Στις 19 Δεκεμβρίου – πριν από 29 χρόνια εκοιμήθηκε εν Κυρίω ο μεγαλόσχημος-ιεροδιάκονος Αντώνιος (Σεμυόνοφ) /19.08.1913 – 19.12.1994 κοσμικό όνομα Αλέξανδρος. Επέζησε από όλους τους βασανιστές του, οι οποίοι είχαν επανειλημμένα την επιθυμία να τον σκοτώσουν μέσω σκληρών βασανιστηρίων, αλλά ο Κύριος έκρινε διαφορετικά.
Ο πρεσβύτερος Γέροντας Αντώνιος έζησε μια μακρά ζωή γεμάτη σοβαρά βάσανα και ανιδιοτελή υπηρεσία στον Κύριο. Σε ηλικία 7 ετών διάβαζε ήδη τις Ώρες στην εκκλησία και σε ηλικία 12 ετών μπήκε στο Ερμιτάζ Sedmiezernaya κοντά στο Καζάν, όπου σπούδασε στο θεολογικό σεμινάριο.
Μετά την καταστροφή του μοναστηριού, εργάστηκε για 9 χρόνια με τα αδέρφια του σε δασικό μοναστήρι, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Αλέξιος και χειροτονήθηκε διάκονος.
Στη δεκαετία του ’30 καταπιέστηκε και υποβλήθηκε σε σοβαρά βασανιστήρια στα Γκουλάγκ. Το 1939, ενώ προσπαθούσαν να τον εκτελέσουν σε μια αυτοσχέδια ηλεκτρική καρέκλα, τυφλώθηκε. Γλιτώνοντας από θαύμα την εκτέλεση, ταξίδεψε για πολλά χρόνια σε όλη τη Ρωσία, την Αρμενία, το Ουζμπεκιστάν και τη Γεωργία.
Μετά τον πόλεμο, ο πρεσβύτερος εργάστηκε στο Ταγκανρόγκ, στο Ροστόφ-ον-Ντον, στη Γκάτσινα, στο Λένινγκραντ και τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην πόλη Ζουκόφσκι κοντά στη Μόσχα.
Παντού φρόντισε για πολλά πνευματικά παιδιά. Ο Κύριος τον αντάμειψε με το χάρισμα της πρόβλεψης. Πολλές από τις προβλέψεις του γέροντα έγιναν πραγματικότητα, και μέσω των προσευχών του ο πόνος έλαβε θεραπεία. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής του 1994 εντάχθηκε στο Μεγάλο Σχήμα.
Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 19 Δεκεμβρίου 1994, ανήμερα της μνήμης του Αγίου Νικολάου, τον οποίο σεβόταν πολύ. Στις 22 Δεκεμβρίου, με την ευλογία του επισκόπου, ο γέροντας κηδεύτηκε στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στη βόρεια πλευρά της εκκλησίας Πέτρου και Παύλου.
Έτσι επαληθεύτηκε η τελευταία πρόβλεψη του Έλληνα ασκητή Γέροντα Ελπιδιφόρου που ήξερε ρώσικα, ότι ο πατέρας Αντώνιος θα ταφεί σε αγία γη. Γιατί η γη της μονής της Αγίας Αικατερίνης είναι καθαγιασμένη από τα βάσανα και το αίμα αθώων θυμάτων.
Ο Γέροντας είπε ότι ο Κύριος του έστειλε ένα «θερμό Πνεύμα» που έγινε ο οδηγός του. Έτσι το θυμήθηκε ο ίδιος: «Ο Κύριος με βοήθησε στο ταξίδι μου… Μου έστειλε ένα τέτοιο «ζεστό Πνεύμα».
Παραδόθηκα σε αυτό το Πνεύμα. Σαν να έσπερνε στα τυφλά μου μάτια… Προπορεύεται μπροστά μου ζεστό, ζεστό. Τον κρύο χειμώνα βγαίνει ζεστασιά από αυτό… Περπατάω πάνω σε αυτή τη ζεστασιά, περπατάω και περπατάω… Αυτό το πνεύμα ήταν ο οδηγός μου. Είχα δύο ραβδιά στα χέρια μου. Ο ένας έψαχνε δρόμο, ο άλλος ήταν το στήριγμά μου. Όπου με οδήγησε αυτό το Πνεύμα, εκεί πήγα…»
( να θυμηθούμε έναν άλλον τυφλό ασκητή, τον πρεσβύτερο Μπουζουλούκ –μεγαλόσχημο Μάξιμο/Maxim (Peleptsov) /†16.08.1937/ ο οποίος, παρά την τύφλωση του, κινήθηκε με αρκετή σιγουριά μόνος του , συμπεριλαμβανομένων αρκετά μεγάλων αποστάσεων. Όταν ρωτήθηκε πώς το κατάφερε αυτό, απάντησε ότι ήταν σαν μια μικρή φωτεινή μπάλα να κυλούσε μπροστά του.)
Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής του, ο Γέροντας Αντώνιος προσευχόταν συχνά στον Κύριο και στον Άγιο Νικόλαο, ζητώντας βοήθεια και προστασία. Υπήρξε μια περίπτωση που, περιπλανώμενος στα βουνά, σταμάτησε κυριολεκτικά στην άκρη μιας αβύσσου, αλλά δεν έκανε το μοιραίο βήμα γιατί έπαψε να νιώθει το «ζεστό Πνεύμα».
Μια μέρα κατέβηκε στην πλαγιά του βουνού, αλλά ήταν σαν να τον σταμάτησαν τα χέρια κάποιου. “Ποιος είσαι;” – ρώτησε ο τυφλός, προσπαθώντας μάταια να βρει τον σωτήρα με το άγγιγμα. «Βαρβάρα», ακούστηκε μια φωνή. Ο πατέρας πίστευε ότι όφειλε τη σωτηρία του εκείνη την εποχή στην Αγία Μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα.
Ο γέροντας Αντώνιος συναντήθηκε με διαφορετικούς ανθρώπους. Κάποιοι τον ανύψωσαν, τον καλωσόρισαν, τον τάισαν, τον περιποιήθηκαν, ενώ άλλοι του αρνήθηκαν ένα κομμάτι ψωμί, του πέταξαν πέτρες, τον χτυπούσαν και τον κορόιδευαν. Μερικές φορές τον συναντούσαν κλέφτες και συμμορίες που τον κορόιδευαν, τον έγδυναν και έφευγαν.
Αγία Ματρώνα η Ρωσίδα η αόμματος
Γέροντας Ισίδωρος ο Φιλοθείτης ο αόμματος
Ξένη η μακαριστή η τυφλή πρώτη ηγουμένη της Μονής Αγίας Τριάδας που ίδρυσε ο Άγ. Νεκτάριος
Γέροντας Μάξιμος/Maxim (Peleptsov) ο τυφλός
και όμως τυφλός οδηγεί τυφλούς και μη τυφλούς…
οι τυφλοί αλλά βλέποντες Γέροντες .. τυφλοὶ ἀναβλέπουσι ( θα τους δοθεί πνευματική όραση) και λεπροὶ καθαρίζονται ( καθαρίζονται μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν όπως ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός) ο Χριστός μιλούσε και πνευματικά όχι μόνο κυριολεκτικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου