικό και να ελκύει όλη την ύπαρξή μας.
Ίσως έτσι θα συμβαίνει στον Ουρανό. Στη γή όμως, όσο βρισκόμαστε στο σώμα αυτό, δεν μπορούμε νά κρατήσουμε αυτό το βίωμα, και ασφαλώς γρήγορα θα εγκαταλείψουμε τον πρόσκαιρο κόσμο. Γι’ αυτό η εργασία της προσευχής παρατείνεται γιά χρόνια, δεκαετίες, με υπομονή και την προσδοκία πότε ο Ίδιος ο Θεός θα έρθει μέσα μας γιά να ζήσει το Όνομά Του. Βέβαια, το μυστήριο του Ονόματος του Θεού είναι μεγάλο. Ποιό είναι το νόημα των λόγων του Χριστού «έν τω ονόματί μου»; Μήπως προκαλείται κάποια διαίρεση Αυτού του Ιδιου και του Ονόματος Του;
Προσευχόμαστε στην εκκλησία επικαλούμενοι το Όνομα του Ιδιου του Χριστού: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς», και επαναλαμβάνουμε το ίδιο. Η επανάληψη αυτή δεν είναι άσκοπη. Είναι η ίδια προσευχή και αποσκοπεί στο να φυλάξουμε τη δύναμή της έξ ολοκλήρου μέσα μας. Σε μερικούς φαίνεται ανώφελη η επανάληψη αυτή: «Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον…»….
Αλλά πώς να διαμορφώσουμε έναν τρόπο, ώστε να λέμε σαράντα φορές «Κύριε ελέησον», συγκροτώντας τον νου μας; Τί σημαίνει «ελέησον»; «Θεράπευσε την αμαρτία μου, κάνε με ικανό να δεχθώ τό θέλημά Σου». Αυτό σημαίνει «ελέησον»! Χρησιμοποιείται η λέξη «ελέησον», γιατί παρακαλώ τον Θεό γιά έλεος, γιά συγκατάβαση σε μένα.
Μπορεί όμως να έρθει η προσευχή συνοδευόμενη από τέτοια κατάσταση, πού ο Θεός να είναι μαζί μας και μόνη η προφορά του Ονόματός Του να μάς φλέγει πραγματικά σαν φωτιά.
Έτσι θα έπρεπε να προφέρουμε και το «Πάτερ ημών». Ουσιαστικά, αν προφέραμε μόνο μία φορά σε όλη τη ζωή μας τις λέξεις αυτές τού «Πάτερ ημών» με το αυθεντικό νόημά τους, πού αντιστοιχεί στην πραγματικότητα του Ίδιου του είναι, θα ήταν αρκετό. Σε αυτό έγκειται το μυστήριο της αναγεννήσεώς μας από την αμαρτωλή κατάστασή μας σε εκείνην πού αναμένει από εμάς ο Κύριος.
Έτσι, το θέμα τής προσευχής με το Όνομα τού Ιησού κατέχει πολύ σημαντική θέση στη ζωή της Εκκλησίας, γιατί αυτό είναι θέμα σωτηρίας του κόσμου, αφού ο Χριστός είναι ο Σωτήρας. Πολλά δεν εξαρτώνται από εμάς. Μπορούμε όμως να πούμε και το αντίθετο: πολλά εξαρτώνται από εμάς. Στην Εκκλησία θεσπίστηκε να προσευχόμαστε μέ τον τρόπο αυτό: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ τού Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν». Αυτή είναι πρωτίστως προσευχή μετανοίας. «Τον αμαρτωλόν» όμως λέμε, μόνο όταν προσευχόμαστε μόνοι μας.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι ο αδελφός μας είναι αμαρτωλός. Γι’ αυτό, όταν λέμε «ελέησον ημάς», η λέξη αμαρτωλός δεν προφέρεται. Ακολουθούμε το πνεύμα των επιστολών των Αποστόλων, όπου όλα τα μέλη της μιάς ή της άλλης τοπικής Εκκλησίας αναφέρονται ως άγια. Όσο βαθύτερη, λοιπόν, είναι η οδυνηρή αίσθηση γιά την παρουσία της αμαρτίας μέσα μας, τόσο μεγαλύτερο όφελος αποκομίζεται από κάθε επίκληση του θείου Ονόματος. Πρέπει όμως να λέμε την προσευχή αυτή ακόμη γιά πολλά χρόνια, ωσότου διαποτιστεί ολόκληρη η ύπαρξή μας με το Όνομα του Χριστού, του Σωτήρα μας.
Εκφωνήθηκε στα ρωσικά, στις 15 Οκτωβρίου 1990. [Β9-Β12 (Μ37)]
***
Ο άνθρωπος αρχίζει πραγματικά να υπάρχει από τη στιγμή που συνειδητοποιεί τον εαυτό του ως υιό του αιωνίου Πατρός και προφέρει την προσευχή «Πάτερ ημών» με τη συνείδηση αυτή.
Θεωρώ ότι, αν εμείς λέγαμε μόνο τις δύο πρώτες λέξεις της προσευχής αυτής, δηλαδή Πάτερ ημών, αντιλαμβανόμενοι το βαθύ τους νόημα, τότε όλη μας η ζωή σε όλα τα επίπεδα και τις εκδηλώσεις της θα άλλαζε ριζικά. Αν εγώ είμαι υιός τον άναρχου Πατρός, σημαίνει ότι βρίσκομαι έξω από την εξουσία του θανάτου, σημαίνει ότι δεν είμαι δούλος αλλά κύριος, κατ’ εικόνα της κυριότητος του ίδιου του Θεού, σημαίνει ότι αυθεντικά είμαι ελεύθερος με τη μοναδικά αληθινή έννοια της ελευθερίας. Παραμένοντας σε τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος δέχεται κάθε άλλον συνάνθρωπό του ως υιό αναστάσεως και παύει πλέον αυτός να είναι για μένα “μηδαμινός»” ή “ξένος”, αλλά είναι ο αιώνιος αδελφός μου. Πώς μπορώ να φονεύσω τέτοιον αδελφό; Αλλά μαζί του ούτως ή άλλως συναντιέμαι στην αιωνιότητα, έξω από την οποία είναι αδιανόητη η ύπαρξη ακόμη και του ιδίου του χρόνου. Ή όπως έλεγε ο Γέροντας Σιλουανός, «ο αδελφός μου είναι η ζωή μου». Σε τέτοια κατάσταση ο άνθρωπος εύκολα και με φυσικό τρόπο συγχωρεί σε όλους τα πάντα και αγαπά πραγματικά τους εχθρούς του. Αλλά την αληθινή αυτή ευαγγελική κατάσταση κατορθώνουν μόνον όσοι πραγματικά πιστεύουν. Η προσευχή που απορρέει από τέτοια παιδική πίστη αμεσότητας αποκαλύπτει στον άνθρωπο άλλους ορίζοντες, μπροστά στους οποίους όλα τα υπόλοιπα στερούνται νοήματος …
(Αρχιμ. Σωφρονίου, «Γράμματα στη Ρωσία», Επιστολή 38εκδ. Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ)
***
Όσιος Ιερώνυμος Αιγίνης
Όταν κάμνετε προσευχήν, να λέτε: Πιστεύω…. εις ένα Θεόν… Πατέρα… Παντοκράτορα… Ποιητήν Ουρανού και γης…. δηλ. να μη τα λέγετε, γρήγορα και σας παίρνει ο πονηρός τον λογισμόν, αλλά αργά, για να τα νοιώθετε τα λόγια.
Το «Πιστεύω» να μη περνάει ημέρα πού να μη το πεις. Είτε στην ακολουθία είτε χωριστά.
Όταν βρεθείς σε δύσκολες στιγμές, το «Πιστεύω» να λες. Αργά και να το αισθάνεσαι. Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά. Εγώ, το λέγω πολλές φορές την ημέρα, 5-6 και περισσότερες.
Γέροντα, συχνά δεν προλαβαίνω να κάνω προσευχή στο σπίτι και προσεύχομαι καθ’ όδόν κλπ. Μήπως δεν πρέπει; «Στην ανάγκη δεν πειράζει, ο Θεός είναι παντού, είναι Πνεύμα! Όταν πεινάς, μόνο στο τραπέζι τρως; Δεν τρως και όρθια και τρέχοντας και δουλεύοντας; Αρκεί τον νουν σου να έχεις στα λόγια της προσευχής».
***
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Επιστολή
Στον πρόεδρο Γεώργιο Π. περί της σύντομης έκφρασης-προσευχής «Κύριε, ελέησον»
Θέλεις να μάθεις ακριβώς τη χρήση και τη δύναμη αυτών των λόγων; Λέγε αυτά τα λόγια στον ενικό και στον πληθυντικό.
Φώναζε όπως ο τυφλός Βαρτίμαιος: «Υἱέ Δαυΐδ, Ἰησοῦ ἐλέησόν με!». (Μαρκ. 10, 47-48).
Όμως φώναζε και όπως οι δέκα λεπροί: «Ιησού έπιστάτα, έλέησον ήμάς». ( Λουκ. 17,13 ) . Να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου, να προσεύχεσαι και για όλους τους ανθρώπους.
Σε παρακαλώ, Κύριε, για μένα τον γεννημένο στην αμαρτία. «Κύριε, ελέησον με!».
Με ξεγέλασε ο κόσμος και ποδοπάτησα τον ζωοποιό νόμο Σου. «Κύριε, ελέησόν με!».
Και για όλους τους ανθρώπους τους γεννημένους στην αμαρτία. «Κύριε , ελέησον ημάς!». Όλους που σαν και μένα ποδοπάτησαν τον ζωοποιό νόμο Σου. «Κύριε, ελέησον ημάς!».
Σήμερα είμαι επισκέπτης φιλοξενούμενός Σου σ’ αυτό τον κόσμο, ύστερα θα απομακρυνθώ όπως η σκιά και θα λογαριαστώ στους αποβιώσαντες. «Κύριε, ελέησόν με». Και για όλους τους αποβιώσαντες στην πίστη Σε παρακαλώ: «Κύριε, ελέησον ημάς!».
Κύριε, ελέησε εκείνους , που βρίσκονται στην εξουσία, τρεις φορές Σε παρακαλώ, αφού είναι σε κίνδυνο να γίνουν βίαιοι.
Κύριε, ελέησε εκείνους , που έχουν πλούτο, τρεις φορές Σε παρακαλώ, αφού είναι σε κίνδυνο να γίνουν άσωτοι.
Κύριε, ελέησε εκείνους , που έχουν την κοσμική γνώση, τρεις φορές Σε παρακαλώ, αφού είναι σε κίνδυνο να πέσουν στην απελπισία.
Και όποιος από τα ανθρώπινα όντα έλθει στις σκέψεις σου στη διάρκεια της προσευχής σου, είτε από τους αποβιώσαντες ή από τους ζωντανούς ή από τους μη- γεννημένους, πες αμέσως: «Κύριε ελέησον!».
Ακόμη κι αν έλθει στη σκέψη σου ο εχθρός σου, πες: «Κύριε ελέησον!».
Το πόση δύναμη βρίσκεται σ’ αυτά τα λόγια θα στο ομολογήσει ο τυφλός Βαρτίμαιος: «Ήμουν τυφλός και έλαβα το φως μου!». Θα σου πουν οι μολυσμένοι: «Είμασταν λεπροί και γίναμε καθαροί». Θα σου πουν οι παράλογοι: «Ήμασταν τρελοί και λογικευτήκαμε!». Θα σου πουν οι ασθενείς: «Ήμασταν άρρωστοι και γιατρευτήκαμε!». Θα σου πουν οι πεθαμένοι: «Ήμασταν νεκροί και ζωντανέψαμε!». Θα σου πουν οι απόστολοι: «Ήταν τρικυμία και ησύχασε!». Θα σου πει η μετανιωμένη αμαρτωλή: «Αμάρτησα και έλαβα τη συγχώρεση!».
Θα σου πει ο ληστής από τον σταυρό: «Ήμουν κακοποιός και εισήλθα πρώτος στον Παράδεισο!».
