«Ο Θεός δεν αφήνει κανέναν παιδί μου, βάλτο καλά στο μυαλό σου και μη μιζεριάζεις, είναι αμαρτία, οι δοκιμασίες και τα βάσανα για μας τους ανθρώπους είναι βάλσαμο και όχι βαρυγκώμια.

Γιατί μόνο έτσι λειαίνει απ’ τα αγκάθια ο δρόμος μας και πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά Του, ολοκάθαροι σαν το γάργαρο νεράκι», μου έλεγε η μητέρα μου καλή της ώρα, όταν συννέφιαζα στα δύσκολα που δεν παλεύονταν…
Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω τα πολύτιμα λόγια της. Ναι, ο καλός Θεός δεν αφήνει κανέναν!
Μας νοιάζεται, η αγάπη Του είναι τεράστια, γι’ αυτό στέλνει και τους αγγέλους του στη γη, για να σηκώσουν στις κάτασπρες φτερούγες τους ότι δεν αντέχουμε, ότι μας βαραίνει και για να κουρνιάζουμε σε αυτές όταν μας παγώνει η θλίψη και η ανημποριά.
Ας τους αναζητήσουμε με τα μάτια της ψυχής, γιατί τις περισσότερες φορές τους προσπερνάμε ενώ στέκουν δίπλα μας, ζουν μέσα στο σπίτι μας και ομορφαίνουν την προσωρινή ζωή μας σε αυτό τον μάταιο κόσμο με την φωτεινή τους παρουσία, και μας δείχνουν το «δρόμο της επιστροφής».
Όταν τα μάτια σου πάνε να στάξουν, όταν τα γόνατά σου ματώσουν, θυμήσου πως δεν είσαι μόνος, κοίτα δίπλα σου τον άγγελό σου και αμέσως θα φωτίσει η μέρα σου και το χαμόγελο θα αρχίσει και πάλι να αχνοφαίνεται στα σφιχτοπλεγμένα πονεμένα χείλη .
Μια τρυφερή αγκαλιά και ένα χτύπημα στην πλάτη με νόημα, κάνουν την καρδιά να ξαναβρεί τους χτύπους της.
Δεν υπάρχουν λόγια και όμως λέξεις φωναχτές διαπερνούν το είναι σου «πάει πέρασε κι αυτό, χαμογέλα, κοίτα εμένα» και ετοιμάσου για το επόμενο που δεν θα αργήσει να φανεί!
Και ένα χαμόγελο αχ αυτό το γλυκό, αθώο χαμόγελο, που σε λιώνει, σε ματώνει και σε ταρακουνά συθέμελα και να… ξανασηκώνεσαι στα πόδια σου, ορθώνεις το κορμί πεισματικά, κάνεις τον σταυρό σου, δοξάζεις το όνομά Του, παίρνεις δύναμη, ανασκουμπώνεσαι και φτου κι απ’ την αρχή… ξαναρίχνεσαι στον αγώνα.
Έχε την πίστη σου γερά καρφωμένη στην καρδιά σου και άντλησε δύναμη από τα δύσκολα και αναπάντεχα που σου χτυπούν ξανά και ξανά την πόρτα.
Μη φοβηθείς τη λύπη, το βάσανο, την αρρώστια, φύλακας άγγελός σου κρατά σφιχτά το χέρι, άνοιξε την πόρτα διάπλατα, δώσε τη μάχη σου γιατί μπορείς, γιατί όλα περνούν και όλα εδώ θα μείνουν και απόλαυσε αυτό το συναρπαστικό και συνάμα κουραστικό ταξίδι της ζωής.
Ο «τελικός προορισμός» θα ανταμείψει τους κόπους σου.
Μη το βάζεις κάτω, «ο άνθρωπος είναι θηρίο, όλα μπορεί να τα καταφέρει φτάνει να μην χάσει τη δύναμη του… την πίστη του στον Θεό!!» όπως έλεγε και η μητέρα μου, καλή της ώρα… «εκεί που βρίσκεται…»
Μέλια.
https://oikohouse.wordpress.com/2016/12/15/%ce%ad%cf%87%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%ce%af%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%ac-%ce%ba%ce%b1%cf%81%cf%86%cf%89%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd/