Η γνήσια, θεϊκή, βασιλική ελευθερία «των υιών του Θεού». Είναι σημαντικό ότι ο άνθρωπος με τη δική του ελεύθερη θέληση καθορίζει τον εαυτό του σ’ όλη την αιωνιότητα. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον
Τῇ ΙΕ´ (15ῃ) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου, ἄθλησις τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου, Ἐπισκόπου Ἰλλυρικοῦ, ἤτοι Αὐλῶνος τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἐν ἔτει 120 ἀπό Χριστοῦ ἐπισυμβάσης.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία ἔνδοξος Μάρτυς Ἀνθία, ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, περιχυθεῖσα τῷ τοῦ υἱοῦ νεκρῷ, ξίφει τελειοῦται, μαθήτρια δὲ τοῦ Ἀπ.Παύλου ἐν Ρώμῃ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Μάρτυς Κορέμων ὁ ἔπαρχος, διά τοῦ Ἁγ.Ἐλευθερίου τῷ Χριστῷ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς ξίφει τελειοῦται.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ δύο Δήμιοι σὺν τῷ Κορέμμωνι πιστεύσαντες τῷ Χριστῷ ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μάρτυρος Ἐλευθερίου τοῦ Κουβικουλαρίου, ἤτοι θαλαμηπόλου, τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Σωσάννα, θυγάτηρ Ἀρτεμίου, μετονομασθεῖσα «Ἰωάννης» καί ἀνδρικῶς ἀσκήσασα ἐν Παλαιστίνῃ, εἶτα δέ συκοφαντηθεῖσα, ἀλλὰ θείᾳ Προνοίᾳ δικαιωθεῖσα καὶ εἰς Διακόνισσαν προαχθεῖσα, τελικῶς ἐν τῷ Διωγμῷ τοῦ Διοκλητιανοῦ διὰ πυρὸς τελειοῦται, ἐν ἔτει 305 μΧ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ιε´ (15ῃ) Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 397, ἐχειροτονήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὁ χρυσοῦς τὴν γλῶτταν καὶ Οἰκουμενικὸς Διδάσκαλος θεῖος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ὁσιομάρτυρος Βάκχου τοῦ νέου, τοῦ Ἁγιοσαββίτου ἐν ἔτει 780 μΧ τελειωθέντος .
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Στεφάνου Ἐπισκόπου Σουρόζ τῆς Κριμαίας τοῦ Καππαδόκου και Ομολογητου, ἐν ἔτει 787 κοιμηθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Παύλου τοῦ νέου, τοῦ θαυματουργοῦ, ἐξ Ἐλαίας τῆς Περγάμου μὲν καταγομένου, ἀσκήσαντος δὲ ἐν τοῖς χρόνοις τοῦ Πορφυρογεννήτου, ἐν τῷ ὄρει τοῦ Λάτρου καὶ ἐν Σάμῳ, εἰρηνικῶς δὲ ἐν ἔτει 955 τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Τρύφωνος τοῦ ἐν Πετσενέγκα, Ἡγούμενου Μονῆς ἐν Κόλσκ, τοῦ Ρώσου, Ἀποστόλου Λαπωνίας καὶ ἐν ἔτει 1583 κοιμηθέντος, καὶ μνήμη τοῦ ὑποτακτικοῦ αὐτοῦ Ἰωνᾶ, καὶ συνεργοῦ αὐτοῦ γενομένου, μαρτυρικῶς δὲ τελειωθέντος ἐν ἔτει 1590 μΧ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Σιλβίας, ἀδελφῆς Ρουφίνου τοῦ Ἐπάρχου Κωνσταντινουπόλεως, εἰρηνικῶς τελειωθείσης ἐν ἔτει 420 μΧ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Ἰλαρίωνος, Ἐπισκόπου ἐν ἔτει 1929 μαρτυρήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Ἰωσήφ, Μητροπολίτου Πετρουπόλεως ἐν ἔτει 1933 μαρτυρήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Πάρδου τοῦ ἐρημίτου, τοῦ ἐν Παλαιστίνῃ κατὰ τὸν ΣΤ´ αἰῶνα ἀσκήσαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Μακαρίου Ἐπισκόπου, τοῦ Σιναΐτου, κατὰ τὸν ΙΓ´ αἰῶνα διαλάμψαντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες: Δημήτριος (Μπλαγκοβεστένσκι), Βέρα (Γραφοβόι), ὁμολογήτρια (1932), Κωνσταντίνος (Nekrasov), Νικόλαος (Vinogradsky) ἐν Μόσχᾳ,
Σέργιος (Felitsin), Βλαδίμηρος (Proferansov), Ἰωάννης (Derzhavin), Θεόδωρος (Alexinsky), Νικόλαος (Zabolotsky), Ἰωάννης (Dniprovsky), Νικόλαος (Safonov), Δάναξ (Kalashnikov) ἐν Μόσχᾳ καὶ Alma Ata, Κοσμάς (Magda) αἱ ὁσιομάρτυρες: Φεβρωνία, Ταμάρα (Provorkinoy), Ἀντωνίνα (Stepanova) καὶ Μαρία (Dmitrievska)(1937) καὶ Παρθενομάρτυρες: Μαρία (Zhuravlevoy) καὶ Ματρώνα (Konyukhova.) (1937), Μαρία (Ζάιτλιν, 1938) καὶ Μπόρις (Ουσπένσκι, 1942) ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.

Στίχοι
Ἐλευθέριος, ὡς ἀδουλόνους φύσει,
Σπάθας θεωρῶν, οὐκ ἐδουλοῦτο πλάνῃ.
Δῖον Ἐλευθέριον δεκάτῃ πέφνε φάσγανα πέμπτῃ.
Στίχοι
Δίδωσι μήτηρ νεκρικὸν κόσμον τέκνῳ,
Αὐτὴ ἑαυτὴν συγκεκομμένην σπάθαις.

Η αιώνια ζωή είναι πατρίδα της ελευθερίας. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Ας μην πουλήσουμε την ελευθερία μας και το δικαίωμά μας να μοιάζουμε στον Ύψιστο Θεό!
Άγιος Ιουστίνος Πάρβου

 « Ελευθερία δεν σημαίνει “κάνω ό,τι θέλω “, διότι πολλές φορές, με το να κάνουμε ότι θέλουμε, κάνουμε το θέλημα του διαβόλου. Η ελευθερία φαίνεται στην διάκριση του ανθρώπου, στην ικανότητά του να επιλέγει ανάμεσα στο καλό και το κακό. Ο άνθρωπος οφείλει να προσέξει το γεγονός ότι μόνον αν ζει “εν αληθεια” μπορεί να ζήσει ελεύθερα και ότι σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει μεγάλη πλάνη, απ’ την οποία χρειάζεται να προστατεύσει τον εαυτό του. Οι κουμμουνιστές δεν κατανόησαν ότι η ψυχή κατορθώνει την αληθινή ελευθερία επάνω στον σταυρό, γι αυτό και όλες οι μέθοδοι τους βασανισμού και όλα τα μέσα που διαθέτουν για ψυχολογική “αναμόρφωση ” παρήγαγαν περισσότερους αγίους απ’ ότι σκλάβους και αγίασαν τη γη της χώρας μας με το αίμα των μαρτύρων ».

Τώρα, ο διωγμός της Εκκλησίας έχει άλλη μορφή. Οι εχθροί έρχονται με τα ”ανθρώπινα δικαιώματα”, με την ”ελευθερία συνειδήσεων”, όπου κρύβεται η μεγάλη ανηθικότητα. Στόχος είναι η διάλυση του έθνους, του οποίου οι αξίες είναι ακριβώς η ταυτότητά μας στον κόσμο.Εάν δε μετανοήσουμε και δε γονατίσουμε, δε θα καταφέρουμε τίποτα. Εάν όμως προσευχηθούμε με ζήλο, ο Θεός θα βοηθήσει να ξεπεράσουμε όλες τις δοκιμασίες: την παγκοσμιοποίηση, τον οικουμενισμό και ποιος ξέρει ποια άλλα…».

Αυτός ο πολιτισμός, αφού μας αφαίρεσε τα ρούχα μας, χώρισε τις οικογένειές μας, πήρε το φαγητό από το στόμα μας, τώρα προσπαθεί να αδειάσει την ψυχή.
Η τεχνολογική πρόοδος, ως τεχνολογία, δεν έχει τίποτα κακό• αλλά η λανθασμένη χρήση της προκαλεί μεγάλη ζημιά.
Η μεγαλύτερη ζημιά είναι ότι απομακρύνει τον Θεό από τον κόσμο, από την κοινωνία.

Τι ανάγκη έχει πια τον Θεό ο σύγχρονος άνθρωπος, αν έχει στη διάθεσή του την τεχνολογία;
Αυτή η τεχνολογία δίνει στον άνθρωπο τέτοια αυτοπεποίθηση, ώστε νομίζει ότι αυτός είναι “το άλφα και το ωμέγα”, ότι μπορεί να επικοινωνεί και με το φεγγάρι και με τον ήλιο, δεν έχει ανάγκη πια τον Θεό.
Πάνω από τον “άνθρωπο της τεχνολογίας” δεν υπάρχει τίποτα!.

Παρατηρούμε την μείωση της αξίας του ανθρώπου ο οποίος ολισθαίνει από πρόσωπο σε όνομα και, τέλος σε αριθμό. Ο άνθρωπος όμως μοιάζει στον Θεό, είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του και διαθέτει έμφυτα μέσα του όλα τα αποθέματα, ώστε να μην πέσει στην ύπουλη παγίδα. Ας μην πουλήσουμε την ελευθερία μας και το δικαίωμά μας να μοιάζουμε στον Ύψιστο Θεό!
Ο αξιοπρεπής άνθρωπος, ο ελεύθερος άνθρωπος, έχει άλλη στάση απέναντι στις κοινωνικές αδικίες του ενός ή του άλλου συστήματος. Γι’ αυτόν τον λόγο οι δυνάστες προτιμούν τους ηλίθιους, τους ιδιωτεύοντες, ανθρώπους τους οποίους μπορούν εύκολα να αποβλακώνουν. Αρχίζουν από τη νεολαία.

***

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ἐλευθερία δέν εἶναι ἡ πολιτική ἀνεξαρτησία, ἀλλά τό νά μήν ἔχει κυριαρχία ἑπάνω μας ὁ πονηρός.

«Για να υπηρετήσουμε τον Χριστό ολοκληρωτικά, είναι απαραίτητο να ελευθερωθούμε από την εξουσία του κόσμου επάνω μας. Το να αγνοούμε την κρίση των ανθρώπων μπορεί να είναι συνέπεια καταφρονήσεώς τους· και αυτό είναι άσχημο. Το να κρινόμαστε όμως πρωτίστως με τον λόγο του Θεού, ανεξάρτητα από την εντύπωση που δημιουργούμε στους άλλους, αυτό μας προσεγγίζει στην ελευθερία που μας δώρισε ο Χριστός (βλ. Γαλ. 5,1)». (Το Μυστήριο της Χριστιανικής ζωής,. σελ.76)

***

Η αληθινή ελευθερία υπάρχει εκεί «όπου είναι το Πνεύμα Κυρίου» και γι’ αυτό σκοπός της υπακοής, όπως και της Χριστιανικής ζωής εν γένει, είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Ο άνθρωπος ο οποίος υποδουλώνει τον αδελφό – συνάνθρωπό του, ή έστω επιβουλεύεται την ελευθερία του, καταστρέφει αναπόφευκτα τη δική του ελευθερία, διότι κάθε τέτοια επιδίωξη αποτελεί από μόνη της πτώση από τη Θεία ζωή της αγάπης, στην οποία κλήθηκε ο άνθρωπος.

Όπου δεν υπάρχει ελευθερία, εκεί δεν υπάρχει Πρόσωπον. Και αντιστρόφως: Όπου δεν υπάρχει Πρόσωπον, εκεί δεν υπάρχει ελευθερία.

«… και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν. η’ 32). Η αγία αύτη ελευθερία είναι δυστυχώς άγνωστος εις την πλειονότητα των ανθρώπων. Το πρώτο γνώρισμα της ελευθερίας είναι η απροθυμία μας να εξουσιάζουμε οποιονδήποτε. Η επόμενη βαθμίδα είναι η εσωτερική μας χειραφέτηση από την εξουσία των άλλων πάνω μας». Εκεί, όπου δεν υπάρχει ελευθερία και αγάπη, τα πάντα στερούνται νοήματος.

***

Η προσευχή μας εφοδιάζει με μια πείρα πνευματικής ελευθερίας που αγνοούν πολλοί άνθρωποι. Το πρώτο σημείο απελευθερώσεως είναι μια αποτροπή στο να θέσει κανείς τη βούληση του στη διάθεση των άλλων. Το δεύτερο, μια εσωτερική απελευθέρωση από τα δεσμά των άλλων στον εαυτό του. Η κυριότητα πάνω στην επιθυμία μας να εξουσιάζουμε τους άλλους είναι ένα πολύ ενδιαφέρον στάδιο, που αμέσως ακολουθείται από την τάση να λυπόμαστε όταν μειώνουμε τον αδελφό μας. Ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος κατά την εικόνα του Θεού, ο οποίος είναι ταπεινός αλλά συγχρόνως και ελεύθερος. Επομένως είναι κανονικό και φυσικό ότι θα γίνει «καθ’ ομοίωσιν» του Δημιουργού του και θα παραιτηθεί από την άσκηση ελέγχου πάνω στους άλλους, ενώ ο ίδιος είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος με τη δύναμη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα του. Εκείνοι που κατέχονται από δυνατή επιθυμία για να αποκτήσουν δύναμη, αμαυρώνουν την εικόνα του Θεού μέσα τους. Το φως της αληθινής ζωής τους εγκαταλείπει αφήνοντας ένα τρομερό κενό, μια απελπιστική ανία. Η ζωή χάνει κάθε νόημα. Όταν το Άγιο Πνεύμα με την ευγενική παρουσία του στις ψυχές μας μάς κάνει ικανούς να κυριαρχήσουμε στα πάθη μας, σκεφτόμαστε ότι το να περιφρονούμε τους άλλους είναι αντίθετο με το πνεύμα της αγάπης. Και αν δεν είμαι σπλαχνικός, οτιδήποτε άλλο, ακόμα και χαρίσματα προφητείας, κατανοήσεως όλων των μυστηρίων ή θαυματουργίας, τίποτα δεν με ωφελεί (Α’ Κορ. 13,1-3).

***

Όσο πληρέστερα εντείνεται το πνεύμα μας για να ακολουθήσουμε τον Ιησού τον Ναζωραίο, τόσο εκπληκτικότερη γίνεται η αντίθεση μεταξύ του Ουρανίου Αυτού κόσμου και της ορατής πραγματικότητας της Οικουμένης μας. Μία από τις πρώτες συνέπειες της προπατορικής πτώσεως: Αντί του συνδέσμου της αγάπης εισέδυσε στην ψυχή των ανθρώπων το ολέθριο πάθος να εξουσιάζουν επί των αδελφών, για να εξασφαλίσουν γι’ αυτούς και τα τέκνα τους άνετη ζωή. Ένεκα της τυφλώσεως αυτής όλος ο κόσμος μας καταποντίσθηκε σε θάλασσα αίματος, σε ατμόσφαιρα εχθρότητος, σε εφιάλτη αμοιβαίων εξοντώσεων. Η προπατορική αμαρτία εισήγαγε πανταχού την διάσπαση. Μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα όχι μόνο δεν ελευθερώθηκε από το πνεύμα της αδελφοκτονίας, αλλά συνεχίζει ακόμα περισσότερο να βυθίζεται σε θανατηφόρο παραλήρημα. Η πείρα των αιώνων δεν εδίδαξε τους ανθρώπους. Η δια της βίας νίκη «εν τω κόσμω τούτω» είναι πάντοτε και αναποφεύκτως πρόσκαιρος. Όταν αυτή προεκταθεί στην αιωνιότητα, θα αποδειχθεί ατελεύτητο όνειδος.

***

Πως μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό «καθώς εστι»; Ο Χριστός μας δείχνει την οδό παροτρύνοντας μας να παραμένουμε στην αγιότητα για να μη βλάπτουμε τον πλησίον, να προτιμούμε τους άλλους από τον εαυτό μας, να μην επιδιώκουμε να τους εξουσιάζουμε.

***

Ο Θεός θέλει σαφώς να είναι μαζί μας ως με ίσους Του. Γι’ αυτό και μας αποκαλύφθηκε στην αλήθεια Του με την Σάρκωση, για να ακούσουμε με τα αυτιά μας, να δούμε με τα μάτια μας, να ψηλαφήσουμε με τα χέρια μας (βλ. Α’Ιωάν.1,1‐5) τον προερχόμενο από τους πατρικούς κόλπους Λόγο της αιώνιας ζωής. Έχοντας τέτοια οφθαλμοφανή και ψηλαφητή μαρτυρία δεν πλανώμαστε πια σε εικασίες του κτιστού μας λογικού, δεν σκοντάφτουμε, γιατί βαδίζουμε στο Φως του αδύτου Ηλίου (βλ. Ιωάν.11,9‐10).
Ως μοναδική πηγή κάθε υπάρξεως Αυτός πάντοτε «αρχίζει»· Αυτός πρώτος «εκλέγει», και μάλιστα «απροσωπολήπτως»(βλ. Ιωάν.15,16 και Α’ Πετρ.1,17). Όλα όμως αυτά τα κάνει Αυτός με αόρατο για μας τρόπο. Ως μυστικός φίλος δεν θέλει να μας επιβαρύνει με την οφειλή να Του είμαστε υπόχρεοι,ευγνώμονες. Συχνότατα είναι αφανής όταν μας ευεργετεί. Εμφανίζεται σε μας όταν εμείς έχουμε τη διάθεση να Τον δεχθούμε. Φωτίζει τον νου μας, αλλά την πράξη της αποφάσεως να Τον ακολουθήσουμε, που αναπόφευκτα συνδέεται με κόπο, την αποδίδει σε μας. Με την έννοια αυτή, μπορούμε να πούμε ότι εμείς οι ίδιοι εκλέγουμε την οδό μας ελεύθερα. Εμείς βεβαίως υπομένουμε οικειοθελώς όλα όσα συναντάμε, για να παραμείνουμε μέχρι τέλους στην οδό που επιλέξαμε.Ο Θεός ενεργεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να κτίζουμε όχι μόνο την πρόσκαιρη κατάσταση μας, αλλά και την ίδια την αιωνιότητα, είτε στη γραμμή των δικών Του αποκαλύψεων είτε σε διάσταση από Αυτόν.

Ο Κύριος μας ανέθεσε υπέρτατο έργο. Η υπευθυνότητα μας είναι συντριπτική, ακατανόητη για εκείνους που αρνήθηκαν να στηριχθούν στον «ακρογωνιαίον λίθον»(Α’ Πέτρ.2,6‐7). Όσο μακρύτερα προχωρούμε στον δρόμο αυτό, τόσο μεγαλειωδέστερη γίνεται μπροστά μας η εικόνα που αποκαλύπτεται.
Είναι μεγάλο το βάρος της ελευθερίας μας. Αν εγώ κατά τον αυτοπροσδιορισμό μου δεν βρω τη στενή εκείνη και τεθλιμμένη οδό που οδηγεί στη ζωή και που με δυσκολία βρίσκουν μόνο λίγοι (βλ. Ματθ.7,14), τότε πού θα βρεθώ; Πώς θα ξεφύγω από την πλατειά οδό που οδηγεί στην απώλεια; Είναι σαφές ότι, αν κρατήσω στον εαυτό μου κάτι που είναι ξένο προς την αγιότητα Του, τότε στο επίπεδο της αιωνιότητος θα αποδειχθώ ξένος προς Εκείνον. Αν παραμείνω σε διάσταση μαζί Του και όχι σε ενότητα πιστής αγάπης, τότε θα εγκαταλείψω τη γη δεμένος με τα πάθη και θα σκηνώσω στο «σκότος το εξώτερον».
Μέχρι να έρθει η χάρη είμαστε ασταθείς σε όλα. Παρατηρήστε τον Πέτρο:Ομολογεί τη Θεότητα του Χριστού με τέτοια, όπως φαινόταν, ασάλευτη βεβαιότητα· αξιώνεται της θεωρίας του Θαβωρίου Φωτός και ακούει τη φωνή του Πατρός, που μαρτυρούσε για τον αγαπητό Υιό· υπόσχεται αμετάθετη πίστη προς τον Χριστό ακόμη και μέχρι θανάτου (βλ. Ματθ.26,33‐35· βλ. Ιωάν.13,37),και πολύ γρήγορα στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της Γεθσημάνιας νύκτας,αλλάζει μικρόψυχα. Αν έτσι συνέβη με τον Πέτρο–«πέτρα»(Ματθ.16,18), τότε εγώ τρομάζω. Δεν με εγκαταλείπει η συνείδηση της αδυναμίας μου, ωσότου διαβώ με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος τα τελευταία όρια· ωσότου μπω τελειωτικά στον χώρο του Φωτός ξεφεύγοντας από το εξώτερο σκότος
το μυστηριο της…. (Ασκησις και Θεωρια)

***

Είναι σημαντικό ότι ο άνθρωπος με τη δική του ελεύθερη θέληση καθορίζει τον εαυτό του σ’ όλη την αιωνιότητα. Ο μόνος αληθινός οδηγός στον αγώνα της εκπληρώσεως αυτής της ανεκλάλητης υψηλής κλήσεως είναι οι εντολές του Χριστού. Όλη η κτίση στενάζει, γιατί υποτάχθηκε στη ματαιότητα και περιμένει τη λύτρωση που θα ‘ρθει με την διακήρυξη «της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ. 8,19-23). Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς ότι σπάνια γίνεται αντιληπτό σε τί αναφέρεται η γνήσια, θεϊκή, βασιλική ελευθερία «των υιών του Θεού».

 Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι, και εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε τη σωτηρία όλων και να προσευχόμαστε για όλους. Αλλά ούτε η αποκάλυψη ούτε η πείρα μας μας δίνουν βάση να ισχυριστούμε ότι όλοι θα σωθούν. Η ελευθερία είναι μεγάλο δώρο, αλλά φρικτό. 

***

π.Anthonny Bloom

Δυστυχία είναι να βλέπουμε πόσο θλιβερή και αξιολύπητη είναι η αγάπη μας γι’ αυτούς που ισχυριζόμαστε ότι είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα∙ πόσο κλονισμένη από την ανυπομονησία, πόσο γυμνή από στοργή και ευαισθησία, πόσο παράλογη και εξωφρενική!
Πρέπει να συλλογιστούμε λοιπόν ποια είναι η σχέση μας με τα μέλη του περιβάλλοντός μας και ν’ αναρωτηθούμε: Τι είδους αγάπη έχω προς αυτούς; Μια αγάπη χαράς ή μια αγάπη φορτική; Διότι είναι πράγματι πιθανό, η αγάπη μας να πνίγει κάποιον, να τον κάνει να νιώθει ανελεύθερος, σκλάβος∙ είναι πιθανό κάτω από το βάρος αυτού που εμείς ονομάζουμε «αγάπη», ο αγαπώμενος να υποφέρει. Υποφέρει όταν εμείς νομίζουμε ότι γνωρίζουμε καλύτερα από αυτόν ποιες είναι οι ανάγκες του, πού είναι η χαρά του∙ όταν του αφαιρούμε και το ελάχιστο της ελευθερίας του, της δημιουργικότητάς του∙ όταν επιθυμούμε να διευθύνουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή του, προκειμένου να τον «βελτιώσουμε»… (Πηγή: Μητροπολίτου Anthonny Bloom, ” Το μυστήριο της ίασης” , εκδ. Εν πλω, Μετάφραση Χ. Κούλας)

***

Η λέξη «ἐλευθερία» προκύπτει «παρά τό ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τίς», δηλαδή «να πηγαίνει κάποιος εκεί όπου αγαπάει/επιθυμεί».
(ἐλεύθω= ἐρχομαι, πορεύομαι / ἐρῶ= αγαπώ -> ἔρως)

***

Ο π. Γεράσιμος Φωκάς μιλάει για τον Άγιο Ελευθέριο και τη γιαγιά του, Ελευθερία Φωκά.