Πηγή: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Δεν φτάνει μόνο η πίστη… ( Ιεραποστολικές Επιστολές Β’)» Εκδόσεις «εν πλώ»
Ο ελαφρύς κανόνας του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ για τους χριστιανούς των εσχάτων χρόνων
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/20/%ce%bf-%ce%b5%ce%bb%ce%b1%cf%86%cf%81%cf%8d%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%cf%8c%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%af%ce%bc/
Άγιος Νικόλαος ο “Κύριε ελέησον” ο Προσκυνητής, ο δια Χριστόν σαλός. «Κύριε, ελέησον» Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/06/01/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c%ce%bb%ce%b1%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b5-%ce%b5%ce%bb%ce%ad%ce%b7%cf%83%ce%bf%ce%bd-%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83/
Έως την ώρα που ανέτελλε ο ήλιος… προσευχόταν συνεχώς με το «Πάτερ ημών». Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/15/%ce%ad%cf%89%cf%82-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%8e%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%ce%ad%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b5-%ce%bf-%ce%ae%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83/
Ἀπολυτίκιον Τῆς ἑορτῆς. Ἦχος δ´.
Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Ὁμολογητοῦ
Ἦχος δ’
Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω, τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια, Πάτερ Ἱεράρχα Νικηφόρε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Μέγα καύχημα, τῆς Ἐκκλησίας, μέγα στήριγμα, τῆς Βυζαντίδος, μέγα κλέος τῶν πιστῶν ἀναδέδειξαι· ὡς εὐσεβείας προστάτης θερμότατος, καὶ κακοδόξων γενναῖος ἀντίπαλος, Νικηφόρε ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Νίκην ἤνεγκε, τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἡ σὴ ἔνθεος, ὁμολογία, Νικηφόρε Ἱεράρχα θεόληπτε, τὴν γὰρ Εἰκόνα τοῦ Λόγου σεβόμενος, ὑπερορία ἀδίκως ὠμίλησας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον. Ἀπολυτίκιον. (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν εἰκόνα τοῦ Λόγου Θεοῦ τὸν σέβοντα καὶ τὰς μορφᾶς τῶν ἁγίων μαρτύρων καὶ ἀσκητῶν εὐλαβῶς τὸν προσκυνοῦντα εὐφημήσωμεν, ἄλκιμον ὁμολογητήν, πατριάρχην θευαγὴ τῆς πόλεως Κωνσταντίνου, θεοφιλῆ Νικηφόρον, αὐτοῦ λιτᾶς ἀπεκδεχόμενοι.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγ.Ἐράσμου.
Ἦχος δ´.
Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Ἔρασμε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (Ἰσιδώρας Ἁγιοϊεροθεϊτίσσης)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἐρασθεὶς τοῦ Κυρίου, τὰ θελήματα Ἔρασμε, εἴδωλα συνέτριψας πλάνης, καὶ χειρί σου ἐβάπτισας· τὰς εἴκοσι χιλιάδας τῶν πιστῶν, οὓς ἔτεμε τὸ ξίφος διωκτῶν, σὺ δεσμὰ δὲ ἐκαρτέρησας φυλακῆς, πυρός τε τὰ ἐπίπονα. Χαίροις ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ, χαίροις Ἀχρίδος ἄγγελε, χαίροις ὁ εἰρηναίας τελευτῆς, τὸν στέφανον δεξάμενος.
Ἀπολυτίκιον Μυρίων Μαρτύρων ἐν Αντιοχείᾳ. (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.
Τῶν μυρίων μαρτύρων ἡ μνήμη ἔλαμψε, ὡς παμφαὴς ἀκτὶς πᾶσιν Ἡλίου τοῦ νοητοῦ, ἀγαγοῦσα πρὸς αὐτῶν λαμπρὰν ἐκμίμησιν, ᾄθλων καὶ θείων ἀρετῶν, τοὺς τιμῶντας ψαλμικῶς, τοὺς ἐν Ἀντιοχείᾳ, λαβόντας μόρον Δεκίου καιροῖς ὑπὲρ Χριστοῦ τῆς πίστεως.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ Τραπεζουντίου, τοῦ ἐν Σουτσεάβα
Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.
