Ο Άγιος Δημήτριος αγάπησε με όλη την καρδιά του, με όλη την ύπαρξή του το Μύρο της Ζωής, τον Χριστό, κι έγινε μυροβλήτης. Γι’ αυτό να μην φοβούμαστε τους σύγχρονους Λυαίους και Γολιάθ, όποιοι κι αν είναι. Εμείς να λέμε αυτό πού είπε ο Νέστωρ: «Θεέ Δημητρίου, βοήθει μοι!» π. Γεράσιμος Φωκάς της Κεφαλληνίας – Παντελής Β. Πάσχος.

 

 

Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης
Εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου

Άγιος Δημήτριος από το Μιστί της Καππαδοκίας ή αϊ -Ρημήτ
Εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου και την Α΄ Κυριακή του μηνός Νοεμβρίου ( Πάντων των εν Καππαδοκία Αγίων)

Άγιος Νέστωρ, μαθητής του Αγίου Δημητρίου
Εορτάζει στις 27 Οκτωβρίου

Στίχοι.
Δημήτριον νύττουσι λόγχαι, Χριστέ μου,
Ζηλούντα πλευράς λογχονύκτου σης πάθος.
Εικοστή μελίαι Δημήτριον έκτη ανείλον.

Έσεισας, άλλ” έσωσας αύθις γήν, Λόγε”
Της σης γαρ οργής οίκτος εστί το πλέον.

“Ὀπίσω σου εἰς ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν.” …
Γερασίμου Φωκά Μητροπολίτη Κεφαλληνίας.

Ο Άγιος Δημήτριος είναι γνωστός ως Μυροβλήτης. Σε λίγους αγίους η Εκκλησία μας έδωσε αυτό τον τίτλο. Από τον τάφο του και επί σειρά αιώνων έρεε άφθονο μύρο ώστε να κατασκευασθεί ειδική φυάλη μέσα στην οποία συγκέντρωναν το μύρο. Από αυτή οι προσκυνητές του τάφου του αντλούσαν το άγιο μύρο προς θεραπεία και αγιασμό. Και η Κεφαλονιά μας έχει την ευλογία στη Μονή Κηπουραίων να διασώζει σε μια φυάλη μύρο σε υγρά κατάσταση από τον τάφο του Αγίου Δημητρίου.

Και μας θυμίζει αυτή η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, της Χάριτος του Θεού, το κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης που γράφει:
“καὶ ὀσμὴ μύρων σου ὑπὲρ πάντα τὰ ἀρώματα· μῦρον ἐκκενωθὲν ὄνομά σου”… Άσμα Ασμάτων δ’ 10.

Και στη συνέχεια σημειώνει πάλι προφητικά εις το Άσμα Ασμάτων για το Μύρο της Ζωής, το Μύρο που ήλθε για να μοσχοβολήσει τον κόσμο:
“ὀπίσω σου εἰς ὀσμὴν μύρων σου δραμοῦμεν” … που είναι η υπακοή και η ακολουθία όλων των Αγίων εις τα αχνάρια των βημάτων του Χριστού.

Ο Άγιος Δημήτριος αγάπησε με όλη την καρδιά του, με όλη την ζωή του, όλη την ύπαρξη του το μύρο του Χριστού. Στη ζωή του αρνήθηκε όλα τα άλλα αρώματα και διάλεξε τούτο το μύρο. Αγάπησε τον Χριστό, πλησίασε τον Χριστό, ακολούθησε τον Χριστό και γέμισε το στόμα του, τα μάτια του, η καρδιά του, η πορεία του , η ζωή του, η ύπαρξη του όλη, με το μύρο της διδαχής, με το μύρο της αγάπης του Χριστού. Έγινε μυροδοχείο αληθινό. Ο Άγιος Δημήτριος σε όλη την ζωή του, σε κάθε βήμα, σε κάθε αναπνοή, ήταν μυροσυλλέκτης και γι αυτό ακριβώς μετά το μαρτυρικό θάνατό του το αίμα του έγινε μύρο, έγινε μυροβλήτης.

Και στην εποχή του υπήρχαν διάφορα μύρα, όπως και σε κάθε εποχή. Όμως αυτά είναι αρώματα του κόσμου. Είναι υπόθεση σωματικών αισθήσεων, γήινα, χοϊκά, με ημερομηνία λήξης. Τα φυσικά αρώματα μπορεί κανείς να τα προμηθευθεί, γιατί τα πουλούν στα καταστήματα. Αλλά αυτό που είναι αδελφοί μου το πολύτιμο είναι το πνευματικό μύρο και πρέπει να έχει κανείς αισθητήρια για να νιώσει την ευωδία του Χριστού, για να αγαπήσει και να ακολουθήσει τα πνευματικά. Το μύρο του Χριστού είναι δώρο και χάρισμα, το αποκτούν μόνο όσοι προτιμούν τον Χριστό υπέρ πάντα, όσοι λαχταρούν το Μύρο υπέρ πάντα τα αρώματα.

