Η ψυχή που διδάχθηκε από τη χάρη Του Θεού να προσεύχεται, αγαπά και λυπάται όλη τη δημιουργία, και προπαντός τον άνθρωπο, για τον οποίο (ο Κύριος) έπαθε επάνω στο σταυρό και πονούσε βαθιά για όλους μας. Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

 

 

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.

Εμείς θα έπρεπε να ενεργούμε έτσι, όπως είπε ο Κύριος: «Θέλουν να σου πάρουν τον χιτώνα, άφησέ τους και το ιμάτιο· θέλουν να εργαστείς γι᾽ αυτούς ένα διάστημα, εργάσου δύο ακόμη· να προσεύχεσθε γι᾽ αυτούς που σας προσβάλλουν, να προσεύχεσθε για τους διώκτες, να προσεύχεσθε για όλους εκείνους που κάνουν το κακό εναντίον σας. Καί τότε, λέει ο Κύριος, αγαπώντας τους εχθρούς σας θα γίνεται και εσείς τέκνα του Υψίστου Πατρός».
Η άσκησή μας, αθέατη στους άλλους, παραμένει με όλη της τη δύναμη μπροστά στα μάτια του Θεού.

Το Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος είναι πολύ μεγάλο και η διοίκησή του είναι πολύπλοκη. Οι διάφοροι κλάδοι της διοικήσεως είχαν τους υπευθύνους τους, τους καλουμένους οικονόμους.
Οι οικονόμοι, εξ αιτίας των καθηκόντων τους, δεν μπορούσαν να ακολουθούν πάντα την γενική τάξη της Μονής

Γι΄ αυτό στην μεγάλη τράπεζα των αδελφών υπάρχει ειδική τράπεζα, το «οικονομικόν» όπου τρώγουν καθένας, όποτε του επιτρέπει η δουλειά του. Για πολλά χρόνια μέχρι του τέλους της ζωής του ο π. Σιλουανός ήταν οικονόμος και τις εργάσιμες ημέρες έτρωγε σ’ αυτή την τράπεζα.

Ανάμεσα στους οικονόμους ήταν κάποιος μοναχός, ο π.Π Άνθρωπος προφανώς ικανώτερος από τους άλλους, αλλά κατά τρόπο παράδοξο πολλές φορές «άτυχος».
Οι πολλές πρωτοβουλίες του π.Π. δεν γίνοταν αποδεκτές πολλές φορές από τους Πατέρες, και συχνά ο,τι αναλάμβανε, τελείωνε με προβλήματα. Κάποτε μια νέα αποτυχία της πρωτοβουλίας του, έδωσε αφορμή να του κάνει το «οικονομικόν» σφοδρή κριτική. Ο π. Σιλουανός ήταν εκεί αλλά δεν έπαιρνε μέρος στην «δίκη». Γυρίζει τότε ένας οικονόμος, ο π.Μ. και του λέει:

– Σιωπάς, π. Σιλουανέ, άρα υποστηρίζεις τον π.Π. Είσαι αδιάφορος για τα συμφέροντα της Μονής … Τι ζημιά έκανε στο Μοναστήρι!

Ο π. Σιλουανός συνέχισε την σιωπή του· τέλειωσε γρήγορα το φαγητό του και πήγε να συναντήσει τον π.Μ., που στο μεταξύ είχε τελειώσει και έφυγε απ’ την τράπεζα

– Π. Μ., του είπε, πόσα χρόνια είσαι στο μοναστήρι;
– Τριάντα πέντε.
– Μ’ άκουσες ποτέ να κατακρίνω κανέναν;
– Όχι, δεν σ’ άκουσα.
– Τότε γιατί θέλεις να αρχίσω με τον π.Π.;
 Ο π.Μ. τα έχασε και απάντησε ντροπιασμένος:
– Συγχώρεσέ με.
– Ο Θεός να σε συγχωρέσει».

***

Μου δόθηκε το ακόλουθο βίωμα: Όταν έχασε η ψυχή μου την ταπείνωση, έγινα ευέξαπτος.
Θυμόμουν όμως την ταπείνωση τού Χριστού και την διψούσα.
Άρχισα λοιπόν με το πένθος της μετανοίας και ικέτευα τον Θεό να με συγχωρέση και να με καθαρίση από το πνεύμα της υπεροψίας, χαρίζοντας μου την άγια ειρήνη Του. Κι όταν η ψυχή μου μίσησε τις αμαρτίες, τότε με δίδαξε το Άγιο Πνεύμα την αδιάλειπτη προσευχή και την αγάπη. Και ξέροντας πόσο αγαπά ο Κύριος το λαό Του, ιδίως τους νεκρούς, έχυνα κάθε βράδυ δάκρυα γι’ αυτούς. Πονούσε η καρδιά μου, που στερούνται οι άνθρωποι από τέτοιο σπλαχνικό Θεό.