Λαμπρὰ σου τὰ θαύματα, εἰδὸτες πὰντες ἡμεῖς, λαμπρῶς σε ἑορτὰζομεν ἐκδιηγούμενοι, τήν πίστιν τὰ ἔπαθλα, ἅπερ δὴ ὑπομὲνεις, ὑπ’ ἀθὲων τυρὰννων, πᾶσι μεγαλοφώνως, τὸν Χριστὸν σου κηρύττων· διὸ σὲ Ἰωὰννη πὰντες αἰνοῦμεν, ὡς ὄντως φίλον Χριστοῦ.
Ἀπολυτίκιον Νεομ. Κων/νου ἐξ Άγαρηνῶν. (Μακαρίου)
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Πᾶσαν ηὔφρανας, πιστῶν χορείαν, καὶ κατῄσχυνας, τοὺς Ἄγαρ γόνους, ἀνακηρύξας λαμπρῶς τὴν εὐσέβειαν, καὶ ὑπομείνας ἀνύποιστα βάσανα, ὦ Κωνσταντῖνε Μαρτύρων ἀγλάϊσμα. Ὡς οὖν ἔτυχες, οὗπερ ἐπόθεις ἀοίδιμε, μνημόνευε ἡμῶν τῶν εὐφημούντων σε.
Ἕτερον.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Φωσφόρος ἀνέτειλε, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, ἡ μνήμη τῶν ᾄθλων σου, φωτὸς πληροῦσα αὐτήν, Μαρτύρων ἐκσφράγισμα, ἔνδοξε Κωνσταντῖνε, λύουσα τὴν ἀπάτην, γόνων τῶν ἐκ τῆς Ἄγαρ, λάμπουσα δὲ πλουσίως, τὰς ψυχὰς τῶν ἐν πίστει, τὴν μνήμην σου τελούντων ἀειμακάριστε.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. (Ἰσιδώρας Ἁγιοϊεροθεϊτίσσης)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῷ Χριστῷ ἐστρατεύθης, Νεομάρτυς ἀήττητε, ἐξ Ἀγαρηνῶν κατὰ γένος, Κωνσταντῖνε ἑλκόμενος· βασάνους τὰς δριμείας ὑποστάς, τὰ ἄλγη καὶ δεσμὰ τῆς φυλακῆς, μαστιγώσεις τε καὶ θλίψεις πολυειδεῖς, τὸ δι᾿ ἀγχόνης τέλος τε· χαίροις τῆς Μυτιλήνης ὁ βλαστός, χαίροις τοῦ Ἄθω ἔρεισμα· χαίροις ὁ ἐκλεκτός μου ἀθλητής, βοᾷ Κωνσταντινούπολις.
Ἀπολυτίκιον Καταθέσεως Ἱ.Λειψάνου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. (Ἱερομ.Σάββα Χριστοδουλιᾶ)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Θερμίων ἡ πόλις, Μέγα Δένδρου οἱ σύλλογοι, Κώμη Ταξιάρχου καὶ πάντες ἀστυγείτονες χαίρετε· Κοσμᾶς γὰρ ὁ ὑμέτερος βλαστὸς ἐσχάτως ἐπανῆκε οἴκαδε. Ἐξαιρέτως δὲ ἡ φερώνυμος Μονή, τὸ εὖχος τῶν Αἰτωλῶν, βοάτω ἐν εὐφροσύνῃ· Χαίροις Ἑλλάδος πάσης φωτιστά, χαίροις σοφέ Ἰσαπόστολε, χαίροις ὁ ἐν λειψάνοις ἱεροῖς τοῖς σοῖς βρύων ἰάματα.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὸν οἶκον τοῦ Πνεύματος τὸν θεοφόρον Κοσμᾶν, ὡς ὄντα τὰ μέλλοντα οἷαπερ ὄμμα Χριστοῦ σαφῶς ὀπτανόμενον. Δεῦτε οἱ συνελθόντες εὐφημήσωμεν πόθῳ, σκεῦος γὰρ ἀνεδείχθη καινουρ‐ γοῦν τοὺς ἐν κόσμῳ. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου