Ορθοδοξία: Η Μεγαλομάρτυς του Χριστού, Φώτης Κόντογλου.

 

 

Άγιοι Είκοσι Έξι Οσιομάρτυρες Ζωγραφίτες (22 Πατέρες και 4 λαϊκοί), επι Βέκκου πατριάρχου λατινόφρονα μαρτυρήσαντες υπό των σταυροφόρων Λατίνων στη Μονή Ζωγράφου Αγ. Όρους: Θωμάς ηγούμενος, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαίος (ή Μιχαίας), Σίμων, Ιλαρίων, Ιάκωβος, έτερος Ιάκωβος, Ιώβ, Κυπριανός, Σάββας, Μαρτινιανός, Κοσμάς, Σέργιος, Μηνάς, Ιωάσαφ, Ιωαννίκιος, Παύλος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Δομέτιος, Παρθένιος οι οσιομάρτυρες και 4 μάρτυρες λαικοί των οποίων τα ονόματα είναι άγνωστα (22/9 και 10/10, +1284)
Βίκτωρ και 330 στρατιώτες, μάρτυρες στη Soleure Ελβετίας (286)
Ευλάμπιος και Ευλαμπία οι αυτάδελφοι μάρτυρες και οι μετ’ αυτών 200 μάρτυρες στη Νικομήδεια Βιθυνίας Μ. Ασίας (296)
Βασιανός ασκητής στην Κωνσταντινούπολι, από Συρία (5ος αι.)
Παυλίνος 1ος Επίσκοπος York Αγγλίας και 2ος Επίσκοπος Rochester Αγγλίας, απ’ τους 40 ιεραπόστολους του Αγ. Αυγουστίνου από Ρώμη σε Βρεταννία (644)
Θεόφιλος ομολογητής στην Στρουμίτσα (=παλαιά Τιβεριούπολι) Σκοπίων (8ος αι.)
Ανδρέας διά Χριστόν σαλός στην Τότμα Ρωσίας (1673)
Αμβρόσιος, Στάρετς της Όπτινα, ηγούμενος Μονής Όπτινα Ρωσίας και ιδρυτής Μονής στο Σαμορντίνο Ρωσίας, από Tambov Ρωσίας (1891)
Δημήτριος Σισόκιν, Πρεσβύτερος των φυλακών του Kazan Ρωσίας, ιερομάρτυς (1918)
Ο όσιος Χατζηφλουρέντζος (1969 – κοιμήθηκε ειρηνικά στην Μονή της Παναγίας της Αυγασίδoς)

Εορτάζουν στις 10 Οκτωβρίου.

Στίχοι 
Εις τους Αγίους Εικοσιεξ Οσιομάρτυρας Ζωγραφίτας 
Ως πυρίκαυστοι θυσίαι Κυρίῳ,
Οι εικοσιὲξ ωράθησαν εικότως.

Η Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Ακαθίστου («Χαίροβο») ή Προαγγελλομένη, που βρίσκεται στην Ιερά Μονή Ζωγράφου σχετίζεται με τα γεγονότα που συνέβησαν στο Άγιο Όρος με την άφιξη σ’ αυτό των απεσταλμένων του αυτοκράτορος Μιχαήλ Παλαιολόγου και του Πάπα, για να φροντίσουν για την εφαρμογή της «Ένωσης των δύο Εκκλησιών» (Ορθοδόξων και Παπικών), που αποφασίστηκε και υπογράφτηκε στην Σύνοδο του Λουγδούνου (Λυών) το 1274. Τότε Πατριάρχης ήταν ο Ιωάννης Βέκκος, ο οποίος ενώ στην αρχή ορθοδοξούσε, όσο λίγοι, στην συνέχεια άλλαξε γνώμη και έγινε υποστηρικτής της ενώσεως, πολέμιος των ανθενωτικών και ιδιαίτερα σκληρός και αμείλικτος κατά των Αγιορειτών.

Ο Μιχαήλ Παλαιόλογος, άνθρωπος φιλόδοξος και πανούργος, όταν στις 25 Ιουλιου 1261 ο στρατηγός Αλέξιος Στρατηγόπουλος, κατέλαβε την Πόλη, εποφελούμενος την Απουσία των Λατίνων σε εκστρατεία στον Πόντο, ενήργησε ως εξής. Χωρίς χρονοτριβή, στέφθηκε αυτοκράτορας στην Αγία Σοφία, αφού προηγουμένως φρόντισε να τυφλώσει τον νόμιμο κληρονόμο του θρόνου Ιωάννη Λάσκαρη. Για να μπορέσει να εξευμενίσει τους Λατίνους και κυρίως τον Πάπα, που ποτέ δεν θα συγχωρούσε την τόσο εξευτελιστική απώλεια της Κων/πολης, προχώρησε σε φιλοφρονήσεις, αναγνωρίσεις πρωτείων και προνομίων, που ουσιαστικά ισοδυναμούσε με την υποταγή της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας στην Παπική δικαιοδοσία. Στην δικαιοδοσία του Μιχαήλ Παλαιολόγου θα έμεινε η διοικητική αρμοδιότητα και η πολιτειακή κυριαρχία της αυτοκρατορίας. Έτσι ενήργησε όλα εκείνα τα λυπηρά και επώδυνα για ένωση που εκτεταμένα είναι γραμμένα στην Βυζαντινή και Εκκλησιαστική Ιστορία. Έτσι βρέθηκαν άνθρωποι του Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου στο Άγιο Όρος και μετά από το Πρωτάτο κατευθύνθηκαν προς « επίσκεψη» της Ιεράς Μονής Ζωγράφου.

Σε μια τοποθεσία, που απέχει αρκετή απόσταση από το μοναστήρι του Ζωγράφου και κοντά σε ένα δρόμο, που οδηγεί σ’ αυτό ασκήτευε ένας πολύ ενάρετος γέροντας, που επειδή αισθανόταν μεγάλη ψυχική ευφροσύνη από το περιεχόμενο των τροπαρίων και των Χαιρετισμών του Ακαθίστου Ύμνου, απόκτησε την συνήθεια να τον διαβάζει όρθιος μπροστά από την εικόνα της Θεοτόκου (στην οποία αναφερόμαστε) πολλές φορές το εικοσιτετράωρο. Εκείνη την μέρα και ενώ αυτός βίωνε υπερκόσμιες καταστάσεις και τα χείλη του πρόφεραν δυνατά το «Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε», άκουσε την Παναγία να του αντιφωνή από την ιερή εικόνα της.

«Χαίρε και σύ, Γέρων του Θεού. Μη φοβού, αλλά απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον τοις αδελφοίς και τω Καθηγουμένω, ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις ούν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι εν υπομονή κρυβήτω, έως του παρελθείν τον πειρασμόν. Οι δε στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι παραμενέτωσαν εν τη Μονή. Άπελθε ούν ταχέως...»
Μόλις συνήλθε ο Γέροντας από το θαυμαστό γεγονός, αφήκε το ησυχαστήριό του και έτρεξε προς το μοναστήρι για να εξαγγείλει τα δεινά που πλησιάζουν και τις οδηγίες της Θεομήτορος. Αλλά στα προπύλαια της Μονής γνώρισε και βίωσε και δεύτερο θαυμαστό γεγονός. Στην πύλη της Μονής στεκόταν και τον περίμενε η εικόνα της Παναγίας του κελλιού του, μπροστά στην οποία εδώ και χρόνια απήγγειλε τους Αρχαγγελικούς Χαιρετισμούς και από την οποία άκουσε την ίδια φωνή και εντολή. Με βαθύτατη συγκίνηση έπεσε και την προσκύνησε και αφού την πήρε στα χέρια του παρουσιάσθηκε στον ηγούμενο και στους αδελφούς, εξιστόρησε το θαύμα και γνωστοποίησε την προειδοποίηση της Θεοτόκου.

Με έντονη ανησυχία αλλά και βαθειά ευγνωμοσύνη οι Ζωγραφίτες πατέρες προσκύνησαν την ιερή και θαυματουργή εικόνα και έπραξαν ό,τι τους υπέδειξε η Παναγία. Οι ασθενέστεροι και πιο δειλοί κρύφθηκαν στα γειτονικά δύσβατα και δασώδη μέρη, είκοσιέξι όμως θαραλλέοι, με πρώτο τον ηγούμενο κλείστηκαν στον Πύργο της Μονής και ετοιμάστηκαν για μαρτυρικό θάνατο σύμφωνα με την πρόρρηση της Παναγίας.

Σε λίγο κατέφθασαν και οι ενωτικοί του αυτοκράτορα Μιχαήλ και οι παπικοί συνοδοί τους και άρχισε μεταξύ αυτών και των εγκλείστων διάλογος. Κολακευτικοί και με πολλές υποσχέσεις οι πρώτοι, για «καλά και ωφέλιμα» για την Μονή και το Όρος. Απόλυτα αρνητικοί οι έγκλειστοι και αυστηρότατοι επικριτικοί των ενωτικών προσπαθειών, απορρίπτοντας πλήρως την αποδοχή του Πάπα σαν Κεφαλή της Εκκλησίας και σαν αντιπρόσωπο του Χριστού στην γη. Η τελευταία δήλωσή των ήταν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ανοίξουν τις Πύλες και παραδώσουν την Μονή τους στην υποταγή του Πάπα και στην αιρετική βεβήλωση. Όταν τα άκουσαν αυτά οι Λατίνοι, έφρυξαν από θυμό και οργή και αφού περικύκλωσαν τον Πύργο με μεγάλες ποσότητες φρυγάνων και ξύλων τον επυρπόλησαν. Οι πατέρες προσευχόμενοι κάηκαν, πεθαίνοντας με φρικτό τρόπο. Το γεγονός αυτό συνέβη την 10η Οκτωβρίου του 1274, ημερομηνία κατά την οποία η Εκκλησία εορτάζει την μνήμη τους σαν ιερομάρτυρες. Σε κώδικα της Μονής υπάρχει κατάλογος που είναι γραμμένα τα ονόματα των ιερομαρτύρων.

Όταν μετά την συμφορά και την απομάκρυνση των κακούργων επέστρεψαν οι πατέρες που είχαν κρυφθεί, απομακρύνοντας τα αποκαΐδια από τον Πύργο και τα άγια λείψανα των μαρτύρων, βρήκαν ακέραια και άβλαπτη την Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που είχαν πάρει μαζί τους όταν κλείστηκαν στον Πύργο για βοήθεια και ενθάρρυνση στο μαρτύριό τους. Με πολλή ευλάβεια την μετέφεραν και την τοποθέτησαν στο τέμπλο του ιερού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα. Οι Ζωγραφίτες πατέρες φροντίζουν ώστε το κανδήλι της να καίει «ακοιμήτως». Την αποκαλούν «Χαίροβο», που είναι το Αρχαγγελικό Χαίρε, στα βουλγαρικά. Χαίροβο επίσης αποκαλούν και την τοποθεσία που ησύχαζε ο άγιος εκείνος Γέροντας, που καταξιώθηκε του Θεομητορικού χαιρετισμού. Προς τιμήν της Αειπαρθένου και σε ανάμνηση του θαύματος και της εύνοιας προς την Μονή, καθιερώθηκε στις θείες λειτουργίες αντί του Κοινωνικού να διαβάζεται μπροστά από την θαυματουργή εικόνα ο Ακάθιστος Ύμνος.
ΠΗΓΗ http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=3478

***

Ορθοδοξία: Η Μεγαλομάρτυς του Χριστού
Φώτης Κόντογλου

Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού κι απαρτίζεται από όσους ανθρώπους πιστεύουνε σ’ Αυτόν ορθά κι αληθινά όπως εδίδαξε Εκείνος. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι «η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», όπως λέγει το Σύμβολον της Πίστεως. Λέγει «Μία», που θα πη πως δεν υπάρχουν άλλες Εκκλησίες. Κι αυτή η Μία Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος. Οι άλλες που παρουσιάζονται σαν Εκκλησίες δεν είναι εκκλησίες, αλλά είναι αιρέσεις.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη που κράτησε έως σήμερα όσα παρέλαβε από τους Αποστόλους κι από τους διαδόχους των, τους αγίους Πατέρας. Η Παπική, η Προτεσταντική κι οι άλλες, μικρότερες, λεγόμενες Εκκλησίες, δεν κρατήσαμε ανάλλαχτα όσα παραλάβανε από καταβολής της Χριστιανικής Εκκλησίας, αλλά τα αλλάξανε, κατά τις γνώμες και κατά τα θελήματα των ανθρώπων, και γι’ αυτό σήμερα είναι παραμορφωμένες, σε πολλά μάλιστα σε τέτοιο σημείο που να αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχουνε με τη διδασκαλία του Χριστού ορισμένα πράγματα που διδάσκουνε και κάνουνε.

Κατεβάσανε τη θεϊκή διδασκαλία στα μέτρα του αμαρτωλού ανθρώπου, με τις μικρότητες του, με τις μωροφιλοδοξίες του, με τα συμφέροντα του, με τους φυλετικούς εγωισμούς του. Μ’ αυτό τον τρόπο, αυτές οι λεγόμενες Εκκλησίες καταντήσανε σαν συστήματα εγκόσμια, όπως όλα τ’ άλλα που αποβλέπουνε σε εγκόσμιες σκοπιμότητες, πολλές φορές με τον πιο αποκρουστικό και σατανικό τρόπο, τόσο, που αντί να τραβούνε προς τον Χριστό τις ψυχές που διψάνε τη σωτηρία, τα απολωλότα αυτά πρόβατα, τα διώχνουνε και τα ρίχνουνε στην αθεΐα και στην αδιαφορία για την ψυχή τους, όπως κάνανε οι Φαρισαίοι, που γι’ αυτούς είπε ο Κύριος, ωργισμένος: «Αλλοίμονο σας, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, γιατί κλείνετε τη Βασιλεία των Ουρανών (τη σωτηρία) μπροστά στους ανθρώπους. Επειδή, μήτε εσείς οι ίδιοι μπαίνετε μέσα, μήτε τους άλλους αφήνετε να μπουν». (Ματθ. κ.γ’ 14).

Οι δήθεν αυτές Εκκλησίες είναι κατά βάθος συστηματικά βολικά, καμωμένα σύμφωνα με τις αδυναμίες και με τις αμαρτωλές επιθυμίες του ανθρώπου, γιατί, με το πρακτικό πνεύμα τους, επιχειρήσανε να καθαρίσουνε τη διδασκαλία του Χριστού από τις τάχα υπερβολές, που είναι απαράδεκτες απ’ αυτό το πρακτικό πνεύμα, όπως είναι, λ.χ. η ακτημοσύνη, η απάθεια, η τέλεια αφοσίωση στον Θεό εξ όλης της ψυχής και εξ’ όλης της διανοίας, δηλ. ο μοναχικός βίος, η αποξένωση από τον κόσμο από τα του κόσμου κι’ από την κοινωνική δραστηριότητα κι από την πολιτική, η πνευματική θεωρία, η εγκατάλειψη του σώματος κ.λ.π. Αυτά τα θεωρήσανε σαν πράγματα απάνθρωπα κι ακατόρθωτα από το άνθρωπο, απάνω από τις δυνάμεις του. Και γι’ αυτό, συμβιβάσαμε τον Χριστιανισμό με τις αδυναμίες τους, κάνοντας ένα βολικό Χριστιανισμό, δηλαδή μια ψεύτικη διδασκαλία του Χριστού, διορθωμένη κατά τα εγκόσμια συστήματα, που δεν έχει άλλη σχέση με τον Χριστό, παρεκτός από το όνομά του.

Με άλλα λόγια, αυτές οι Εκκλησίες, που τα βολεύουνε όλα για να τραβάνε εύκολα τους ανθρώπους που δεν αντέχουν στις δοκιμασίες και στους πνευματικούς αγώνες, κατά βάθος δεν αποβλέπουνε στην μέλλουσα ζωή, αλλά σε τούτη, την υλική, και δεν λένε τα λόγια του αποστόλου Παύλου «Ούκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν», αλλά λένε τ’ ανάποδο: «Ούκ έχομεν μέλλουσαν πόλιν, αλλά την ώδε μένουσαν επιζητούμεν». Γι’ αυτό και η λατρεία τους, αντί να έχει το λατρευτικό και λειτουργικό πνεύμα που έχει η Ορθόδοξος Εκκλησία, επήρε κοσμικόν χαρακτήρα, η τελετουργία πήρε θεατρικόν χαρακτήρα, η μουσική κι η ζωγραφική χάσανε το λειτουργικό και πνευματικό ύφος και καταντήσανε τέχνες κοσμικές, που τις υπηρετούνε άνθρωποι κοσμικοί, όπου δεν έχουνε καμία σχέση με τη Θρησκεία και με την Εκκλησία.

Μ’ όλα ταύτα, αυτές οι λεγόμενες Εκκλησίες, που είναι, όπως είπαμε, αγνώριστες παραμορφώσεις της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, παρουσιάζονται ως οι γνήσιες Εκκλησίες Του, και με εωσφορική έπαρση θέλουνε να ρυθμίζουμε αυτές τα ζητήματα της Χριστιανικής θρησκείας, στον κόσμο και διεκδικούν τις πρωτοκαθεδρίες στα συνέδρια. Και τούτο γίνεται, επειδή οι χώρες, στις οποίες έχουν στήσει τις έδρες τους αυτές οι ψευτοεκκλησίες, έχουνε σήμερα πολιτική δύναμη και μηχανικόν πολιτισμό και μ’ αυτά επιβάλλονται απάνω στην ανθρωπότητα. Ενώ η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δηλαδή η Ορθόδοξος, η αληθινή κι απαραμόρφωτη Εκκλησία, του Χριστού, που δεν άλλαξε δρόμο, χαρακτήρα και εξωτερική έκφραση μέχρι σήμερα, αυτή η «Μία Εκκλησία», που τη θεωρούνε σαν αίρεση οι αιρετικοί, κάθεται συμμαζεμένη, σαν «πτωχός γείτονας» κι αυτό γίνεται γιατί δεν αντιπροσωπεύει μεγάλα έθνη, που έχουνε πολιτική δύναμη και μηχανικόν πολιτισμό, δηλ. γιατί δεν έχει απάνω της τα οικόσημα του Σατανά. Κι αντί να την αναγνωρίζουνε σαν το ακατάλυτο θεμέλιο του Χριστιανισμού, σαν τη σεβάσμια μητέρα των Χριστιανών, που απ’ αυτή διδαχθήκανε τη θρησκεία και πήρανε τα πάντα, πίστη, τελετουργία, εκκλησιαστική τέχνη κ.λ.π. της κάνουνε το δάσκαλο και τον συμβουλάτορα. Κι αντί να γυρίσουμε πίσω στον αληθινό δρόμο αυτοί οι παραστρατημένοι που τον αφήσανε και περιπλανηθήκανε στην έρημο της πλάνης, αυτοί έχουνε την αλαζονεία να την καλούνε επιτακτικά να αφήση το δρόμο που της χάραξε ο Κύριος και να πάη μαζί τους.

Ω, εωσφορική αδιαντροπιά! Οι νόθοι να θεωρούνε για νόθα, τα γνήσια παιδιά της Εκκλησίας, και να κάνουνε κάθε τρόπο να τα ταπεινώσουνε και να τα ποδοπατήσουνε. Αυτά δεν τα λέγει καμία φαντασία, σ’ αυτά τα λέγει η Ιστορία, που δεν μπορεί να την αλλάξη κανένας Ποντίφικας. Αλλά κοντά στα άλλα γνωρίσματα που πιστοποιούν πως η γνήσια Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος, είναι και τούτο: Το ότι αυτή η Εκκλησία καταδιώκεται, δεινοπαθεί αγωνίζεται, ταπεινώνεται, υποφέρει μαρτύρια, από τον καιρό που εξουσιάζουνε τον κόσμο τα ρωμαϊκά στίφη έως σήμερα. Αυτή η κακοπάθηση της Ορθοδοξίας είναι περισσότερο ατράνταχτος τίτλος της γνησιότητας της κι από τα πρωτοτόκια της ακόμα, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος: «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι», και «Ος εάν θέλη γενέσθαι μέγαν εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος» (Μαρ. 10, 43-44). Ο απόστολος Πέτρος λέγει: «Αγαπητοί, καθ’ ο κοινωνείτε τοις του Χριστού παθήμασι, χαίρετε» (Α’ Πετρ. 4,13). Κι ο απόστολος Παύλος λέγει: «Ειδότες ότι ώσπερ κοινωνοί έστε των παθημάτων, ούτω και της παρακλήσεως» (Β’ Κορ.1,7).

Και για να μιλήσουμε με συντομία, ο Κύριος δεν εμακάρισε ποτέ τους καλοπερασμένους και τους εξουσιαστές, αλλά τους καταδιωγμένους, τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Φτωχή και κατατρεγμένη είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία, πλούσιες και εξουσιαστικές είναι κάποιες από τις άλλες λεγόμενες Εκκλησίες. Ποιά, λοιπόν, απ’ αυτές είναι η αληθινή, η κατά Χριστόν Εκκλησιά, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο;

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει τα εξής λόγια: «Τούτο είναι εκείνο που φανερώνει σε ποιους κατοικεί το Άγιον Πνεύμα, το ότι δεν τους συνηθίζει στη καλοπέραση, στην ανάπαυση και στην αμέριμνη ζωή, αλλά όλο ταλαιπωρίες πειρασμούς και βάσανα παραχωρεί ο Θεός να τους τυρρανούν». Και τότε που παρακάλεσε ο απόστολος Παύλος τον Χριστό να τον γλυτώση από κάποιο βάσανο που είχε και που το λέγει σκόλοπα (αγκάθι), ο Χριστός του είπε: «Σου φθάνει η χάρη μου. Γιατί η δύναμη μου με τη δική σου την αδυναμία φανερώνεται». Δηλ. «Δεν σου παίρνω τη δοκιμασία, αλλά σου δίνω τη δύναμη να την υποφέρεις. Γιατί, αλλιώς, πως θα φανή η δύναμη μου;».

Σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια η Ορθοδοξία έχει την ευλογία να καταδιώκεται. Προχθές ακόμα, ο Εγγλέζος αρχιεπίσκοπος που είχε ταξιδέψει στην Μόσχα, δήλωσε πως η Ρωσική Εκκλησία κάνει σκληρό αγώνα καταπάνω στη αθεϊστική προπαγάνδα., όπου υπάρχει αγώνας για την πίστη, εκεί υπάρχει κι ο Χριστός που είπε: «Η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν».

Αλλά η δική μας Ορθόδοξος Εκκλησία, σε τούτη την πονηρή εποχή της υλοφροσύνης και των συμβιβασμών έχασε τον ηρωικό χαρακτήρα της και την ταπεινή επίγνωση της πως είναι η Μία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, και μιλά για Ένωση! Τα πρόβατα δεν ενώνονται με τους λύκους. Η Ένωση, αυτό το αιώνιο τροπάρι, που λένε στην τυραννισμένη την Ορθοδοξία εκείνοι που την μισούν και που κοιτάζουνε πάντα να εκμεταλλευθούν τις αγωνίες της, οι «ψευδαδελφοί της», αυτή την Ένωση είναι η ένωση που λέγει ο λύκος στο πρόβατο. Το κακόμοιρο το πρόβατο ταπεινό και ανύποπτο, κι ο λύκος του λέγει με γλυκειά φωνή: «Αρνάκι μου, πόσο σ’ αγαπώ! Να, βλέπεις πως τρέχουνε τα σάλια μου από την αγάπη. Τώρα θα σε φάω, και θα ενωθούμε»! Γι’ αυτή την ένωση μιλά ο αγαπητός εν Χριστώ αδελφός μας. ‘Ω εσείς, οδηγοί της Ορθοδοξίας, που ερωτοτροπείτε μαζί του και που απογυμνώνετε την Εκκλησία μας από τον σεβάσμιο και ελληνικό χαρακτήρα της, για να διευκολύνετε αυτή την καταραμένη Ένωση. Αδιάφορο αν το Γένος μας θα το καταπιεί ο Λατίνος, και θα χαθή. Αλλοίμονο! Σήμερα λείψανε «οι καλοί ποιμένες οίτινες την ψυχήν αυτών τιθέασιν υπέρ των προβάτων» Θέλουνε να μπάσουνε στο μαντρί τους λύκους μαζί με τα πρόβατα.

Να τι έγραφε για τους Δυτικούς, πριν από 350 χρόνια ένας Πατριάρχης παλληκάρι, που μαρτύρησε για την πίστη: «Εκείνοι οι Ρωμαίοι (Ρωμηοί, Ορθόδοξοι) όπου υπαγαίνουν εις την Ρώμην δια να μάθουν άλλο δεν μαθαίνουσι, παρά να εναντιούνται των Ρωμαίων. Ούτε εκείνοι όπου διδάσκουν, άλλο δεν τους δείχνουν, παρά να μάθουν να χαλούσι τα δόγματα της ανατολικής Εκκλησίας». Ο ίδιος έγραφε στον Πάπα: «Αν δεν έχωμεν σοφίαν εξωτέραν (κοσμικήν), έχομεν, χάριτι Χριστού, σοφίαν εσωτέρα και πνευματικήν, η οποία στολίζει τη ορθόδοξον πίστιν και εις τούτου πάντοτε είμεθα ανώτεροι από τους Λατίνους, εις τους κόπους, εις τας σκληραγωγίας και εις το να σηκώνωμεν τον σταυρόν μας και να χύνωμεν το αίμα μας δια την πίστι και την αγάπην της προς τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. Αν είχε βασιλεύσει ο Τούρκος εις την Φραγκίαν δέκα χρόνους, Χριστιανούς εκεί δεν θα εύρισκες. Και εις την Ελλάδα, τώρα τριακοσίους χρόνους ευρίσκονται, και κακοπαθούσιν οι άνθρωπο και βασανίζονται δια να στεκουν εις την πίστιν τους, λάμπει η πίστης του Χριστού και το μυστήριον της ευσεβείας, και εσείς μου λέγετε ότι δεν έχομεν σοφίαν; Την σοφίαν σου δεν τη θέλω, ομπρός εις το Σταυρόν του Χριστού».

Έτσι μιλούνε τα παλληκάρια της Ορθοδοξίας, οι Ομολογηταί κι οι Μάρτυρες, εκείνοι που την αγαπούν περισσότερο από τη ζωή τους.
(Σωτήρια μηνύματα για την προστασία μας στους εσχάτους καιρούς, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” Θεσσαλονίκη) (Πηγή: Ι.Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου)

***

Προφητικοί λόγοι του παππού Χατζηφλουρέντζου

«Τον Χριστό τον κοροΐδευαν πάνω στον σταυρό αλλά και παντού, και όμως είναι ο Σωτήρας του κόσμου». “ο Χριστός τόσα βάσανα πέρασε για μας και εμείς θα παραπονιόμαστε;” 

«Δε σου είπα γιέ μου να πέφτεις να κοιμάσαι και να μην γυρίζεις πλευρό; Σου το έχω ξαναπεί, τα νέα εδώ να έρχεσαι να τα μαθαίνεις και όχι στα ραδιόφωνα. Πήγαινε σπίτι γιέ μου πέσε να κοιμηθείς και εμείς δεν έχουμε καμιά ειδοποίηση. Οι Τούρκοι θα έρθουν αλλά δεν θα έρθουν τώρα, μετά θα έρθουν και θα πάρουν την Κύπρο τη μισή».

«Θα έρθει μια ώρα που θα τρέχετε σαν τα καμήλια, θα φοβάστε να κοιτάξετε πίσω σας. Θα μαυροφορήσει όλη η Κύπρος και θα γυρεύετε την πιο μικρή σπηλιά, την πιο μικρή τρύπα να τρυπώσετε. Θα γίνει μεγάλο κακό. Εσείς θα φύγετε, εγώ όμως θα μείνω. Θα έρθει ώρα που θα λείψει το μαύρο που την Κύπρο. Αλλόθρησκοι θα βεβηλώσουν τις εκκλησιές μας. Θα μπαίνουν κοπάδια μέσα. Μετανοείτε, ήγγικεν η ώρα!»

«Κανένα δεν έχουμε υπέρ μας, είναι όλοι εναντίον μας. Οι Τούρκοι θα έρθουν ύστερα και όλοι θα τους ζητούν να σταματήσουν και αυτοί δε θα σταματούν (μεταξύ 23-26 Ιουλίου 1974 συμφωνήθηκε εκεχειρία που οι Τούρκοι όμως δεν σεβάστηκαν). Και τότε θα αφήσετε τα σπίτια σας όπως είναι και θα φύγετε. Θα πέφτετε ο ένας πάνω στον άλλο (θα είσαστε όλοι μαζί στριμωγμένοι) χωρίς να πειράζει όμως ο ένας τον άλλον. Μετά ο κόσμος θα αμαρτήσει. Θα αργήσετε λίγο να έρθετε πίσω. Όταν θα έρθετε πίσω, τότε θα είναι τα κλάματά σας. Τότε θα δώσει νόηση στον κόσμο ο Θεός, να καταλάβει το δρόμο τον ορθό ποιός είναι. Πολλοί Τούρκοι από τα έργα τα καλά, θα γίνουν Χριστιανοί. Τούτη η Παναγία και τις πέτρες θα τις κάνει Χριστιανές εκείνη την ώρα, όχι μόνο τους ανθρώπους. Θα έρθει ο φόβος του Θεού. Ο κόσμος θα περπατά με το κεφάλι σκυφτό. Η Κύπρος θα ελευθερωθεί από μόνη της χωρίς να τη βοηθήσει κανένας».

«Ο κόσμος θα αμαρτήσει. Θα προηγηθεί περίοδος ευμάρειας, αλλά μετά θα έρθει κρίση. Αν δεν το καταλάβει ο κόσμος να στραφεί προς τον Θεό, θα έρθει μεγάλη κρίση. Θα κλείσουν ξενοδοχεία και θα μείνουν σπίτια ατέλειωτα πάνω στις κολώνες. Θα έρθει καιρός που θα σας τα δίνουν από τη μια [τα χρήματα] και θα σας τα παίρνουν από την άλλη. Μπορεί να κλείσει και τον ουρανό ο Θεός (να φέρει ανομβρία δλδ), το νερό, είναι όλα δικά του. Θα έρθει καιρός που θα γυρεύετε γαϊδούρια και δεν θα βρίσκετε..» (δεν θα υπάρχουν καύσιμα δλδ).

«Θα έρθει μια ώρα που τρεις μόνον άνθρωποι την Κύπρο θα μπορούν να την ελευθερώσουν. Και η Κύπρος θα ελευθερωθεί από μόνη της χωρίς να τη βοηθήσει κανένας. Η Κύπρος με την αφορμήν επιάστην [κατακτήθηκε] ξαφνικά και με την αφορμήν, έτσι ξαφνικά, θα λευτερωθεί. Αλλά πώς θα το φέρει, μόνον ο Θεός γνωρίζει».

«Θα πάνε μέχρις εκεί για να υπογράψουν συμφωνία, αλλά τελικά δε θα την υπογράψουν. Ο σατανάς θα βάλει εμπόδια (θα «μπαρκάσει») και έτσι δε θα υπογράψουν τα χαρτιά. Το πρόβλημα όμως θα λυθεί από μόνο του. Τότε ο Ντεκτάς θα πάει στη Μέκκα για να γλιτώσει». «Διχοτόμηση δεν θα γίνει. Δεν μπορούν οι Τούρκοι να κάνουν διχοτόμηση». 

Όμως θα έρθει η ώρα που θα ξαναρθείτε στα σπίτια σας. Την ώρα αυτή που θα έρθετε θα πέσετε κατά γης, θα ταπεινωθείτε».

«Θα έρθετε. Θα το θελήσει η Παναγία και θα έρθετε, αλλά σας το ξαναλέω ότι θα ταπεινωθείτε, θα πέσετε κατά γης. Ο Θεός γνωρίζει πότε και θα σας ελευθερώσει («θα σας ξαπόλησει») όταν θα είσαστε εντάξει μεταξύ σας». 

«Το χωριό μας μια μέρα θα δοξαστεί.Θα δοξαστεί το όνομα του Κυρίου».

Ο Κύπριος Χατζηφλουρεντζος είχε πει ότι οι Κύπριοι θα γυρίσουν στα Κατεχόμενα στη Νηστεία των Χριστουγέννων, δηλαδή μετά την 15 Νοεμβρίου και μέχρι την 24 Δεκεμβρίου
Και ένας άλλος Κύπριος Ιερέας είχε πει από την δεκαετία του 70, ότι οι οι Κύπριοι θα γυρίσουν στα Κατεχόμενα “όταν θα μαζεύουν τις ελιές” δηλαδή κάποιο Φθινόπωρο…

***

Συναξάριον.
Μνήμην τῶν ἐν τῇ  Μονῇ τοῦ Ζωγράφου ἀθλησάντων διὰ πυρὸς ὁσιοάθλων Πατέρων ἓξ καὶ εἴκοσιν ὑπὲρ εὐσεβείας, παρὰ τοῦ λατινόφρονος Μιχαὴλ ἀναξίως τὰ σκῆπτρα τῆς βασιλείας κρατοῦντος πρώτου τῶν Παλαιολόγων, καὶ Βέκκου πατριάρχου καὶ λοιπῆς δυσσεβοῦς συμμορίας αὐτῶν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Μέγα καύχημα, Μονὴ Ζωγράφου, πολιούχους τε ὡς κεκτημένη, ὁσιοάθλους Πατέρας ἀγάλλεται· τῶν γὰρ ἀπίστων τὴν πλάνην ἐλέγξαντες, διὰ πυρὸς τοὺς στεφάνους ἐδέξαντο, οὓς ἐν ᾄσμασι, χρεωστικῶς τιμήσωμεν, πρεσβεύοντας σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν μάρτυσιν.

Τοὺς πανσέπτους θεράποντας, τῆς ἁγνῆς Θεομήτορος, τῆς Μονῆς Ζωγράφου τε ἀγλαόκαρπα, φυτὰ καὶ ρόδα πανεύοσμα, σεπτοὺς πολιούχους τε, εἰκοστοὺς ἐν ἀριθμῷ, καὶ ἓξ ὄντας τιμήσωμεν θείοις ἄσμασιν, τοὺς ἐλέγξαντας πλάνην κακοδόξων, καὶ πυρὶ δοκιμασθέντας ὥσπερ χρυσὸς δοκιμώτατος.

Εἰς τὸν Στίχον, προσόμοια. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις ἡ τῆς Ζωγράφου Μονῆς, φάλαγξ ἡ θεία τροπαιοῦχος παράταξις· οἱ πύργοι τῆς εὐσεβείας, καὶ ὁπλομάχοι στερροί, κατ᾿ ἐχθρῶν ἀσπόνδων, καὶ ἀπτόητοι· οἱ πλάνην ἐλέγξαντες, τῶν λατίνων στερρώτατα, καὶ βυζαντίου Μιχαὴλ σαθρὸν ἄνακτα, καὶ σὺν τούτῳ δὲ Βέκκον ἄνουν προδόσαντα, ποίμνην Χριστοῦ τοῖς λέουσι· καὶ τούτους αἰσχύναντες, ἔσωθεν πύργου ἑστῶτες, καὶ ἀποτόμως ἐλέγχοντες. Διὸ δυσωπεῖτε, τὸν Σωτῆρα τοῦ δοθῆναι ἡμῖν τὸ ἔλεος.

Στίχ.: Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τῶν ὁσίων αὐτοῦ.

Χαίροις τροπαιοφόρος πληθύς· οἱ ἐν πολέμῳ ἱερῷ ἀριστεύσαντες, καὶ στέφος παρὰ Κυρίου, ἀπειληφότες φαιδρῶς, καὶ τῶν μακαρίων δόξαν ἄφραστον, ἀξίως θεώμενοι καὶ μεθέξοι θεούμενοι, ὕμνον ἀΰλων, Σεραφεὶμ ἐκμιμούμενοι, καὶ τὴν ἄμεσον ὑπὲρ κόσμου ποιούμενοι, δέησιν καὶ γενόμενοι, ναοὶ θείου Πνεύματος, καὶ μυστηρίων αὐτόπται, τῆς ὑψηλῆς Θεοῦ γνώσεως· αὐτὸν καταπέμψαι, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν αἰτεῖτε, τὸ μέγα ἔλεος.

Ὠδὴ ε΄.Δεύτερος. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.

Ρευστὴν καὶ εὐμάραντον, τοῦ βίου τὴν τερπνότητα, ὅσιοι Πατέρες ἐγνωκότες, πρὸς τὴν ἀγάπην Χριστοῦ ἐτρώθητε, νῦν δὲ τῆς ἀλήκτου χαρμονῆς, θείοις ἐν σκηνώμασιν, ἐντρυφᾶτε μακάριοι.

Ὄντως νῦν ἀνέτειλε, τὸ φῶς τῆς θείας χάριτος, ὄντως ἀμβροσία ἡ τοῦ μάννα, τοῦ ζωηρρύτου ἡμῖν προτίθεται, σήμερον ἡ μνήμη ἡ φαιδρά, θείων προστατῶν ἡμῶν, οἱ ποθοῦντες τρυφήσατε.

Κοντάκιον Ὁσιομαρτύρων Ἦχος πλ.δ’. Τῇ ‘Ὑπερμάχῳ.

Λατινοφρόνων καθαιρέτας εὐφημήσωμεν, Κοσμᾶν τόν «Πρῶτον», Ὄρους Ἄθω τό προτείχισμα, πυρικαύστους τε Ζωγράφου Χριστοῦ ὁπλίτας, Βατοπαιδίου συνοδίαν τήν ἀήττητον, καί Ἰβήρων οὐρανόσθενον ὁμήγυριν· τούτοις κράζοντες· χαίρετε στῦλοι τῆς πίστεως.

Απολυτίκιον οσίου Γέροντος Χατζηφλουρέντζου
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Τον Φλουρέντζον αξίως, οι εν Κύπρω τιμήσωμεν, της Μεσαορίας τον γόνον, μετανοίας τον κήρυκα, προφήτην του Θεού τον εκλεκτόν, σαλότητι σκιαζων εαυτόν, ταπεινώσεως τον πράον μυσταγωγόν, προς ον και εκβοήσωμεν, Χαίροις της εκκλησίας ο φωστήρ, χαίροις οσίων συνόμιλε, χαίροις Βασιλείας ουρανών, άνθος πανεύοσμον.

iconandlight.wordpress.com