Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!
Christ is Risen! Truly He is Risen!
ХристосВоскрес! Воистину Воскрес!
ქრისტეაღსდგა! ჭეშმარიტადაღსდგა!
«Χαίρετε»! «Ειρήνη υμίν»
Ανάμνησης της θλιβεράς αλώσεως της Βασιλίδος των πόλεων (Τρίτη 29 Μαΐου 1453)
Αγία Θεοδοσία η Οσιομάρτυς η Κωνσταντινουπολίτισσα
Αγία Θεοδοσία η Παρθένος
Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Αλεξανδρείας
Άγιος Μαξιμίνος Επίσκοπος Τρεβήρων
Άγιος Σισίννιος ο Ιερομάρτυρας και οι συν αυτόν Μαρτύριος και Αλέξανδρος οι Μάρτυρες
Άγιος Ιωάννης ο διά Χριστόν σαλός
Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης ή Νάννος από τη Θεσσαλονίκη
Άγιος Ανδρέας ο Αργέντης
Άγιος Ευθύμιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Ζήλων (1921)
Εορτάζουν στις 29 Μαΐου.
Σύναξις των εν Μπούτοβο Νεομαρτύρων, στον Ρωσικό Γολγοθά, τόπος μαζικών εκτελέσεων Αρχιερέων, Κληρικών και πιστών της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκτελέστηκαν τουλάχιστον 20.756 άνθρωποι
Εορτάζουν το τέταρτο Σάββατο μετά το Πάσχα
…Η Δέσποινα ταράχθηκε κι εδάκρυσαν οι εικόνες
“Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι“.
Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός.
Στήβεν Ράνσιμαν
Για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως ο σερ Στήβεν Ράνσιμαν γράφει:
«Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μία ένδοξη κληρονομιά στα γράμματα και στην τέχνη. Είχε βγάλει χώρες ολόκληρες από τη βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμή του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες τη χριστιανοσύνη. Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός.
Το ζωηρό πνεύμα, τα ενδιαφέροντα και η αγάπη για την ομορφιά των Ελλήνων, η υπερήφανη ισχύς και η διοικητική ικανότητα των Ρωμαίων, η υπερβατική ορμή των χριστιανών της Ανατολής, που είχαν ενωθεί μαζί σε ένα ρευστό ευπαθές σύνολο, όλα τώρα, με την άλωση αποκοιμήθηκαν. Η Κωνσταντινούπολη με τους Οθωμανούς κατακτητές έγινε η έδρα της θηριωδίας της αμάθειας, της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας.
Μόνον στα ρωσικά παλάτια, που από πάνω τους φτερούγιζε ο δικέφαλος, το έμβλημα του οίκου των Παλαιολόγων, έμειναν για λίγους ακόμα αιώνες μερικά ίχνη βυζαντινά, μόνον εκεί και σε κάτι σκοτεινές αίθουσες κοντά στον Κεράτιο κόλπο, χωμένος ανάμεσα στα σπίτια του Φαναρίου, όπου ο Πατριάρχης διατηρούσε την άσημη αυλή του, έχοντας το ελεύθερο, από την πολιτικότητα του κατακτητή σουλτάνου και χάρη στους μόχθους του Γεωργίου Σχολαρίου, να κυβερνάει τον υπόδουλο χριστιανικό κόσμο και να του χαρίζει μία κάποια σιγουριά… Ο δικέφαλος αετός όμως δεν φτερουγίζει πια στη Ρωσία και το Φανάρι… ».
«Θρηνητικό Συναξάρι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου»
Φώτης Κόντογλου
… Κλάψετε πέτρες άψυχες. Μαρανθείτε δένδρα ανθισμένα, γιατί δεν είναι πλέον Μάιος δι’ εμάς από τότε που έκαψε τα φυλλοκάρδια μας εκείνος ο καταραμένος Μάιος.
Ο πλέον καλός μήνας, ο μοσχοβολημένος μήνας της χαράς, γίνηκε για εμάς ο πλέον ασβολερός, ξέρακας χειρότερος από τον Δεκέμβρην. Εμαράνθη το άνθος της καρδιάς μας. Έπεσεν ο στέφανος από την κεφαλήν μας. Από τότε, ωσάν να μην εξημέρωσε ποτέ, γιατί οι ημέρες μας είναι ωσάν τες νύκτες. Αηδόνια δεν λαλούν πλέον επάνω εις τα δένδρα μας, αμή μονάχα κόρακες και κουρούνες κράζουν λυπητερά. Μεγάλη εβδομάδα εγίνηκεν όλη η ζωή μας. Το σήμερον κρεμάται επί ξύλου εγίνηκε το τραγούδι μας. Ο Χριστός νεκρός και σταυροχεριασμένος μέσα εις το μνήμα γίνηκε το εικόνισμά μας. Τα τραγούδια μας εγίνηκαν ωσάν μοιρολόγια, το χρυσοκέρινον πρόσωπον της Παναγίας είναι φαρμακωμένον, οι άγιοί μας κοιτάζουν συλλογισμένοι και παραπονεμένοι. Τα χωριά μας είναι ωσάν μοναστήρια, τα σπίτια μας ωσάν ερημοκλήσια, οι μανάδες και οι αδελφάδες μας είναι ωσάν καλογριές μαυροφορεμένες. Οι πατεράδες μας ομοιάζουνε ωσάν ασκητάδες, τα παληκάρια μας είναι καταπικραμένα…
(Από το τεύχος 17 -18 /1953 του περιοδικού «Κιβωτός»)
***
Πάντοτε (και ιστορικά), η μετάνοια των λαών ήταν αυτή που έσωζε και ανύψωνε τους λαούς και η αμετανοησία αυτή που οδηγούσε σε θρήνους και αλώσεις.
