Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος: Ὁ θαυματουργὸς πολύπαθος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

 

Τοῦ Λάμπρου Κ. Σκόντζου, 

Θεολόγου - Καθηγητοῦ

Ἡ ἐμφάνιση ἁγίων στὴν Ἐκκλησία μας σὲ κάθε ἐποχὴ εἶναι τὸ μόνιμο θαῦμα. Οὐδέποτε ὑπῆρξε ἐποχὴ στὴ δισχιλιόχρονη πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἐμφανιστεῖ ἅγιος. Ὅπως σὲ κάθε ἐποχή, ἔτσι καὶ στοὺς νεώτερους καὶ σύγχρονους καιροὺς ἀναδεικνύει ὁ Θεὸς ἁγίους γιὰ τὴ δόξα τὴ δική Του καὶ τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν ἀρωγὴ τῶν πιστῶν. Ἕνας ἀπὸ τοὺς νέους λαοφιλεῖς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσσος.

Ἦταν Ρῶσσος στὴν καταγωγὴ καὶ εἶχε γεννηθεῖ στὴ Ν. Ρωσία, τὴ σημερινὴ Οὐκρανία, στὰ 1690 ἀπὸ εὐσεβῆ οἰκογένεια. Κατατάχτηκε στὸν ρωσικὸ στρατὸ νὰ ὑπηρετήσει τὴ στρατιωτική του θητεία, ὅταν ἡ πατρίδα του βρισκόταν σὲ πόλεμο μὲ τὴν Τουρκία (1711-1718). Ὁ νεαρὸς Ἰωάννης πολεμοῦσε μὲ ἡρωισμὸ στὸν αὐτοκρατορικὸ στρατό, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑποστεῖ ταπεινωτικὲς ἧττες ἀπὸ τὰ ἀκατάβλητα τουρκικὰ στρατεύματα. Στὴ μάχη ἀνακατάληψης τοῦ Ἀζὼφ πιάστηκε αἰχμάλωτος, μαζὶ μὲ χιλιάδες ἄλλους συμμαχητές του καὶ ὁδηγήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐν μέσω ἐξευτελισμῶν. Ἀπὸ ἐκεῖ προωθήθηκε στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας, στὸ χωριὸ Προκόπιο, ὅπου δόθηκε στὴν κατοχὴ ἐνός  Ἀγά, ὁ ὁποῖος ἠγεῖτο στρατοπέδου Γενιτσάρων. Ἐν μέσω πρωτοφανῶν ἐξευτελισμῶν καὶ σκληρῶν βασανιστηρίων τοῦ ἀνατέθηκε νὰ...

περιποιεῖται τὰ ζῶα καὶ νὰ μένει μαζί τους στοὺς βρώμικους ἀπὸ τὶς κοπριὲς στάβλους.

Ὁ ἴδιος, ἔχοντας ἀκράδαντη πίστη στὸ Χριστό, θεωροῦσε τὴν παραμονή του στὸ στάβλο ὡς εὐλογία, θυμίζοντάς του ὅτι καὶ ὁ Λυτρωτὴς μας γεννήθηκε σὲ στάβλο. Ἐπίσης δεχόταν μὲ πλήρη ἀνεξικακία τὶς ταπεινώσεις καὶ τὰ βασανιστήρια τῶν βαρβάρων ἀλλοθρήσκων. Πρότυπό του ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος συγχώρησε τοὺς σταυρωτές Του! Ὅταν τὸν ξυλοκοποῦσαν, τὸν ἄφηναν νηστικὸ γιὰ μέρες καὶ τὸν ταπείνωναν, ψιθύριζε τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «ποιὸς μπορεῖ νὰ μὲ χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μου; Θλίψις ἢ στενοχώρια ἢ διωγμὸς ἢ γυμνότης ἢ αἰχμαλωσία;» (Ρωμ. 8,35). Ἐκτελοῦσε μὲ πρωτοφανῆ προθυμία τὶς ἀγγαρεῖες ποὺ τὸν ὑπέβαλλαν οἱ ἀπάνθρωποι ἄνθρωποι τοῦ Ἀγά. Ἀποροῦσαν μὲ τὴν ὑπομονή, τὴν καλοσύνη καὶ τὴν ἀνεξικακία του καὶ γι’ αὐτὸ ἄρχισαν νὰ μαλακώνουν τὴν θηριωδία τους, νὰ τοῦ δείχνουν μία κάποια συμπάθεια καὶ νὰ τὸν ἀποκαλοῦν «βελή», δηλαδὴ ἅγιο! Μάλιστα ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ δείξει τὴν εὔνοιά Του πρὸς τὸν εὐσεβῆ Ἰωάννη μὲ ἕνα ἀσυνήθιστο θαῦμα. Κάποτε ὁ Ἀγὰς ἀφέντης του εἶχε ταξιδέψει στὴν Μέκκα τῆς Ἀραβίας γιὰ προσκύνημα. Ἐκεῖ ἔλαβε ἀνεξήγητα ἕνα πιάτο ζεστὸ φαγητὸ σὲ πιάτο ποὺ ἔφερε τὸ οἰκόσημό του. Ὅταν ἐπέστρεψε στὸ Προκόπιο ἐξέτασε τὴν ὑπόθεση καὶ ἀποκαλύφτηκε ὅτι τοῦ τὸ ἔστειλε θαυματουργικὰ ὁ Ἰωάννης!

Ἀπὸ τότε σταμάτησαν τὰ βασανιστήρια. Τοῦ προτάθηκε νὰ φύγει ἀπὸ τὸ στάβλο, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἀρνήθηκε καὶ παρέμεινε ἐκεῖ προσευχόμενος μέρα καὶ νύχτα. Ζητοῦσε κρυφὰ καὶ κοινωνοῦσε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Στὶς 27 Μαΐου τοῦ 1730 ἔστειλε μήνυμα στὸν ἱερέα τοῦ χωριοῦ νὰ τὸν κοινωνήσει. Ὁ ἱερέας τοῦ ἔστειλε τὴ Θεία Κοινωνία κρυμμένη σὲ ἕνα μῆλο, ποὺ εἶχε κουφώσει, φοβούμενος τοὺς Τούρκους. Κοινώνησε καὶ παρέδωσε ἤρεμα τὸ πνεῦμα του στὸ Χριστό, ποὺ τόσο εἶχε ἀγαπήσει καὶ μιμηθεῖ στὴ σύντομη ζωή του.

Οἱ Χριστιανοὶ τοῦ Προκοπίου ζήτησαν τὸ σῶμα τοῦ ἁγίου καὶ τὸ ἔθαψαν μὲ μεγάλες τιμές. Στὴν κηδεία του ἔλαβαν μέρος καὶ πολλοὶ Ἀρμένιοι καὶ Τοῦρκοι, οἱ ὁποῖοι εἶχαν μάθει γιὰ τὴν ἁγία ζωή του.

Τὸ 1733 ὁ εὐλαβὴς ἱερέας ποὺ κοινωνοῦσε τὸν ἅγιο Ἰωάννη καὶ ἤξερε γιὰ τὰ μαρτύριά του, τὸν εἶδε στὸν ὕπνο του, ὁ ὁποῖος τοῦ ἀποκάλυψε πὼς τὸ σῶμα του δὲν ὑπέστη φθορὰ καὶ τοῦ ζήτησε νὰ κάνουν ἐκταφὴ καὶ νὰ τὸ ἔχουν μαζί τους στοὺς αἰῶνες γιὰ εὐλογία καὶ προστασία. Ὁ ἱερέας δίστασε καὶ τότε ἕνα οὐράνιο φῶς εἶχε καλύψει τὸν τάφο καὶ μία πύρινη στήλη ἀνέβαινε στὸν οὐρανό. Οἱ πιστοὶ ἄνοιξαν τὸν τάφο καὶ βρῆκαν ὄντως ἀπόλυτα ἄφθορο τὸ σῶμα τοῦ Ἰωάννη, ἂν καὶ εἶχαν περάσει τριάμισι χρόνια ἀπὸ τὴν ταφή του, νὰ εὐωδιάζει! Τὸ μετέφεραν μὲ εὐλάβεια καὶ τιμὲς στὸ ναὸ τοῦ χωριοῦ, ὅπου ἄρχισαν νὲ ἐπιτελοῦνται θαύματα σὲ Χριστιανοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους.

Λίγο ἀργότερα σὲ σύρραξη τοῦ σουλτάνου μὲ τὸν πασὰ τῆς Αἰγύπτου Ἰμπραήμ, ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ σουλτάνου πασὰς Ὀσμᾶν ἔδωσε διαταγὴ νὰ καεῖ τὸ ἱερὸ λείψανο. Οἱ πιστοὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἔβλεπαν νὰ κατατρῶνε οἱ φλόγες τὸ θεοφόρο σῶμα. Ἀλλὰ τὴν ἄλλη μέρα, καὶ ἐνῶ εἶχε «χωνέψει» ἡ φωτιά, βρῆκαν τὸ τίμιο λείψανο καὶ πάλι ἄφθορο, ἁπλὰ μαυρισμένο! Οἱ φλόγες τὸ σεβάστηκαν! Τὸ τοποθέτησαν σὲ ἀργυρὴ λάρνακα καὶ ἐκεῖνο ἄρχισε καὶ πάλι νὰ κάνει θαύματα σὲ χριστιανοὺς καὶ μουσουλμάνους!

Κατὰ τὴ μικρασιατικὴ καταστροφὴ τοῦ 1922 οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι τοῦ Προκοπίου πῆραν μαζί τους τὸ ἱερὸ λείψανο καὶ τὸ μετέφεραν μὲ μύριους κινδύνους καὶ περιπέτειες στὴν Ἑλλάδα. Ἀπὸ τὸ λιμάνι τῆς Μερσίνας μεταφέρθηκε στὴ Χαλκίδα, μὲ ἔξοδα τῆς εὐσεβοῦς οἰκογένειας Παπαδόπουλου. Ἔμεινε ἐκεῖ ὡς τὸ 1925, ὁπότε μεταφέρθηκε ὁριστικὰ στὸ Νέο Προκόπιο τῆς Εὔβοιας. Τὸ 1930 θεμελιώθηκε περικαλλὴς ναὸς πρὸς τιμή του. Ἐκεῖ παραμένει τὸ τίμιο σκήνωμά του μέχρι σήμερα, σὲ βαρύτιμη λάρνακα καὶ μαρμάρινη περίτεχνη θολωτὴ βάση.

Τὸ Νέο Προκόπιο Εὐβοίας εἶναι ἕνα ἀπὸ τοὺς πλέον δημοφιλεῖς προορισμοὺς χιλιάδων πιστῶν ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό, κι αὐτὸ διότι μαρτυροῦνται ἄπειρα θαύματα ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰωάννη. Καραβάνια προσκυνητῶν καταφθάνουν καθημερινά, νὰ περάσουν μπροστὰ ἀπὸ τὴ λάρνακα τοῦ ἁγίου. Νὰ τὸν προσκυνήσουν. Νὰ τὸν παρακαλέσουν γιὰ τὰ προβλήματά τους ἢ νὰ τὸν εὐχαριστήσουν γιὰ τὰ ἐπιτελούμενα θαύματά του! 

orthodoxia-ellhnismos.gr