Και μια φορά είπα στον πνευματικό: Λυπάμαι όσους υποφέρουν στον άδη και κλαίω κάθε νύχτα γι’ αυτούς και τόσο καταπονείται η ψυχή μου, ώστε λυπάμαι ακόμα και για τους δαίμονες. Και ο πνευματικός μου απάντησε πως μια τέτοια προσευχή προέρχεται από την Χάρη τού Θεού .

Ενας ασκητής με ρώτησε «Κλαίς για τις αμαρτίες σου ;» Του λέω «Μάλλον λίγο, οδύρομαι όμως πολύ για τους νεκρούς».

Τότε μου λέει εκείνος : «Κλαίγε για τον εαυτό σου, όσο για τους άλλους θα τους ελεήση ο Κύριος. Έτσι είπε ο ηγούμενος Μακάριος ».

Υπάκουσα κι άρχισα να κάνω όπως μού είπε, έπαψα να κλαίω για τους νεκρούς , αλλά τότε σταμάτησαν τα δάκρυα και για μένα τον ίδιο. Μίλησα γι αυτό το θέμα σ΄έναν άλλον ασκητή που είχε το χάρισμα των δακρύων .

Αγαπούσε να σκέφτεται πώς ο Κύριος, ο Βασιλιάς τής Δόξας, έπαθε τόσα πολλά για μας κι έχυνε άφθονα δάκρυα κάθε μέρα. Ρώτησα αυτόν τον ασκητή: «Θα ήταν καλό να προσεύχομαι για τους νεκρούς; » Στέναξε και μού είπε :«Εγώ αν ήταν δυνατόν, θα έβγαζα όλους από τον άδη, και μόνο τότε θ΄αναπαυόταν και θα χαιρόταν η ψυχή μου». Και συγχρόνως έκανε μια χειρονομία σαν αν μάζευε στάχυα να θερίση, κι από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα.

Από τότε έπαψα πια να αναχαιτίζω τα δάκρυα στις προσευχές μου για τους νεκρούς και μού ξανάρθαν τα δάκρυα και οδυρόμουν πολύ προσευχόμενος γι΄αυτούς.

***

Προσευχόταν επίσης για τους ζωντανούς και τις μέλλουσες γενεές. Στην προσευχή του, που έβγαινε από τα όρια του χρόνου δεν υπήρχε πια καμιά αναφορά στα παροδικά φαινόμενα της πρόσκαιρης ζωής. Παράλληλα με τη θλίψη του για τον κόσμο έλαβε και το χάρισμα να διακρίνει τους ανθρώπους σε αυτούς που γνώρισαν τον Θεό και σε αυτούς που δεν Τον γνώρισαν. Ήταν αφόρητη γι’ αυτόν η σκέψη ότι οι άνθρωποι θα βασανίζονται στο «σκότος το εξώτερον».

***

Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στο πυρ της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι, γιατί δεν διδάχθηκαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος, όμως, τη διδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλον τον κόσμο.

  Θυμόμαστε τη συνομιλία του με κάποιον ερημίτη, ο οποίος έλεγε:

-Ο Θεός θα τιμωρήσει όλους τους αθέους. Θα καίγονται στο πυρ το αιώνιο.

Προφανώς η ιδέα πως οι άθεοι θα τιμωρούνταν στο αιώνιο πυρ τού προκαλούσε ικανοποίηση, κατά το ψαλμικό: «Εὐφρανθήσεται δίκαιος, ὅταν ἴδῃ ἐκδίκησιν» (Ψαλμ. νγ’, 11-12).

Με ολοφάνερη συγκίνηση ο Γέροντας απήντησε:

–Πες μου, όμως, σε παρακαλώ, αν σε βάλουν στον παράδεισο και δεις από εκεί πως κάποιος καίγεται στις φλόγες του άδη, θα μπορούσες τάχα να έχεις ανάπαυση;

-Αλλά τι μπορεί να γίνει; Αυτοί οι ίδιοι φταίνε, λέει εκείνος.

Τότε ο γέροντας είπε με θλιμμένο βλέμμα:

–Η αγάπη δεν μπορεί να το υποφέρει… Πρέπει να προσευχόμαστε για όλους.

Και πράγματι εκείνος προσευχόταν για όλους. Ήταν παράξενο γι’ αυτόν να προσεύχεται μόνο για τον εαυτό του· «πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. γ’ 23). Γι’ αυτόν που είδε, στο μέτρο που του δόθηκε, τη δόξα του Θεού που βίωσε τη στέρησή της, ακόμη και η σκέψη της στερήσεως αυτής έγινε αβάστακτη. Η ψυχή του «έλειωνε» στη σκέψη ότι πολλοί άνθρωποι ζουν, χωρίς να γνωρίζουν τον Θεό και την αγάπη Του, και προσευχόταν εκτενώς να γνωρίσουν όλοι τον Θεό και ο Κύριος, κατά την άφατή Του αγάπη, να δώσει να Τον γνωρίσουν με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος.

***

Για να φτάσουμε στην αγάπη Του Θεού, πρέπει να τηρούμε όλα όσα παρήγγειλε ο Κύριος στο Ευαγγέλιο. Πρέπει να συμπάσχει η καρδιά μας και όχι μόνο τον άνθρωπο να αγαπούμε, αλλά να συμπονούμε και κάθε πλάσμα, κάθε κτίσμα του Θεού.

Να, ένα πράσινο φύλλο στο δέντρο, κι εσύ το έκοψες χωρίς λόγο. Αν και δεν είναι αμαρτία, όμως, πώς να το πω, προκαλεί τον οίκτο∙ η καρδιά που έμαθε να αγαπά λυπάται και το φύλλο, και όλη την κτίση. Και ο άνθρωπος είναι μεγάλο δημιούργημα! Αν βλέπεις ότι παραπλανήθηκε και θα καταστραφεί, προσευχήσου γι’ αυτόν και κλάψε, αν μπορείς, αλλιώς, στέναξε τουλάχιστον γι’ αυτόν ενώπιον του Θεού. Και την ψυχή που ζει έτσι την αγαπά ο Κύριος, γιατί έγινε όμοια με Αυτόν.

Έτσι προσευχόταν ο όσιος Παΐσιος ο Μέγας για να συγχωρήσει ο Κύριος το μαθητή του, που αρνήθηκε τον Χριστό και παντρεύτηκε μια Εβραία. Αυτή του η προσευχή ευχαρίστησε τόσο πολύ τον Κύριο, ώστε ο Ίδιος θέλησε να παρηγορήσει το δούλο Του και εμφανίστηκε σε αυτόν και Του είπε: « Παΐσιε, γιατί προσεύχεσαι γι’ αυτόν που με απαρνήθηκε;» Αλλά ο Παΐσιος απάντησε: «Κύριε Εσύ ως ελεήμων, συγχώρεσέ τον». Τότε λέει ο Κύριος: «Παΐσιε, έγινες όμοιος μ’ Εμένα στην αγάπη»! Τόσο ευπρόσδεκτη είναι στον Κύριο η προσευχή για τους εχθρούς!

Η ψυχή δεν μπορεί να έχει ειρήνη, αν δεν προσεύχεται για τους εχθρούς. Η ψυχή που διδάχθηκε από τη χάρη Του Θεού να προσεύχεται, αγαπά και λυπάται όλη τη δημιουργία, και προπαντός τον άνθρωπο, για τον οποίο (ο Κύριος) έπαθε επάνω στο σταυρό και πονούσε βαθιά για όλους μας.

(Αγίου Σωφρονίου του Ἒσσεξ, Ο Αγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938), Αθήνα 1988)

Κύριε, όλοι οι λαοί είναι έργο των χειρών Σου. Απομάκρυνέ τους από την έχθρα και το μίσος και δώσέ τους μετάνοια, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη σου.

Κύριε, Συ μας έδωσες την εντολή να αγαπούμε τους εχθρούς, αλλ᾿ αυτό ξεπερνά την αμαρτωλότητά μας, αν δεν είναι μαζί μας η χάρη σου. Κύριε, σκόρπισε τη χάρη σου στη γη. Δώσε σ᾿όλους τους λαούς της γης να γευθούν την αγάπη Σου, να μάθουν πως Συ μας αγαπάς σαν μητέρα κι ακόμη πορισσότερο. Γιατί μπορεί κι η μητέρα να ξεχάση το παιδί της, αλλά Συ ποτέ, γιατί αγαπάς απείρως το πλάσμα Σου και η αγάπη δεν μπορεί να λησμονήση.

Ελεήμων Κύριε, σώσε με τον πλούτο του ελέους Σου όλους τους λαούς.

Κύριε, θέλω να περιβάλη η ειρήνη Σου όλο τον κόσμο, που τον αγάπησες τόσο πολύ και έδωσες τον μονογενή Σου Υιό για να σωθή ο κόσμος δι’ Αυτού.

iconandlight.wordpress.com