Η προστασία του Θεού ήταν ολοζώντανη στο Βυζάντιο, εκδηλουμένη με θαυμαστές επεμβάσεις, όπως στον προχριστιανικό λαό του, τον αγνώμονα Ισραήλ.
Και όπως, όταν εκείνος μετανοούσε από τις θεήλατες μάστιγες, αιχμαλωσίες και λιμούς, τον βοηθούσε με λευκοφόρους Αγγέλους επάνω σε χρυσοχάλινα άλογα να τρέπουν σε άτακτη φυγή τους κατακτητές του (βιβλία Μακκαβαίων), έτσι σήκωνε φουρτούνες και καταπόντιζε αύτανδρα τα πλοία των πολιορκητών του.
Πολλοί δεν γνωρίζουν μια συνταρακτική πτυχή της αλώσεως της Πόλεως, κατά την οποία συνέβη κάτι υπερφυσικό, για να καταφανεί ότι ο Θεός ήταν εκείνος που προστάτευε το Βυζάντιο επί χίλια έτη.
Ο πορθητής Μωάμεθ, απελπισθείς από τη δίμηνη σχεδόν πολιορκία και τη μεγάλη φθορά των βαρβάρων ορδών του, αποφάσισε να εγκαταλείψει το κατακτητικό του εγχείρημα. Διέταξε το στρατό του να ετοιμασθεί για αναχώρηση.
Πράγματι, η διαταγή γινόταν πράξη, μέχρι τότε που ένας στρατηγός του τον εξορκίζει να κάνει μια τελευταία επίθεση, πείθοντάς τον με κοινή μαρτυρία του στρατού του ότι, ενώ σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας έβλεπαν οι στρατιώτες ένα λευκό σύννεφο να καλύπτει την Βασιλίδα των Πόλεων, την τελευταία νύχτα είδαν αυτή την φωτεινή νεφέλη να ανυψώνεται προς τον ουρανό, δίνοντας την ερμηνεία: «ο Θεός τους, τους εγκαταλείπει». Οπότε πεισθείς ο Μωάμεθ επιχείρησε την τελευταία και μοιραία έφοδό του με τα γνωστά δραματικά γεγονότα.
Αυτό το αναφέρει ο χρονικογράφος της αλώσεως, Δούκας. Η ερμηνεία των επιφανειακών συμπτώσεων (τραυματισμός Ιουστινιάνη και κερκόπορτα) δεν πείθει. Αυτά είναι εξωτερικά φαινόμενα που δεν εξαντλούν την εσωτερική αλληλουχία των αιτιών, που είναι η ανεξιχνίαστη βουλή του Θεού. Και «τις έγνω νουν Κυρίου;». Άλλωστε «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».
από το βιβλίο: «Η Μητέρα των Χριστιανών – Γιορτές και θαύματά της στον Άθωνα» – Ιερομόναχος Μάξιμος, Άγιον Όρος
Λέγεται, πως μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής, έβλεπε πάνω απο την Αγιά Σοφιά να εμφανίζεται μια παλάμη με πέντε ανοιχτά δάκτυλα. «Τι ήταν αυτό; Μούντζα;» «Μήπως ο Αλλάχ θέλει να μου δείξει ότι αποδοκιμάζει αυτό που έκανα, που κατέλαβα την πρωτεύουσα των βυζαντινών; Μήπως αυτό ήταν σημάδι της οργής Του απέναντί μου;» αναρωτιέται. Κανείς δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει τί σήμαινε αυτό, μέχρι που ο Άγιος Γεώργιος (Γεννάδιος) Σχολάριος, μετά από νηστεία και προσευχή 7 ημερών, του μετέφερε αυτό που του αποκάλυψε ο Θεός: «Με το όραμα αυτό, βασιλιά μου, ο Θεός σού στέλνει ένα μήνυμα: Ότι Αυτός σου έδωσε την Πόλη. Δεν την πήρες εσύ! Αν υπήρχαν έστω και πέντε αληθινοί χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη, δεν θα την κατακτούσες ΠΟΤΕ!».
Ούτε πέντε αληθινοί Χριστιανοί δεν βρέθηκαν ώστε ο Θεός να μην εγκαταλείψει την πόλη από την προστασία Του! Ο Θεός πάντοτε μετρούσε πόσους ενάρετους ανθρώπους έχει η κάθε πόλη πριν την αφήσει να καταστραφεί και άρει την προστασία του από αυτή.
Η Κωνσταντινούπολη έπεσε και το σκοτάδι απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Η ημισέληνος ανέτειλε κρύβοντας το λαμπρό φως του ήλιου.
Όμως από το μνήμη του “Ρωμιού” δεν εσβησε η υπόσχεση του φωτεινού εκείνου αγγέλου που παρηγορούσε την Παναγιά μας λέγοντας: “πάλε με χρόνους με καιρούς, πάλε δικά μας θα ΄ναι.” (ο Άγιος Γεννάδιος ήταν αυτός που με τους επίμονους αγώνες του κατέστησε ανεφάρμοστο στην πράξη τον ενωτικό όρο της συνόδου Φερράρας -Φλωρεντίας όπου μόνος ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός αντιπαρατάχθηκε κατά των δυτικών).
***
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:
«καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»!
Ο Θεός μας Έριξε στους Τούρκους για να μην Αλλοιωθούμε από τον Παπισμό!
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης, που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου, λέγει τα εξής φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν… Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κοκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ’ του [=χρήματα] και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη»[Ιωάννου Μενούνου, Κοσμά Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999, Διδαχή Ε’, σελ. 269- 270.].
