Μεσοπεντηκοστής – Αδελφοί μου, ας ανοίξουμε τις θύρες των ψυχών μας στη Σοφία του Θεού, την ενσαρκωμένη στο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού! Κύριε Ιησού, η Σοφία και η Δύναμις του Θεού, άνοιξε τις ψυχές μας και σκήνωσε μέσα ς’ αυτές! Άγιος Νικόλαος Βελιμιροβιτς.

 

 

Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»

Μεσοπεντηκοστής
Εορτάζει την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου

Στίχοι
Εστώς διδάσκει της εορτής εν μέσω.
Χριστός Μεσσίας των διδασκάλων μέσον.

Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον, που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές. «Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσι ύδατος ζώντος» (Ιω. 7, 38). Που μετέτρεψε την έρημο του κόσμου σε θεοφύτευτο παράδεισο αειθαλών δένδρων φυτεμένων παρά τας διεξόδους των υδάτων του αγίου Πνεύματος. Ο Ιησούς σαν Μεσσίας – μεσίτης Θεού και ανθρώπων είναι ο διδάσκαλος είναι η Σοφία του Θεού, είναι ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που δρόσισε το πρόσωπο της γης. Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία. Καθηγητού Ιωάννη Φουντούλη

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού, το παν. Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού.

Όλο το μυστικό είναι η αγάπη, ο έρωτας στον Χριστό. Το δόσιμο στον κόσμο τον πνευματικό. Ζει μέσα σ’ άλλον κόσμο. Εκεί που η ψυχή χαίρεται, εκεί που ευφραίνεται, που ποτέ δεν χορταίνει. Είναι μία πανήγυρις και το κέντρο όλης της χαράς είναι το πρόσωπο του Χριστού.

Για να μη ζείτε στο σκοτάδι, γυρίστε το διακόπτη της προσευχής, ώστε να έλθει το θείο φως στην ψυχή σας. Στο βάθος του είναι σας, θα φανεί ο Χριστός. Εκεί, στο βάθος είναι η Βασιλεία του Θεού.
Έργο μας είναι προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς…

«Η σοφία ωκοδόμησεν εαυτή οίκον και υπήρεισε στύλους επτά, εσφαξε τα εαυτής θύματα, εκέρασεν εις κρατήρα τον εαυτής οίνον, και ητοιμάσατο την εαυτής τράπεζαν. απέστειλε τούς εαυτής δούλους, συγκαλούσα μετά υψηλού κηρύγματος επί κρατήρα λέγουσα. ος εστιν άφρων, εκκλινάτω πρός με, και τοις ενδεέσι φρενών είπεν, Έλθετε, φάγετε των εμων άρτων, και πίετε οίνον, όν εκέρασα υμίν». (Παροιμ. 9: 1-15)
–Θησαυρό ηύραμε! Σοφία είναι ο Χριστός. Εδώ μιλάει ξεκάθαρα για την Εκκλησία, για τα επτά μυστήρια και κυρίως για το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Εγώ τα έχω χωνεμένα και τα βγάζω τώρα, έτσι μου ‘ρχονται από μέσα μου. Αλλά πως θα αγαπήσομε τη σοφία, για να μας αγαπήσει κι εκείνη; Πως θα αναπτυχθεί αυτή η σχέση, όταν ζει κανείς ακόμη με τα πάθη; Και ο απόστολος Παύλος στην αρχή, πριν να τον πλημμυρίσει η χάρις, έλεγε: «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος, τις με ρυσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου; ». Αλλά μετά, που ζούσε μέσα του τον Χριστό, συνεχώς έλεγε: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοι Χριστός. Και συνέχομαι δε εκ των δυο, την επιθυμίαν έχων εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι, πολλώ μάλλον κρείσσον….».…

Στο βιβλίο των Παροιμιών παρουσιάζεται όλο το μεγαλείο, η πηγή και οι δωρεές της σοφίας. Συγκεκριμένα στο όγδοο κεφάλαιο. Διαβάστε μου.

Είδατε που ονομάζει τον Ιησού Χριστό Σοφίαν του Θεού; Σοφία, λοιπόν, είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού. Και όλα τα γνωρίσματα της σοφίας είναι και γνωρίσματα του Υιού του Θεού. Ο Χριστός είναι η Σοφία. Το βλέπουμε αυτό και στον απόστολο Παύλο. Λέει. Ο Χριστός είναι «σοφία από Θεού και δύναμις».
Διαβάστε μου από την αγαπημένη μου, την Σοφία Σολομώντος. Διαβάστε μου τον ύμνο προς την σοφία.

Έχω τρέλα, μέθη, θεία μέθη. Δεν τα χορταίνω. Λέει και στην Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως: «Και ούτω του τήδε βίου απάρας επ’ ελπίδι ζωής αιωνίου, εις την αίδιον καταντήσω ανάπαυσιν, ένθα ο των εορταζόντων ήχος ο ακατάπαυστος και η απέραντος ηδονή των καθορώντων του Σου προσώπου το κάλλος το άρρητον. Συ γαρ ει το όντως εφετόν και η ανέκφραστος ευφροσύνη των αγαπώντων Σε, Χριστέ ο Θεός ημών και Σε υμνεί πάσα η Κτίσις εις τους αιώνας».

Είναι μια πανήγυρις και το κέντρο όλης της χαράς είναι το πρόσωπο του Χριστού. Τι είναι ακριβώς, δεν μπορούμε στο βάθος να το καταλάβουμε, διότι ο Θεός είναι μυστήριο, είναι σιωπή, είναι άπειρος. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός, αλλά υπάρχει παντού.
Θεό ζούμε, Θεό αναπνέουμε, αλλά δεν μπορούμε να αισθανθούμε το μεγαλείο Του, την πρόνοιά Του. Συχνά κρύβει τις ενέργειες της Θείας Του πρόνοιας. Όταν, όμως, αποκτήσουμε την αγία ταπείνωση, τότε τα βλέπουμε όλα κι όλα τα ζούμε.
Ζούμε τον Θεό ολοφάνερα κι αισθανόμαστε τα μυστήριά Του. Τότε πιά αρχίζουμε να Τον αγαπάμε. Κι αυτό είναι κάτι που το ζητάει Εκείνος. Είναι το πρώτο που ζητάει για τη δική μας ευτυχία, όπως λέει: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου. αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή» (Ματθ. 22, 37-38).

Μια τέτοια αγάπη είχαν οι άγιοι.

Ομιλία
για το πώς η σοφία κηρύσσεται παντού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Σοφία ἐν ἐξόδοις ὑμνεῖται, ἐν δὲ πλατείαις παῤῥησίαν ἄγει·ἐπ᾿ ἄκρων τειχέων κηρύσσεται, ἐπὶ δὲ πύλαις δυναστῶν παρεδρεύει, ἐπὶ δὲ πύλαις πόλεως θαῤῥοῦσα λέγει· (Παροιμίες 1: 20-21).

Η Σοφία του Θεού είναι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δια του οποίου δημιουργήθηκε κάθε δημιούργημα. Ό, τι δημιουργήθηκε φανερώνει τον Παντοδύναμο Δημιουργό του, τόσο αυτό που είναι στους αγρούς, όσο και αυτό που βρίσκεται στις πολιτείες. Στους αγρούς είναι μια καθαρή και φωτεινή φύση, ενώ στην πόλη είναι ο άνθρωπος με τα επαγγέλματα και τις δεξιότητές του. Η Σοφία του Θεού φωνάζει και δεν ψιθυρίζει, σε όλη τη φύση και μέσα από όλα τα ωφέλιμα επαγγέλματα και τις ικανότητες του ανθρώπου. Η [Σοφία] καλύπτει όλους τους αγρούς, γεμίζει όλη την πόλη και είναι πάνω από τη γη και κάτω από τη γη, στα ύψη των αστεριών και στα βάθη των θαλασσών. Όποιος θέλει να την ακούσει μπορεί να την ακούσει σε κάθε τόπο, αυτός που θέλει να μάθει από αυτήν και να είναι ευτυχισμένος από αυτήν μπορεί να διδάσκεται και να χαίρεται σε κάθε τόπο.

Έτσι, η Σοφία του Θεού είναι αισθητή και εμφανής σε όλα τα δημιουργήματα του κόσμου εξ αρχής. Όμως η Σοφία του Θεού είναι πιο αισθητή και πιο εμφανής στους προφήτες και σε άλλους ανθρώπους του Θεού, που αξιώθηκαν να την προσεγγίσουν έξω από την κτιστή φύση. Μέσα από το στόμα τους, η Σοφία του Θεού κηρύχθηκε στους αγρούς, στις πόλεις, στους δρόμους των πόλεων και στις πόρτες των ανθρώπων.

Αλλά, η Σοφία του Θεού είναι πιο εμφανής και πιο διαυγής στο πρόσωπο του ίδιου του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, η Σοφία του Θεού φανερώθηκε εν σαρκί και εκδηλώθηκε στους ανθρώπους με τη θαυματουργή δύναμη και το κάλλος Της. Αυτή η Σοφία του Θεού δεν μιλά διαμέσου των πραγμάτων ούτε μέσω των ανθρώπων, αλλά μιλάει αφ’ Εαυτής και εξ Αυτής μόνον, προσωπικά και άμεσα. Με τη Σοφία Του ο Κύριος επλήρωσε ολόκληρο τον κόσμο μέσω της αγίας Εκκλησίας Του, έτσι ώστε να μπορεί κανείς να πεί ότι σήμερα, όπως και πριν από είκοσι αιώνες στην Παλαιστίνη, Αυτός, μέσω των υπηρετών του Λόγου, κηρύσσει στους αγρούς, στους δρόμους, στα πλήθη των ανθρώπων απανταχού της γης, σε όλες τις πόλεις και σε όλες τις πόρτες των ανθρώπων .

Ω! αδελφοί μου, ας ανοίξουμε τις θύρες των ψυχών μας στη Σοφία του Θεού, την ενσαρκωμένη στο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού!

Ω! Κύριε Ιησού, η Σοφία και η Δύναμις του Θεού, άνοιξε τις ψυχές μας και σκήνωσε μέσα ς’ αυτές!.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούνιος), Εκδ. Άθως.

π. Σωφρονίου Σαχάρωφ

Ο Θεός εμφύσησε την πνοή του στον άνθρωπο και ελκυόμαστε προς αυτόν. Βασανιζόμαστε από την επιθυμία να τον φθάσουμε, να είμαστε ενωμένοι μαζί του σ’ όλη την αιωνιότητα. Μας καλεί. Μας περιμένει με αγάπη. Αυτή η δίψα για το Θεό χρωματίζει την ζωή μας ολόκληρη και σ’ αυτή την κατάσταση περιμένουμε μέχρι τη μέρα του θανάτου μας…

Ο Χριστός δίψασε για να γνωρίσουμε τον Πατέρα. Μας προσκάλεσε λέγοντας: «Ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. 7,3.7). «Ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση» (Ιωάν. 6,35). «Ός δ’ αν πίη εκ του ύδατος ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ό δώσω αυτώ γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 4,14). «Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. 14,6). Και εμείς στη βιασύνη μας να ρθούμε προς τον Πατέρα επικαλούμαστε το όνομα του Υιού του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με, τον αμαρτωλόν».

Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου π. Σωφρονίου Σαχάρωφ «Η ζωή Του ζωή μου».

Μεσοπεντηκοστής, εορτή της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη
https://iconandlight.wordpress.com/2016/05/24/%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82%CE%B5%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF/

Ο Χριστός είναι η Σοφία του Θεού, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού, που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές. Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/12/%ce%bf-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%83%ce%bf%cf%86%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b5%ce%bf%cf%8d-%ce%b7-%cf%80%ce%b7%ce%b3%ce%ae/

Ο Άγιος απόστολος Κάρπος είδε τον Χριστό να του λέγει: Χτύπα, Κάρπε εμένα, διότι εγώ είμαι έτοιμος να πάθω πάλι, προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι.
https://iconandlight.wordpress.com/2020/05/25/%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%ba%ce%ac%cf%81%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%b4%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83/

Αναγνώσματα Εσπερινού:
Προφητεία Μιχαίου (Κεφ. Δ’, 2 ς’, 2 Ε’, 4)
Προφητεία Ησαΐου (Κεφ. ΝΕ’, 1)
Παροιμίες (Κεφ. θ’, 1)

Απόστολος: Πράξεις 14: 6-18
Ευαγγέλιο Θ. Λειτουργίας: Ιωάννη 7: 14-30

Απολυτίκιον Μεσοπεντηκοστής Ήχος πλ. δ’

Μεσούσης της εορτής, διψώσάν μου την ψυχήν, ευσεβείας πότισον νάματα ότι πάσι Σωτήρ εβόησας· ο διψών, ερχέσθω προς με και πινέτω· Η πηγή της ζωής, Χριστέ ο Θεός δόξα σοι.

Δόξα… Και νυν… Ήχος πλ. δ’

Μεσούσης της εορτής, διδάσκοντός σου Σωτήρ, έλεγον οι ιουδαίοι, Πώς ούτος οίδε γράμματα, μη μεμαθηκώς; αγνοούντες, ότι σύ ει η σοφία, η κατασκευάσασα τον κόσμον, Δόξα σοι.

Καθίσματα  Ήχος πλ. δ’
Την Σοφίαν και Λόγον

Εστηκώς εν τω μέσω τού ιερού, μεσαζούσης ενθέως της εορτής, ο διψών, ανέκραζες, ερχέσθω πρός με και πινέτω, ο γαρ πίνων εκ τούτου, τού θείου νάματος, ποταμούς εκ κοιλίας, εκρεύσει δογμάτων μου, όστις δε πιστεύει, εις εμέ τον σταλέντα, εκ θείου Γεννήτορος, μετ’ εμού δοξασθήσεται, Διά τούτο βοώμέν σοι, Δόξα σοι, Χριστέ ο Θεός, ότι πλουσίως εξέχεας τα νάματα, της σης φιλανθρωπίας τοις δούλοις σου.

Δόξα… Και νυν…

Της σοφίας το ύδωρ και της ζωής αναβρύζων τω κόσμω, πάντας Σωτήρ, καλείς τού αρύσασθαι, σωτηρίας τα νάματα, τον γαρ θείον νόμον σου, δεχόμενος άνθρωπος, εν αυτώ σβεννύει, της πλάνης τούς άνθρακας, όθεν εις αιώνας, ου διψήσει, ου λήψει, τού κόρου σου Δέσποτα βασιλεύ επουράνιε, Διά τούτο δοξάζομεν, το κράτος σου, Χριστέ ο Θεός, των πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι, καταπέμψαι πλουσίως τοις δούλοις σου.

Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε

Ο πάντων επιστάμενος, των καρδιών λογισμούς εν μέσω ανέκραζε του ιερού εστηκώς, τοις ψεύσταις λέγων αλήθειαν· Τι ζητείτε πιάσαι, εμέ τον ζωοδότην; εορτής μεσαζούσης, εκβοών παρρησία· Μη την κατ’ όψιν κρίσιν κρίνετε παράνομοι.

Κανών β’, Ωδή ζ’, της Εορτής
Ήχος πλ. δ’ Των Χαλδαίων η κάμινος

Ο εσθίων τον άρτον σου, ζήσεται αιωνίως, και ο πίνων το αίμά σου, εν σοι μένει Σωτήρ μου, και συ εν αυτώ μένεις, και αναστήσεις αυτόν, εν τη εσχάτη ροπή.

Κάθισμα Μεσοπεντηκοστής Ήχος πλ. δ’. Την Σοφίαν και Λόγον

Της σοφίας το ύδωρ και της ζωής αναβρύζων τω κόσμω, πάντας Σωτήρ, καλείς του αρύσασθαι, σωτηρίας τα νάματα· τον γαρ θείον νόμον σου, δεχόμενος άνθρωπος, εν αυτώ σβεννύει, της πλάνης τους άνθρακας· όθεν εις αιώνας, ου διψήσει, ου λήψει, του κόρου σου Δέσποτα βασιλεύ επουράνιε. Διά τούτο δοξάζομεν, το κράτος σου, Χριστέ ο Θεός, των πταισμάτων άφεσιν αιτούμενοι, καταπέμψαι πλουσίως τοις δούλοις σου.

Κάθισμα Ήχος δ’ Ταχύ προκατάλαβε

Ο πάντων επιστάμενος, των καρδιών λογισμούς εν μέσω ανέκραζε του ιερού εστηκώς, τοις ψεύσταις λέγων αλήθειαν· Τι ζητείτε πιάσαι, εμέ τον ζωοδότην; εορτής μεσαζούσης, εκβοών παρρησία· Μη την κατ’ όψιν κρίσιν κρίνετε παράνομοι.

Εξαποστειλάριον
Ήχος γ’ Ο ουρανόν τοις άστροις

Ο τον κρατήρα έχων, των ακενώτων δωρεών, δος μοι αρύσασθαι ύδωρ, εις άφεσιν αμαρτιών, ότι συνέχομαι δίψη, εύσπλαγχνε μόνε οικτίρμον.

Εις τους Α ι ν ο υ ς
Ως γενναίον εν Μάρτυσιν Ήχος δ’

Η σοφία και δύναμις, του Πατρός το απαύγασμα, Λόγος ο αΐδιος, και Υιός του Θεού, εν ιερώ παρεγένετο, σαρκί και εδίδασκεν Ιουδαίων τους λαούς, τους δεινούς και αγνώμονας και εθαύμαζον, της σοφίας τον πλούτον εκβοώντες· Πόθεν γράμματα γινώσκει παρ’ ουδενός μη μεμαθηκώς;

Μωϋσέα ελίθασαν οι δεινοί και παράνομοι, Ιουδαίων σύστημα το αχάριστον, τον Ησαΐαν δε έπρισαν, ξυλίνω εν πρίονι, εν βορβόρω τον σοφόν, Ιερεμίαν ενέβαλον· τον δε Κύριον, εν Σταυρώ ανυψούντες, επεβόων· Τον ναόν ο καταλύων, σώσον σαυτόν και πιστεύσομεν.

Κοινωνικόν
Ο τρώγων μου την Σάρκα, και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ, είπεν ο Κύριος.

iconandlight.wordpress.com