Κήδεψε η δυστυχισμένη μέσα σε οκτώ μέρες και τα δυο κορίτσια της, και μου έλεγε:
“Παναγία μου,… ότι όταν έμπαινε στην εκκλησιά κοίταζε την εικόνα του Άη Λευτέρη και δεν έβλεπε το πρόσωπό του.
Αυτή είναι η εικόνα που έχουμε και σήμερα, την βλέπετε, ο Άγιος με το μπλε ωμοφόριο.
Έβλεπε την εικόνα του Αγίου θολή, δεν έβλεπε το πρόσωπο του Αγίου, σαν να ήταν η εικόνα καπνισμένη.
Έκανε τα τριήμερα, τα εννιάμερα, τίποτε, δεν έβλεπε τον Άγιο, γιατί είχε παράπονο,
θυμό στον Άγιο, γιατί του έφερε το άρρωστο παιδί, τον παρακάλεσε και το παιδί ξεψύχησε.
Να, ξημερώνει όμως , στα σαράντα είδε ένα φοβερό όραμα.
Είδε τον Άγιο, πήγε στο σπίτι της ο Άη Λευτέρης:
“Τι έχεις Ελευθερία”;
Και η καημένη “Πού είναι τα παιδιά μου;” του λέει.
”Πάμε να δεις.”
Και την παίρνει και την πάει στον χώρο που βλέπουν οι Άγγελοι, όλοι δεν τον βλέπουν, σε έναν απέραντο λειμώνα, κήπο με δέντρα, με πουλιά, με λουλούδια, με πεδιάδες, με ομορφιά και μέσα εκεί ήταν η μεγάλη κόρη και έπαιζε.
“Να την”, της λέει.
Η μάνα, που έχει σπλάχνα η μάνα, που έχει καημό, λεει:
”Το άλλο μου παιδί;”
”Ω παιδάκι μου, εκείνο είναι πολύ ψηλά, δεν μπορούμε να πάμε εκεί. Είναι αγγελούδι αυτό στο Θρόνο του Θεού, στο Θρόνο της Χάριτος, δεν μπορούμε να πάμε εκεί”.

Ξύπνησε ήρεμη και πήγε κατευθείαν στην εκκλησιά, μπήκε μέσα και είδε την εικόνα του Αγίου πεντακάθαρα, όχι καπνισμένη!
Δόξα τω Θεώ.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου
Ἦχος δ’.

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον λόγον.

Φερωνύμῳ σου κλήσει καλλωπιζόμενος, ἐλευθερίαν παρέχεις καὶ ἀπολύτρωσιν, τοῖς προσκάμνουσι δεινῶς, ποικίλας θλίψεσιν, Ἐλευθέριε σοφέ, ἱερῶν καλλονή, Μαρτύρων ἡ ὡραιότης· διὸ μὴ παύσῃ βραβεύων, ἀναψυχὴν τοῖς σὲ γαιρέρουσι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἐλευθερίου
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἱερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος, τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατᾶν. Διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, σὺν τῇ μητρί σου Ἀνθίᾳ, ὑπὲρ τῶν πίστει ἀνυμνούντων ὑμᾶς.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Παύλου, τοῦ ἐν τῷ Λάτρῳ.
Ἦχος α’

Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι Ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Πατὴρ ἡμῶν Παῦλε· νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ, προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Παύλου, τοῦ ἐν τῷ Λάτρῳ.
Ἦχος δ´. Ὡς τῶν Ἀποστόλων. (ὑπὸ Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)

Ὡς τῶν Ἀσωμάτων ὁμόσκηνον, καὶ πάντων τῶν Ὁσίων συμμέτοχον, παναοίδιμε Παῦλε ὑμνοῦμέν σε, καὶ δυσωποῦμέν σε, πρεσβεύειν ἑκάστοτε ὑπὲρ ἡμῶν, ὅπως εὕρωμεν ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου.
Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον. (ὑπὸ Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου)

Ἐξ Ἐλαίας μὲν ἔφυς δένδρον χριστόκαρπον, ἐν τῷ Λάτρῳ δὲ Παῦλε καὶ Σάμῳ ἤσκησας, πᾶσι διδάσκων ἀπλανῶς, πῶς δεῖ λατρεύειν τῷ Θεῷ, καὶ Εὐαγγέλιον τηρεῖν, ὥστε γενέσθαι οὐρανῶν, πολίτας καὶ κληρονόμους, καὶ συναφθῆναι ἀγγέλων, καὶ τῶν ἁγίων χοροῖς.

iconandlight.wordpress.com