Αυτός ο λόγος του Αγίου Κοσμά θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει: Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο Ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε, εξισλάμιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδε –με την παντογνωσία Του– ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν! Προτίμησε ο Θεός τη βαριά σκλαβιά των τεσσάρων αιώνων, από την εξωτερική «ελευθερία» που θα ήταν, όμως, πνευματική δουλεία! («Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; » Ματθ. 16:26) Ως εκ τούτου, κατά τον Άγιο, η Τουρκική σκλαβιά ήταν… ευλογία Θεού και ο Τούρκος ένα «τσομπανόσκυλο» που μας φύλαξε από τον Πάπα! (Βασίλειος Π. Κερμενιώτης )
***
Μετά την άλωση της πόλης έδωσε και άλλα δείγματα ο Θεός για να τους δείξει την αποστασία τους. Ένας ευσεβής μοναχός με πόνο ψυχής παρακαλούσε το Θεό να του δώσει μία εξήγηση, γιατί επέτρεψε να συμβεί αυτό το μεγάλο κακό για τον ελληνισμό και να βρεθεί στα χέρια απίστων και ο Θεός του απάντησε μέσα από ένα όραμα. Είδε δηλαδή πάνω στην Αγία Τράπεζα του ναού που προσευχόταν να έχει πάει μια γουρούνα και να έχει γεννήσει τα γουρουνάκια της. Θεέ μου λέει τι είναι αυτό, εξήγησε μου και ο Θεός του απάντησε ότι αυτά τα γουρούνια είναι καλύτερα από τους ιερωμένους, που έχουν προδώσει τη πίστη. Για τις πεποιθήσεις του, αλλά και τις πράξεις του ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παρά τη θυσία του στο τέλος, δεν ανακηρύχθηκε ποτέ άγιος. Όσο για το όραμα με τα πέντε δάκτυλα κάποιοι είπανε ότι η εξήγησή του είναι ότι μετά τους πέντε αιώνες η πόλη θα γυρίσει στους ορθοδόξους. Θα δούμε. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι όπως ήταν και τότε τις παραμονές της άλωσης και ο κόσμος βρίσκεται σε έναν φοβερό λήθαργο. Έτσι ο Θεός θα επιτρέψει βάσανα και διωγμούς για να μας επαναφέρει και πάλι στον ορθό δρόμο.
Γιατί έπεσε η Βυζαντινὴ αυτοκρατορία;
επίσκοπος Αυγουστίνος
Τίποτε, αγαπητοί μου, δεν είνε τυχαίο στον κόσμο. Ούτε μια σταγόνα νερού ούτε ένα φύλλο από τα δέντρα δεν πέφτει χωρίς κάποια αιτία. Κάθε πράγμα ή γεγονός έχει την αιτία του.
Οι άνθρωποι ερευνούν για να βρούν τα βαθύτερα αίτια. Αξιέπαινη η έρευνα της επιστήμης. Αλλ’ όχι σπάνια η έρευνα για να βρεθή η αιτία αποτυγχάνει• ο νούς των επιστημόνων πλανάται, λοξοδρομεί, πέφτει σε λαβύρινθο αμφιβολιών και βγάζει σφαλερά συμπεράσματα, που δεν δίνουν την εικόνα της πραγματικής αιτίας των γεγονότων.
Έτσι και προκειμένου για την αιτία της πτώσεως του Βυζαντίου.
Από όσα μαρτυρούν αυτόπτες και αυτήκοοι βγαίνει το συμπέρασμα, ότι «η απερίγραπτη εκείνη συμφορά δεν επήλθε μόνη της• ήταν αποτέλεσμα μιάς γενικής εξαχρειώσεως του έθνους, ότι κυρία αιτία δεν ήταν τόσο η δύναμι του κατακτητού όσο οι αμαρτίες που πλημμύρισαν τον πολιτικό, κοινωνικό και ιδιωτικό βίο» (Νικηφόρος Καλογεράς μτφρ.). Πράγματι η Πόλις και μαζί της η Βυζαντινή αυτοκρατορία έπεσε για τις αμαρτίες των κατοίκων της…
Ένα μικρό έθνος, που οι πολίτες του ζούν με φόβο Θεού κ᾽ είνε πρόθυμοι να ακούνε και γρήγοροι και δραστήριοι στο να εφαρμόζουν τους ηθικούς νόμους του, είνε αδύνατον να νικηθή, έστω και αν ο εχθρός που του επιτίθεται διαθέτη δεκαπλάσιες και εικοσαπλάσιες δυνάμεις• διότι ένας πιστός δούλος του Θεού θα καταδιώξη χίλιους απίστους και ασεβείς (Δευτ. 32,30. Ιησ. Ναυή 23,10). Έχει μαζί του σύμμαχο τον Κύριο! Ποιος άλλος μεγαλύτερος σύμμαχος υπάρχει από αυτόν; Αντιθέτως ένα μεγάλο έθνος, που οι πολίτες του είνε καθημερινοί παραβάτες των ηθικών νόμων και φρικτοί υβρισταί της θείας μεγαλωσύνης του Δημιουργού και ζούν μια ζωή αρπαγής και ακολασίας, το έθνος αυτό θα καταρρεύση. Τίποτε δεν θα μπορέση να του προσφέρη ο πιο ισχυρός εξοπλισμός, οι πλωτοί κολοσσοί στη θάλασσα, τα υπερφρούρια στον αέρα, τα τεχνητά τείχη στην ξηρά. Για ᾽κείνον που φοβάται το Θεό ο ιστός της αράχνης γίνεται φρούριο απόρθητο, ενώ για τον ασεβή, τον αναιδή περιφρονητή των εντολών του Κυρίου, θα έρθη στιγμή που και τα χαλύβδινα τείχη που τον προστατεύουν θα γίνουν πιο αδύναμα κι από ιστό αράχνης, ξερή καλαμιά που καίγεται μ᾽ ένα σπίρτο. Τίποτε δεν πρόκειται να σώση τον υπερήφανο ασεβή, τον αμετανόητο λαό. Όπως λέει ο Κύριος με το στόμα του προφήτου Οβδιού, «Εάν μετεωρισθής ως αετός και εάν ανά μέσον των άστρων θης νοσσιάν σου, εκείθεν κατάξω σε», δηλαδή• Αν υψωθής σαν αετός κι αν στήσης τη φωλιά σου ανάμεσα στα άστρα, από ᾽κεί θα σε κατεβάσω (Οβδ. 4).
Ο Θεός δεν στέκεται σαν ένας απαθής θεατής της ιστορίας των ανθρωπίνων πραγμάτων. Είνε ο δίκαιος Κριτής. Φαίνονται τα ίχνη του διά μέσου των σελίδων της ιστορίας. Διαβαίνει αμείβοντας την αρετή, τιμωρώντας την κακία, και απ᾽ το πικρό η άπειρη Σοφία του ξέρει να βγάζη το γλυκύ• απ᾽ την κοπριά τα ευωδιαστά άνθη της ειλικρινούς μετανοίας και ιεράς κατανύξεως, κι από τη δουλεία του 1453 το ηρωικό 1821.
Κάθε χρόνο, αγαπητοί μου, με αφορμή την επέτειο του θλιβερού γεγονότος της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, ας μελετούμε σοβαρά την ιστορία και, βλέποντας ότι η κυρία αιτία της συμφοράς εκείνης ήταν η αμαρτία που επλεόνασε, ας αντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα. Τα παθήματα των προγόνων ας γίνουν μαθήματα για μας. Το ένα, που πρέπει να ελκύση αμέριστη την προσοχή κλήρου και λαού, είνε τούτο• όλοι εμείς που κατοικούμε τη μαρτυρική αυτή γωνιά του κόσμου, «που φτάσαμε στα τέλη των αιώνων» (Α΄ Κορ. 10,11), αν αγαπούμε τον Κύριο, ας τηρούμε τις εντολές του, ας «αποστυγώμεν το πονηρόν» ας απεχθανώμαστε δηλαδή το κακό (‘Ρωμ. 12,9) οπουδήποτε κι αν το συναντήσουμε• συγκεκριμένα δηλαδή, να μισούμε δυνατά τη θεομπαιξία, τη σιμωνία, τη βλασφημία, τους όρκους, τη φιλοδοξία, την αρπαγή, την ακολασία, την κακή επιθυμία, τη φιλαργυρία, «την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρία» (Κολ. 3,5). Αυτά τα πάθη έγιναν οι νεκροθάφτες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Αυτά στάθηκαν οι ισχυρότεροι σύμμαχοι του κατακτητού. Χωρίς τη δική τους βοήθεια ποτέ ο Μωάμεθ ο Β΄ δεν θα έμπαινε στην Πόλι, η σημαία του σταυρού θα κυμάτιζε στον τρούλλο της Αγίας Σοφίας, και διαφορετική θα ήταν η εξέλιξι των γεγονότων.
Αδελφοί Έλληνες! Με πόνο ψυχής και δάκρυα σας προσφωνώ κατά τη θλιβερή αυτή επέτειο. Ας βάλουμε το χέρι στην καρδιά κι ας ρωτήσουμε καθένας τον εαυτό του κι ο ένας τον άλλο• Ζη μέσα μας η ορθή πίστι, η ανυπόκριτη αγάπη στον Κύριο και τον πλησίον; Αν είνε μαζί μας ο Κύριος, τότε η πατρίδα μας θα είνε απόρθητο φρούριο. Αν όμως πλήθυνε η ανομία, πάγωσε η αγνή αγάπη, νεκρώθηκε η Ορθόδοξος πίστις, υψώθηκαν ανάμεσά μας ξένοι βωμοί, νέα είδωλα του ψευτοπολιτισμού, τότε νέα συμφορά, μεγαλύτερη σε βάθος και έκτασι από την άλωσι της Κωνσταντινουπόλεως, θα πέση στο ταλαίπωρο έθνος μας. Ο «Θεός ου μυκτηρίζεται», δεν εμπαίζεται (Γαλ. 6,7). Είνε «πυρ καταναλίσκον», φωτιά που κατατρώει (Δευτ. 4,24• 9,3. Εβρ. 12,29). Κανένας έξυπνος οικονομικός συνδυασμός, καμμιά συμμαχία με ξένα κράτη δε θα μας σώση, αν απιστούμε και νεοειδωλολατρούμε και βλασφημούμε καπηλικώς τα θεία. Ιστό αράχνης υφαίνουμε, ένα λεπτό καλάμι θα μας διαλύση.
Αδελφοί Έλληνες! Από μας, όσο υπάρχει ακόμη καιρός, εξαρτάται η αποτροπή μιάς νέας συμφοράς. Εμπρός μας σήμερα βρίσκονται «η ζωή και ο θάνατος» (βλ. Δευτ. 30,19. Σ. Σειρ. 15,17)• η ζωή μαζί με το Χριστό, ο θάνατος μακριά από το Χριστό. Ας εκλέξουμε τη Ζωή την αθάνατη. Ας γευθούμε την αθάνατη Ζωή, το Χριστό, κοινωνώντας μαζί του με λόγια, με έργα και με τα μυστήρια. Ο Χριστός να πηγαίνη μπροστά και να οδηγή. Ο Χριστός ας βασιλεύση μέσα στην καρδιά μας. Αυτός ας ρυθμίζη την ατομική, την οικογενειακή και την εθνική μας ζωή. Αυτός και μόνο να είνε ο Θεός μας• το όνομά του έχουμε επικαλεσθή• εκτός από αυτόν δεν ξέρουμε άλλον. Αν προσπέσουμε εμπρός του με μετάνοια νινευιτική ζητώντας το άπειρο έλεός του, τότε υπάρχει ελπίδα, ελπίδα όχι απατηλή, ότι η πατρίδα μας απ᾽ το σκοτάδι θα βγη σε νέο φως, θα δη καλύτερες ημέρες, και σαν ορθρινό αστέρι θα λάμπη πάλι ανάμεσα στους λαούς Ανατολής και Δύσεως!
(†) επίσκοπος Αυγουστίνος
(αποσπάσματα άρθρου στο περ. «Κιβωτός», τ. 17-18/Μάιος 1953)
http://www.xrspitha.gr/archeio/2013/maios-2013/–giati-epese-he-byzantine-autokratoria
γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
για την ανάγκη μετανοίας
ως μήνυμα από τη θλιβερή επέτειο
της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης
…Αναρωτηθήκαμε γιατί χάσαμε το Βυζάντιο; Διότι σαν και σήμερα, το 1453, ἑάλω ἡ Πόλις… Κατελήφθη η Πόλις. Τη χάσαμε την Πόλη. Και η Πόλη δεν ήταν απλώς μόνο η Κωνσταντινούπολη, ήταν η πρωτεύουσα του απεράντου εκείνου βυζαντινού κράτους, το οποίο λίγο-λίγο φαγώθηκε και έμεινε μόνο μία πόλις, ως κράτος, μόνο μία πόλις, και αυτή η πόλις έπεσε αυτήν την ημερομηνία.
Ρωτήσαμε λοιπόν για ποιο λόγο έπεσε το Βυζάντιο; Εάν κάναμε αυτήν την αυτοκριτική και την κάναμε πάντοτε μέσα στην ιστορία, αλήθεια δεν θα κινδυνεύαμε να υποστούμε και νέες αλώσεις, και μάλιστα, αν θέλετε, και από τους ιδίους εχθρούς. Αγαπητοί μου, εκείνο που έκανε το Βυζάντιο να πέσει ήταν η αμαρτία.
«Οι αμαρτίες ελαττώνουν φυλές», λέει η Αγία Γραφή. Και η αμαρτία είναι εκείνη η οποία έκανε τους Ισραηλίτες να υφίστανται μέσα στην ιστορία πάρα πολλές περιπέτειες, μεγίστη των οποίων ήταν η αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Και ακόμη ο χωρισμός του βασιλείου τους σε δύο βασίλεια, στο βόρειο και στο νότιο βασίλειο. Και ο Θεός πάντοτε απειλούσε τιμωρίες, μία από τις οποίες ήταν και η συρρίκνωση των συνόρων, των ορίων του εβραϊκού κράτους. Ώστε λοιπόν βλέπει κανένας ότι και η συρρίκνωση των συνόρων είναι τιμωρία. Ποιος θα φανταζόταν ότι αυτό το σχήμα πάντα θα υπάρχει; Και υπάρχει. Είναι ως εξής το σχήμα αυτό. Είμαι κοντά στον Θεό, είμαστε κοντά στον Θεό, έχουμε την προστασία Του. Κάποια φορά αρχίζουμε να μην τηρούμε τις εντολές Του. Τότε επέρχεται μία αποστασία. Έρχεται ο Θεός και τιμωρεί. Μετανοούμε και με τη μετάνοιά μας επανερχόμαστε. Και μας δικαιώνει πάλι ο Θεός. Και πάλι παρανομούμε, και αυτό διαρκώς επαναλαμβάνεται, αυτό το σχήμα όπως σας είπα, Ιστορία.
Ώστε, τι είναι εκείνο που διορθώνει μία κατάσταση αποστασίας; Τι άλλο; Και συνεπώς με τη συνέπεια της τιμωρίας; Τι άλλο, παρά η μετάνοια. Γι’ αυτό, καλούμεθα σήμερα, αγαπητοί μου, να έχουμε μετάνοια. Όχι για το περιστατικό του 1453, αλλά για σύγχρονα περιστατικά. Για ρωτήσατε: «Γιατί χάσαμε την Κύπρο; Τη μισή Κύπρο περίπου;». Γιατί προηγήθηκε της εισβολής των εχθρών- τι προηγήθηκε;- πολιτικόν και εκκλησιαστικόν όργιον… Είναι τόσο κοντά μας αυτά… Είναι μόλις 20 χρόνια πίσω[:η ομιλία αυτή είχε εκφωνηθεί το 1994]. Είναι τόσο κοντά μας, που νομίζω ότι αν κανείς έχει στοιχειώδη μνήμη, και στοιχειώδη κρίση, μπορεί αυτά να τα αντιληφτεί…
Αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας αντιλαμβάνεστε ότι κινδυνεύει; Ξέρετε πόσοι είναι εκείνοι οι οποίοι διαρκώς την απειλούν για συρρίκνωση των συνόρων της; Πώς θέλετε να σας το πω; Είναι γνωστά πράγματα. Προχθές πάλι ειπώθηκε κάτι. Από ανατολάς; Η Τουρκία. Από βορρά; Φανερός εχθρός τα Σκόπια. Να χάσουμε τη Μακεδονία μας-ναι, γιατί έτσι θα γίνει…- και τη Θεσσαλονίκη μας; Μην κοιτάτε τους Βουλγάρους που «λουφάζουν»- επιτρέψατέ μου τη λέξη-, είναι εχθροί μας. Τους Αλβανούς; Το βλέπετε. Τρέχουσα κρίσις υπάρχει. Οι Ιταλοί, πίσω από τους Αλβανούς; Σίγουρα είναι αυτοί. Γι΄αυτό το 1939 πέρασαν στην Αλβανία, για να καταλάβουν την Ελλάδα. Το είδαμε. Το 1940. Το είδαμε. Μεγάλη Παρασκευή μπήκαν στην Αλβανία οι Ιταλοί, τότε, με σκοπό να καταλάβουν την Ελλάδα. Η Κρήτη μας; Κινδυνεύει. Τα νησιά του Αιγαίου; Κινδυνεύουν. Τα Δωδεκάνησα; Το ίδιο. Γύρω γύρω έχουμε εχθρούς.
Αποτέλεσμα τι θα είναι; Η συρρίκνωσις των συνόρων μας. Έχουνε κάνει και χάρτες οι εχθροί μας. Και… ξέρετε πού τοποθετούν τα όριά μας; Όχι τα τελευταία όρια που είχαμε, που ήταν εδώ η παραλία, που είμαστε τώρα, αυτή τη στιγμή εδώ στο Στόμιο, έως τους Γόνους που υπάρχει ακόμη ένα φυλάκιο, τότε που ήταν τα σύνορα με τους Τούρκους. Κάτω από τη Λαμία… Στο Σπερχειό ποταμό. Ούτε ολόκληρη θα είναι δική μας η Στερεά Ελλάδα. Τι μένει; Η Πελοπόννησος. Όλα τα άλλα τα χάνουμε…Μας αρέσει αυτό;
Αγαπητοί… Υστάτη στιγμή. Να μετανοήσουμε. Να μετανοήσουμε ακριβώς για να μας λυπηθεί ο Θεός. Διότι, αν προχωρήσουμε λίγο ακόμη, καμία προσευχή μας πια δε θα είναι ωφέλιμη. Σημειώσατε ότι είναι πολλές φορές γραμμένο- είναι και στον προφήτη Ιερεμία, και στον Ιεζεκιήλ- «μην προσεύχεσαι», να λέει ο Θεός στον προφήτη, «θα τους καταστρέψω». Υπάρχουν ανάλογες παραδόσεις για την Κωνσταντινούπολη. «Μην προσεύχεσαι για την Κωνσταντινούπολη· θα παραδοθεί…».
Λοιπόν. Έχουμε φοβερά προκαλέσει την θεότητα. Και μάλιστα, τη θεότητα του Ιησού Χριστού. Φοβερά έχουμε προκαλέσει· όχι μόνο με την απιστία μας, αλλά και με άλλες προκλήσεις κατά του Ιησού Χριστού. Πολύ φοβούμαι μήπως περάσαμε και τα όρια το να μην είναι πλέον ανεκτή η μετάνοιά μας… Ωστόσο οφείλουμε να μιλάμε για την μετάνοια.
Έτσι. Τι θα πει μετάνοια. Μετάνοια θα πει να έχω χάσει τον δρόμο μου και να γυρίζω πίσω. Να σκέπτομαι ότι «πού πάω από εδώ; Εδώ δεν είναι ο δρόμος μου». Να αρχίσω να σκέπτομαι διαφορετικά από ό,τι προηγουμένως. Να αλλάξω γνώμη. Να βλέπω αλλιώτικα τα πράγματα. Έκανα αμαρτίες; Τώρα να σταματήσω και να μην κάνω αμαρτίες. Να ήμουνα μακριά από τον Θεό και τώρα να προσεγγίσω τον Θεό. Να έχω λυπήσει τον Θεό και τώρα να Του δώσω χαρά. Όλα αυτά σημαίνουν μετά-βάζω παύλα-νοια. Τι θα πει αυτό; Αλλάζω μυαλό. Αυτό θα πει μετάνοια. Αλλάζω νουν. Αλλάζω σκέψη, αλλάζω τρόπο.
Και βέβαια, ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ποτέ δεν λύπησε τον Θεό και ποτέ δεν αμάρτησε; Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε λυπήσει τον Θεό. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε όλοι μας έχουμε ανάγκη από μετάνοια. Γι’ αυτό εξάλλου και κεντρικό σημείο του κηρύγματος του Ιωάννου του Βαπτιστού ήταν αυτό: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Και όταν ο Ιωάννης αποκεφαλίστηκε, ο Κύριος από το κήρυγμα του Ιωάννου ξεκίνησε. Και έλεγε και Εκείνος ακριβώς το ίδιο: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Για προσέξτε. Είπε «ἤγγικε». Δηλαδή, «έχει πλησιάσει». Η «βασιλεία τῶν οὐρανῶν» ποια ήταν; Η παρουσία του ιδίου του Ιησού Χριστού· διότι ο Ιησούς Χριστός είναι η Βασιλεία του Θεού. Όπως ακριβώς δεν μπορούμε να χωρίσουμε τον ήλιο από την ακτινοβολία του· δεν μπορούμε να πούμε ότι εδώ είναι ο ήλιος και εδώ είναι η ακτινοβολία του. Όπου ο ήλιος, εκεί και η ακτινοβολία του. Όπου ο Χριστός, εκεί και η βασιλεία Του. Συνεπώς, αφού ενηνθρώπισε ο Υιός του Θεού, και ήρθε τόσο κοντά μας, σημαίνει ότι η Βασιλεία του Θεού «ἤγγικεν»· δηλαδή πλησίασε.
Και, ακόμη, δεν είπε «μετανοήσατε», αλλά είπε «μετανοεῖτε», που σημαίνει ότι η μετάνοια δεν είναι παρά ένα διαρκές φαινόμενο. Δεν μπορώ να πω ότι μετανόησα και τελείωσα. Πρέπει πάντα να μετανοώ. Η μετάνοια δεν έχει ποτέ τέρμα. Όχι διότι ξανακάνω αμαρτίες, τουλάχιστον ελαφρές, αλλά και διότι είμαι στον χώρο μιας ανοχής, και πρέπει διαρκώς να δείχνω αυτήν την επιστροφή μου, αυτή τη μετάνοια, να έχω δηλαδή πνεύμα μετανοίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο άγιος Σισώης, ένας μεγάλος ασκητής, στην Αίγυπτο, πέθαινε, παρακάλεσε τους γύρω του-τον είχανε περικυκλώσει οι μαθητές του- και τους είπε: «Σας παρακαλώ αφήσατέ με λίγο μόνο για να βάλω αρχή μετανοίας». « Να βάλω αρχή μετανοίας», προσέξτε, «αρχή μετανοίας». Και ενώ είπε τα λόγια αυτά, ύστερα από λίγα λεπτά πέθανε· και έλαμψε το πρόσωπό του· και γέμισε ευωδία ο χώρος όπου ήταν η παρουσία του, το λείψανό του. Κατάλαβαν όλοι ότι είχε σωθεί, ότι είχε δικαιωθεί, ότι είχε θεωθεί. Κι όμως τι είπε; «Αφήσατέ με, να βάλω-ούτε λίγο, ούτε πολύ- αρχή μετανοίας».
Αγαπητοί μου, αυτή η αρχή της μετανοίας θα πρέπει να χαρακτηρίζει και εμάς. Να είμαστε οι άνθρωποι της μετανοίας. Μάλιστα, ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος την ονομάζει τη μετάνοια «μεμεριμνημένην» και αληθώς ενεργή. Τι θα πει «μεμεριμνημένη»; Μετοχή Παρακειμένου που θα πει: «φροντισμένη». Φροντισμένη μετάνοια. Όχι τυχαία μετάνοια. Όχι απλά μετανοώ, αλλά φροντίδα να αλλάξει πραγματικά η ζωή μου, ο τρόπος του σκέπτεσθαι. Και «αληθώς ενεργή» θα πει αληθινά να ενεργεί, να είναι φανερή, να έχει καρπό, όπως θα δούμε ευθύς παρακάτω. Αυτό σημαίνει ότι η μετάνοια δεν πρέπει να είναι η υπόθεση μιας στιγμής. Να πω: «μετανόησα». Κάποιας φοράς, κατευθύνσεως της ζωής μας. Μια κατάσταση επιπόλαια και σπασμωδική: μετανοώ, βλέπω σεισμό, γίνεται κακό, κινδυνεύει η ζωή μου και λέγω «μετανοώ», αλλά μία υπόθεση αληθινή, ειλικρινής, φροντισμένη, με καρπούς.
Ναι. Και οι καρποί της μετανοίας δίνουν την ταυτότητα ποιότητας της μετανοίας. Έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής: «Ποιήσατε οὖν καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας». Κάνατε λοιπόν, πραγματοποιήσατε λοιπόν καρπούς που να είναι άξιοι της μετανοίας. Ποιοι είναι αυτοί οι καρποί της μετανοίας; Ήμουν βλάσφημος; Τώρα, υμνώ και ευλογώ και δοξάζω τον Θεό· όχι απλώς δεν είναι βλάσφημος, αλλά προχωρώ να είμαι και εκείνος που ευλογεί τον Θεό. Ήμουν πόρνος; Τώρα είμαι εγκρατής· και ακόμη λέγω και στους άλλους, και ιδίως στα νέα παιδιά να αποφύγουν την ανηθικότητα. Ήμουν μέθυσος; Και αγόμουνα και φερόμουνα από το οινόπνευμα; Τώρα, όχι μόνο το σταματώ, αλλά άγομαι και φέρομαι από το Πνεύμα το Άγιο. Γι’ αυτό λέει ο Απόστολος: «Μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία». Αλλά τι; Να πληρώνεστε, να γεμίζετε από Πνεύμα Άγιο και να μεθάτε από το Πνεύμα το Άγιο. Αυτοί- για να μη μακρηγορώ- είναι οι καρποί της μετανοίας. Τότε μπορώ να μιλάω για μια μετάνοια.
Αλλιώτικα; Αν έχω μια μετάνοια της γλώσσης, απλώς μετανοώ, γρήγορα θα τη χάσω. Ίσως ίσως μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο· γιατί, ας φοβηθούμε και τούτο, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής στη συνέχεια, γιατί αν δεν αποφέρω καρπούς αξίους της μετανοίας, τότε κινδυνεύω, τι; Ιδού, λέει, «ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται». Ο μπαλτάς. «Πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται». Κόβεται κάθε δέντρο που δεν έχει καρπό καλό και σε πυρ βάλλεται· είναι η αιωνία κόλασις. …
Αν κάποιο αμάρτημα, αγαπητοί μου επιμένει, μην απελπιζόμαστε. Γιατί «πολλὰ τῷ χρόνῳ ἀνίατα», λέγει πάλι ο άγιος Ιωάννης, «παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά», για τον Θεό όμως όλα είναι δυνατά. Γαντζώσου από τον Θεό. Ενώσου από τον Θεό και θα σε βοηθήσει εκείνο που σήμερα το βλέπεις να μην περνάει, να περνάει και να θεραπεύεται.
Οι δαίμονες μάς ρίπτουν σε απόγνωση μετά από την αμαρτία. Μην τους πιστέψουμε. Έρχεται πριν την αμαρτία και μας λέγει: «Δεν είναι σπουδαίο πράγμα· πράξε την αμαρτία»· όταν τη διαπράξουμε λέγει: «Πώπω, μένεις ασυγχώρητος». Όχι. Θα αντιστρέψουμε τα πράγματα. Πριν από την αμαρτία θα λέμε: «Ο Θεός είναι φοβερός». Όταν όμως διαπράξουμε την αμαρτία θα πούμε: «Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και θα με συγχωρήσει».
...όταν με βαθιά επίγνωση αισθανόμαστε ότι είμαστε αιώνιοι χρεώστες του Θεού. Τότε έχω μετάνοια. …
Ακόμη μην πιστέψουμε στην τελειότητα. Λέγει η αγία Γραφή: «ὡς ῥάκος ἀποκαθημένης πᾶσα ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν- δικαιοσύνη θα πει αρετή-», έτσι λέγει ο Δαβίδ. Η δικαιοσύνη μας, η αρετή μας, η αγιότητά μας, είναι σαν το κουρέλι της εμμήνου ροής της γυναικός. «Ῥάκος» -κουρέλι-ἀποκαθημένης»- «ἀποκαθημένη» είναι αυτή που έχει την περίοδό της. Τέτοια, λέει, μοιάζει η αγιότητά μας. Τίποτα. Τίποτα… Ποτέ μη λέμε: «φτάσαμε». Ξέρετε πόσοι είναι οι Χριστιανοί εκείνοι που εξομολογήθηκαν μία φορά και κοινωνούν και νομίζουν ότι είναι φτασμένοι; Λάθος, λάθος… Θα λέμε με ταπείνωση ότι σήμερα, τώρα, κάθε στιγμή βάζω αρχή μετανοίας γιατί αισθάνομαι την αμαρτωλότητά μου· τότε, και μόνο τότε, θα έχω αξιοποιήσει το μεγάλο μυστήριο της μετανοίας που μου έδωσε η αγάπη του Χριστού και τότε, αν 5-10, δέκα εάν ήσαν την εποχή των Σοδόμων, δε θα καταστρέφονταν τα Σόδομα. Δέκα δίκαιοι, αλλά δεν ήσαν δέκα… Κι αν είμαστε 50-100 εδώ στον χώρο μας, στην Ελλάδα μας, τότε ο Θεός γι΄αυτούς, για το λεγόμενο «λεῖμμα», γι’ αυτό το υπόλοιπο των πιστών, των ἐν διαρκεῖ μετανοίᾳ εὐρισκομένων θα σώσει την πατρίδα μας.
29 Μαΐου 1453. Ας σταθεί αυτή η μνήμη τουλάχιστον μια αφετηρία να καταλάβουμε ότι πρέπει να έχουμε διαρκή τη μετάνοια και για τον εαυτό μας και για την πατρίδα μας.
Απομαγνητοφώνηση και ηλεκτρονική επιμέλεια κειμένου:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά …. ”Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/29/%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B1-%CE%B4%CF%85%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%AC/
Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και Προφητείες του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου για την Πόλη
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/29/%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7%CF%84%CE%B5%CE%AF/
Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική, και η Αγία Σοφία πάλι θα λειτουργήσει. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2017/05/28/17796/
Οι αλώσεις του 1204 και του 1453 απειλούσαν γεωγραφικά σύνορα. Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας. Αυτή απειλείται με νέα (τρίτη) άλωση. π. Γεώργιος Μεταλληνός
https://iconandlight.wordpress.com/2019/05/28/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-1204-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-1453-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%B3%CE%B5/
Χωρίς τον Χριστό, δεν υπάρχει λύση στην τραγωδία της επίγειας ιστορίας της ανθρωπότητος. Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ
https://iconandlight.wordpress.com/2019/02/22/27220/
Ο πόλεμος είναι η βέργα, πού ο Θεός τιμωρεί τα παιδιά του, για να τα αποτρέψει από την καταστροφή. Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2018/04/16/%CE%BF-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%89/
Βοήθα Άγιε μου Γιώργη, καλή μας Παναγιά,
να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. (Ανατ. Θράκη)
Ήχος πλ. α’, Χαίροις ασκητικών αληθώς
Δεύτε μαρτυρικήν αδελφοί, μετ’ εγκωμίων ανυμνήσωμεν φάλαγγα γενναίως αγωνισθείσα κατά βαρβάρων πολλών Κωνσταντίνου ταύτης προεξάρχοντος. Στρατόν γενναιότατον, ιερότατον σύνταγμα, συνασπισμόν τε αρραγή και ανίκητον τα της πίστεως και του γένους καυχήματα. Μάρτυρας της αλώσεως χορείαν την ένθεον, της εκκλησίας τους πρέσβεις τους δυνατώς ικετεύοντας, Χριστόν καταπέμψαι, τω λαώ αυτού ειρήνην και μέγα έλεος.
Χαίροις τροπαιοφόρος πληθύς οι εν πολέμοις ανδρικώς αριστεύσαντες, αστέρες οι διελθώντες διά βασάνων πολλών και την οικουμένην καταπλήξαντες. Την γην ουρανώσαντες και τα πάντα φωτίσαντες, οι εν τοις κόλποις Αβραάμ νυν θαλπόμενοι και χορεύοντες συν αγγέλων στρατεύμασι. Μάρτυρες της αλώσεως, τα άνθη τα πνέοντα οσμήν βεβαίας ελπίδος εις την του γένους ανάστασιν Χριστόν δυσωπείτε τω λαώ αυτού δοθείναι το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος πλ. Δ’.
Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,
ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια,
αναγράφω Σοι η Πόλις Σου, Θεοτόκε.
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,
εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον,
ίνα κράζω Σοι:
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου