Ξεκίνησα να λέω τους ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας… Τώρα που βαρείς λύκοι πλάκωσαν στην πατρίδα μας, έτσι να κάνετε κι εσείς! παπά Φώτης ο διά Χριστόν σαλός

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου
Συναξάριον.
Τῇ Ϛ´ (6ῃ) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Εὐτυχίου, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. (582)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Πλατωνίδος, τῆς ἐν Νισίβῃ. (300-308)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων δύο Μαρτύρων τῶν ἐν Ἀσκάλωνι, τῶν ἄχρις ὀσφύος χωσθέντων καὶ τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων ἑκατὸν εἴκοσι Μαρτύρων, τῶν ἐν Περσίδι μαρτυρησάντων. ( 344-347)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Βυζαντίου, ἀσκήσαντος ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἄθω. (1310)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου. (1347)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ὁ Ἅγιος Νέος Ὀσιομάρτυς Γεννάδιος Διονυσιάτης, ὁ ἀθλήσας ἐν ἔτει ͵αωιη´ (1818) ἐν Κωνσταντινουπόλει, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων πέντε νεομαρτύρων· Μανουήλ, Θεοδώρου, Γεωργίου, Μιχαὴλ καὶ ἑτέρου Γεωργίου, τῶν ἐκ Σαμοθράκης καὶ ἐν Μάκρῃ τῆς Θράκης ἀθλησάντων. (1835) (ὧν ἡ πανήγυρις διὰ τὸ αἰδέσιμον τῆς ἐνεστώσης νηστείας μετετέθη τῇ Δευτέρᾳ τοῦ Θωμᾶ).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς κοιμήσεως τοῦ ἁγίου ἰσαποστόλου Μεθοδίου τοῦ Θεσσαλονικέως, ἐπισκόπου Σιρμίου καὶ φωτιστοῦ τῶν Σλάβων. (885)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Τιμόθεος καὶ Διογένης, οἱ ἀθλήσαντες ἐν Μακεδονίᾳ, ἐν ἔτει 345, ὑπὸ Ἀρειανῶν τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Τερβιλλίου, πρίγκιπος Οὐαλίας
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀφφίωνος ἐπισκόπου Νόβγκοροντ. (1652)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ πατρὸς Ἀρσενίου τῆς Μονῆς Valaam (1853)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ πατρὸς Μαρδαρίου τῶν Σπηλαίων τοῦ Nizhny Novgorod (1859)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ πατρὸς Μαρτυρίου τοῦ Γκλινσκ (1865)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Πέτρος Zhukov καὶ Προχορος Mikhailov (1918)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ πατρὸς Σάββα Λάπα τοῦ Καλύμνιου ἀσκητοῦ τοῦ Σταυροῦ (1903-1992)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ μαρτυρικὴ κοίμησις τῆς νέας Ὁμολογητρίας τοῦ Χριστοῦ Δανιηλίας (Ντανιέλας) τῆς ἐν Βουκουρεστίῳ, τῆς θαυματουργοῦ καὶ ἰατείρας ψυχικῶν νοσημάτων καὶ ἐντερικῶν ἐπιπλοκῶν. (Μεγάλη Τρίτη, 2004)

Στίχοι
Εὐτύχιον θανόντα τιμῶν τοῖς λόγοις,
Ἐμαυτὸν αὐτὸς εὐτυχέστατον κρίνω.
Εὐχῇ Εὐτυχίοιο πύλη πόλου οἴγεται ἕκτῃ.
Στίχοι Πατρὸς ἀδίκου καὶ ὠμοτάτου χερσὶ χειρισθεῖσα βαναύσως,
Δανιέλα σὺν τῇ πάλαι Μαρκέλλῃ παρὰ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων ἐστέφθη

ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Φώτιος ὁ Λαυριώτης, ὁ διὰ Χριστὸν σαλός, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τῇ Παρασκευή Γ΄ Ἐβδομάδος τῶν Νηστειῶν (5 Μαρτίου 2010)

Δῶρο ὑπερφυσικὸ* τῆς Θεοτόκου

 

᾿ Εκεῖνο ποὺ ἐνδιέφερε περισσότερο τὸν Ὅσιο Γρηγόριο τὸν Σιναΐτη, ἦταν ἡ καλλιέργεια τῆς προσευχῆς. Ἐρώτησε λοιπὸν τὸν Ὅσιο Μάξιμο τὸν Καυσοκαλύβη:
– Ἐξασκεῖς, τίμιε πάτερ, τὴν νοερὰ προσευχή;
Ἐκεῖνος χαμογέλασε καὶ ἀπάντησε:
– Δὲν θὰ σοῦ κρύψω τὸ θαῦμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ ἔκανε σ᾿ ἐμένα τὸν ἀνάξιο. Ἐγὼ ἀπὸ τὴν νεανική μου ἡλικία εἶχα πολλὴ εὐλάβεια σ᾿ Αὐτὴν καὶ μὲ δάκρυα Τὴν παρακαλοῦσα νὰ μοῦ δωρίσει τὴν χάρη τῆς νοερᾶς προσευχῆς.
Μιὰ μέρα λοιπόν, πῆγα στὸν Nαό Της καί, καθὼς εἶχα συνήθεια, τὴν παρακάλεσα πάλι μὲ ἰδιαίτερη καρδιακὴ θέρμη. Κι ἐνῶ μὲ ἄπειρο πόθο ἀσπαζόμουν τὴν ἁγία Εἰκόνα Της, ἔνιωσα ξαφνικὰ στὸ στῆθος μιὰ φλόγα ποὺ δὲν μ᾿ ἔκαιγε, ἀλλὰ μὲ δρόσιζε καὶ μὲ γλύκαινε καὶ προξενοῦσε στὴν ψυχή μου βαθειὰ κατάνυξη. Ἀπὸ τὴν καρδιά μου ἄρχισε ν’ ἀναβλύζει ἡ εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με».
Παράλληλα ὁ νοῦς γλυκαινόταν μὲ τὴν ἐνθύμηση τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Παναγίας Μητέρας Του. Ἀπὸ τότε δὲν ἔλειψε ἡ προσευχὴ ἀπὸ μέσα μου…
(*)Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης, σελ. 44, ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 1994

***

«χαῖρε, τῶν ἁλιέων τὰς σαγήνας πληροῦσα.»

Ο Γέροντας της σιωπής και των δακρύων:
Σάββας Λάπας της Καλύμνου (1903–1992)

Ο π. Παύλος Νικηταράς (1912–1999) μας διηγήθηκε ότι σε κάποια ασέληνη βραδιά έριξαν τα δίχτυα μαζί με το αδελφό π. Νικηφόρο [μετονομασθείς Σάββας] στον κόλπο του Κουβαριού. Ως συνήθως, γύρω στις 11 το βράδυ τα ανέσυραν και έπρεπε μετά να τα ξεψαρίσουν. Ο π. Παύλος τον ρώτησε: «Πώς θα ξεψαρίσουμε χωρίς φως;».
«Έχει ο Θεός!», απάντησε ο μοναχός Νικηφόρος.
Σε λίγο, ενώ έλεγαν τους «Χαιρετισμούς» της Υπεραγίας Θεοτόκου, παρουσιάσθηκε ένας φωτεινός δίσκος από πάνω τους. Ο π. Παύλος, νόμιζε ότι ήταν δορυφόρος και φοβήθηκε μήπως πέσει και τους κάψει. Ο αδελφός π. Νικηφόρος, όμως, έμεινε τελείως απαθής. Το φως παράμεινε μέχρι που τελείωσε το υπούργημά τους (=η εργασία, η διακονία τους). Εξαφανίστηκε, όταν πλέον πέταξαν για δεύτερη φορά τα δίχτυα τους στη θάλασσα.

Το Φθινόπωρο του ίδιου έτους προσβλήθηκε από γρίπη μεταφέρθηκε στανικά με φορείο στο «Βουβάλειο» Νοσοκομείο.

Σε μια από τις επισκέψεις μας, τον ρωτήσαμε: «Ήρθε ο Γέροντας Αμφιλόχιος;» (ο οποίος, είχε κοιμηθεί πριν από 22 χρόνια). «Ήρθε δυο φορές», απάντησε. «Και ο Άγιος Σάββας;» (ο οποίος, είχε κοιμηθεί το 1948). «Να ’τος! Εδώ είναι!». Κι έδειξε σ’ ένα σημείο, απέναντι στο κρεβάτι του.

Την εποχή εκείνη, συνέπεσε να νοσηλεύεται η αδελφή Κυριακή από τον Ευαγγελισμό της Πάτμου και συνοδευόταν από την αδελφή Ευθυμία. Μια μέρα, παρουσιάστηκαν δύο νεαρές και γύρευαν τον άρρωστο καλόγερο. Η αδελφή Ευθυμία τις οδήγησε στο δωμάτιό του. Οι νέες μόλις τον είδαν, είπαν μ’ ένα στόμα: «Α! Αυτός είναι!». Κι έμειναν ακίνητες γι’ αρκετή ώρα ατενίζοντάς τον. Όταν συνήλθαν από την έκπληξη, διηγήθηκαν στην αδελφή Ευθυμία ότι, και οι δυο τους, είδαν το ίδιο όνειρο την περασμένη βραδιά: Βρέθηκαν στη Μονή του Αγίου Σάββα και εκεί τις παρουσιάστηκε ο ίδιος ο Άγιος συνοδευόμενος από έναν άγνωστο σ’ αυτές μοναχό. Τα κορίτσια έβαλαν μετάνοια και ασπάστηκαν το χέρι του Οσίου, αγνοώντας κατά κάποιο τρόπο τον διπλανό καλόγερο. Οπότε, τις λέει ο Όσιος Σάββας: «Κι αυτός Σάββας, είναι. Αλλά είναι ακόμα στο νοσοκομείο». Εκεί, στο νοσοκομείο που πήγαν αυτοπροσώπως, διαπίστωσαν την επαλήθευση του ονείρου τους.

Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε σχεδόν τίποτε. Διάβαζε πολύ και είχε πάντα το κομποσχοίνι να κινείται και τα δάκρυα να τρέχουν συνεχώς άκοπα και αβίαστα. Συνομιλούσε με τον όσιο Γέροντά του Σάββα, σαν να ήταν ζωντανός. Του παρουσιαζόταν και τον παραμυθούσε. Τριάντα χρόνια έζησε μόνος σ’ ένα δύσκολο τόπο, δίχως ανέσεις και ανθρώπινες παρηγοριές. Λέγουν γι’ αυτόν πως δεν του άρεσε να μιλά πολύ. Καθόταν σκυφτός και προσευχόμενος, πρόσχαρος και απόκοσμος, καλόκαρδος και απόμακρος. Είχε ένα υπέροχο, ισχυρό, σιωπηλό παράδειγμα. Είχε επισκέψεις αγγέλων, αγίων, αλλά και δαιμόνων!

Ανεπαύθη στις 6.4.1992. Στις 4.4.1998 έγινε η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του. Είχαν ένα καφεκίτρινο χρώμα και μία λεπτή ευωδία.

***

παπα-Φώτης ο διά Χριστόν σαλός

 

[Μαρτυρία Ιερομονάχου, π. Θεοφάνη Κάσσου]: Το 2005, νομίζω, ο Γέροντας ήταν βαριά άρρωστος από τον καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε. Ήταν μάλιστα κλινήρης και τον είχαμε εμείς εδώ στο Μοναστήρι μας [στην Ιερά Μονή Πιθαρίου της Μυτιλήνης].
Παρέμενε ακίνητος. Τον είχαμε βάλει σ’ ένα κελλάκι με δυο κρεβάτια, στο ένα κοιμόταν ο παπα-Φώτης και στο άλλο εγώ. Ήταν αδύνατο να μείνει μόνος του, έπρεπε ένας άνθρωπος να τον υπηρετεί νύχτα και ημέρα.
Υπέφερε από φοβερές αϋπνίες. Είχε τρομερούς πόνους. Έλεγε χίλια δυο ασυνάρτητα. Άλλοτε ρωτούσε πότε έρχεται το καράβι κι άλλοτε, νομίζοντας πως είναι στο Νοσοκομείο, ζητούσε την «κυρα-Νοσοκόμα»! Του είχαμε βάλει κιγκλίδωμα γύρω από το κρεβάτι του, για να μην μπορεί να σηκωθεί.
Θυμάμαι, ήταν Μεγάλη Πέμπτη· δε χτυπήσαμε το βράδυ καμπάνα, γιατί αν την άκουγε, θα επέμενε να τον μεταφέρουμε στο Ναό, πράγμα αδύνατο λόγω και της μεγάλης Ακολουθίας.
Όταν τελειώσαμε την Ακολουθία και πήγα στο κελί, με ρώτησε τι μέρα είναι σήμερα. Του απάντησα Πέμπτη, χωρίς να του θυμίσω τίποτε άλλο. Καθώς πέσαμε να κοιμηθούμε, εκείνος άρχισε μέσα στη νύχτα να κάνει τρισάγια και να μνημονεύει τους γονείς του και ένα σωρό νεκρούς.
Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε:
– Μεγάλη Πέμπτη δεν είναι σήμερα; Τρισάγια δεν κάνουν;
Εγώ θαύμασα!
Μετά, τι μου είπε για να διασκεδάσει την έκπληξή μου και να θολώσει τα… νερά;
– Τρισάγια κάνουν σήμερα. Κάτσε να κάνω ένα και για σένα, κι ας είσαι ζωντανός. Άμα πεθάνεις, δε θα το ακούσεις· γι’ αυτό άκουσέ το τώρα.
Και πράγματι, έκανε το Τρισάγιο μου!
Καθώς έφτασε στο σημείο που έπρεπε να μνημονεύσει το όνομά μου, με ρώτησε:
– Πώς σε λένε;
– Θεοφάνη, του απάντησα.
– Όχι, το Θεοφάνης είναι ζωντανό όνομα, το άλλο θα σου κάνω, το κοσμικό που πέθανε.
Ήταν κάπου ξημερώματα, όταν τον παρεκάλεσα να ησυχάσει για να κοιμηθούμε· εκείνος επίμονα όμως ζητούσε να τον σηκώσω, για να πάει στην τουαλέτα. Εγώ προσποιόμουν πως κοιμόμουν.
Τότε ο Γέροντας άρχισε να λέει τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου και μετά τους Χαιρετισμούς τον ακούω να λέει γεμάτος δάκρυα πολλές φορές μέσα στο σκοτάδι: «Ευχαριστώ. Ευχαριστώ»!
Μετά από λίγο, καθώς με είχε θολώσει για μικρό διάστημα ο ύπνος, άναψα το φως και τι να δω; Το κιγκλίδωμα γύρω από το κρεβάτι του είχε φύγει κι ο Γέροντας καθόταν καθιστάς στο κρεβάτι του!
Κάποιος τον είχε υπηρετήσει!
Ποιος άλλος, αλήθεια, από την Παναγία;
Το πρωί, όταν τον ρώτησα, απότομα μου απάντησε:
– Ποιος με βοήθησε το βράδυ, να μη σε νοιάζει.

Με την αύριο, τη Μεγάλη Παρασκευή, έφυγε στο χωριό του, στα Πάμφιλα.
Μετά από πολύ καιρό, θέλοντας να μάθω τι είχε συμβεί εκείνο το βράδυ, τον ρώτησα με πλάγιο τρόπο:
– Γέροντα, η Παναγία ή οι Άγιοι εμφανίζονται στους ανθρώπους;
– Βέβαια και εμφανίζονται, μου απάντησε.
Πήρα θάρρος και τον ξαναρώτησα:
– Πώς εμφανίζονται; Πώς είναι η Παναγία;
– Τι ξέρω εγώ. Άγιος είμαι για να ξέρω; μου είπε απότομα.
Μετά από λίγη ώρα τον ακούω με έκπληξη να μου περιγράφει το πόσο όμορφη είναι η Παναγία!
Μου είπε:
– Δεν υπάρχει ομορφότερη γυναίκα. Έχει ένα γλυκό πρόσωπο! Φοράει ένα βυσσινί φόρεμα κι έχει τα μαλλιά Της κάτω. Κοιτάζοντάς Την σε πιάνει κατάνυξη, τόση που δεν μπορείς κι ούτε τολμάς να δεις το πρόσωπό Της από την ομορφιά και τη λάμψη
Πήρα θάρρος κι εγώ και τον ρώτησα να μάθω γιατί τη Μεγάλη Πέμπτη έκλαιγε.
Αμέσως, με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, έκλεισε τη συζήτηση λέγοντας μου:
– Να μη σε νοιάζει.
Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Αθανασίου Γιουσμά, «Παπά-Φώτης ο ‘διά Χριστόν Σαλός’, (1912-2010)», Μυτιλήνη 2010.

***

 

”Πάλι έγραψε ο Παπά-Φώτης, θα τους τρελάνει όλους” λέγαμε.

Η Μητρόπολη Μυτιλήνης τον κρατούσε σε απόσταση τότε.
Ένα βράδυ γυρνώντας ο Μητροπολίτης από κάποιο χωριό τον είδε να περπατάει μόνος του μέσα στη βροχή.
Δεν σταμάτησε ούτε να του μιλήσει, ούτε να τον πάρει.
Φτάνοντας ο Μητροπολίτης στη Μητρόπολη και μη έχοντας κάνει καμιά άλλη στάση στο δρόμο, βλέπει τον ΠαπαΦώτη να στέκεται χαμογελαστός έξω από την είσοδο της Μητρόπολης και να τον χαιρετά. Κανένας δεν ξέρει με πιο τρόπο βρέθηκε νωρίτερα από τον Δεσπότη εκεί, κάπου 50 χλμ μακριά από την πόλη και χωρίς να υπάρχει κανείς άλλος πιο σύντομος δρόμος.
Ομολόγησε τότε ο Μητροπολίτης και είπε ” Ο Παπά-Φώτης ή μεγάλος τρελός είναι ή μεγάλος Άγιος και μας δουλεύει όλους”.

Πήγε μια φορά με το καραβάκι που έκανε δρομολόγια για τη Σμύρνη. Στην Τουρκία ως γνωστόν απαγορεύεται σε Ορθόδοξο κληρικό να φοράει ράσο, πλην του Πατριάρχη.
Στο Τελωνείο του ζήτησαν να βγάλει το ράσο. Τους υπακούει αμέσως αλλά μόλις τον είδαν ότι από μέσα δεν φορούσε τίποτα, του λένε ”Βάλτο, βάλτο”.
Την άλλη μέρα μια Τουρκική εφημερίδα έγραφε ”Στην Τουρκία κυκλοφορούν με ράσο μόνο δυο Ορθόδοξοι Κληρικοί, ο Πατριάρχης και ο Παπα-Φώτης από την Μυτιλήνη.
Τον είχαν και φωτογραφία.

Το πιο ωραίο έγινε όταν θα ερχόταν ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης για πρώτη φορά επίσκεψη στη Μυτιλήνη.
Την προηγούμενη ημέρα ήταν στη Χίο και θα ερχόταν με το πλοίο της γραμμής. Όλη η Μυτιλήνη στο πόδι να τον υποδεχθεί.
Στρατιωτικά αγήματα, μπάντες, σχολεία, κληρικοί, Αρχές, Εξουσίες. Ενώ ήταν όλοι και όλα έτοιμα στο λιμάνι για την υποδοχή, στον Μητροπολίτη και τους κληρικούς διακρινόταν μια ανησυχία και μια κινητικότητα.
Σε κάθε σοκάκι και δρόμο που οδηγούσε στο λιμάνι υπήρχε και ένας Κληρικός ο οποίος με οδηγία της Μητρόπολης θα εμπόδιζε τον Παπα-Φώτη να έλθει στο λιμάνι και να ”τους ρεζιλέψει” στον Πατριάρχη. Όταν φάνηκε το καράβι συνθηματικά όλοι αυτοί οι Κληρικοί κούνησαν τα χέρια τους ότι όλα είναι εντάξει. Άφαντος ο Παπά-Φώτης.
Ησύχασε και ο Μητροπολίτης από το άγχος.
Μόλις άνοιξε η πόρτα του καραβιού βλέπουν να βγαίνει ο Πατριάρχης και δίπλα του ο Παπά-Φώτης με την γνωστή ενδυμασία του και μάλιστα συζητώντας μαζί του.
Να άνοιγε η γη να τους καταπιεί.
Είχε πάει μέρες πριν στη Χίο όπου τον περίμενε και ήλθαν μαζί.
Έβλεπες τον Παπά-Φώτη να περνάει μπροστά από τα αγήματα με τον γνωστό τροβά του στην πλάτη, χαμογελώντας..
π. Θεμιστοκλέους Χριστοδούλου

***

Διέδραμε με ένα τρίχινο ταγάρι όλη την Ελλάδα όπου υπήρχε αναγκεμένος λαμβάνοντας άνωθεν πληροφορία. Ο ίδιος μου είπε…

 

Στην δεκαετία της μεγάλης φτώχειας του 40, με βαρυχειμωνιά έπρεπε να μεταβώ από ένα χωριό σε ένα άλλο γειτονικό διασχίζοντας τις παγωμένες πεδιάδες του Κιλκίς! Οι χωρικοί μου έδωσαν για βοήθεια ένα φακό για να βλέπω στο σκοτάδι αλλά κάπου κατά τα μέσα της διαδρομής με περικύκλωσε ξαφνικά μία αγέλη λύκων!
Τρόμαξα φυσικά πάρα πολύ και ξεκίνησα να λέω τους ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας!
Τότε είδα να συμβαίνει κάτι το πρωτόγνωρο!
Οι αγριεμένοι και πεινασμένοι λύκοι πλησίαζαν ένας ένας με την σειρά, ακούμπαγαν με τις τρίχες τους το ράσο μου, με ξεπερνούσαν βαδίζοντας ήσυχοι μπροστά από μένα!
Και αυτό γινόταν καθόλη την διάρκεια της απαγγελίας των Χαιρετισμών!
Όταν τελείωσα χάθηκαν κι αυτοί στο σκοτάδι! »
Και ο παπά-Φωτης ο Λαυριώτης ολοκλήρωσε αυτή του την διήγηση με μία παραίνεση προς όλες κι όλους μας!
» Τώρα που βαρείς λύκοι πλάκωσαν στην πατρίδα μας, έτσι να κάνετε κι εσείς!»

Πνευματικό παιδί του Παπά – Φώτη του Λαυριώτη:
– Γέροντα είμαστε υπό ένταση, τι θηρία μας ετοίμασαν;
–μην σκας, κάτι γυμνάσια θα μας κάνουν και θα φύγουν τρέχοντας.

Τον ρώτησα “Παπά Φώτη τι θα γίνει με τους Τούρκους απέναντι;“
“Τώρα θα κάνουμε τον ψόφιο κοριό!! Λίγη υπομονή και θα γίνει το ΑΓΙΟ ΘΕΛΗΜΑ του ΘΕΟΥ σε αυτούς και σε εμάς. Όμως να ξέρεις κάτι την Μ. Ασία την χάσαμε το ’20 γιατί ο Ελληνικός Στρατός έβριζε τα ΘΕΙΑ και οι ανώτεροι αξιωματικοί του κατέλυαν στα χαμαιτυπεία της εποχής που φρόντισαν οι Κεμαλιστές να έχουν κατασκόπους!!”

Θα έρθουν χρόνοι που οι τούρκοι θα ξεδοντιαστούν από μόνοι τους ( εννοούσε εσωτερικά προβλήματα) και όταν θα έρθουν να μας επιτεθούν θα μοιάζουν σαν ένα λυσσασμένο σκυλί δίχως δόντια.

Ελεγε : « Βάλε σημάδι την ΑΛΒΑΝΙΑ. Μετά η ανθρωπότητα θα φορέσει μελιντζανιά ρούχα ( πένθιμα), μεγάλοι σεισμοί και πόλεμοι παντού για τις αμαρτίες της» « θα υπάρξει έλλειψη ψωμιού και αγιαστικής χάριτος, δύσκολα θα ΤΗΝ βρίσκεις γιατί θα στερηθούμε από πραγματικούς πνευματικούς»

« όσο σκανδαλισμό και αν δεχτούν οι πιστοί, πρέπει να βρίσκονται μέσα στο σκάφος της Εκκλησίας, έστω και σαν μούτσοι ή έστω να τους έχουν πετάξει ένα παλαμάρι και να τους τραβάει το σκάφος της εκκλησίας»
« θα έρθουν καιροί που το κακό πλήρωμα του σκάφους θα αλλάξει εν μέσω δυσκόλων καταστάσεων»

Κάποιο βαρύ χειμώνα τον συναντήσαμε νηστικό μέσα στο πλοίο της γραμμής για την Μυτιλήνη (είχε να φάει δυο μέρες) γιατί πήρε πληροφορία ότι έπρεπε να κατέβει στην Αθήνα και μετά να πάει να λειτουργήσει στις φυλακές των ανηλίκων στην Αυλώνα γιατί όπως μας είπε κινδύνευαν ψυχές παιδιών εκεί.
Όταν τον πήγαμε αναγκαστικά στην τραπεζαρία του πλοίου να φάει κάτι για να πιαστεί κάπως, μετά το κλείσιμο της τραπεζαρίας κάλεσε τον μάγειρα και τους σερβιτόρους να κάνουμε όλοι μαζί το απόδειπνο γιατί ερχόταν μεγάλη καταιγίδα στην θάλασσα.

Μετά την συζήτηση πάντα, μα πάντα με αποχαιρετούσε με το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ για την πατρίδα και καλή αντάμωση στην επουράνια Πατρίδα μας. Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2019/11/blog-post_95.html
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2020/10/blog-post_616.html )

Παπα-Φώτης Λαυριώτης ο «δια Χριστόν σαλός». Ήταν τόσο αληθινός, όπως οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.
https://iconandlight.wordpress.com/2017/03/05/%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1-%CF%86%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD-%CF%83%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Εὐτυχίου Κωνσταντινουπόλεως
Ἦχος δ’.

Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Εὐτύχιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Εὐτυχίου Κωνσταντινουπόλεως
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Βίον οὐράνιον, Πάτερ κτησάμενος, σκεῦος ἐπάξιον, ὤφθης τῆς χάριτος, λόγω καὶ πράξει βέβαιων, τὴν θείαν σοὶ χορηγίαν ὅθεν ἱεράτευσας, ἰσαγγέλως τῷ Κτίσαντι, ἔνδοξε Εὐτύχιε, Ἐκκλησίας ὡράισμα, ἣν φύλαττε ταὶς σαὶς προστασίαις, πάσης ἀνάγκης ἀνωτέραν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἡσυχίας τον λάτρην εὐχῆς τὸν πρύτανιν τῆς νοερᾶς καὶ κλειδοῦχον τῆς φυλακῆς τοῦ νοός, Σιναΐτην ἐπαινέσωμεν, Γρηγόριον, ὡς θείας χαρίτος κρουνόν καὶ πατέρων θεαυγῶν, προτύπωσιν ἐκβοῶντες· δίδαξον εὔχεσθαι πάντας ἀδιαλείπτως, τοὺς τιμῶντάς σε.

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Σάββα τοῦ νεωτέρου, τοῦ ὑποτακτικοῦ (1961). (Χαραλάμπους Μπούσια)
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Διαυγὲς οἰκητήριον θείου Πνεύματος, σοῦ συνωνύμου Ὁσίου, τοῦ ἐν Καλύμνω λαμπρέ, καὶ σεπτοῦ Ἀμφιλοχίου τῆς ἀσκήσεως, Σάββα θεόφρον ζηλωτά, τοῦ ἀκτίστου τοῦ φωτός, ὁ ἔμπλεως ἐκδυσώπει, Χριστὸν παθῶν σκοτομήνην, ἡμῶν σκεδάσαι τῶν τιμώντων σε.

Απολυτίκιον Αγίου γέροντος Φωτίου του καταπεφρονημένου δια Χριστόν σαλού της Μυτιλήνης. (ποίημα Χ.Μ. Μπούσια)
Ηχ. πλ. Α’. Τον συνάναρχον Λόγον

Ασεβείς ως προφήτην τον στηλιτεύσαντα, απλούν, σαλότητι τρόπων και κακουχίαις καλώς διαπλεύσαντα παρόντος βίου πέλαγος, Φώτιον, μέλψωμεν πιστοί, Λαυριώτην ασκητήν, τον πλούσιον εν ελέει, καθιλεούμενον Κτίστην ημίν, αυτόν τοις μακαρίζουσι.

Παπα-Φώτης Λαυριώτης καί ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ

iconandlight.wordpress.com