Ο Άγιος Δημήτριος ήταν ένας από αυτούς. Με την ευκαιρία της μνήμης του να προσέλθουμε με πολλή πίστη, με αγώνα πολύ για καθαρότητα στα μυρόβλητα άγια λείψανά του να εκζητήσουμε τις πρεσβείες του, ώστε να απολαύσουμε κι εμείς με τη μεσιτεία του αυτή την ευωδία του Ουρανίου Μύρου.
Απόσπασμα από ομιλία του Μακαριστού Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Γερασίμου Φωκά.

“Ευφραίνου εν Κυρίω, πόλις Θεσσαλονίκη”
Παντελής Β. Πάσχος

Ο μεγάλος ποιητής της Εκκλησίας μας, ο προφήτης Δαβίδ, σ’ ένα λυρικώτατον ψαλμό του έχει ονομάσει μύρο τον εν πνεύματι σύνδεσμο των αδελφών μας, πού έχουν, κάτω απ’ την αγιασμένη σκέπη της Εκκλησίας, κοινούς τους πόθους, τις λαχτάρες, τον πόλεμο με τον δαίμονα τον πολυκέφαλο, τους ακατάπαυστους αγώνες για την προσέγγιση της αγιότητος, για την ένωση με το Θεό. Σήμερα αυτά τα μύρα του Προφητάνακτος, πού χύνονται με πλούσιαν ευωδία στα αδερφωμένα πνευματικά τέκνα της Εκκλησίας, ενισχύονται και δυναμώνουν από μία νέα «μυροθήκη» πού άνοιξε στην ένδοξη και πολύπαθη πόλη της Θεσσαλονίκης.

Ολόκληρη η πόλη έγινε μια κρήνη και αναβλύζει μυροβόλα νάματα, πού τρέχουν σαν ποτάμια σ’ όλη την οικουμένη, να στηρίζουν και να καθαρίζουν απ’ τα πάθη και τις αρρώστιες τους πιστούς, και να πνίγουν την ψυχρή ανάσα των απίστων. Αυτή η κρήνη, με τα τερπνά και ιαματικά ορμήματα του μύρου, πού κατακλύζει το πνευματικό σύμπαν της Ορθοδοξίας, είναι ο τάφος του μεγαλομάρτυρος και πολιούχου της Θεσσαλονίκης, του προστάτου κάθε χριστιανού, του αγίου Δημητρίου. Οι άγιοι ανήκουν σ’ όλη την Εκκλησία, και κάθε πιστός πού ζητάει τη βοήθεια και μεσιτεία του, προς το Θεό, για κάθε δύσκολη περίσταση, προστρέχει και παρακαλεί με παρρησία τους αγίους, χωρίς να σκέφτεται πού αγίασαν ή πού μαρτύρησαν…..

Η μνήμη του αγίου Δημητρίου φαιδρύνει και λαμπρύνει όλη την Εκκλησία του Χριστού. Και με το ευώδες άρωμα του μύρου του μας προσκαλεί να πάμε κοντά του. Να διώξει και να γιατρέψει εκείνος, με το μύρο του, τις βρωμερές πληγές που αφήνει η αμαρτία στην ψυχή και το σώμα μας. Ν’ απαλύνει τον πόνο μας και την αδυναμία μας, να στερεώσει την αδύνατη και χλιαρή πίστη μας, να μας δώσει νέες δυνάμεις για τους πνευματικούς αγώνες μας, για να πολεμήσουμε τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς μας, τους πειρασμούς του σώματος και του πνεύματος, του κόσμου και του δαίμονος. Η αναστροφή των χριστιανών με τον κόσμο των αγίων είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά και ενίσχυση, πού δίνει στα παιδιά της η Ορθοδοξία.

Εκείνο πού πρέπει κάθε χριστιανός να κάμει σήμερα, είναι να μελετήσει και να διδαχθεί απ’ τα μαρτύρια του αγίου Δημητρίου και του αγίου Νέστορος υπομονή και γενναιότητα στις μεγάλες λύπες μας, στις στενοχώριες, στις αρρώστιες, στις περιστάσεις όπου μας πνίγει ο σύγχρονος άδικος και σκληροτράχηλος ειδωλολάτρης, που λατρεύει σαν θεό το χρήμα του και την εξουσία του, την περιουσία του και τις αδυναμίες του. Όταν μας πιέζουν με την κίβδηλη και βαρειά μεγαλοπρέπειά τους οι άνθρωποι του μαμωνά, να βλέπουμε τον μικρό Νέστορα και τον Δαβίδ, και να μην φοβούμαστε τους σύγχρονους Λυαίους και Γολιάθ, όποιοι κι αν είναι. Εμείς να λέμε αυτό πού είπε ο Νέστωρ: «Θεέ Δημητρίου, βοήθει μοι!» Και τότε: είτε είσαι η αδύνατη χήρα, με τ’ ανήλικα ορφανά· είτε ο άρρωστος πατέρας, με μια φούχτα απροστάτευτα παιδιά· είτε η γριούλα η έρημη, μέσα σε μια κρύα κάμαρη· είτε ο ροζιασμένος τσοπάνος στο ξεχασμένο μαντρί, που σου στέλνουν μουχλιασμένο ψωμί και μόνο μια φορά τη βδομάδα· είτε ο εργάτης και ο υπάλληλος, που σε εκμεταλλεύεται ο εργοδότης σου και πλουτίζει εκείνος με τον ιδρώτα σου, ενώ εσύ πεινάς και υποφέρεις· είτε είσαι, τέλος, ένας αδύνατος σε γνωριμίες κοινωνικές κ’ έχεις ν’ αντιμετωπίσεις εχθρούς σατανικά οπλισμένους (ακόμη και κάτω απ’ την υποκριτική ευσεβοφροσύνη τους)· όποιος και να ‘σαι, γύρισε τα μάτια και τα χέρια σου στον ουρανό και «ο Θεός του Δημητρίου» θα σε βοηθήσει. Όσο κι αν φαίνεται πως ο Θεός ανέχεται καμμιά φορά το άδικο και το στραβό, είναι δίκαιος, και το πληρώνει με τον τρόπο και την ώρα που εκείνος ξέρει. Όσο μεγάλος κι αν είναι ο Λυαίος, αν δεν είναι πάνω του ο φόβος και ο νόμος του Θεού, θα πέσει. Κι όσο μικρός και αν είναι ο Νέστωρ, όταν έχει το Θεό μαζί του θα νικήσει.

Μπορούμε, μάλιστα, να παρακαλούμε και τον άγιο Δημήτριο, να μας λυτρώνει με τις πρεσβείες του προς το Θεό, από τους κινδύνους και τις επιβουλές των φανερών και των αφανών εχθρών μας. Κι ας λέμε αυτό το τροπάρι από τους αίνους του Αγίου: «Δεύρο, μάρτυς Χριστού προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως».

«Δεύρο, μάρτυς Χριστού, προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως και ρύσαι κεκακωμένους τυραννικαίς απειλαίς και δεινή μανία της αιρέσεως• υφ’ ης ως αιχμάλωτοι και γυμνοί διωκόμεθα, τόπον εκ τόπου διαρκώς διαμείβοντες και πλανώμενοι εν σπηλαίοις και όρεσιν. Οίκτειρον ουν, πανεύφημε, και δος ημίν άνεσιν• παύσον την ζάλην και σβέσον την καθ ημών αγανάκτησιν, Θεόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος».

Δηλαδή: «Έλα, μάρτυρα του Χριστού, σ’ εμάς πού έχουμε μεγάλη ανάγκη από τη συμπονετικιά σου την επίσκεψη, και γλύτωσέ μας από τις τυραννικές φοβέρες και από τη δεινή μανία της αιρέσεως, που μας κατατρέχει, σαν να ‘μαστε σκλάβοι, και περπατούμε γυμνοί δώθε και κείθε, κι αλλάζουμε ολοένα τόπο με τόπο, και πλανιόμαστε σαν τ’ αγρίμια στα βουνά και στα σπήλαια. Λυπήσου μας, πανεύφημε και δος μας ανάπαυση, πάψε τη ζάλη και σβύσε την αγανάκτηση πού σηκώθηκε καταπάνω μας, παρακαλώντας τον Θεό, πού δίνει στον κόσμο το μέγα έλεος».(απόδοση: Φ. Κόντογλου). πηγή: Π.Β. Πάσχου, Έρως Ορθοδοξίας, Έκδοσις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1987

Άγιος Δημήτριος εκ Μιστίου Νίγδης Καππαδοκίας ή αϊ –Ρημήτ, Στη Μικράν Ασίαν έχουμε πολλά άγια λείψανα. Κάθε σπιθαμή και βρίσκεις άγια λείψανα. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/25/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%ba-%ce%bc%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%bd%ce%af%ce%b3%ce%b4%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%80-2/

Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης:«Επειδή έβαλες κι εμένα φύλακα αυτής της πόλης, θα μιμηθώ εσένα τον Δεσπότη: θα θυσιάσω την ψυχή μου γι’ αυτούς, κι αν χαθούν θα χαθώ μαζί τους, διότι η πόλη επικαλείται το όνομά σου….!»
https://iconandlight.wordpress.com/2018/10/25/%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%ae%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%bc%cf%85%cf%81%ce%bf%ce%b2%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%ae/

Πολλές φορές βοήθησα τους Θεσσαλονικείς πλην τώρα, από τις πολλές τους αμαρτίες και ανομίες απομακρύνθηκε ο Θεός απ αυτούς και με πρόσταξε να τους αφήσω να παραδοθούν στα χέρια των Αγαρηνών. Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/25/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bb%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%ad%cf%82-%ce%b2%ce%bf%ce%ae%ce%b8%ce%b7%cf%83%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b8%ce%b5%cf%83%cf%83%ce%b1%ce%bb%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%ba/Απολυτίκιον Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου Ήχος γ’.

Μέγαν εύρατο εv τοις κιvδύvοις, σε υπέρμαχοv, η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύvας τον Νέστορα, ούτως  Άγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Απολυτίκιον Οσίου Δημητρίου εκ Μιστίου Καππαδοκίας. Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Χριστώ ηκολούθησας καταλιπών τα της γης, και βίον ισάγγελον επαληθεύσω σαφώς, ως άσαρκος Όσιε· συ γαρ εν τω Μιστίω, προσχωρών θείω πόθω, σμίλλη πικρά την πάλαι, πικράν γεύσιν απώσω· διό Δημήτριε Καππαδόκη, αξίως δεδόξασαι.

Ωδή θ’  Φωτίζου, φωτίζου

Δημήτριε Μάρτυς, σύν Γεωργίω τώ κλεινώ, αγαθοί γάρ οι δύο, μηδαμώς ελλίπητε, τόνδε τον χώρον φρουρούντες αεί, και πειρασμών, όλας μυριάδας, μετακινούντες αμφότεροι.

Στιχηρά του Αγίου Μεγαλομάρτυρος
Ήχος πλ.α’ Χαίροις ασκητικών

Δεύρο Μάρτυς Χριστού προς ημάς, σου δεομένους, συμπαθούς επισκέψεως· και ρύσαι κεκακωμένους, τυραννικαίς απειλαίς, και δεινή μανία της αιρέσεως· υφ’ ης ως αιχμάλωτοι, και γυμνοί διωκόμεθα, τόπον εκ τόπου, συνεχώς διαμείβοντες, και πλανώμενοι, εν σπηλαίοις και όρεσιν. Οίκτειρον ούν πανεύφημε, και δος ημίν άνεσιν, παύσον την ζάλην και σβέσον, την καθ’ ημών αγανάκτησιν, Θεόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος. 

Τείχος ωχυρωμένον ημίν, τας ελεπόλεις των εχθρών μη πτοούμενον, εδόθης τας των βαρβάρων, επιδρομάς καταργών, και πασών των νόσων τα συμπτώματα· κρηπίς ακατάβλητος, και θεμέλιος άρρηκτος, και πολιούχος, οικιστής και υπέρμαχος, εχρημάτισας, τη ση πόλει Δημήτριε· ην και νυν παμμακάριστε, δεινώς κινδυνεύουσαν, και τρυχομένην αθλίως, ταίς σαίς πρεσβείαις διάσωσον, Χριστόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος.

Κάθισμα του αγίου.
Ήχος πλ. δ´. Την Σοφίαν και Λόγον.Δόξα.

Βασιλεί των αιώνων ευαρεστών, βασιλέως ανόμου πάσαν βουλήν, εξέκλινας ένδοξε, και γλυπτοίς ουκ επέθυσας· διά τούτο θύμα, σαυτόν προσενήνοχας, τω τυθέντι Λόγω, αθλήσας στερρότατα· όθεν και τη λόγχη, την πλευράν εξωρύχθης, τα πάθη ιώμενος, των πιστώς προσιόντων σοι, Αθλοφόρε Δημήτριε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

Και νυν. Του Σεισμού.
Ήχος δ´. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Της επελθούσης σου οργής αφορήτου, ότι ηλέησας ημάς και ερρύσω, φιλανθρωπίας πέλαγος δεικνύων Χριστέ, νυν ευχαριστούμέν σοι, παιδευθέντες εκκλίναι, από των κακών ημών, των ημάς θανατούντων. Αλλ᾿ επιβλέψας οίκτειρον ημάς, ταίς ικεσίαις Σωτήρ της τεκούσης σε.

Εξαποστειλάριον. Τοις Μαθηταίς.

Μάρτυς Χριστού Δημήτριε, ως ποτέ του Λυαίου, την οφρύν και την έπαρσιν, και το ϊππειον θράσος, καθείλες χάριτι θεία, τον γενναίον κρατύνας, εν τω σταδίω Νέστορα, του Σταυρού τη δυνάμει» ούτω καμέ, ταις ευχαίς σου κράτυνον Αθλοφόρε, κατά δαιμόνων πάντοτε, και παθών ψυχοφθόρων.

iconandlight.wordpress.com