Οι δέκα βασιλείς.
Ποιοί ήσαν οί δέκα βασιλείς; ποιό τό μικρό κέρατο; Έγώ νομίζω, ότι ανάμεσα άπό μερικούς άπό αύτούς τούς βασιλείς διαφαίνεται ό Αντίχριστος· «Υπήρχαν στό κέρατο αύτό καί μάτια, όμοια μέ άνθρώπινα μάτια, καθώς καί στόμα, τό όποιο μιλούσε κατά τρόπο άλαζονικό».
Πραγματικά, τί θά μπορούσε νά ύπάρξη μεγαλύτερο άπό τό στόμα έκεΐνο πού έλεγε* «Ό όποιος εναντιώνεται πρός όποιονδήποτε πού λέγεται θεός ή πού λατρεύεται σάν θεός, ώστε νά καθήση αύτός σάν θεός στό ναό τού Θεού» (Δαν. 7,6); Έάν δέ ύπήρχαν σέ αύτό μάτια άνθρώπων, μή άπορήσης· διότι αύτά, γιά τά όποια όμιλεΐ άναφέρονται σέ άνθρωπο-«’Άνθρωπος είναι», λέει. Γιατί όμως τό κέρατο είναι μικρό καί δέν φαίνεται άπό τήν άρχή νά είναι μεγάλο; Διότι άργότερα θά αύξηθή καί θά γίνη άνώτερο άπό ώρισμένους βασιλείς. Τί λοιπόν; Αύτόν δέν τόν διαδέχεται πλέον άλλη βασιλεία, άλλά ό ίδιος ό Θεός θά τόν έξολοθρεύση.
(Εις Δανιήλ Κεφ. Ζ\ ΕΠΕ 8,634. PG 56,230)
Θά επιταθούν οί άνάρμοστες ήδονές.
Μέ αύτά δείχνει, ότι όταν έλθη ό άντίχριστος θά έπιταθοΰν οί άνάρμοστες ήδονές, θά αύξηθοΰν μεταξύ εκείνων, οί όποιοι είναι παράνομοι καί έχουν χάσει τήν ελπίδα τής σωτηρίας τους. Τότε θά έμφανισθοΰν γαστριμαργίες, θορυβώδεις διασκεδάσεις καί μέθες. Γι’ αυτό άναφέρει καί παράδειγμα κατάλληλο στήν περίστασι. Διότι όπως, λέει, δέν πίστευαν όταν κατεσκευαζόταν ή Κιβωτός, καί ένω βρισκόταν άνάμεσά τους προαναγγέλλοντας τά δεινά πού έπρόκειτο νά συμβοΰν, εκείνοι βλέποντάς την διασκέδαζαν σάν νά μή έπρόκειτο νά συμβή κανένα κακό, έτσι καί τώρα* θά φανή ό άντίχριστος, μετά τόν όποιο θά έπέλθη ή συντέλεια καί τά δεινά τά συνεπακόλουθα τής συντέλειας καί οί άνυπόφορες τιμωρίες, αύτοί όμως κατεχόμενοι από τήν μέθη τής κακίας ούτε καν θά αισθανθούν τόν φόβο των όσων θά συμβούν. Γι’ αύτό καί ό Παύλος λέει, ότι τά φοβερά εκείνα καί άφόρητα δεινά θά έμφανισθούν όπως ό κοιλόπονος στήν έγκυο.
(Εις Ματθαίον ΟΖ', ΕΠΕ 12,50. PG 58,704)
Μπορεί νά γίνη καί τώρα ή συντέλεια.
Τά πράγματα έχουν πλησιάσει πολύ καί δέν γνωρίζουμε, μήπως καί στήν δική μας γενιά πάρη τέλος ή ζωή αύτή καί φθάση ή φοβερή εκείνη ή μέρα, πού θά μάς παρουσιάση τό φρικτό καί άδέκαστο δικαστήριο. Τά περισσότερα σημεία έχουν πραγματοποιηθή* καί τό Εύαγγέλιο έχει κηρυχθή σέ όλα τά μέρη τού κόσμου καί οί πόλεμοι καί οί σεισμοί καί οί λιμοί έχουν γίνει καί ή άπόστασις πιά δέν είναι μεγάλη. Δέν βλέπεις τά σημεία; Αύτό ακριβώς είναι τό μεγαλύτερο σημείο. Ούτε οί άνθρωποι, πού ζούσαν στήν έποχή του Νώε, δεν είχαν διακρίνει τά προμηνύματα της καταστροφής εκείνης, άλλά ένώ έπαιζαν καί έτρωγαν καί νυμφεύονταν καί έπρατταν δλα τά συνηθισμένα της ζωής, τούς βρήκε ή φοβερή εκείνη τιμωρία. Τά ίδια καί στά Σόδομα. Ένώ διασκέδαζαν καί δέν ύποψιάζονταν τίποτε, κεραυνοβολήθηκαν άπό τούς κεραυνούς, πού έπεσαν.
(Εις ΜατθαίονΚ\ ΕΠΕ 9,724. PG 57,294)
Θά έλθη έξ ονόματος του έαυτού του.
Ποιόν εννοεί ότι θά έλθη έξ ονόματος τού έαυτού του; ’Εδώ ύπαινίσσεται τόν άντίχριστο καί παρουσιάζει αναμφισβήτητη άπόδειξι τής άσεβείας τους. Διότι, έάν μέ καταδιώκετε, επειδή δήθεν αγαπάτε τόν Θεό, αύτό έπρεπε νά γίνη πολύ περισσότερο γιά τόν αντίχριστο. Διότι εκείνος ούτε τούτο θά σάς πή, ούτε ότι έχει άποσταλή άπό τόν Πατέρα, ούτε ότι έχει έλθει σύμφωνα μέ τήν θέλησι έκείνου, άλλά εντελώς άντίθετα, άρπάζοντας τυραννικά όσα δέν τού άρμόζουν καί ίσχυριζόμένος, ότι είναι θεός όλων, όπως λέει καί ό Παύλος· «’Εναντίον παντός πού λέγεται θεός ή λατρεύεται προβάλλοντας τήν άξίωσι ότι αύτός είναι ό θεός». Διότι αύτό σημαίνει, ότι θά έλθη έξ ονόματος τού έαυτού του.
(Εις Ίωάννην ΜΑ', ΕΠΕ 13,476. PG 59,235-236)
Ή φωτιά όχι μόνο όταν φωτίζη, ούτε όταν καθαρίζη τό χρυσάφι, άλλά καί όταν κατατρώη τά άγκάθια, τότε πρό πάντων δείχνει τήν δύναμί της καί μέ αύτό φαίνεται ότι είναι φωτιά. Καί ό Χριστός μέ αύτόν τόν τρόπο δείχνει τήν μεγαλωσύνη Του, όταν καταφάη τόν Αντίχριστο μέ τό πνεύμα τού στόματός Του καί καταργήση μέ τόν ερχομό Του τήν παρουσία του.
(Εις Β' Κορινθίους ΕΕΠΕ 19,174. PG 61,436)
Τί σημαίνει «ή άποστασία»
Τί σημαίνει «ή άποστασία»; Αύτόν τόν αντίχριστο ονομάζει άποστασία, διότι πολλούς πρόκειται νά όδηγήση στήν άπώλεια καί στήν άποστασία. «Ώστε», λέει, «νά σκανδαλισθούν, εί δυνατόν, καί οι έκλεκτοί» (Α' Θεσσαλ. 3,4). Καί ονομάζει αύτόν άνθρωπο της άμαρτίας, διότι θά προξενήση καί θά προετοιμάση καί άλλους νά προξενήσουν μύρια κακά. Τόν ονομάζει έπίσης «υίό τής άπώλειας», διότι καί αυτός ό ίδιος θά χαθή. Καί ποιος είναι αύτός; Μήπως ό σατανάς; Καθόλου, άλλά κάποιος άνθρωπος που θά δεχθή όλη τήν ενέργεια τού σατανά. «Καί θά άποκαλυφθή ό άνθρωπος», λέει, «πού ύψώνει τόν έαυτό του επάνω άπό όποιονδήποτε, πού ονομάζεται θεός ή σέβεται σάν θεός». Δέν θά όδηγήση εκείνος στήν ειδωλολατρία, άλλά θά είναι κάποιος άντίθεος, καί θά καταλύση όλους τούς θεούς, καί θά προστάξη νά προσκυνούν αύτόν άντί τού Θεού καί θά καθήση στόν ναό τού Θεού, όχι μόνο στόν ναό των Ιεροσολύμων, άλλά καί στίς ’Εκκλησίες πού βρίσκονται παντού. «Άποδεικνύοντας», λέγει, «τόν έαυτό του θεό». Δέν είπε ‘θά λέη’, άλλά θά προσπαθή νά άποδείξη* διότι θά κάνη μεγάλα έργα, καί θά δείξη θαυμαστά σημεία.
(Εις Β’ Θεσσαλ. Γ, ΕΠΕ 23,54. PG 62,482)
Ό Χριστός, μέ τό πρόσταγμά του καί μέ τήν παρουσία Του θά καταστρέψη τόν άντίχριστο.
Όπως άκριβώς, δηλαδή, όταν προξενηθή φωτιά καί πριν άπό την παρουσία της τά μικρά ζφύφια, ενώ είναι μακριά, τά ναρκώνει καί τά καταστρέφει, έτσι καί ό Χριστός, μέ τό πρόσταγμά Του μόνο καί με τήν παρουσία Του θά καταστρέψη τόν άντίχριστο. Αρκεί νά παρουσιασθή αυτός καί όλα αυτά καταστράφηκαν' θά φανερώση τήν άπάτη μόνο μέ τήν έμφάνισί Του. Έπειτα γιά νά δηλώση ποιος είναι αύτός «του όποιου ή παρουσία θά είναι κατ’ ενέργεια του σατανά», «μέ κάθε δύναμι», λέει, «καί μέ ψευδή σημεία καί τέρατα». Δηλαδή θά κάνη έπίδειξι κάθε δυνάμεως, όμως τίποτε δέ θά είναι άληθινό, αλλά τά πάντα θά είναι άπάτη. Αύτά τά προείπε, γιά νά μήν άπατηθοΰν οί τότε άνθρωποι. «Καί μέ τέρατα», λέει, «ψεύδους»· δηλαδή μέ ψεύδη ή πού οδηγούν στήν άπάτη. «Καί μέ κάθε είδος άπάτης τού κακού, άνάμεσα στούς άνθρώπους, πού χάνονται».
Γιατί λοιπόν, λέει, έπέτρεψε ό Θεός νά γίνη αυτό, καί ποιά είναι αύτή ή οικονομία τού Θεού; Ποιό είναι τό κέρδος τής παρουσίας έκείνου, πού θά έρθη μέ σκοπό νά μάς καταστρέψη; Μή φοβηθής, άγαπητέ, άλλ’ ακούσε αύτόν πού λέει· «Γιά τούς χαμένους» αύτό ισχύει, οί όποιοι, καί αν άκόμα δέν ερχόταν έκείνος, δέν θά είχαν πιστέψει. Ποιό λοιπόν, λέγει, είναι τό κέρδος; Τό ότι αύτοί οί ίδιοι οί χαμένοι θά άποστομωθούν. Πώς; Διότι, καί αν άκόμα δέν έρχόταν εκείνος, δέν θά πίστευαν στό Χριστό- έρχεται λοιπόν νά έλέγξη αύτούς. Γιά νά μή θελήσουν λοιπόν νά πούν, ότι, έπειδή ό Χριστός έλεγε τόν έαυτό του Θεό, αν καί πουθενά δέν τό είπε φανερά, πλήν όμως, επειδή τόν κήρυξαν αύτοί, πού ήρθαν μετά άπό αύτά, δέν
πιστέψαμε· επειδή άκούσαμε ότι ένας είναι ό Θεός από τόν οποίο προέρχονται τά πάντα, γι’ αύτό δέν πιστέψαμε. Αύτή λοιπόν τήν πρόφασί τους ό αντίχριστος θά τήν άχρηστέψη. Διότι, όταν θά έρθη εκείνος καί δέν θά προστάζη τίποτε σωστό, άλλά όλα παράνομα, θά γίνη πιστευτός μόνο άπό ψευδή σημεία, θά τούς κλείση τό στόμα. Άν λοιπόν δέν πιστεύης στόν Χριστό, πολύ περισσότερο δέν έπρεπε νά πιστεύης στόν άντίχριστο. Γιατί έκεΐνος έλεγε ότι στάλθηκε άπό τόν Πάτερα, ένω αύτός τό αντίθετο. Γι’ αύτό ό Χριστός έλεγε* «’Εγώ ήρθα στό όνομα τού Πατρός μου καί δέν μέ δεχθήκατε* εάν έρθη άλλος στό ίδιο όνομα έκεΐνον θά τόν δεχθήτε» (Ίω. 5,43). Όμως, λέει, είδαμε σημεία. Άλλά καί άπό τόν Χριστό έγιναν πολλά καί μεγάλα. Λοιπόν πολύ περισσότερο έπρεπε νά πιστέψετε σ’ αύτόν. ’Άν καί βέβαια γι’ αύτόν πολλά προλέχθηκαν, ότι δηλαδή είναι ό άνομος, ότι είναι ό υιός τής άπώλειας, ότι ή παρουσία αύτού θά είναι κατ’ ενέργεια τού σατανά. Γιά έκεΐνον όμως τά άντίθετα* ότι είναι ‘Σωτήρ’, ότι ‘φέρει μύρια άγαθά’.
(Εις Β' Θεσσαλ. Δ\ ΕΠΕ 23,68-72. PG 62,477-478)
Τά πάντα θά ταράξη.
Ήρθε γιά τόν όλεθρο των άνθρώπων καί γιά νά τούς άδικήση. Τί δέν θά κάνη λοιπόν τότε; τά πάντα θά κινήση, τά πάντα θά ταράξη καί έξ αιτίας των προσταγμάτων του καί έξ αιτίας τού φόβου. Φοβερός θά είναι άπό παντού* άπό τήν έξουσία, άπό τήν ώμότητα, άπό τά παράνομα προστάγματα, άλλά μή φοβηθής* διότι, λέει, «στούς άπολλυμένους», θά έχη τήν δύναμι. Καί ό Ήλίας θά έρθη τότε γιά ν’ άσφαλίση τούς πιστούς» (Μαλ. 4,5). Καί αύτό τό λέει ό Χριστός· «Έρχεται ό Ήλίας καί θά άποκαταστήση τά πάντα» (Μάρκ. 9,10). Γι’ αύτό έχει λεχθεί γιά τόν Ιωάννη τό «με δύναμι καί πνεύμα τού Ήλία» (Λουκ. 1,17). Διότι ό Ιωάννης δεν έκαμε σημείο, όπως ό Ήλίας, ούτε θαύματα· διότι λέει «ό Ιωάννης δέν έκαμε κανένα σημείο, όλα όμως όσα είπε ό Ιωάννης γι’ αύτόν, ήταν άληθινά» (Ίω. 10,41-42). Πώς λοιπόν «μέ δύναμι καί πνεύμα τού Ήλία»; Δηλαδή θά άναλάβη τήν ίδια διακονία. Όπως άκριβώς εκείνος ύπήρξε πρόδρομος τής πρώτης παρουσίας, έτσι καί αύτός θά είναι πρόδρομος τής δεύτερης καί ένδοξης παρουσίας αύτοΰ καί γι’ αύτό τόν σκοπό φυλάσσεται.
(Εις Β'Θεσσαλ. Δ\ ΕΠΕ 23,72. PG 62,477-478).
Άλλη αιτία τής έλεύσεώς του: Να κατακρίνη τούς Ιουδαίους.
Γιά τόν αντίχριστο ό Παύλος λέει καί άλλη αιτία. Ποιά λοιπόν είναι αύτή; Τό νά άποκλεισθή καί άπό εδώ κάθε δικαιολογία γιά τούς Ιουδαίους. Διότι ποιά συγγνώμη θά είχαν αύτοί, πού δέν δέχθηκαν τόν Χριστό καί έπρόκειτο νά πιστέψουν σ’ έκεΐνον; Γι’ αύτό λέει, «γιά νά κατακριθοΰν όλοι όσοι δέν πίστεψαν στήν αλήθεια», δηλαδή, στόν Χριστό, «άλλά έδειξαν εύχαρίστησι στήν άδικία (Ίώβ 40,3), δηλαδή, στόν αντίχριστο. ’Επειδή δηλαδή έλεγαν, γι’ αύτό δέν πιστεύουμε σ’ αύτόν, έπειδή έλεγε τόν έαυτό του θεό -«γι’ αύτό άκριβώς», λέει, «σέ λιθοβολούμε, διότι έσύ, άν καί είσαι άνθρωπος, κάνεις τόν έαυτό σου θεό»
(ΕΓ Θεσ. 2,11), παρ’ όλο βέβαια, πού τον ακόυαν νά άποδίδη τά περισσότερα στόν Πατέρα καί νά λέη, ότι ήρθε μέ τήν δική του γνώμη καί νά τό άποδεικνύη αυτό μέ πολλά, τί θά πουν, όταν θά δεχθούν τόν άντίχριστο, πού έλεγε τόν έαυτό του θεό καί δέν άνέφερε καθόλου τόν Πατέρα, άλλά πού έκανε τό άντίθετο; Γι’ αύτό καί ό Χριστός κατηγορώντας τους, προφήτευε καί έλεγε τά έξης· «Έγώ ήρθα στό όνομα τού Πατέρα μου καί δέν μέ δέχεστε* αν όμως έρθη άλλος στό όνομα τό δικό του, έκεΐνον θά τόν δεχθήτε» (Ίω. 5,42-43). Γι’ αύτό έπετράπηκαν τά σκάνδαλα.
(Πρός τούς Σκανδαλισθέντας, ΕΠΕ 33,572-574,
PG 52,509)
(Εις Ματθαίον ΟΖ', ΕΠΕ 12,50. PG 58,704)
Μπορεί νά γίνη καί τώρα ή συντέλεια.
Τά πράγματα έχουν πλησιάσει πολύ καί δέν γνωρίζουμε, μήπως καί στήν δική μας γενιά πάρη τέλος ή ζωή αύτή καί φθάση ή φοβερή εκείνη ή μέρα, πού θά μάς παρουσιάση τό φρικτό καί άδέκαστο δικαστήριο. Τά περισσότερα σημεία έχουν πραγματοποιηθή* καί τό Εύαγγέλιο έχει κηρυχθή σέ όλα τά μέρη τού κόσμου καί οί πόλεμοι καί οί σεισμοί καί οί λιμοί έχουν γίνει καί ή άπόστασις πιά δέν είναι μεγάλη. Δέν βλέπεις τά σημεία; Αύτό ακριβώς είναι τό μεγαλύτερο σημείο. Ούτε οί άνθρωποι, πού ζούσαν στήν έποχή του Νώε, δεν είχαν διακρίνει τά προμηνύματα της καταστροφής εκείνης, άλλά ένώ έπαιζαν καί έτρωγαν καί νυμφεύονταν καί έπρατταν δλα τά συνηθισμένα της ζωής, τούς βρήκε ή φοβερή εκείνη τιμωρία. Τά ίδια καί στά Σόδομα. Ένώ διασκέδαζαν καί δέν ύποψιάζονταν τίποτε, κεραυνοβολήθηκαν άπό τούς κεραυνούς, πού έπεσαν.
(Εις ΜατθαίονΚ\ ΕΠΕ 9,724. PG 57,294)
Θά έλθη έξ ονόματος του έαυτού του.
Ποιόν εννοεί ότι θά έλθη έξ ονόματος τού έαυτού του; ’Εδώ ύπαινίσσεται τόν άντίχριστο καί παρουσιάζει αναμφισβήτητη άπόδειξι τής άσεβείας τους. Διότι, έάν μέ καταδιώκετε, επειδή δήθεν αγαπάτε τόν Θεό, αύτό έπρεπε νά γίνη πολύ περισσότερο γιά τόν αντίχριστο. Διότι εκείνος ούτε τούτο θά σάς πή, ούτε ότι έχει άποσταλή άπό τόν Πατέρα, ούτε ότι έχει έλθει σύμφωνα μέ τήν θέλησι έκείνου, άλλά εντελώς άντίθετα, άρπάζοντας τυραννικά όσα δέν τού άρμόζουν καί ίσχυριζόμένος, ότι είναι θεός όλων, όπως λέει καί ό Παύλος· «’Εναντίον παντός πού λέγεται θεός ή λατρεύεται προβάλλοντας τήν άξίωσι ότι αύτός είναι ό θεός». Διότι αύτό σημαίνει, ότι θά έλθη έξ ονόματος τού έαυτού του.
(Εις Ίωάννην ΜΑ', ΕΠΕ 13,476. PG 59,235-236)
Ή φωτιά όχι μόνο όταν φωτίζη, ούτε όταν καθαρίζη τό χρυσάφι, άλλά καί όταν κατατρώη τά άγκάθια, τότε πρό πάντων δείχνει τήν δύναμί της καί μέ αύτό φαίνεται ότι είναι φωτιά. Καί ό Χριστός μέ αύτόν τόν τρόπο δείχνει τήν μεγαλωσύνη Του, όταν καταφάη τόν Αντίχριστο μέ τό πνεύμα τού στόματός Του καί καταργήση μέ τόν ερχομό Του τήν παρουσία του.
(Εις Β' Κορινθίους ΕΕΠΕ 19,174. PG 61,436)
Τί σημαίνει «ή άποστασία»
Τί σημαίνει «ή άποστασία»; Αύτόν τόν αντίχριστο ονομάζει άποστασία, διότι πολλούς πρόκειται νά όδηγήση στήν άπώλεια καί στήν άποστασία. «Ώστε», λέει, «νά σκανδαλισθούν, εί δυνατόν, καί οι έκλεκτοί» (Α' Θεσσαλ. 3,4). Καί ονομάζει αύτόν άνθρωπο της άμαρτίας, διότι θά προξενήση καί θά προετοιμάση καί άλλους νά προξενήσουν μύρια κακά. Τόν ονομάζει έπίσης «υίό τής άπώλειας», διότι καί αυτός ό ίδιος θά χαθή. Καί ποιος είναι αύτός; Μήπως ό σατανάς; Καθόλου, άλλά κάποιος άνθρωπος που θά δεχθή όλη τήν ενέργεια τού σατανά. «Καί θά άποκαλυφθή ό άνθρωπος», λέει, «πού ύψώνει τόν έαυτό του επάνω άπό όποιονδήποτε, πού ονομάζεται θεός ή σέβεται σάν θεός». Δέν θά όδηγήση εκείνος στήν ειδωλολατρία, άλλά θά είναι κάποιος άντίθεος, καί θά καταλύση όλους τούς θεούς, καί θά προστάξη νά προσκυνούν αύτόν άντί τού Θεού καί θά καθήση στόν ναό τού Θεού, όχι μόνο στόν ναό των Ιεροσολύμων, άλλά καί στίς ’Εκκλησίες πού βρίσκονται παντού. «Άποδεικνύοντας», λέγει, «τόν έαυτό του θεό». Δέν είπε ‘θά λέη’, άλλά θά προσπαθή νά άποδείξη* διότι θά κάνη μεγάλα έργα, καί θά δείξη θαυμαστά σημεία.
(Εις Β’ Θεσσαλ. Γ, ΕΠΕ 23,54. PG 62,482)
Ό Χριστός, μέ τό πρόσταγμά του καί μέ τήν παρουσία Του θά καταστρέψη τόν άντίχριστο.
Όπως άκριβώς, δηλαδή, όταν προξενηθή φωτιά καί πριν άπό την παρουσία της τά μικρά ζφύφια, ενώ είναι μακριά, τά ναρκώνει καί τά καταστρέφει, έτσι καί ό Χριστός, μέ τό πρόσταγμά Του μόνο καί με τήν παρουσία Του θά καταστρέψη τόν άντίχριστο. Αρκεί νά παρουσιασθή αυτός καί όλα αυτά καταστράφηκαν' θά φανερώση τήν άπάτη μόνο μέ τήν έμφάνισί Του. Έπειτα γιά νά δηλώση ποιος είναι αύτός «του όποιου ή παρουσία θά είναι κατ’ ενέργεια του σατανά», «μέ κάθε δύναμι», λέει, «καί μέ ψευδή σημεία καί τέρατα». Δηλαδή θά κάνη έπίδειξι κάθε δυνάμεως, όμως τίποτε δέ θά είναι άληθινό, αλλά τά πάντα θά είναι άπάτη. Αύτά τά προείπε, γιά νά μήν άπατηθοΰν οί τότε άνθρωποι. «Καί μέ τέρατα», λέει, «ψεύδους»· δηλαδή μέ ψεύδη ή πού οδηγούν στήν άπάτη. «Καί μέ κάθε είδος άπάτης τού κακού, άνάμεσα στούς άνθρώπους, πού χάνονται».
Γιατί λοιπόν, λέει, έπέτρεψε ό Θεός νά γίνη αυτό, καί ποιά είναι αύτή ή οικονομία τού Θεού; Ποιό είναι τό κέρδος τής παρουσίας έκείνου, πού θά έρθη μέ σκοπό νά μάς καταστρέψη; Μή φοβηθής, άγαπητέ, άλλ’ ακούσε αύτόν πού λέει· «Γιά τούς χαμένους» αύτό ισχύει, οί όποιοι, καί αν άκόμα δέν ερχόταν έκείνος, δέν θά είχαν πιστέψει. Ποιό λοιπόν, λέγει, είναι τό κέρδος; Τό ότι αύτοί οί ίδιοι οί χαμένοι θά άποστομωθούν. Πώς; Διότι, καί αν άκόμα δέν έρχόταν εκείνος, δέν θά πίστευαν στό Χριστό- έρχεται λοιπόν νά έλέγξη αύτούς. Γιά νά μή θελήσουν λοιπόν νά πούν, ότι, έπειδή ό Χριστός έλεγε τόν έαυτό του Θεό, αν καί πουθενά δέν τό είπε φανερά, πλήν όμως, επειδή τόν κήρυξαν αύτοί, πού ήρθαν μετά άπό αύτά, δέν
πιστέψαμε· επειδή άκούσαμε ότι ένας είναι ό Θεός από τόν οποίο προέρχονται τά πάντα, γι’ αύτό δέν πιστέψαμε. Αύτή λοιπόν τήν πρόφασί τους ό αντίχριστος θά τήν άχρηστέψη. Διότι, όταν θά έρθη εκείνος καί δέν θά προστάζη τίποτε σωστό, άλλά όλα παράνομα, θά γίνη πιστευτός μόνο άπό ψευδή σημεία, θά τούς κλείση τό στόμα. Άν λοιπόν δέν πιστεύης στόν Χριστό, πολύ περισσότερο δέν έπρεπε νά πιστεύης στόν άντίχριστο. Γιατί έκεΐνος έλεγε ότι στάλθηκε άπό τόν Πάτερα, ένω αύτός τό αντίθετο. Γι’ αύτό ό Χριστός έλεγε* «’Εγώ ήρθα στό όνομα τού Πατρός μου καί δέν μέ δεχθήκατε* εάν έρθη άλλος στό ίδιο όνομα έκεΐνον θά τόν δεχθήτε» (Ίω. 5,43). Όμως, λέει, είδαμε σημεία. Άλλά καί άπό τόν Χριστό έγιναν πολλά καί μεγάλα. Λοιπόν πολύ περισσότερο έπρεπε νά πιστέψετε σ’ αύτόν. ’Άν καί βέβαια γι’ αύτόν πολλά προλέχθηκαν, ότι δηλαδή είναι ό άνομος, ότι είναι ό υιός τής άπώλειας, ότι ή παρουσία αύτού θά είναι κατ’ ενέργεια τού σατανά. Γιά έκεΐνον όμως τά άντίθετα* ότι είναι ‘Σωτήρ’, ότι ‘φέρει μύρια άγαθά’.
(Εις Β' Θεσσαλ. Δ\ ΕΠΕ 23,68-72. PG 62,477-478)
Τά πάντα θά ταράξη.
Ήρθε γιά τόν όλεθρο των άνθρώπων καί γιά νά τούς άδικήση. Τί δέν θά κάνη λοιπόν τότε; τά πάντα θά κινήση, τά πάντα θά ταράξη καί έξ αιτίας των προσταγμάτων του καί έξ αιτίας τού φόβου. Φοβερός θά είναι άπό παντού* άπό τήν έξουσία, άπό τήν ώμότητα, άπό τά παράνομα προστάγματα, άλλά μή φοβηθής* διότι, λέει, «στούς άπολλυμένους», θά έχη τήν δύναμι. Καί ό Ήλίας θά έρθη τότε γιά ν’ άσφαλίση τούς πιστούς» (Μαλ. 4,5). Καί αύτό τό λέει ό Χριστός· «Έρχεται ό Ήλίας καί θά άποκαταστήση τά πάντα» (Μάρκ. 9,10). Γι’ αύτό έχει λεχθεί γιά τόν Ιωάννη τό «με δύναμι καί πνεύμα τού Ήλία» (Λουκ. 1,17). Διότι ό Ιωάννης δεν έκαμε σημείο, όπως ό Ήλίας, ούτε θαύματα· διότι λέει «ό Ιωάννης δέν έκαμε κανένα σημείο, όλα όμως όσα είπε ό Ιωάννης γι’ αύτόν, ήταν άληθινά» (Ίω. 10,41-42). Πώς λοιπόν «μέ δύναμι καί πνεύμα τού Ήλία»; Δηλαδή θά άναλάβη τήν ίδια διακονία. Όπως άκριβώς εκείνος ύπήρξε πρόδρομος τής πρώτης παρουσίας, έτσι καί αύτός θά είναι πρόδρομος τής δεύτερης καί ένδοξης παρουσίας αύτοΰ καί γι’ αύτό τόν σκοπό φυλάσσεται.
(Εις Β'Θεσσαλ. Δ\ ΕΠΕ 23,72. PG 62,477-478).
Άλλη αιτία τής έλεύσεώς του: Να κατακρίνη τούς Ιουδαίους.
Γιά τόν αντίχριστο ό Παύλος λέει καί άλλη αιτία. Ποιά λοιπόν είναι αύτή; Τό νά άποκλεισθή καί άπό εδώ κάθε δικαιολογία γιά τούς Ιουδαίους. Διότι ποιά συγγνώμη θά είχαν αύτοί, πού δέν δέχθηκαν τόν Χριστό καί έπρόκειτο νά πιστέψουν σ’ έκεΐνον; Γι’ αύτό λέει, «γιά νά κατακριθοΰν όλοι όσοι δέν πίστεψαν στήν αλήθεια», δηλαδή, στόν Χριστό, «άλλά έδειξαν εύχαρίστησι στήν άδικία (Ίώβ 40,3), δηλαδή, στόν αντίχριστο. ’Επειδή δηλαδή έλεγαν, γι’ αύτό δέν πιστεύουμε σ’ αύτόν, έπειδή έλεγε τόν έαυτό του θεό -«γι’ αύτό άκριβώς», λέει, «σέ λιθοβολούμε, διότι έσύ, άν καί είσαι άνθρωπος, κάνεις τόν έαυτό σου θεό»
(ΕΓ Θεσ. 2,11), παρ’ όλο βέβαια, πού τον ακόυαν νά άποδίδη τά περισσότερα στόν Πατέρα καί νά λέη, ότι ήρθε μέ τήν δική του γνώμη καί νά τό άποδεικνύη αυτό μέ πολλά, τί θά πουν, όταν θά δεχθούν τόν άντίχριστο, πού έλεγε τόν έαυτό του θεό καί δέν άνέφερε καθόλου τόν Πατέρα, άλλά πού έκανε τό άντίθετο; Γι’ αύτό καί ό Χριστός κατηγορώντας τους, προφήτευε καί έλεγε τά έξης· «Έγώ ήρθα στό όνομα τού Πατέρα μου καί δέν μέ δέχεστε* αν όμως έρθη άλλος στό όνομα τό δικό του, έκεΐνον θά τόν δεχθήτε» (Ίω. 5,42-43). Γι’ αύτό έπετράπηκαν τά σκάνδαλα.
(Πρός τούς Σκανδαλισθέντας, ΕΠΕ 33,572-574,
PG 52,509)
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ'
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου