Η φλεγόμενη αγία Τράπεζα από το πύρ του Αγίου Πνεύματος, κι ο κατανυκτικός λειτουργός π. Ιωάννης από το Γκέλβερι (Καρβάλη) της Καππαδοκίας.

Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών, και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών, και ζωής χορηγός, ελθέ, και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον αγαθέ τας ψυχάς ημών.

Τα δάκρυα είναι ο ασπασμός του αγίου Πνεύματος στην καρδιά.

π. Ιωάννης από το Γκέλβερι (Καρβάλη) της Καππαδοκίας

Άλλη φορά, διηγείτο ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης, για έναν  ιερέα, όπου είχαν στο Γκέλβερι, Ιωάννης το όνομα, έγγαμος και με οικογένεια. Τις καθημερινές εργαζόταν στα χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία.

Ήταν  πολλά κατανυκτικός, και όταν λειτουργούσε, δάκρυζε, αναστέναζε, και έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Πολλές φορές αργούσε στον καιρόν της επικλήσεως, όταν καθαγιάζονταν τα Τίμια Δώρα, πέντε λεπτά, δέκα λεπτά, δεκαπέντε λεπτά, και πάνω. Οι ψαλτάδες δεν ήξεραν τι να κάνουν. Έπεφταν σε αμηχανία! Έψελναν αργά το “Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, …” μια φορά, δυό φορές, τρεις -μετά δεν ήξεραν τι να ψάλλουν. Να αρχίσουν Πολυέλεο; Μα δεν πήγαινε. Να ψάλλουν κοινωνικό; Μα κι’ αυτό δεν άρμοζε. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Λένε μία μέρα στους μαθητές του πατρός Ιωάννου: Ο Δάσκαλος αργεί πολύ τον καιρό της επικλήσεως, και εμείς πέφτουμε σε απόγνωση, τι να κάνουμε. Ψέλνουμε συνέχεια το “Σε υμνούμεν”, μα ο ευλογημένος δεν τελειώνει, δεν ακούμε το ” Εξαιρέτως της Παναγίας Αχράντου”, και γίνεται χασμωδία έξω.

Αυτοί πάλι λένε στον πατέρα Ιωάννη:

-Σεβάσμιε πάτερ, πολλές φορές αργείς στον καιρό της επικλήσεως, και οι ψαλτάδες και ο λαός περιμένουν έξω. Οι ψαλτάδες πέφτουν σε απόγνωση και αμηχανίαν, τι να λένε. Συγχώρεσέ μας, δεν μπορείς να τελειώνεις την ευχή, για να μην γίνεται χασμωδία;

Εκείνος ο ευλογημένος τους λέει:

-Πως θα γίνει αυτό;

-Εύκολο, του λένε.

-Εκεί πού είσαι μπρούμυτα, να σηκώνεσαι, και σφραγίζοντας τα τίμια Δώρα με την δεξιάν σου με το σημείο  του τιμίου Σταυρού, να λες: “Και ποίησον τον άρτον τούτον … και το ποτήριον τούτο…” και τα λοιπά λόγια της ευχής, και να τελειώνης”.

-Την ευχήν, τους απαντά, τη γνωρίζω , και στην φυλλάδα είναι γραμμένη, αλλά  δεν μπορώ.

-Πως δεν μπορείς, πάτερ; Συγχώρεσέ μας, εύκολο είναι! Μόνο να αναγινώσκεις την ευχήν και να σφραγίζεις τα τίμια δώρα και έτσι τελειώνουμε.

-Αυτό εύκολο δεν είναι, διότι πυρ κυκλώνει την αγία Τράπεζα και δεν μπορώ.

-Την ευχήν λέω έως ενός σημείου, αλλά εξαίφνης βλέπω θεϊκή φωτιά γύρω της Αγίας Τραπέζης δύο- τρία μέτρα ύψος, και δεν μπορώ να εισέλθω στο πυρ να σφραγίσω τα τίμια Δώρα. Φόβος και τρόμος τότε με πιάνει εκεί και δεν ξέρω τι να κάνω.

– Πέφτω χαμαί, κλαίω, αναστενάζω. ικετεύω τον Πατέρα των Φώτων, τον τατλή Ιησούν, το Πανάγιον Πνεύμα. “Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου!” φωνάζω, “Πλαστουργέ μου! Θεέ μου! φείσαι του πλάσματός Σου και άρον τας φλόγας ταύτας εις το εισελθείν με και σφραγίσαι τα τίμια δώρα”!

– Ύστερα σηκώνω τα μάτια μου και ατενίζω προς την αγία Τράπεζα. Εάν οι φλόγες έχουν καταπαύσει, σηκώνομαι και σφραγίζω τα δώρα. Εάν όχι, τότε προσεύχομαι πάλι και ικετεύω μετά δακρύων και αναστεναγμών έως ότου, είτε καταπαύσει το πυρ, είτε ευρεθεί τρόπος να εισέλθω στο καταπέτασμα του πυρός χωρίς να καώ. Πότε – πότε, καταπαύει το πυρ και γίνονται όλα όπως πριν. Πότε-πότε, χωρίζουν οι φλόγες ένθεν και ένθεν, και γίνονται καμάρα, και τρέμοντας εισέρχομαι και τολμών εκτείνω την χείρα μου και σφραγίζω τα τίμια δώρα.

Ακούοντας αυτά τα εξαίσια, δεν ενόχλησαν άλλην φορά τον πατέρα Ιωάννη  για τον χρόνον της επικλήσεως!

 Τόσο ευλαβής ήταν αυτός ο πάτερ Ιωάννης και κατανυκτικός στην Θείαν Λειτουργίαν, όπου και από τα άλλα γειτονικά χωριά του Γκέλβερι έρχονταν πολλοί Χριστιανοί, ώρες μακρυά πολλές φορές, για να είναι παρόντες, στην Θεία Λειτουργία. Υπήρχε περίπτωσις, όπου χίλιοι και περισσότεροι άνθρωποι -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- παρευρίσκοντο στην Θεία Λειτουργία, όταν λειτουργούσε ο π. Ιωάννης.

 Όλοι κατανύγονταν κι έκλαιγαν, όπως ο λειτουργός.

Όταν τελείωνε η Λειτουργία και έφευγαν οι πιστοί, το δάπεδο της εκκλησίας ήταν νωπό, σαν να είχε ρίξει κανείς νερό –τόσο έκλαιγε ο κόσμος κι έβρεχε το πάτωμα με τα δάκρυα!
(π. Παντελεήμονος, ηγουμένου Μονής Μεταμορφώσεως της Βοστώνης, Αναμνήσεις από τον Γέροντα Ιερώνυμο).

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος 

Μακάριος όποιος ένιωσε στην καρδιά του τη δρόσο της ζωής την εκ του Θεού, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα! Διότι ποτιζόμενος απ’ αυτή θα έχει γεμάτη χαρά κι ευφροσύνη την καρδιά του!…

Ενώ ο άνθρωπος παρακαλεί το Θεό με δάκρυα και κατάνυξη, ξαφνικά μια πηγή αναβλύζει μέσα στην καρδιά του με άφατη γλυκύτητα…

Όταν, κατά την προσευχή σου, σου δοθεί το χάρισμα των δακρύων, αυτή τη χαρούμενη κατάσταση σου να μην την περάσεις για αργία γιατί το επιστέγασμα της προσευχής είναι η χάρη των δακρύων.

Όταν η Θεία Χάρη ανοίξει τα μάτια της ψυχής σου, τότε τρέχουν σαν βρύση τα δάκρυα, που είναι το πιο φανερό σημείο της Θείας επισκέψεως!..

***

Όσιος Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας

Μη σηκώνεστε από την προσευχή, αν δεν σας έλθουν δάκρυα. Και όταν έρχονται, μη το λέτε, γιατί φεύγει η Χάρις.

Να βρεις όλη την μέρα, κάποια ώρα που να έχεις ησυχία, δια να προσευχηθείς περισσότερο. Και κάμε προσευχή μέχρι να βρέξει, δηλαδή, μέχρι να έλθουν δάκρυα. Πολλοί, την νύχτα κάνουν προσευχή και δεν τούς φθάνει, δεν χορταίνουν. Είναι γλυκό πράγμα η προσευχή.

Έλεγε ο Όσιος Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης, ότι:
-Εάν δεν έλθουν δάκρυα στην προσευχή, η προσευχή δεν εισακούεται.
-Να μην σηκωθείς από την προσευχή, εάν δεν χύσεις έστω και έναν κόμπο δάκρυ!
-Πρέπει να βρέξει στην προσευχή, δηλ. πρέπει να χύσεις δάκρυα, για να εισακουστείς από τον Θεόν.

Αγάπησε την κατάνυξιν, Μια ψυχή, δεκατέσσερις ώρες, συνεχώς, έκλαιγε από κατάνυξιν. Έλεγε: Τα μάτια μου είναι μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν.

Να παρακαλείς με δάκρυα, όπως ή Μαρία Μαγδαληνή και να λέγεις: Χριστέ μου, μη με εγκατάλειψης! Χριστέ μου μη με αφήνεις μόνο, Χριστέ μου γλυκύτατε, μη πάρεις την ψυχήν μου αν δεν γίνω όλος Σος!

Απόδειξης αγάπης προς τον Σωτήρα μας, είναι τα δάκρυα κατά την ώραν της προσευχής.

Το χτίσιμο με ξηρούς λίθους δεν είναι καλό. Χρειάζεται η λάσπη χρειάζεται και ο ασβέστης. Έτσι και η προσευχή χωρίς δάκρυα δεν είναι προσευχή. Χρειάζονται δάκρυα, αλλιώς ωφέλεια δεν μένει από την προσευχήν.

Εκεί, αυτή η ευλογημένη ψυχή, ο αγάς-Μισαήλ, ύψωνε τα χέρια του σε προσευχή, από φυλακής πρωϊας μέχρι νυκτός και με δάκρυα και αναστεναγμούς προσευχόταν προς τον Κύριο.
Τόση δε κατάνυξη είχε και δάκρυα εις την προσευχήν, ώστε αρπαζόταν σε θεία θεωρία. Πολλές φορές από την μεγάλη οδύνη και την ένταση της προσευχής μαζί με τα δάκρυα έβγαινε και αίμα από τα μάτια του στην προσευχή!
Την κατανυκτική προσευχή την διδάχθηκε από άγγελον!

Χαιρέτησε την Χάριν! Όταν αισθάνεσαι κατάνυξιν, είναι επειδή σε επισκέπτεται η Χάρις του Θεού. Χαιρέτησέ την και αγκάλιασέ την, δηλ. ζήσε την επίσκεψιν της Στοργής του Θεού εκείνη την ώραν και ταπεινά ευχαρίστησε τον Θεόν δια το δώρον αυτό και παρακάλεσε Τον να μη σε εγκαταλείψει ποτέ!

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

«Η κατάνυξη είναι πάθος ιερό• υποφέρεις χωρίς να σφίγγεσαι. Εγώ όλα τα εξηγώ με την Αγία Γραφή: «Αλλ΄ είς των στρατιωτών λόγχη αυτού την πλευράν ένυξε και ευθέως εξήλθεν αίμα και ύδωρ». Κέντησε με το βέλος, με τη λόγχη, κι έκανε πληγή. Αυτή τη ρίζα έχει η λέξη «κατάνυξη», από το ρήμα «νύττω, κατανύττω». Ακούστε με: «Κατανύττω» με μαχαίρι σημαίνει «πληγώνω πολλές φορές». Κι όταν πρόκειται για την ψυχή, το «κατανύττομαι» σημαίνει ότι καταπληγώνομαι απ’ την αγάπη του Θεού. «Κατατιτρώσκω», τι πάει να πει; «Τέτρωμαι της σης αγάπης εγώ». «Ώρκισα υμάς, θυγατέρες Ιερουσαλήμ, εν ταις δυνάμεσι και εν ταις ισχύσεσι του αγρού• εάν εύρητε τον αδελφιδόν μου, τι απαγγείλητε αυτώ; ότι τετρωμένη αγάπης εγώ ειμί». Δηλαδή λέει η νύμφη, που ψάχνει να εύρει τον Νυμφίο Χριστό: «Είμαι καταπληγωμένη απ’ την αγάπη μου γι’ Αυτόν. Πως να Τον ξεχάσω; Πως να ζήσω δίχως Αυτόν; Υποφέρω βαθιά, όταν Εκείνος είναι μακριά». Άρα κατάνυξη είναι ένας βαθύς πόνος. Πάθος ιερό».

Όποιος ζει τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του, με την Εκκλησία Του. Ζει μια τρέλα! Η ζωή αυτή είναι διαφορετική απ’ τη ζωή των άλλων ανθρώπων. Είναι χαρά, είναι φως, είναι αγαλλίαση, είναι ανάταση. Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, η ζωή του Ευαγγελίου, η Βασιλεία του Θεού. «Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν». Έρχεται μέσα μας ο Χριστός κι εμείς είμαστε μέσα Του. Και συμβαίνει όπως μ’ ένα κομμάτι σίδηρο που τοποθετημένος μες στη φωτιά γίνεται φωτιά και φως· έξω απ’ τη φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι.

***

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

“…Η καρδιά καθαρίζει με δάκρυα και αναστεναγμούς. Ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δυο κουβάδες δάκρυα…”

Ο καρδιακός πόνος και ο εσωτερικός αναστεναγμός είναι τα εσωτερικά δάκρυα, που είναι ανώτερα από τα εξωτερικά.

Ένας αναστεναγμός για τον πόνο του άλλου είναι μία καρδιακή προσευχή ∙ ισοδυναμεί δηλαδή με ώρες προσευχής. Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις και μετά προσεύχεσαι. Ου, αυτό είναι μεγάλο πράγμα! Πριν πιάσης το ακουστικό, πριν ακόμη καλέσης, σε ακούει ο Θεός!

– Σου λέει κάποιος τον πόνο του, κι εσύ τον ακούς και αναστενάζεις βαθιά. Τότε, και να μην προλάβης να προσευχηθής γι’ αυτόν, αυτός ο αναστεναγμός αξίζει για ώρες προσευχής· είναι μια καρδιακή προσευχή και φέρνει θετικά αποτελέσματα. Ή διαβάζεις ονόματα που σού δίνουν και στενοχωριέσαι που δεν έχεις χρόνο να κάνης κάτι περισσότερο. Ένας καρδιακός αναστεναγμός που συνοδεύει το κάθε όνομα γράφεται εκεί επάνω στον Ουρανό· ανεβαίνει κατ’ ευθείαν στον θρόνο του Θεού!

Στην Θεία Λειτουργία, όταν λέη ο ιερέας «Τα σα εκ των σων…», προσεύχομαι στον Θεό να φωτίση τον κόσμο, για να βλέπη. Λίγο να φωτίση ο Θεός, να φύγη το σκοτάδι, για να μην σακατεύωνται πνευματικά οι άνθρωποι.

Και μόνον ο πόνος που νοιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή… να σκέφτεται τον γενικό πόνο του κόσμου και να προσεύχεται. Αυτό συγκινεί τον Θεό, γιατί έχει αρχοντιά. Όσοι έχουν αυτή την αγνή (Αρχοντική) αγάπη, είναι γεμάτοι από καλοσύνη, γιατί μέσα τους έχουν τον Χριστό και στο πρόσωπο τους ζωγραφισμένη την Θεότητα.

***

Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

Όσα μεγάλα κατορθώματα κι αν επιτύχουμε, αν δεν έχουμε πάσχουσα καρδιά είναι ψεύτικα και τίποτε δεν αξίζουν.

Η αληθινή κατάνυξη είναι δώρο του Θεού και τα δώρα Του ο Θεός τα δίνει μόνο σ’ αυτούς που τα ζητούν, ανοίγει σε όσους κρούουν, και μόνο οι βιαστές αρπάζουν τη Βασιλεία του Θεού (Μαθτ. 11,12).
Έχοντας το χάρισμα των δακρύων, κράτησέ το με όλη σου τη δύναμη, γιατί αυτό πάρα πολύ εύκολα χάνεται από τις κοσμικές μέριμνες, από την πολυτελή ζωή, ιδιαιτέρως εξ αιτίας της πολυλογίας και των αστειοτήτων.

Στην εκκλησία όμως να πνίγεις τα δάκρυά σου και μόνο το πνεύμα να κρατάς συντριμμένο. Δεν πρέπει να δείχνεις τα δάκρυα, γιατί αυτά είναι πνευματικά μαργαριτάρια, τα οποία με την επίδειξη θαμπώνουν και χάνουν τη λάμψη και την αξία τους.
Στη γη δεν υπάρχει γλυκύτερη χαρά από εκείνη που προκύπτει από την κατάνυξη.
Κι έτσι, όποιος θέλει να αναζητήσει την αγία χαρά και τη μακαριότητα στη γη, ας τα αναζητήσει στα δάκρυα της προσευχής.
Από το βιβλίο: «Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής» – Μετάφραση από τη ρωσική γλώσσα: Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Φωτόπουλος 

Όσιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Οι Ιουδαίοι προσεύχονταν με την λογική τους. Την ημέρα της Πεντηκοστής δόθηκε στους Αποστόλους το Άγιον Πνεύμα ως πύρινες γλώσσες και κατάλαβαν ένα άλλο είδος προσευχής, την καρδιακή προσευχή. Πρώτη φορά προσεύχονταν με την καρδιά τους…

– Τα δάκρυα είναι απαραίτητα στην προσευχή και γενικά στην πνευματική ζωή. Δεν χρειάζονται πολλά δάκρυα, αλλά έστω και μια σταγόνα με εσωτερικό καρδιακό πένθος. Αυτό το πένθος έχει μεγάλη σημασία. Είναι αδύνατη η κατάνυξη χωρίς δάκρυα. Τα δάκρυα είναι ένδειξη ότι ο νους ενώθηκε με την καρδιά εν Αγίω Πνεύματι, γι’ αυτό οι Πατέρες δίδουν μεγάλη σημασία στα δάκρυα κατά την προσευχή.

Είναι δυνατό να γίνουμε θύματα πνευματικής πλάνης, αν εκτιμήσουμε αυτό που προσφέρει η θεολογική επιστήμη μάλλον παρά η αγιότητα της ζωής.

Παρακαλώ να προφυλάσσεσθε από την παρεκτροπή αυτή των Ακαδημαϊκών διπλωμάτων. Κάποτε συνάντησα εδώ, στον δρόμο της Μονής μας, κάποιον άνθρωπο που μου είπε ότι πήρε τον τίτλο του διδάκτορος της θεολογίας. Και εγώ του απάντησα;
«Ε, λοιπόν; Στον εσκοτισμένο μας κόσμο αυτό εκτιμάται περισσότερο, παρά η αγιότητα!».
Πού όμως μας οδήγησαν αυτές οι σχολές; μας οδήγησαν στο να κατασκευάσουμε κάποια τυποποιημένα όντα, που μιλούν για πράγματα τα οποία ποτέ δεν βίωσαν.
Από πού λοιπόν το σκοτάδι αυτό στην Εκκλησία μας; Από πού αυτά τα σχίσματα;
Σας έχω μιλήσει ήδη πολλές φορές, αλλά το Πνεύμα με ωθεί να το επαναλάβω. Πριν ακόμη φύγω από σας -και το τέλος της ζωής μου είναι βέβαια εγγύς- θα ήθελα να γλιτώσετε από την πλάνη, από την οποία πάσχει ο σύγχρονος κόσμος στο επίπεδο της θεολογίας, ώστε κανένας να μη δημιουργεί λανθασμένες θεωρίες για τον Θεό, που να διαιρούν τον χριστιανικό κόσμο.

Τώρα παρατηρείται διωγμός των Ορθοδόξων σε όλο τον κόσμο. Και πώς προκαλούμε το μίσος αυτό; Εμείς φοβόμαστε «και μύγα να προσβάλουμε». Μας μισούν όμως περισσότερο από ό,τι τους εγκληματίες. Και αυτό δεν είναι καθόλου φαντασία, όπως γνωρίζουμε από την πείρα μας. Αλλά «ας μη ταράσσεται η καρδιά σας, πιστεύετε στον Θεό, πιστεύετε στον Χριστό» (Ιωάν. 14.1) και συνεχίστε τη ζωή αυτή. Αυτός είπε: «Όπως μίσησαν εμένα άδικα (Ιωάν. 15,25), έτσι θα μισήσουν και εσάς για το όνομά μου» (Μαρκ. 13,13). Συνεπώς, μη χάνετε τη βασική θεωρία: της ζωής χωρίς αμαρτία! (Σωφρονίου Σαχάρωφ,Οικοδομώντας το ναό του Θεού, τόμος Α, σελ. 309-311)

Καθετί που κάνετε, η εργασία σας, μπορεί να είναι για τη σωτηρία σας. Αυτό εξαρτάται από σας, από τον τρόπο που το κάνετε.

Μην παραλείπετε να παρακαλείτε κάθε μέρα τον Θεό να σας δίνει το Άγιο Πνεύμα, τη χάρη, για να εκπληρώνετε και να αφομοιώνετε τις εντολές του Χριστού, μέχρις ότου γίνουν δεύτερη φύση σας.

Όταν ο νους μας είναι εξ ολοκλήρου στραμμένος προς τον Θεό, παύουν όλα τα ερωτήματα. Δεν υπάρχει πια παρά ένα ερώτημα: Πώς να αποκτήσουμε το Πνεύμα μέσα μας και να το φυλάξουμε.

 «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς». Όταν λέμε την προσευχή αυτή, συνάπτουμε με τον Χριστό μια προσωπική σχέση, που ξεπερνά τη λογική. Η ζωή του Χριστού εισχωρεί σιγά‐σιγά μέσα μας.

Αν η εν Χριστώ σωτηρία είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής μας, ό,τι κάνουμε γίνεται πράξη προσευχής, πράξη λειτουργική.

Ο σκοπός που θέτουμε στη ζωή μας εμποτίζει όλες τις πράξεις μας.

Να κλαίτε για να μην ξηρανθούν οι καρδιές σας!

Απολυτίκιον  Ήχος πλ. δ’

Ευλογητός ει, Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς το Πνεύμα το άγιον, και δι’ αυτών την οικουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Απολυτίκιον Ιωάννου Οσίου Ιερέως της Καρβάλης Καππαδοκίας.
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον (Δρος Χ. Μ. Μπούσια)

Λειτουργόν της Καρβάλης τον ενθεώτατον, τον πυρ κυκλούν καθορώντα εν τω καθαγιασμώ των Τιμίων Δώρων το θυσιαστήριον, μέλψωμεν πάντες εν χορώ, Ιωάννην τον σεπτόν, αόκνου ευχής ως στόμα βοώντες· καύσον ευχαίς σου της ανομίας ημών φρύγανα.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις, Ιερέων η χαρμονή, χαίροις, ευσεβείας και συνέσεως καλλονή, χαίροις, Ιωάννη, απλότητος κινύρα, η εν Καρβάλη άρτι κόσμον ευφράνασα.

Κάθισμα Ήχος πλ. δ’ Το προσταχθέν

Οι του Σωτήρος ερασταί χαράς επλήσθησαν, και θάρσος έλαβον, οι πρώην δειλιώντες, ως το Πνεύμα το άγιον σήμερον εξ ύψους, κατήλθεν επί τον οίκον των Μαθητών, και άλλος άλλα ελάλει προς τους λαούς· γλώσσαι γαρ διεσπάρησαν, ορώμεναι ωσεί πυρός, και τούτους ου κατέφλεξαν, αλλά μάλλον εδρόσισαν. (Δις)

Κάθισμα Ήχος δ’ Κατεπλάγη Ιωσήφ

Η του Πνεύματος πηγή, επιδημούσα τοις εν γη, εις πυρφόρους ποταμούς, μεριζομένη νοητώς, τους Αποστόλους εδρόσιζε φωταγωγούσα, και γέγονεν αυτοίς, νέφος δροσώδες το πυρ, φωτίζουσα αυτούς, και υετίζουσα φλοξ, δι’ ων ημείς ελάβομεν την χάριν, διά πυρός τε και ύδατος. Το φως επέστη, του Παρακλήτου, και τον κόσμον εφώτισε. (Δις)

Ήχος δ’

Το Πνεύμα το άγιον, φως, και ζωή, και ζώσα πηγή νοερά, Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα, Θεός, και θεοποιούν, πυρ, εκ πυρός προιόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα· δι’ ου Προφήται άπαντες, και Θεού Απόστολοι, μετά Μαρτύρων εστέφθησαν. Ξένον άκουσμα, ξένον θέαμα, πυρ διαιρούμενον, εις νομάς χαρισμάτων.

Πνεύμα Άγιον, Φως άδυτον, Φως απρόσιτον, Παράκλητε αγαθέ, ο στεναγμοίς αλαλήτοις πρεσβεύων υπέρ ημών προς τον Πατέρα, εν τη ώρα ταύτη τη φοβερά του Μυστικού Δείπνου του Χριστού, επισκίασον ημίν δια της ελεύσεως Σου, και τη δυνάμει Σου ικάνωσον ημάς επιτελέσαι την θείαν ταύτην ιερουργίαν, ποιών ημάς μετόχους της Βασιλείας του Χριστού· δεόμεθα Σου, ταχύ επάκουσον και ελέησον.

iconandlight.wordpress.com